drukuj    zapisz    Powrót do listy

6149 Inne o symbolu podstawowym 614, Odrzucenie skargi, Prezydent Miasta, Odrzucono skargę, II SA/Ke 251/14 - Postanowienie WSA w Kielcach z 2014-03-31, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Ke 251/14 - Postanowienie WSA w Kielcach

Data orzeczenia
2014-03-31 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-03-19
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach
Sędziowie
Beata Ziomek /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6149 Inne o symbolu podstawowym 614
Hasła tematyczne
Odrzucenie skargi
Skarżony organ
Prezydent Miasta
Treść wyniku
Odrzucono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 270 art. 3 par. 2-3, art. 58 par. 1 pkt 1 i par. 3
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Dz.U. 2004 nr 256 poz 2572 art. 17 ust. 3a pkt 3
Ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Beata Ziomek po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. P. na pismo Prezydenta Miasta z dnia 11 października 2013 r., znak: [...] w przedmiocie odmowy refundacji kosztów dojazdu do szkoły niepełnosprawnego postanawia: odrzucić skargę.

Uzasadnienie

J. P. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach skargę w przedmiocie odmowy refundacji kosztów dojazdu do szkoły jej niepełnosprawnego dziecka. Jako zaskarżoną czynność wskazała wyjaśnienie zawarte w piśmie z dnia 11 października 2013 r., znak: [...], z którego wynika, że w świetle art. 17 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty, zwrot kosztów przysługuje tylko wówczas, gdy wybrana przez rodziców szkoła jest szkołą znajdującą się najbliżej miejsca zamieszkania. Organ wyjaśnił, że wybrana przez wnioskodawczynię szkoła w M. nie jest szkołą najbliższą miejsca zamieszkania dziecka.

Skarżąca wniosła, na podstawie art. 146 § 1 i 2 p.p.s.a. o stwierdzenie bezskuteczności zaskarżonej czynności i uznanie obowiązku organu do refundacji dojazdu do szkoły jej niepełnosprawnego dziecka, zarzucając organowi naruszenie art. 17 ust. 3a ustawy o systemie oświaty.

W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta wniósł o jej odrzucenie, względnie oddalenie. Powołując się na postanowienie NSA z dnia 4 lutego 2014 r., sygn. I OSK 2614/13 wskazał, że organ stosownie do treści art. 17 ust. 3a ww. ustawy działa w formie umowy cywilnoprawnej, co w konsekwencji wyklucza kognicję sądów administracyjnych w tego typu sprawach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego. Sąd odrzuca skargę postanowieniem, a odrzucenie skargi może nastąpić na posiedzeniu niejawnym (art. 58 § 3).

Stosownie do art. 3 § 1 p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Akty poddane kontroli sądów administracyjnych zostały wymienione w art. 3 § 2 p.p.s.a. Ponadto sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach (art. 3 § 3 p.p.s.a.).

Formę działania administracji publicznej regulują przepisy prawa materialnego. W sprawie będącej przedmiotem skargi do sądu stosowna regulacja została zawarta w art. 17 ust. 3a pkt 3 ustawy z 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.), zgodnie z którym obowiązkiem gminy jest zwrot kosztów przejazdu ucznia, o którym mowa w pkt 1 i 2 oraz jego opiekuna do szkoły lub ośrodka, wymienionych w pkt 1 i 2, na zasadach określonych w umowie zawartej między wójtem (burmistrzem, prezydentem miasta) a rodzicami jeżeli dowożenie i opiekę zapewniają rodzice. Zmiana ww. regulacji, przez wprowadzenie formy umowy została dokonana ustawą z dnia 15 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 115, poz. 791). Zmiana ta powoduje, że nie można przyjąć w obowiązującym stanie prawnym stanowiska ukształtowanego na podstawie brzmienia ww. przepisu obowiązującego przed zmianą, a mianowicie, że "obowiązkiem gminy jest zapewnienie uczniom niepełnosprawnym, których kształcenie i wychowanie odbywa się na podstawie art. 71b, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższej szkoły podstawowej, gimnazjum lub ośrodka umożliwiającego realizację obowiązku szkolnego i obowiązku nauki dzieciom i młodzieży, o których mowa w art. 15 ust. 7, a także dzieciom i młodzieży z upośledzeniem umysłowym ze sprzężonymi niepełnosprawnościami albo zwrotu kosztów przejazdu ucznia i opiekuna środkami komunikacji publicznej, jeżeli dowożenie zapewniają rodzice". Przed zmianą art. 17 ust. 3a nie określał formy prawnej działania organu administracji publicznej, regulując jedynie prawo do zwrotu kosztów przejazdu. Dawało to podstawę do wykładni, że jest to uprawnienie, które przysługuje z mocy prawa, a zatem jest podstawą do zakwalifikowania do czynności, o których stanowi art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. (por. wyrok NSA z dnia 14 kwietnia 2005 r., sygn. OSK 1909/14).

W obowiązującym stanie prawnym przyjęcie formy umowy nie daje podstaw do rozstrzygnięcia w formie decyzji administracyjnej. Nie ma również podstaw do kwalifikacji podejmowanych przez organ działań jako aktu lub czynności z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. W rozpoznawanej sprawie skarżąca domaga się w istocie zawarcia przez organ umowy cywilnoprawnej, o której mowa w art. 17 ust. 3a pkt 3 ustawy o systemie oświaty. Zwrot kosztów przejazdu odbywa się bowiem na zasadach określonych w umowie zawartej między wójtem (burmistrzem, prezydentem miasta) a rodzicami. Przyjęcie, że zasady określone są w umowie wyłącza kwalifikację, że jest to uprawnienie wynikające z mocy prawa (por. postanowienie NSA z dnia 4 lutego 2014 r., sygn. I OSK 2614/13).

Wobec powyższego uznać należało, że roszczenie skarżącej o zawarcie umowy cywilnoprawnej nie podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny, a tym samym zaskarżone pismo z dnia 11 października 2013 r. nie stanowi rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 3 § 2 p.p.s.a. W konsekwencji Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w postanowieniu, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt