Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędziowie: Sędzia WSA Małgorzata Łoboz (spr.) WSA Iwona Niżnik - Dobosz WSA Aldona Gąsecka-Duda po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 31 października 2016 r. sprawy ze skargi M. H. na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy S. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej I. zobowiązuje Burmistrza Miasta i Gminy S. do rozpoznania wniosku M. H. z dnia 6 lipca 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni; II. stwierdza, że Burmistrz Miasta i Gminy S. dopuścił się bezczynności w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej; III. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; IV. zasądza od Burmistrza Miasta i Gminy S. na rzecz skarżącego M.H. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Pismem z dnia 1 sierpnia 2016r. M. H. - redaktor naczelny dziennika i portalu Informacyjnego "[...]" - dalej skarżący, wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy w przedmiocie nieudostępnieniu w terminie informacji publicznych wskazując na naruszenie następujących przepisów;

* art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP;

* art. 1 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o

dostępie do informacji publicznej;

poprzez nieudostępnienie w całości informacji publicznej zgodnie z wnioskiem w ustawowo określonym terminie, tj.:

- zestawienie pracowników Urzędu Miasta i Gminy ze wskazaniem nazwy

ukończonego kierunku studiów lub szkoły w tym specjalności i ewentualnych studiów

podyplomowych.

Jednocześnie skarżący wniósł o zobowiązanie strony przeciwnej do dokonania czynności w zakresie udostępnienia informacji publicznych zgodnie z wnioskiem z dnia 6 lipca 2016 roku oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi wskazał, że wnioskiem z dnia 6 lipca 2016 r. wniósł do Burmistrza Miasta i Gminy o udostępnienie informacji publicznej w opisanym wyżej zakresie. Do dnia wniesienia skargi wniosek o udostępnienie informacji publicznej nie został zrealizowany. Skarżący wyjaśnił, że za prawidłowy wniosek pisemny uznaje się również przesłanie zapytania pocztą elektroniczną i to nawet gdy do jej autoryzacji nie został użyty podpis elektroniczny, ani nie zostanie wyraźnie zawarta podstawa prawna.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta i Gminy wniósł o oddalenie skargi wobec faktu, iż bezczynność nie miała miejsca oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.

W pierwszej kolejności organ wskazał, iż nie znajduje uzasadnienia zarzut bezczynności, bowiem organ pismem z dnia 26 lipca 2016 r. roku wezwał skarżącego do uzupełnienia złożonego wniosku w dniu 6 lipca 2016 r. o podanie danych wymaganych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o

1

Sygn. akt II SAB/Kr 141/16

ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego ( Dz. U. z 2016 r., póz. 352), który nie został uzupełniony.

W uzasadnieniu organ powołał treść art. 2 ust. 1 i 2 ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego zgodnie, z którym przez informację sektora publicznego należy rozumieć każdą treść lub jej część, niezależnie od sposobu utrwalenia, w szczególności w postaci papierowej, elektronicznej, dźwiękowej, wizualnej lub audiowizualnej, będącą w posiadaniu podmiotów, o których mowa w art. 3.Wskazał, że przez ponowne wykorzystywanie należy rozumieć wykorzystywanie przez osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, informacji sektora publicznego, w celach komercyjnych lub niekomercyjnych innych niż pierwotny publiczny cel, dla którego informacja została tworzona.

Organ podkreślił, że informacja, której domaga się skarżący nie została wytworzona przez organ w celu publikowania jej na portalach internetowych lub dziennikach, czyli w prasie. Dane dotyczące wykształcenia pracowników Urzędu Miasta i Gminy zostały zebrane i są przetwarzane w celu ustalenia, czy osoba kandydująca na stanowisko pracownika samorządowego spełnia wymagania określone przepisami prawa oraz wymogami zawartymi w ogłoszeniu o konkursie, dotyczące kwalifikacji i wykształcenia pracowników.

Organ za zasadne uznał wezwanie skarżącego o uzupełnienie wniosku z dnia 6 lipca 2016 r., bowiem dostęp do informacji publicznej nie uzasadnia ponownego jej wykorzystywania, natomiast wszystkie pisma oraz informacje publiczne udzielane portalowi "[...]", były ponownie wykorzystywane poprzez publikowanie ich na portalu z reguły jako temat artykułu z konkretną postawioną przez dziennik tezą. W ocenie organu odwoławczego, uchwalenie ustawy o dostępie do informacji publicznej miało na celu zapewnienie obywatelom dostępu do informacji o zamierzeniach, działaniach organów władzy publicznej, majątku publicznym, a nie zapewnienie treści czy poczytności dziennikom oraz prasie szeroko rozumianej. Natomiast cały szereg wniosków o udostępnienie informacji składanych przez skarżącego służy do tworzenia na bazie tych informacji publicznych artykułów, będących polemiką z ich treścią. Organ podniósł również, że na portalu [...] zamieszczone są reklamy komercyjne i z tego tytułu redakcja uzyskuje dochody. Takie wykorzystywanie informacji publicznych w ocenie organu stanowi wypaczenie idei ustawy o dostępie do informacji publicznej, a nadto stanowi nadużycie prawa podmiotowego dostępu do informacji publicznej.

Organ podkreślił, że całkowicie popiera ideę dostępu do informacji publicznej i w ciągu roku udziela setki takich informacji, jednakże fakt zasypywania Urzędu Miasta i Gminy żądaniami udzielenia informacji, kilkoma dziennie, podejmowanie polemiki z informacjami udzielonymi przez organ i zamieszczanie ich na portalu bez poinformowania o tym organu nie mieści się w ocenie organu w uprawnieniu zawartym w ustawie o dostępie do informacji publicznej, zwłaszcza, że strona skarżąca czerpie z tego tytułu dochody. Organ stoi na stanowisku, że portal [...] nie spełnia przesłanek szczególnie istotnego interesu publicznego, uzasadniających udzielenie stosownych informacji.

Po doręczeniu odpowiedzi na skargę skarżący złożył pismo procesowe z dnia 24 października 2016 r., w którym podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko dotyczące bezczynności oraz wniósł o rozpoznanie sprawy na rozprawie. Skarżący podniósł, że nie zgadza się ze stanowiskiem organu jakoby wnioskowane przez niego informacje miały być wykorzystywane w pracy dziennikarskiej. Natomiast organ nie ma prawa wpływać na formę oraz na zakres wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Skarżący na poparcie swojego stanowiska powołał się na treść art. 2 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej wskazując, że od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego. W związku z powyższym Burmistrz Miasta i Gminy, nie może sprawdzać, w jakim celu skarżący wnioskuje o informację, oraz domniemywać, że wnioskowane informacje zostaną opublikowane na stronie internetowej, a w konsekwencji wniosek taki powinien być rozpatrywane zgodnie z ustawą o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego. Skarżący podniósł również, że prawo do informacji publicznej jest prawem konstytucyjnym, które pozwala na pozyskiwanie informacji o działalności władz publicznych, funkcjonariuszy publicznych oraz obejmuje dostęp do dokumentów. Natomiast norma zawarta w art. 54 Konstytucji wskazuje na wolność pozyskiwania i rozpowszechniania informacji. Wskazał również, że jako redaktor lokalnego dziennika opisując sprawy związane z działalnością urzędu, musi posiadać oficjalne informacje, aby nie wprowadzić czytelnika w błąd. Dlatego jeśli pozyskane informacje

Sygn. akt II SAB/Kr 141/16

chciałby wykorzystać w swojej pracy nie oznacza to, ze powinien złożyć wniosek o ponowne wykorzystanie informacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Sądy Administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej jedynie pod względem zgodności z prawem, stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz, U. z 2014 r., póz. 1647). Kontrola ta obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w zakresie wydawania przez nie decyzji administracyjnych, postanowień wydanych w postępowaniu administracyjnym na które służy zażalenie albo kończących postępowanie, postanowień rozstrzygających sprawę co do istoty, postanowień wydanych w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym na które służy zażalenie, innych niż wskazane wyżej aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa oraz pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego wydawanych w indywidualnych sprawach - art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., póz. 718) zwanej dalej w skrócie "P.p.s.a.".

Z kolei art. 149 § 1 Ma P.p.s.a. stanowi, że sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4a P.p.s.a., zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Na wstępie należy wyjaśnić, że złożona w niniejszej sprawie skarga na bezczynność została przez sąd rozpoznana na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym. Od dnia 15 sierpnia 2015 r. obowiązuje bowiem regulacja art. 119 pkt 4 P.p.s.a., zgodnie z którą sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania. Oznacza to, że w przypadku skarg na bezczynność w obecnym stanie

4

Sygn. akt II SAB/Kr 141/16

prawnym skierowanie ich do rozpoznania w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym nie jest uzależnione od wniosku strony, ale równocześnie, skierowanie sprawy na rozprawę także nie może być automatycznym efektem złożenia wniosku w tym przedmiocie. Dlatego też mimo, że skarżący w piśmie z dnia 24 października 2016 r. wniósł o przeprowadzenie rozprawy, to uwzględniając treść art. 122 P.p.s.a. powyższy wniosek nie wiązał Sądu, co oznacza, iż możliwym było skierowanie sprawy na posiedzenie niejawne (por. B. Dauter w: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi z komentarzem pod red. R.Hausera i M.Wierzbowskiego., Wydawnictwo C.H.Beck, Warszawa 2015r. str.527). Sąd wobec tego rozpoznał niniejszą sprawę w trybie uproszczonym mając na uwadze, że przyspieszyło to rozpatrzenie sprawy.

W doktrynie oraz orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że o bezczynności organu administracji możemy mówić wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadząc postępowanie, mimo istnienia ustawowego obowiązku nie kończy go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu, czy też nie podejmuje innej stosownej czynności. Przy badaniu zasadności skargi na bezczynność organu administracji nie ma znaczenia, z jakich powodów określony akt, czy czynność, nie została dokonana przez organ. Dla uznania bezczynności konieczne jest natomiast ustalenie, że organ administracji zobowiązany był, na podstawie przepisów prawa, do wydania decyzji lub innego aktu albo do podjęcia określonych czynności.

Prawo dostępu do informacji publicznej jest gwarantowane konstytucyjnie jako podstawowe prawo obywateli. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, a ponadto o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Zgodnie z art. 61 ust. 3 Konstytucji RP ograniczenie powyższego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa.

Sygn. akt II SAB/Kr 141/16

Natomiast adresatami obowiązku udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne.

Przedmiotem skargi jest bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, DZ.U. 2015.2058 (dalej u.d.i.p.). Ustawa ta w kompleksowy sposób reguluje procedurę dostępu do informacji publicznej, nie zawiera jednak przepisów, które dotyczyłyby bezczynności organu. Jednocześnie ustawa ta w bardzo wąskim zakresie odsyła do przepisów kodeksu postępowania administracyjnego stanowiąc, że jedynie w kwestii wydania decyzji stosuje się przepisy k.p.a. Wobec powyższego w przypadku, gdy skarga na bezczynność dotyczy udostępnienia informacji publicznej, nie musi być ona poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. Skarga na bezczynność w przedmiotowej sprawie może być wniesiona bez wezwania do usunięcia naruszenia prawa (zob. postanowienie NSA z dnia 31 marca 2008 r., sygn. akt l OSK 262/08, publ CBOSA).

Mając powyższe na uwadze, należy wskazać, że w niniejszej sprawie zostały spełnione warunki formalne do wystąpienia do sądu administracyjnego ze skargą na bezczynność. Obowiązujące przepisy nie przewidują terminu do złożenia skargi na bezczynność w udostępnieniu informacji publicznej. Nie wprowadzają też obowiązku wskazania, a tym bardziej wykazania interesu prawnego. Celem skargi na bezczynność organu administracji jest zwalczanie braku działania (zwłoki) w załatwianiu sprawy administracyjnej.

Zasady udzielania informacji publicznej reguluje ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2015 r. póz. 2058 ze zm.), zwana dalej "u.d.i.p.", której przepisy stosuje się także w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej (art. 3a ustawy Prawo prasowe).

Pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p., a podmioty zobowiązane do jej udzielenia w art. 4 u.d.i.p. W świetle powołanych przepisów informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 u.d.i.p. Przepis art. 6 ust. 1 u.d.i.p. zawiera przykładowe wyliczenie rodzajów informacji publicznej podlegających udostępnieniu. Na gruncie przepisów ustawy, w doktrynie i orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje

6

Sygn. akt II SAB/Kr 141/16

publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują, bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, w zakresie tych kompetencji, jak również odpowiednio taka wiadomość, która odnoszona jest do wyżej wskazanych organów władzy publicznej, jednostek organizacyjnych i innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (por. wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 1956/02).

W ocenie Sądu należy przyjąć, że żądane przez skarżącego informacje dotyczące wykształcenia, tj. kierunków studiów, jakie ukończyły (ewentualnie studiów podyplomowych) osób, które wprawdzie samodzielnie nie podejmują finalnych czynności decyzyjnych, ale mogą uczestniczyć w podejmowaniu tych czynności poprzez kształtowanie podstaw do ich podjęcia - stanowi informację publiczną w rozumieniu przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Informacje wskazujące na poziom kompetencji pracownika (jego kwalifikacji) do sprawowania funkcji publicznej, stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Niewątpliwie informacje o kierunkach, jakie ukończyły osoby uczestniczące w wykonywaniu funkcji publicznych odzwierciedlają kompetencje danych osób i wskazują na poziom zdatności do wykonywania danych funkcji publicznych.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej przewiduje różne sposoby udostępniania, wymienione w art. 7 ust. 1 u.d.i.p. Jednym z nich jest udostępnianie informacji publicznej na wniosek (art. 10 u.d.i.p.). Zgodnie też z ustawą w przypadku skierowania pisemnego wniosku o udzielenie informacji publicznej podmiot zobowiązany do jej udzielenia między innymi winien udzielić informacji publicznej bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.), co stanowi czynność materialne - techniczną. Natomiast jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 2). Z kolei zgodnie z art. 16 u.d.i.p. odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 przez organ władzy publicznej następuje w drodze decyzji (ust. 1). Do decyzji, o której mowa w ust. 1,

Sygn. akt II SAB/Kr 141/16

stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego (ust. 2). Rozpoznanie wniosku o udzielenie informacji publicznej, zgodnie z regulacją przyjętą w u.d.i.p., następuje w formie czynności materialno-technicznej w razie udzielenia informacji publicznej, natomiast w razie odmowy udzielenia informacji publicznej - w formie decyzji.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że Burmistrz Miasta i Gminy jest organem władzy publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., a zatem był zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej na wniosek skarżącego, o ile znajdowała się ona w jego dyspozycji.

Zarówno w orzecznictwie, jak i literaturze wielokrotnie podnoszono, że bezczynność występuje wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie, lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma przy tym znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt nie został podjęty, lub czynność nie została dokonana, a w szczególności, czy bezczynność spowodowana została zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu w ich podjęciu lub dokonaniu, czy też wiąże się z jego przeświadczeniem, że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinna zostać dokonana, wyrażającym się np. w odmowie wydania decyzji w związku z błędnym przekonaniem organu, że załatwienie sprawy nie wymaga jej wydania, albo z przekonaniem, że występują negatywne przesłanki do załatwienia sprawy (por. wyrok WSA w Lublinie z dnia 23 maja 2013 r., sygn. akt II SAB/Lu 79/13, LEX nr 1317140). Należy w tym miejscu zważyć, że organ na kanwie niniejszej sprawy nie udzielił informacji publicznej zgodnie z żądaniem skarżącego. Wobec powyższego należy uznać, że miała miejsce bezczynność organu w ustawowym terminie do udzielenia informacji publicznej, w związku z czym w pkt l wyroku Sąd zobowiązał ten organ do wydania aktu lub podjęcia czynności w terminie 14 dni. Podstawę prawną tego rozstrzygnięcia stanowi art. 149 § 1 p.p.s.a., zgodnie z którym sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub

8

Sygn. akt II SAB/Kr 141/16

stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Natomiast zgodnie z art. 286 § 2 P.p.s.a. termin do załatwienia sprawy przez organ administracji określony w przepisach prawa lub wyznaczony przez sąd liczy się od dnia doręczenia akt organowi.

W ocenie Sądu, bezczynność, której dopuścił się organ, nie nastąpiła z rażącym naruszeniem prawa. W orzecznictwie akcentuje się, że rażącym naruszeniem prawa będzie stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań można stwierdzić, że naruszono prawo w sposób oczywisty. Naruszenie kwalifikowane jako rażące, musi posiadać pewne dodatkowe cechy w stosunku do stanu określanego po prostu jako naruszenie, bądź zwykłe naruszenie. Podkreśla się także, iż dla uznania rażącego naruszenia prawa nie jest wystarczające samo przekroczenie przez organ ustawowych obowiązków, czyli także terminów załatwienia sprawy. Wspomniane przekroczenie musi więc być znaczne, nacechowane złą wolą podmiotu zobowiązanego; rażące opóźnienie w podejmowanych przez organ czynnościach ma być oczywiście pozbawione jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia (wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2012 r. sygn. akt l OSK 675/12). Bezczynność wprawdzie zaistniała, ale była konsekwencją błędnego uznania przez Burmistrza, że nie ma obowiązku udostępnienia żądanych przez skarżącego informacji, w związku z nieudzieleniem przez skarżącego odpowiedzi na wezwanie o podanie danych wymaganych zgodnie z przepisem art. 24 ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego (Dz.U. z 2016 r. póz. 352).

Sąd w składzie obecnym stoi na stanowisku, że nie można postawić znaku równości pomiędzy prawem do dostępu do informacji publicznej, a prawem do ponownego wykorzystania informacji publicznej, z uwagi na fakt, że inne są cele udostępnienia tych informacji. W przedmiotowej sprawie organ zobowiązany zakwalifikował żądanie skarżącego jako wniosek o ponowne wykorzystywanie informacji publicznej i zastosował regulację zawartą w ustawie z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego, wzywając skarżącego do uzupełnienia wniosku o podanie danych wymaganych zgodnie z art. 21 ustawy o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego. Z uwagi na niezłożenie przez skarżącego wniosku w żądanej formie podmiot zobowiązany na podstawie art.

9

Sygn. akt II SAB/Kr 141/16

21 ust. 6 ustawy z dnia 25 lutego 2016r. o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego (DZ.U.2016.352), pozostawił wniosek skarżącego bez rozpoznania. Przy czym, jak wynika z wyjaśnień organu, taki tryb postępowania został zastosowany z uwagi na fakt, że z wnioskiem o udzielenie informacji publicznej wystąpił redaktor naczelny dziennika i portalu informacyjnego "[...]", który wykorzystywał uzyskane informacje publiczne w swoich publikacjach.

Takie postępowanie podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji nie znajduje jednak oparcia w przepisach prawa.

Wskazać bowiem należy, że przepisy ustawy o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego nie naruszają prawa dostępu do informacji publicznej ani wolności jej rozpowszechniania. Podmiot zobowiązany nie może więc pozbawić wnioskodawcy prawa dostępu do informacji publicznej, samodzielnie ustalając, że wniosek dotyczy ponownego wykorzystywania informacji publicznej (i pozostawiając go bez rozpoznania w konsekwencji niespełnienia warunków formalnych wniosku o ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego) - o ile taka okoliczność, a więc fakt celu ponownego jej wykorzystania, nie wynika wprost z treści wniosku. To wnioskodawca decyduje, czy występuje z wnioskiem o udzielenie informacji publicznej, do czego ma prawo zgodnie z art. 2 u.d.i.p, czy też o ponowne jej wykorzystywanie. To bowiem na wnioskodawcy ciąży ewentualna odpowiedzialność związana z wykorzystywaniem informacji publicznej niezgodnie z przepisami u.d.i.p. Wobec powyższego, Burmistrz Miasta i Gminy zobligowany jest rozpoznać wniosek skarżącego zgodnie z przepisami prawa. O tym, który z trybów udostępnienia informacji publicznej należy stosować w danym przypadku, decyduje charakter informacji publicznej, która jest przedmiotem tego wniosku i ocena, dla jakiego pierwotnego celu publicznego dana informacja publiczna została wytworzona. Do dokonania tej oceny zobowiązany jest organ udostępniający informację (por. wyrok NSA z 26 września 2013 r. sygn. akt l OSK 404/14, publ. CBOSA).

Na marginesie tylko należy zaznaczyć, że jeśli celem wykorzystania informacji jest potrzeba wykorzystania tej informacji w pracy dziennikarskiej (co w przypadku tej sprawy nie wynikało z wniosku) - nie oznacza to automatycznie, że chodzić będzie o jej wykorzystanie w celach innych niż pierwotny publiczny cel, do którego została

10

Sygn. akt II SAB/Kr 141/16

wytworzona. Wskazać należy, iż każdy dostęp do jakiegokolwiek dokumentu urzędowego czy udzielenie informacji na wniosek jest wykorzystaniem w innym celu niż ten, do którego dokument czy informacja zostały pierwotnie przeznaczone (por. M. Jaśkowska, Jakość i spójność rozwiązań prawnych w świetle nowelizacji ustawy o dostępie do informacji publicznej, w: Kryzys prawa administracyjnego, pod red. D.R. Kijewskiego, P.J. Suwają, t. l, Warszawa 2013). Natomiast w art. 2 ust. 2 Ustawy o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego nacisk jest przez ustawodawcę położony na pojęcie "celów komercyjnych lub niekonnercyjnych innych niż pierwotny publiczny cel, dla którego informacja została wytworzona, a nie w ogóle inny cel. Zaaprobowanie stanowiska organu oznaczałoby, że w istocie to pojęcie prawa do informacji publicznej stałoby się puste. Każde bowiem udostępnienie informacji publicznej stanowiłoby zarazem jej udostępnienie w celu ponownego wykorzystania (por. wyrok NSA z 19 czerwca 2015r. l OSK 1332/14, publ. Lex/el.).

Niemniej mylną ocenę prawną trudno uznać za rażące naruszenie prawa, zwłaszcza w kontekście bezzwłocznego podejmowania przez Burmistrza wszelkich czynności, co do których był przekonany, że jest obowiązany wykonać.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a. zasądzając na rzecz skarżącego kwotę 100 zł wniesioną przez niego tytułem wpisu od skargi.

11