Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie sędzia NSA Joanna Runge -Lissowska sędzia NSA Leszek Kiermaszek (spr.) Protokolant Anna Krakowiecka po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2008 r. sygn. akt II SAB/Wa 140/07 w sprawie ze skargi M. M. na bezczynność Prezydenta Miasta Płocka w przedmiocie wniosku o udostępnienie informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania; 2. zasądza od Prezydenta Miasta Płocka na rzecz M. M. kwotę 200 zł /dwieście złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2008 r., sygn. akt II SAB/Wa 140/07 oddalił skargę wniesioną przez M. M. na bezczynność Prezydenta Miasta Płocka w przedmiocie wniosku z dnia [...] października 2007 r. o udostępnienie informacji publicznej w postaci wszystkich dokumentów, protokołów, notatek służbowych i innych dotyczących określonego we wniosku zadania.

W uzasadnieniu tego wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że w dniu [...] października 2007 r. wpłynął do Urzędu Miasta Płocka wniosek M. M. (datowany na dzień [...] października 2007 r.) o udostępnienie informacji publicznej w zakresie oświadczeń majątkowych za ostatnie 4 lata, M. S. - Wydział Inwestycji Miejskich oraz T. C. - Wydział Zamówień Publicznych w formie kserokopii. Skarżąca podała, że pomimo ustawowego obowiązku oświadczenia te nie zostały zamieszczone na internetowych stronach w Biuletynie Informacji Publicznej.

W związku z powyższym wnioskiem Kierownik Oddziału Organizacyjnego w Urzędzie Miasta Płocka udzielił wnioskodawczyni pismem z dnia [...] października 2007 r. informacji, że osoby wskazane przez nią we wniosku nie mają obowiązku składania oświadczeń majątkowych, o których mowa w art. 24h ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.). Pismo zostało doręczone M. M. w dniu [...] października 2007 r. Następnie w dniu [...] listopada 2007 r. Prezydent Miasta Płocka wydał decyzję nr [...], którą odmówił M. M. udostępnienia informacji publicznej w zakresie określonym we wniosku z dnia [...] października 2007 r. Decyzja została doręczona skarżącej w dniu [...] listopada 2007 r.

M. M. w skardze wniesionej do sądu administracyjnego na bezczynność Prezydenta Miasta Płocka podniosła, że nie uzyskała całości żądanych dokumentów, a Prezydent Miasta Płocka nie wywiązał się zarówno z obowiązku udostępnienia żądanej informacji publicznej w terminie, jak i z obowiązku powiadomienia o powodach ewentualnego opóźnienia i terminie, w jakim udostępni żądane informacje. W ocenie skarżącej nie można uznać za zgodne z ustawą o dostępie do informacji publicznej, a wskazane w art. 13 ust. 2 tej ustawy, powiadomienie jej pismami podpisanymi odpowiednio przez Dyrektora Wydziału Inwestycji Miejskich oraz Kierownika Oddziału Organizacyjnego, gdyż osoby te nie dołączyły do pism stosownych pełnomocnictw, a podmiotem obowiązanym do powiadomienia był Prezydent Miasta Płocka. Zdaniem skarżącej działanie pracownika bez upoważnienia organu ma cechy rażącego naruszenia prawa, powodującego nieważność dokonanej czynności. Skarżąca wniosła więc o ustalenie obowiązku udzielenia jej informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku oddalającego skargę wskazał na wstępie, że w postępowaniu wywołanym skargą na bezczynność organu Sąd nie wnika w merytoryczną i procesową poprawność wydanego przez organ aktu lub dokonanej czynności, badając jedynie, czy w danej sprawie zostało wydane orzeczenie lub czy z innych powodów organowi nie można zarzucić stanu bezczynności. Sąd wskazał również, że skarga na bezczynność organu w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej, a ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) nie ma zastosowania do udostępnienia informacji publicznej, gdyż ustawa o dostępie do informacji publicznej zawiera odesłanie do stosowania przepisów tego kodeksu jedynie w odniesieniu do decyzji o odmowie udzielenia informacji, nie zaś do czynności materialnotechnicznej polegającej na jej udzieleniu.

Następnie Sąd przytoczył treść art. 13 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) i wskazał, że skarżąca wniosek o udzielenie informacji publicznej złożyła w dniu [...] października 2007 r. Jednakże w odpowiedzi na ten wniosek skarżącej udzielono pisemnej odpowiedzi w której wskazano, że wymienione przez skarżącą we wniosku osoby nie są zobowiązane do składania oświadczeń majątkowych. Prezydent Miasta Płocka wydał również decyzję o odmowie udzielenia informacji publicznej w żądanym przez skarżącą zakresie. Jak wynika z akt sprawy, decyzja ta stała się ostateczna w administracyjnym toku instancji, gdyż skarżąca nie złożyła od niej odwołania.

W związku z powyższym Sąd pierwszej instancji stwierdził, że przed wniesieniem skargi, co nastąpiło w dniu [...] grudnia 2007 r. (data stempla pocztowego), żądane przez skarżącą informacje publiczne zostały jej udostępnione, a tym samym organ nie pozostawał bezczynny, stąd skargę należało oddalić. Wojewódzki Sąd Administracyjny zauważył, że użyte w ustawie o dostępie do informacji publicznej określenie, zgodnie z którym informację publiczną udostępnia lub odmawia udostępnienia organ, nie oznacza, że organ nie może tego uczynić poprzez pracownika podległego mu urzędu. Zgodnie z art. 268a Kpa, na który wskazuje skarżąca, organ administracji publicznej może w formie pisemnej upoważniać pracowników kierowanej jednostki organizacyjnej do załatwiania spraw w jego imieniu w ustalonym zakresie, a w szczególności do wydawania decyzji administracyjnych, postanowień i zaświadczeń. Żaden z przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej nie nakłada na organ obowiązku udzielenia upoważnienia, o którym mowa w przytoczonym przepisie, do przekazania wnioskodawcy żądanej informacji publicznej. Oczywistym jest, że upoważnienie takie byłoby niezbędne w przypadku, gdyby organ wydał decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej, czy też inne rozstrzygnięcie, dla którego niezbędne byłoby posiadanie wymaganego prawem upoważnienia.

Powyższy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zaskarżyła w całości M. M. opierając skargę kasacyjną o następujące zarzuty:

1. naruszenia przepisów postępowania, które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez naruszenie art. 106 § 1, art. 133 § 1, art. 134 § 1, art. 138 §1 i art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.),

2. naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 4 ust. 1 pkt 1

ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej ( Dz. U.

Nr 112, poz. 1198 ).

Podnosząc te zarzuty wnosząca skargę kasacyjną wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania w pierwszej i drugiej instancji.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autorka wskazała, że organ załatwiając jej wnioski złożone w Urzędzie Miasta Płocka w dniu [...] października 2007 r. dotyczące udostępnienia informacji publicznej, z których jeden dotyczył wszystkich dokumentów, protokołów, notatek służbowych i innych dotyczących zadania "Zagospodarowanie Skarpy Wiślanej ... wraz z budową Amfiteatru", w tym także kopii, notatek oraz informacji przekazywanych prasie i mediom za okres od 1 lipca do 10 października 2007 r., przekroczył ustawowy termin udzielenia informacji publicznej zawarty w art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Dalej skarżąca podniosła, że zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego został wydany bez zbadania stanu faktycznego sprawy i na podstawie nieznanych skarżącej przesłanek, akt i dokumentów. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej omówienia stanu faktycznego sprawy dotyczy bowiem innego wniosku, niż ten który został w dniu [...] października 2007 r. złożony przez skarżącą. W tym kontekście skarżąca wskazała, że rozprawa w przedmiotowej sprawie nie rozpoczęła się od zwięzłego przedstawienia stanu sprawy na podstawie akt, lecz Sąd rozważał inną sprawę niż oznaczona w sentencji zaskarżonego orzeczenia.

Kolejny zarzut skarżącej dotyczył sentencji zaskarżonego wyroku, która nie wskazywała na pełny przedmiot zaskarżenia, gdyż nie wskazano w niej dokładnie zadania, którego dotyczył wniosek z dnia [...] października 2007 r. Na poparcie swego stanowiska skarżąca powołała wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 sierpnia 2006 r., sygn. akt II OSK 1109/05 oraz z dnia 11 stycznia 2006 r., sygn. akt II GSK 1209/05, w których wskazano, że wadliwość uzasadnienia wyroku może stanowić usprawiedliwioną podstawę skargi kasacyjnej, gdy uzasadnienie nie pozwala na jednoznaczne ustalenie przesłanek, jakimi kierował się Sąd pierwszej instancji i tym samym nie pozwala na kontrolę kasacyjną orzeczenia.

Ponadto skarżąca zarzuciła Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisów prawa materialnego podnosząc, że w przedmiotowej sprawie organem obowiązanym do udzielania, stosownie do złożonego wniosku, informacji publicznej lub powiadomienia o powodach ewentualnego opóźnienia w jej udzieleniu oraz o terminie, w jakim informacja zostanie udostępniona był wyłącznie Prezydent Miasta Płocka, a nie jak miało to miejsce w przedmiotowej sprawie Dyrektor Wydziału Inwestycji Miejskich Urzędu Miejskiego, tym bardziej, że udzielający informacji nie posiadał stosownych pełnomocnictw. W ocenie skarżącej Sąd pierwszej instancji błędnie przyjął, że informacji takiej udzielić może pracownik podległego organowi urzędu nie posiadający stosownego upoważnienia. Skarżąca wskazała na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 lutego 2004 r., sygn. akt II SAB 391/03, w którym stwierdzono, że prezydent miasta jako organ gminy jest organem władzy publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Wreszcie skarżąca podniosła, powołując się na inny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 13 grudnia 2006 r., że wszelkie wymagania stawiane decyzjom administracyjnym w przedmiotowej sprawie powinny być także spełnione przez rozstrzygnięcia zawarte w wymienionym piśmie Dyrektora Wydziału Inwestycji Miejskich. Z kolei zgodnie ze stanowiskiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjny w Warszawie, jakie zaprezentował w wyrokach z dnia 7 kwietnia 2008 r., sygn. akt II SAB/Wa 140/07 oraz z dnia 20 kwietnia 2006 r., sygn. akt I SA/Wa 1061/05 upoważniony pracownik wydający decyzję administracyjną w imieniu organu ma obowiązek powołania się na udzielone mu uprawnienie do wydawania decyzji, a działanie pracownika bez upoważnienia organu ma cechy rażącego naruszenia prawa powodującego nieważność danej czynności prawnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje :

Stosownie do postanowień art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 153 ze zm.), zwanej dalej Ppsa, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z przesłanek nieważności postępowania, wymienionych w art. 183 § 2 Ppsa, co oznacza, że sprawa ta mogła być rozpoznana przez Naczelny Sąd Administracyjny tylko w granicach zakreślonych w skardze kasacyjnej.

Tak oceniając wniesioną skargę kasacyjną należało uznać, iż zawiera ona usprawiedliwione zarzuty naruszenia prawa procesowego; przede wszystkim usprawiedliwiony jest zarzut naruszenia art. 141 § 4, art. 134 § 1 oraz art. 133 § 1 Ppsa.

Przepis art. 141 § 4 Ppsa określa, że uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowiska pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania. Jakkolwiek czynność sporządzenia uzasadnienia, dokonywana już po rozstrzygnięciu sprawy i mająca sprawozdawczy charakter, sama przez się nie może wpłynąć na to rozstrzygnięcie jako na wynik sprawy, to jednak tylko uzasadnienie spełniające określone ustawą warunki stwarza podstawę do przyjęcia, że dokonana przez wojewódzki sąd administracyjny kontrola działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem rzeczywiście miała miejsce i że prowadzone przez sąd postępowanie odpowiadało przepisom prawa. Przepis ten w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego także może stanowić podstawę podważenia stanu faktycznego przyjętego przez Sąd pierwszej instancji. Niewątpliwie szczególne miejsce w uzasadnieniu wyroku sądu zajmuje wskazanie podstawy rozstrzygnięcia i jej wyjaśnienie. Powinno ono mieć charakter zwięzły oraz pozwalający na skontrolowanie przez strony postępowania i ewentualnie Naczelny Sąd Administracyjny, czy Sąd pierwszej instancji nie popełnił błędu w swoim rozumowaniu.

Podkreślić należy, iż kontrola zaskarżonych aktów sprawowana przez wojewódzkie sądy administracyjne powinna polegać na dogłębnej i wszechstronnej analizie stanu faktycznego oraz stanu prawnego sprawy wniesionej do sądu. Sąd pierwszej instancji powinien poddać gruntownej ocenie wszystkie aspekty sprawy, w których są wątpliwości, w których ustalenia organów są odmienne od wniosków i twierdzeń stron postępowania. Treść tych ustaleń winna następnie zostać zamieszczona w uzasadnieniu wyroku sądu. To z treści uzasadnienia powinno wynikać, że sąd rozpoznał sprawę w jej całokształcie, przeanalizował wszystkie zarzuty zamieszczone w skardze, konfrontując je z ustaleniami organu i materiałem dowodowym sprawy. Wszelkie wątpliwości ujawnione na etapie postępowania muszą być właściwie i jednoznacznie zinterpretowane w uzasadnieniu wyroku z powołaniem się na konkretne przepisy prawa .

Przy uwzględnieniu powyższych rozważań stwierdzić należy, że powołany w skardze kasacyjnej przepis art. 141 § 4 Ppsa został naruszony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, albowiem kwestionowane skargą kasacyjną uzasadnienie odnosi się do zupełnie innej sprawy rozstrzyganej przed tym Sądem, a nie tej, którą prawidłowo określono w komparycji zaskarżonego orzeczenia. Zwrócić należy uwagę, że Wojewódzki Sąd Administracyjny rozstrzygał w sprawie oznaczonej sygnaturą II SAB/Wa 140/07, a jej przedmiotem była bezczynność Prezydenta Miasta Płocka w przedmiocie żądania skarżącej zawartego we wniosku z dnia [...] października 2007 r. o udostępnienie informacji publicznej w postaci wszystkich dokumentów, protokołów, notatek służbowych i innych, w tym informacji przekazywanych prasie i innym mediom, dotyczących określonego we wniosku zadania, tj. Zagospodarowania Skarpy Wiślanej ... wraz z budową Amfiteatru. Wynika to z zarządzenia Przewodniczącego Wydziału II Sądu z dnia 28 grudnia 2007 r. o rozdzieleniu skarg wniesionych w jednym piśmie, korespondencji kierowanej do stron, protokołu rozprawy z dnia 7 kwietnia 2008 r. i przede wszystkim z oznaczenia przedmiotu sprawy w sentencji zaskarżonego wyroku. Tymczasem uzasadnienie tego wyroku odnosi się do innej sprawy ze skargi na bezczynność Prezydenta Miasta Płocka w przedmiocie żądania skarżącej zawartego we wniosku (również z dnia [...] października 2007 r.) o udostępnienie informacji publicznej w postaci oświadczeń majątkowych za ostatnie cztery lata M. S. - Wydział Inwestycji Miejskich oraz T. C. -Wydział Zamówień Publicznych. Trafnie więc wskazano w skardze kasacyjnej, że Sąd pierwszej instancji mimo zupełnie innego określenia przedmiotu rozpoznawanej sprawy w sentencji zaskarżonego wyroku, w jego uzasadnieniu przedstawił stan innej sprawy i rozważania do niej się odnoszące, lecz pozostające w całkowitej sprzeczności z wcześniej oznaczonym przedmiotem rozstrzyganej sprawy.

Zatem nie budzi wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego, że uzasadnienie zaskarżonego rozstrzygnięcia w tych okolicznościach przede wszystkim nie wskazuje na przesłanki oddalenia skargi dotyczącej bezczynności Prezydenta Miasta Płocka w zakresie udostępnienia informacji publicznej co do dokumentów, protokołów, notatek służbowych i innych, w tym informacji przekazywanych prasie i innym mediom, dotyczących Zagospodarowania Skarpy Wiślanej ... wraz z budową Amfiteatru. Niewyjaśnienie motywów i powodów, którymi kierował się Sąd pierwszej instancji przyjmując brak bezczynności w opisanym zakresie stanowi już wystarczającą podstawę do przyjęcia naruszenia w/w normy prawa procesowego.

Ponadto podkreślić należy, iż zgodnie z art. 134 § 1 Ppsa sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawa prawną. Brak związania zarzutami i wnioskami skargi oznacza, że sąd bada w pełnym zakresie zgodność z prawem ( art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych, Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) zaskarżonego aktu, czynności lub bezczynności organu administracji publicznej. Sąd może więc uwzględnić skargę z powodu innych uchybień niż te, które przytoczono w skardze, jak również stwierdzić nieważność decyzji, mimo że strona o to nie wnosiła. Jednakże nie będąc związany granicami skargi sąd zawsze jest związany granicami sprawy, w której skarga została wniesiona. Rozstrzyganie w granicach danej sprawy oznacza, że sąd nie może uczynić przedmiotem oceny legalności innej sprawy administracyjnej niż ta, w której wniesiono skargę i nie może swoimi ocenami prawnymi wkraczać w inną sprawę, która była albo powinna być przedmiotem postępowania przed organem administracji.

W rozpoznawanej sprawie przepis powyższej normy prawa procesowego został również naruszony, gdyż Sąd pierwszej instancji naruszył granice rozpoznawanej sprawy, którymi był przecież związany, jako że przedmiotem rozpoznania w istocie uczynił inną sprawę, a to bezczynność Prezydenta Miasta Płocka o udostępnienie informacji publicznej w zakresie oświadczeń majątkowych dwóch wymienionych z imienia i nazwiska pracowników Urzędu Miejskiego w Płocku.

Natomiast przepis art. 133 § 1 Ppsa stanowi, że sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy, chyba że organ nie wykonał obowiązku, o którym mowa w art. 54 § 2. Przepis ten określa czas i podstawy wyrokowania i mając na uwadze przedstawione wyżej rozważania przyjąć należy, że wydając zaskarżony wyrok Sąd nie orzekał na podstawie akt właściwej sprawy, skoro dokonał oceny bezczynności Prezydenta Miasta Płocka w innym przedmiocie niż wynika to z sentencji zaskarżonego wyroku .

Jednocześnie za nieusprawiedliwione uznał Naczelny Sąd Administracyjny zarzuty naruszenia art. 138 § 1 Ppsa, który to przepis odnosi się do sentencji orzeczenia. Przez pojęcie sentencji rozumie się dwie pierwsze części wyroku, tj. komparycję oraz rozstrzygnięcie sprawy. W komparycji określa się przedmiot zaskarżenia, który powinien być tak zindywidualizowany, aby nie było wątpliwości jakiego aktu lub czynności organu administracji wyrok dotyczy. W rozpoznawanej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sprawie oznaczonej sygnaturą akt II SAB/Wa 140/07, komparycja zaskarżonego wyroku zawiera właśnie takie zindywidualizowane określenie przedmiotu zaskarżenia, mimo że nie wskazuje dokładnie, że wymienione dokumenty, protokoły, notatki dotyczą zadania w postaci Zagospodarowania Skarpy Wiślanej ... wraz z budową Amfiteatru. Okoliczność ta nie może jednak stanowić przesłanki przyjęcia naruszenia tej normy prawa procesowego.

Podobnie jako nieusprawiedliwiony należy uznać zarzut naruszenia art. 106 § 1 Ppsa dotyczący przebiegu rozprawy, w myśl którego po wywołaniu sprawy rozprawa rozpoczyna się od złożenia sprawozdania przez sędziego, który zwięźle przedstawia stan sprawy na podstawie akt, ze szczególnym uwzględnieniem zarzutów skargi. Nie można zgodzić się z zarzutem skarżącej, że w niniejszej sprawie rozprawa nie rozpoczęła się od zwięzłego przestawienia sprawy na podstawie akt sprawy. Z protokołu rozprawy, sporządzonego zgodnie z art. 101 § 1 pkt 1 i 2 Ppsa, wynika jednoznacznie, że sprawozdanie takie zostało złożone przez sędziego sprawozdawcę, a fakt ten nie został skutecznie podważony. Protokół z rozprawy odzwierciedla zatem jej przebieg, a z protokołu tego wynika, że sprawozdanie zostało złożone i dotyczyło sprawy odnoszącej się do żądania udzielenia informacji publicznej dotyczącej zadania określonego jako Zagospodarowanie Skarpy Wiślanej ... wraz z budową Amfiteatru.

Mając powyższe rozważania na uwadze należało wniesioną skargę kasacyjną uwzględnić, wobec naruszenia wskazanych wyżej przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, które to uchybienia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Jednocześnie z uwagi na wykroczenie przez Sąd pierwszej instancji poza granice rozpoznawanej sprawy i przedstawienie w uzasadnieniu rozważań dotyczących innej sprawy niż ta, określona w sentencji zaskarżonego wyroku, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż w takiej sytuacji nie można skutecznie odnieść się do zarzutu naruszenia prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz.1198 ze zm.). Merytoryczne ustosunkowanie się do postawionego w skardze kasacyjnej zarzutu jest bowiem przedwczesne.

Z tych wszystkich względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 i art. 203 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.