Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Kraus (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Sławomir Kozik, Sędzia NSA Alicja Stępień, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Dorota Zawiślińska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 13 lutego 2018 r. sprawy ze skargi A.B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 27 kwietnia 2017 r., nr akt: [...] w przedmiocie opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oddala skargę.

1. Zaskarżoną decyzją z dnia 27 kwietnia 2017 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej jako "SKO"), działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) w zw. z art. 21 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm. – dalej jako "O.p."), art. 6h ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. z 2016 r. poz. 250 ze zm. – dalej jako "u.u.c.p.g.") oraz uchwały Rady Gminy z dnia 27 listopada 2012 r. o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne (Dz. Urz. Woj. Pomorskiego z 2012 r. poz. 4423), § 2 ust. 4 pkt 1 uchwały Nr [...] Rady Gminy z dnia 3 marca 2015 r. w sprawie wyboru metody, ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia wysokości tej opłaty i stawki za pojemnik o określonej pojemności (Dz. Urz. Woj. Pomorskiego z 2015 r. poz. 978) oraz § 3 ust. 1 pkt 1 uchwały Nr [...] Rady Gminy z dnia 7 marca 2013 r. w sprawie wyboru metody, ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia wysokości tej opłaty i stawki opłaty za pojemnik o określonej pojemności (Dz. Urz. Woj. Pomorskiego z 2013 r. poz. 1582 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania A. B. (dalej jako "Skarżący") od decyzji Wójta Gminy (dalej jako "Wójt Gminy") z dnia 21 grudnia 2016 r. w sprawie określenia Skarżącemu wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, uchylił w całości decyzję organu I instancji i określił Skarżącemu (prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą Biuro Obsługi Podatkowo-Ubezpieczeniowej) wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi (powstałymi na nieruchomości położonej przy ul. J. W. [...] w S. – dalej jako "przedmiotowa nieruchomość") za okres od 1 lipca 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. w kwocie 69 zł miesięcznie oraz za okres od 1 stycznia 2014 r. w kwocie 60 zł miesięcznie.

2. Rozstrzygnięcie zapadło na tle następującego stanu faktycznego sprawy:

2.1. Skarżący jest właścicielem przedmiotowej nieruchomości zabudowanej budynkiem, w którym prowadzi on działalność gospodarczą od 1 grudnia 1997 r.

W dniu 30 kwietnia 2013 r. do Urzędu Gminy wpłynęła deklaracja o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, w której oświadczono, że działalność gospodarcza prowadzona na przedmiotowej nieruchomości nie generuje odpadów.

Wójt Gminy pismem z dnia 25 kwietnia 2016 r. wezwał Skarżącego do złożenia korekty deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi na przedmiotowej nieruchomości oraz złożenia wyjaśnień. W odpowiedzi Skarżący pismem z dnia 6 maja 2016 r. wyjaśnił, że korekty nie może złożyć, gdyż nie wytwarza odpadów komunalnych.

Wójt Gminy postanowieniem z dnia 8 czerwca 2016 r. wszczął z urzędu postępowanie w sprawie określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

W pismach skierowanych do organu Skarżący wyjaśnił, że na posesji prowadzi biuro obsługi podatkowo-ubezpieczeniowej i nie tworzy żadnych odpadów komunalnych. Skarżący załączył deklarację wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, w której nie zadeklarowano żadnej kwoty.

2.2. Wójt Gminy decyzją z dnia 21 grudnia 2016 r. określił wobec Biura Skarżącego wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami w kwocie 69 zł miesięcznie za okres od lipca do grudnia 2013 r. oraz od stycznia 2014 r. w kwocie 60 zł miesięcznie.

2.3. We wniesionym odwołaniu Skarżący wniósł o unieważnienie decyzji uznając ją za pismo, wznowienie postępowania i przeprowadzenie go zgodnie z procedurą i obowiązującymi zasadami określonymi w Dziale IV O.p. oraz rozważenie zastosowania w sprawie art. 2a O.p. Skarżący podniósł, że organ w sposób nieprawidłowy użył sformułowania "orzeka z urzędu" i oparł swoje rozstrzygnięcie na niesprawdzonych faktach.

3. W wyniku rozpoznania odwołania Skarżącego, SKO decyzją z dnia 27 kwietnia 2017 r. uchylił decyzję organu I instancji i określił Skarżącemu wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi powstałymi na przedmiotowej nieruchomości za okres od 1 lipca 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. w kwocie 69 zł miesięcznie oraz za okres od 1 stycznia 2014 r. w kwocie 60 zł miesięcznie.

W uzasadnieniu organ odwoławczy, przywołując treść art. 6c ust. 1 i 2, art. 6h u.u.c.p.g., stwierdził, że Rada Gminy podjęła uchwałę z dnia 27 listopada 2012 r. o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne. Takimi nieruchomościami są m.in. biura rachunkowe, podatkowe czy ubezpieczeniowe. Rada Gminy postanowiła o odbieraniu z dniem 1 lipca 2013 r. (§ 1 tej uchwały).

Przytaczając treść art. 2 ust. 1 pkt 4 i ust. 2a u.u.c.p.g. SKO stwierdziło, że na Skarżącym ciążył i ciąży obowiązek ponoszenia opłaty za gospodarowanie odpadami. SKO wyjaśniło, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 28 listopada 2013 r. wskazał, że opłata ta jest świadczeniem pieniężnym, przymusowym, bezzwrotnym, jednostronnym, publicznoprawnym, odpłatnym i mającym realizować różne cele wynikające z przepisów u.u.c.p.g. Dlatego na właścicielach nieruchomości ciąży obowiązek uiszczania opłaty. Jeśli zaś strona nie złożyła deklaracji albo wysokość opłaty jest inna niż wykazana w deklaracji, to obowiązkiem organu jest określenie wysokości tej opłaty w drodze decyzji. Obowiązek ten wynika z art. 21 § 3 O.p.

Skarżący wbrew ciążącemu obowiązkowi nie złożył właściwie sporządzonej deklaracji na odpady komunalne, a w takiej sytuacji obowiązkiem Wójta Gminy było wszczęcie z urzędu postępowania w sprawie określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami, a następnie - po przeprowadzeniu postępowania - wydanie decyzji określającej Skarżącemu wysokość opłaty.

SKO wyjaśniło, że z przepisów u.u.c.p.g. wynika, że wysokość opłaty określana jest w uchwale rady gminy i jest niezależna od ilości wytwarzanych odpadów, a obowiązek jej uiszczenia powstaje za każdy miesiąc.

W ocenie SKO, opłata za gospodarowanie odpadami została wyliczona w prawidłowej wysokości, jednakże nieprawidłowo określono w sentencji (rozstrzygnięciu) obowiązek podlegający opłacie. Wskazać bowiem należy, że podmiotem zobowiązanym do poniesienia opłaty jest Skarżący, a nie Biuro. Z uwagi na to uchybienie SKO uchyliło zaskarżoną decyzję i prawidłowo sformułowało rozstrzygnięcie.

Organ przytaczając treść art. 6j ust. 3 i art. 6k ust. 1 pkt 2 u.c.p.g., wskazał, że wykonując wskazane w tych przepisach upoważnienie, Rada Gminy ustaliła ww. uchwałami stawkę opłaty za pojemniki o określonej pojemności. Za pojemnik o pojemności 120 l stawka opłaty od 1 lipca 2013 r. wynosiła 34,50 zł, a od 1 stycznia 2014 r. wynosi 30 zł (gdy odpady komunalne nie są zbierane i odbierane w sposób selektywny). Następnie opłata ulega podwojeniu ze względu na częstotliwość wywozów odpadów w miesiącu (liczba wywozów w miesiącu).

Zdaniem SKO, prawidłowo wyliczono wymaganą dla strony pojemność pojemnika (120 l) i jest to najmniejszy pojemnik spośród przewidzianych przez Radę Gminy. Prawidłowo także organ I instancji uznał, że opłatę za pojemnik należy naliczyć w wysokości przewidzianej dla odpadów zmieszanych, gdyż strona nie zadeklarowała, że będzie selektywnie gromadziła odpady. Stąd prawidłowe wyliczenie jest następujące: za okres od 1 lipca 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. - 69 zł/mies. (1 poj. 120 l x 34,50 zł x 2); za okres od 1 stycznia 2014 r. - 60 zł/mies. (1 poj. 120 l x 30,00 zł x 2).

Odnosząc się do zarzutów zawartych w odwołaniu SKO wyjaśniło, że zakwestionowane rozstrzygnięcie nie jest pismem, ale decyzją. Uchybienie polegające na zawarciu stwierdzenia "orzeka z urzędu" nie miało istotnego wpływu na treść określenia obowiązku w opłacie za gospodarowanie odpadami. Prawidłowym sformułowanie powinno być "określa". Natomiast wskazany przez stronę art. 2a O.p. nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie podatkowej.

4. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji SKO z dnia 27 kwietnia 2017 r. i poprzedzające ją orzeczenie Wójta Gminy z dnia 21 grudnia 2016 r., a także o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji i ponowne przeprowadzenie całego postępowania podatkowego - wymiarowego zgodnie z zasadami określonymi w O.p. z rzetelnym uwzględnieniem stanów faktycznych, popartych dowodowo. Zaskarżonej decyzji Skarżący zarzucił naruszenie prawa procesowego i materialnego poprzez:

- brak określenia w drodze art. 6 u.u.c.p.g. decyzji wysokości opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi;

- niewydanie z urzędu przez Wójta Gminy, mimo zobowiązań w świetle przepisów O.p., postanowienia o wszczęciu postępowania podatkowego w celu określenia ww. opłaty;

- art. 187 § 1 O.p. - zebrania całego materiału dowodowego i w sposób wyczerpujący rozpatrzenia go;

- art. 191 O.p. - czy na podstawie całego zebranego materiału dowodowego możliwa jest ocena faktyczna - wymiarowa.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że pismo z Urzędu Gminy z dnia 21 grudnia 2016 r. z uwagi na użycie zwrotu "orzeka z urzędu" nie było decyzją określającą - wymiarową, tylko orzeczeniem, zaś od takiej formy pisma nie przysługuje odwołanie do SKO. Skarżący wskazuje, że jego pismo o unieważnienie ww. orzeczenia potraktowano jako odwołanie, a wniosek o naprawę błędów formalnych organ I instancji traktował nieproceduralnie, bowiem Skarżący nie użył słowa "odwołanie", a adresatem był Wójt Gminy, a nie SKO.

Skarżący wskazał, że decyzja wydana na podstawie art. 6 u.u.c.p.g. jest decyzją deklaratoryjną. Wójt Gminy określa wymiar opłat na podstawie deklaracji, zaś Skarżący trzykrotnie złożył "zerową". Jeśli są jakieś wątpliwości organ winien ją określić na podstawie prawidłowo przeprowadzonego postępowania podatkowego z uwzględnieniem wszelkich dowodów mających wpływ na określenie wymiaru opłat dla danego podatnika, jego specyfiki i zakresu działalności. Takiego postępowania wyjaśniającego rzetelnie nie przeprowadzono.

We wcześniejszych pismach (od 2013 r.) kilkakrotnie wskazywano, że "uzyskano informację" lub "powzięto wiadomość", że "produkuję" duże ilości odpadów komunalnych. Fakty zaś mówią co innego. Faktycznie "produkowane" są niewielkie ilości papierów - ręczne notatki, błędne wydruki, różne projekty pism procesowych. Jednak z uwagi na to, iż zawierają dane objęte ochroną danych osobowych, także tajemnicy skarbowej nie mogą być przekazywane na makulaturę. Dlatego też traktowane są jako podpałka w piecach CO. Skarżącego i pracowników.

Skarżący wskazał, że odpadów komunalnych nie zdążą też "wyprodukować" sami pracownicy, bowiem zatrudnia 3 pracowników, wszyscy na 1/2 etatu - czyli średnio 4 godziny dziennie. Podkreślił, że biuro podatkowe nie może być traktowane jak inne wieloosobowe rodzaje działalności typu sklep spożywczy, przemysłowy czy też zakład rzemieślniczy. Twierdzenie, że biuro Skarżącego czynne 6 godzin dziennie produkuje 2 pojemniki 120 l miesięcznie jest absurdalne i niedorzeczne.

5. W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

6.1. Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

6.2. Na wstępie rozważań należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2188) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem.

Z kolei przepis art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm. - dalej jako "p.p.s.a."), stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne.

W wyniku takiej kontroli decyzja może zostać uchylona w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a, b i c p.p.s.a.).

Z przepisu art. 134 § 1 p.p.s.a. wynika z kolei, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Wykładnia powołanego wyżej przepisu wskazuje, że Sąd ma prawo ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony.

Badając rozpoznawaną sprawę w tak zakreślonej kognicji, Sąd nie stwierdził naruszenia prawa, które skutkowałoby koniecznością wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji, zauważając przy tym, iż decyzja organu I instancji została wyeliminowana z obrotu prawnego na mocy zaskarżonej decyzji SKO.

6.3. Spór w niniejszej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy organ podatkowy miał prawo określić Skarżącemu wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, powstałych na niezamieszkałej nieruchomości, na której prowadzona jest działalność gospodarcza.

Strona skarżąca nie zgadza się z nałożeniem opłaty podnosząc, że prowadzi działalność gospodarczą w zakresie biura podatkowego, zatrudnia 3 pracowników jedynie na część etatu i ilość powstałych odpadów jest niewielka, a która jest i tak spalana w piecach c.o. Skarżącego i jego pracowników.

Zaskarżona decyzja dotycząca określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi dla nieruchomości została wydana na podstawie ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. z 2016 r. poz. 250 ze zm. – dalej jako "u.u.c.p.g.").

Zgodnie z treścią art. 6c u.u.c.p.g. gminy są obowiązane do zorganizowania odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy (ust. 1), przy czym rada gminy może, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, postanowić o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne (ust. 2).

Na podstawie powyższego upoważnienia ustawowego Rada Gminy podjęła uchwałę z dnia 27 listopada 2012 r. w sprawie postanowienia o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne (Dz.Urz. Woj. Pomorskiego z 2012 r. poz. 4423) od dnia 1 lipca 2013 r. (§ 1 ww. uchwały).

Zgodnie z art. 6h u.u.p.c.g. właściciele nieruchomości, o których mowa w art. 6c (zarówno tych zamieszkanych, jak i niezamieszkanych), są obowiązani ponosić na rzecz gminy, na terenie której są położone ich nieruchomości, opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

Stosownie do treści art. 6i ust. 1 pkt 2 u.u.p.c.g. obowiązek ponoszenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi powstaje w przypadku nieruchomości, o których mowa w art. 6c ust. 2 (tj. na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne) - za każdy miesiąc, w którym na danej nieruchomości powstały odpady komunalne.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy, Sąd stwierdza, że przywołane powyżej przepisy, a zwłaszcza art. 6c ust. 2, art. 6i ust. 1 pkt 2 u.u.c.p.g., nie uzależniają ponoszenia przez właściciela nieruchomości opłaty z tytułu gospodarowania odpadami komunalnymi od ilości, czy rodzaju wytwarzanych na tejże nieruchomości odpadów, lecz od samego faktu powstawania tychże odpadów. Bezsprzeczne jest, co zresztą przyznał sam Skarżący we wniesionej skardze, że na przedmiotowej nieruchomości odpady powstają, nie ma przy tym znaczenia, w jakiej ilości ani jakiego rodzaju odpady powstają.

Jednocześnie należy podkreślić, że nie do przyjęcia jest stwierdzenie Skarżącego o spalaniu części odpadów w piecach c.o. jego i pracowników, bowiem co do zasady proceder spalania odpadów w przydomowych piecach jest niedopuszczalny i prawnie zabroniony, a sposobem niszczenia zbędnej dokumentacji zawierającej dane osobowe jest posiadanie i stosowanie urządzenia - niszczarki, co przy prowadzonej działalności Skarżącego ( biuro podatkowe ) wydaje się być wskazanym.

W związku z tym zasadnie uznał organ odwoławczy, że na Skarżącym ciążył i ciąży obowiązek ponoszenia opłaty za gospodarowanie odpadami.

Sąd podkreśla, że powyższe unormowania dotyczą wszystkich właścicieli niezamieszkałych nieruchomości na terenie gminy, na których powstają odpady, bez względu na stosowaną przez nich organizację odbioru odpadów. Właściciele tychże nieruchomości są zobowiązani ponosić opłaty z tytułu gospodarowania odpadami komunalnymi bez względu na to, jaką ilość odpadów generuje ich nieruchomość.

Opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi ma charakter publicznoprawny, a podmioty zobowiązane do uiszczenia opłaty nie mają swobody kształtowania treści stosunku prawnego, w szczególności wysokości opłaty, ewentualnego jej obniżenia lub odstąpienia od jej pobrania (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 21 września 2016 r. sygn. akt I SA/Gd 542/16, dostępne w CBOSA na stronie orzeczeni.nsa.gov.pl). Elementy te określa bowiem ustawa oraz akt prawa miejscowego w zakresie wskazanym w ustawie.

Dalej wskazać należy, że rada gminy uchwala regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie gminy, który jest aktem prawa miejscowego (art. 4 ust. 1 u.u.p.c.g.). W niniejszej sprawie Regulamin taki został wprowadzony uchwałą Rady Gminy z dnia 27 listopada 2012 r. (Dz. Urz. Woj. Pomorskiego z 2012 r. poz. 4425) oraz z dnia 26 kwietnia 2016 r. (Dz. Urz. Woj. Pomorskiego z 2016 r. poz. 1951).

Zgodnie z § 12 ust. 1 ww. Regulaminów ustalono dla właścicieli nieruchomości, na której nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne minimalną pojemność pojemnika przeznaczonego do zbierania na terenie nieruchomości niesegregowanych (zmieszanych) odpadów komunalnych, pojemności odpowiadającej co najmniej 3 litrom na każdy 1 m² powierzchni budynku przeznaczonej na działalność gospodarczą, jednak nie mniej niż jeden pojemnik o pojemności 110 litrów na jeden lokal.

Wybór metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz określenie stawki takiej opłaty, a także stawki opłaty za pojemnik o określonej pojemności następuje w drodze uchwały rady gminy (art. 6k ust. 1 pkt 1 i 2 u.u.c.p.g.).

Wykonując to upoważnienie Rada Gminy podjęła uchwałę z dnia 7 marca 2013 r. w sprawie wyboru metody, ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia wysokości tej opłaty i stawki opłaty za pojemnik o określonej pojemności (Dz. Urz. Woj. Pomorskiego z 2013 r. poz. 1582), w której § 3 ust. 1 i 2 za pojemniki o pojemności 110 l i 120 l ustalono stawkę opłaty za pojemnik, jeżeli odpady są zbierane w sposób mieszany, w tożsamej wysokości 34,50 zł. Stawka ta została zmniejszona do 30 zł na mocy uchwały Rady Gminy z dnia 22 października 2013 r. obowiązującej od dnia 1 stycznia 2014 r. (Dz. Urz. Woj. Pomorskiego z 2013 r. poz. 4016). Uchwałą z dnia 3 marca 2015 r. w sprawie wyboru metody, ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia wysokości tej opłaty i stawki opłaty za pojemnik o określonej pojemności (Dz. Urz. Woj. Pomorskiego z 2015 r. poz. 978), Rada Gminy utrzymała ww. stawkę w wysokości 30 zł za pojemnik o pojemności do 120 l w stosunku do zmieszanych odpadów komunalnych zebranych na nieruchomości, na której nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne, gdy odpady te nie są zbierane i odbierane w sposób selektywny (§ 2 ust. 4 pkt 1 uchwały).

Zważając, iż przedmiotowa nieruchomość stanowiąca własność Skarżącego, na której prowadzi on działalność gospodarczą, ma powierzchnię 25 m², ( która to okoliczność jest bezsporna ) zatem ustalenie przez organ podatkowy obowiązku ponoszenia opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi za pojemnik o pojemności 120 l było prawidłowe (zauważyć przy tym należy, że choć najmniejszym pojemnikiem w 2013 r. był pojemnik 110 l to jednakże stawka opłaty była wówczas tożsama z pojemnikiem 120 l). Jak słusznie zauważył organ odwoławczy, wskazana pojemność pojemnika jest najmniejszą spośród przewidzianych przez Radę Gminy. Zasadne było również przyjęcie stawki dla odpadów zmieszanych wobec braku deklaracji Skarżącego w przedmiocie segregacji odpadów komunalnych.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd uznaje, że wysokość opłaty została Skarżącemu określona przez organ w sposób prawidłowy, zarówno w okresie od 1 lipca do 31 grudnia 2013 r., jak i za okres od 1 stycznia 2014 r.

Wskazać w tym miejscu należy, iż wbrew stanowisku Skarżącego istniały podstawy do określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w drodze decyzji. Stosownie bowiem do art. 6o ust. 1 u.u.c.p.g. w razie niezłożenia deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi albo uzasadnionych wątpliwości co do danych zawartych w deklaracji wójt, burmistrz lub prezydent miasta określa, w drodze decyzji, wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, biorąc pod uwagę dostępne dane właściwe dla wybranej przez radę gminy metody, a w przypadku ich braku - uzasadnione szacunki, w tym w przypadku nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, średnią ilość odpadów komunalnych powstających na nieruchomościach o podobnym charakterze.

W niniejszej sprawie organ powziął wątpliwość co do danych zawartych w złożonej przez Skarżącego deklaracji wobec wykazania przez niego wysokości opłaty w kwocie zerowej i oświadczenia, że na przedmiotowej nieruchomości odpady są wytwarzane w niewielkiej ilości, zagospodarowanej przez Skarżącego samodzielnie poprzez ich spalenie.

Wbrew twierdzeniom Skarżącego, organ I instancji wydał postanowienie o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie określenia wysokości miesięcznej opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi na przedmiotowej nieruchomości. Postanowienie to, wydane dnia 8 czerwca 2016 r., zostało doręczone na ręce Skarżącego w dniu 13 czerwca 2016 r., a zatem postępowanie podatkowe w przedmiotowej sprawie zostało skutecznie wszczęte.

Nie można również przyznać racji Skarżącemu, iż wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi nie została określona w drodze decyzji, bowiem takiego charakteru nie ma pismo z Urzędu Gminy z dnia 21 grudnia 2016 r. Sąd wskazuje, iż wbrew twierdzeniom Skarżącego, ,,pismo’’ to bez wątpliwości jest decyzją, zawiera bowiem wszystkie konieczne elementy struktury decyzji podatkowej określone w art. 210 § 1 i 4 O.p.: oznaczono organ podatkowy – Wójta Gminy, wskazano datę jej wydania – 21 grudnia 2016 r., oznaczono stronę – Biuro Skarżącego (nieprawidłowość w powyższym zakresie spowodowała jednakże uchylenie decyzji organu I instancji w postępowaniu odwoławczym), powołano podstawę prawną – przepisy u.u.c.p.g., O.p. oraz ww. uchwały Rady Gminy, zawarto rozstrzygnięcie – określono wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi za odpowiednie okresy, przedstawiono uzasadnienie faktyczne i prawne, pouczono o trybie odwoławczym (bowiem przysługiwał on – wbrew stanowisku Skarżącego), zawarto podpis osoby upoważnionej z podaniem jej danych i stanowiska służbowego.

Nie może stanowić o naruszeniu powyższych przepisów zawarcie w sentencji decyzji organu I instancji sformułowania "orzeka z urzędu" przy jednoczesnym braku słowa "decyzja". Zauważyć przy tym należy, że w sentencji zawarto słowo "określić", to zaś pozwala utożsamić zawarte sformułowanie "orzeka z urzędu określić..." ze wskazanym przez organ odwoławczy prawidłowym sformułowaniem, które winno brzmieć "określa". To nie nazwa, lecz treść sentencji i uzasadnienia danego aktu administracyjnego decyduje o możliwości przypisania mu charakteru decyzji. W niniejszej sprawie bez wątpliwości orzeczenie organu I instancji posiada przymiot decyzji i wbrew stanowisku Skarżącego nie jest pismem. Przywołane sformułowanie nie miało wpływu na prawidłowość określenia Skarżącemu obowiązku uiszczenia opłaty z tytułu gospodarowania odpadami komunalnymi.

Powyższe przesądza o niemożności uwzględnienia podniesionego przez Skarżącego zarzutu naruszenia art. 6o u.u.c.p.g. poprzez brak określenia wysokości opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi w drodze decyzji.

Mając na uwadze treść ogólnych zasad postępowania podatkowego, Sąd doszedł do przekonania, że stan faktyczny sprawy ustalony przez organ nie budzi wątpliwości i ustalono go z poszanowaniem obowiązujących reguł, a sprawa została wyjaśniona w sposób umożliwiający wydanie prawidłowej decyzji. Podstawę podjętego rozstrzygnięcia stanowił materiał dowodowy zgromadzony przez organ w sposób prawidłowy i wyczerpujący (co czyni bezzasadnym zarzut naruszenia art. 187 § 1 O.p.), a ocena tego materiału dowodowego dokonana została zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, uwzględniającą ocenę faktów mających znaczenie prawne, zasady logiki, doświadczenia życiowego i reguły logicznego wnioskowania (co czyni bezpodstawnym zarzut naruszenia art. 191 O.p.). Organ zapewnił przy tym czynny udział strony w postępowaniu, udzielał niezbędnych informacji i wyjaśnień, co skutkowało prowadzeniem postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. Organ podatkowy wydał decyzję dokonując całościowego ustalenia stanu faktycznego oraz wykładni znajdujących do niego zastosowanie przepisów prawa, doprowadzając tym samym do prawidłowego rozpatrzenia sprawy w toku postępowania odwoławczego.

W konsekwencji, w ocenie Sądu, postępowanie podatkowe w niniejszej sprawie prowadzone było w sposób prawidłowy z poszanowaniem przepisów prawa i na ich podstawie, a zebrany materiał dowodowy zapewnił możliwość wydania prawidłowej decyzji. Ustaleń tych nie podważyły zarzuty podniesione w skardze.

Sąd nie dopatrzył się zatem naruszenia wskazanych w skardze zasad prowadzenia postępowania podatkowego w sposób, który mógłby mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

6.4. Po dokonaniu kontroli Sąd doszedł do przekonania, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja odpowiada prawu, a ocena przeprowadzonego postępowania nie ujawniła wad, o których mowa w art. 145 p.p.s.a., dających podstawę do jej wyeliminowania z obrotu prawnego.

6.5. Mając na uwadze wszystkie przedstawione powyżej okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 151 p.p.s.a., oddalił skargę.