Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sędziowie WSA Danuta Kania (spr.), Piotr Borowiecki, Janusz Walawski, , Protokolant sekretarz sądowy Agnieszka Wiechowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 września 2017 r. sprawy ze skargi P.W. na decyzję Fundacji [...] z siedzibą w [...] z dnia [...] marca 2017 r. (bez numeru) w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej 1. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] lutego 2017 r., 2. zasądza od Fundacji [...] na rzecz P.W. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Pismem z dnia [...] lutego 2017 r. P. W. zwrócił się do Fundacji [...] z siedzibą w [...] (dalej również jako: "Fundacja [...]") o udostępnienie, w trybie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1764 ze zm.), dalej również jako: "u.d.i.p.", następujących informacji:

- "Czy K. D., rzecznik Fundacji [...], jest zatrudniony lub odpłatnie współpracuje z Fundacją [...], a jeśli tak proszę o przesłanie kopii wszystkich dokumentów, ewentualnie zestawienia dla pracownika z programu [...], w formie zapisu elektronicznego na płycie CD/DVD lub pamięci USB, potwierdzających pobrane przez K. D. wynagrodzenie, zarówno w związku z umową o pracę jak i umowami o dzieło/zlecenie za rok 2016,

- czy K. D. jest zatrudniony lub odpłatnie współpracuje z należącą do Fundacji [...] Spółką powiązaną "[...]", a jeśli tak proszę o przesłanie kopii wszystkich dokumentów, ewentualnie zestawienia dla pracownika z programu [...], w formie zapisu elektronicznego na płycie CD/DVD lub pamięci USB, potwierdzających pobrane przez K. D. wynagrodzenie, zarówno w związku z umową o pracę jak i umowami o dzieło/zlecenie za rok 2016".

Decyzją z dnia [...] lutego 2017 r. Fundacja [...] odmówiła udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej wskazując, iż zgodnie z art. 5 ust. 2 u.d.i.p., prawo dostępu do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. W świetle powyższego przepisu, brak jest podstaw do udzielenia wnioskowanych informacji, bowiem ich udzielenie w sposób zasadniczy naruszyłoby prywatność K. D..

Odnośnie zapytania dotyczącego Spółki "[...]" Fundacja wskazała, że wnioskowane dane dotyczą odrębnego podmiotu, a ponadto Fundacja [...] ich nie posiada. Pozytywne załatwienie wniosku nie jest zatem możliwe.

Pismem z dnia [...] marca 2017 r. P. W. wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy. Wskazał, iż powołane przez Fundację [...] przepisy prawa nie znajdują zastosowania w niniejszej sprawie. Zaznaczył, że rzecznik Fundacji [...] – K. D. jest osobą publiczną, powszechnie rozpoznawalną, co wynika wprost z funkcji którą pełni. Od kilkunastu lat K. D. bierze udział we wszystkich największych przedsięwzięciach Fundacji [...] organizowanych we współpracy z [...] i finansowanych ze środków publicznych, jak również w innych działaniach publicznych ("[...]"). Skarżący zaznaczył ponadto, iż w przypadku organizacji pożytku publicznego i profilu działalności Fundacji [...] nie może być mowy w niniejszej sprawie o tajemnicy handlowej.

Decyzją z dnia [...] marca 2017 r. Fundacja [...] podtrzymała pierwotną decyzję zawartą w odpowiedzi na wniosek z dnia [...] lutego 2017 r. wskazując, iż wnioskodawca nie przedstawił przekonujących argumentów na poparcie stanowiska prezentowanego we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Pismem z dnia 22 marca 2017 r. P. W. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Fundacji [...] z dnia [...] marca 2017 r. w przedmiocie odmowy udzielenia informacji publicznej.

Skarżący wniósł o zobowiązanie Fundacji do udzielenia żądanej informacji publicznej w terminie 14 dni oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W motywach skargi skarżący podniósł, iż stanowisko przedstawione przez Fundację [...], że w niniejszej sprawie znajduje zastosowanie art. 5 ust. 2 u.d.i.p., jest nieprawidłowe. Pytania zawarte we wniosku dotyczyły rzecznika Fundacji, którego funkcja z natury rzeczy jest funkcją publiczną, a zakres pytań odnosi się wyłącznie do sprawowanej przez niego funkcji publicznej, a nie życia prywatnego.

Ponadto skarżący wskazał, iż powszechnie wiadomo, że Spółka "[...]" została powołana przez Fundację [...] i w 100% należy do tej Fundacji. Co więcej, prezesem Spółki "[...]" jest J. O., który jednocześnie pełni funkcję prezesa zarządu Fundacji [...], zaś jedynym przedstawicielem zarządu Fundacji [...] na Zgromadzeniu Wspólników Spółki "[...]" jest członek zarządu Fundacji [...] – L. N.. Nie jest zatem prawdopodobne, aby Fundacja [...] nie posiadała informacji dotyczących Spółki "[...]", w sytuacji, gdy jest właścicielem tej Spółki.

W odpowiedzi na skargę Fundacja [...], działająca przez pełnomocnika, wniosła o odrzucenie skargi, a w przypadku uzupełnienia wpisu sądowego od skargi, o jej oddalenie.

W uzasadnieniu wskazano, że chybione są twierdzenia skarżącego, iż funkcja rzecznika Fundacji "z natury rzeczy jest funkcją publiczną". Rzecznik Fundacji w swojej działalności skupia się na kontakcie z przedstawicielami podmiotów współpracujących z Fundacją i z pewnością nie można uznać go za osobę publiczną. Ponadto zakres pytań skarżącego nie odnosi się w żaden sposób do sprawowanej przez K. D. funkcji, a wyłącznie do sprawy prywatnej jaką są jego zarobki.

Ponadto podniesiono, że część pytań skarżącego została skierowana do podmiotu posiadającego odrębną osobowość prawną, na które Fundacja z racji braku informacji w tym zakresie nie jest w stanie udzielić odpowiedzi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1647), dalej: "p.u.s.a.", sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Stosownie do treści art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718), dalej: "p.p.s.a.", sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Sąd nie może wydać orzeczenia na niekorzyść skarżącego, chyba że stwierdzi naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności (§ 2).

Skarga oceniana w świetle powyższych kryteriów zasługuje na uwzględnienie, jednakże z innych powodów aniżeli w niej podniesione.

W pierwszej kolejności zaznaczenia wymaga, iż brak było podstaw do odrzucenia skargi z powodów wskazanych przez Fundację [...], bowiem skarżący w odpowiedzi na wezwanie Sądu z dnia 13 kwietnia 2017 r., uzupełnił wpis od skargi.

Analizując niniejszą sprawę wskazać należy, iż ustawa z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1764 ze zm.) służy realizacji konstytucyjnego prawa dostępu do wiedzy na temat działalności organów władzy publicznej, osób pełniących funkcje publiczne, organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (art. 61 ust. 1 Konstytucji RP). Używając w art. 2 ust. 1 u.d.i.p. pojęcia "każdemu", ustawodawca precyzuje zastrzeżone w Konstytucji obywatelskie uprawnienie, wskazując, że każdy może z niego skorzystać na określonych w tej ustawie zasadach. Ustawa reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu oraz kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione. Ustawa znajduje zastosowanie w sytuacjach, gdy spełniony jest jej zakres podmiotowy i przedmiotowy.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 u.d.i.p. obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne. Nie ulega wątpliwości, że Fundacja [...] jest bowiem podmiotem obowiązanym do udostępniania informacji publicznej. W wyroku z dnia 13 kwietnia 2016 r. sygn. akt II SAB/Wa 987/15 (publ. CBOSA) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, iż "Faktem powszechnie znanym jest, że powyżej określona Fundacja (Fundacja [...] - przyp. Sądu) jest organizacją pożytku publicznego wpisaną w dniu [...] września 2004 r. do centralnego rejestru organizacji pożytku publicznego. Jej głównym celem jest działalność w zakresie ochrony zdrowia, polegająca na ratowaniu życia chorych osób, w szczególności dzieci, i działanie na rzecz poprawy stanu ich zdrowia, jak również na działaniu na rzecz promocji zdrowia i profilaktyki zdrowotnej. Cel ten realizowany jest poprzez zbiórki pieniężne na zakup sprzętu na oddziały medyczne szpitali w całej Polsce, a także przez prowadzenie sześciu ogólnopolskich programów medycznych i jednego edukacyjnego. (...) z powyższego jednoznacznie wynika, że Fundacja jako organizacja pożytku publicznego, a więc prowadząca działalność pożytku publicznego, wykonuje zadania publiczne. Jest zatem podmiotem zobowiązanym w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. do udostępnienia informacji publicznej". Pogląd ten, szerzej uzasadniony w powołanym wyroku, Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela.

Informacją publiczną, w myśl art. 1 ust. 1 u.d.i.p., jest każda informacja o sprawach publicznych. Ustawa nie definiuje pojęcia "sprawa publiczna", jednakże podczas prac legislacyjnych pojęcie to było rozwijane jako "każde działanie władzy publicznej w zakresie zadań stawianych państwu dotyczących lub służących ogółowi albo mających na celu zadysponowanie majątkiem publicznym. Desygnatem jest więc tu publicznoprawny charakter działalności danego podmiotu" (v. uzasadnienie do projektu ustawy [w:] K. Tracka, Prawo do informacji w polskim prawie konstytucyjnym, Warszawa 2009, s. 138). W orzecznictwie sądów administracyjnych, na gruncie powołanych regulacji, przyjmuje się szerokie rozumienie pojęcia informacji publicznej. Definiuje się ją jako każdą wiadomość wytworzoną przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które realizują zadania publiczne bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie swoich kompetencji, Podkreśla się, że taki charakter ma również wiadomość niewytworzona przez podmioty publiczne, lecz odnosząca się do tych podmiotów, o ile dotyczy faktów i danych (por. wyroki NSA: z dnia 12 grudnia 2006 r. sygn. akt I OSK 123/06, publ. LEX nr 291357; z dnia 30 września 2015 r. sygn. akt I OSK 2093/14, publ. CBOSA). Na gruncie u.d.i.p., władza publiczna lub inny podmiot w niej wskazany obowiązany jest do udzielenia żądanej informacji publicznej, która jest w jego posiadaniu (art. 4 ust. 3 u.d.i.p.), w sposób i formie wskazanej we wniosku, bądź do wydania decyzji o odmowie jej udostępnienia w oparciu o art. 16 i 17 u.d.i.p. W przypadku, gdy dany podmiot nie posiada żądanej informacji publicznej, powinien o tym poinformować wnioskodawcę w formie zwykłego pisma.

W niniejszej sprawie przedmiot wniosku z dnia [...] lutego 2017 r. obejmował dane dotyczące wynagrodzenia rzecznika Fundacji [...] - osoby wykonującej określone czynności na rzecz podmiotu prowadzącego działalność pożytku publicznego, która finansowana jest m.in. z subwencji osób prawnych, dochodów ze zbiórek i imprez publicznych, w szczególności uzyskiwanych pod nazwą "[...]", czy aukcji internetowych (§ 13 ust. 1 Statutu Fundacji).

Z akt sprawy wynika, że wniosek skarżącego Fundacja [...] rozpatrzyła w ten sposób, iż decyzją z dnia [...] lutego 2017 r., utrzymaną następnie w mocy decyzją z dnia [...] marca 2017 r., odmówiła udostępnienia wnioskowanej informacji z powodu wystąpienia przesłanki prawa do prywatności osoby fizycznej, o której mowa w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Jednocześnie w uzasadnieniu wskazała, iż Spółka "[...]" jest odrębnym podmiotem posiadającym osobowość prawną, zaś Fundacja [...] nie posiada wnioskowanych w tym zakresie informacji.

W świetle art. 16 ust. 1 i 2 u.d.i.p., odmowa udostępnienia informacji publicznej przez organ władzy publicznej następuje w drodze decyzji, do której stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, z tym że: 1) odwołanie od decyzji rozpoznaje się w terminie 14 dni; 2) uzasadnienie decyzji o odmowie udostępnienia informacji zawiera także imiona, nazwiska i funkcje osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji, oraz oznaczenie podmiotów, ze względu na których dobra, o których mowa w art. 5 ust. 2, wydano decyzję o odmowie udostępnienia informacji. Natomiast w świetle art. 17 ust. 1 i 2 u.d.i.p., do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji, niebędących organami władzy publicznej, o odmowie udostępnienia informacji przepisy art. 16 stosuje się odpowiednio, z tym że wnioskodawca może wystąpić do podmiotu, o którym mowa w ust. 1, o ponowne rozpatrzenie sprawy. Do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołania. Przy czym zarówno w piśmiennictwie, jak i w orzecznictwie sądów administracyjnych, ugruntowany jest pogląd, że przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego mają zastosowanie od momentu wydania decyzji o odmowie dostępu do informacji publicznej o czym stanowi użyty przez ustawodawcę w art. 16 ust. 2 u.d.i.p. zwrot "do decyzji" (por. A. Knopkiewicz, Tryby udostępniania informacji publicznej, Ruch Prawniczy Ekonomiczny i Socjologiczny 2004 r., nr 4, s. 97 i nast.; wyroki NSA: z dnia 30 listopada 2012 r., sygn. akt I OSK 1991/12, z dnia 24 maja 2006 r., sygn. akt I OSK 601/05, z dnia 26 listopada 2014 r., sygn. akt I OSK 244/14; publ. CBOSA ).

W ocenie Sądu, zarówno pismo Fundacji [...] z dnia [...] lutego 2017 r. o odmowie udostępnienia informacji publicznej, jak i pismo z dnia [...] marca 2017 r., wydane na skutek wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy i podtrzymujące pierwotne stanowisko w sprawie, są decyzjami w rozumieniu art. 16 i art. 17 u.d.i.p. Utrwalony jest bowiem w judykaturze pogląd, iż to treść, a nie forma, przesądza o tym, czy dany akt jest decyzją administracyjną. Jeżeli więc określona sprawa podlega załatwieniu w drodze decyzji, to za decyzję należy uznać pismo organu rozstrzygającego tę sprawę zawierające podstawowe, niezbędne elementy wymienione w art. 107 § 1 k.p.a. Do takich elementów należy zaliczyć: oznaczenie organu administracji publicznej wydającego akt, wskazanie adresata aktu, rozstrzygnięcie o istocie sprawy oraz podpis osoby reprezentującej organ administracji (por. wyrok NSA z dnia 22 września 1981 r., sygn. akt SA 791/81, publ. ONSA 1981, Nr 2, poz. 91; postanowienie NSA z dnia 21 marca 2002 r., sygn. akt II SA 2213/01, publ. LEX nr 157973; wyrok NSA z dnia 21 lipca 2011 r., sygn. akt II OSK 1225/10, publ. CBOSA).

W analizowanej sprawie obie wydane przez Fundację [...] decyzje zawierają ww. elementy, jednakże osoba, która w imieniu Fundacji podpisała decyzje (tj. adwokat J. K.), nie dysponuje stosownym do tego upoważnieniem.

Zgodnie z treścią § 30 Statutu Fundacji, podejmowanie decyzji we wszystkich sprawach nie zastrzeżonych do kompetencji Konwentu Fundatorów należy do Zarządu Fundacji. W aktach sprawy znajduje się wprawdzie pełnomocnictwo z dnia [...] lutego 2017 r. udzielone adwokatowi J. K. z kancelarii [...] przez L. N. Członka Zarządu Fundacji [...] działającego w imieniu Fundacji - do reprezentowania Fundacji we wszystkich sprawach z zakresu dostępu do informacji publicznej, w szczególności do odpowiedzi na wnioski o dostęp do informacji publicznej oraz do reprezentowania Fundacji przed sądami administracyjnymi, w tym Naczelnym Sądem Administracyjnym, jednakże z treści ww. pełnomocnictwa nie wynika upoważnienie do wydawania w imieniu Fundacji [...] decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej (decyzji o umorzeniu postępowania) w oparciu o art. 16 i art. 17 u.d.i.p., które spełniałoby wymogi wymienione w art. 268a k.p.a.

Podkreślić przy tym należy, że umocowania do "udzielania odpowiedzi na wnioski o dostęp do informacji publicznej" nie należy utożsamiać z upoważnieniem do wydawania decyzji - a więc aktów o kwalifikowanej formie, której elementy określa art. 107 § 1 k.p.a. Udzielenie odpowiedzi na wniosek informacyjny polega bowiem na: udostępnieniu żądanej informacji publicznej w formie czynności materialno-technicznej; poinformowaniu o tym, że podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej daną informacją nie dysponuje; ewentualnie, że wnioskowana informacja nie posiada waloru informacji publicznej w rozumieniu przepisów u.d.i.p. Wydanie przez podmiot zobowiązany decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej nie mieści się więc w zakresie "udzielenia odpowiedzi" na wniosek o udostępnienie informacji publicznej, które może nastąpić w zwykłej formie pisemnej, mailowej, czy nawet ustnej.

Należy również odróżnić upoważnienie, o którym mowa w art. 268a k.p.a., od pełnomocnictwa do reprezentowania strony w postępowaniu, w tym w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Pierwsze z nich legitymuje do załatwiania spraw administracyjnych w imieniu organu, a ściślej do podejmowania w jego imieniu czynności z zakresu postępowania administracyjnego, drugie zaś stanowi umocowanie do reprezentowania w postępowaniu sądowoadministracyjnym, przy czym zróżnicowany zakres upoważnienia opisanego w art. 268a k.p.a. oraz pełnomocnictwa sądowoadministracyjnego nie wyłącza możliwości umocowania w jednym dokumencie określonej osoby do podejmowania czynności w postępowaniu administracyjnym, jak i do reprezentowania organu w postępowaniu sądowoadministracyjnym (por. postanowienia NSA: z dnia 20 maja 2011 r., sygn. akt I OZ 357/11, publ. LEX 990345; z dnia 4 października 2011 r., sygn. akt I OZ 743/11, publ. LEX nr 964729). Pełnomocnictwo z dnia [...] lutego 2017 r. nie zawiera upoważnienia do podejmowania przez adwokata J. K. czynności z zakresu postępowania administracyjnego, w tym do wydawania decyzji o odmowie dostępu do informacji publicznej.

Zgodnie z art. 268a k.p.a. organ administracji publicznej może w formie pisemnej upoważnić pracowników kierowanej jednostki organizacyjnej do załatwiania spraw w jego imieniu w ustalonym zakresie, a w szczególności do wydawania decyzji administracyjnych, postanowień, zaświadczeń, a także do poświadczania za zgodność odpisów dokumentów przedstawionych przez stronę na potrzeby prowadzonych postępowań z oryginałem.

Z powyższego przepisu wynika, że upoważnienie do wydawania decyzji może być udzielone pracownikowi danej jednostki organizacyjnej, przy czym wybór upoważnionego pracownika należy do organu. Upoważnienie może być nadane do odwołania, na czas oznaczony albo w odniesieniu do określonych konkretnie spraw. Pracownik upoważniony do wykonywania kompetencji organu nie staje się przez to organem, wykonuje on bowiem tylko kompetencje organu. Udzielone upoważnienie wywiera więc ten skutek, że zmienia się osoba wykonująca kompetencje organu.

Jak podkreśla się w orzecznictwie, z upoważnienia nie można interpretować więcej uprawnień, aniżeli nim wyraźnie zakreślono, a jego treść nie powinna budzić wątpliwości. Kompetencji upoważnionego pracownika nie można także domniemywać. Działanie pracownika bez upoważnienia właściwego organu administracji publicznej pociąga za sobą nieważność decyzji z mocy art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a. Przepis ten stanowi, iż organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości (por. wyrok NSA w Lublinie z dnia 26 kwietnia 1996 r., sygn. akt SA/Lu 691/95, publ. LEX nr 26790; wyrok NSA z dnia 26 kwietnia 1999 r., sygn. akt IV SA 639/97; publ. LEX nr 47263).

W świetle powyższego uznać należy, że zaskarżona decyzja Fundacji [...] z dnia [...] marca 2017 r., jak i poprzedzająca ją decyzja z dnia [...] lutego 2017 r., została podpisana przez osobę nie posiadającą stosownego upoważnienia do wydawania decyzji, o których mowa w art. 16 w związku z art. 17 u.d.i.p. Podpisanie ww. decyzji przez osobę nieuprawnioną obligowało Sąd do wyeliminowania ich z obrotu prawnego. Decyzje takie są bowiem dotknięte wadą kwalifikowaną, określoną w art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a.

W tym stanie rzeczy na obecnym etapie przedwczesnym byłoby rozpoznawanie zarzutów skargi o charakterze merytorycznym, dotyczących w szczególności ograniczenia dostępu do informacji publicznej ze względu na prawo do prywatności osoby fizycznej (art. 5 ust. 2 u.d.i.p.).

Ponownie rozpatrując wniosek z dnia [...] lutego 2017 r. Fundacja [...] uwzględni dokonaną ocenę prawną i podejmie stosowne działania na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Uwzględni fakt, że decyzja o odmowie dostępu do informacji publicznej powinna zawierać elementy wymienione w art. 107 § 1 i § 3 k.p.a., a nadto spełniać wymogi określone w art. 16 ust. 2 u.d.i.p.

Mając na względzie powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. orzekł jak w punkcie 1 sentencji. O kosztach postępowania obejmujących wpis od skargi (200 złotych) Sąd postanowił na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a., jak w punkcie 2 sentencji wyroku.