Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodnicząca: Sędzia WSA Joanna Grzegorczyk-Drozda (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Anna Świderska Sędzia WSA Tomasz Adamczyk Protokolant: St. sekretarz sądowy Dominika Borowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2017 r. sprawy ze skargi M. Z. na interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości oddala skargę.

Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. działając w imieniu Ministra Finansów interpretacją z [...] nr [...] uznał za nieprawidłowe stanowisko przedstawione przez M. Z. we wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

W uzasadnieniu organ podatkowy przede wszystkim zrelacjonował treść rozpatrywanego wniosku. Podatniczka wskazała zatem, że 13 października 1997 r. nabyła wraz z mężem prawo użytkowania wieczystego działki i własność znajdującego się na tej działce budynku gospodarczego, stanowiącego odrębną nieruchomość. Od czasu nabycia tych praw rozbudowała wspomniany budynek, jednak po latach nie dysponuje już dokumentacją, fakturami, rachunkami związanymi z inwestycją. W budynku, do lutego 2016 r., prowadziła swoją działalność gospodarczą, jednak traktowała go jako majątek prywatny, nigdy nie wprowadziła do ewidencji środków trwałych i nie amortyzowała. W dniu 3 lutego 2016 r. strona wraz z mężem sprzedała prawo użytkowania wieczystego działki gruntu wraz z posadowionym na niej budynkiem. W uzupełnieniu wniosku strona wskazała, że działalność gospodarczą prowadziła od 2000 r. do 1 marca 2016 r. Przychody osiągnięte z tego tytułu opodatkowała podatkiem liniowym. W czasie prowadzenia działalności wykorzystywała wspomniany budynek i ujmowała w kosztach uzyskania przychodów wydatki związane z jego eksploatacją (prąd, woda itp.). Płaciła również podatek od części nieruchomości wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej. Wskazała dalej, że wspomniany budynek nie był wykorzystywany na cele mieszkalne, choć czasem wykorzystywano go na cele prywatne np. jako magazyn niepotrzebnych mebli. Prawa użytkowania wieczystego działki wnioskodawczyni nigdy nie ujęła w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Działkę wykorzystywała jednak w działalności gospodarczej w części, na której znajdował się posadowiony na niej budynek oraz w części parkingu przed budynkiem.

W tak zarysowanym stanie faktycznym zadano następujące pytanie:

Czy przychód uzyskany ze sprzedaży opisanych we wniosku praw (prawa użytkowania wieczystego działki gruntu wraz z budynkiem stanowiącym przedmiot odrębnej od gruntu własności) stanowi przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.; dalej u.p.d.f.), a zatem sprzedaż tych praw – mając na uwadze upływ pięcioletniego terminu od dnia nabycia — nie wywołuje skutków podatkowych?

Zdaniem strony, skoro nieruchomość została nabyta przed laty, jej sprzedaż nie stanowi przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f. Odnosząc się do regulacji zawartej w art. 14 ust. 2 pkt 1 tej ustawy wnioskodawczyni wskazała, że razem z mężem zawsze traktowała nieruchomość jako swój majątek prywatny, nigdy nie wprowadziła jej do ewidencji środków trwałych, a tym samym w kosztach nie znalazło się ani nabycie nieruchomości, ani nakłady na rozbudowę i remont budynku. Tym samym – zdaniem strony – nieruchomość ta stanowiła majątek prywatny, a skoro tak, to jej sprzedaż, po 18 latach od nabycia, nie podlegała opodatkowaniu.

Uznając stanowisko wnioskodawczyni za nieprawidłowe, organ podatkowy zwrócił uwagę na regulację zawartą w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.d.f. Przepis ten zaliczał do przychodów podatkowych przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również niezależnie od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej. O tym jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydowały regulacje zawarte w art. 22a i art. 22c u.p.d.f., przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogły podlegać amortyzacji. Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 u.p.d.f. amortyzacji podlegały, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (...). Przepis art. 22c u.p.d.f. wyłączał możliwość dokonywania amortyzacji między innymi prawa wieczystego użytkowania gruntów. Organ podkreślił, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniały możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania jego amortyzacji. Zgodnie z regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.d.f., w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., opodatkowaniem objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniały ustawową definicję środka trwałego, niezależnie od tego, czy podatnik składniki te wprowadził, czy też nie wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że strona wykorzystywała w prowadzonej działalności gospodarczej zarówno należący do niej i do jej męża budynek, jak i grunt, na którym posadowiony był ów budynek, łącznie z parkingiem przed tym budynkiem. Wskazany we wniosku przychód z tytułu sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działki gruntu wraz z budynkiem stanowiącym przedmiot odrębnej od gruntu własności, będzie zatem stanowił przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej strony.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa organ stwierdził, że brak jest podstaw do zmiany zaskarżonej interpretacji.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi M. Z., wnosząc o uchylenie zaskarżonej interpretacji i zasądzenie kosztów postępowania, zarzuciła:

1) odmowę zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f., mimo że przepis ten znajdował zastosowanie w sprawie;

2) wadliwą ocenę, iż przychód uzyskany ze sprzedaży małżeńskiego majątku wspólnego nie korzysta z wyłączenia z opodatkowania, mimo iż sprzedaż nieruchomości oraz prawa do użytkowania wieczystego działki, objętych wspólnością majątkową, nie miała charakteru działalności gospodarczej;

3) błędne zakwalifikowanie przychodu uzyskanego ze sprzedaży części majątku wspólnego małżonków, do przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.f., mimo że małżonkowie nigdy nie zdecydowali się na wprowadzenie wspólnej nieruchomości do majątku firmowego żony;

4) błędną wykładnię art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.d.f. poprzez bezkrytyczne przyjęcie, że sprzedaż składników majątku spełniających ustawowe kryteria uznania ich za środki trwałe, bez względu na to czy podatnik wpisał je do ewidencji trwałych czy nie (co jest także dowodem na decyzję podatnika czy jest to składnik majątku firmowego czy prywatnego), jest przychodem z działalności gospodarczej, co mogło doprowadzić do opodatkowania odpłatnego zbycia prywatnego składnika majątku okazjonalnie wykorzystywanego w działalności gospodarczej podatnika;

5) pominięcie faktu, że do końca 2014 r. przychody ze zbycia składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, ale nie wprowadzonych do ewidencji środków trwałych, nie stanowiły przychodu z działalności gospodarczej (uchwała NSA z 17 lutego 2014 r., II FPS 8/13); zdaniem skarżącej skoro przychody małżonków ze sprzedaży nieruchomości zostały wyłączone z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, już z dniem 1 stycznia 2003 r., to nie można było przyjąć, że są one opodatkowane w 2016 r.;

6) błędne zastosowanie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.d.f., mimo że przepis ten nie powinien znaleźć zastosowania, gdyż:

- nieruchomość była nieruchomością wspólną zatem przychód powinien zostać rozpoznany w równych częściach u obojga małżonków; zdaniem strony organ nie różnicuje części przypadającej na każdego z małżonków i w swej interpretacji stwierdza, iż przychód uzyskany z tytułu sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działki wraz z budynkiem będzie stanowił przychód z pozarolniczej działalności, co dla podatnika oznacza, iż organ chce aby skutki podatkowe sprzedaży nieruchomości zostały rozpoznane tylko u strony, z naruszeniem art. 3 ust. 1, art. 6 ust. 1, art. 9 ust. 1 oraz art. 10 ust. 3 i 8 u.p.d.f.,

- ponowne opodatkowanie przychodu wyłączonego z opodatkowania, i to w drodze doprecyzowania brzmienia przepisu, jest sprzeczne z konstytucyjną zasadą ochrony praw nabytych, zasadą zaufania do organów państwa oraz konstytucyjną ochroną własności prywatnej,

- opodatkowanie w zaistniałej sprawie przychodu ze sprzedaży stało w sprzeczności z samą konstrukcją podatku dochodowego od osób fizycznych, gdzie podstawą opodatkowania jest dochód (art. 9 ust. 1 u.p.d.f.).

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonej interpretacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Na wstępie zauważyć należy, że – jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego – prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz własność posadowionego na tym gruncie budynku, które sprzedała skarżąca wraz z mężem, było wykorzystywane na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez skarżącą.

Przedmiotem sporu pomiędzy stronami jest rozstrzygnięcie, czy opisana sprzedaż nastąpiła w ramach działalności gospodarczej, a w konsekwencji czy uzyskany w wyniku sprzedaży przychód podlega opodatkowaniu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.f. jako uzyskany z pozarolniczej działalności gospodarczej, czy też sprzedaż ta stanowiła źródło przychodów określone w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a u.p.d.f.

Odpłatne zbycie nieruchomości jest co do zasady odrębnym źródłem przychodów, określonym w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f. Jednak już w treści art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f. ustawodawca wskazał, że odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości oraz prawa wieczystego użytkowania gruntów stanowi źródło przychodów, tylko wówczas, jeżeli nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej. Przepis ten koresponduje zatem z art. 5a pkt 6 in fine u.p.d.f. stanowiącym, że przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej nie mogą być jednocześnie zaliczane do przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9. Ustalenie, że do sprzedaży nieruchomości doszło w wykonaniu działalności gospodarczej, wyklucza możliwość opodatkowania uzyskanego w ten sposób przychodu według zasad dotyczących odpłatnego zbycia rzeczy lub określonych praw.

W przypadku zbycia nieruchomości i innych rzeczy uzyskane przychody mogą być zaliczone do przychodów ze źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., jeżeli ich zbycie nastąpiło podczas wykonywania czynności posiadających cechy, jakim winna odpowiadać działalność gospodarcza.

Wspomniane wyżej regulacje uzupełnić należy o art. 10 ust. 2 pkt 3 u.p.d.f., stanowiący że przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między wycofaniem a zbyciem nie upłynął określony w tym przepisie czas. Zastrzeżenie odnoszące się do ust. 3, w kontekście przedstawionego stanu faktycznego, można pominąć, podobnie jak rozważanie regulacji dotyczącej wycofanego składnika majątku, gdyż z treści wniosku nie wynika, aby zbyte prawa zostały wycofane z działalności gospodarczej.

Analiza powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że zasadnicze znaczenie dla odpowiedzi na pytanie przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji ma regulacja zawarta w art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.f. Przepis ten w chwili osiągnięcia przez skarżącą przychodu ze sprzedaży wspomnianych wyżej składników majątkowych stanowił, że "przychodem z działalności gospodarczej są również: 1) przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących: a) środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych – wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio." Organ podatkowy trafnie zauważa, że przepis ten nie reguluje ani kwestii kwalifikowania składnika majątku do kategorii środków trwałych, ani obowiązku ujmowania go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Reguluje on wyłącznie kwestię skutków podatkowych zbycia wskazanych w nim składników majątku, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych. Regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.d.f. objęty został zatem przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Organ podatkowy trafnie zwrócił uwagę na zmianę stanu prawnego jaka nastąpiła po 1 stycznia 2015 r. Wcześniej art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.d.f. wskazywał, że "przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących środkami trwałymi – ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio." Wykładnia tego unormowania, w kontekście zaliczenia do określonego źródła przychodów odpłatnego zbycia nieruchomości lub prawa użytkowania wieczystego gruntu, wykorzystywanych w działalności gospodarczej, lecz niewpisanych do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, była przedmiotem uchwały NSA z 17 lutego 2014 r., sygn. akt II FPS 8/13, w której przyjęto, że "W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r. nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a (u.p.d.f.) odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a które nie stanowią składników majątku wskazanych w art. 14 ust. 2c tej ustawy." Uchwała ta jednak nie ma zastosowania w niniejszej sprawie ponieważ zapadła w oparciu o inny stan prawny. Ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 1326) ustawodawca doprecyzował brzmienie ww. przepisu i objął jego zakresem skutki podatkowe odpłatnego zbycia wszystkich składników majątku spełniających ustawowe kryteria uznania je za środki trwałe, bez względu na to, czy podatnik wpisał je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, czy też nie. Takie znaczenie wprowadzonych zmian potwierdza uzasadnienie projektu ustawy zmieniającej, gdzie wskazano wprost: "Zmiana dotycząca sposobu ustalenia przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej ma charakter doprecyzowujący. Jej celem jest wyraźne wskazanie, że zbycie składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej stanowi przychód z tej działalności. Dotyczy to składników, które z uwagi na przewidywany okres ich używania krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych, jak również składników, których podatnik – pomimo takiego obowiązku – nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych."

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.d.f. w nowym brzmieniu należy stosować – wobec braku odmiennej regulacji – do przychodów z odpłatnego zbycia środków trwałych, które nastąpiło po 1 stycznia 2015 r. Przepis ten w nowym brzmieniu słusznie zatem odniesiono do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji, skoro podatniczka osiągnęła przychód po tej dacie.

O tym jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydują regulacje zawarte w art. 22a i art. 22c u.p.d.f., przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej. Zgodnie z art. 22a ust. 1 u.p.d.f. amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22a ust. 2 u.p.d.f. amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1) przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",

2) budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

3) składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający – zwane także środkami trwałymi.

Z zgodnie z art. 22c amortyzacji nie podlegają między innymi grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Ponadto stosownie do art. 22d ust. 2 u.p.d.f. składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1 (tj. których wartość początkowa nie przekracza 3 500 zł, i co do których podatnik nie podjął decyzji o ich amortyzacji) wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Z powyższych unormowań wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

W kontekście powyższych uwag zgodzić się należy z organem intepretującym, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.d.f., w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wnioskodawczyni wraz z mężem sprzedała prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz własność posadowionego na tym gruncie budynku po 1 stycznia 2015 r. Nie budzi wątpliwości również, że wcześniej wykorzystywała ów grunt i budynek w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. W świetle powyższego, organ interpretujący trafnie przyjął, że przychód uzyskany z tytułu ww. transakcji będzie stanowił przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, a zatem, że stanowisko przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji było nieprawidłowe. Bezzasadne okazały się zatem zarzuty naruszenia przez organ art. 10 ust. 1 pkt 3, art. 10 ust. 1 pkt 8, art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.d.f.

Nie zasługują na uwzględnienie również zarzuty wskazane w pkt 6 skargi, naruszenia art. 3 ust. 1, art. 6 ust. 1, art. 9 ust. 1 oraz art. 10 ust. 3 i 8 u.p.d.f., ponieważ wykraczają poza ramy wniosku o udzielenie interpretacji, w którym skarżąca domagała się wyłącznie odpowiedzi na pytanie do jakiego źródła przychodów należy zaliczyć przychód uzyskany ze sprzedaży opisanych w nim praw.

W tym stanie sprawy skarga, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), podlega oddaleniu.

ds