Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędzia WSA Piotr Chybicki (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 5 marca 2020 r. sprawy ze skargi G. N. na bezczynność Wójta Gminy P. w udostępnieniu informacji publicznej 1/ zobowiązuje Wójta Gminy P. do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia ..., w terminie 14 dni; 2/ stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3/ zasądza od Wójta Gminy P. na rzecz skarżącego kwotę 100 zł (sto złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. WSA/wyr.1a – sentencja wyroku (tryb uproszczony)

Wnioskiem z 10 października 2019 r., działając na podstawie art. 2 ust. 1 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jednolity Dz.U. z 2018 r., poz. 1330 ze zm., dalej jako: u.d.i.p., ustawa), G. N., zwrócił się do Wójta Gminy "[..]" (Wójt, organ) o informację, czy J. S., będący Kierownikiem Referatu Gospodarki Komunalnej I inwestycji Urzedu Gminy w "[...]" posiada wyksztalcenie wyższe kierunkowe i jakie.

W odpowiedzi na powyższy wniosek Wójt Gminy "[...]" pismem z 24 paxdizenika 2019 r. wskazał, że J. S. posiada wykształcenie wyższe zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 15 maja 2018 r. sprawie wynagradzania pracowników samorządowych. Dodał, że powyższe rozporządzenie nie nakłada wymagań co do wykształcenie kierunkowego, w związku z czym informacja ta nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu ustawy.

W skardze G. N. o stwierdzenie, że Wójt dopuścił się bezczynności i że nastąpiła ona z rażącym naruszeniem prawa oraz o zobowiązanie go do udzielenia wnioskowanej informacji. Podał, że J. S. piastujący funkcję Kierownika Gospodarki Komunalnej i Inwestycji sprawuje funkcję publiczną, gdyż bierze udział we wszelkiego rodzaju procedurach decyzyjnych. Zatem odnosi się wprost do sfery działalności organu i z tego względu informacja o kierunku studiów stanowi informację publicznę. Jednocześnie podał, że zgodnie z Tabelą II D poz. 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 maja 2018 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych pracownik zatrudniony na stanowisku kierownika referatu powinien posiadać wykształcenie wyższe, przez co rozumienie się studia wyższe w rozumieniu ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym odpowiednim kierunku umożliwiającym wykonywanie zadań na stanowisku, a w odniesieniu do stanowisk urzędniczych i kierowniczych stanowisk, urzędniczych, stosownie do opisu stanowiska.

W odpowiedzi na skargę Wójt wnosząc o oddalanie podał, że zadań wykonywanych przez J. S. nie można zakwalifikować jako związanych z publiczną działalnością Gminy "[...]", tym bardziej, że nie jest on upoważniony do dokonywaniu w jego imieniu władczych czynności, w tym do wydawania decyzji administracyjnych, ani składania oświadczeń woli, a zatem nie należy do kręgu osób objętych zakresem art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy. Dodał, że ocena, czy osoba zatrudniona na stanowisku kierowniczym winna legitymować się wykształceniem wyższym kierunkowym lecz kierunkowym, należy do dyskrecjonalnej władzy pracodawcy wyrażonej w opisie stanowiska. Podtrzymał tezę, że informacja dotycząca wykształcenia kierunkowego J. S. nie stanowi informacji publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity Dz.U. z 2019 r. poz. 2167), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę zgodności z prawem działalności administracji publicznej, która zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, dalej jako: p.p.s.a.) odbywa się na zasadach określonych w przepisach tej ustawy. W ramach kontroli działalności administracji publicznej, przewidzianej w art. 3 p.p.s.a. sąd uprawniony jest do badania, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.). W myśl art. 3 § 2 pkt 8 i 9 p.p.s.a. kontrola ta obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a oraz bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w Kodeksie postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI Ordynacji podatkowej oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw. Kontrola sądu sprowadza się w tym wypadku do oceny, czy sprawa podlega załatwieniu przez organ w drodze określonego przez ustawodawcę aktu administracyjnego lub czynności.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że przedmiotowa skarga została przez Sąd rozpoznana na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 4 p.p.s.a., zgodnie z którym sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania. Oznacza to, że w przypadku takiej skargi skierowanie jej do rozpoznania w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym nie jest uzależnione od wniosku strony.

Przechodząc do meritum sprawy należy wskazać, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie określonym terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub, gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem stosownego aktu lub nie podejmuje czynności (zob. T. Woś, H. Krysiak-Molczyk i M. Romańska, Komentarz do ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Warszawa 2005, s. 86; wyrok WSA we Wrocławiu z 14 stycznia 2010 r., sygn. akt IV SAB/Wr 66/09). Wniesienie skargi na "milczenie władzy" jest przy tym uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w przypadku odmowy wydania aktu mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania aktu (zob. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2006, s. 37). Dla uznania bezczynności konieczne jest zatem ustalenie, że organ administracyjny zobowiązany był na podstawie przepisów prawa do wydania decyzji lub innego aktu albo do podjęcia określonych czynności. Nie ma przy tym znaczenia fakt, z jakich powodów dany akt administracyjny nie został podjęty, a w szczególności, czy bezczynność ta została spowodowana zawinioną lub tez niezawinioną opieszałością organu w jego podjęciu. Okoliczności, jakie spowodowały zwłokę organu oraz jego działania w toku rozpoznawania sprawy (jak też zaniechania) oraz stopień przekroczenia terminów będą miały natomiast znaczenie przy ocenie przez Sąd, czy stwierdzona bezczynność miała charakter kwalifikowany, tj. czy była ona rażąca, w rozumieniu art. 149 § 1 zd. 2 p.p.s.a., czy też nie.

W rozpoznawanej sprawie skarżący domagał się udostępnienia informacji w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ustawa ta, stanowiąc generalną zasadę udostępniania informacji publicznej, reguluje zarówno zakres podmiotowy i przedmiotowy jej stosowania oraz procedurę i tryb udostępniania informacji publicznej. Stosownie do art. 1 ust. 1 u.d.i.p. informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych. Natomiast podmiotami zobowiązanymi do udostępnienia informacji są m.in. władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, o których mowa w art. 4 ust. 1 u.d.i.p. Należy w tym miejscu wskazać, że ustawa o dostępie do informacji publicznej przewiduje różne sposoby udostępniania informacji publicznych, a jednym z nich jest udostępnianie informacji publicznej, zgodnie z art. 10 u.d.i.p., na wniosek. W myśl art. 13 ust. 1 u.d.i.p. udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki i nie później niż w terminie 14 dni, za wyjątkiem sytuacji przewidzianych w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 u.d.i.p. Zgodnie zaś z art. 13 ust. 2 u.d.i.p. jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku. Udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnym z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot zobowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku (art. 14 ust. 1 u.d.i.p.).

W niniejszej sprawie skarżący skierował wniosek do Wójta Gminy "[...]" o podanie wykształcenie kierunkowego J. S. zatrudnionego na stanowisku Kierownikiem Referatu Gospodarki Komunalnej I inwestycji Urzędu Gminy w "[...]".

W świetle powołanego art. 4 ust. 1 u.d.i.p. nie budzi zatem wątpliwości, że adresat wniosku, tj. Wójt Gminy "[..]" jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, a żądana informacja stanowi informację publiczną, bowiem dotyczy funkcjonowania jednostki organizacyjnej, która wykonuje zadania publiczne i dysponuje majątkiem publicznym. Zatem organ winien był załatwić przedmiotowy wniosek w trybie przewidzianym przepisami u.d.i.p., a mianowicie w sytuacji, gdy wniosek dotyczy informacji będącej informacją publiczną, organ ma obowiązek: 1) udostępnić tę informację w formie czynności materialno-technicznej, co winno nastąpić bez zbędnej zwłoki, nie później niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku oraz w sposób i w formie zgodnej z wnioskiem; 2) wydać, na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p., decyzję o odmowie jej udostępnienia w razie uznania, że zachodzą podstawy do takiej odmowy, 3) udzielić informacji, o których mowa w art. 13 ust. 2 i art. 14 ust. 2 u.d.i.p., wyjaśniając przyczyny braku możliwości udostępnienia informacji w terminie bądź zgodnie z wnioskiem, przy jednoczesnym wskazaniu, w jakim terminie, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie lub 4) poinformować pisemnie wnioskodawcę, że nie posiada żądanej informacji.

Rozstrzygając zagadnienie, czy informacja o wykształceniu kierunkowym pracownika jednostki samorządu terytorialnego, a w szczególności zatrudnionego na stanowisku kierowniczym, stanowi informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. wymaga rozważenia przez pryzmat kryteriów, czy: - rzeczona osoba jest funkcjonariuszem publicznym - wytworzoną przez nią dokumentację w zakresie pragmatyki służbowej można zakwalifikować jako dokument urzędowy w rozumieniu art. 6 ust. 2 u.d.i.p i wreszcie, czy wykształcenie kierunkowe jest niezbędne do należytego i rzetelnego wykonywania obowiązków pracowniczych, stosownie do zakresu obowiązków na danym stanowisku urzędniczym.

Odnoście pierwszego z kryteriów należy wskazać, że funkcjonariuszem publicznym - do którego odwołuje się art. 6 ust. 2 u.d.i.p. – stosownie do art. 115 § 13 pkt 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz.U.2019, poz. 1950 j.t., dalej k.k.) jest osoba będąca pracownikiem administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba w zakresie, w którym uprawniona jest do wydawania decyzji administracyjnych.

Powszechnie przyjmuje się w doktrynie oraz orzecznictwie sądowym, że katalog osób będących funkcjonariuszami publicznymi jest w pewnym sensie otwarty z uwagi na szerokie określenie zakresu pojęć w pkt 4-6 art. 115 § 13. Generalny wniosek wypływający z analizy dorobku nauki (bazującej w szerokim stopniu na orzecznictwie sądowym) jest taki, że funkcjonariuszem publicznym jest każda osoba, której uprawnienia i obowiązki w zakresie działalności publicznej są określone lub uznane przez ustawę lub wiążącą RP umowę międzynarodową (Wielka Encyklopedia Prawa, Tom XIII Prawo karne, red. A. Bałandynowicz, S. Pikulski, J. Warylewski, Warszawa 2018, s. 91-92).

Rozpatrywane zagadnienie było również przedmiotem orzekania przez Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie sygn. K 17/05 dokonał wykładani pojęcia "osoby pełniącej funkcję publiczną" na tle stosowania art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Przyjął on, że "nie jest też możliwe precyzyjne i jednoznaczne określenie, czy i w jakich okolicznościach osoba funkcjonująca w ramach instytucji publicznej będzie mogła być uznana za sprawującą funkcję publiczną. Nie każda osoba publiczna będzie tą, która pełni funkcje publiczne. Sprawowanie funkcji publicznej wiąże się z realizacją określonych zadań w urzędzie, w ramach struktur władzy publicznej lub na innym stanowisku decyzyjnym w strukturze administracji publicznej, a także w innych instytucjach publicznych. Wskazanie, czy mamy do czynienia z funkcją publiczną, powinno zatem odnosić się do badania, czy określona osoba w ramach instytucji publicznej realizuje w pewnym zakresie nałożone na tę instytucję zadanie publiczne. Chodzi zatem o podmioty, którym przysługuje co najmniej wąski zakres kompetencji decyzyjnej w ramach instytucji publicznej. Nie każdy zatem pracownik takiej instytucji będzie tym funkcjonariuszem, którego sfera chronionej prywatności może być zawężona z perspektywy uzasadnionego interesu osób trzecich, realizującego się w ramach prawa do informacji. Podejmując próbę wskazania ogólnych cech, jakie będą przesądzały o tym, że określony podmiot sprawuje funkcję publiczną, można bez większego ryzyka błędu uznać, iż chodzi o takie stanowiska i funkcje, których sprawowanie jest równoznaczne z podejmowaniem działań wpływających bezpośrednio na sytuację prawną innych osób lub łączy się, co najmniej z przygotowywaniem decyzji dotyczących innych podmiotów. Spod zakresu funkcji publicznej wykluczone są, zatem takie stanowiska, choćby pełnione w ramach organów władzy publicznej, które mają charakter usługowy lub techniczny" (OTK-A z 2006 r. Nr 3, poz. 30).

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjęte jest również bardzo szerokie rozumienie pojęcia funkcjonariusza publicznego. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 listopada 2018 r., sygn. I OSK 72/17 przyjęto, że za osobę pełniącą funkcję publiczną należy uznać każdego, kto pełni funkcję w organach władzy publicznej lub też w strukturach osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, jeżeli tylko funkcja ta ma związek z dysponowaniem majątkiem państwowym lub samorządowym albo zarządzaniem sprawami związanymi z wykonywaniem swych zadań przez władze publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują lub gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.

Biorąc pod uwagę powyższe wyprowadzić należy wniosek, że funkcjonariuszem publicznym jest osoba pełniąca funkcję publiczną rozumianą jako wykonywanie zadań publicznych polegających na podejmowaniu działań wpływających bezpośrednio na sytuację prawną innych osób (lub łączących się, co najmniej z przygotowywaniem decyzji dotyczących innych podmiotów) lub gospodarowanie mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Nie ma przy tym znaczenia, czy realizacją funkcji publicznej zajmują się podmioty publiczne, czy też niepubliczne. Elementem essentialia negotii stanowi wykonywanie uprawnień i obowiązków w zakresie realizacji zadań publicznych określonych przez ustawę. Trybunał Konstytucyjny dodał do tego, iż chodzi o osobę wykonującą czynności administracyjne w ramach urzędu.

Przenoszą powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić przyjdzie, że Uzyskanie wykształcenia na wszystkich poziomach kształcenia nastąpić może w ramach pobierania usług niematerialnych odpowiedniego rodzaju (tj. pobierania nauki) świadczonych przez podmioty publiczne lub podmioty niepubliczne. Bez względu na formę organizacyjną oraz charakter publiczny lub niepubliczny tego rodzaju jednostek, zajmują się one realizacją zadań publicznych z zakresu oświaty lub szkolnictwa wyższego. Zakończenie edukacji na określonym poziomie nauczania kończy się wydaniem świadectw lub dyplomu. Wydanie świadectw lub dyplomu kończy formalnie edukację i stanowi w swej istocie zamknięcie procesu decyzyjnego dotyczącego bezpośrednio sytuacji ucznia lub studenta nakierowanego na orzeczenie, iż określona osoba uzyskała wiedzę, umiejętności i kompetencje opisane w ustawach i aktach wykonawczych, jakimi winna legitymować się kończąc określoną szkołę (jej typ) lub uczelnię wyższą na danym kierunku oraz że osoba ta złożyła wszystkie przewidziane prawem egzaminy. Wydanie świadectwa lub dyplomu jest obowiązkiem wynikającym bezpośrednio z ustaw i stanowi realizację funkcji władzy publicznej, bez względu na to, czy wydaje go podmiot publiczny, czy też podmiot niepubliczny. Ustawy nie różnicują mocy prawnej świadectw i dyplomów wydanych przez podmioty publiczne i niepubliczne. Posiadają one tę samą moc prawną. Świadectwa lub dyplomy są wydawane przez uprawnione organy szkół lub uczelni, którymi są dyrektorzy lub rektorzy. Są to osoby zajmujące kierownicze stanowiska w instytucjach państwowych w rozumieniu art. 115 § 13 k.k.

Nie ulega jakimkolwiek wątpliwości, że – co do zasady - osoba zatrudniona na kierowniczym stanowisku w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 maja 2018 r. sprawie wynagradzania pracowników samorządowych (Dz.U.2018, poz.936, dalej rozporządzenia) jest funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 115 § 13 pkt 4 k.k., gdyż zakres jej obowiązków służbowych (pragmatyki służbowej), z założenia, nie może wyczerpywać się wyłącznie w czynnościach służbowych.

Po wtóre, z nadesłanego na żądnie Sądu zakresu obowiązków J. S. – Kierownika Referatu Gospodarki Komunalnej i Inwestycji wynika, że zakresie jego obowiązków m.in. jest.

– organizowanie przetargów dotyczących wyboru wykonawcy robót inwestycyjnych i remontowych,

- prowadzenie spraw związanych z inwestycjami, remontami kapitałowymi i bieżącym zasobem gminnym,

- przygotowanie dokumentacji przetargowej na opracowanie dokumentacji technicznych na wykonane inwestycji,

- prowadzenie spraw związanych z konserwacją oświetlenia ulicznego,

- udział w przygotowaniu wniosków o dotacje na inwestycje z programów pomocowych Unii Europejskiej,

- udział w przygotowaniu wniosków o dotacje na inwestycje infrastrukturalne,

- prowadzenie spraw związanych z planowaniem, dokumentacją, realizacją inwestycji i kapitalnych remontów dotyczącego mienia gminnego,

- uczestnictwo przy odbiorze inwestycji komunalnych oraz egzekwowanie roszczeń z tytułu rękojmi,

- prowadzenie nadzoru inwentarskiego, zadań inwestycyjnych i remontowych wykonywanych w budynkach administracyjnych Urzędu.

Efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych związanych z organizowaniem przetargów, przedsiębranie robót budowanych z związanych z gminnym mieniem, w tym prowadzenie nadzoru inwestorskiego, udział w procesach związanych z dotacjami na inwestycje infrastrukturalne, w tym z programów pomocowych Unii Europejskiej, czy wreszcie egzekwowanie roszczeń z tytułu rękojmi, z założenia, wymaga sporządzania oświadczenia woli lub wiedzy skierowanej do innego podmiotu lub złożenia jej do akt sprawy. Skoro należyte i rzetelne wykonywanie obowiązków z zakresu pragmatyki służbowej pracownika jednostki samorządu terytorialnego, a w szczególności pełniącego funkcję kierowniczą, wymaga, w ramach jego kompetencji, opracowywania przez niego treści oświadczeń woli lub wiedzy, skierowanej do innego podmiotu lub złożenia do akt sprawy, to wytworzona przez niego dokumentacja spełnia wszystkie konstytutywne desygnaty dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 6 ust. 2 u.d.i.p. Jako, że efektywne wykonywanie przez osobę pełniącą kierownicze stanowisko w jednostce samorządu terytorialnego wymaga wytwarzania dokumentów urzędowych w rozumieniu art. 6 ust. 2 u.d.i.p., a ich rzetelne i należyte wykonywanie warunkowane jest legitymowaniem się przez osobą piastującą rzeczone stanowisko odpowiednim wykształceniem, to odpowiedniość w tym zakresie definiowana jest jako wykształcenie kierunkowe, adekwatne do zakresu zadań na stanowisku, względnie stosownie do opisu tegoż stanowiska.

Reasumując, informacje o wykształceniu, przebiegu pracy zawodowej, o kwalifikacjach lub umiejętnościach osoby pełniącej funkcje publiczne, stanowią informację publiczną w rozumieniu przepisów u.d.i.p. Informacje te niewątpliwie odzwierciedlają bowiem poziom kompetencji pracownika sprawującego funkcję publiczną (jego kwalifikacji) i wskazują na poziom jego zdatności do wykonywania władzy publicznej, a zatem są informacją publiczną w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d u.d.i.p. Podlegają one udostępnienie w zakresie treści, a w postaci wówczas, gdy ich nośnikiem jest dokument urzędowy i nie zachodzą podstawy prawne do ograniczenia dostępu do informacji publicznej.

Rekapitulując, skoro kierownik wydziału (referatu) jednostki samorządu terytorialnego, będąc funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 115 § 13 pkt 4 k.k. i zajmując stanowisko w sprawach publicznych, także dotyczącym majątku publicznego, tj. mienia odpowiedniej jednostki samorządu terytorialnego, to niewątpliwie informacja o jego wykształceniu i kierunku jest informacją publiczną, co oznacza to, iż zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d, pkt 4 lit. b i pkt 5 lit. c u.d.i.p. winna zostać udostępniona.

Powyższe znajduje normatywne potwierdzenie w definicji zawartej w przywołanym rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 15 maja 2018 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych, gdzie przez wykształcenie wyższe - rozumie się przez to studia wyższe w rozumieniu ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2017 r. poz. 2183 i 2201 oraz z 2018 r. poz. 138, 398, 650, 730 i 912), o odpowiednim kierunku umożliwiającym wykonywanie zadań na stanowisku, a w odniesieniu do stanowisk urzędniczych i kierowniczych stanowisk urzędniczych stosownie do opisu stanowiska.

O bezczynności podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej świadczy nie tylko brak udzielenia informacji, ale także przedstawienie informacji zupełnie innej niż ta, na którą oczekuje wnioskodawca, informacji niepełnej lub też wymijającej czy nieadekwatnej do treści wniosku. Nie budzi zatem wątpliwości, że organ, nie udzielając pełnej informacji publicznej, pozostaje w bezczynności w załatwieniu wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej. W tym stanie rzeczy na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Sąd orzekł, jak w pkt 1 wyroku.

Stosownie do obowiązku wynikającego z treści art. 149 § 1a p.p.s.a. Sąd stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, o czym orzeczono w pkt 2 sentencji wyroku. W niniejszej sytuacji nie zachodzi bowiem przypadek oczywistego lekceważenia wniosku strony skarżącej ani braku woli załatwienia sprawy, które można byłoby rozpatrywać w kategoriach rażącego naruszenia prawa, oznaczającego wadliwość kwalifikowaną, o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym. W konsekwencji takiego stanowiska zbędne i niecelowe byłoby również orzekanie przez sąd z urzędu o grzywnie, czy też o przyznaniu sumy pieniężnej, skoro sam skarżący takich wniosków nie składał.

O zwrocie kosztów postępowania (pkt 3 sentencji wyroku) orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a. w zw. z art. 205 § 1 p.p.s.a., uwzględniając uiszczony przez skarżącego wpis od skargi w kwocie 100 zł.