Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 18 października 2017 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Robert Sawuła Sędziowie: sędzia NSA Anna Łuczaj sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 18 października 2017 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J.K. i J.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 28 czerwca 2016 r. sygn. akt II SA/Lu 397/16 w sprawie ze skargi J.K. i J.K. na decyzję Lubelskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Lublinie z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie doprowadzenia budynku do stanu poprzedniego oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 28 czerwca 2016 r. sygn. akt II SA/Lu 397/16 oddalił skargę J.K.i J.K. na decyzję Lubelskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Lublinie z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie doprowadzenia budynku do stanu poprzedniego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny ustalił, że decyzją z dnia 12 stycznia 2016 r. znak: [...], Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w B. odmówił nakazania J. i J. K. doprowadzenia budynku mieszkalnego do stanu poprzedniego, to jest dokonania zmiany kierunku otwierania drzwi wyjściowych z budynku mieszkalnego posadowionego na działce nr [...] położonej przy ul. [...]. W uzasadnieniu tej decyzji organ wyjaśnił, że działając na wniosek współwłaścicielki powołanej działki – Z. D. w dniu 17 lipca 2015 r. wszczął postępowanie administracyjne w sprawie wymiany drzwi w budynku mieszkalnym zlokalizowanym na opisanej wyżej działce. Podczas oględzin przeprowadzonych w dniach: 17 lipca 2015 r. oraz 10 sierpnia 2015 r. ustalono, że J.i J.K. w dniu 12 czerwca 2015 r. wykonali roboty budowlane polegające na wymianie drzwi zewnętrznych prowadzących do ich lokalu mieszkalnego, znajdującego się na parterze omawianego budynku mieszkalnego. Podczas wymiany zmieniony został kierunek otwarcia drzwi i obecnie drzwi otwierają się na zewnątrz budynku.

Otwarcie drzwi powoduje utrudnienie w przejściu do drzwi wejściowych lokalu zlokalizowanego na piętrze wspomnianego budynku. Drzwi te stanowią wyjście ewakuacyjne z parteru przedmiotowego budynku co oznacza, że schody zewnętrzne oraz spocznik usytuowane są poza wyjściem ewakuacyjnym, w związku z czym nie stanowią drogi ewakuacyjnej w rozumieniu przepisu § 236 w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. nr 75, poz. 690, z późn. zm.). Zgodnie z § 236 ust. 4 omawianego rozporządzenia, drzwi stanowiąc wyjście ewakuacyjne z budynku mieszkalnego przeznaczonego dla więcej niż 50 osób, powinny otwierać się na zewnątrz. W niniejszym przypadku przedmiotem sporu są drzwi wyjściowe z budynku mieszkalnego jednorodzinnego. Brak jest przepisu prawa, który jednoznacznie określałby kierunek otwierania drzwi wejściowych. Otwieranie spornych drzwi może spowodować tymczasowe utrudnienie w przejściu przez spocznik, jednakże sytuacje takie winny być incydentalne, a żądanie usunięcia utrudnień wynikających ze zmiany kierunku otwierania drzwi wyjściowych, może być przedmiotem rozstrzygnięcia w drodze postępowania cywilnego.

Odwołanie od tej decyzji wniosła Z. D. i po jego rozpoznaniu Lubelski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Lublinie decyzją z dnia 10 marca 2016 r. znak: [...] uchylił w całości decyzję organu pierwszej instancji oraz na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 51 ust. 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409, z późn. zm.) nakazał J. i J. K. doprowadzenie wykonanych robót budowlanych związanych z zamontowaniem drzwi wyjściowych lokalu mieszkalnego znajdującego się na parterze w budynku mieszkalnym zlokalizowanym na opisanej działce, do stanu poprzedniego poprzez przywrócenie kierunku otwierania drzwi do wewnątrz tego lokalu.

Organ odwoławczy dokonał oceny ww. robót poprzez treść § 242 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie oraz § 16 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów. Z przepisów tych wynika, że szerokość 80 cm stanowi minimalną szerokość drogi ewakuacyjnej będącej w niniejszej sprawie podestem zapewniającą warunki techniczne wykluczające zagrożenie życia. Organ odwoławczy ustalił, że opisane drzwi kolidują z wymogami bezpieczeństwa, gdyż po ich pełnym otwarciu całkowicie przesłaniają szerokość podestu (poziomej drogi ewakuacyjnej). To obligowało organ odwoławczy do nakazania skarżącym przywrócenia kierunku otwierania tych drzwi do wewnątrz lokalu należącego do skarżących.

Skargę do Sądu na decyzję organu odwoławczego wnieśli J.K.i J.K..

Wojewódzki Sąd Administracyjny w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku uznał, że zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 191, z późn. zm.) właściciel budynku zapewniając jego ochronę przeciwpożarową, jest obowiązany przestrzegać przeciwpożarowych wymagań techniczno-budowlanych, instalacyjnych i technologicznych oraz zapewnić osobom przebywającym w budynku, obiekcie budowlanym lub na terenie, bezpieczeństwo i możliwość ewakuacji. Powyższe obowiązki skonkretyzowane zostały między innymi w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. z 2010 r. Nr 109, poz. 719), a nadto w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1422, z późn. zm.). Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów, w obiektach oraz na terenach przyległych do nich jest zabronione wykonywanie czynności, które mogą spowodować utrudnienie prowadzenia działania ratowniczego lub ewakuacji, w tym lokalizowanie elementów wystroju wnętrz, instalacji i urządzeń w sposób zmniejszający wymiary drogi ewakuacyjnej poniżej wartości wymaganych w przepisach techniczno-budowlanych. Ponadto w § 16 ust 1 pkt 1 tego rozporządzenia przyjęto, że użytkowany budynek uznaje się za zagrażający życiu ludzi, gdy występujące w nim warunki techniczne nie zapewniają możliwości ewakuacji ludzi, przy czym podstawą do stwierdzenia takiego zagrożenia jest między innymi okoliczność, gdy szerokość przejścia, dojścia lub wyjścia ewakuacyjnego albo biegu bądź spocznika klatki schodowej służącej ewakuacji, mniejsza jest o ponad jedną trzecią od określonej w przepisach techniczno-budowlanych. W myśl § 242 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, szerokość poziomych dróg ewakuacyjnych należy obliczać proporcjonalnie do liczby osób mogących przebywać jednocześnie na danej kondygnacji budynku, przyjmując co najmniej 0,6 m na 100 osób, lecz nie mniej niż 1,4 m, przy czym dopuszcza się zmniejszenie szerokości poziomej drogi ewakuacyjnej do 1,2 m, jeżeli jest ona przeznaczona do ewakuacji nie więcej niż 20 osób. Zgodnie z § 242 ust. 4 tego rozporządzenia skrzydła drzwi stanowiących wyjście na drogę ewakuacyjną, nie mogą, po ich całkowitym otwarciu, zmniejszać wymaganej szerokości tej drogi.

W świetle tych regulacji zasadnie stwierdził organ odwoławczy, że skoro drzwi prowadzące do lokalu skarżących, po ich pełnym otwarciu, całkowicie przesłaniają szerokość podestu stanowiącego poziomą drogę ewakuacyjną, tym samym ich usytuowanie, powiązane z kierunkiem otwierania – na zewnątrz, stanowi naruszenie § 16 ust 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów oraz § 242 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Schody zewnętrzne oraz spocznik znajdujące się w omawianym budynku mieszkalnym stanowią drogę ewakuacyjną w rozumieniu § 239 ust. 1 tego rozporządzenia. W myśl § 236 ust. 1 wskazanego rozporządzenia, z pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi powinna być zapewniona możliwość ewakuacji w bezpieczne miejsce na zewnątrz budynku lub do sąsiedniej strefy pożarowej, bezpośrednio albo drogami komunikacji ogólnej, zwanymi dalej "drogami ewakuacyjnymi". Językowa wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że za drogę ewakuacyjną uznać należy taką drogę komunikacji ogólnej, która jest przeznaczona i może być wykorzystywana dla ewakuacji w bezpieczne miejsce na zewnątrz budynku lub do sąsiedniej strefy pożarowej. Osoby przebywające w lokalu położonym na piętrze budynku nie mają innej drogi komunikacji ogólnej niż droga przebiegająca poprzez podest, a następnie schody prowadzące do poziomu gruntu przy budynku, ta właśnie droga jest jednocześnie drogą ewakuacyjną. Taki charakter tej drogi ma – jak wyżej wskazano – istotne znaczenie dla określenia wymaganych dla niej parametrów, uwzgledniających obowiązujące przepisy przeciwpożarowe, co prawidłowo zinterpretował organ odwoławczy, dając temu stosowny wyraz w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z § 239 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia drzwi stanowiące wyjście ewakuacyjne powinny otwierać się na zewnątrz pomieszczeń zagrożonych wybuchem. Zajmowane przez skarżących pomieszczenie nie zostało zakwalifikowane do kategorii pomieszczeń zagrożonych wybuchem, bowiem taka klasyfikacja jest możliwa po uprzednim dokonaniu oceny zagrożenia wybuchem, na podstawie kryteriów określonych w Polskiej Normie, dotyczącej zapobiegania wybuchowi i ochronie przed wybuchem (§ 37 rozporządzenia w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów), co bezspornie nie miało miejsca w przypadku omawianego budynku.

Sąd pierwszej instacji uznał za niezasadny zarzut naruszenia art. 32 i 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 8 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, z późn. zm.), art. 25 ust. 1 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka i art. 17 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, poprzez naruszenie prawa do mieszkania, bezprawną ingerencję w życie prywatne, rodzinne i dom, w szczególności prawo do stopy życiowej zapewniającej zdrowie i dobrobyt oraz komfortowe mieszkanie. Zgodnie z art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji każdy ma prawo do własności, innych praw majątkowych oraz prawo dziedziczenia, jednakże własność może być ograniczona - w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności.

Sąd pierwszej instancji nie dopatrzył się w sprawie naruszenia art. 7, art. 8, art. 75, art. 77 i art. 80 K.p.a. Organ odwoławczy ustalił wszystkie istotne okoliczności sprawy, a dokonana ocena materiału dowodowego zgromadzonego w aktach nie nosi znamion dowolności. Nie można zarzucić organowi nadzoru budowlanego naruszenia art. 107 § 3 K.p.a., bowiem uzasadnienie decyzji zawiera wskazanie wszystkich istotnych dla sprawy faktów wraz z odpowiednią ocena dowodów, a nadto zawiera stosowne wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, zaś wyjaśnienia skarżących nie miały żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że organ odwoławczy prawidłowo zastosował przepis art. 51 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 51 ust. 7 Prawa budowlanego, nakazując doprowadzenie wykonanych robót budowlanych do stanu poprzedniego.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wnieśli J.K.i J.K. zarzucają mu naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie niewłaściwe zastosowanie art. 145 §1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w związku z art. 7, art. 8 i art. 9 K.p.a. poprzez nieuwzględnienie skargi na decyzję Lubelskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Lublinie z dnia [...] marca 2016 r. w sytuacji, w której decyzja ta wydana została z pominięciem podstawowych zasad postępowania administracyjnego tj. zasady prawdy obiektywnej i słusznego interesu obywatela oraz zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa oraz zasady informowania stron w ten sposób, że organ nie wziął pod uwagę wielokrotnie zgłaszanego przez skarżących dowód z projektu budowlanego wewnętrznej instalacji gazowej w budynku mieszkalnym, zlokalizowanym w B.przy ul. [...] i nie brał pod uwagę okoliczności z niego wynikających a mianowicie zalecenia, że do pomieszczenia - lokalu mieszkalnego stanowiącego własność skarżących J. i J. K. drzwi powinny otwierać się na zewnątrz.

Ponadto na podstawie art. 174 pkt 1 P.p.s.a. wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

a) nieprawidłowe zastosowanie w niniejszej sprawie § 239 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie poprzez nie objęcie jego dyspozycją występującego w sprawie stanu faktycznego w sytuacji, w której przepis ten powinien być zastosowany skoro przedmiotowy dla niniejszej sprawy lokal mieszkalny należałoby zakwalifikować jako "zagrożony wybuchem";

b) błędną i zawężającą wykładnię § 239 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie dotycząca pojęcia pomieszczeń zagrożonych wybuchem, które to pojęcie zostało zinterpretowane przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w sposób wąski, podczas gdy w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki dla zakwalifikowania pomieszczenia, mimo że stanowi ono lokal mieszkalny, jako pomieszczenia zagrożonego wybuchem;

c) zastosowanie § 242 ust. 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie w sytuacji określającego wymogi dotyczące skrzydeł drzwi wychodzących na drogę ewakuacyjną podczas gdy w przedmiotowej sprawie sporny podest nie stanowi stricte drogi ewakuacyjnej.

Skarżący kasacyjnie wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz przekazanie przedmiotowej sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oraz o zasądzenie od organu na rzecz skarżących zwrotu

kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm

przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący podnieśli, że Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił skargi na decyzję organu odwoławczego w sytuacji, w której organ ten nie uwzględnił wielokrotnie zgłaszanego przez skarżących dowodu z projektu budowlanego wewnętrznej instalacji gazowej w budynku mieszkalnym zlokalizowanym w B. przy ul. [...] i nie brał pod uwagę okoliczności z niego wynikających, a mianowicie zalecenia, że do pomieszczenia - lokalu mieszkalnego stanowiącego własność skarżących J. i J. K. drzwi powinny otwierać się na zewnątrz. Warunkiem prawidłowej i bezpiecznej eksploatacji instalacji gazowej zainstalowanej w lokalu mieszkalnym stanowiącym własność skarżących jest wstawienie drzwi prowadzących do ich lokalu z kierunkiem otwierania ich na zewnątrz.

Wojewódzki Sąd Administracyjny nieprawidłowo zastosował w niniejszej sprawie § 239 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie przyjmując, że przepis ten swą dyspozycją nie obejmuje występującego w niniejszej sprawie stanu faktycznego mimo, że przedmiotowy dla niniejszej sprawy lokal mieszkalny należy, w świetle całokształtu występujących okoliczności, zakwalifikować jako "zagrożony wybuchem".

Nieprawidłowa była wąska interpretacja Sądu pierwszej instancji pojęcia pomieszczeń zagrożonych wybuchem, podczas gdy dla zapewnienia lokalowi mieszkalnemu warunków technicznych gwarantujących bezpieczeństwo osób zajmujących dany lokal, każdy przypadek winien być rozpatrywany indywidualnie i przy zastosowaniu rozszerzającej wykładni. Przy zastosowaniu wykładni rozszerzającej pojęcia pomieszczenia zagrożonego wybuchem zaszłyby przesłanki do zakwalifikowania pomieszczenia - lokalu mieszkalnego skarżących, jako pomieszczenia zagrożonego wybuchem.

Podest, na który prowadzą sporne drzwi znajduje się poza budynkiem i nie stanowi stricte drogi ewakuacyjnej, a zatem § 242 ust. 4 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie nie powinien być zastosowany. Przedmiotowy podest, jego konstrukcja i parametry nie spełnia żadnego z wymogów przewidzianych cytowanymi w uzasadnieniu regulacjami tym samym przy założeniu, że stanowi on element drogi ewakuacyjnej Powiatowi Inspektor Nadzoru Budowlanego lub Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w ramach kontroli instancyjnej zleciłby doprowadzenie podestu do stanu spełniającego wymogi drogi ewakuacyjnej wynikające z przepisów prawa. Zaniechanie w tym przedmiocie również przemawia za tym, że spocznik, na który prowadzą sporne drzwi nie jest elementem drogi ewakuacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) zwanej dalej w skrócie "P.p.s.a.", Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania.

W tej sprawie Sąd nie stwierdził wystąpienie jakiejkolwiek przesłanki nieważności postępowania, a tym samym rozpoznając tę sprawę Naczelny Sąd Administracyjny związany jest granicami skargi. Związanie granicami skargi oznacza związanie podstawami zaskarżenia wskazanymi w skardze kasacyjnej oraz jej wnioskami. Naczelny Sąd Administracyjny bada przy tym wszystkie podniesione przez skarżącego zarzuty naruszenia prawa (tak Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale pełnego składu z dnia 26 października 2009 r. sygn. akt I OPS 10/09, opub. w ONSAiWSA 2010 z. 1 poz. 1).

Zgodnie z art. 174 P.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, a także 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Zgodnie z art. 176 P.p.s.a. strona skarżąca kasacyjnie ma obowiązek przytoczyć podstawy skargi kasacyjnej wnoszonej od wyroku Sądu pierwszej instancji i szczegółowo je uzasadnić wskazując, które przepisy ustawy zostały naruszone, na czym to naruszenie polegało i jaki miało wpływ na wynik sprawy. Rola Naczelnego Sądu Administracyjnego w postępowaniu kasacyjnym ogranicza się do skontrolowania i zweryfikowania zarzutów wnoszącego skargę kasacyjną.

Skarga jest niezasadna.

Niezasadny jest zarzut skarżących kasacyjnie dotyczący naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów postępowania polegającego na niewłaściwym zastosowaniu art. 145 §1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w związku z art. 7, art. 8 i art. 9 K.p.a. i nieuwzględnieniu skargi na decyzję Lubelskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Lublinie z dnia 10 marca 2016 r. w sytuacji, w której decyzja ta wydana została z pominięciem podstawowych zasad postępowania administracyjnego tj. zasady prawdy obiektywnej i słusznego interesu obywatela oraz zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa oraz zasady informowania stron.

Trafnie Sąd pierwszej instancji wskazał, że ww. zasady zostały w tej sprawie zachowane i organ odwoławczy w swojej decyzji nie naruszył zasady ustalania obiektywnego stanu faktycznego sprawy oraz pogłębiania zaufania stron do organów administracji. Organy informowały także strony o możliwości zapoznania się ze zgromadzonym materiałem dowodowym w sprawie.

Stan faktyczny został prawidłowo ustalony przez organ odwoławczy i już ta okoliczność stanowi uzasadnienie dla respektowanie zasady pogłębiania zaufania do organów administracji przez organ odwoławczy. Skarżący kasacyjnie upatrują naruszenia przez Sąd pierwszej instancji ww. przepisów w tym, że sami skarżący w toku postępowania administracyjnego zgłaszali dowód z projektu budowlanego wewnętrznej instalacji gazowej w ich budynku mieszkalnym i tej okoliczności nie wziął pod uwagę organ odwoławczy. Zainstalowanie instalacji gazowej oznaczało w ocenie skarżących, że drzwi wejściowe do ich mieszkania powinny otwierać się na zewnątrz.

Skarżący ww. zarzut łączą z kolejnymi zarzutami naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów prawa materialnego, polegającymi na nieprawidłowym zastosowaniu § 239 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1422, z późn. zm.) poprzez nie objęcie jego dyspozycją występującego w sprawie stanu faktycznego w sytuacji, w której przepis ten powinien być zastosowany skoro przedmiotowy dla niniejszej sprawy lokal mieszkalny należałoby zakwalifikować jako "zagrożony wybuchem" i sam fakt zainstalowania instalacji gazowej powinien uzasadniać zakwalifikowanie lokalu mieszkalnego jako pomieszczenia zagrożonego wybuchem.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego trafnie Sąd pierwszej instancji ustalił, że samo zainstalowanie instalacji gazowej w pomieszczeniu lokalu mieszkalnego skarżących nie oznacza, że jest to pomieszczenie zagrożone wybuchem, o którym stanowi § 239 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Sam fakt zainstalowania w kuchni w lokalu mieszkalnym instalacji gazowej służącej do typowych, powtarzalnych i tym samym zwykłych potrzeb wykorzystywania gazu na potrzeby gotowania lub przyrządzania potraw nie nadaje takiemu pomieszczeniu charakteru pomieszczenia zagrożonego wybuchem. Takie stanowisko zajęto w orzecznictwie sądowym (por. wyrok WSA w Łodzi z dnia 13 grudnia 2011 r. sygn. akt II SA/Łd 578/11; wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 czerwca 2009 r. sygn. akt VII SA/Wa 439/09). Tym samym nie było potrzeby prowadzenia postępowania dowodowego na okoliczność udowadniania, że sam montaż instalacji gazowej w kuchni lokalu mieszkalnego skarżących spowodował nadanie takiemu pomieszczeniu cech pomieszczenia zagrożonego wybuchem.

Niezasadny jest także zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a. poprzez zaakceptowanie błędnego zastosowania przez organ odwoławczy § 242 ust. 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie w sytuacji określającego wymogi dotyczące skrzydeł drzwi wychodzących na drogę ewakuacyjną podczas gdy w przedmiotowej sprawie sporny podest nie stanowi drogi ewakuacyjnej. Definicję drogi ewakuacyjnej zawiera § 236 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Zgodnie z tym przepisem drogą ewakuacyjną jest każda droga komunikacji ogólnej umożliwiająca ewakuację w bezpieczne miejsce na zewnątrz budynku lub do sąsiedniej strefy pożarowej, o ile na zewnątrz lub do sąsiedniej strefy pożarowej nie można dostać się bezpośrednio z budynku. Trafnie Sąd pierwszej instancji w tej sprawie uznał, że właśnie schody stanowiące wraz podestem ciąg komunikacyjny dojścia do mieszkań J. i J. K. oraz Z. D. stanowią drogę ewakuacyjną z ww. mieszkań. W razie zaistnienia sytuacji niebezpieczeństwa powstania pożaru lub powstania pożaru tym ciągiem komunikacyjnym mieszkańcy obu mieszkań będą się ewakuować ze swoich pomieszczeń.

Skoro przedmiotowy podest stanowi część drogi ewakuacyjnej, to ograniczanie jego szerokości poprzez zmianę sposobu otwierania drzwi prowadzi do naruszenia przepisów chroniących przed takim użytkowanie budynku, które byłoby zagrażające życiu ludzi.

Trafnie w tej sprawie Sąd uznał za udowodnione wykonanie robót budowlanych polegających na zdemontowaniu drzwi wejściowych do lokalu, otwieranych do wnętrza lokalu i zamontowaniu w tym miejscu nowych drzwi wejściowych o szerokości 80 cm otwieranych na zewnątrz. Nie ulega także wątpliwości, że skrzydło drzwi lokalu mieszkalnego J. i J. K. po jego całkowitym otwarciu zmniejsza szerokość drogi ewakuacyjnej z lokalu Z. D. w ten sposób, że następuje całkowite przegrodzenie drogi ewakuacyjnej. Szerokość otwartych drzwi wejściowych do lokalu J. i J. K. obejmuje całą szerokość drogi ewakuacyjnej.

Taka wymiana drzwi wejściowych połączona ze zmianą sposobu ich otwierania spowodowała w tej sprawie możliwość wystąpienia zagrożenia bezpieczeństwa ludzi lub mienia. Wprawdzie przepisy rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie co do zasady nie zakazują możliwości montażu drzwi otwierających się na zewnątrz mieszkania, ale tylko wtedy, gdy taki sposób otwierania drzwi do lokalu nie spowoduje naruszenia norm bezpieczeństwa wynikających z przepisów przeciwpożarowych, w tym nie spowoduje niedopuszczalnego zwężenia drogi ewakuacyjnej (por. wyrok NSA z dnia 13 lipca 2000 r. sygn. akt II SA/Gd 980/98; wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 lipca 2006 r. sygn. akt VII SA/Wa 387/06; wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 października 2009 r. sygn. akt VIII SA/Wa 355/09; wyrok WSA w Krakowie z dnia 21 lipca 2016 r. sygn. akt II SA/Kr 390/16).

Trafnie w tej sprawie Sąd pierwszej instancji wskazał na § 242 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie i dokonał ich prawidłowej wykładni. Zgodnie z § 242 ust. 1 ww. rozporządzenia minimalna szerokość poziomej drogi ewakuacyjnej winna wynosić 0,6 m. Ponadto § 242 ust. 4 tego rozporządzenia zakazuje takiego instalowania skrzydła drzwi stanowiących wyjście na drogę ewakuacyjną, aby po ich całkowitym otwarciu szerokość tej drogi ulegałby zmniejszeniu poniżej minimalnych parametrów.

Trafnie Sąd pierwszej instancji wskazał, że na skutek zmiany sposobu otwierania drzwi wejściowych do lokalu mieszkalnego J. i J. K., naruszony został § 16 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. z 2010 r. Nr 109, poz. 719). Zgodnie z tym przepisem istniejący i użytkowany budynek uznaje się za zagrażający życiu ludzi, gdy występujące w nim warunki techniczne nie zapewniają możliwości ewakuacji ludzi.

Mając powyższe należy stwierdzić, że skoro podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia prawa procesowego i materialnego okazały się nieuzasadnione, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 P.p.s.a.