Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Sygn. akt I SA/Kr 265/06 | | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 marca 2008r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Ewa Michna, Sędziowie: WSA Ewa Długosz - Ślusarczyk (spr), Asesor WSA Jarosław Wiśniewski, Protokolant: Iwona Sadowska - Białka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 marca 2008r., sprawy ze skarg M. W. i J. W., na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej, z dnia [...] Nr [...], w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000r, - s k a r g i o d d a l a -

Sygn. I S.A./Kr 265/06

UZASADNIENIE

Skarżący J. W. pismem z dnia [...] .08. 2005 r. wystąpił do Dyrektora Izby Skarbowej o stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...]Nr [...]określającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 rok J. i M. W. w kwocie 112.445,70 zł z powodu wydania jej bez podstawy prawnej , z rażącym naruszeniem prawa / art. 247 par.1 pkt. 2 i 3 Ordynacji podatkowej /.

Wydając powyższą decyzję organ podatkowy stwierdził , że podatnicy odliczyli od dochodu wydatki w kwocie 237.540 zł nie objęte ulgą , o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt.8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych .

Wydatki te zostały poniesione na wykończenie lokali mieszkalnych w budynku mieszkalnym wielorodzinnym , w którym podatnicy zakupili udział aktem notarialnym z dnia [...] .12.1999 r.

Organ I instancji uznał , że wydatki na zakup od osoby prawnej lokali mieszkalnych stanowiących odrębną nieruchomość w budynku w stanie surowym jak i prace budowlane mające na celu wykończenie lokali mieszkalnych , nie są objęte ulgą o której mowa w powyższym przepisie.

Uzasadniając wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji podatnik podnosił , iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyniku skargi współwłaścicieli innych lokali w tym budynku M. i Z. P. , uznał że decyzja podatkowa odmawiająca im prawa do ulgi jest wydana z rażącym naruszeniem materialnego i procesowego prawa podatkowego i ulga ta przysługuje.

Wyrok ten przesądza zdaniem podatnika , że decyzja dotycząca wymiaru podatku dochodowego za 2000 rok jest nieważna.

Rozpoznając złożony wniosek Dyrektor Izby Skarbowej w dniu [...]wydał decyzję odmawiającą stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji , zaś w wyniku rozpoznania odwołania podatnika od tej decyzji , który podtrzymywał argumentację przytoczoną we wniosku ,wydał kolejną decyzję w dniu [...]utrzymującą w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie.

Dyrektor Izby Skarbowej na uzasadnienie swej decyzji podał , że rażące naruszenie prawa , które w myśl art. 247 par. 1 pkt. 3 Ordynacji podatkowej stanowi podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji , zachodzi wtedy gdy decyzja wydana została wbrew nakazowi lub zdarzeniu w przepisie prawnym , gdy wbrew wszystkim przesłankom obarczono stronę obowiązkiem lub uchylono obowiązek .

Cechą rażącego naruszenia prawa jest to , że treść decyzji pozostaje w sprzeczności z przepisem przez proste zestawienie ich ze sobą.

W sytuacji , gdy rozstrzygnięcie sprawy zależy od oceny jej stanu faktycznego

przez organ administracji publicznej , bądź w sprawie mamy do czynienia z różną wykładnią przepisu prawa , nie może dojść do rażącego naruszenia przepisu prawa w rozumieniu art. 247 par. 1 pkt. 3 Ordynacji podatkowej.

Ponadto podstawą rozstrzygnięcia w powołanym przez stronę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego był przepis art. 145 par. 1 pkt. 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi , zgodnie z którym WSA stwierdził naruszenie prawa materialnego , które miało wpływ na wynik sprawy.

Ostatecznie Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził , że w przedmiotowej sprawie nie zachodziły przesłanki do stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w powołanym wyżej trybie Ordynacji Podatkowej.

J. i M. W. od decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...]złożyli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wnosząc o jej uchylenie wraz z poprzedzającą ją decyzją tego samego organu celem zobowiązania organów podatkowych do stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...]w przedmiocie odmowy przyznania prawa do ulgi w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skarżący stoi na stanowisku , iż skoro Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał w identycznym stanie faktycznym i prawnym , że decyzje organów skarbowych wydane są z naruszeniem prawa materialnego , to w rozpoznawanej sprawie nie chodzi o różną wykładnię prawa lub tylko o dokonanie oceny stanu faktycznego przez organy administracji publicznej.

Błędna decyzja wymiarowa odmawiająca prawa do ulgi została wydana w oparciu o całkowicie błędnie ustalony stan faktyczny sprawy.

Decyzja ostateczna Naczelnika Urzędu Skarbowego została wydana nie tylko z rażącym naruszeniem prawa ale i bez podstawy prawnej skoro odmówiono prawa do ulgi mimo , że podatnik spełnił wszystkie warunki ustawowe.

Rozpoznając skargi podatników Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje :

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji pod względem jej zgodności z prawem w świetle art. 1 par. 1 i par. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku -Prawo o ustroju sądów administracyjnych / DZ. U. Nr. 153 , poz. 1269/ stwierdzić należy iż skargi nie są zasadne.

Spór pomiędzy organem podatkowym a podatnikiem w niniejszej sprawie sprowadza się do kwestii możliwości stwierdzenia nieważności decyzji wymiarowej wydanej dla skarżących J. i M. W. przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w dniu[...]. jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa , czy też bez podstawy prawnej w oparciu o przepis art. 247 par. 1 pkt. 2 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa / DZ. U. Nr 8 z 2005 roku , poz. 60 ze zm./,

Dowodem iż powołane podstawy stwierdzenia nieważności zachodzą , wedle skarżących jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 1 października 2004 roku sygn. I S.A./Kr 462/02 zapadły w wyniku rozpoznania skargi innych współwłaścicieli lokali mieszkalnych w tym samym budynku wielorodzinnym , których organy podatkowe pozbawiły tak jak i skarżących prawa do skorzystania z ulgi budowlanej w oparciu o art. 26 ust. 1 pkt. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych / Dz. U. z 2000 r. Nr.14 , poz.176 ze zm. /.

Wyrokiem tym uchylono decyzje organów podatkowych , gdyż w ocenie Sądu wydatki poniesione przez skarżących w 2000 roku na roboty budowlano - montażowe w lokalach mieszkalnych z przeznaczeniem na wynajem należy zakwalifikować jako wydatki na budowę stanowiącego współwłasność budynku mieszkalnego wielorodzinnego , były one kontynuacją budowy. Na poparcie swego stanowiska Wojewódzki Sąd Administracyjny powołał się na orzecznictwo Sądu Najwyższego z 2003 r , orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego wypowiadające się w przedmiotowej kwestii.

Jak wynika z uzasadnienia wyroku jego podstawą był przepis art. 145 par. 1 pkt. 1 lit a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /DZ. U.. Nr 153 , poz. 1270 ze zm. / - czyli naruszenie prawa materialnego , które miało wpływ na wynik sprawy.

Wbrew zarzutom podniesionym w skardze , z wyroku powyższego jak to podnosi Dyrektor Izby Skarbowej nie można wywodzić iż przy wydawaniu decyzji doszło do rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 247 par. 1 pkt. 3 Ordynacji podatkowej , tego wszakże nie stwierdził również Sąd rozpoznający sprawę innych współwłaścicieli.

Jeśli chodzi o pojęcie rażącego naruszenia prawa jako przesłanki do unieważnienia decyzji podatkowej , w judykaturze najczęściej przyjmuje się , że warunkiem do uznania naruszenia prawa za rażące jest oczywisty charakter naruszenia.

Cechą rażącego naruszenia prawa jest to , że treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu, tzn. istnienie tej sprzeczności da się ustalić poprzez proste ich zestawienie.

Podzielić należy stanowisko organu podatkowego - Dyrektora Izby Skarbowej, że naruszenie prawa powoduje nieważność aktu administracyjnego , gdy decyzja została wydana wbrew nakazowi lub zdarzeniu ustanowionemu w przepisie prawnym , wbrew wszystkim przesłankom przepisu nadano prawa lub odmówiono ich albo też wbrew tym przesłankom obarczono stronę obowiązkiem lub uchylono obowiązek.

Nie chodzi bowiem w tego typu wypadkach o błędy w wykładani prawa , co w niniejszej sprawie miało miejsce , ale o przekroczenie prawa w sposób jasny i oczywisty.

Wydając wyrok w sprawie o sygn. I S.A./Kr 462/02 Wojewódzki Sąd Administracyjny zarzucił organom naruszenie prawa materialnego poprzez błędną interpretację przepisu o ulgach budowlanych , jak podano wyżej oparł się na ich wykładni prezentowanej w orzecznictwie sądowym , którą podzielił .

Nie znajduje uzasadnienia zarzut skargi , iż decyzja wymiarowa odmawiająca podatnikom prawa do ulgi została ustalona w oparciu o błędnie ustalony stan faktyczny.

Podkreślić wszakże należy , iż to z podatnicy w niniejszej sprawie podnosili że w tym samym właśnie stanie faktycznym wbrew stanowisku organów podatkowych inni współwłaściciele w świetle powołanego wyroku sądowego uzyskali prawo do ulgi podatkowej , którego skarżącym odmówiono.

W tym właśnie dopatrywali się rażącego naruszenia prawa uzasadniającego wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji wymiarowej wydanej przez organ I instancji , od której nie odwołali się.

Konkludując , skoro Dyrektor Izby Skarbowej prawidłowo nie przyjął istnienia przesłanek do stwierdzenia nieważności decyzji podnoszonych przez skarżących , Wojewódzki Sąd Administracyjny uznając skargę za niezasadną na mocy art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi / DZ.U. Nr 153 , poz. 1270 ze zm. / orzekł jak w sentencji.