drukuj    zapisz    Powrót do listy

6037 Transport drogowy i przewozy, Transport, Komendant Straży Granicznej, Oddalono skargę kasacyjną, II GSK 1068/08 - Wyrok NSA z 2009-09-23, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II GSK 1068/08 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2009-09-23 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-12-09
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Cezary Pryca /przewodniczący/
Jan Bała
Janusz Zajda /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne
Transport
Sygn. powiązane
II SA/Bk 388/08 - Wyrok WSA w Białymstoku z 2008-08-28
Skarżony organ
Komendant Straży Granicznej
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art 153
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art 78 par 2
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Dz.U. 2004 nr 204 poz 2088 art 4 pkt 3, art 87 ust 1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - tekst jednolity.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Cezary Pryca Sędziowie NSA Jan Bała Janusz Zajda (spr.) Protokolant Małgorzata Suchocka po rozpoznaniu w dniu 23 września 2009 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej W. Sz. - P. T.-H. "K." od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2008 r. sygn. akt II SA/Bk 388/08 w sprawie ze skargi W. Sz. - P. T.-H. "K." na decyzję Komendanta P. Oddziału Straży Granicznej w B. z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wykonywanie przewozu drogowego bez uiszczenia opłaty za przejazd oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 28 sierpnia 2008 r., sygn. akt II SA/Bk 388/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę Przedsiębiorstwa Transportowo-Handlowego "K." - W. Sz. w T. na decyzję Komendanta P. Oddziału Straży Granicznej w B. z [...] marca 2008 r., nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wykonywanie przewozu drogowego bez uiszczenia opłaty za przejazd.

Sąd oparł rozstrzygnięcie na następującym stanie faktycznym sprawy.

Podczas kontroli na drogowym przejściu granicznym w K. [...] listopada 2006 r. ok. godz. [...]stwierdzono, że kierowca prowadzący pojazd należący do skarżącego przedsiębiorcy nie posiadał aktualnej dobowej karty za przejazd po drogach krajowych. Karta, którą posiadał, utraciła ważność z końcem dnia [...] listopada 2006 r. W tej sytuacji Komendant Placówki Straży Granicznej w K. nałożył na przedsiębiorcę karę w oparciu o przepis art. 93 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym.

Komendant P. Oddziału Straży Granicznej decyzją z [...] lutego 2007 r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z 23 sierpnia 2007 r. uchylając decyzje administracyjne obu instancji stwierdził, że organy oceniły stan sprawy mechanicznie i rygorystycznie, nie badając okoliczności z powodu których doszło do nieuiszczenia opłaty (braku ważnej karty opłaty). Organy nie sprawdziły, czy kierowca mógł wywiązać się z obowiązku posiadania ważnej karty poprzez możność jej zakupu w trakcie oczekiwania w kolejce na wyjazd z kraju. Sąd wskazał na (dodany nowelą do ustawy o transporcie drogowym z 20 czerwca 2007 r.) art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym, który stanowi, że przepisów odnoszących się do nakładania sankcji nie stosuje się, jeśli stwierdzone zostanie, że naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć. W takiej sytuacji organ właściwy ze względu na miejsce przeprowadzonej kontroli wydaje decyzję o umorzeniu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej. Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organy miały przeprowadzić postępowanie wyjaśniające celem ustalenia okoliczności wyłączających odpowiedzialność przedsiębiorcy, zgodnie z art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Komendant Placówki Straży Granicznej w K. decyzją z [...] grudnia 2007 r. nałożył na skarżącego karę pieniężną w kwocie 3.000 zł., z tytułu wykonywania przewozu drogowego bez uiszczenia wymaganej opłaty za przejazd po drogach krajowych. W uzasadnieniu decyzji organ przytoczył ustalenia zawarte w protokole kontroli pojazdu skarżącego na przejściu drogowym w K. z [...] listopada 2006 r. oraz wyjaśnienia złożone przez przewoźnika. Organ podniósł, że zgodnie z załącznikiem nr 26 do rozporządzenia z 8 sierpnia 2006 r. w sprawie opłat za przejazd po drogach krajowych (Dz.U. Nr 151, poz. 1089) dobowa karta opłaty drogowej ważna jest wyłącznie w dniu określonym przez przedziurkowanie, czyli w tym przypadku posiadana przez kierowcę kontrolowanego pojazdu karta utraciła ważność [...] listopada 2006 r. Ustosunkowując się do wyjaśnień przedsiębiorcy, że wyłącznie powolna i opieszała praca celników spowodowała, że przy przejściu granicznym kierowca znalazł się dopiero [...] listopada 2006 r. po godz. [...]mimo, iż do kolejki przed przejściem dotarł [...] listopada 2006 r. o godz. [...], organ stwierdził, że w tym czasie odprawione zostało 116 pojazdów czekających na wyjazd z Polski, a sam pojazd skarżącego od momentu zatrzymania się w kolejce do godziny odprawy przejechał 2,5 km. Powyższe zaprzecza stwierdzeniu o opieszałej pracy służb granicznych. Nadto organ stwierdził, że istniała możliwość wykupienia nowej karty opłaty na terenie miejscowości Kuźnica w punkcie usytuowanym w odległości 200 m od szlabanu wjazdowego na teren przejścia granicznego. Punkt sprzedaży jest dobrze widoczny z kolejki, czytelnie oznakowany oraz czynny całodobowo przez 7 dni w tygodniu. W ocenie organu oczekiwanie w kolejce do odprawy granicznej nie zwalnia z obowiązku posiadania ważnej karty opłaty za przejazd po drogach krajowych.

Orzekając na skutek odwołania skarżącego, Komendant P. Oddziału Straży Granicznej w B. decyzją z [...] marca 2008 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia podkreślił, że m.in. przed drogowym przejściem granicznym w K. istnieje całodobowa możność zakupu kart opłaty za przejazd po drogach krajowych. Punkt sprzedaży winiet w K. prowadzi sprzedaż kart opłaty za przejazd po drogach krajowych od [...] maja 2005 r.

Oddalając skargę na powyższą decyzję Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku podniósł, że nie może być uznany za okoliczność nieprzewidywalną fakt długiej kolejki pojazdów oczekujących na odprawę. Przewoźnik trudniący się międzynarodowym przewozem powinien mieć na uwadze ewentualność długiego oczekiwania na wyjazd z kraju. Dokonana przez organ I instancji analiza zapisów tachografu pojazdu skarżącego, w połączeniu z wiedzą co do ilości odprawionych pojazdów w okresie od zatrzymania się w kolejce przed przejściem granicznym kierowcy pojazdu skarżącego do momentu jego skontrolowania dowodzi, że praca służb granicznych nie przebiegała opieszale. Powodem długiego oczekiwania była znaczna ilość pojazdów do odprawy - nie kilkanaście, a kilkadziesiąt. Dowody zebrane przez organ wskazują także, że nie miała miejsca obiektywna niemożność zakupu dodatkowej karty opłaty drogowej przez kierowcę pojazdu skarżącego bezpośrednio przed przejściem granicznym. Z dokumentów zebranych przez organ wynika, że punkt sprzedaży winiet w Kuźnicy funkcjonuje od [...] maja 2005 r. i jest czynny codziennie przez całą dobę. Także w nocy z [...] na [...] listopada 2006 r. punkt był otwarty przez całą dobę, w związku z czym istniała możliwość zakupu karty opłaty za przejazd po drogach krajowych.

Sąd podkreślił, że na okoliczność widocznego usytuowania punktu sprzedaży winiet organ zgromadził dokumentację fotograficzną, która w sposób oczywisty dowodzi, iż jest on dobrze widoczny dla kierujących pojazdami poruszającymi się drogą krajową do przejścia granicznego. Punkt ten jest położony bezpośrednio przy drodze i jest prawidłowo oznakowany. W dacie kontroli pojazdu był to punkt ujęty w wykazie punktów dystrybucji winiet, prowadzonym przez Polski Związek Motorowy Okręgowy Zespół Działalności Gospodarczej - spółka z o.o. w B., który działalność w zakresie dystrybucji kart opłaty za przejazd po drogach krajowych prowadzi na podstawie formalnego porozumienia zawartego z Ministrem Infrastruktury - Biurem Obsługi Transportu Międzynarodowego.

Wskazał, że skarżący wniósł o przesłuchanie osób nie będących bezpośrednimi świadkami kontroli w nocy z [...] na [...] listopada 2006 r., a będących przedsiębiorcami (przewoźnikami) lub też kierowcami tych przewoźników, którzy wcześniej czy później od daty zdarzenia przekraczali przejście graniczne. W tej sytuacji skarżący nie uprawdopodobnił faktu, że dowód ma dotyczyć przedmiotu sprawy.

W konkluzji Sąd podniósł, że organy podjęły wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz prawidłowego załatwienia sprawy, dokonując szerokiej analizy zgromadzonego materiału dowodowego. Strona skarżąca nie zgadzając się z nałożoną karą nie wykazała, iż naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku Przedsiębiorstwo Transportowo-Handlowe K. - W. Sz. w T. wniosło o uchylenie orzeczenia Sądu I instancji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, a także o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, względnie - w razie uwzględnienia zarzutu naruszenia prawa materialnego - o uchylenie wyroku i wszystkich decyzji administracyjnych zapadłych w sprawie.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- naruszenie prawa procesowego tj.: art. 151 i 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. w zw. z art. 7, 8, 77 § 1, 80 Kpa poprzez pominięcie istotnej w sprawie okoliczności, czy rzeczywiście skarżący miał zapewnioną możliwość uiszczenia opłaty drogowej 14 listopada 2006 r. w godzinach nocnych, co było m.in. następstwem naruszenia art. 151 i 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. w zw. z art. 78 § 1 i § 2 oraz art. 10 Kpa, a także art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, poprzez odmowę przesłuchania świadków zgłoszonych przez skarżącego, czym naruszono zasadę równości wobec prawa i pozbawiono go możliwości podważenia zeznań, a także zgłoszenia dalszych dowodów w sprawie. W ramach tej podstawy skargi zarzucono nieprzeprowadzenie wszystkich dowodów w sprawie, które organ zgodnie z zasadą oficjalności postępowania dowodowego i zasadą ustalenia prawdy materialnej powinien był przeprowadzić. W konsekwencji oparto orzeczenie wyłącznie na dowodach niekorzystnych dla skarżącego, bez dopuszczenia dowodów przeciwnych. Przeprowadzenie dowodów wnioskowanych przez skarżącego mogło doprowadzić do innych ustaleń faktycznych niż te, na których oparł się Sąd I instancji.

- naruszenie prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie art. 92 ust. 1 ustawy z 6 września 2006 r. o transporcie drogowym w zw. z Ip. 4.1 załącznika do tej ustawy oraz art. 93 ust. 7 i art. 42 ust. 1 cyt. ustawy, poprzez błędną ich wykładnię, a to poprzez przyjęcie, że oczekiwanie w kolejce na kontrolę graniczną, tj. wypełnienie obowiązku publicznoprawnego, jest wymagającym opłaty przejazdem pojazdu samochodowego w transporcie drogowym w rozumieniu ww. przepisu, czym też przyjmując taką niekorzystną i profiskalną wykładnią naruszono art. 2 i 32 ust. 1 Konstytucji RP, poprzez niedokonanie wykładni przepisów ustawowych z uwzględnieniem tych norm.

W uzasadnieniu autor skargi kasacyjnej podkreślił, że przesłuchanie świadków, którzy w okresie zdarzenia wykonywali przewozy, miałoby wartość dowodową. Okolicznością która podlegała wyjaśnieniu nie był przebieg wydarzeń z [...] listopada 2006 r., lecz ustalenie, kiedy otworzono punkt sprzedaży winiet. Skarżący cały czas twierdzi, że punkt otworzono po czasie kontroli. Nic nie stało na przeszkodzie, aby okoliczność tę zbadać, zaś zebrane w ten sposób dowody podlegałyby ocenie.

Zdaniem skarżącego odmowa dopuszczenia zeznań świadków, którzy mogą dowodzić okoliczności przeciwnych od wynikających z innych dowodów, narusza art. 78 Kpa. Nie można się zgodzić z twierdzeniem, że nie jest istotny dowód na okoliczność funkcjonowania punktu sprzedaży. Okoliczność ta ma znaczenie dla sprawy, skoro od tego faktu może zależeć istnienie okoliczności wyłączających odpowiedzialność przewoźnika. Podkreślił, że wobec sprzecznych twierdzeń świadków i strony organ mógł bez trudu zweryfikować zeznania świadków co do działania punktu sprzedaży, poprzez zażądanie wydruków z kas fiskalnych lub innych dokumentów sprzedawcy.

Uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego skarżący wskazał, że nie można za "przejazd" po drodze krajowej uznać oczekiwania na odprawę graniczną w wielokilometrowej kolejce. O ile krótkotrwałe zatrzymanie się do kontroli dokumentów może ów przejazd obejmować, o tyle wielogodzinne oczekiwanie, powiązane z "podjeżdżaniem" pojazdu w kolejce samochodów, w czasie którego upływa termin ważności uiszczonej opłaty, nie może być uznane za przejazd. Różne jest znaczenie czasowników "przejeżdżać" i "podjeżdżać". Ten pierwszy cechuje się dynamiką, szybkością, ten drugi na pierwszy miejscu podkreśla statyczność.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Komendant P. Oddziału Straży Granicznej w B. wniósł o jej oddalenie.

Dopuszczona do udziału w sprawie organizacja społeczna - Zrzeszenie Międzynarodowych Przewoźników Drogowych w Polsce - przyłączyła się do skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest zasadna.

Zakres kontroli kasacyjnej sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny doznaje ograniczeń wynikających z dwóch powodów.

Pierwszy, to skutek związania granicami podlegającej rozpoznaniu skargi kasacyjnej.

Zgodnie z art. 174 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) skargę kasacyjną można oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, a także naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w jej granicach, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania, która w niniejszej sprawie nie zachodzi. Wymagane przepisem art. 176 p.p.s.a. określenie podstaw kasacji i ich uzasadnienie obejmuje wskazanie, które przepisy ustawy zostały naruszone, na czym to naruszenie polegało i jaki mogło mieć to wpływ na wynik sprawy. Wobec takiej regulacji wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, a uzasadnione jest odnoszenie się do poszczególnych zarzutów składających się na podstawy kasacyjne i wyznaczające zakres badania sprawy przez sąd II instancji.

Drugi, to efekt związania Sądu pierwszej instancji oceną prawną wyrażoną w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 23 sierpnia 2007 r., sygn. akt. II SA/Bk 442/07.

W. Sz. powołał się na obie z wymienionych w art. 174 p.p.s.a. podstaw kasacyjnych.

W ramach podstawy naruszenia prawa procesowego autor skargi kasacyjnej zarzucił Sądowi I instancji pominięcie okoliczności, czy rzeczywiście miał zapewnioną możliwość uiszczenia opłaty drogowej w nocy [...]/[...] listopada 2006 r.; poprzez odmowę przesłuchania zgłoszonych świadków, czym naruszono zasadę równości wobec prawa i pozbawiono skarżącego możliwości podważenia innych zeznań, a także zgłoszenia dalszych dowodów w sprawie. Przeprowadzenie dowodów wnioskowanych przez Wacława Szydlika mogło doprowadzić do innych ustaleń faktycznych niż te, na których oparł się Sąd I instancji.

Akcentując powyższy zarzut jednocześnie skarżący całkowicie pominął fakt związania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania wyrażonymi w orzeczeniu tego Sądu z 23 sierpnia 2007 r.

Zgodnie art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie było przedmiotem zaskarżenia. Kolejny wyrok Sądu I instancji byłby uznany za niezgodny z prawem, jeżeli przy niezmienionym stanie faktycznym i prawnym sprawy nie uwzględniałby postanowień omawianego przepisu. Z tej też przyczyny ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 23 sierpnia 2007 r. muszą być respektowane przez Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznający obecnie skargę kasacyjną, mimo że Sąd ten nie jest adresatem regulacji zawartej w art. 153 p.p.s.a.

Istotą zasady "związania oceną prawną" jest to, że ocena ta dotyczy zarówno wykładni prawa materialnego, jak i procesowego oraz braku wyjaśnienia w kontrolowanym postępowaniu istotnych okoliczności stanu faktycznego. Zaś obowiązek podporządkowania się tak rozumianej ocenie prawnej może być wyłączony jedynie w razie istotnej zmiany stanu faktycznego lub prawnego, czyli jest ona wiążąca o tyle, o ile odnosi się do tych samych okoliczności faktycznych i prawnych.

Najistotniejsze elementy oceny prawnej wyrażonej w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 23 sierpnia 2007 r. zawarte są w tym fragmencie uzasadnienia orzeczenia, w którym Sąd stwierdził, że organy oceniły stan sprawy mechanicznie i rygorystycznie, nie badając okoliczności z powodu których doszło do nieuiszczenia opłaty (braku ważnej karty opłaty). Nie sprawdziły, czy kierowca mógł wywiązać się z obowiązku posiadania ważnej karty, poprzez możność jej zakupu w trakcie oczekiwania w kolejce na wyjazd z kraju. Organy administracji wydające decyzję przy ponownym rozpatrywaniu sprawy oraz powtórnie orzekający Sąd I instancji związane były powyższą oceną prawną. Respektować ją musi także Sąd kasacyjny.

Zarzuty strony wnoszącej skargę kasacyjną nie są trafne i nie zasługują na uwzględnienie.

Z uzasadnienia skargi kasacyjnej wynika, że skarżący prowadzi polemikę z rozważaniami Sądu I instancji, a jednocześnie, nie konkretyzując zarzutu wadliwych ustaleń, podtrzymuje własną ocenę okoliczności przekroczenia granicy przez jednego ze swoich kierowców [...]/[...] listopada 2006 r.

Sąd I instancji zasadnie uznał, że organy administracji ponownie rozpoznając sprawę podjęły wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, jako niezbędnego warunku wydania decyzji o przekonującej treści.

Zebrane dowody wskazują, że nie miała miejsca obiektywna niemożność zakupu dodatkowej karty opłaty drogowej bezpośrednio przed przejściem granicznym. Z zebranych dokumentów wynika, że punkt sprzedaży winiet w K. funkcjonuje od [...] maja 2005 r. i był czynny codziennie, całodobowo. Tak było również w nocy [...]/[...] listopada 2006 r., w związku z czym istniała możliwość zakupu karty opłaty za przejazd po drogach krajowych.

Na okoliczność widocznego usytuowania punktu sprzedaży winiet została zgromadzona dokumentacja fotograficzną dowodząca, iż jest on dobrze widoczny dla kierujących pojazdami poruszającymi się drogą krajową do przejścia granicznego. Punkt ten, położony bezpośrednio przy drodze i prawidłowo oznakowany, jest ujęty w wykazie punktów dystrybucji winiet prowadzonym przez Polski Związek Motorowy.

Odmowa dopuszczenia dowodu z zeznań osób nie będących świadkami kontroli drogowej w nocy [...]/[...] listopada 2006 r., a będących przedsiębiorcami (przewoźnikami) lub też kierowcami tych przewoźników, którzy wcześniej czy później od daty zdarzenia również przekraczali przejście graniczne, znajdowała uzasadnienie w przepisie art. 78 § 2 Kpa, bowiem wnioskowane dowody nie dotyczyły przedmiotu sprawy.

Podnoszony zarzut odmowy dopuszczenia dowodu z zeznań dalszych świadków na wskazane okoliczności pozostaje nadto w sprzeczności z twierdzeniami strony, iż opłata była zbędna, bowiem w chwili kontroli kierowca nie wykonywał transportu po drogach publicznych, ponieważ zmuszony był do przymusowego postoju z powodu kolejki na przejściu granicznym spowodowanej opieszałą pracą służb granicznych.

Dla oceny zasadności zarzutu naruszenia prawa materialnego, poprzez błędne zastosowanie art. 92 ust. 1 ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2004 r., Nr 204, poz. 2088 ze zm.) w zw. z Ip. 4.1 załącznika do tej ustawy oraz art. 93 ust. 7 i art. 42 ust. 1 ustawy, w konsekwencji przyjęcia, że oczekiwanie w kolejce na kontrolę graniczną, tj. wypełnienie obowiązku publicznoprawnego, jest wymagającym opłaty przejazdem pojazdu samochodowego w transporcie drogowym w rozumieniu ww. przepisu, niezbędne jest odwołanie się do definicji transportu drogowego, zawartej w art. 4 pkt 3 ustawy o transporcie drogowym. Zgodnie z tym przepisem transport drogowy to krajowy transport drogowy, a więc podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi, przy czym jazda pojazdu, miejsce rozpoczęcia lub zakończenia przejazdu oraz droga znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub międzynarodowy transport drogowy - w przypadku którego jazda pojazdu między miejscem początkowym i docelowym odbywa się z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej. W rozpatrywanej sprawie przedsiębiorca niewątpliwie wykonywał działalność w zakresie przewozu - transport drogowy, niezależnie od zaistniałego okresu postoju w rejonie przygranicznym. Skarżący przyznał bowiem, że przejazd miał być kontynuowany za granicą, a zatem nie został jeszcze zakończony. Skoro więc transport drogowy był wykonywany, to istniał również obowiązek uiszczenia stosownej opłaty. Nałożenie przez art. 87 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym obowiązku okazania karty opłaty drogowej wiąże się z pojęciem przejazdu wykonywanego w ramach transportu drogowego. Jak ustalono, w niniejszej sprawie kierowca kierujący pojazdem przedsiębiorcy takiej karty nie posiadał, aczkolwiek nie wystąpiły zdarzenia lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć. Zasadnie Sąd I instancji podniósł, że nie może być uznany za okoliczność nieprzewidywalną fakt długiej kolejki pojazdów oczekujących na odprawę. Przewoźnik trudniący się międzynarodowym przewozem powinien mieć na uwadze ewentualność nawet długiego oczekiwania na wyjazd z kraju.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt