Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Sędziowie asesor sądowy WSA Elżbieta Lemańska (spr.), sędzia WSA Małgorzata Roleder, , po rozpoznaniu w Wydziale II na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 stycznia 2019 r. w trybie uproszczonym sprawy ze skargi M. M. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] października 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu 1. uchyla zaskarżone postanowienie; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. na rzecz skarżącego M. M. kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] października 2018 r. znak [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. odmówiło M. M. przywrócenia terminu do wniesienia odwołania od decyzji Wójta Gminy A. z dnia [...] lipca 2018 r. znak [...] o ustaleniu środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia pn. "Rozbudowa drogi krajowej nr [...] na odcinku od obwodnicy S. do obwodnicy A. wraz z budową obwodnicy B.".

Stan faktyczny i prawny sprawy przedstawia się następująco.

Wskazaną decyzją z dnia [...] lipca 2018 r. Wójt Gminy A. ustalił środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia dotyczącego rozbudowy drogi krajowej nr [...]. Inwestycja zlokalizowana jest na obszarze województwa podlaskiego, powiatu a., gminy S., gminy A. oraz miasta A. Z uwagi na liczbę stron postępowania przekraczającą 20 osób, organ wydający decyzję:

- zawiadomił o wydaniu decyzji przez obwieszczenie w trybie art. 49 Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej: K.p.a.) w związku z art. 74 ust. 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2017 r., poz. 1405 ze zm.), dalej: ustawa środowiskowa. Także organ zastosował art. 85 ust. 3 ustawy środowiskowej i przez obwieszczenie podał do publicznej wiadomości informację o wydaniu decyzji. Obwieszczenie było zamieszczone na tablicy ogłoszeń Urzędu Gminy A. w dniach [...] lipca – [...] lipca 2018 r. oraz w dniu [...] lipca 2018 r. zostało zamieszczone na stronie internetowej Urzędu Gminy A.;

- zwrócił się do Urzędu Gminy S. oraz Urzędu Miejskiego w A. z prośbą o zamieszczenie obwieszczenia na stronach internetowych tych Urzędów oraz wywieszenie obwieszczenia w miejscach zwyczajowo przyjętych na okres 14 dni, a następnie przesłanie oświadczenia o fakcie wywieszenia. Z akt sprawy wynika, że obwieszczenie było wywieszone na tablicy ogłoszeń Urzędu Miejskiego w A. w dniach [...] lipca – [...] lipca 2018 r. oraz na tablicy ogłoszeń Urzędu Gminy S. w dniach [...] lipca – [...] lipca 2018 r.

W dniu [...] sierpnia 2018 r. M. M. złożył wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji środowiskowej, do którego to wniosku dołączył odwołanie. We wniosku wskazał, że termin do złożenia odwołania upłynął w dniu [...] sierpnia 2018 r., natomiast w dniach [...] lipca – [...] sierpnia 2018 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim z powodu zdarzenia w zakładzie pracy w dniu [...] lipca 2018 r. Od tamtego czasu jest cały czas pod opieką psychologa. Przedłożył kartę choroby pacjenta ambulatoryjnego oraz zwolnienia lekarskie dokumentujące niezdolność do pracy w okresie [...] lipca – [...] sierpnia 2018 r. Wskazał, że jest właścicielem działki nr [...] położonej "we wsi Ł.", której 1/3 powierzchni będzie przeznaczona pod rozbudowę drogi.

W odwołaniu zarzucił: prowadzenie postępowania bez udziału właścicieli nieruchomości, na których ma być lokalizowana inwestycja; brak właściwego informowania stron o przedłużającym się postępowaniu administracyjnym; brak precyzyjności decyzji; niejasność co do podmiotu, na rzecz którego ustalono warunki lokalizacji inwestycji drogowej; nieczytelność załączników, co powoduje brak możliwości odniesienia terenu inwestycji do konkretnego terenu; nieprzeprowadzenie z nim jako właścicielem działki nr [...] położonej "we wsi Ł." rozmów na temat inwestycji w sytuacji, gdy toczy się procedura planistyczna odnośnie tego terenu zakładająca odmienne jego przeznaczenie niż ustalone w decyzji środowiskowej. Wskazał, że obwieszczenia o wydaniu decyzji nie trafiły do "wsi Ł." i nie był zawiadamiany o prowadzonym postępowaniu przez sołtysów, którzy otrzymali obwieszczenia. Został również wprowadzony w błąd odnośnie przeznaczenia terenu własnej działki.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] października 2018 r. SKO w S. odmówiło przywrócenia terminu do wniesienia odwołania. Wskazało, że wniosek o przywrócenie terminu jest spóźniony, bowiem został złożony nie 7-go dnia od ustania przyczyny spóźnienia (jak wymaga przepis art. 58 § 2 K.p.a.), ale dnia 10-go. Kolegium oceniło również, że spóźnienie w dokonaniu czynności procesowej (złożenie odwołania) nie było niezawinione przez stronę, bowiem: "okoliczność uniemożliwiająca – zdaniem wnioskodawcy - złożenie odwołania ujawniła się już w trakcie biegu terminu na zaskarżenie decyzji Wójta" (decyzję należy uznać za doręczoną z dniem [...] lipca 2018 r., bowiem obwieszczenie o wydaniu decyzji środowiskowej zostało opublikowane w dniu 6 lipca 2018 r.), a niedyspozycja skarżącego rozpoczęła się w dniu [...] lipca 2018 r. Dlatego, zdaniem SKO, chcąc zaskarżyć decyzję środowiskową strona mogła to uczynić już w pierwszych dniach terminu na złożenie odwołania, bowiem nie jest działaniem odpowiedzialnym oczekiwanie ze złożeniem środka zaskarżenia do końca terminu przewidzianego przepisami na jego wniesienie. Zdaniem SKO, niezdolność do pracy nie wykluczała możliwości skutecznego złożenia odwołania w późniejszym terminie bez angażowania nadzwyczajnych środków, w tym można było zlecić dokonanie tej czynności osobie bliskiej bez pomocy profesjonalnego pełnomocnika. Jako nieistotną w sprawie Kolegium potraktowało konieczność korzystania z opieki psychologicznej, która nie tamowała możliwości złożenia wniosku o przywrócenie terminu.

Skargę na postanowienie Kolegium odmawiające przywrócenia terminu do wniesienia odwołania złożył do sądu administracyjnego M. M. Zarzucił naruszenie:

1. art. 58 § 1 K.p.a. poprzez przyjęcie, że uchybienie terminu spowodowane chorobą i niezdolnością do wykonywania pracy zarobkowej było niezawinione;

2. art. 7, 8 i 9 w związku z art. 58 § 2 K.p.a. poprzez niezweryfikowanie i nieustalenie stanu faktycznego sprawy, w zakresie rodzaju choroby i okresu niezdolności do pracy, a tym samym okoliczności dochowania terminu do złożenia wniosku o przywrócenie terminu;

3. art. 7, 8 i 9 w związku z art. 49 K.p.a. poprzez niezweryfikowanie, czy w ogóle doszło do doręczenia decyzji środowiskowej (kiedy, w jakiej dacie, jaki był termin zaskarżenia) w sytuacji, gdy skarżący kwestionował fakt doręczenia;

4. art. 74 ust. 3 ustawy środowiskowej w związku z art. 7 i art. 10 § 1 oraz art. 49 K.p.a. poprzez niesprawdzenie czy skarżącego zawiadomiono o wszczęciu i przeprowadzeniu postępowania środowiskowego, wobec czego nie ustalono, czy w ogóle wiedział on o postępowaniu i możliwości wydania decyzji środowiskowej.

W uzasadnieniu zarzutów skargi wskazano, że nieprawidłowe są wywody organu, jakoby należało od strony oczekiwać, że złoży środek zaskarżenia w pierwszych dniach terminu. Zdaniem skarżącego, obowiązek wyjaśnienia sprawy spoczywający na organie w tej konkretnej sprawie wymagał, aby – jeśli wyjaśnienia strony odnośnie okoliczności przez nią wskazywanych wydawały się organowi niepełne – wezwał stronę do potwierdzenia ich wiarygodności lub przedłożenia dodatkowej dokumentacji. Także, w jego ocenie, skoro ustalenia decyzji środowiskowej są odmienne niż ustalenia planu miejscowego, to decyzja środowiskowa powinna zostać doręczona oddzielnie a nie w trybie art. 49 K.p.a. Wyjaśnił, że organ powinien był w sposób bardziej wnikliwy zbadać okoliczności jego stanu zdrowia, zwłaszcza że skarżący był niezdolny do pracy także w okresie [...] sierpnia – [...] sierpnia 2018 r. (załączył do skargi na tę okoliczność zwolnienie lekarskie z dnia [...] sierpnia 2018 r.). Powtórzył zarzut odwołania, że nie został powiadomiony o toczącym się postępowaniu, jak też żaden z sołtysów miejscowości, w której znajduje się jego działka, "którzy otrzymali obwieszczenie", nie powiadomił go o wydaniu decyzji.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

Skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem wątpliwości budzi ustalenie faktu skutecznego zawiadomienia skarżącego o wydaniu decyzji środowiskowej. Fakt ten jest kluczowy dla wskazania początkowej daty biegu terminu na wniesienie odwołania, a w konsekwencji ustalenia spóźnienia w dokonaniu czynności procesowej i możliwości orzekania w przedmiocie przywrócenia terminu na dokonanie spóźnionej czynności.

Przedmiotem skargi jest postanowienie o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.

Zgodnie z art. 58 K.p.a., w razie uchybienia terminu należy przywrócić termin na prośbę zainteresowanego, jeżeli uprawdopodobni, że uchybienie nastąpiło bez jego winy (§ 1); prośbę o przywrócenie terminu należy wnieść w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. Jednocześnie z wniesieniem prośby należy dopełnić czynności, dla której określony był termin (§ 2); przywrócenie terminu do złożenia prośby przewidzianej w § 2 jest niedopuszczalne (§ 3).

Z orzekaniem w przedmiocie przywrócenia terminu do dokonania czynności procesowej można mieć do czynienia wyłącznie wówczas, gdy czynność została dokonana w warunkach spóźnienia, tzn. z uchybieniem terminu. Spóźnienie występuje, gdy skutecznie rozpoczął bieg termin na dokonanie czynności procesowej. W przypadku zaskarżenia decyzji administracyjnej, termin wniesienia odwołania biegnie dla strony od dnia skutecznego doręczenia decyzji. W sprawie niniejszej niewłaściwie, a co najmniej przedwcześnie ustalono, że doszło do skutecznego doręczenia skarżącemu decyzji środowiskowej w trybie art. 49 K.p.a. Skutkowało to przeprowadzeniem na podstawie art. 58 K.p.a. oceny okoliczności uzasadniających przywrócenie terminu w sytuacji, gdy z materiałów znajdujących się w aktach sprawy wynika, że brak było ku temu podstaw lub że były one co najmniej przedwczesne.

Doręczenie decyzji administracyjnej nastąpić może na różne sposoby. Doręczenia mogą być realizowane w formie doręczenia właściwego (art. 42 i 45 K.p.a.), doręczenia zastępczego (art. 43 i 44 K.p.a.) lub doręczenia przez publiczne ogłoszenie (art. 49 K.p.a.). Zgodnie z art. 49 K.p.a., jeżeli przepis szczególny tak stanowi, zawiadomienie stron o decyzjach i innych czynnościach organu administracji publicznej może nastąpić w formie publicznego obwieszczenia, w innej formie publicznego ogłoszenia zwyczajowo przyjętej w danej miejscowości lub przez udostępnienie pisma w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej właściwego organu administracji publicznej (§ 1); dzień, w którym nastąpiło publiczne obwieszczenie, inne publiczne ogłoszenie lub udostępnienie pisma w Biuletynie Informacji Publicznej wskazuje się w treści tego obwieszczenia, ogłoszenia lub w Biuletynie Informacji Publicznej. Zawiadomienie uważa się za dokonane po upływie czternastu dni od dnia, w którym nastąpiło publiczne obwieszczenie, inne publiczne ogłoszenie lub udostępnienie pisma w Biuletynie Informacji Publicznej (§ 2). Powyższe oznacza, że w przypadku zawiadomienia w trybie art. 49 K.p.a., po upływie czternastu dni publicznego wyeksponowania decyzji następuje skutek w postaci jej doręczenia otwierający termin na zaskarżenie decyzji.

Do przepisu art. 49 K.p.a. odsyła przepis art. 74 ust. 3 pkt 1 ustawy środowiskowej, zgodnie z którym jeśli liczba stron postępowania o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przekracza 20, stosuje się art. 49 K.p.a. Przepisy te zostały w sprawie zastosowane przez organ wydający decyzję środowiskową, jednakże sposób tego zastosowania budzi wątpliwości. Z pism Wójta Gminy A. kierowanych do Urzędu Gminy S. oraz Urzędu Miejskiego w A. wynika, że zwrócił się on o zamieszczenie obwieszczenia o wydaniu decyzji środowiskowej na stronach internetowych tych Urzędów oraz przez wywieszenie na okres 14 dni w miejscach zwyczajowo przyjętych. Z akt sprawy wynika natomiast, że o wydaniu decyzji środowiskowej zawiadomiono wyłącznie przez obwieszczenie na tablicy ogłoszeń Urzędu Gminy w A., na stronie internetowej tego Urzędu, jak też na tablicach ogłoszeń Urzędu Gminy S. oraz Urzędu Miejskiego w A. Nie wykorzystano stron internetowych dwóch ostatnio wymienionych Urzędów oraz nie wykorzystano innych form publicznego ogłoszenia zwyczajowo przyjętych.

Zauważyć tymczasem należy, że w przepisie art. 49 § 1 K.p.a. ustawodawca postanowił o publicznym obwieszczeniu, innej formie publicznego ogłoszenia zwyczajowo przyjętej w danej miejscowości lub udostępnieniu w BIP na stronie internetowej organu. Wskazanie tych trzech rodzajów zawiadomienia następuje przy użyciu alternatywy nierozłącznej "lub", która – w odróżnieniu od alternatywy rozłącznej "albo" - oznacza możliwość wystąpienia tylko jednego z elementów alternatywy lub tylko drugiego, ale także możliwość wystąpienia ich obu. W konsekwencji, przepis art. 49 § 1 K.p.a. należy interpretować nie jako wymagający zastosowania wyłącznie jednej ze wskazanych w nim form publicznego ogłoszenia, ale jako wymagający zastosowania takich wymienionych w nim rodzajów zawiadomienia (wszystkich lub tylko niektórych), które zrealizują cel przepisu, czyli skuteczne poinformowanie stron o wydaniu decyzji. Wymaga to uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy. Po wtóre, nie ulega wątpliwości, że zawiadomienie o wydaniu decyzji w trybie art. 49 K.p.a. ma charakter specyficzny. Służy co prawda uproszczeniu procedury i obniżeniu kosztów postępowania, jednak – jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny – z uwagi na ograniczenie uprawnień stron w odniesieniu do prawa zapoznania się z treścią podejmowanych czynności, "sposób wywiązania się przez organ z konkretnych obowiązków na nim spoczywających w zakresie upublicznienia decyzji i innych czynności powinien podlegać rygorystycznemu sprawdzeniu" (vide uzasadnienie uchwały o sygnaturze II OPS 2/16, dostępnej w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl, powoływanej dalej w skrócie jako CBOSA). Rzutuje to na sposób interpretacji przepisu art. 49 K.p.a. Wykładnia użytego w nim pojęcia "dana miejscowość" ("forma publicznego ogłoszenia zwyczajowo przyjęta w danej miejscowości") powinna więc uwzględniać miejscowość, w której inwestycja będzie realizowana (a nie tylko miejscowość jako siedzibę organu wydającego akt administracyjny), zaś interpretacja pojęcia "zwyczajowo przyjęta" w odniesieniu do formy publicznego ogłoszenia powinna uwzględniać zastosowanie takiego sposobu przekazania stronom informacji o wydaniu decyzji, który będzie skuteczny i zabezpieczy stronom możliwość brania udziału w tym konkretnym postępowaniu i przy uwzględnieniu lokalnych uwarunkowań. Sąd przy tym zaznacza, że nie chodzi o to, aby realizowanie zawiadomienia w trybie art. 49 K.p.a. w każdym przypadku oznaczało wykorzystanie wszystkich wymienionych w tym przepisie form zawiadomienia. Chodzi zaś o to, by zapewnić niezbędne minimum umożliwiające uzyskanie informacji o decyzji tym osobom, które są bezpośrednio inwestycją zainteresowane. To niezbędne minimum podlega ocenie w każdej konkretnej sprawie indywidualnie.

Skarżący w sprawie niniejszej, według jego oświadczenia którego nie poddano weryfikacji, posiada grunty we wsi K. (jak wskazał we wniosku z dnia [...] sierpnia 2014 r. dołączonym do skargi, posiada łąki we wsi K.), znajdującej się w gminie S., przez które to grunty prowadzi sporna inwestycja drogowa. Jak wynika z akt sprawy, w gminie tej zawiadomienia o wydaniu spornej decyzji środowiskowej dokonano przez umieszczenie obwieszczenia na tablicy ogłoszeń Urzędu Gminy w dniach [...] – [...] lipca 2018 r., zaś informacji o innych formach publicznego zawiadomienia brak. Jak wyżej wskazano, organ wydający decyzję środowiskową zwrócił się do Urzędu Gminy S. o zamieszczenie obwieszczenia na stronie internetowej Urzędu oraz wywieszenie w miejscach zwyczajowo przyjętych. Zdaniem sądu, wobec braku informacji o zamieszczeniu obwieszczenia na stronie BIP Urzędu Gminy S. ([...]), jak też braku informacji o innej formie publicznego ogłoszenia zwyczajowo przyjętej, w szczególności o zamieszczeniu obwieszczenia przez wywieszenie na terenie sołectw gminnych (na tablicach ogłoszeń w sołectwach), nie sposób przyjąć, że doszło do skutecznego zawiadomienia skarżącego o wydaniu decyzji w trybie art. 49 K.p.a.

Jeśli ustawodawca zobowiązał organ do zastosowania określonego działania informacyjnego, którego konsekwencją jest umożliwienie stronie czynnego udziału w postępowaniu, to należy od organu wymagać zastosowania metod skutecznych w danym przypadku. Zdaniem sądu, w rozpoznawanym przypadku takim skutecznym sposobem zawiadomienia skarżącego w trybie art. 49 K.p.a. nie było wywieszenie informacji o decyzji środowiskowej wyłącznie na tablicy ogłoszeń Urzędu Gminy S.. Wobec powszechności komunikowania się obywateli z organami oraz załatwiania spraw środkami komunikacji elektronicznej, co wiąże się z brakiem konieczności osobistych wizyt w urzędach, niewykorzystanie zawiadomienia przez stronę internetową Urzędu obsługującego Gminę S. stanowi o istotnym ograniczeniu zrealizowania celu przepisu art. 49 K.p.a. Także nie może ujść uwadze, że inwestycja przebiega przez obszary wiejskie, na których funkcjonują sołectwa. Niewykorzystanie zatem zwyczajowo przyjętego sposobu informowania mieszkańców społeczności lokalnej polegającego na zamieszczeniu obwieszczenia o wydaniu decyzji na tablicy ogłoszeń sołectwa, do której dostęp ma realnie większa liczba podmiotów danej miejscowości niż tablica ogłoszeń urzędu gminy, również stanowi o zbyt wąskim w realiach danej sprawy zrealizowaniu obowiązku z art. 49 K.p.a. Zwłaszcza gdy brak jest w aktach sprawy informacji o zamieszczeniu obwieszczenia na stronie internetowej Urzędu Gminy S. mimo prośby organu, który wydał decyzję. Dlatego, w ocenie sądu, w sprawie niniejszej niezbędnym minimum informowania stron postępowania o wydanych decyzjach nie może być wyłącznie zamieszczenie obwieszczenia na tablicy ogłoszeń w siedzibie urzędu. W ten bowiem sposób uniemożliwia się dostęp do informacji osobom prowadzącym komunikację z urzędem na odległość (poczta elektroniczna, e-puap). W takiej sytuacji niezbędnym minimum jest zastosowanie co najmniej jeszcze jednego dostępnego środka komunikowania działalności organu: na stronie internetowej (co umożliwia największy dostęp) lub w inny sposób zwyczajowo przyjęty, np. na tablicy ogłoszeń sołectwa lub w miejscach publicznie dostępnych dla ogółu społeczności danej miejscowości, przez którą przebieg inwestycja (ogłoszenia np. w miejscach najczęściej odwiedzanych przez lokalną społeczność). Z akt sprawy nie wynika zrealizowanie przepisu art. 49 K.p.a. w powyżej wskazany sposób odnośnie skarżącego jako właściciela działki w gminie S., w sołectwie K. Powyższej oceny nie zmienia fakt wskazania przez skarżącego jako swojego adresu – miasta A. Obowiązek informacyjny z art. 49 K.p.a. odnosi się do terenu, przez który przebiega sporna inwestycja (nie adresu zamieszkania czy adresu korespondencji właścicieli działek, których bezpośrednio inwestycja dotyczy).

Powyższe wymaganie znajduje swoje uzasadnienie w wykładni systemowo – porównawczej. Zauważyć bowiem należy, że w przypadku zawiadomienia w trybie art. 49 K.p.a. ustawodawca przewidział trzy formy zakomunikowania stronom postępowania informacji o wydaniu decyzji, jednolite dla wszystkich stron niezależnie od tego, czy strona jest inwestorem czy też w inny sposób decyzja dotyczy jej interesu prawnego. A zatem przepis art. 49 K.p.a. stosuje się do zawiadomienia o wydanej decyzji wszystkich stron postępowania środowiskowego niezależnie od stopnia zainteresowania strony sprawą. Ustawodawca dostrzega jednak ograniczenia związane z tą formą zawiadomienia. W przypadku decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej przewidział bowiem nie tylko zawiadomienie w trybie art. 49 K.p.a., ale dodatkowo doręczenie decyzji inwestorowi według ogólnych zasad, zaś dotychczasowym właścicielom lub użytkownikom wieczystym nieruchomości doręczenie zawiadomień o wydaniu decyzji, również na zasadach ogólnych (art. 11f ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych). Jak wskazał NSA w uchwale II OPS 2/16, łagodzi to rygoryzm i wzmacnia wymiar informacyjny indywidualnego powiadamiania stron o fakcie zakończenia postępowania. Należy mieć zatem na uwadze, że zawsze w przypadku wykorzystania formy doręczenia z art. 49 K.p.a., a zwłaszcza gdy ustawodawca nie decyduje się wprost w przepisach na normatywne złagodzenie rygoryzmu tej regulacji, do organu należy szczególnie staranne rozważenie, czy wybór tylko jednej formy zawiadomienia w miejscu przebiegu inwestycji (jak w sprawie niniejszej umieszczenie zawiadomienia wyłącznie na tablicy ogłoszeń Urzędu Gminy S.) realizuje wystarczająco funkcję informacyjną zamierzoną przez ten przepis. W ocenie sądu, w sprawie niniejszej nie zostało to dostatecznie wykazane, co czyni wydane postanowienie co najmniej przedwczesnym w zakresie przyjęcia przesłanki do orzekania o przywróceniu terminu, tj. spóźnienia w dokonaniu czynności procesowej.

Nie jest natomiast zrozumiałe twierdzenie skargi o niepowiadomieniu skarżącego o fakcie wydania decyzji "przez sołtysów, którzy otrzymywali obwieszczenia". Jeśli stanowisko to należy rozumieć jako formułowanie wymagania doręczenia na zasadach ogólnych (indywidualnie), to wymagania takiego nie przewidują przepisy prawa. Jeśli zaś skarżący ma na myśli fakt wywieszenia obwieszczeń w sołectwach, to tej okoliczności nie badano w sprawie. Powinna zatem zostać wyjaśniona w kontekście wszechstronnego ustalenia zrealizowania obowiązku zawiadomienia w trybie art. 49 K.p.a., co może mieć wpływ na ustalenie daty doręczenia decyzji. Zauważyć przy tym należy, że skarżący zwracał na tę okoliczność uwagę w odwołaniu. SKO co prawda obszernie ustosunkowało się do treści wniosku o przywrócenie terminu, jednakże nie dostrzegło fragmentu odwołania dotyczącego obwieszczeń. Ustalenia w tym zakresie są zaś istotne dla wyniku rozpoznania wniosku skarżącego o przywrócenie terminu (dla ustalenia przesłanki wystąpienia spóźnienia). Brak w tym zakresie stanowi naruszenie art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a., które mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Sąd nie podziela stanowiska SKO o upływie terminu na wniesienie odwołania w dniu [...] lipca 2018 r. W przypadku obwieszczeń w różnych miejscach i w różnych terminach należy ustalić, kiedy ukazało się po raz pierwszy ostatnie z obwieszczeń i ten dzień traktować jako dzień rozpoczęcia biegu czternastodniowego terminu, którego upływ skutkuje uznaniem doręczenia decyzji za skuteczne w trybie art. 49 K.p.a. (vide uzasadnienie uchwały II OPS 2/16, CBOSA). Z akt wynika, że ostatni dzień upływu czternastodniowego terminu przypadał na 26 lipca 2018 r., a zatem od dnia 27 lipca 2018 r., przy założeniu że nie wykorzystano innych rodzajów zawiadomienia, należało liczyć termin na wniesienie odwołania. Ta jednakże okoliczność traci na znaczeniu wobec skuteczności zarzutu o niewystarczającym zbadaniu daty doręczenia skarżącemu decyzji środowiskowej w trybie art. 49 K.p.a. i wynikającym z akt niedostatecznym zastosowaniu wymagań tego przepisu.

Ponownie rozpoznając wniosek o przywrócenie terminu Kolegium poczyni ustalenia odnośnie tego, czy dokonano zawiadomienia o decyzji środowiskowej w trybie art. 49 K.p.a. także w innej formie niż wynikające z akt sprawy i z jakimi konsekwencjami (data obwieszczenia, data doręczenia). W szczególności chodzi o umieszczenie zawiadomienia w sołectwach, na co wskazuje skarżący. Jeśli ustalenia w tym zakresie będą negatywne, uwzględni Kolegium ocenę prawną sądu w zakresie niewystarczalności zawiadomienia w gminie S. wyłącznie przez umieszczenie obwieszczenia na tablicy ogłoszeń Urzędu Gminy. Konsekwencją będzie ustalenie, że odwołanie zostało złożone z zachowaniem terminu, który – wobec niewystarczającego zawiadomienia w trybie art. 49 K.p.a. – nie rozpoczął dla skarżącego biegu.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" i "c" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w sentencji.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie 200 P.p.s.a. i § 14 ust. 1 pkt 1 lit. "c" rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 68). Na koszty te składają się wpis od skargi w kwocie 100 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 480 zł oraz opłata skarbowa 17 zł.