Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Decyzja o rozgraniczeniu nieruchomości wydana na podstawie art. 33 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne traci moc już w samym momencie skutecznego złożenia przez stronę niezadowoloną z rozstrzygnięcia żądania przekazania sprawy do sądu powszechnego, ale wyłącznie w części w jakim była objęta tym żądaniem. W pozostałej części decyzja rozgraniczeniowa staje się ostateczna, co skutkuje uznaniem, iż w tym zakresie dopuszczalne jest wszczęcie i prowadzenie postępowań nadzwyczajnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maciej Busz Sędziowie WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska (spr.) WSA Izabela Paluszyńska Protokolant Sekr. sąd. Agnieszka Walocha po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 lutego 2015 r. sprawy ze skargi N. N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] sierpnia 2014 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...] 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. na rzecz skarżącej N. N. kwotę 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] sierpnia 2014 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. po rozpoznaniu wniosku N. N. o ponownie rozpatrzenie sprawy utrzymało w mocy decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] lipca 2014r. Nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Gminy C..

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że decyzją z dnia 11 lipca 2014r. Kolegium na podstawie art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013r., poz. 267 zwaną dalej "Kpa" ) umorzyło postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Gminy C. z dnia [...] czerwca 2011r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia przebiegu granic nieruchomości ze względu na jego bezprzedmiotowość.

Następnie organ wskazał, iż we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy N. N. wniosła o uchylenie decyzji SKO w L. z dnia [...] lipca 2014r. Nr [...] oraz wszczęcie i przeprowadzenie nowego postępowania o ustalenie granicy, w oparciu o ujawnione materiały z Państwowego Zasobu Geodezji i Kartografii w K. i to jedynie we fragmencie dotyczącym przebiegu granic między działkami [...] i [...] położonych w m. P. D.. Wnioskodawczyni podniosła, iż zarówno w swoim wniosku o stwierdzenie nieważności jak i w piśmie jej pełnomocnika z dnia [...] lipca 2014r. wykazano istotne błędy i naruszenia przepisów jakimi obciążona jest decyzja Burmistrza Gminy C..

Dalej organ podniósł, iż decyzją z dnia[...] czerwca 2011r. wydaną na wniosek A. i R. T., Burmistrz Gminy C. zatwierdził przebieg granic nieruchomości położonej w miejscowości P. D., oznaczonej nr geod. działki [...], stanowiącej własność wnioskodawców, z sąsiednimi nieruchomościami oznaczonymi numerami geod. działek [...] stanowiącej własność N. N., [...] stanowiącej własność gminy C., [...] stanowiącej własność J.K. i [...] stanowiącej własność Skarbu Państwa - droga powiatowa, położonymi w m. P. D.. Ponadto organ wskazał, iż N. N. skorzystała z prawa żądania przekazania sprawy sądowi powszechnemu i skutecznie złożyła w dniu [...] czerwca 2011 r. wniosek o przekazanie sprawy rozgraniczenia przedmiotowych nieruchomości do rozpoznania sądowi powszechnemu. Sprawa ta jest prowadzona w Sądzie Rejonowym w K. I Wydział Cywilny pod sygnaturą akt [...].

W dalszej części uzasadnienia organ wskazał, iż w trybie nieważnościowym można wyeliminować z obrotu prawnego wyłącznie obowiązujący akt administracyjny. Nie ma natomiast podstaw prawnych do tego, aby prowadzić postępowanie administracyjne, analizować i oceniać akt, który już swą ważność wcześniej utracił. W ocenie organu z taką sytuacja mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Organ podniósł, iż ustawodawca w szczególny sposób uregulował postępowanie w sprawie rozgraniczenia nieruchomości, wprowadzając jako zasadę, że pierwszy etap postępowania ma charakter postępowania administracyjnego i dopiero po wyczerpaniu tego etapu sprawa o rozgraniczenie może być rozpoznawana od początku przez sąd powszechny. W ustawie z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010r., Nr 193, poz. 1287 ze zm. ) w rozdziale 6 uregulowane zostało rozgraniczenie nieruchomości. Zgodnie z art. 33 ust. 3 w/powołanej ustawy strona niezadowolona z ustalenia przebiegu granicy dokonanego w postępowaniu administracyjnym może żądać, w terminie 14 dni od dnia doręczenia jej decyzji w tej sprawie, przekazania sprawy sądowi powszechnemu. Przepis art. 33 ust. 3 w/powołanej ustawy jest przepisem szczególnym. Z regulacji tej wynika, że od decyzji o rozgraniczeniu wydanej przez organ administracji publicznej, na podstawie art. 33 ust. l ustawy nie przysługuje odwołanie w administracyjnym toku instancji. W tym miejscu Kolegium podkreśla, iż z przepisu art. 33 ust. 3 w/w ustawy wynika przede wszystkim, że stronie niezadowolonej z ustalenia przebiegu granic na podstawie decyzji nie przysługuje odwołanie od decyzji do sądu powszechnego, ale prawo żądania przekazania sprawy sądowi powszechnemu. Organ podniósł, iż skorzystanie z tego żądania powoduje, że sąd powszechny rozpoznaje sprawę rozgraniczenia jako sąd I instancyjny, a nie jako sąd odwoławczy od decyzji. Wobec tego zdaniem Kolegium, skuteczne wniesienie żądania przekazania sprawy do sądu - na podstawie art. 33 ust. 3 ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne - powoduje, że wydana przez wójta, burmistrza decyzja o rozgraniczeniu traci swój byt prawny.

Złożenie bowiem przez stronę żądania przekazania sprawy sądowi wskazuje, iż nie doszło ostatecznie do zlikwidowania sporu co do przebiegu granic, który nadal wymaga rozstrzygnięcia i wydania orzeczenia sądowego. Zdaniem organu decyzja wójta, burmistrza, prezydenta miasta o rozgraniczeniu, która została doręczona stronie, a następnie strona skutecznie zażądała przekazania sprawy o rozgraniczenie do sądu powszechnego, nie może być przedmiotem nadzwyczajnego postępowania administracyjnego, jakim jest postępowanie o stwierdzenie nieważności, albowiem nie ma już przedmiotu tego postępowania. Z chwilą przekazania sprawy ustalenia przebiegu granic do sądu powszechnego, uprzednio prowadzone rozgraniczeniowe postępowanie administracyjne nie wywołuje skutków prawnych, a decyzja o rozgraniczeniu nieruchomości traci swą moc i przestaje obowiązywać.

Brak decyzji w obrocie prawnym, co ma miejsce w przedmiotowej sprawie, skutkuje odmową wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności. W okolicznościach niniejszej sprawy skład orzekający SKO ponownie rozstrzygający przedmiotową sprawę uznał, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. powinno odmówić wszczęcia postępowania, a nie wszczynać to postępowanie mimo braku w obrocie prawnym decyzji, której dotyczy wniosek o wszczęcie postępowania nieważnościwego i wobec tego koniecznym stało się umorzenie, jako bezprzedmiotowego, wszczętego postępowania nieważnościowego.

Skargę na powyższą decyzje do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Poznaniu wniosła N. N. zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie:

- art. 105 § 1 Kpa poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i umorzenie postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji z uwagi na jego bezprzedmiotowość, podczas gdy decyzja ta podlegała stwierdzeniu nieważności, a zatem bezprzedmiotowość postępowania nie występowała na żadnym jego etapie, a nadto postępowanie powinno zostać zakończone decyzją merytoryczną, którego to uchybienia nie dostrzegło również Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. przy ponownym rozpoznawaniu spraw;

- art. 10 § 1 Kpa poprzez niewyznaczenie skarżącej przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L., na etapie postępowania prowadzonego na skutek wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, terminu do wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, które to uchybienie uniemożliwiło skarżącej czynny udział w postępowaniu i miało istotny wpływ na jego wynik;

- art. 8 Kpa poprzez wszczęcie i przeprowadzenie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza, nie wydając postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania z art. 61a § 1 Kpa, a następnie umorzenie tego postępowania z uwagi na jego bezprzedmiotowość, a tym samym nieuzasadnioną zmianę stanowiska Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L., podważającą zaufanie skarżącej do władzy publicznej.

Wskazując na powyższe strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego.

W uzasadnieniu skargi strona, po przytoczeniu przebiegu postępowania wskazała, że błędne jest stanowisko organu, iż decyzja o rozgraniczeniu przestała istnieć w obrocie prawnym, strona wyjaśniła, że przedmiot sprawy prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Kościanie pod sygn. akt: [...] nie jest tożsamy z przedmiotem sprawy administracyjnej zakończonej decyzją Burmistrza Gminy C. z dnia [...] czerwca 2011 r. Przedmiotem postępowania administracyjnego było bowiem rozgraniczenie działek nr [...]. Przedmiotem postępowania sądowego jest zaś wyłącznie rozgraniczenie działek nr [...], tj. działki skarżącej i uczestników postępowania A. i R. T.. W pozostałym zakresie (tj. nieprzekazanym Sądowi Rejonowemu w K.) decyzja Burmistrza Gminy C. jest ostateczna i prawomocna, a tym samym można stwierdzić jej nieważność.

Strona zwróciła uwagę, że przekazanie sprawy rozgraniczenia (w części) do rozpatrzenia przez sąd powszechny powoduje brak możliwości rozpoznania tej sprawy merytorycznie przez organy administracji. Stwierdzenie jednak rażących naruszeń prawa, skutkujących nieważnością decyzji, należy do wyłącznej kompetencji organów administracji publicznej.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie powtarzając argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji.

Postanowieniem referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu odmówiono skarżącej przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.

W piśmie procesowym z dnia [...] lutego 2015 r. uczestnicy postępowania wnieśli o oddalenia skargi w całości wskazując, że zarzuty podniesione w skardze są chybione. Uczestnicy postępowania wyjaśnili, że na wniosek N. N., Sąd Rejonowy w K. w dniu [...] października 2014 r., w sprawie o sygn. akt [...] wydał postanowienie o rozgraniczeniu działek [...] i [...] Zdaniem uczestników postępowania z chwilą złożenia wniosku o przekazanie sprawy do sądu powszechnego decyzja rozgraniczeniowa przestała istnieć.

Na rozprawie w dniu 25 lutego 2015 r. pełnomocnik skarżącej podtrzymał skargę oraz wskazał, iż przedmiotem postępowania przed Sądem Rejonowym, co wynika z postanowienia z dnia [...] października 2014 r. było rozgraniczenie działki nr [...] i [...]. Natomiast wniosek skarżącej o stwierdzenie nieważności dotyczył całego rozgraniczenia, a więc dotyczył także rozgraniczenia działki nr [...] z działkami o nr [...], [...] i [...].

Uczestnicy postępowania podtrzymali stanowisko zawarte w piśmie z dnia [...] lutego 2015 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Kontrola sądu administracyjnego, zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1647) i art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.– dalej "Ppsa") polega na badaniu zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Kontrola ta sprowadza się do zbadania, czy w toku rozpoznania sprawy organy administracji publicznej nie naruszyły prawa materialnego i procesowego w stopniu istotnie wpływającym na wynik sprawy. Przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu i na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. Na podstawie art. 134 § 1 Ppsa, w postępowaniu sądowoadministracyjnym obowiązuje zasada oficjalności. Zgodnie z jej treścią, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiotem kontroli w niniejszej sprawie jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego o utrzymaniu w mocy własnej decyzji umarzającej postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza o rozgraniczeniu nieruchomości.

Podstawę materialnoprawną decyzji o rozgraniczeniu nieruchomości stanowił art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010 r., Nr 193, poz. 1287 ze zm.).

Stosownie do art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne wójt (burmistrz, prezydent miasta) wydaje decyzję o rozgraniczeniu nieruchomości, jeżeli zainteresowani właściciele nieruchomości nie zawarli ugody, a ustalenie przebiegu granicy nastąpiło na podstawie zebranych dowodów lub zgodnego oświadczenia stron. Strona niezadowolona z ustalenia przebiegu granicy może żądać w terminie 14 dni od dnia doręczenia jej decyzji w tej sprawie przekazania sprawy sądowi (ust. 3 art. 33 ustawy).

Powyższa regulacja stanowi wyjątki od zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego. Z momentem złożenia wniosku przez skarżących jednoinstancyjne postępowanie administracyjne zakończyło się. Na skutek złożenia wniosku o przekazania sprawy do Sądu decyzja o rozgraniczeniu nieruchomości traci moc. Jednakże w orzecznictwie istnieje rozbieżność, co do momentu, w którym decyzja o rozgraniczeniu traci moc tzn. czy powyższe następuje już w momencie złożenia wniosku czy dopiero w momencie nadania biegu sprawie przez sąd powszechny.

W orzecznictwie wskazuje się, iż decyzja o rozgraniczeniu traci moc wiążącą w sytuacji gdy w następstwie wniosku strony niezadowolonej z rozgraniczenia sąd powszechny nada sprawie bieg i w konsekwencji wyda orzeczenie o rozgraniczeniu. Natomiast w sytuacji gdy wniosek strony niezadowolonej z rozgraniczenia zostanie przez sąd zwrócony, na skutek np. jego nieopłacenia lub dojdzie do umorzenia postępowania, decyzja o rozgraniczeniu staje się ostateczna ze wszystkimi skutkami jakie prawo przewiduje dla takich decyzji (zob. wyrok WSA w Kielcach z dnia 28 kwietnia 2009 r., sygn. akt II SA/Ke 109/09 oraz wyrok WSA w Kielcach z dnia 13 czerwca 2012 r. sygn. akt II SA/Rz 186/12, dostępne w Internecie http:/cbois.nsa.gov.pl/).

Odmienne stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 12 czerwca 2013 r., Sygn. akt III SA/Gd 48/13.

W wyroku tym Sąd wyraził pogląd, który Sąd w niniejszym składzie podziela, że decyzja rozgraniczeniowa traci moc już w samym momencie skutecznego złożenia wniosku o przekazanie sprawy do sądu powszechnego. Natomiast dalszy losy tego wniosku nie mają wpływu na utratę mocy decyzji rozgraniczeniowej.

Odmienne stanowisko mogłoby prowadzić do sytuacji, że strona niezadowolona z przebiegu granic ustalonych decyzja administracyjną pozbawiona zostałaby możliwości dochodzenia swych racji.

Uzasadniając powyższe stanowisko w pierwszej kolejności wskazać należy, iż zgodnie z uchwałą siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 października 2014 r., sygn. akt III CZP 48/14 w razie przekazania sądowi sprawy o rozgraniczenie nieruchomości wszczętej na wniosek (art. 33 ust. 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne) wnioskodawcą w postępowaniu sądowym pozostaje osoba, która złożyła wniosek o przeprowadzenie rozgraniczenia.

Powyższe stanowisko powoduje, iż to pierwotny wnioskodawca, który jest zadowolony z rozgraniczenia, zostaje również wnioskodawcą w postępowaniu przed sądem powszechnym. Konsekwencją powyższego jest okoliczność, iż w razie braków wniosku o ich uzupełnienie będzie wzywana strona zadowolona z rozstrzygnięcia, a nie strona, która wnioskowała o przekazanie sprawy do sądu. Zatem to tylko strona inicjująca postępowanie administracyjne miałaby wpływ na losy decyzji o rozgraniczeniu nieruchomościami, a pozostali uczestnicy postępowania, pomimo niezadowolenia z zapadłego rozstrzygnięcia i złożenia wniosku o przekazanie sprawy do sądu, byliby jedynie obserwatorami. Wobec powyższego strona niezadowolona z wyniku postępowania rozgraniczeniowego pozbawiona zostałby prawa do zakwestionowania niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia i prawa do obrony swojego interesu. Jak zasadnie wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 12 czerwca 2013 r., sygn. akt III SA/Gd 48/13, że oczywistym jest, iż strona niezadowolona z przebiegu granicy poprzez złożenie wniosku zmierza: po pierwsze - do podważenia wydanej decyzji i tym samym pozbawienia jej skutków procesowych i materialnoprawnych, po drugie - do rozpoznania sprawy "od nowa" przez sąd powszechny.

Zatem mając na uwadze stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w uchwale siedmiu sędziów z dnia 30 października 2014 r., sygn. akt CZP III 48/14, co do osoby wnioskodawcy w postępowaniu przed sądem powszechnym, przyjąć należy, iż samo skuteczne złożenie wniosku o przekazanie sprawy o rozgraniczenie nieruchomości do sądu powszechnego powoduje, że decyzja o rozgraniczeniu nieruchomości traci moc. Utrata mocy wiążącej decyzji oznacza, że nie uzyskuje ona procesowych i materialnoprawnych skutków decyzji ostatecznej. Powyższe skutkują niemożnością wszczęcia postępowania nieważnościowego.

Takie też stanowisko zajęło w niniejszej sprawie Samorządowe Kolegium Odwoławcze. Pomimo trafnego stanowiska co do skutków prawnych złożenia wniosku o rozgraniczenie nieruchomości uznać należy, iż wydanie decyzji o umorzeniu postępowania w całości było co najmniej przedwczesne.

W niniejszej sprawie należy pamiętać, iż decyzja Burmistrza Gminy C. zatwierdziła przebieg granic nieruchomości oznaczonej numerem działki z nieruchomościami sąsiednimi oznaczonymi numerami działek: [...]. Natomiast wniosek o przekazanie sprawy do Sądu został złożony wyłącznie przez właścicieli działki nr [...]. Jak wynika, ze skargi oraz, co ważniejsze z przedłożonego przez stronę postanowienia Sądu Rejonowego w K. z dnia [...] października 2014r., sygn. akt [...], prowadzone przez Sąd postępowanie dotyczyło rozgraniczenia działek nr [...] i [...]. Uczestnikami tego postępowania nie byli właściciele działek o nr [...]. Tym samym kwestia przebiegu granic między działką nr [...], a działkami o numerach [...], który to przebieg granic został zatwierdzony decyzją administracyjną, pozostał poza zainteresowaniem sądu powszechnego.

Odnosząc się do powyższej kwestii wskazać należy, iż zarówno w orzecznictwie sądów powszechnych i jak i administracyjnych podnosi się, iż decyzja o rozgraniczeniu traci moc wyłącznie w zakresie w jakim strona żądała przekazania akt do sądu powszechnego.

W postanowieniu z dnia 19 stycznia 1998 r., sygn. akt I CKN 423/97, OSNC 1998/10/156, Sąd Najwyższy zajął jednoznaczne stanowisko, że "decyzja administracyjna o rozgraniczeniu traci moc wiążącą w części objętej żądaniem przekazania sprawy sądowi, natomiast w części nie objętej tym żądaniem staje się ostateczna". Pogląd ten znalazł następnie odzwierciedlenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 września 1999 r. ( sygn. akt II SA 1580/99, Lex 46210 ), w związku z wykluczeniem przez ten Sąd "dopuszczalności możliwości wniesienia odwołania od decyzji o rozgraniczeniu nieruchomości w części nie objętej żądaniem przekazania sprawy sądowi, z tego względu, że decyzja administracyjna o rozgraniczeniu traci moc wiążącą w części objętej żądaniem przekazania sprawy sądowi, natomiast w części nie objętej tym żądaniem staje się ostateczna".

Decyzja o rozgraniczeniu nieruchomości wydana na podstawie art. 33 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne traci moc już w samym momencie skutecznego złożenia przez stronę niezadowoloną z rozstrzygnięcia żądania przekazania sprawy do sądu powszechnego, ale wyłącznie w części w jakim była objęta tym żądaniem. W pozostałej części decyzja rozgraniczeniowa staje się ostateczna, co skutkuje uznaniem, iż w tym zakresie dopuszczalne jest wszczęcie i prowadzenie postępowań nadzwyczajnych.

Zatem stwierdzić należy, iż skoro decyzja Burmistrza Gminy C. o rozgraniczeniu straciła moc wyłącznie w części dotyczącej rozgraniczenia działek [...] i [...], ponieważ tylko w tym zakresie orzekał sąd powszechny, to w pozostałym zakresie decyzja ta stała się ostateczna.

Wobec powyższego twierdzenie organu, iż brak jest przedmiotu postępowania nie zasługuje na uwzględnienie. Tym samym za zasadny należy uznać zarzut naruszenia przez organ art. 105 Kpa.

Ponadto za zasadny należy uznać zarzut skarżących naruszenia art. 10 § 1 Kpa poprzez niewyznaczenie skarżącej, na etapie postępowania prowadzonego na skutek wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, terminu do wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. W przedmiotowej sprawie, co prawda organ przed wydaniem decyzji wystosował do stron postanowienie z dnia [...] lipca 2014 r. informujące o możliwości zapoznania się z aktami sprawy, to jednakże w aktach brak jest dowodu doręczenia powyższego postanowienia stronom postępowania. Ponadto odnosząc się do powyższego zarzutu należy mieć na uwadze, iż organ rozpoznając sprawę ponownie nie zbierał nowych dowodów, a swoje rozstrzygnięcie oparł wyłącznie na dowodach zebranych w toku postępowania. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż w przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia art. 10 § 1 Kpa ale naruszenie to nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy. Sąd dokonując powyższej oceny miał również na uwadze, iż na etapie całego postępowania administracyjnego strona aktywnie w nim uczestniczyła.

W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit c w zw. z art. 135 Ppsa orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 Ppsa. Art. 152 Ppsa nie zastosowano z uwagi na charakter zaskarżonego aktu.

Rozpoznając sprawę ponownie organ winien zwrócić się do sądu powszechnego z zapytaniem czy sprawa o rozgraniczenie nieruchomości wszczęta na skutek żądania skarżących została już prawomocnie rozstrzygnięta. Następnie organ mając na uwadze uwagi poczynione w niniejszym uzasadnieniu rozpoznana ponownie wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji.