Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Chobian, Sędzia WSA Renata Detka (spr.), Sędzia WSA Danuta Kuchta, Protokolant Sekretarz sądowy Celestyna Niedziela, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 25 stycznia 2007r. sprawy ze skargi M. Z. i T. D. na decyzję Wojewody z dnia [...] znak [...] w przedmiocie odmowy zwrotu nieruchomości oddala skargę.

II SA/Ke 105/06

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] po rozpatrzeniu odwołania M.Z. i T. D. od decyzji Starosty odmawiającej skarżącym zwrotu nieruchomości położonej w K. przy ul. M., oznaczonej w ewidencji gruntów miasta K. obr. 009 jako część działki nr 1592/2, stanowiącej własność Skarbu Państwa w użytkowaniu wieczystym Gminy K., Wojewoda na podstawie art. 138 § 1 pkt 1kpa w związku z art. 9a, art. 136, art. 299 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy ustalił, że aktem notarialnym

z dnia [...] Skarb Państwa nabył od B. B. w trybie art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, nieruchomość położoną w K. przy ul. M., oznaczoną jako działki nr 109/1 i nr 109/2 o łącznej powierzchni 600 m-. Zgodnie z decyzją Prezydenta Miasta K. z dnia [...] o zatwierdzeniu planu realizacyjnego zagospodarowania terenu nieruchomości, powyższe działki przeznaczone zostały pod rozbudowę Fabryki A w K., a w ramach tej lokalizacji pod budowę hoteli robotniczych.

Decyzją z dnia [...] Wojewoda stwierdził nabycie z dniem 5 grudnia 1990 r. przez dotychczasowego zarządcę Fabrykę A w K., prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości, ujawnionego następnie w księdze wieczystej KW nr [...] dnia [...]

Aktem notarialnym z dnia 28 kwietnia 2000 r. Gmina K. nabyła od Fabryki A w K. prawo użytkowania wieczystego, na podstawie oświadczenia o wykonaniu ustawowego prawa pierwokupu. Fakt ten został ujawniony w księdze wieczystej KW Nr [...] w której jako właściciel w dziale II wpisany jest Skarb Państwa - Gmina K. jako wieczysty użytkownik do dnia 5 grudnia 2089 r. Przedmiotowa nieruchomość, zgodnie z ewidencją gruntów miasta K., obręb 009 wchodzi obecnie w skład działki nr 1592/2 o pow. 0,1391 ha.

Wniosek o zwrot wywłaszczonych działek złożyły dnia 19 lipca 2001 r. spadkobierczynie B. B.: M. Z. i T. D., a decyzją z dnia [...] Prezydent Miasta K. orzekł o odmowie zwrotu tej nieruchomości.

Rozpatrując odwołanie M.Z. i T. D. od powyższego rozstrzygnięcia, Wojewoda decyzją z dnia [...]. uchylił zaskarżoną decyzję Prezydenta Miasta K. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

W związku z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 maja 2003 r., sygn. akt OPS 1/03, podjętą w sprawie o zwrot nieruchomości, która jest własnością miasta na prawach powiatu, orzekającą o wyłączeniu na podstawie art. 24 § 1 pkt 1

i 4 kpa, prezydenta miasta jako organu wykonawczego i reprezentującego je na zewnątrz, a jednocześnie działającego jako starosta wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej - Wojewoda pismem z dnia 15 marca 2004 r., działając jako organ wyższego stopnia, na podstawie art. 26 § 2 kpa, wyznaczył Starostę K. do załatwienia wniosku M.Z. i T. D. o zwrot nieruchomości.

Decyzją z dnia [...]Starosta K. ponownie orzekł o odmowie zwrotu przedmiotowej nieruchomości.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ I-szej instancji wskazał, iż cel, na który została nabyta przedmiotowa nieruchomość nie został zrealizowany. Pomimo, że od momentu sprzedaży upłynęło 30 lat, nie wybudowano na niej żadnych obiektów stanowiących zespół hoteli robotniczych, a konkretnie stołówki, która miała być wybudowana w drugim etapie realizacji powyższej inwestycji. Stan zagospodarowania przedmiotowej nieruchomości został ustalony w trakcie oględzin przeprowadzonych przez organ I instancji we wrześniu 2004 r., podczas których stwierdzono, iż znajdował się na niej nie użytkowany, utwardzony trylinką plac.

Organ wyjaśnił, że z uwagi na fakt, iż na przedmiotowej nieruchomości, będącej własnością Skarbu Państwa, ustanowione zostało przed dniem 1 stycznia 1998 r. prawo użytkowania wieczystego, przeniesione następnie na rzecz Gminy K.

i prawo to ujawnione zostało w księdze wieczystej, roszczenie o jej zwrot, zgodnie

z przepisem art. 229 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nie przysługuje.

Rozpatrując odwołanie od powyższego rozstrzygnięcia, Wojewoda podkreślił, że znajduje ono uzasadnienie w przepisach ustawy o gospodarce nieruchomościami dotyczących zwrotu wywłaszczonej nieruchomości oraz w zgromadzonym materiale dowodowym.

Organ odwoławczy przytoczył treść art. 136 ust. 3 oraz art. 229 ustawy o gospodarce nieruchomościami podnosząc, że poprzedni właściciel lub jego spadkobierca mogą żądać zwrotu nieruchomości wywłaszczonej lub jej części, jeśli stała się ona zbędna na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu. Jeżeli jednak przed dniem 1 stycznia 1998 r. wywłaszczona nieruchomość została sprzedana albo oddana w użytkowanie wieczyste na rzecz osób trzecich, a prawo to zostało ujawnione w księdze wieczystej, roszczenie o zwrot nie przysługuje.

Odnosząc się do okoliczności niniejszej sprawy organ odwoławczy wskazał, że prawo użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości przysługujące Fabryce A w K. zostało ujawnione w księdze wieczystej KW Nr [...] w dniu 14 kwietnia 1992 r. Prawo użytkowania wieczystego, które Gmina K. nabyła od Fabryki A zostało ujawnione w tej księdze na podstawie wniosku z dnia 5 maja 2000 r., zaś wniosek o zwrot nieruchomości został złożony w dniu 19 lipca 2001 r.

Organ podkreślił, że zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 października 1999 r., sygn. akt OPK 26/99, gmina nie jest osobą trzecią

w rozumieniu art.229 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nie oznacza to jednak możliwości zwrotu nieruchomości bez konieczności podjęcia działań prowadzących do rozwiązania użytkowania wieczystego. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony został pogląd, że ta sama nieruchomość nie może być jednocześnie przedmiotem własności osoby fizycznej i przedmiotem użytkowania wieczystego (np. wyrok NSA z dnia 12 stycznia 1988 r., ISA 476/87).

Wojewoda podniósł, że zwrot nieruchomości na rzecz spadkobierców byłej właścicielki spowodowałby sytuację, iż użytkowanie wieczyste Gminy K. ustanowione byłoby w odniesieniu do gruntu stanowiącego własność osoby fizycznej.

Organem właściwym do żądania przedterminowego rozwiązania użytkowania wieczystego jest stosownie do przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, Prezydent Miasta K. jako starosta wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej. Z treści decyzji z dnia [...]jak również ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że Starosta K. uznając zasadność roszczenia stron, podjął działania zmierzające do rozwiązania użytkowania wieczystego spornego gruntu. Pismem z dnia 25 października 2004 r. z Starosta Kielecki zwrócił się bowiem do Prezydenta Miasta K. o rozważenie możliwości przedterminowego rozwiązania użytkowania wieczystego. Prezydent Miasta K. nie zajął jednak merytorycznego stanowiska, a w odpowiedzi poinformował, iż decyzja o zwrocie nieruchomości powinna być wydana na podstawie obowiązujących przepisów, nie jest natomiast wymagana zgoda użytkownika wieczystego, którym w przedmiotowej sprawie jest Gmina K. Jednocześnie W. Z. - pełnomocnik stron, pismem z dnia 27 czerwca 2004 r. wystąpił do Urzędu Miasta K. o zbadanie sprawy pod kątem odstąpienia od użytkowania wieczystego, na co Prezydent Miasta K. nie wyraził zgody.

W tej sytuacji organ odwoławczy podzielił stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji, odmawiające zwrotu przedmiotowej nieruchomości.

Skargę na powyższe rozstrzygnięcie złożyły do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach M.Z. i T. D. podnosząc, że decyzja została "błędnie podjęta".

Skarżące wskazały na treść art. 136 ust. 3 i art. 137 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami podnosząc, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób jednoznaczny wynika, iż zostały spełnione przesłanki przemawiające za zwrotem przedmiotowej nieruchomości.

M.Z. i T. D. podkreśliły, że od daty wywłaszczenia nieruchomości upłynęło 30 lat, na nieruchomości natomiast nie wybudowano żadnych obiektów stanowiących zespół hoteli robotniczych, a szczególnie stołówki, która miała być wybudowana w drugim etapie realizacji powyższej inwestycji.

Co więcej, w trakcie oględzin przedmiotowej nieruchomości, przeprowadzonych we wrześniu 2004 r. ustalono, że teren działki nie jest użytkowany, a plac utwardzony jest trylinką.

Skarżące podniosły, że kolejną przesłanką przemawiającą za zwrotem nieruchomości jest art. 229 cyt. ustawy i podkreśliły, że to na organie rozpatrującym kwestie zwrotu nieruchomości ciąży obowiązek przeprowadzenia "takiego postępowania, aby zwrot nieruchomości był możliwy", co w niniejszej sprawie nie zostało uczynione. Wskazywana przeszkoda co do użytkowania wieczystego, nie jest bowiem w ocenie skarżących, "przyczyną nieusuwalną".

M.Z. i T. D. zarzuciły także organom administracji nadmierną przewlekłość w prowadzeniu postępowania bez uzasadnionej przyczyny.

Odpowiadając na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w pisemnych motywach zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć wpływ na wynik sprawy.

Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest przy tym w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną ( art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się naruszeń prawa skutkujących koniecznością jego uchylenia lub stwierdzenia nieważności ( art. 145 § 1 ustawy p.p.s.a.).

Stan faktyczny ustalony w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji nie jest kwestionowany

i znajduje potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Bezspornym jest przy tym, że nieruchomość objęta wnioskiem skarżących - będąca aktualnie własnością Skarbu Państwa w wieczystym użytkowaniu Gminy K.- stała się

w całości zbędna na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu, w rozumieniu art. 137 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami ( Dz.U. nr 261 z 2004 r., poz. 2603 ze zm.), zwanej dalej ustawą. Nie został także zrealizowany na niej inny cel, o jakim mowa w art. 229a ustawy, wyłączający możliwość dochodzenia roszczenia określonego w art. 136 ust. 3.

Podstawą prawną odmowy zwrotu nieruchomości osobom uprawnionym nie jest jednak przepis art. 229 ustawy - jak wskazują organy obu instancji - lecz ogólne przepisy kodeksu cywilnego dotyczące prawa użytkowania wieczystego.

W świetle przepisów ustawy, obowiązek zwrotu wywłaszczonej nieruchomości spoczywa bądź na Skarbie Państwa bądź na właściwej jednostce samorządu terytorialnego, w zależności od tego, w czyim władaniu jest nieruchomość. Przepis art. 229 ustawy o gospodarce nieruchomościami znosi ten obowiązek, lecz tylko

w takiej sytuacji, gdy Skarb Państwa (jednostka samorządu terytorialnego) nie jest już właścicielem nieruchomości lub nie włada nieruchomością, gdyż została ona oddana w użytkowanie wieczyste innej osobie (osobie trzeciej), której prawo zostało ujawnione w księdze wieczystej, a stan taki trwał w dniu wejścia ustawy w życie. Oznacza to, że gmina nie może skutecznie kwestionować roszczenia poprzedniego właściciela lub jego następcy prawnego, o którym mowa w art. 136 ust. 3 ustawy, powołując się na art. 229, jeżeli nieruchomość jest aktualnie jej własnością i nie jest oddana w użytkowanie wieczyste innej osobie. Przytoczone rozumowanie prawne legło u podstaw uchwały, jaką 25 października 1999 r. podjął Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie OPK 26/99 (ONSA 2000/1/11), w której wyrażony został pogląd, że pojęcie "osób trzecich" ujęte w art. 229 ustawy, nie obejmuje ani gminy, ani Skarbu Państwa. Przepis ten musi być bowiem wykładany w jego literalnym brzmieniu i w zestawieniu z art. 136 ust. 1-3 ustawy, a ponadto w powiązaniu

z obowiązkiem, który ustawodawca nałożył na Skarb Państwa oraz gminę. Wszak tylko na tych dwóch podmiotach spoczywa realizacja roszczenia o zwrot wywłaszczonej nieruchomości, jeżeli dysponują one prawem do nieruchomości. Jeśli tak, to zwrot zawarty w art. 229 "jeżeli przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy nieruchomość została sprzedana albo oddana w użytkowanie wieczyste osobie trzeciej" należy odczytywać w taki sposób, iż sprzedaży lub oddania

w użytkowanie wieczyste mógł dokonać albo Skarb Państwa, albo gmina - właśnie na rzecz osoby trzeciej. Z oczywistych względów zatem Skarb Państwa ani gmina nie mieszczą się w pojęciu osoby trzeciej, którym to pojęciem posługuje się przepis art. 229 ustawy. Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu omawianej uchwały podniósł także, iż nabycie zarówno przez Skarb Państwa, jak i gminę użytkowania wieczystego lub prawa własności przed dniem 1 stycznia 1998 r. nie zostało objęte hipotezą art. 229.

Norma omawianego przepisu nie może być podstawą prawną odmowy skarżącym zwrotu wywłaszczonej nieruchomości nie tylko dlatego, że Gmina K., której przysługuje prawo wieczystego użytkowania nie jest "osobą trzecią", ale także

z uwagi na fakt, iż intertemporalny charakter przepisu art. 229 wyłącza jego zastosowanie w sytuacji, gdy użytkowanie wieczyste gminy powstało już po wejściu w życie ustawy, tak jak ma to miejsce w niniejszej sprawie.

Na podstawie art. 229 nie można również wyłączać roszczenia o zwrot przedmiotowej nieruchomości z tego powodu, że przed wejściem w życie ustawy, prawo wieczystego użytkowania wpisane zostało do księgi wieczystej na rzecz Fabryki A w K. która - w przeciwieństwie do gminy - niewątpliwie jest osobą trzecią w rozumieniu omawianego przepisu. Ratio legis uregulowania zawartego w art. 229 ustawy, polega bowiem na prawnej ochronie osób - innych jednak niż Skarb Państwa lub gmina - które uzyskały prawa do nieruchomości spełniającej warunki do zwrotu w oparciu o art. 137 ust. 1 ustawy, oraz na zapewnieniu bezpieczeństwa obrotu prawnego wynikającego z rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych. Jeżeli zatem zarówno prawo własności jak i prawo wieczystego użytkowania nieruchomości przysługują w niniejszej sprawie dwóm podmiotom, które w rozumieniu art. 229 osobami trzecimi nie są, to powołany przepis nie może mieć zastosowania nawet wówczas, gdy przed wejściem w życie ustawy ustanowiono na nieruchomości prawo wieczystego użytkowania na rzecz osoby trzeciej, jaką jest F A w K.

Niemożność przywołania jako podstawy rozstrzygnięcia art. 229 ustawy nie oznacza jednak, że wniosek skarżących o zwrot nieruchomości podlegał uwzględnieniu.

Jak podniesiono to już na wstępie, przeszkodę prawną stanowią przepisy kodeksu cywilnego, które przewidują, że w użytkowanie wieczyste mogą być oddane jedynie grunty stanowiące własność Skarbu Państwa położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków ( art. 232 § 1 kc).

Ostateczna decyzja o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości ma ten skutek, że przenosi jej własność na osobę na rzecz której następuje zwrot, a tym samym stanowi podstawę do wpisu tej osoby w dziale II księgi wieczystej jako właściciela.

Stan prawny przedmiotowej nieruchomości uniemożliwia dokonanie zwrotu, albowiem z punktu widzenia przytoczonego wyżej przepisu art. 232 § 1 kc, nie do zaakceptowania jest sytuacja, w której wieczyste użytkowanie przysługujące Gminie K. istniałoby na gruncie stanowiącym własność osoby fizycznej, do czego doprowadziłoby uwzględnienie wniosku.

Wyrażając przedstawione wyżej stanowisko, Wojewódzki Sąd Administracyjny dostrzega jednocześnie swoisty paradoks, jaki zaistniał w sprawie. Nieruchomość podlegająca zwrotowi spełnia bowiem wszelkie przesłanki z art. 137 ust. 1 ustawy, pozostaje we władaniu podmiotów, które są obowiązane do zwrotu, a jednak roszczenie spadkobierców osoby wywłaszczonej nie może zostać zrealizowane

z przyczyn, o jakich mowa wyżej. Wydaje się, że taka sytuacja nie została objęta intencją ustawodawcy, którego wolą było zapewnienie możliwości zwrotu nieruchomości zbędnych na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu ( art. 137 ust. 1 ustawy), oraz na których nie został zrealizowany inny cel, który mógł w dniu wydania decyzji wywłaszczeniowej stanowić podstawę wywłaszczenia ( art. 229a ustawy), jeżeli pozostają one w dyspozycji Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego. Cytowana uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego nie rozwiązuje problemu jaki zarysował się w niniejszej sprawie, gdyż podjęta została na tle innego stanu faktycznego, w którym własność nieruchomości przysługiwała gminie wskutek komunalizacji. Sama zaś ocena, że gmina nie jest osobą trzecią

w rozumieniu art. 229 ustawy, a co za tym idzie przyjęcie, iż roszczenie o zwrot nieruchomości na tej podstawie nie może być wyłączone, nie są wystarczającymi argumentami do uwzględnienia wniosku - z uwagi na uregulowania zawarte

w kodeksie cywilnym dotyczące ustanowienia prawa wieczystego użytkowania.

Nasuwającym się rozwiązaniem zaistniałego problemu byłoby przyjęcie poglądu, iż orzeczenie ostateczną decyzją administracyjną o zwrocie nieruchomości zbędnej na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu, będącej własnością Skarbu Państwa,

z przysługującym gminie prawem wieczystego użytkowania - powoduje wygaśnięcie tego ostatniego prawa. Teza taka - ułatwiająca niewątpliwie zrealizowanie zamysłu ustawodawcy, jakim było umożliwienie zwrotu wywłaszczonych nieruchomości spełniających warunki określone w art. 136 ust. 3 w zw. z art. 137 ust. 1 ustawy, jeżeli pozostają one w dyspozycji prawnej Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego - jest jednak w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zbyt daleko idąca. Przypadki wygaśnięcia użytkowania wieczystego są enumeratywnie wyliczone w kodeksie cywilnym oraz w ustawie ( np. art. 33 ust. 1, art. 110 ust. 4 pkt 2), dlatego wykładnia rozszerzająca w tym zakresie wydaje się być nie do pogodzenia z zasadą praworządności.

Dokonując kontroli legalności zaskarżonej decyzji Sąd oceniał także, czy przed jej podjęciem i rozstrzygnięciem wniosku skarżących, organy podjęły wszelkie możliwe działania mające na celu rozwiązanie użytkowania wieczystego przysługującego gminie, włącznie z możliwością przewidzianą w art. 100 § 1 w zw. z art. 97 § 1 pkt 4 kpa. Zawieszenie postępowania administracyjnego w celu uregulowania powyższej kwestii byłoby jednak celowe jedynie wówczas, gdyby istniały realne szanse rozwiązania prawa użytkowania wieczystego przysługującego Gminie K. w drodze stosownego powództwa cywilnego. Wydaje się to jednak mało prawdopodobne z uwagi na treść przepisu art. 33 ust. 3 ustawy w zw. z art. 240 kc, określającą przesłanki żądania rozwiązania umowy wieczystego użytkowania oraz stanowiącą, że z roszczeniem takim wystąpić może jedynie "właściwy organ", czyli w przypadku niniejszej sprawy Skarb Państwa - reprezentowany przez Prezydenta Miasta K. wykonującego w tym zakresie zadania zlecone z zakresu administracji rządowej. Ponadto, nawet jeśli skarżącym udałoby się wyeliminować z obrotu prawnego decyzję Wojewody z dnia [...] stwierdzającą nabycie prawa użytkowania wieczystego na rzecz F. A w K. ( np. przez stwierdzenie jej nieważności ), a następnie w postępowaniu przed sądem powszechnym zakwestionować ważność bądź skuteczność aktu notarialnego z 28 kwietnia 2000 r., w którym Gmina K. wykonała prawo pierwokupu, to i tak - mimo niezgodności z rzeczywistym stanem prawnym - pozostałyby w mocy wpisy w księdze wieczystej chronione rękojmią wiary publicznej, określoną w art. 5 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece

( Dz.U. nr 19, poz. 147 ze zm.). Zgodnie zaś z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, powództwo o uzgodnienie stanu prawnego nieruchomości ujawnionego w księdze wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym ( art. 10 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece), może wytoczyć tylko osoba uprawniona do złożenia wniosku o dokonanie wpisu w księdze wieczystej, a więc taka, której przysługuje prawo do nieruchomości ( uchwały SN: z dnia 15 marca 2006 r., OSNC 2006/10/160 oraz z dnia 10 maja 2006 r., LEX nr 180645). Skarżący tak rozumianego interesu prawnego nie mają i złożenie przez nich powództwa w sądzie powszechnym byłoby skazane na niepowodzenie. Gmina K. z kolei - jak wynika z postępowania przeprowadzonego przez organ I-szej instancji - nie jest zainteresowana podejmowaniem jakichkolwiek działań prawnych mających na celu wyzbycie się przysługującego jej prawa.

Skoro przeszkoda do zwrotu nieruchomości objętej wnioskiem nie mogłaby zostać usunięta w drodze powództwa cywilnego, to zastosowanie w sprawie przepisu art. 100 § 1 w zw. z art. 97 § 1 pkt 4 kpa należy uznać za bezprzedmiotowe.

Kierując się powyższymi uwagami, mimo dostrzeżonych wątpliwości Wojewódzki Sąd Administracyjny nie znalazł podstaw prawnych do przyjęcia zasadności złożonego przez skarżące roszczenia o zwrot wywłaszczonej nieruchomości.

Tym samym uznał, że zarówno rozstrzygnięcie podjęte w zaskarżonej decyzji,

jak i przedstawione w jej uzasadnieniu motywy jakimi kierował się organ II instancji odpowiadają prawu, co powoduje konieczność oddalenia skargi w oparciu o przepis art. 151 p.p.s.a.