Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Drzazga Sędziowie Sędzia WSA Edyta Podrazik Sędzia WSA Elwira Brychcy (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Monika Pancewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 listopada 2017 r. sprawy ze skargi T. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego kwotę [...] złotych ([...] złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Wnioskodawczyni [...] Sp. z o.o., reprezentowana wystąpiła do Burmistrza Miasta i Gminy W. z wnioskiem o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej [...] Sp. z o.o. nr [...] W. na działce nr [...] obręb [...], Gmina W..

Po przeprowadzeniu stosownego postępowania wyjaśniającego oraz zawiadomieniu o możliwości zapoznania i wypowiedzenia się co do zebranych w sprawie dowodów i materiałów Burmistrz Miasta i Gminy W. w dniu 28 sierpnia 2014 r. wydał decyzję nr [...] znak: [...], ustalającą lokalizację inwestycji celu publicznego polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej [...] Sp. z o.o. nr [...] [...] na działce nr [...] obręb [...], Gmina W..

Następnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 20 maja 2015 r. znak: [...] umorzyło postępowanie odwoławcze z wniosku P. i B. Ś., M. i Z. G. oraz T. D.. Decyzja ta jak i decyzja Burmistrza Miasta i Gminy W. nr [...] z dnia 28 sierpnia 2014 r., w wyniku wniesienia skargi przez Bernadetę i P. Ś., zostały uchylone wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 07 października 2015 r. sygn. akt IV SA/Po [...].

Ponownie rozpoznając sprawę Burmistrza Miasta i Gminy W. pismami z dnia 28 grudnia 2015 r. wezwał T. D., M. i Z. G. oraz P. i B. Ś. do wykazania interesu prawnego w przedmiotowej sprawie.

Odpowiedz na powyższe udzielili T. D. pismem z dnia 11 stycznia 2016 r., a P. Ś. pismem z dnia 11 stycznia 2016 r.

Następnie Burmistrz Miasta i Gminy W. pismem z dnia 18 stycznia 2016 r. wezwał Inwestora do przedstawienia uprawnień/kwalifikacji osoby sporządzającej kwalifikację przedsięwzięcia pod względem konieczności sporządzenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko - mgr inż. P. L., co zobowiązany uczynił w dniu 10 lutego 2016 r.

Burmistrz Miasta i Gminy W., po uprzednim zawiadomieniu o możliwości zapoznania i wypowiedzenia się co do zebranych w sprawie dowodów i materiałów, w dniu 1 marca 2016 r. podając w podstawie prawnej przepis art. 104 kpa i art. 50 ust.1, art.51 ust.1 pkt.2, art.53, art.54 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ( Dz.U z 2015 poz.199 ) i art. 6 pkt.2 ustawy z 21.08.1997 r. o gospodarce nieruchomościami ( Dz.U. z 2014 poz.1774 ze zm ) wydał decyzję nr [...] znak: [...], którą ustalił lokalizację inwestycji celu publicznego polegającą na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej [...] Sp. z o.o. nr [...] [...] na działce nr [...] obręb [...], Gmina W.. Określając rodzaj inwestycji podano, że budowa stacji bazowej telefonii komórkowej związana jest z budową wieży kratowej o wysokości 56 m p.p.t posadowionej na płycie fundamentowej z systemem antenowym składającym się wyłącznie z 7 anten typu radiolinia. Inwestycja obejmuje także posadowienie kontenera technicznego u podnóża wieży na projektowanym fundamencie , montaż linii kablowej łączącej kontener z wieżą, linii zasilającej, budowę ogrodzenia i drogi dojazdowej do drogi publicznej.

Od powyższej decyzji odwołanie wnieśli S. Ś., A. Ś., A. Ś., S. B., S. K., E. B., J. M., M. M., H. M., H. P., E. P., B. K., W. K., J. K., M. K., M. K., A. K., B. K., D. L., J. G., B. G., D. G., A. D., J. W., P. W., M. D., A. M., D. D. oraz T. D..

Samorządowe Kolegium Odwoławcze pismem z dnia 16 stycznia 2017 r. wezwało odwołujących do wyjaśnienia i udowodnienia jakiego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy sprawa opisana w podaniu z dnia 21 marca 2016 r. tj. decyzji Burmistrza Miasta i Gminy W. nr [...] z dnia 1 marca 2016 r. znak: [...], którą organ ustalił lokalizację inwestycji celu publicznego dla budowy stacji bazowej telefonii komórkowej [...] Sp. z o.o. nr [...] na działce nr [...], obręb [...], Gmina W. oraz o wskazanie numeru działki, której odwołujący są właścicielem i przedłożenie stosownego dokumentu potwierdzającego ten fakt. Odpowiedzi na powyższe w osobnych pismach odwołujący udzielili.

T. D. napisał, że swój interes prawny wywodzi z art. 52 ust. 2 pkt. 1 ustawy o planowaniu przestrzennym "w związku z art. 140, 143 i 144 Kodeksu cywilnego - powyższy artykuł ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym dotyczy "określenia granic terenu objętego wnioskiem, przedstawionych na kopii mapy zasadniczej lub, w przypadku jej braku, na kopii mapy katastralnej, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, obejmujących teren, którego wniosek dotyczy, i obszaru, na który ta inwestycja będzie oddziaływać, w skali 1:500 lub 1:1000, a w stosunku do inwestycji liniowych również w skali 1:2000"; wskazał, że:

• jest właścicielem działek nr [...] w Lucjanowie na prawach własności,

• uważa, że projektowana stacja bazowa będzie oddziaływać na ich działkę, w szczególności poprzez emisję szkodliwego promieniowania,

• uważa, że budowa stacji bazowej telefonii komórkowej w istotny sposób pogorszy możliwość korzystania z posiadanej nieruchomości, uniemożliwi budowę różnego rodzaju obiektów, elektrowni wiatrowej albo innej stacji bazowej, działanie stacji pogorszy warunki zamieszkania na przedmiotowych nieruchomościach, zmniejszy atrakcyjność działki i spowoduje spadek ich wartości,

• działka nr [...] jest zabudowana i znajduje się na niej szereg zabudowań gospodarskich wraz z budynkiem mieszkalnym zamieszkanym przez niego i rodzinę, zaś działka nr [...] nie jest zabudowana, jest ona uprawiana rolniczo.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w dniu 14 marca 2017 roku wydało na podstawie art. 127 § 2 i art. 138 § 1 pkt 3 K.p.a. decyzję Nr [...] umarzającą postępowanie odwoławcze.

W uzasadnieniu podano, że z ustaleń organu pierwszej instancji przyjętych przez organ odwoławczy za prawidłowe wynika, że T. D. jest właścicielem działki nr [...] Łucjanowo, zgodnie z ewidencją gruntów i budynków przedmiotowe działki stanowią grunty dz. nr [...] - Br- RIVa, RV, Br-RIVb, dz. nr [...] - RIVb, RV, RIVa na podstawie wizji w terenie ustalono, że działka nr [...] jest zabudowana budynkiem mieszkalnym oraz budynkami gospodarczymi, zaś działka nr [...] nie jest zabudowana, aktualnie jest ona użytkowane rolniczo, a także ustalono, że w przedmiotowym terenie nie występują znaczne różnice w wysokości poszczególnych działek nad poziomem terenu, działka nr [...] nie graniczy bezpośrednio z nieruchomością nr [...], na której planowana jest inwestycja, znajduje się w odległości ok. 50 m od wnioskowanej nieruchomości, zaś działka nr [...] graniczy bezpośrednio z działką nr [...], jednak tylko na szerokości ok. 50m. dla działki nr [...] wydano decyzje o warunkach zabudowy z dnia 5 lipca 2005 r. dla budowy zbiornika na gnojówkę.

W uzasadnieniu wyjaśniono, że istotą postępowania odwoławczego, zgodnie z zasadą dwuinstancyjności postępowania administracyjnego, jest ponowne rozpatrzenie sprawy przez organ drugiej instancji w pełnym zakresie. Kontrola instancyjna organu odwoławczego obejmuje więc zarówno legalność rozstrzygnięcia sprawy przez organ pierwszej instancji, jak i ocenę stanu faktycznego. Niezbędnym wymogiem merytorycznego orzekania przez organ odwoławczy jest dostateczne i wszechstronne wyjaśnienie okoliczności sprawy

Kolegium wskazywało, że odwołanie jest środkiem zaskarżenia, który służy stronie postępowania od decyzji wydanej w pierwszej instancji (art. 127 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku - Kodeks postępowaniu administracyjnego, zwanej dalej Kpa).

Podkreślono, że legalna definicja strony postępowania administracyjnego zawarta została w art. 28 Kpa, a następnie przytoczono treść wskazanego przepisu oraz art. 29 Kpa.

Organ odwoławczy oparł się również o wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 3 czerwca 2014 r. (sygn. akt: II SA/Ol 380/14) przytaczając jego uzasadnienie: W postępowaniu w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu status strony ustala się zgodnie z art. 28 k.p.a. Stronami w takich sprawach są, co do zasady właściciele albo użytkownicy wieczyści sąsiednich działek. Ale mogą to być także właściciele (użytkownicy wieczyści) działek, które nie graniczą ze sobą bezpośrednio, lecz pozostają w strefie oddziaływania planowanej inwestycji. W każdym jednak przypadku należy przeprowadzić stosowną analizę, czy dana osoba posiada interes prawny, aby uczestniczyć w takim postępowaniu.

Kolegium zauważyło analogię do powyższego w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lutego 2012 r. (sygn. akt: II OSK 2331/10), według którego: Stronami postępowania w sprawach o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu z zasady są właściciele i użytkownicy wieczyści nieruchomości, której dotyczy postępowanie, natomiast właściciele i wieczyści użytkownicy działek sąsiadujących z tą nieruchomością, w tym nawet położonych w pewnej od niej odległości, mogą być stroną wówczas, gdy wykażą istnienie swego interesu prawnego opartego na konkretnej normie prawa materialnego.

W orzecznictwie przyjmuje się, że stronami takiego postępowania mogą być, w zależności od okoliczności konkretnej sprawy tak właściciele nieruchomości sąsiadujących bezpośrednio z terenem zaplanowanej inwestycji, jaki i właściciele nieruchomości położonych w pobliżu takiego terenu, jeżeli planowane zamierzenie oddziałuje na obszar tych nieruchomości. Chodzi przy tym o takie oddziaływanie inwestycji, które wpływa na zakres i sposób korzystania z nieruchomości sąsiednich, a tym samym na możliwość korzystania z chronionych prawem uprawnień właścicielskich (por. wyrok NSA z 29.06.2001 r. sygn. akt IV SA 594/99; LEX nr 54166, wyrok WSA w Warszawie z 29.03.2006 r. sygn. akt IV SA/Wa 33/06; Lex 222273).

Kolegium skonstatował, iż pod rządami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ochronę interesów osób trzecich należy ocenić w kategoriach obiektywnych. Odnosi się ona do uprawnień wynikających z przepisów ustawowych (wyrok z dnia 27.10.1999 r. sygn. akt IV SA 1731/97; Lex 48740). Subiektywne przekonanie osoby trzeciej o naruszeniu jej własnego interesu, nie może ograniczać prawa właścicieli lub innych podmiotów uprawnionych do zagospodarowania własnego terenu w zakresie określonym przez prawo i zasady współżycia społecznego. Organ wskazał, że w tym duchu wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 2 kwietnia 1998 r. sygn.akt IV SA 1035/97, lex nr 45736, w którym wskazane zostało, że "wśród podstawowych elementów podlegających ocenie organu wydającego decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu należy (...) wziąć pod uwagę ochronę interesów osób trzecich, które należy rozumieć jednak jako ochronę interesów prawnych, a nie interesów faktycznych. Nie zawsze zakresy tych pojęć pokrywają się co w praktyce rodzi nieporozumienia i niezadowolenie stron. Najczęściej interesy faktyczne stroną są szersze niż interesy prawnie chronione"

Definiując "interes prawny" zwrócić należy uwagę na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 26 czerwca 2014 r. (sygn. akt: II SA/Sz 226/14), zgodnie z którym: Pojęcie "interes prawny" oznacza interes oparty na prawie lub chroniony przez prawo. Interes musi być osobisty, własny, indywidualny i konkretny, dający się obiektywnie stwierdzić oraz aktualny a nie ewentualny. O tym bowiem, czy jest się stroną postępowania administracyjnego, nie decyduje sama wola danej osoby, ani podnoszone przez nią hipotetyczne naruszenia interesu faktycznego.

W każdej zatem konkretnej sprawie o ustalenie warunków zabudowy organ wydający decyzję ustalając krąg osób, które mają interes prawny w sprawie musi badać czy - a jeśli tak, to jak daleko - sięgać będzie oddziaływanie planowanej inwestycji. Nie można osobie zgłaszającej roszczenia przyznać statusu strony, nie wyjaśniając jednoznacznie, czy strona posiada interes prawny w tym konkretnym postępowaniu (wyrok WSA w Poznaniu z 3 czerwca 2015 r., sygn. akt: IV SA/Po [...]).

Organ wyjaśnił też, że w niniejszej sprawie mimo prawidłowego doręczenia wezwania Kolegium z dnia 16 stycznia 2017 r., A. D., M. D., B. K., J. K., M. K., M. K., J. M., M. M., Ł. M., H. M., H. P., E. P., J. G., D. L., J. W., P. W., S. B., E. B., nie wykazali swego interesu prawnego i obowiązku jakiego dotyczy postępowanie administracyjne zakończone nieostateczną decyzją Burmistrza Miasta i Gminy W. nr [...] z dnia 1 marca 2016 r.

Dalej wskazano, że to na podmiocie, który powołuje się na swój interes prawny mający legitymować ów podmiot do udziału w konkretnym postępowaniu administracyjnym, spoczywa obowiązek wykazania tego interesu. W przypadku, gdy interes ten wywodzony jest z faktu legitymowania się określonym tytułem prawnym do nieruchomości, zainteresowany podmiot winien wykazać, że deklarowane prawo do nieruchomości rzeczywiście jemu przysługuje. Właściwym dokumentem potwierdzającym należycie ów fakt w odniesieniu do nieruchomości posiadającej księgę wieczystą, będzie odpis tej księgi. To bowiem właśnie księgi wieczyste prowadzi się w celu ustalenia stanu prawnego nieruchomości ( art. 1 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece .) i w konsekwencji to one stanowią urzędowy rejestr praw rzeczowych na nieruchomości.

Stwierdzono, że działki wskazane przez skarżących tj. działki nr ewid. gruntów [...], 27, [...], [...], 19, 25, [...], [...] nie znajdują się w obszarze oddziaływania wnioskowanego przedsięwzięcia budowlanego.

Kolegium doszło do wniosku, iż A. D., M. D., B. K., J. K., M. K., M. K., J. M., M. M., Ł. M., H. M., H. P., E. P., J. G., D. L., J. W., P. W., S. B., E. B. nie posiadają w niniejszej sprawie przymiotu stron.

Odnosząc się do kwestii odwołań wniesionych przez T. D. oraz D. D., Kolegium stwierdziło, że mimo, iż ww. przedłożyli tytuł prawny do działek nr [...] to nie wykazali w jaki sposób planowana inwestycja będzie oddziaływać na ich nieruchomości i w jaki sposób przyczyni się do ograniczenia ich władztwa nad nieruchomościami, których są właścicielami lub współwłaścicielami.

Wyjaśniono, iż Burmistrz Miasta i Gminy W. zastosował się do zaleceń zawartych w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 7 października 2015 r. sygn. akt IV SA/Po 566/15. Organ I instancji ustalił, że zgodnie z ewidencją gruntów i budynków działka nr [...] stanowi grunty rolne Br-RIV, RV, Br-RIVb, zaś działka nr [...] - RIVb, RV, RIVa. Ponadto Burmistrz Miasta i Gminy W. po przeprowadzeniu wizji w terenie ustalił, że działka nr [...] zabudowana jest budynkiem mieszkalnym oraz budynkiem gospodarczym, zaś działka nr [...] nie jest zabudowana, a aktualnie jest ona użytkowana rolniczo, a także ustalił, że w przedmiotowym terenie nie występują znaczne różnice w wysokości poszczególnych działek nad poziomem terenu. Działka nr [...] nie graniczy bezpośrednio z nieruchomością nr [...], na której planowana jest inwestycja, znajduje się ona w odległości ok. 50 m od wnioskowanej nieruchomości, zaś działka nr [...] graniczy bezpośrednio z działką nr [...] na szerokości ok. 50m. Ponadto organ I instancji ustalił, że dla działki nr [...] wydana została decyzja o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie zbiornika na gnojówkę.

Kolegium również podniosło, że organ I instancji ustalił, że inwestycja polegająca na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej [...] Sp. z o.o. nr [...] [...] na działce nr [...] obręb [...], Gmina W. nie jest zaliczana do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (§ 2 ust. 1 pkt 7 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 listopada 2010 r . w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. [...] poz. 71)) oraz, że obszar inwestycji zamyka się w granicy działki nr [...], położonej w Lucjanowie z uwagi na montaż 7 anten radioliniowych.

Zamierzenie to w żadnej mierze nie ogranicza praw i uprawnień właścicielskich, nie pozbawia prawa do swobodnego władania i zagospodarowania swoją przestrzenią.

Kolegium w pełni podziela stanowisko zaprezentowane przez Burmistrza Miasta i Gminy W. i stwierdza, że brak jest podstaw do uznania D. D. oraz T. D. za strony w postępowaniu administracyjnym w przedmiocie wydania decyzji o warunkach zabudowy.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów zawartych w odwołaniu Kolegium wyjaśnia, iż z uwagi na fakt, że skarżący nie posiadają przymioty strony w tymże postępowaniu administracyjnym, organ odstąpił od merytorycznej oceny zaskarżonej decyzji Burmistrza Miasta i Gminy W..

Kolegium stwierdziło zatem, iż T. D., A. D., M. D., D. D., A. M., B. K., J. K., M. K., A. K., M. K., J. M., M. M., H. M., H. P., E. P., J. G., D. L., J. W., P. W., S. B., E. B. , S. Ś., A. Ś., A. Ś. , D. G. oraz S. K. nie posiadają w niniejszej sprawie przymiotu strony, zaś stwierdzenie przez organ odwoławczy, iż wnoszący odwołanie nie są stronami w rozumieniu art. 28 Kpa obliguje go do wydania decyzji o umorzeniu postępowania odwoławczego na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 Kpa, nie zaś w formie postanowienia wydanego na podstawie art. 134 Kpa (vide: uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 lipca 1999 r. sygn. OPS 16/98, ONSA 1999/4/119, Prok. i Pr. 1999/10/40, Wokanda 1999/11/35, Baza Orzeczeń LEX nr 37956).

T. D. skutecznie złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję domagając się jej uchylenia w całości i zasądzenia kosztów postępowania.

Skarżący argumentował, że w toku postępowania nie wyjaśniono jak rozkłada się przewidywany przebieg wiązek emitowanego promieniowania elektromagnetycznego nad działkami stanowiącymi własność skarżącego i nawet jeśli przyjąć, że odbywa się ono na terenach aktualnie niedostępnych dla ludzi to spowoduje konieczność ograniczenia możliwości zabudowy lub rozbudowy już istniejących budynków. W ocenie skarżącego organy bezkrytycznie przyjęły twierdzenie wnioskodawcy, że skoro chodzi o anteny radioliniowe, bez anten sektorowych to zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów 6.11.2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko jest ono wyłączone z kwalifikacji przedsięwzięcia do sporządzania raportu, a co za tym idzie nie mogło wpływać na obszary chronione jak i na działki sąsiednie .Twierdzenie takie wynikające z karty kwalifikacyjnej przedsięwzięcia nie zostało w żaden sposób wyjaśnione i uargumentowane. W ocenie skarżącego z naruszeniem przepisów art.7 i 77 i art.80 kpa nie został zgromadzony wystarczający materiał dowodowy aby w sposób prawidłowy ustalić obszar oddziaływania obiektu. Skarżący podał w skardze, że twierdzenia organu iż wieża na której znajdują się tylko radiolinie nie może oddziaływać na inne nieruchomości jest gołosłowne i brak kompletnej analizy sprawy.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Skarga jest zasadna.

Przedmiotem sądowej kontroli w niniejszej sprawie jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławcze z dnia 14 marca 2017 r. umarzająca postępowanie odwoławcze wychodząc z założenie czysto formalnego, że składający odwołanie T. D. nie ma przymiotu strony w postępowaniu prowadzonym w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej .

W tym miejscu należy przypomnieć, że w związku z planowaną inwestycja sprawa oceny kto ma lub kto może mieć przymiot strony była już przedmiotem rozważań tutejszego sądu w sprawie o Sygnaturze akt IV SA/Po 566/15. Organom orzekającym znane jest stanowisko sądu ponieważ to z powodu uchylenia decyzji odmawiającej przymiotu strony innemu właścicielowi działki sąsiedniej do planowanej inwestycji toczy się obecnie postępowanie w sprawie lokalizacji inwestycji celu publicznego. Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie stwierdza, że w pełni podziela wywody i argumenty jak również szeroko przytoczone orzecznictwo sądowoadministracyjne w uzasadnieniu wyroku ze sprawy IV SA/Po 5666/15.

SKO ponownie rozpoznając wniosek o lokalizacje inwestycji celu publicznego również w uzasadnieniu przytoczyło sporo orzeczeń sądowych jednak w ocenie Sądu orzekającego nie zawsze prawidłowo rozumie tezy z cytowanych orzeczeń.

Jak w końcowej części uzasadnienia napisało Kolegium z uwagi na fakt, że skarżący nie ma przymiotu strony organ odstąpił od merytorycznej oceny zaskarżonej decyzji organu pierwszej instancji. Z formalnego punktu widzenia takie stanowisko byłoby prawidłowe gdyby faktycznie z całą stanowczością i pewnością można było stwierdzić iż T. D. przymiot strony nie przysługuje. Tymczasem w ocenie Sądu orzekającego twierdzenie to jest stanowczo przedwczesne i to właśnie z tego powodu, że organ odwoławczy nie rozważył w najmniejszym aspekcie parametrów technicznych planowanej inwestycji. Jeśli aspekty techniczne nie są dokładnie ustalone nie można z cała stanowczością stwierdzić czy i jaki jest zasięg oddziaływania planowanej inwestycji.

Podstawę prawną decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego są , przepisy ustawy 27.03.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ( Dz. U. z 22015 po.199 ze zm ) . W świetle tych przepisów nie ulega wątpliwości, że planowana inwestycja ma charakter "inwestycji celu publicznego" w rozumieniu art. 2 pkt 5 u.p.z.p., jako inwestycja stanowiąca realizację celu, o którym mowa w art. 6 pkt 1 u.g.n., gdyż jego realizacja stanowić będzie realizację inwestycji polegającej na łączności publicznej. Za łączność publiczną zgodnie z treścią art. 4 pkt 18 u.g.n. uważać bowiem należy, infrastrukturę telekomunikacyjną służącą zapewnieniu publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych w rozumieniu przepisów prawa telekomunikacyjnego.

Bezspornym w sprawie jest, że teren objęty wnioskiem nie jest objęty ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wobec czego lokalizacji przedmiotowej inwestycji dokonać należało w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Obligatoryjne elementy decyzji ustalającej lokalizację inwestycji celu publicznego określa przepis art. 54 u.p.z.p. zaliczając do nich ustalenie:

1) rodzaju inwestycji;

2) warunków i szczegółowych zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikających z przepisów odrębnych, a w szczególności w zakresie:

a) warunków i wymagań ochrony i kształtowania ładu przestrzennego,

b) ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej,

c) obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji,

d) wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich,

e) ochrony obiektów budowlanych na terenach górniczych;

3) linii rozgraniczających teren inwestycji, wyznaczone na mapie w odpowiedniej skali, z zastrzeżeniem art. 52 ust. 2 pkt 1.

Jak wskazuje się w orzecznictwie sądów administracyjnych decyzja ustalająca lokalizację inwestycji w zakresie łączności publicznej, polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej wraz z przyłączem energetycznym, aby stanowić decyzję lokalizacyjną odpowiadającą wymogom art. 54 u.p.z.p., powinna zawierać konkretne wyszczególnienie parametrów inwestycji, w tym typu anten z jakich składać ma się planowana wieża telekomunikacyjna, ich mocy oraz ilości. Tylko bowiem takie określenie zamierzenia inwestycyjnego stanowi o realizacji celu publicznego polegającego na budowie obiektu łączności publicznej i tym samym może być objęte decyzją lokalizacyjną (wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia z dnia 8 listopada 2011 r. sygn. akt II SA/Bd 991/11, wyrok WSA w Krakowie z dnia 13 marca 2013r. sygn. akt II SA/Kr 1465/13, wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 29 lipca 2014r. sygn. akt II SA/Rz 352/14 dostępne na w internetowej bazie orzeczeń sądów administracyjnych pod adresem http://orzeczenia.nsa.gov.pl zwanej dalej jako "CBOSA")

Sąd orzekający podkreśla, że precyzyjne wskazanie w decyzji tych elementów (typ anten, ich moc oraz ilość) jest niezbędne, albowiem zgodnie z art. 55 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wiąże organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę. Wskazana wyżej materia nie może być przedmiotem rozstrzygnięcia w postępowaniu o pozwolenie na budowę. Organ budowlany nie jest uprawniony do dokonywania wykładni takiej decyzji i ustalania jej właściwej treści . Za inwestycję celu publicznego może być uważane tylko takie zamierzenie, które jest technicznie konieczne do realizacji celu publicznego, nie zaś takie, które ma wykonaniu wskazanego celu jedynie sprzyjać. Inwestycja w takim kształcie stanowi bowiem o realizacji celu publicznego , stąd też ustalenie parametrów technicznych w treści decyzji jest obligatoryjne.

Tymczasem Kolegium uchyliło się od dokonania merytorycznej oceny decyzji organu I instancji .Wprawdzie w decyzji zapisano, że system składa się z 7 anten typu radiolinia to jednak nie wyczerpuje to rodzaju montowanych anten. Jeśli zważyć, że wnioskodawca w charakterystyce zabudowy i zagospodarowania terenu- części opisowej wskazał typ anteny RLA (1)113-12 oraz dalsze sześć innych oznaczeń, sprecyzował pasmo GHz na którym każda wyszczególniona antena ma pracować, określił azymut każdej anteny oraz wysokość jej zawieszenia w metrach n.p.t. , to żeby ocenić jaki jest zasięg oddziaływania należy się do tych parametrów odnieść. Treść art. 54 u.p.z.p. jest jednoznaczna. Jeżeli ustawodawca zobowiązuje organy administracji do wskazania określonych warunków to warunki te nie mogą być opisane ogólnikowo.

W sytuacji jak niniejsza gdy parametry są znane bo inwestor je deklaruje to nie można uchylić się od oceny czy i jak planowana inwestycja będzie oddziaływać na tereny sąsiednie stwierdzeniem, że zamierzenie nie jest zaliczane do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, a inwestor wskazał, że obszar oddziaływania inwestycji zamyka się w granicach działki inwestycyjnej nr [...].

Zgodnie z Art. 52. 1. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego następuje na wniosek inwestora.

Pkt.2. c ustawy mówi, że Wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego powinien zawierać określenie charakterystycznych parametrów technicznych inwestycji oraz dane charakteryzujące jej wpływ na środowisko; Powyższe parametry są na tyle ważne, że mogą stanowić istotną pomoc w prawidłowym zakreśleniu obszaru oddziaływania.

Ponownie rozpoznając sprawę SKO będzie miało na uwadze określone we wniosku i przyjęte w decyzji organu pierwszej instancji parametry techniczne projektowanych anten i zależnie od poczynionych ustaleń oraz posiadanej wiedzy technicznej, którą można łatwo uzupełnić bądź poprzez opinie specjalisty bądź poprzez udokumentowane uzupełnienie przez inwestora , będzie mogło się wypowiedzieć czy faktycznie skarżącemu T. D. przysługuje przymiot strony czy faktycznie inwestycja zamyka się w obszarze działki inwestycyjnej. Mimo bowiem, że dla każdej stacji bazowej rozkład promieniowania wokół jej anten jest odmienny, to biorąc pod uwagę pewną typowość charakterystyk promieniowania zarówno anten sektorowych jak i anten radioliniowych , można zaprezentować w formie graficznej charakterystyczny rozkład promieniowania. Jeszcze raz należy wskazać, że z faktu, że anteny radioliniowe są wyłączone z konieczności przeprowadzania raportu bynajmniej nie wynika, że tego typu anteny nie charakteryzują się promieniowaniem. Sąd stoi na stanowisku, że wszystkie wyniki pomiarów pól elektromagnetycznych wokół nowo uruchamianych stacji bazowych należy udostępniać zainteresowanym osobom. Okoliczni mieszkańcy muszą mieć dostęp do wszelkich parametrów technicznych danej stacji, gdyż bardzo często brak rzetelnej wiedzy rodzi niepotrzebne lęki i obawy.

Organ odwoławczy zgodnie z zasadą prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej wynikający z art.8 kpa i zasadą przekonywania wynikająca z art. 11 kpa winien wykazać, że parametry techniczne planowanego zadania są tak obliczone iż oddziaływanie zamknie się na działce inwestycyjnej. Dopiero takie uzasadnienie pozwoli na podjęcie decyzji o odmowie udzielenia przymiotu strony skarżącemu.

Reasumując zaskarżona decyzja narusza zarówno wskazane przepisy procedury administracyjnej jak i przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym , które miało wpływ na wynik sprawy wobec czego Sąd na zasadzie art. 145 §1 pkt.1 lit. a i lit. c ustawy z 30.08.2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. z 2017 poz.1369 ) orzekł jak w pkt.I wyroku. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 cyt. ustawy zobowiązując SKO do zwrotu poniesionych kosztów postępowania w kwocie 500,- zł.