Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Maria Czapska - Górnikiewicz Sędziowie NSA Paweł Miładowski (spr.) del. WSA Ewa Kręcichwost - Durchowska Protokolant Paweł Konicki po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2012r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej J. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 9 marca 2011 r. sygn. akt II SA/Sz 43/11 w sprawie ze skargi J. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia [...] października 2010 r. nr [...] w przedmiocie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 9 marca 2011 r., sygn. akt II SA/Sz 43/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę J. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia [...] października 2010 r. nr [...] w przedmiocie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości

Jak wynika z uzasadnienia wyroku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie decyzją z dnia [...] października 2010 r., nr [...], po rozpatrzeniu odwołania J. G., utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy Kobylanka nr [...] z dnia [...] lipca 2010 r., ustalająca jednorazową opłatę w wysokości 3.090 zł z tytułu wzrostu wartości nieruchomości stanowiącej działkę nr [...] o pow. 1.953 m2, położoną w obrębie J. w gminie Kobylanka, spowodowaną zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Uzasadniając decyzję Kolegium wskazało, że pismem z dnia 8 listopada 2007 r. Wójt Gminy Kobylanka poinformował J. G. o wszczęciu postępowania w sprawie ustalenia opłaty z tytułu wzrostu wartości przedmiotowej nieruchomości.

Po przeprowadzeniu uzupełniającego postępowania dowodowego, decyzją z dnia [...] lipca 2010 r. organ I instancji ustalił stronie jednorazową opłatę w kwocie 3.090 zł, z tytułu wzrostu wartości nieruchomości spowodowaną zmianą planu miejscowego i zbyciem nieruchomości. Podstawą ustalenia opłaty był operat szacunkowy z dnia 25 maja 2009 r. wraz z aneksem z dnia 4 maja 2010 r. oraz aktualizacją operatu szacunkowego z dnia 30 czerwca 2010 r. sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego Z. W. Organ I instancji dokonał oceny operatu i doszedł do przekonania, że jest on rzetelny i sporządzony zgodnie z prawem, a ustalenia rzeczoznawcy nie budzą wątpliwości. Autor operatu oraz jego aktualizacji w sposób wyczerpujący określił wybór przyjętej metody szacowania wartości rynkowej nieruchomości oraz uzyskane na jej podstawie wyniki, uwzględnił przeznaczenie nieruchomości przed i po zmianie planu zagospodarowania przestrzennego, nie uwzględniając części składowych nieruchomości. Dokonując wyceny przyjęto stan nieruchomości z dnia wejścia w życie zmiany planu miejscowego, a ceny z dnia zbycia nieruchomości. W wyniku szacowania wartości nieruchomości objętej zmianą planu miejscowego, po zastosowaniu czynników korygujących, określono wartość nieruchomości przed zmianą planu na kwotę 13.700 zł, zaś po zmianie planu na kwotę 24.000 zł. Zmiana planu spowodowała wzrost wartości nieruchomości o kwotę 10.300 zł, a w związku z treścią obowiązującej na terenie gminy uchwały opłata z tytułu wzrostu wartości nieruchomości wynosi 30% tej kwoty.

Odwołanie od decyzji I instancji wniósł J. G.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie decyzją z dnia [...] października 2010 r., nr [...], utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu wskazało, że pobranie renty planistycznej jest obowiązkiem gminy, jeżeli spełnione zostaną łącznie trzy warunki:

– wartość nieruchomości wzrosła w wyniku uchwalenia nowego planu miejscowego lub zmiany dotychczas obowiązującego,

– nastąpiło zbycie nieruchomości przez właściciela lub użytkownika wieczystego,

– postępowanie zostało wszczęte w terminie 5 lat od dnia, w którym plan miejscowy albo jego zmiana stały się obowiązujące.

Organ odwoławczy wskazał, że zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dotycząca działki której właścicielem był skarżący nastąpiła na mocy uchwały Nr XIV/93/03 Rady Gminy w Kobylance z dnia 23 października 2003 r. w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Kobylanka dotyczącej terenu wsi Jęczydół, która weszła w życie w dniu 17 grudnia 2003 r. Zbycie nieruchomości nastąpiło w dniu 4 października 2005 r., a więc przed upływem 5 lat od wejścia w życie zmiany planu zagospodarowania przestrzennego. Zaistniała zatem podstawowa przesłanka obligująca organ I instancji do wszczęcia postępowania w sprawie ustalenia renty planistycznej. Za datę wszczęcia tego postępowania należy uznać dzień 2 marca 2007 r. tj. dzień w którym w następstwie doręczenia postanowienia organu I instancji strona powzięła informację o podjęciu przez organ czynności zmierzających do ustalenia opłaty planistycznej. Tym samym spełniona została przesłanka z art. 37 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Odnosząc się do zarzutu odwołania, że zmiana planu dotyczyła działki nr [...] o pow. 6,91 ha, a przedmiotem obrotu oraz postępowania dotyczącego ustalenia opłaty planistycznej były działki powstałe z podziału geodezyjnego tej nieruchomości, nie istniejące w dacie uchwalania zmiany planu, organ odwoławczy wskazał, że na skutek przeznaczenia i wydzielenia części dotychczasowego gruntu rolnego pod budownictwo w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, wzrasta wartość tej nieruchomości jak i nowych, później wyodrębnionych działek budowlanych. Zbycie nawet pojedynczej, później wydzielonej działki, uzasadnia ustalenie opłaty.

Organ odwoławczy wskazał, że podziela pogląd odwołującego się, iż opłata planistyczna nie może zawierać w sobie ukrytej opłaty adiacenckiej, nie może obejmować zmiany wartości działki spowodowanej jej podziałem już po uchwaleniu planu i jego wejściu w życie. Nawet jeżeli strona sprzedała tylko niektóre działki wydzielone już po uchwaleniu planu, to dla obliczenia opłaty planistycznej należy przyjąć stopę wzrostu wartości działki, ale w tym jej kształcie, jaki istniał w dniu uchwalenia zmiany planu miejscowego. Działką porównywalną w rozumienia § 4 ust. 4 rozporządzenia, jest działka o wielkości porównywalnej z działką istniejącą w dniu wejścia w życie planu.

Zdaniem Kolegium nieuzasadnione są zarzuty odwołującego się dotyczące pominięcia w wycenie później poniesionych kosztów na polepszenie nieruchomości, w tym kosztów podziału. Kolegium wskazało, że ustawodawca konstruując opłatę planistyczną, pominął kwestię źródeł finansowania dokumentów niezbędnych do sporządzenia zmiany planu. Okoliczność ta nie może być zatem badana w postępowaniu administracyjnym dotyczącym opłaty planistycznej. Ewentualne roszczenie odwołującego się do gminy Kobylanka ma charakter cywilnoprawny. Wbrew twierdzeniom strony, w sprawie nie doszło do zakwestionowania wartości nieruchomości określonej w akcie notarialnym, ponieważ ustawodawca nie przewidział aby cena faktycznego zbycia nieruchomości mogła być podstawą obliczenia opłaty planistycznej. Wartość nieruchomości dla celów opłaty planistycznej może być ustalona wyłącznie w oparciu o operat szacunkowy, sporządzony przez osobę uprawnioną i w sposób ściśle określony przez przepisy prawa. Jeżeli operat szacunkowy spełnia wymogi ustawowe może być podstawą ustalenia opłaty, a przyjęcie kwot z niego wynikających w żadnym razie nie oznacza zakwestionowania ceny zbycia nieruchomości. Także zarzut dotyczący opóźnienia we wszczęciu postępowania nie może prowadzić do zaniechania w naliczeniu opłaty. W ocenie Kolegium operat szacunkowy dotyczący wzrostu wartości nieruchomości został sporządzony w sposób prawidłowy tj. zgodny z zasadami określonymi przez prawodawcę oraz standardami rzeczoznawców.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie na opisaną wyżej decyzję J. G. wniósł o jej uchylenie. Zarzucił jej wydanie z naruszeniem art. 36 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ponieważ przed wydaniem decyzji organ nie ustalił, czy nakłady poniesione przez skarżącego wpłynęły na wzrost wartości działki. Nakłady te to koszty sporządzenia studium, koszty sporządzenia zmiany planu miejscowego, koszty podziałów geodezyjnych, koszty związane z utratą gruntu na wydzielenie dróg wewnętrznych. Skarżący ponownie wskazał, że należąca do niego działka nr [...], dla której Rada Gminy Kobylanka uchwaliła zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, posiadała powierzchnię 6,91 ha. Koszty związane ze sporządzeniem zmiany planu miejscowego dla tej działki zostały w całości poniesione przez skarżącego, na jego koszt zostały także wykonane podziały geodezyjne działki nr [...] na mniejsze działki budowlane, z nieruchomości tej wydzielono także dwie drogi wewnętrzne umożliwiające dojazd do wydzielonych działek. W tym stanie działki budowlane, m. in. działka nr 62/8 której dotyczy skarga, były sprzedawane. Dla potrzeb ustalenia wysokości opłaty planistycznej, organ zlecił rzeczoznawcy majątkowemu wycenę już podzielonych, małych nieruchomości. Ponieważ działka nr [...] posiadała powierzchnię 6,91 ha, a wycenie poddano niewielkie działki o powierzchni z reguły mniejszej od 1.500 m2, rzeczoznawca zastosował współczynniki korygujące wycenę małych już podzielonych działek, na wycenę działek zbliżonych do powierzchni działki [...]. Tym sposobem wyceny rzeczoznawca objął wszystkie działki. Metoda skorygowanej wyceny dokonana przez rzeczoznawcę jest poprawna, ale obejmuje ona działki już podzielone geodezyjnie, z zawartym w wycenie kosztem ich geodezyjnego podziału. Organ powinien uwzględnić tę okoliczność i dokonać stosownej korekty naliczonych opłat planistycznych o nakłady poniesione przez skarżącego na podział działki 62/3 na mniejsze. Pominięcie tych kosztów jest błędne ponieważ obciąża stronę ukrytą opłatą adiacencką. Ponadto, w celu zapewnienia dojazdu do wydzielonych działek budowlanych, skarżący wydzielił dwie drogi wewnętrzne w postaci działek 62/10 i 62/23 których nie może sprzedać i które stanowią wieczystą nieodpłatną służebność dla wszystkich właścicieli działek przyległych. Jest to utrata gruntu i stanowi koszty poniesione przez skarżącego na nieruchomość objętą zmianą planu.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie w odpowiedzi na skargę, wniosło o jej oddalenie. Odnosząc się do zarzutów skargi Kolegium wskazało, że brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych aby w toku postępowania administracyjnego rozważać roszczenia o charakterze cywilnym w stosunku do gminy, a wynikające z poniesienia wydatków związanych ze zmianą planu miejscowego tylko z tego powodu, że droga cywilna jest kosztowna i długotrwała.

Wskazanym na wstępie wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie skargę oddalił.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że uchwałą nr XIV/93/03 w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Kobylanka dotyczącej terenu wsi Jęczydół, Rada Gminy w Kobylance zmieniła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego gminy w zakresie dotyczącym działki nr [...] o pow. 6,91 ha położonej we wsi Jęczydół, zmieniając przeznaczenie tego terenu z rolnego na przeznaczony pod budownictwo mieszkaniowe jednorodzinne. Obszar zmiany planu podzielony został na tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, tereny dróg wewnętrznych oraz teren stacji transformatorowej. W uchwale tej Rada Gminy ustaliła stawkę jednorazowej opłaty za wzrost wartości nieruchomości dla obszarów przeznaczonych pod budownictwo mieszkaniowe w wysokości 30% oraz zerową stawkę opłaty dla terenów przeznaczonych pod drogi wewnętrzne i stację transformatorową (§ 17 ust. 1 pkt 1 i 2 uchwały).

Uchwała ta weszła w życie w dniu 17 grudnia 2003 r. Decyzją z dnia 7 lipca 2004 r. Wójt Gminy Kobylanka zatwierdził, po rozpoznaniu wniosku J. G., projekt podziału działki nr [...] na 27 działek o numerach geodezyjnych od [...] do [...].

W dniu 4 października 2005 r. skarżący sprzedał niezabudowaną działkę gruntu nr [...] o pow. 1.953 m2 wydzieloną z działki nr [...] za kwotę 23.826 zł.

Operat szacunkowy dotyczący wzrostu wartości działki nr [...] został sporządzony w dniu 14 stycznia 2008 r. Określał on wartość nieruchomości przed zmianą planu miejscowego na kwotę 11.750 zł, a po zmianie planu na kwotę 34.250 zł.

Zawiadomienie o wszczęciu postępowania w przedmiocie ustalenia opłaty planistycznej zostało doręczone skarżącemu w dniu 19 listopada 2007 r.

Po dwukrotnym uchyleniu przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie decyzji Wójta Gminy Kobylanka ustalającej opłatę planistyczną z tytułu wzrostu wartości działki nr [...] w dniu 25 maja 2009 r. został sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego Z. W. operat szacunkowy który określił wartość rynkową działki przed zmianą planu na kwotę 13.700 zł, a w dniu zbycia nieruchomości na kwotę 24.000 zł.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że nie budzi wątpliwości, że wartość nieruchomości objętej postępowaniem wzrosła wskutek uchwalenia zmiany planu miejscowego, oraz, że skarżący zbył tę nieruchomość przed upływem 5 lat od wejścia w życie zmiany planu miejscowego.

Wartość rynkowa nieruchomości ustalona została w operacie szacunkowym, który jest dowodem w sprawie i który został poddany ocenie organu administracyjnego, zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego. Prawidłowość sporządzenia tego operatu nie została zakwestionowana w toku postępowania. Zarzuty podnoszone w skardze nie uzasadniają jej uwzględnienia. W ocenie skarżącego w przedmiotowej sprawie brak było w ogóle podstaw do ustalania opłaty planistycznej ponieważ w dacie wejścia w życie zmiany planu miejscowego, działka której dotyczy postępowanie jeszcze nie istniała. Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu następuje w planie miejscowym zagospodarowania przestrzennego. Terenem tym może być teren całej gminy, część gminy, poszczególne miejscowości, czy nawet, jak w niniejszej sprawie, konkretna nieruchomość. Podzielenie działki gruntu dla której uchwalono zmianę planu miejscowego na mniejsze działki nie oznacza, że działki powstałe w wyniku podziału obejmują inny teren, nie objęty zmianą planu. Jak zasadnie wskazało Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie podział działki objętej zmianą planu miejscowego na mniejsze działki był możliwy właśnie w następstwie uchwalenia zmiany panu miejscowego który określił przeznaczenie tego terenu pod zabudowę mieszkaniową oraz zasady parcelacji terenu.

Przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym dotyczące zasad ustalania opłat planistycznych nie zawierają regulacji umożliwiającej organom orzekającym w sprawie odliczania nakładów wymienionych w skardze tj. nakładów na sporządzenie projektu studium i projektu zmiany planu miejscowego, kosztów podziałów geodezyjnych czy wydzielenia dróg wewnętrznych. Zgodnie z ustawą koszty sporządzenia studium i planu miejscowego obciążają budżet gminy. Jak podnosi skarżący, w niniejszej sprawie koszty te poniósł właściciel nieruchomości której dotyczyła zmiana planu. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie zawiera uregulowań dotyczących wzajemnych rozliczeń w takiej sytuacji, a poniesienie przez stronę kosztów sporządzenia tych dokumentów nie ma wpływu na ustalenie opłaty planistycznej, nie może być także brane pod uwagę przy ocenie legalności zaskarżonej decyzji.

Także zarzut, iż opłata planistyczna nie została ustalona bezzwłocznie po dostarczeniu Wójtowi wypisu z aktu notarialnego dotyczącego zbycia nieruchomości, nie może prowadzić do uchylenia zaskarżonej decyzji, skoro opłata taka może być ustalona w okresie 5 lat od dnia w którym plan miejscowy albo jego zmiana stały się obowiązujące (art. 37 ust. 3 i 4 ustawy).

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł J. G. zaskarżając tenże wyrok w całości i zarzucił naruszenie prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie i pominięcie przy rozstrzyganiu sprawy właściwych postanowień zawartych w art. 2 pkt. 18, art. 4 ust. 1, art. 13 ust. 1, art. 21 ust. 1, art. 36 ust. 4, art. 37 ust. 1, 3 i 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz 717 ze zm.), art. 4 pkt 1 i 3 i art. 153 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2010 r., Nr 102, poz. 651) i art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 - zwanej dalej p.p.s.a.) poprzez niewskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz jej właściwego wyjaśnienia, w szczególności w odniesieniu do podniesionych zarzutów w zakresie bezzasadności roszczeń objętych skargą, w tym także w odniesieniu do rozliczenia nakładów.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i rozpoznanie skargi w trybie art. 188 p.p.s.a. tj. uchylenie zaskarżonych decyzji oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi, który wydał zaskarżone orzeczenie z pozostawieniem temuż Sądowi rozstrzygnięcia o całości kosztów procesu.

W piśmie złożonym w 15 dniu od otrzymania odpisu skargi kasacyjnej zatytułowanym "odpowiedź na skargę kasacyjną" Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o oddalenie skargi kasacyjnej oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania.

Wobec tego, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a., a nadto nie zachodzi również żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku Sądu pierwszej instancji, Naczelny Sąd Administracyjny dokonał kontroli zaskarżonego wyroku w zakresie wyznaczonym podstawami skargi kasacyjnej.

Zarzuty skargi kasacyjnej w niniejszej sprawie sprowadzały się w istocie do niewskazania w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz jej właściwego wyjaśnienia, w szczególności w odniesieniu do podniesionych zarzutów w zakresie bezzasadności roszczeń objętych skargą, w tym także w odniesieniu do rozliczenia nakładów.

Wbrew twierdzeniom skarżącego kasacyjnie Sąd pierwszej instancji w sposób jednoznaczny odniósł się do kwestii rozliczenia nakładów wskazując w uzasadnieniu orzeczenia, iż ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie zawiera uregulowań dotyczących wzajemnych rozliczeń w takiej sytuacji, a poniesienie przez stronę kosztów sporządzenia tych dokumentów nie ma wpływu na ustalenie opłaty planistycznej, nie może być także brane pod uwagę przy ocenie legalności zaskarżonej decyzji. Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w niniejszej sprawie podziela to stanowisko, a nadto wskazuje, że roszczenie z tytułu rozliczenia nakładów ma charakter roszczenia o charakterze cywilnoprawnym i jako takie nie podlega kognicji sądów administracyjnych.

Wskazać również należy, iż kwestią zasadniczą dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było ustalenie czy dla zachowania 5 letniego terminu do zgłoszenia roszczenia z tytułu wzrostu wartości nieruchomości na skutek uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym koniecznym jest wydanie decyzji o w przedmiocie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, czy też wystarczającym jest wszczęcie postępowania administracyjnego w tym przedmiocie.

Skarżący kasacyjnie nie kwestionując ustalonej w toku postępowania daty do której mogło nastąpić zgłoszenie roszczenia przez organ administracji publicznej przyjął, że datą zgłoszenia jest data doręczenia decyzji ustalającej opłatę planistyczną. Jak trafnie wskazano w piśmie zatytułowanym "odpowiedź na skargę kasacyjną" wywodzona przez skarżącego kasacyjnie konstrukcja prawna odpowiada tej która ma zastosowanie w toku ustalenia opłaty planistycznej. Odnośnie opłaty adiacenckiej ustawodawca wyznaczył jednakże termin w jakim opłata adiacencka może zostać "ustalona". Opłata z tytułu wzrostu wartości nieruchomości może natomiast zostać ustalona jeżeli w 5 letnim organ zgłosi roszczenie w tym przedmiocie. Zdaniem Sądu orzekającego w niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, iż za zgłoszenie roszczenia uznać należy w niniejszej sprawie zawiadomienie o wszczęciu postępowania administracyjnego w przedmiocie ustalenia opłaty planistycznej, co w niniejszej sprawie nastąpiło w okresie 5 lat od uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Również argumenty podnoszone przez skarżącego kasacyjnie, iż kontrolowana w postępowaniu sądowoadministracyjnym decyzja wydana została po uchyleniu zaskarżonych decyzji a więc w nowym postępowaniu nie znajdują uzasadnienia, albowiem jak niewadliwie wskazało Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie wydawane w niniejszej sprawie decyzje organu odwoławczego które uchylały decyzje pierwszoinstancyjne za podstawę rozstrzygnięcia wskazywały art. 138 § 2 kodeksu postępowania administracyjnego, a tym samym nie kończyły ine postępowania administracyjnego wszczętego w 2007 roku, a jedynie z uwagi na stwierdzone uchybienia w toku prowadzonego postępowania usuwały z obrotu prawnego zaskarżone w trybie odwoławczym decyzje i obligowały organ pierwszej instancji do uzupełnienia postępowania dowodowego.

Za oczywiście bezzasadne uznać również stanowisko wyrażane w toku sprawy przez skarżącego kasacyjnie, zgodnie z którym tylko w razie sprzedaży całej nieruchomości istniejącej w dniu uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego możliwe było ustalenie opłaty planistycznej. Taka wykładnia przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zmierzałaby bowiem do ominięcia przepisów prawa. Nie sposób przyjąć aby racjonalny ustawodawca doprowadził do sytuacji w której za pomocą prostych wybiegów w postaci podziału nieruchomości, chociażby iluzorycznego z punktu widzenia przeznaczenia terenu, można by było uniknąć opłaty planistycznej.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184ustawy Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę kasacyjną oddalił.

Odnosząc się do wniosku Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie o zwrot kosztów postępowania kasacyjnego wskazać należy, że brak jest podstaw do zasądzenia zwrotu kosztów postępowania z tytułu sporządzenia i wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną na podstawie § 14 ust. 2 pkt 2 lit. a i b rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) albowiem złożone przez organ w toku postępowania kasacyjnego pismo procesowe zatytułowane "odpowiedź na skargę kasacyjną" nastąpiło z uchybieniem

14-dniowego terminu do złożenia odpowiedzi na skargę kasacyjną, czego konsekwencją było potraktowanie pisma jako zwykłego pisma procesowego.

Jednocześnie pełnomocnik organu nie brał udziału w rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, co uzasadniałoby zasądzenie zwrotu kosztów postępowania na podstawie § 14 ust. 2 pkt 2 lit. c wskazywanego rozporządzenia.