drukuj    zapisz    Powrót do listy

6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania 6560, Interpretacje podatkowe Podatek dochodowy od osób fizycznych, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, Uchylono zaskarżoną interpretację, III SA/Wa 1562/20 - Wyrok WSA w Warszawie z 2021-01-27, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III SA/Wa 1562/20 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2021-01-27 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2020-08-24
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Beata Sobocha
Piotr Dębkowski /sprawozdawca/
Waldemar Śledzik /przewodniczący/
Symbol z opisem
6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania
6560
Hasła tematyczne
Interpretacje podatkowe
Podatek dochodowy od osób fizycznych
Skarżony organ
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną interpretację
Powołane przepisy
Dz.U. 2019 poz 1387 art. 45, art. 9a ust. 2b, art. 9a ust. 2
Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - t.j.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Waldemar Śledzik, Sędziowie asesor WSA Piotr Dębkowski (sprawozdawca), sędzia WSA Beata Sobocha, , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 27 stycznia 2021 r. sprawy ze skargi M.R. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 24 czerwca 2020 r. nr 0114-KDWP.4011.49.2020.1.PP UNP: 1023661 w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1. uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, 2. zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz M. R. kwotę 697 zł (słownie: sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

W dniu 27 marca 2020 r. do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej DKIS) wpłynął wniosek M. R. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 ze zm., dalej Updof).

We wniosku strona podała, że jest polską rezydentką podatkową i prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie m.in. pozostałej działalności profesjonalnej, naukowej i technicznej, gdzie indziej niesklasyfikowanej (PKD 74.90.Z). Począwszy od 1 października 2017 r. działalność ta jest stale zawieszona. Bezpośrednio przed zawieszeniem działalności gospodarczej wnioskodawczyni rozliczała się z podatku dochodowego z tytułu działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c Updof (czyli na zasadzie tzw. podatku liniowego). Od czasu zawieszenia działalności gospodarczej wnioskodawczyni nie osiągnęła żadnego przychodu z działalności gospodarczej.

Wnioskodawczymi jest rozwódką samotnie wychowującą małoletnie dziecko. W marcu 2020 r. wnioskodawczyni złożyła we właściwym urzędzie skarbowym dwa zawiadomienia: jedno o rezygnacji z opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c Updof począwszy od 1 stycznia 2019 r. oraz drugie o rezygnacji z opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c Updof począwszy od 1 stycznia 2020 r., wybierając tym samym opodatkowanie na zasadach ogólnych (wg skali podatkowej). Małoletnie dziecko wnioskodawczyni osiągnęło w 2019 r. jedynie dochód z dorywczej pracy wakacyjnej, opodatkowany na zasadach ogólnych.

Do wnioskodawczyni i jej małoletniego dziecka nie ma mają zastosowania przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Wnioskodawczyni nie złożyła jeszcze zeznania podatkowego za 2019 r. W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wnioskodawczyni jest uprawniona do rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 2019 r. na zasadach określonych w art. 6 ust. 4 Updof jako rodzic samotnie wychowujący dziecko?

2. Czy wnioskodawczyni będzie uprawniona do rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 2020 r. na zasadach określonych w art. 6 ust. 4 Updof jako rodzic samotnie wychowujący dziecko?

Zdaniem wnioskodawczyni, jest ona uprawniona do rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 2019 r. na zasadach określonych w art. 6 ust. 4 Updof jako rodzic samotnie wychowujący dziecko.

W uzasadnieniu powyższego stanowiska strona wskazała, że w 2019 r. nie osiągnęła ona żadnego przychodu z działalności gospodarczej, a zatem mając na uwadze treść przepisu art. 9a ust. 2 i 2a Updof, nie upłynął jeszcze termin na złożenie zawiadomienia o rezygnacji z opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c za 2019 r. Zatem złożenie takiego oświadczenia w marcu 2020 r. było dopuszczalne i jest prawnie skuteczne, tym bardziej że nie upłynął jeszcze termin na złożenie zeznania rocznego za 2019 r., a wnioskodawczyni tego zeznania nie złożyła.

Wnioskodawczyni wskazuje natomiast z ostrożności, że nawet gdyby uznać powyższe zawiadomienie o rezygnacji z opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c za nieskuteczne (co jednak w ocenie wnioskodawczyni nie występuje), sam fakt, że przez cały 2019 r. działalność gospodarcza wnioskodawczyni była zawieszona i nie wygenerowała żadnego przychodu, powoduje, że wnioskodawczyni jest uprawniona do rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 2019 r. na zasadach określonych w art. 6 ust. 4 Updof jako rodzic samotnie wychowujący dziecko. Skoro bowiem żaden przychód nie został osiągnięty, to nie można stwierdzić, że do wnioskodawczyni "ma zastosowanie przepis art. 30c" Updof. Przepisu art. 6 ust. 8 Updof nie można bowiem interpretować w oderwaniu od celu, któremu miał służyć. Celem tym natomiast było, aby z tzw. ulgi dla osób samotnie wychowujących dzieci nie mogli skorzystać podatnicy, którzy korzystają już z preferencji podatkowych w postaci podatku liniowego. Skoro natomiast wnioskodawczyni nie osiągnęła w 2019 r. żadnego przychodu, to z preferencji tej nie skorzystała. Nie ma zatem żadnego uzasadnienia, aby odmówić wnioskodawczyni skorzystania z ww. ulgi. Odmowa skorzystania z tej ulgi skutkowałaby faktycznym nierównym traktowaniem podatników, co jest niedopuszczalne.

W ocenie Wnioskodawczyni będzie ona także uprawniona do rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 2020 r. na zasadach określonych w art. 6 ust. 4 Updof jako rodzic samotnie wychowujący dziecko.

Skoro bowiem w 2020 r. wnioskodawczyni nie osiągnęła przychodu z tytułu działalności gospodarczej, to zawiadomienie o rezygnacji z opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c złożone w marcu 2020 r. jest zawiadomieniem złożonym w terminie i w pełni skutecznym. Zatem w 2020 r. ewentualny uzyskany przez wnioskodawczynię przychód z działalności gospodarczej zostanie opodatkowany na zasadach ogólnych (wg skali podatkowej).

W interpretacji indywidualnej z 24 czerwca 2020 r., wydanej na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm., dalej Op), DKIS uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu DKIS wskazał, że ustawodawca uzależnił prawo do skorzystania z preferencyjnych zasad obliczania podatku dochodowego dla osób samotnie wychowujących dzieci od spełnienia łącznie wszystkich warunków określonych w stosownych przepisach, w tym m. in. braku zastosowania w stosunku do podatnika art. 30c Updof.

DKIS podkreślił, że wybór przez podatnika liniowego sposobu opodatkowania wymaga z jego strony określonego działania w postaci złożenia w odpowiednim organie podatkowym i we właściwym czasie pisemnego oświadczenia w tej kwestii, przy czym prawidłowo złożone oświadczenie o wyborze tego sposobu opodatkowania rodzi skutki materialnoprawne przewidziane powyższą ustawą, jest nieodwołalne w trakcie roku podatkowego i jednocześnie rozciąga się na kolejne lata podatkowe, aż do jego rezygnacji z dokonanego wyboru, co może nastąpić wyłącznie w sposób przewidziany prawem podatkowym. Zatem, wybór dopuszczalnego prawem sposobu opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej niesie za sobą określone skutki prawnopodatkowe (zarówno korzystne jak i niekorzystne dla podatnika), znane podatnikowi w chwili złożenia (działania) lub nie (zaniechania) stosownego oświadczenia. Istotne przy tym jest to, że wyboru danego systemu opodatkowania dokonuje się na przyszłość (na bieżący rok podatkowy i lata następne), w tym przed osiągnięciem, z podanej działalności, jakichkolwiek przychodów w danym roku podatkowym (najpóźniej w dniu uzyskania pierwszego przychodu).

DKIS podkreślił, że zawieszenie działalności gospodarczej nie zwalnia podatnika z obowiązku prowadzenia ewidencji i rejestrów w takim zakresie, jak mają one być prowadzone w trakcie działalności. Należy bowiem pamiętać, że zwolnienie z opłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w okresie zawieszenia działalności gospodarczej (art. 44 ust. 10 Updof), nie jest tożsame ze zwolnieniem z obowiązku dokonania rocznego rozliczenia. Podatnicy, którzy zawiesili działalność, mają więc obowiązek złożenia zeznania rocznego, a także ewentualnej zapłaty podatku dochodowego. Za każdy rok, w którym działalność była zawieszona należy również dokonywać rozliczenia rocznego i wykazywać rozliczanie działalności, nawet jeśli zawieszenie obejmowałoby okres całego roku i nie wystąpiłyby u podatnika żadne przychody. W okresie zawieszenia działalności przedsiębiorca jest zatem zwolniony z zaliczek na podatek dochodowy, nie jest natomiast zwolniony z rocznego rozliczenia podatku i złożenia deklaracji rocznej na podatek dochodowy.

Mając powyższe na uwadze DKIS wskazał, że pomimo zawieszenia przez wnioskodawczynię prowadzenia działalności gospodarczej w okresie od 1 października 2017 r. i nieuzyskiwania dochodów z tej działalności gospodarczej, wobec wnioskodawczym miał zastosowanie (choćby potencjalnie) przepis art. 30c Updof. Podkreślić bowiem należy, że wobec podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą złożył oświadczenie o wyborze formy opodatkowania na zasadach określonych w art. 30c Updof, a następnie zawiesił prowadzenie działalności gospodarczej i nie uzyskał z tego tytułu przychodów, istnieje potencjalna możliwość zastosowania art. 30c Updof, co zostało wykazane powyżej. Ponadto, nie został nałożony przepisami ustawy, dodatkowy wymóg w postaci osiągnięcia przez osobę fizyczną przychodu/dochodu z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zawieszenie prowadzenia działalności gospodarczej oznacza, że przychody z tej działalności gospodarczej nie są osiągane (są równe 0), jednak nie zmienia to faktu, że do osoby przedsiębiorcy nadal mają zastosowanie przepisy art. 30c Updof, co w konsekwencji doprowadza do braku możliwości rozliczenia się jako osoba samotnie wychowująca dziecko.

DKIS dodał, że przy ocenie możliwości rozliczenia w sposób przewidziany dla osoby samotnie wychowującej dziecko decydującym kryterium nie jest fakt osiągania przychodów z działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem liniowym, lecz sam fakt, czy w stosunku do tej osoby mają zastosowanie przepisy art. 30c Updof.

Wskazać należy, że wybór opodatkowania dochodów osiąganych z działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c Updof oraz niezłożenie w terminie do 20 stycznia roku podatkowego oświadczenia - w myśl art. 9a ust. 4 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym w 2018 r., dotyczącego zmiany formy opodatkowania, wyklucza możliwość opodatkowania dochodów uzyskanych w 2019 r. i w 2020 r. przez samotnego rodzica w sposób przewidziany w art. 6 ust. 4 Updof.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie M. R., reprezentowana przez ustanowionego pełnomocnika – radcę prawnego, wniosła o uchylenie interpretacji indywidualnej oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Strona zarzuciła DKIS naruszenie:

1) art. 9a ust. 2b w zw. z art. 9a ust. 2 Updof oraz w zw. z art. 40 ust. 3 ustawy z 9 listopada 2018 r. o zmianie niektórych ustaw w celu wprowadzenia uproszczeń dla przedsiębiorców w prawie podatkowym i gospodarczym (Dz.U. z 2018 r., poz. 2244, ze zm. dalej nowela z 2018 r.) oraz niewłaściwą ocenę co do zastosowania art. 9a ust. 2a w zw. z art. 9a ust. 2 Updof, skutkujące niezastosowaniem tych przepisów, co miało wpływ na wynik sprawy;

2) art. 9a ust. 4 w zw. z art. 9a ust. 2 Updof w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r., skutkującą niewłaściwym zastosowaniem tego przepisu, co miało wpływ na wynik sprawy;

3) art. 6 ust. 8 Updof, polegającą na błędnym uznaniu, że jeżeli skarżąca formalnie wybrała opodatkowanie dochodów z działalności gospodarczej w sposób określony w art. 30c Updof, ale faktycznie działalności nie wykonywała, bowiem pozostawała ona zawieszona i nie uzyskiwała z tego tytułu żadnych przychodów, to do skarżącej ma zastosowanie art. 30c Updof, co wyłącza opodatkowanie jej dochodów w sposób przewidziany w art. 6 ust. 4 Updof, podczas gdy w ocenie skarżącej nie ma do niej zastosowania przepis art. 30c Updof, które to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy.

DKIS w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. 2018 r. poz. 2107) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem.

Stosownie do art. 3 § 2 pkt 4a ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2018 r., poz. 1302, ze zm., dalej Ppsa), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach.

W myśl art. 57a Ppsa, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną, rozpoznanie sprawy w postępowaniu sądowoadministracyjnym następuje zatem wyłącznie we wskazanym w skardze zakresie.

Kontrolując zaskarżoną interpretację indywidualną Sąd stwierdził, że skarga jest zasadna, choć nie wszystkie zarzuty zasługiwały na uwzględnienie.

Istota sporu w niniejszej sprawie dotyczy tego, czy złożenie oświadczenie o zmianie formy opodatkowania (z podatku liniowego na zasady ogólne) na dany rok podatkowy jest skuteczne, jeżeli podatnik składa je właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego przed rozliczeniem tego roku podatkowego i przed osiągnięciem w tym jakiegokolwiek przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. podatnik uzyskujący przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej miał prawo rozliczać się na zasadach ogólnych. Mógł również wybrać tzw. podatek liniowy, unormowany w art. 30c Updof. Zmiana formy rozliczenia z zasad ogólnych na podatek liniowy obowiązywała nie tylko w danym roku podatkowym, lecz także w latach kolejnych. Powrót do opodatkowania na zasadach ogólnych był możliwy, jeśli podatnik złożył stosowne oświadczenie do 20 stycznia danego roku podatkowego o rezygnacji w tym roku (i w latach następnych) z rozliczania się w oparciu o podatek liniowy (art. 9a ust. 4 Updof).

Na mocy noweli z 2018 r. art. 9a ust. 4 Updof został uchylony. Od 1 stycznia 2019 r. obowiązywał nowy termin składania powyższego oświadczenia. Zgodnie z art. 9a ust. 2, 2a i 2b Updof oświadczenie o powrocie do opodatkowania na zasadach ogólnych należało zgłosić do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został osiągnięty pierwszy przychód z tego tytułu w roku podatkowym, albo do końca roku podatkowego, jeżeli pierwszy taki przychód został osiągnięty w grudniu tego roku podatkowego.

Zgodnie natomiast z art. 40 ust. 3 noweli z 2018 r. powyższa zmiana zaczęła obowiązywać od początku 2019 r. Innymi słowy, o rezygnacji z rozliczania się w 2019 r. w formie podatku liniowego (przy założeniu, że rok kalendarzowy jest rokiem podatkowym) należało informować nie do 20 stycznia 2019 r., lecz do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został osiągnięty pierwszy przychód z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej w 2019 r., albo do końca 2019 r., jeżeli pierwszy taki przychód został osiągnięty w grudniu 2019 r.

DKIS naruszył zatem art. 9a ust. 4 Updof w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r., gdyż ów przepis nie znajdował zastosowania do przerwania skutków dokonanego przed tą datą wyboru rozliczenia w formie podatku liniowego i powrotu do rozliczenia na zasadach ogólnych począwszy od 2019 r.

Zasadny okazał się również zarzut naruszenia art. 9a ust. 2b w zw. z art. 9a ust. 2 Updof oraz w zw. z art. 40 ust. 3 noweli z 2018 r.

Po pierwsze należy zauważyć, że z treści powyższych przepisów wynika, iż ustawodawca wprost nie określił do kiedy podatnik, który nie osiągnął przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej za dany rok ma złożyć stosowne oświadczenie o zmianie formy rozliczenia podatku dochodowego. W szczególności, w oparciu o literalną wykładnię powyższych przepisów nie można twierdzić, że w opisanym przypadku oświadczenie złożone w dowolnym momencie roku podatkowego, lub nawet po jego zakończeniu będzie spóźnione. Wszakże termin początkowy w ogóle nie został określony, zaś terminy krańcowe mają zastosowanie wyłączenie w sytuacji, gdy w danym roku podatkowym został osiągnięty przychód. Z wykładni językowej wynika zatem, że brak przychodu w danym roku podatkowym sprawia, iż podatnik w ogóle nie jest ograniczony jakimkolwiek terminem dla skutecznego złożenia oświadczenia o zmianie formy opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zdaniem Sądu, nie można jednak pominąć, że na podatniku ciąży obowiązek złożenia deklaracji rocznej i wykazania rozliczania działalności, nawet jeśli przez cały rok działalność gospodarcza była zawieszona i nie wystąpiłyby u podatnika żadne przychody. W okresie zawieszenia działalności przedsiębiorca jest bowiem zwolniony z zaliczek na podatek dochodowy, nie jest natomiast zwolniony z rocznego rozliczenia podatku i złożenia deklaracji rocznej na podatek dochodowy.

Stosownie do art. 45 Updof, deklarację roczną składa się do właściwego naczelnika urzędu skarbowego do końca kwietnia roku następującego po roku podatkowym, którego ta deklaracja dotyczy. Z powołanego przepisu wynika również, że deklaracja winna być sporządzona wg ustalonego wzoru, który musi odpowiadać wybranej przez podatnika formie opodatkowania. Z tego też względu podatnicy opodatkowani podatkiem liniowym składają formularz PIT-36L, zaś podatnicy opodatkowani na zasadach ogólnych deklarują podatek na formularzu PIT-36.

Stosując zatem metodę wykładni funkcjonalnej oraz wykładni systemowej wewnętrznej stwierdzić trzeba, że wybór formy opodatkowania (złożenie oświadczenia o zmianie tej formy) winien być dokonany, co do zasady, najpóźniej przed złożeniem deklaracji rocznej. Wobec zaś wprowadzenia szczególnych terminów dla dokonania tych czynności, lecz odnoszących się wyłącznie do podatników, którzy w danym roku podatkowym osiągnęli przychód, wybór formy opodatkowania (oświadczenie o zmianie formy rozliczeń) dla podatnika, który nie osiągnął w danym roku przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, winien być dokonany z uwzględnieniem obowiązku terminowego złożenia deklaracji wg właściwego wzoru, czyli najpóźniej do momentu składania wspomnianej deklaracji rocznej.

Stosując powyższe metody wykładni należy zatem stwierdzić, że treść art. 9a ust. 2b w zw. z art. 9a ust. 2 w zw. z art. 45 Updof powinna prowadzić do wniosku, iż podatnik może złożyć stosowne oświadczenie o wyborze lub zmianie formy opodatkowania w dowolnym momencie roku podatkowego, nie później jednak niż do 20 dnia miesiąca po miesiącu, w którym osiągnął pierwszy przychód w danym roku, lub nie później niż do końca roku, gdyby ów przychód osiągnął dopiero w grudniu. Gdyby jednak okazało się, że podatnik przychodu w danym roku ogóle nie osiągnął, to stosowne oświadczenie może złożyć najpóźniej do dnia złożenia deklaracji podatkowej za ten rok podatkowy.

Zdaniem Sądu, za całkowicie dysfunkcyjną należy uznać wykładnię art. 9a ust. 2b w zw. z art. 9a ust. 2 Updof, która dopuszczałaby nieograniczoną czasowo, pełną dowolność składania wspomnianych oświadczeń. Z tego powodu nie można przyjąć, że oświadczenie złożone nawet po rozliczeniu roku podatkowego, w którym podatnik nie osiągnął przychodu, nie byłoby w oparciu o literalne brzmienie art. 9a ust. 2b w zw. z art. 9a ust. 2 Updof oświadczeniem spóźnionym. Mając to na uwadze należało odwołać się do wykładni funkcjonalnej, a także do wykładni systemowej wewnętrznej i w tym szczególnym przypadku termin składania oświadczenia o wyborze lub zmianie formy opodatkowania na dany rok powiązać z terminem rozliczenia tegoż roku podatkowego.

Prawidłowe było zatem stanowisko wnioskodawczyni, że złożenie stosownego oświadczenia w marcu 2020 r. było dopuszczalne i prawnie skuteczne, tym bardziej że nie upłynął jeszcze termin na złożenie zeznania rocznego za 2019 r., a wnioskodawczyni tego zeznania nie złożyła. Rację ma również skarżąca twierdząc, że ewentualny uzyskany w 2020 r. przez wnioskodawczynię przychód z działalności gospodarczej zostanie opodatkowany na zasadach ogólnych (wg skali podatkowej), gdyż zgodnie z art. 9a ust. 2b Updof, oświadczenie złożone w marcu 2020 r., dotyczące 2019 r., obejmuje również lata kolejne, chyba, że podatniczka znowu dokona zmiany formy rozliczenia w prawnie przewidziany sposób.

Sąd nie zgadza się natomiast z poglądem skarżącej, że samo zawieszenie działalności gospodarczej i nieosiąganie przychodu jest wystarczające aby wobec podatnika, który wybrał podatek liniowy i nie złożył stosownego oświadczenia, nie znajdował zastosowania art. 30c Updof.

Zgodnie bowiem ze Słownikiem języka polskiego (w wersji internetowej, publ. https://sjp.pwn.pl/slowniki/zastosowanie.html), "zastosować - zastosowywać" to: «użyć czegoś w jakiejś sytuacji», a "zastosowywać się" to «podporządkować się komuś lub czemuś». Zastosowanie się, czyli podporządkowanie się czemuś dotyczy więc w przypadku art. 6 ust. 8 Updof zastosowania się do określonego w normie prawnej reżimu podatkowego i to niezależnie od tego czy osiągnęło się efektywnie jakieś przychody czy też nie. Analizowany przepis abstrahuje zupełnie od kwestii faktycznego osiągnięcia przychodów. Ustawodawca wyraźnie sprecyzował w art. 6 ust. 8 Updof, iż dla realizacji tego nie ma znaczenia czy podatnik osiągnął przychód. Określenia ustawowe "mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym..." nie można utożsamiać z terminem "uzyskiwanie przychodów", lecz należy rozumieć szerzej - jako synonim pojęcia "podleganie unormowaniu z art. 30c, bądź też ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym". Określenie, że przepisy "mają zastosowanie" nie oznacza w tym kontekście, że mają one zastosowanie tylko wówczas, gdy podatnik uzyska dochód podlegający opodatkowaniu. Zasady wyboru formy opodatkowania, zarówno przewidzianej w art. 30c Updof, jak i form zryczałtowanych, powiązane są jednoznacznie z wolą samego podatnika, który poprzez złożenie określonego oświadczenia lub wniosku decyduje o poddaniu się wybranemu reżimowi podatkowemu. Wybór ten jest nieodwoływalny w trakcie roku podatkowego, a jednocześnie rozciąga się na kolejne lata podatkowe (aż do złożenia przez podatnika rezygnacji z dokonanego wyboru). Dokonanie wyboru, z zachowaniem ustawowych wymogów i terminów, ma więc zasadnicze znaczenie, czy do podatnika "mają zastosowanie" przepisy art. 30c Updof lub ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, a nie czy podatnik osiągnął z określonego źródła przychody. "Zastosowanie przepisu art. 30c Updof" do konkretnego podatnika, nie jest możliwe inaczej niż poprzez zrealizowanie wyboru w trybie art. 9a ust. 2 i 2b Updof. To "zastosowanie" trwa aż do prawnie skutecznej rezygnacji przez podatnika z dokonanego wyboru, co może nastąpić wyłącznie w sposób przewidziany prawem podatkowym (por. np. wyroki NSA z 11 grudnia 2008 r., II FSK 1300/07 oraz z 3 października 2018 r., II FSK 2837/16).

Z tych powodów niezasadny okazał się zatem zarzut naruszenia art. 6 ust. 8 Updof, polegający na błędnym uznaniu, że jeżeli skarżąca formalnie wybrała opodatkowanie dochodów z działalności gospodarczej w sposób określony w art. 30c Updof, ale faktycznie działalności nie wykonywała, bowiem pozostawała ona zawieszona i nie uzyskiwała z tego tytułu żadnych przychodów, to do skarżącej ma zastosowanie art. 30c Updof.

W tym stanie rzeczy, działając na podstawie art. 146 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a Ppsa, Sąd uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną uznając, że została ona wydana z naruszeniem przepisów prawa materialnego.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 i 4 Ppsa. Na koszty w wysokości 697 zł składały się wpis od skargi 200 zł opłata od pełnomocnictwa 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 480 zł obliczone na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265 ze zm.).



Powered by SoftProdukt