Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Kołodziej, Sędzia WSA Agnieszka Góra-Błaszczykowska, Sędzia WSA Joanna Kube (spr.), , Protokolant sekretarz sądowy Marcin Rusinowicz-Borkowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2020 r. sprawy ze skargi I. W. na decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] sierpnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie przetwarzania danych osobowych oddala skargę

Do Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych, dalej: "Prezes Urzędu", [...] lutego 2019 r. wpłynęła skarga J. P., dalej "skarżący", zam. w [...] przy ul. [...], na przetwarzanie jego danych osobowych przez I. W., zam. w [...] przy [...]. Skarżący zarzucił I. W. przetwarzanie jego danych osobowych w postaci imienia i nazwiska, adresu zamieszkania oraz wizerunku.

Skarżący wskazał, że w 2016 r. I. W. zainstalowała monitoring - dwie kamery na zewnątrz budynku - 1 kamera wewnątrz budynku, skierowana tylko na jego lokal numer [...], mieszczący się na I piętrze. Kamera została zamontowana na półpiętrze. W 2019 r. zainstalowano kolejną kamerę na parterze budynku. Jedna z dwóch kamer zewnętrznych została zamontowana tak, że obejmuje obszar posesji przy ul. [...], po przeciwnej stronie ulicy. Stwierdził, że skarżona osoba jest w posiadaniu jego danych osobowych: wizerunku, imienia, nazwiska, adresu zamieszkania. Ponadto I. W. archiwizuje i przetwarza jego wizerunek z monitoringu, jako osoba nieuprawniona. W budynku, gdzie jest wspólnota mieszkaniowa osoba prywatna dysponuje w mieszkaniu, w którym mieszka, stałym podglądem monitoringu, ingeruje w nagrania, archiwizuje i przetwarza jego wizerunek, dysponując jego danymi osobowymi i utrudnia dostęp organu państwowego do nagrań. Jego zdaniem, I. W. łamie prawo, posługuje się unieważnionymi decyzjami wydanymi z naruszeniem prawa, zdominowała "zarząd wspólnoty", zmanipulowała dwie osoby z tej "wspólnoty" i w porozumieniu z firmą "[...]", zarządzającą nieruchomością, która akceptuje ten stan rzeczy, zainstalowała samowolnie kamery (bez zgody, bez uchwały), a podgląd, którym dysponuje prywatnie, może udostępniać osobom nieuprawnionym i wykorzystuje do inwigilacji i ataków na niego.

Skarżący wniósł o zaprzestanie przetwarzania jego danych osobowych oraz ich usunięcie.

Prezes Urzędu podjął czynności w celu wyjaśnienia sprawy zainicjowanej skargą.

I. W., wezwana pismem z dnia [...] kwietnia 2019 r. do złożenia wyjaśnień w związku ze skargą J. P., udzieliła odpowiedzi pismem z dnia [...] kwietnia 2019 r. Wskazała, że w budynku przy ul. [...] posiada aktualnie 22 lokale. Część lokali zajmuje jej najbliższa rodzina, część wynajmuje obcym ludziom, pozostałe zaś nie są użytkowane. W budynku znajduje się także 6 mieszkań wykupionych przez inne osoby. Wyjaśniła, że zamontowany w kamienicy monitoring służy zwiększeniu bezpieczeństwa. Z jednej strony odstrasza, z drugiej zaś umożliwia zabezpieczenie materiału dowodowego w przypadku bezprawnych działań. Nadmieniła, że monitoring zapisuje jedynie obraz z wyłączeniem dźwięku. Dodała, że montaż monitoringu nie wynikał z żadnej działalności gospodarczej, ani zawodowej. Instalacja monitoringu była poprzedzona rozmowami ze współwłaścicielami nieruchomości. Współwłaściciele reprezentujący większość udziałów wyrazili zgodę na monitoring. Nagrania pozostają zapisane na dysku przez 12 dni, po czym następuje ich nadpisanie. Potwierdziła, że nagranie z monitoringu znajdującego się w budynku przy ul. [...] zostało przez nią użyte w sprawie przed Sądem Rejonowym dla [...] w [...]. Zabezpieczyła nagranie w związku z kolejną konfliktową sytuacją i spodziewając się kolejnego ataku na nią ze strony J. P..

Po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, Prezes Urzędu decyzją z dnia [...] sierpnia 2019 r. (znak: [...]), na podstawie art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm.), dalej: "k.p.a." w zw. z art. 7 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1000 ze zm.), dalej: "u.o.d.o." art. 4 pkt 1, 2 i 7, art. 5 ust. 1 i 2, art. 6 ust. 1, art. 57 ust. 1 lit. a) i f) i art. 58 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1, ze zm.), dalej: "RODO" nakazał I. W., zam. W [...] przy [...] usunięcie uchybień w procesie przetwarzania danych osobowych, poprzez zaprzestanie pozyskiwania danych osobowych J. P., zam. w [...] przy ul. [...] na skutek zainstalowania monitoringu na terenie budynku przy ul. [...] w [...].

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ wskazał, że w ocenianym stanie faktycznym monitorowanie przez I. W. wykracza poza sferę o czysto osobistym charakterze. I. W., jako administrator danych osobowych, dla zalegalizowania procesu przetwarzania danych skarżącego powinna wykazać przynajmniej jedną z przesłanek określonych w art. 6 ust. 1 RODO, czego jednak nie uczyniła.

Z zebranego materiału dowodowego w sprawie wynika, że skarżący J. P. nie wyraził zgody na przetwarzanie jego danych osobowych przez I. W., poprzez nagrywanie jego wizerunku za pomocą kamery (art. 6 ust. 1 lit. a RODO). Przetwarzanie to nie było także konsekwencją zawartej ze skarżącym umowy (art. 6 ust. 1 lit. b RODO). Również żaden przepis prawa, tym bardziej przepis ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2019 r.

poz. 737) nie uprawniał I. W. do pozyskiwania danych osobowych skarżącego na skutek zainstalowania kamery monitoringu w żadnym celu, gdyż nie działała ona w imieniu wspólnoty mieszkaniowej, ani też nie reprezentowała zarządcy (art. 6 ust. 1 lit. c RODO). Przetwarzanie nie było również niezbędne do ochrony żywotnych interesów skarżącego lub innych osób fizycznych (art. 6 ust. 1 lit. d RODO). W przedmiotowej sprawie nie została spełniona także przesłanka z art. 6 ust. 1 lit. e RODO, ponieważ przetwarzanie to nie było niezbędne do wykonania przez I. W. jakiegokolwiek zadania realizowanego w interesie publicznym. Nie została również spełniona przesłanka art. 6 ust. 1 lit. f, ponieważ brak tu prawnie uzasadnionych interesów realizowanych przez I. W., które uzasadniałyby wyżej wymienione przetwarzanie. Powoływanie się I. W. na bezpieczeństwo mieszkańców w ocenie organu jest niezasadne, ponieważ nie zachodzi tu żaden jej interes prawnie uzasadniony. I. W. nie jest osobą uprawnioną do zapewniania bezpieczeństwa mieszkańcom wspólnoty, gdyż z mocy prawa nie reprezentuje wspólnoty i nie działa w jej imieniu. A zatem nie zachodzi przesłanka prawnie uzasadnionego interesu.

Podkreślono, iż w świetle art. 6 ust. 1 lit. f RODO, osoby prywatne, jako administratorzy danych mogą wprawdzie pozyskiwać dane osobowe za pomocą monitoringu, kiedy przetwarzanie jest niezbędne do celów wynikających z prawnie uzasadnionych interesów, jednakże aby taki proces przetwarzania danych był zgodny z przepisami, osoba, która z niego korzysta bezwzględnie musi realizować obowiązki wynikające z RODO. Ponadto, zastosowanie przez administratora przesłanki art. 6 ust. 1 lit. f RODO wymaga również od niego ustalenia, czy nadrzędny charakter wobec prawnie uzasadnionych interesów mają interesy lub podstawowe prawa i wolności osoby, której dane dotyczą.

W tej sytuacji organ do spraw ochrony danych osobowych skorzystał z uprawnień przewidzianych w art. 58 ust. 2 RODO i w drodze decyzji administracyjnej nakazał I. W. przywrócenie stanu zgodnego z prawem poprzez zaprzestanie pozyskiwania danych osobowych skarżącego na skutek zainstalowania monitoringu przy ul. [...] na terenie przestrzeni wspólnej.

Poinformowano, że jeżeli w związku z opisaną sprawą, w ocenie skarżącego doszło do naruszenia jego dóbr osobistych przez I. W., to zgodnie z art. 24 kodeksu cywilnego przysługuje mu roszczenie zaniechania tego działania.

W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie cywilnym może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych. Przepisy powyższe nie uchybiają uprawnieniom przewidzianym w innych przepisach, w szczególności w prawie autorskim oraz w prawie wynalazczym.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie I. W. zakwestionowała decyzję Prezesa Urzędu z dnia [...] sierpnia 2019 r. znak: [...] i wniosła o jej uchylenie.

Zarzuciła organowi przy jej wydaniu naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy poprzez:

- nieprzeprowadzenie z urzędu dowodu z przesłuchania świadków I. O. i I. N. na okoliczność bezpieczeństwa w budynku przy ul. [...] w [...], niszczenia przez niezidentyfikowane osoby drzwi wejściowych do budynku, zdarzeń na klatce w budynku przy ul. [...] w [...], kierowania próśb do I. W. przez członków wspólnoty mieszkaniowej o utrzymanie monitoringu, woli posiadania przez wspólnotę mieszkaniową monitoringu, co skutkowało błędnym ustaleniem stanu faktycznego w sprawie i mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (naruszenie art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a.),

- nieprzeprowadzenie z urzędu dowodu z oględzin monitoringu zainstalowanego w budynku przy ul. [...] w [...], co skutkowało błędnym ustaleniem stanu faktycznego w sprawie i mogło mieć istotny wpływ na wynik postępowania (naruszenie art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a.),

- nieprzeprowadzenie z urzędu rozprawy administracyjnej, w trakcie której przeprowadzono by dowody z zeznań świadków oraz umożliwiono skarżącej zajęcie rozszerzonego stanowiska odnośnie materiału dowodowego zebranego w toku postępowania, w tym zeznań świadków, którzy by złożyli swoje zeznania, co skutkowało błędnym ustaleniem stanu faktycznego i mogło mieć istotny wpływ na wynik postępowania (naruszenie art. 89 § 2 k.p.a.).

Ponadto zarzuciła organowi naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy poprzez:

- błędne przyjęcie, że nie zachodzi sytuacja, w której przetwarzanie danych osobowych jest niezbędne do ochrony żywotnych interesów J. P., a także innych osób zamieszkujących w budynku przy ulicy [...] w [...], w tym także wnoszącej skargę do Sądu (art. 6 ust. 1 lit. d RODO).

W odpowiedzi na skargę, Prezes Urzędu podtrzymał stanowisko, zawarte w zaskarżonej decyzji z dnia [...] sierpnia 2019 r. W ocenie organu, zarzuty skargi są bezzasadne i nie zasługują na uwzględnienie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Sąd administracyjny wykonuje wymiar sprawiedliwości, poddając kontroli decyzje wydawane przez organy administracji publicznej pod względem ich zgodności z prawem, badając czy właściwie zastosowano przepisy prawa materialnego i przestrzegano przepisów proceduralnych w postępowaniu administracyjnym. Sąd jest władny wzruszyć zaskarżoną decyzję jedynie w przypadku stwierdzenia naruszenia prawa. Przepis art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.), dalej: "p.p.s.a.", określa, w jakich sytuacjach decyzje lub postanowienia podlegają uchyleniu.

Oceniając zaskarżoną decyzję w świetle powyższych kryteriów Sąd stwierdził, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przypomnieć należy, iż od dnia 25 maja 2018 r. w polskim porządku prawnym obowiązuje ustawa z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1781), dalej: "u.o.d.o.", jak również rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. U. UE. Seria L. rok 2016 nr 119 str. 1 z dnia 2016.05.04 z późn. zm.), dalej "RODO", które stosuje się bezpośrednio.

Zgodnie z art. 4 pkt 1 RODO dane osobowe oznaczają informacje o zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osobie fizycznej ("osobie, której dane dotyczą"). Możliwa do zidentyfikowania osoba fizyczna to osoba, którą można bezpośrednio lub pośrednio zidentyfikować, w szczególności na podstawie identyfikatora takiego jak imię i nazwisko, numer identyfikacyjny, dane o lokalizacji, identyfikator internetowy lub jeden bądź kilka szczególnych czynników określających fizyczną, fizjologiczną, genetyczną, psychiczną, ekonomiczną, kulturową lub społeczną tożsamość osoby fizycznej.

Natomiast w myśl art. 4 pkt 2 RODO, przetwarzanie danych osobowych oznacza operację lub zestaw operacji wykonywanych na danych osobowych lub zestawach danych osobowych w sposób zautomatyzowany lub niezautomatyzowany, taką jak zbieranie, utrwalanie, organizowanie, porządkowanie, przechowywanie, adaptowanie lub modyfikowanie, pobieranie, przeglądanie, wykorzystywanie, ujawnianie poprzez przesłanie, rozpowszechnianie lub innego rodzaju udostępnianie, dopasowywanie lub łączenie, ograniczanie, usuwanie lub niszczenie.

Ponadto należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 4 pkt 7 RODO "administrator" oznacza osobę fizyczną lub prawną, organ publiczny, jednostkę lub inny podmiot, który samodzielnie lub wspólnie z innymi ustala cele i sposoby przetwarzania danych osobowych.

Sposób postępowania przy przetwarzaniu danych osobowych wyznacza art. 5 ust. 1 RODO, ujmując je w formę podstawowych obowiązków administratora. Z jego treści wynika, że dane osobowe muszą być: a) przetwarzane zgodnie z prawem, rzetelnie i w sposób przejrzysty dla osoby, której dane dotyczą (zgodność z prawem, rzetelność i przejrzystość), b) zbierane w konkretnych, wyraźnych i prawnie uzasadnionych celach i nieprzetwarzane dalej w sposób niezgodny z tymi celami (ograniczenie celu), c) adekwatne, stosowne oraz ograniczone do tego, co niezbędne do celów, w których są przetwarzane (minimalizacja danych), d) prawidłowe i w razie potrzeby uaktualniane, a dane osobowe, które są nieprawidłowe w świetle celów ich przetwarzania, muszą być niezwłocznie usunięte lub sprostowane (prawidłowość), e) przechowywane w formie umożliwiającej identyfikację osoby, której dotyczą, przez okres nie dłuższy, niż jest to niezbędne do celów, w których dane te są przetwarzane

(ograniczenie przechowywania), f) przetwarzane w sposób zapewniający odpowiednie bezpieczeństwo danych osobowych, w tym ochronę przed niedozwolonym lub niezgodnym z prawem przetwarzaniem oraz przypadkową utratą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, za pomocą odpowiednich środków technicznych lub organizacyjnych (integralność i poufność). Zgodnie z ust. 2 omawianego przepisu, administrator jest odpowiedzialny za przestrzeganie powyższych zasad i musi być w stanie wykazać ich przestrzeganie (rozliczalność).

Należy zaznaczyć, że przetwarzanie danych osobowych uważa się za legalne, jeśli ich administrator spełni co najmniej jedną z przesłanek wskazanych w art. 6 ust. 1 rozporządzenia RODO, tzn.: a) osoba, której dane dotyczą wyraziła zgodę na przetwarzanie swoich danych osobowych w jednym lub większej liczbie określonych celów, b) przetwarzanie jest niezbędne do wykonania umowy, której stroną jest osoba, której dane dotyczą, lub do podjęcia działań na żądanie osoby, której dane dotyczą, przed zawarciem umowy, c) przetwarzanie jest niezbędne do wypełnienia obowiązku prawnego ciążącego na administratorze, d) przetwarzanie jest niezbędne do ochrony żywotnych interesów osoby, której dane dotyczą, lub innej osoby fizycznej, e) przetwarzanie jest niezbędne do wykonania zadania realizowanego w interesie publicznym lub w ramach sprawowania władzy publicznej powierzonej administratorowi, f) przetwarzanie jest niezbędne do celów wynikających z prawnie uzasadnionych interesów realizowanych przez administratora lub przez stronę trzecią, z wyjątkiem sytuacji, w których nadrzędny charakter wobec tych interesów mają interesy lub podstawowe prawa i wolności osoby, której dane dotyczą, wymagające ochrony danych osobowych, w szczególności gdy osoba, której dane dotyczą, jest dzieckiem.

Cytowany powyżej przepis RODO określa ogólne materialne przesłanki przetwarzania danych osobowych. Przesłanki te mają charakter generalny, odnoszą się do wszelkich form przetwarzania danych, w tym zarówno do przetwarzania "na własne potrzeby" administratora, jak i "na zewnątrz". Są one, co do zasady równoprawne, mają charakter autonomiczny i niezależny, co oznacza, że wystarczy wystąpienie jednej z nich, by przetwarzanie danych mogło być uznane za usprawiedliwione. Oznacza to także, że zgoda osoby, której dane dotyczą, nie jest wyłączną przesłanką przetwarzania danych osobowych (por. J. Barta, P. Fajgielski, R. Markiewicz "Ochrona danych osobowych. Komentarz.", publ. System Informacji Prawnej LEX 2017).

Analiza powyższych przesłanek, dopuszczających przetwarzanie danych osobowych, prowadzi do wniosku, iż zgoda osoby, której dane dotyczą, będzie zawsze legalizowała przetwarzanie jej danych osobowych przez podmiot, który taką zgodę uzyskał. Natomiast zgoda osoby, której dane dotyczą, na przetwarzanie jej danych osobowych, nie jest wymagana wówczas, gdy administrator danych potrafi wskazać przepis prawa legalizujący dokonywanie czynności, o których mowa w art. 6 ust. 1 RODO.

W stanie faktycznym niniejszej sprawy ustalono, że skarżący J. P. nie wyraził zgody na przetwarzanie jego danych osobowych przez I. W., poprzez nagrywanie jego wizerunku za pomocą kamery (art. 6 ust. 1 lit. a). Natomiast I. W. nie legitymuje się prawem do przetwarzana danych osobowych skarżącego, mającym oparcie w innej przesłance wymienionej w art. 6 ust. 1 RODO lit. b-f). W szczególności nie można przyjąć, jak podnosi I. W. w skardze do Sądu, że przetwarzanie przez nią danych osobowych J. P. w formie monitoringu było niezbędne do ochrony jego żywotnych interesów, a także innych osób zamieszkujących w budynku przy ul. [...] w [...] (art. 6 ust. 1 lit. d RODO).

Jak słusznie podniósł Prezes Urzędu, żywotny interes innej osoby fizycznej powinien zasadniczo być podstawą przetwarzania danych osobowych wyłącznie w przypadkach, gdy ewidentnie przetwarzania tego nie da się oprzeć na innej podstawie prawnej. Termin "żywotne interesy" oznacza istotne interesy z punktu widzenia życia lub zdrowia osoby, której dane dotyczą. Są to zatem przypadki występowania klęsk żywiołowych, epidemii, katastrof ,czy innych sytuacji, w których zagrożone jest życie danej osoby. Wtedy wyłączony zostaje obowiązek uzyskania zgody na przetwarzanie danych osobowych, choć jedynie czasowo - do momentu, w którym pozyskanie świadomego oświadczenia woli będzie już możliwe. Nie ulega wątpliwości, że żadna z tych okoliczności nie zachodzi w niniejszej sprawie.

Reasumując stwierdzić należy, iż organ prawidłowo ustalił, że w niniejszej sprawie nie wystąpiły przesłanki legalizujące przetwarzanie przez I. W. danych osobowych J. P. w związku z zainstalowanym monitoringiem, dlatego też organ miał podstawy by przyjąć, że proces przetwarzania danych osobowych wiązał się z naruszeniem praw czy wolności J. P..

W zaistniałej sytuacji Prezes Urzędu miał zatem podstawę, aby skorzystać z uprawnień przewidzianych w art. 58 ust. 2 RODO i nakazać I. W. przywrócenie stanu zgodnego z prawem poprzez zaprzestanie pozyskiwania danych osobowych skarżącego na skutek zainstalowania monitoringu przy ul. [...] w [...] na terenie przestrzeni wspólnej.

Zdaniem Sądu, Prezes Urzędu przeprowadził postępowanie zgodnie z zasadami określonymi k.p.a. Podniesiony zaś przez skarżącą zarzut zaniechania ustalenia stanu faktycznego sprawy, uznać należy za bezzasadny. Przedmiot postępowania został rzetelnie oceniony przez pryzmat zarówno przepisów u.o.d.o. jak i RODO, z uwzględnieniem zakresu skargi złożonej przez J. P. oraz po dokonaniu kompleksowej analizy całości zgromadzonego materiału dowodowego, który organ uznał za wystarczający do wydania merytorycznej decyzji administracyjnej w zakresie podlegającym jego kompetencjom.

Co zaś się tyczy zarzutu nieprzeprowadzenia dowodów z przesłuchania świadków, oględzin nieruchomości przy ul. [...] w [...] i zainstalowanego tam monitoringu, należy wskazać, że skoro organ dysponował dostatecznym materiałem dowodowym w sprawie, to prowadzenie wszelkich innych dowodów, w świetle poczynionych ustaleń, było zbędne.

Ponadto, w niniejszej sprawie nie zachodziły obligatoryjne przesłanki do przeprowadzenia rozprawy. Zebrany przez organ materiał dowodowy stanowił dostateczną podstawę do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego, który jest bezsporny. Strona zaś nie zgadza się jedynie z kwalifikacją prawną przedmiotowego stanu faktycznego. Odmienna zaś wykładnia prawa nie stanowi podstawy do przeprowadzenia rozprawy.

W tych okolicznościach, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, uznając skargę za niezasadną, na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku.