Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dagmara Dominik (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Ewa Kamieniecka, Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski, Protokolant Aleksandra Słomian, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 22 kwietnia 2010 r. przy udziale - sprawy ze skargi A sp. z o.o. w W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów (Dyrektora Izby Skarbowej w P.) z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych I. uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, II. zasądza od Ministra Finansów kwotę 200 (słownie: dwieście) zł na rzecz strony skarżącej tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W dniu 27 sierpnia 2009r. wpłynął wniosek strony skarżącej o udzielenie interpretacji podatkowej w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych, w którym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Strona skarżąca jest Sp. z o.o. (dalej zwana: Spółką lub stroną skarżącą) prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania i sprzedaży maszyn dla potrzeb górnictwa. Siedziba Spółki, będąca miejscem pracy większości pracowników, znajduje się na terenie dawnych zakładów górniczych. Na skutek powyższego, siedziba Spółki oddalona jest znacznie tak od miejsc zamieszkania większości pracowników, jaki i od jakichkolwiek zabudowań gospodarczych. To z kolei sprawia, iż transport publiczny nie jest dostosowany do potrzeb pracowników a korzystanie z niego, w celu dotarcia do miejsca pracy, jest dla pracowników uciążliwe (najbliższy przystanek PKS znajduje się bowiem w znacznej odległości od siedziby Spółki). Ponadto praca w Spółce odbywa się w formie pracy zmianowej. Taki rozkład czasu pracy przy niedostosowaniu transportu publicznego do godzin pracy zatrudnionych osób dodatkowo sprawia, iż pracownicy Spółki mają znaczne trudności z dotarciem do pracy. Mając na uwadze powyższe, Spółka zapewnia swoim pracownikom częściowo odpłatne dowozy do pracy prywatnym środkiem transportu. W tym celu Spółka zawarła z zewnętrzną firmą transportową umowę o świadczenie usług przewozu jej pracowników w określonych godzinach, z oznaczonych miejsc ulokowanych w pobliżu miejsc zamieszkania pracowników. Pracownicy ci nie mogą być przewożeni do jakichkolwiek innych miejsc niż miejsce pracy lub oznaczone miejsce w pobliżu ich miejsca zamieszkania. Ponadto, z powyższych usług transportowych nie mogą korzystać osoby niebędące pracownikami Spółki. Należność firmy transportowej ma charakter ryczałtowy i jest ustalana miesięcznie na podstawie rynkowych cen biletów PKS na trasie z miejscowości będących miejscem zamieszkania pracowników do miejsca ich pracy. Należność ta pozostaje w tej samej wysokości niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie pracownicy faktycznie skorzystali z przejazdu. Przykładowo, jeżeli pracownik nie korzystałby w ogóle z przewozów pracowniczych w danym miesiącu lub skorzystałby z nich jedynie w wybranych dniach, opłata za przewozy ponoszona przez Spółkę byłaby taka sama. Z uwagi na dużą liczbę i rotację pracowników objętych przewozami Spółka nie prowadzi ewidencji, z której wynikałoby, którzy pracownicy faktycznie skorzystali z przewozów w poszczególnych dniach. Ponadto powszechnie występują sytuacje, w których pracownik przyjeżdża do pracy własnym środkiem transportu lub wspólnie z innymi pracownikami ich samochodami i tym samym faktycznie nie korzysta z przewozu pracowniczego mimo opłacenia go przez Spółkę. Mając na uwadze powyższe, Spółka nie ma możliwości ustalenia, w sposób jednoznaczny i obiektywny, wysokości świadczenia polegającego na skorzystaniu z przewozu pracowniczego przypadającej na konkretnego pracownika. Oznacza to, iż nie jest możliwe przypisanie danej osobie konkretnego, rzeczywistego przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie: czy udostępnianie przez Spółkę świadczeń przewozów pracowniczych powoduje powstanie przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych po stronie pracowników?

Zdaniem strony skarżącej, w przedstawionym stanie faktycznym udostępnianie przez Spółkę świadczeń przewozów pracowniczych nie powoduje powstanie przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych po stronie pracowników, ponieważ nie jest możliwe ustalenie, którzy pracownicy i w jakim zakresie faktycznie skorzystali z przewozów pracowniczych (otrzymali świadczenie) i tym samym nie ma możliwości ustalenia wartości otrzymanego świadczenia przypadającej na poszczególnych pracowników. Powołując się na treść art. 11 ust. 1 i 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm. zwanej dalej "updof") strona skarżąca zauważyła, że przewóz pracownika jest świadczeniem, a nie pieniądzem lub wartością pieniężną. W związku z powyższym, bezwzględnym warunkiem dla powstania przychodu z tego tytułu jest faktyczne otrzymanie świadczenia (skorzystanie z przewozu). Samo postawienie świadczenia do dyspozycji pracownika (zapewnienie prawa do skorzystania z przewozu) bez faktycznego otrzymania świadczenia nie powoduje powstania przychodu. Zdaniem Spółki, taka argumentacja odnosi się nie tylko do świadczeń z tytułu przewozów pracowniczych, ale także do wszelkich innych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, w tym do świadczeń częściowo nieodpłatnych. Spółka ponadto zauważyła, że nie jest świadczeniem sama możliwość skorzystania z przewozów pracowniczych. Pracownik, któremu Spółka dofinansowuje koszty przewozu, otrzymuje bowiem jedynie informację, że pracodawca zapewnił mu możliwość skorzystania z przewozów, z której to możliwości pracownik może ale nie musi skorzystać. Ponadto, jak Spółka wskazała w stanie faktycznym, wskutek dużej liczby pracowników i dużej rotacji nie jest możliwe ustalenie, w jakim zakresie poszczególni pracownicy Spółki faktycznie korzystają z przewozów pracowniczych. W teorii możliwe są trzy warianty zakresu faktycznego skorzystania ze świadczenia: skorzystanie ze świadczeń we wszystkie dni pracy w danym miesiącu (wartość świadczeń postawionych do dyspozycji równa się wartości świadczeń faktycznie otrzymanych); skorzystanie ze świadczeń w niektóre dni pracy w danym miesiącu (wartość świadczeń postawionych do dyspozycji jest wyższa od wartości świadczeń faktycznie otrzymanych); nieskorzystanie ze świadczeń w żadnym dniu pracy w danym miesiącu (wartość świadczeń postawionych do dyspozycji jest wyższa od wartości świadczeń faktycznie otrzymanych, która wynosi 0). Jeżeli Spółka rozpoznawałaby przychód po stronie każdego pracownika uprawnionego do skorzystania z przewozów pracowniczych w wysokości ponoszonej opłaty (a więc w wartości świadczenia postawionego do dyspozycji), wówczas zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 updof przychód i tym samym podstawa opodatkowania i wysokość podatku zostałaby ustalona prawidłowo jedynie w odniesieniu do tych pracowników którzy faktycznie skorzystali z przewozów we wszystkie dni pracy w danym miesiącu. Dla pozostałych pracowników przychód, podstawa opodatkowania i wysokość podatku zostałaby ustalona w zawyżonej wysokości. Takie postępowanie Spółki byłoby sprzeczne z przepisem art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie, z którym "nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy". Ustawodawca nie przewidział bowiem możliwości ustalania wartości świadczeń w inny sposób niż określony przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli zatem nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu. Takie podejście zostało zaprezentowane przez Ministra Finansów w piśmie z dnia 27 września 2002 r. (S.Podat.2004.2.7) oraz w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 27 maja 2009 r. sygn. akt l SA/Bk 197/09. Mając na uwadze powyższe, w sytuacji gdy mimo braku ewidencji faktycznego skorzystania ze świadczeń oczywistym jest, że nie wszyscy pracownicy uprawnieni do przewozów pracowniczych korzystają z nich we wszystkie dni pracy w danym miesiącu, Spółka ma do wyboru następujące dwa warianty postępowania: rozpoznawanie przychodu po stronie każdego pracownika uprawnionego do skorzystania z przewozów pracowniczych w wysokości ponoszonej opłaty (a więc w wartości świadczenia postawionego do dyspozycji) - co byłoby niezgodne z przepisem art. 11 ust. 1 updof i tym samym z przepisem art. 217 Konstytucji RP, albo nierozpoznawanie przychodu z tytułu powyższego świadczenia - co mogłoby spowodować potencjalne nieopodatkowanie świadczenia po stronie tych pracowników, którzy faktycznie je otrzymali. Zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym nie powinna Ona przyjmować pierwszego wariantu, który jest w sposób oczywisty sprzeczny z prawem, nawet jeżeli potencjalnie spowodowałoby to nieopodatkowanie świadczeń po stronie niektórych pracowników. Takie rozumowanie dodatkowo potwierdza fakt, iż Spółka nie jest w stanie ustalić, w jakim zakresie poszczególni pracownicy faktycznie skorzystali ze świadczenia, a więc jaka część opłaty za przewóz (wartości świadczenia postawionego do dyspozycji) miałaby zostać potraktowana jako przychód (wartość świadczenia faktycznie otrzymanego). Strona skarżąca wskazała, że powyższe stanowisko i argumentacja Spółki znajduje potwierdzenie w licznych wyrokach sądów administracyjnych.

Minister Finansów (Dyrektor Izby Skarbowej w P.) w interpretacji indywidualnej z dnia [...] listopada 2009r. Nr [...] uznał stanowisko strony skarżącej za nieprawidłowe. Powołując się na treść art. 9 ust.1, art. 10 ust. 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 i 3 updof zauważono, że w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego nie ma trudności z ustaleniem wartości świadczenia przypadającego na poszczególnych pracowników. Istnieje bowiem możliwość zindywidualizowania wartości otrzymanego świadczenia. Pracodawca wykupując usługę u przewoźnika zakontraktuje określoną liczbę miejsc w środkach transportu firmy przewozowej, wyłącznie dla określonej grupy pracowników, czyli znanych z imienia i nazwiska. Pracodawca zatem wie komu udziela świadczenia w postaci dowozu do oraz z pracy. W konsekwencji znana jest pracodawcy opłata jaką ponosi za konkretnego pracownika. Ponadto zaznaczono, iż o powstaniu obowiązku podatkowego po stronie pracownika nie decyduje ile razy pracownik faktycznie skorzystał z przewozu zorganizowanego przez zakład pracy (w ramach umowy z przewoźnikiem), ale sam fakt otrzymania od pracodawcy świadczenia w postaci możliwości korzystania z wykupionej u przewoźnika usługi. Nie ma zatem problemu z ustaleniem wartości przychodu przypadającego imiennie na pracownika. Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego i obowiązujące uregulowania prawne w tym zakresie, stwierdzono, iż zagwarantowanie przez Spółkę możliwości skorzystania z bezpłatnego transportu stanowi dla pracowników przychód podlegający opodatkowaniu w myśl art. 12 ust. 1 updof. Jednocześnie odnosząc się do powołanych przez stronę skarżącą pism urzędowych oraz orzeczeń sądów administracyjnych, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, organ podatkowy poinformował, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia 30 listopada 2009r. strona skarżąca wezwała organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa, podtrzymując swoje stanowisko wyrażone we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej.

Pismem z dnia 5 stycznia 2010r. organ podatkowy udzielił odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, podtrzymując swoje stanowisko wyrażone w interpretacji indywidualnej.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej i zasądzenie kosztów postępowania sądowego. Zaskarżonej interpretacji indywidualnej zarzuciła:

- naruszenie prawa materialnego art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 updof poprzez uznanie, że w ramach nabycia przez stronę skarżącą usługi transportowej następuje otrzymanie nieodpłatnego świadczenia przez pracowników, którego wartość stanowi dochód pracownika ze stosunku pracy; przepisu art. 11 ust. 2a pkt 2 updof w zw. z art. 12 ust. 3 updof poprzez uznanie, ze w przedmiotowym stanie faktycznym można ustalić rzeczywista wartość usług świadczonych na rzecz indywidualnych pracowników;

- naruszenie przepisów prawa procesowego, a w szczególności przepisu art. 121 § 1, w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm. zwanej dalej "O.p."), poprzez działanie powodujące naruszenie zasady pogłębiania zaufania do organów podatkowych, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy.

W odpowiedzi na skargę strona przeciwna wniosła o jej oddalenie i podtrzymała swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga jest zasadna.

Przedmiotem postępowania przed Ministrem Finansów (upoważnionym organem) było udzielenie interpretacji podatkowej, w trybie art. 14b i nast. O.p., co oznacza, że granice tego postępowania są określane przez stronę w zapytaniu skierowanym do tegoż organu.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 O.p. składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Stosownie zaś do treści art. 14c § 1 O.p. interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie. W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym (art. 14c § 2 O.p.).Ponadto art. 14h O.p. w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 125, art. 129, art. 130, art. 135-137, art. 140, art. 143, art. 165a, art. 169 § 1-2, art. 170 i art. 171 oraz przepisy rozdziału 5, 6, 10 i 23 działu IV.

Z powyższej regulacji należy więc wywnioskować, że organ dokonuje jedynie oceny prawnej przedstawionego przez podatnika stanu faktycznego, bez możliwości jego modyfikowania czy też prowadzenia postępowania dowodowego w trybie przepisów działu IV Ordynacji podatkowej. Zatem kontrola Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w swej istocie powinna polegać na ocenie czy za podstawę udzielonej przez organ interpretacji podatkowej posłużył stan faktyczny przedstawiony przez skarżącą we wniosku o interpretację podatkową, a jeśli tak to czy organ w sposób prawidłowy zinterpretował przepisy prawa.

Mając na uwadze powyższe nieporozumieniem wydaje się próba interpretowania przez Ministra Finansów (Dyrektora Izby Skarbowej w P.) stanu faktycznego przedstawionego przez stronę skarżącą w sposób go modyfikujący. Skoro strona skarżąca podkreśla, że nie ma możliwości zindywidualizowania świadczenia z tytułu usług transportowych wobec konkretnego pracownika, to organ podatkowy zobowiązany jest przyjąć właśnie taki stan faktyczny. Twierdzenie zaś, że jest inaczej oraz sugerowanie przez organ podatkowy, w jaki sposób ma podatnik postępować aby zindywidualizować dane świadczenie jest nieuprawnionym działaniem organu podatkowego, ewidentnie wychodzącym poza ramy kompetencji w zakresie udzielania interpretacji podatkowej, jak tez naruszającym art. 121 § 1 O.p., zgodnie z którym postępowanie takie powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.

Takie postępowanie tym bardziej budzi zdziwienie, że wydana interpretacja co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej, ale tylko w zakresie stanu faktycznego, na tle którego została wydana (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 6 maja 2009r. sygn. akt I SA/Wr 168/09). Odmienne ustalenia od przedstawionych przez podatnika we wniosku mogą zostać poczynione w toku kontroli podatkowej lub w postępowaniu podatkowym prowadzonym przez organ w celu zweryfikowania prawdziwości okoliczności faktycznych wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji. W takiej sytuacji ustalenie w tych postępowaniach, że rzeczywisty stan faktyczny występujący w zakresie okoliczności faktycznych wskazanych przez skarżącego we wniosku o wydanie interpretacji jest inny, może stanowić podstawę do dokonania w stosunku do podatnika wymiaru w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Przeszkodą tego wymiaru nie będzie interpretacja stwierdzająca, że stanowisko podatnika wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji jest prawidłowe, gdyż stanowisko to odnosić się będzie do innego stanu faktycznego, niż stan faktyczny ustalony przez organy w postępowaniu wymiarowym ( por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 10 listopada 2009r. sygn. akt I SA/Po 869/09, opubl. LEX nr . 541931, por też 14k- 14n O.p.).

Przedmiotem sporu między stronami jest okoliczność czy udostępnianie przez Spółkę świadczeń przewozów pracowniczych powoduje powstanie przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych po stronie pracowników. Zdaniem strony skarżącej z uwagi na brak możliwości ustalenia wysokości świadczenia na rzecz konkretnego pracownika przychód taki nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Odmiennego zdania jest Minister Finansów wskazujący na konieczność opodatkowania ww. przychodu.

Sąd w przedmiotowej sprawie podziela stanowisko i argumentację zawartą w wyroku NSA z dnia 15 września 2009r. sygn.akt II FSK 536/08.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 updof za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Jednocześnie ustawodawca zastrzegł w ust. 3 powołanego przepisu, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b. Należy zwrócić uwagę także, że zgodnie z art. 11 ust. 1 updof przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z treści tego przepisu wynika, że przychodem są:

1) otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz

2) wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Podkreślenia wymaga, że w odniesieniu do wartości świadczeń w naturze i innych odpłatnych świadczeń, ustawodawca zaznaczył, że muszą one być otrzymane.

W ocenie Sądu, z powyższych przepisów wynika zatem, że przychodem pracownika są wszelkie otrzymane przez niego świadczenia, do których zalicza się nie tylko wynagrodzenia wynikające z zawartych umów o pracę lub umów o podobnym charakterze, ale również wszystkie inne przychody, niezależnie od podstawy na jakiej zostały wypłacone.

Należy jednak zauważyć, że w przypadku gdy wartości świadczeń pracowniczych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów dojazdów do i z pracy. Nie sposób stwierdzić bowiem czy pracownik w istocie otrzymał określone świadczenie i jaka jest jego wartość.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy pracodawca ponosi opłaty związane z dojazdem pracowników do pracy na podstawie zawartej z przewoźnikiem umowy, przy czym opłata ta jest ustalona ryczałtowo bez względu na liczbę pracowników mogących skorzystać ze świadczenia, brak jest podstaw do ustalenia przychodu z tego tytułu po stronie pracownika.

Należy zatem uznać, że strona skarżąca słusznie uznała, że nieodpłatne świadczenie transportu dokonywane przez zakład pracy na rzecz pracowników, opłacane przez pracodawcę ryczałtowo w sytuacji kiedy nie można ustalić, którzy pracownicy i w jakim zakresie korzystali z tego świadczenia nie powoduje powstania obowiązku podatkowego po stronie pracownika.

W przypadku świadczeń w naturze muszą one być faktycznie otrzymane, a nie tylko postawione do dyspozycji. Skoro strona skarżąca we wniosku o interpretację podatkową wskazuje, że nie ma możliwości ustalenia kwoty przychodu dla konkretnego pracownika, gdyż pracownicy korzystający z dojazdów mieli jedynie to świadczenie w naturze postawione do dyspozycji, to tym samym trudno jest wywodzić, że pracownik rzeczywiście otrzymał świadczenie i jaka była jego wartość. Opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Zatem, o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby korzystał z postawionego do jego dyspozycji transportu, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w updof.

Jednocześnie Sąd pragnie zwrócić uwagę na treść art. 14e § 1 O.p., zgodnie z którym Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Skoro zatem Minister Finansów może zmienić z urzędu udzieloną interpretację z powodu uwzględnienia orzecznictwa sądów, to tym bardziej powinien uwzględniać je udzielając interpretacji indywidualnej. Nieporozumieniem wydaje się używana przez Ministra Finansów formuła, co do braku związania orzecznictwem sądów administracyjnych albowiem nie o związanie tutaj chodzi lecz o ustosunkowanie się do stanowiska podatnika.

W tym stanie rzeczy, zaskarżona interpretacja indywidualna musiała być uznana za naruszającą prawo, gdyż jest niezgodna z przepisami normującymi wydawanie interpretacji tj. art. 14b O.p., lecz również z przepisami prawa materialnego, a to art. 12 ust. 1 updof, co skutkowało koniecznością jej wyeliminowania z obrotu prawnego na podstawie art. 146 § 1 p.s.a. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.s.a.

Analizując ponownie wniosek strony skarżącej o indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego organ powinien zastosować się do wykładni poczynionej w niniejszym wyroku przez Sąd.