drukuj    zapisz    Powrót do listy

, Dostęp do informacji publicznej, Prezes Sądu, Uchylono zaskarżoną decyzję w części i poprzedzającą ją decyzję w części, II SA/Wa 400/13 - Wyrok WSA w Warszawie z 2013-06-04, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Wa 400/13 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2013-06-04 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2013-02-22
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Adam Lipiński /sprawozdawca/
Ewa Marcinkowska /przewodniczący/
Jacek Fronczyk
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
I OSK 2247/13 - Wyrok NSA z 2014-03-14
Skarżony organ
Prezes Sądu
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną decyzję w części i poprzedzającą ją decyzję w części
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 5 ust. 1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska, Sędziowie WSA Jacek Fronczyk, Adam Lipiński (spr.), Protokolant Referent stażysta Małgorzata Ciach, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 czerwca 2013 r. sprawy ze skargi D. P. na decyzję Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję z dnia [...] stycznia 2013 r. w części, w której decyzje te odmawiają udostępnienia informacji publicznej w zakresie dokumentacji określonej w art. 10 i art. 71 ust.1 ustawy o rachunkowości, 2. oddala skargę w pozostałym zakresie, 3. stwierdza, że zaskarżona decyzja w uchylonej części nie podlega wykonaniu, 4. zasądza od Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego na rzecz skarżącego D. P. kwotę 200 zł (dwieście złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego decyzją z dnia [...] lutego 2013 r., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 Kpa i w związku z art. 1 ust. 2 oraz art. 5 ust. 1 i art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) a także w związku z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. Nr 182, poz. 1228) oraz art. 10 ust. 1 i art. 71 ust. 1 i art. 75 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 1009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.) z ograniczeniami wynikającymi z art. 34 ust. 1 pkt 8 i pkt 11 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.), utrzymał w mocy swoją decyzję poprzedzającą z dnia [...] stycznia 2013 r. o odmowie D. P. udostępnienia informacji w postaci:

1) aktualnego załącznika nr [...] do zarządzenia Nr [...] Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia [...] stycznia 2004 r. w sprawie organizacji i zakresu działania sekretariatów sądowych oraz innych jednostek administracyjnych w Sądzie Najwyższym, to jest stanowiącego instrukcję i dokumentację techniczną programu "[...]",

2) dokumentacji, o której mowa w art. 10 i w art. 71 ust. 1 ustawy o rachunkowości, w tym takiej jej części, jaką stanowią kartoteki zapisów na kontach rachunkowych w 2011 i 2012 roku (zestawienia, wydruki z programu do prowadzenia rachunkowości), dotyczące następujących kont rachunkowych (art. 17 ustawy o rachunkowości i art. 40 ustawy o finansach publicznych) dla:

zobowiązań,

b) środków trwałych, w tym także środków trwałych w budowie, wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywanych od nich odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych,

c) rozrachunków z kontrahentami;

d) operacji sprzedaży (kolejno numerowane własne faktury i inne dowody, ze szczegółowością niezbędną do celów podatkowych),

e) operacji zakupu (obce faktury i inne dowody, ze szczegółowością niezbędną do wyceny składników aktywów i do celów podatkowych),

f) kosztów i istotnych dla jednostki składników aktywów.

W uzasadnieniu decyzji Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wskazał, co następuje:

D. P. w dniu [...] stycznia 2013 r. wystąpił drogą elektroniczną do Sądu Najwyższego o udostępnienie "w ramach dostępu do informacji publicznej" różnej natury informacji, w tym wymienionych w sentencji ówczesnej o obecnej decyzji.

W ocenie Pierwszego Prezesa SN wszystkie wymienione informacje są informacjami chronionymi w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a osobom trzecim podlegają udostępnieniu w trybie i na zasadach określonych w ustawach szczególnych w rozumieniu art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Aktualny załącznik nr [...] do zarządzenia Nr [...] Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia [...] stycznia 2004 r. w sprawie organizacji i zakresu działania sekretariatów sądowych oraz innych jednostek administracyjnych w Sądzie Najwyższym, stanowiący instrukcję i dokumentację techniczną programu "[...]", zawiera informacje niejawne w rozumieniu ustawy o ochronie tego rodzaju informacji, albowiem w całości nadano mu klauzulę "zastrzeżone". Tym samym - zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o ochronie informacji niejawnych - może być udostępniony wyłącznie osobie dającej rękojmię zachowania tajemnicy i tylko w zakresie niezbędnym do wykonywania przez nią pracy lub pełnienia służby na zajmowanym stanowisku albo wykonywania czynności zleconych przy jednoczesnym zachowaniu zasad regulujących udostępnianie wymagających takiej ochrony danych. Wnioskodawca nie wykazał, by należał do kręgu osób, o których mowa w tym przepisie.

W tym przedmiocie sprawy, w dodatkowym piśmie procesowym z dnia 22 kwietnia 2013 r. Pierwszy Prezes SN wskazał nadto, iż nadaniu przedmiotowemu Załącznikowi, zawierającemu określone wyżej informacje, tego rodzaju klauzuli towarzyszyło przekonanie, że nieuprawnione ujawnienie tego dokumentu może mieć szkodliwy wpływ na wykonywanie przez organy władzy publicznej lub inne jednostki organizacyjne zadań w zakresie obrony narodowej, polityki zagranicznej, bezpieczeństwa publicznego, przestrzegania praw i wolności obywateli, wymiaru sprawiedliwości albo interesów ekonomicznych Rzeczypospolitej Polskiej. Nadto nadania Załącznikowi klauzuli "zastrzeżone" jest uzasadnione tym, że program "[...]" jest wykorzystywany w Sądzie Najwyższym jako narzędzie wspomagające obsługę spraw sądowych, które służy do prowadzenia wewnętrznych rejestrów w poszczególnych Wydziałach oraz do wytwarzania dokumentów związanych z obsługą spraw, w tym takich jak projekty zarządzeń i orzeczeń. Trzeba przy tym podkreślić, że w wypadku ostatnio wymienionych dokumentów nie wchodzą w grę dokumenty stanowiące informację publiczną, lecz jedynie projekty rozstrzygnięć. W aspekcie czysto technicznym załącznik reguluje zasady przydzielania haseł użytkownikom oraz nadawanie im praw do użytkowania systemu.

W dalszej części uzasadnienia decyzji wskazano, iż z przepisów ustawy o rachunkowości, a ściślej z całego rozdziału 8 pt. "Ochrona danych", z otwierającym go art. 71 ust. 1, jednoznacznie wynika, że dokumentację, o której mowa w art. 10 ust. 1 tej ustawy, a także księgi rachunkowe, dowody księgowe, dokumenty inwentaryzacyjne i sprawozdania finansowe, zwane dalej także "zbiorami", należy przechowywać w należyty sposób i chronić przed niedozwolonymi zmianami, nieupoważnionym rozpowszechnianiem, uszkodzeniem lub zniszczeniem.

Art. 75 owej ustawy jednoznacznie zaś stanowi, że udostępnienie osobie trzeciej zbiorów lub ich części:

do wglądu na terenie jednostki - wymaga zgody kierownika jednostki lub osoby przez niego upoważnionej,

poza siedzibą zarządu (oddziału) jednostki - wymaga pisemnej zgody kierownika jednostki oraz pozostawienia w jednostce potwierdzonego spisu przejętych dokumentów,

chyba że odrębne przepisy stanowią inaczej.

Wnioskodawca nie posiada wymaganej tym ostatnim przepisem zgody.

Pewne odstępstwa od zasady ochrony określonego zespołu danych związanych z gospodarką finansową jednostki sektora finansów publicznych wynikają z art. 34 ustawy o finansach publicznych, a w wypadku Sądu Najwyższego z art. 34 ust. 1 pkt 8 i pkt 11 tej ustawy.

Nadto w uzasadnieniu decyzji sformułowano zapewnienie, że Sąd Najwyższy nie udzielał podmiotom spoza sektora finansów publicznych pomocy tego rodzaju, o której mowa w punkcie 8 ust. 1 art. 34 ostatnio wymienionej ustawy, dodając, że plany i sprawozdania finansowe, o których mowa w drugim z tych punktów (11) bądź są dostępne na stronie internetowej Sądu Najwyższego, bądź zostały udostępnione wnioskodawcy w odpowiedzi na wcześniejszy jego wniosek z dnia [...] listopada 2012 r.

Polemizując z zarzutami podniesionymi przez D. P. we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, Pierwszy Prezes SN nie zgodził się z zarzutem braku możliwości powoływania się na ograniczenia wynikające z ustawy o rachunkowości z uwagi na to, że nie została ona wymieniona w art. 61 Konstytucji RP, wskazując na brzmienie art. 61 ust. 3, w kontekście ust. 1 i 2 tego artykułu. Ustawodawca konstytucyjny przyjął, iż dopuszczone omawianym przepisem ograniczenia mogą wynikać z różnych, bliżej nieokreślonych rodzajowo ustaw, przy spełnieniu kryteriów w nim wymienionych. Ów przepis konstytucyjny stanowi zarazem swoiste uzupełnienie, a zarazem zawężenie, regulacji zawartej w art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, z którego zdania drugiego wynika, że jakiekolwiek ustawowe ograniczenie konstytucyjnych praw i wolności obywateli nie może naruszać istoty tych praw i wolności. Nadto skarżący ignoruje treść art. 64 ust. 4 Konstytucji RP, stanowiącego, że tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2 tego artykułu, określają istniejące lub przyszłe ustawy, a w odniesieniu do Sejmu i Senatu ich regulaminy, a nie jedna, jedyna, bliżej nieokreślona ustawa. Istnienie tego zobowiązania, a zarazem założenia konstytucyjnego, znajduje bezpośrednie i jednoznaczne potwierdzenie między innymi w art. 1 ust. 1 i ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, z których wprost wynika, że informacje publiczne mają być udostępniane bądź z zachowaniem reguł przewidzianych w tej ustawie, bądź - jeżeli chodzi o pewne kategorie informacji publicznych - w trybie i na zasadach uregulowanych w ustawach szczególnych, pod którymi należy rozumieć zarówno już istniejące w dniu wejścia w życie ustawy o dostępie do informacji publicznej ustawy, w tym ustawę o rachunkowości, jak i przyszłe ustawy.

Odnosząc się do zarzutu braku wskazania w uzasadnieniu skarżonej decyzji przyczyn objęcia określonej grupy informacji, ochroną właściwą dla klauzuli "zastrzeżone" Pierwszy Prezes SN wskazał na treść przepisu art. 5 ust. 4 ustawy o ochronie informacji niejawnych, i nadmienił, iż z przepisu art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej nie wynika obowiązek podawania przyczyn objęcia określonych informacji ochroną właściwą dla informacji niejawnych.

D. P. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której zażądał uchylenia zaskarżonej decyzji Pierwszego Prezesa SN wraz z decyzją poprzedzającą, przy zastosowaniu uproszczonego trybu postępowania przed sądem administracyjnym.

W uzasadnieniu skargi podniósł, iż w decyzji nie wykazano jaki szkodliwy wpływ na wykonywanie zadań w zakresie wymiaru sprawiedliwości może mieć ujawnienie instrukcji i dokumentacji technicznej programu "[...]". Natomiast, co do pozostałej części decyzji odmownej podniósł, iż ani art. 61 ust. 3 Konstytucji RP ani art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej nie przewiduje odmowy udostępnienia informacji publicznej będącej częścią szeroko rozumianej dokumentacji rachunkowej (księgowej). Taka informacja nie jest objęta żadną ustawowo chronioną tajemnicą. (Porównaj wyrok Sądu Najwyższego z dn. 8 listopada 2012r - I CSK 190/12 oraz utrwalone orzecznictwo w zakresie udostępniania faktur.) Cały rozdział 8 i art. 75 ustawy o rachunkowości mówią o procedurach wewnętrznych w jednostce, tj. między kierownikiem jednostki a osobą prowadzącą księgi rachunkowe. Przepisy ustawy o rachunkowości nie mają zastosowania w niniejszej sprawie, bo zgodę kierownika, o której mowa w art. 75 ustawy o rachunkowości ma otrzymać nie osoba trzecia, ale osoba prowadząca księgi rachunkowe w jednostce.

Art. 61 Konstytucji RP i przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej są lex posterior w stosunku do ustawy o rachunkowości, a lex posterior derogat legi priori.

W odpowiedzi na skargę Pierwszy Prezes SN wniósł o jej oddalenie, wskazując na argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i późniejszych pism procesowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Na podstawie art. 13 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r. , poz. 270 ze zm.), do rozpoznania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona.

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania.

Skarga jest częściowo zasadna.

W rozpoznawanej sprawie bezsporna jest okoliczność, że Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego jest podmiotem obowiązanym do udostępnienia informacji publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Nie ulega też wątpliwości, że obie określone w zaskarżonej decyzji informacje to jest żądanie udostępnienia:

1) aktualnego załącznika nr [...] do zarządzenia Nr [...] Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia [...] stycznia 2004 r. w sprawie organizacji i zakresu działania sekretariatów sądowych oraz innych jednostek administracyjnych w Sądzie Najwyższym, to jest stanowiącego instrukcję i dokumentację techniczną programu "[...]:

2) dokumentacji, o której mowa w art. 10 i w art. 71 ust. 1 ustawy o rachunkowości, w tym takiej jej części, jaką stanowią kartoteki zapisów na kontach rachunkowych w 2011 i 2012 roku (zestawienia, wydruki z programu do prowadzenia rachunkowości), dotyczące następujących kont rachunkowych (art. 17 ustawy o rachunkowości i art. 40 ustawy o finansach publicznych) dla: zobowiązań; środków trwałych, w tym także środków trwałych w budowie, wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywanych od nich odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych; rozrachunków z kontrahentami; operacji sprzedaży (kolejno numerowane własne faktury i inne dowody, ze szczegółowością niezbędną do celów podatkowych); operacji zakupu (obce faktury i inne dowody, ze szczegółowością niezbędną do wyceny składników aktywów i do celów podatkowych); kosztów i istotnych dla jednostki składników aktywów.

- stanowią informację publiczną w rozumieniu przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Jednakże inna jest ocena Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, co do zasadności skargi, odnośnie każdego z dwóch zagadnień określonych w zaskarżonej decyzji.

W zakresie punktu 1 wyroku stwierdzić należy, iż stosownie do treści przepisu art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Jako, że ograniczenie to stanowi wyjątek od zasady jawności spraw publicznych, winien być zatem interpretowany ściśle. Przez przepisy o ochronie informacji niejawnych należy rozumieć przede wszystkim ustawę z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 182, poz. 1228). Natomiast inne tajemnice ustawowo chronione, to tajemnice zawarte w ustawach, które ze względu na wagę przedmiotu regulacji, posiadają unormowania ograniczające dostęp do pewnych danych.

Takiego rodzaju unormowań nie zawiera zaś, w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, powołana przez organ ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 330). Wskazany w zaskarżonej decyzji przepis art. 71 ust. 1 tej ustawy znajduje się w rozdziale 8 zatytułowanym "Ochrona danych" i stanowi, że dokumentację, o której mowa w art. 10 ust. 1 (dokumentacja opisująca w języku polskim przyjęte przez jednostkę zasady (polityka) rachunkowości), księgi rachunkowe, dowody księgowe, dokumenty inwentaryzacyjne i sprawozdania finansowe, zwane dalej także "zbiorami", należy przechowywać w należyty sposób i chronić przed niedozwolonymi zmianami, nieupoważnionym rozpowszechnieniem, uszkodzeniem lub zniszczeniem.

Z kolei, w myśl przepisu art. 75 ustawy o rachunkowości, na który także powołuje się Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, udostępnienie osobie trzeciej zbiorów lub ich części:

1) do wglądu na terenie jednostki – wymaga zgody kierownika jednostki lub osoby przez niego uprawnionej,

2) poza siedzibą zarządu (oddziału) jednostki – wymaga pisemnej zgody kierownika jednostki oraz pozostawienia w jednostce potwierdzonego spisu przejętych dokumentów, chyba że odrębne przepisy stanowią inaczej.

Należy przeto ważyć, że skarżący nie żądał udostępnienia żadnych zbiorów w rozumieniu ustawy o rachunkowości lub ich części, lecz jedynie żądał udostępnienia informacji dokumentacji, o której mowa w art. 10 i w art. 71 ust. 1 ustawy o rachunkowości, w tym takiej jej części, jaką stanowią kartoteki zapisów na kontach rachunkowych w 2011 i 2012 roku (zestawienia, wydruki z programu do prowadzenia rachunkowości), dotyczące następujących kont rachunkowych (art. 17 ustawy o rachunkowości i art. 40 ustawy o finansach publicznych) dla: zobowiązań; środków trwałych, w tym także środków trwałych w budowie, wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywanych od nich odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych; rozrachunków z kontrahentami; operacji sprzedaży (kolejno numerowane własne faktury i inne dowody, ze szczegółowością niezbędną do celów podatkowych); operacji zakupu (obce faktury i inne dowody, ze szczegółowością niezbędną do wyceny składników aktywów i do celów podatkowych); kosztów i istotnych dla jednostki składników aktywów.

Zatem podnoszony przez organ brak starania się skarżącego o uzyskanie zgody na udostępnienie przedmiotowej dokumentacji księgowej w trybie art. 75 ustawy o rachunkowości nie jest trafny, albowiem całkowicie inny jest cel tego przepisu a inny wynika z żądania skarżącego - skarżący nie domaga się wprost wglądu w dokumenty księgowe, ale żąda informacji publicznej jedynie w wąsko interesującym go zakresie i do tego ściśle sprecyzowanego żądaniem, co do usystematyzowania tej odpowiedzi. Czym innym zatem jest żądanie wglądu w daną dokumentację rachunkową, a czym innym żądanie udzielenia w zakresie tej dokumentacji ściśle określonej informacji – jak to czyni skarżący we wniosku.

Nadto wskazywana przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2009 r. nr 157, poz. 1240 ze zm.), jako zasadę wprowadza jawność i przejrzystość finansów publicznych, dopuszczając ich ograniczenie jedynie w odniesieniu do niektórych informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, a zatem już z tych względów stanowi niewłaściwą przesłankę do odmowy udzielenia informacji publicznej w zakresie żądanym przez D. P. we wniosku inicjującym niniejszą sprawę.

Powyższy pogląd został zaprezentowany w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 maja 2013 r. sygn. akt II SA/Wa 612/13 (także dotyczącego informacji publicznej żądanej od Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego) i skład Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, orzekający w niniejszej sprawie. w pełni go podziela.

Ma zatem racje skarżący gdy twierdzi, iż ani art. 61 ust. 3 Konstytucji RP ani art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej nie przewiduje odmowy udostępnienia informacji publicznej będącej częścią szeroko rozumianej dokumentacji rachunkowej (księgowej) a taka informacja nie jest objęta żadną ustawowo chronioną tajemnicą.

Analizując powyższe zagadnienie (dotyczące udostępnienia informacji w zakresie rachunkowości) nie sposób nie odnieść się do kwestii jakiego typu informacji w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej domaga się skarżący – prostej, czy przetworzonej.

Zważyć w tym fragmencie uzasadnienia należy, iż – na co wskazano wyżej - skarżący nie domaga się wprost przedstawienia dokumentu księgowego, czy wydruku z określonego konta księgowego, ale domaga się informacji uszeregowanej według kryteriów dokładnie wskazanych we wniosku i określonych poprzez poszczególne podpunkty, uszeregowane zgodnie z przepisami - to jest art. 17 ustawy o rachunkowości i art. 40 ustawy o finansach publicznych) dla: zobowiązań; środków trwałych, w tym także środków trwałych w budowie; wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywanych od nich odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych; rozrachunków z kontrahentami; operacji sprzedaży (kolejno numerowane własne faktury i inne dowody, ze szczegółowością niezbędną do celów podatkowych); operacji zakupu (obce faktury i inne dowody, ze szczegółowością niezbędną do wyceny składników aktywów i do celów podatkowych); kosztów i istotnych dla jednostki składników aktywów.

Zatem Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego ponownie rozpatrując ten aspekt żądania skarżącego powinien odnieść się do powyższej kwestii - czy wskazane przez skarżącego uszeregowanie żądanej odpowiedzi na pytanie z zakresu informacji publicznej nie stanowi informacji przetworzonej (art. 3 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej), którą udostępnię się po wykazaniu istnienia szczególnego interesu społecznego.

Rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonej decyzji, co do pytania skarżącego w zakresie rachunkowości, nie jest w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie precyzyjne, gdy zważy się na wskazane w uzasadnieniu decyzji odwołanie się do udzielonych wcześniej skarżącemu przez Prezesa Sądu Najwyższego informacji oraz na odwołanie się do informacji dostępnych na stronach internetowych Sądu Najwyższego (ustęp ostatni i przedostatni str. 3 uzasadnienia zaskarżonej decyzji). Kwestia ta jest enigmatycznie uzasadniona, jednakże skoro organ twierdzi, iż w określonym aspekcie informacja została już zainteresowanemu udzielona, albo twierdzi, iż w pewnym zakresie żądana informacja jest dostępna na stronach internetowych organu, to powinien dokładnie określić i wyodrębnić zakres logiczny zbioru żądanej informacji w korelacji do zakresu zbioru informacji wcześniej udostępnionej skarżącemu jak i zbioru informacji dostępnej na stronach internetowych organu. Takiego wyodrębnienia w odniesieniu się do konkretnej części wniosku skarżącego, w zaskarżonej decyzji nie dokonano. Enigmatyczne odniesienie się w tym zakresie do przepisów art. 34 ust. 1 pkt 8 ustawy o finansach publicznych bez dokonania subsumcji tego przepisu w odniesieniu do konkretnej części żądania skarżącego (materiału sprawy) nie jest właściwym i przekonującym uzasadnieniem decyzji w tym przedmiocie i pozostawia liczne wątpliwości interpretacyjne.

Nadto skoro organ twierdzi, iż skarżącemu w pewnym zakresie, już wcześniej udzielono informacji, to okoliczność powyższa stanowi przesłankę do umorzenia postępowania administracyjnego w tym właśnie zakresie (res iudicata) a nie do rozstrzygania tej kwestii decyzją odmawiającą uwzględnienia żądania skarżącego, traktowanego tu całościowo.

W konsekwencji, w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wskazane w zaskarżonej decyzji, w tym zakresie, argumenty do odmowy udostępnienia żądanej informacji publicznej w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, w związku z art. 71 ust. 1 i art. 75 ustawy o rachunkowości są chybione.

Natomiast w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie prawidłowa jest argumentacja skargi w aspekcie odmowy udzielania D. P. instrukcji i dokumentacji technicznej programu "[...]" i zarzuty skargi, co do tego rozstrzygnięcia są chybione (punkt 2 wyroku).

Organ ma prawo, z uwagi na zasady bezpieczeństwa, do ochrony, dokonywanego w ramach swojej działalności, wewnętrznego obiegu dokumentów, generując w tym zakresie system wewnętrznych haseł dostępu, poprzez zakreślenie, dla pewnej kategorii swoich pracowników, różnego zakresu dostępu do powyższych dokumentów.

W przedmiotowej sprawie Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wskazał na objęcie dokumentu stanowiącego załącznik nr [...] do zarządzenia Nr [...] Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia [...] stycznia 2004 r. w sprawie organizacji i zakresu działania sekretariatów sądowych oraz innych jednostek administracyjnych w Sądzie Najwyższym - to jest stanowiącego instrukcję i dokumentację techniczną programu "[...]" - klauzulą "zastrzeżone", zgodnie z przepisami ustawy z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych.

Klauzula ta została nadana w dniu [...] stycznia 2013 r. pismem Pierwszego Prezesa SN nr [...] i jest uzasadniona zastosowanymi procedurami rejestracyjnymi użytkowników przedmiotowego programu oraz zawartymi w niej hasłami dostępu użytkowników do tego programu, przy zastosowaniu różnej gradacji stopnia tego dostępu. Dokument ten jest sporządzony w jednym egzemplarzu. Określa zasady funkcjonowania biurowości elektronicznej oraz tzw. papierowej w Sądzie Najwyższym.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o ochronie informacji niejawnych dokument powyższy może być udostępniony wyłącznie osobie dającej rękojmię zachowania tajemnicy i tylko w zakresie niezbędnym do wykonywania przez nią pracy lub pełnienia służby na zajmowanym stanowisku albo wykonywania czynności zleconych przy jednoczesnym zachowaniu zasad regulujących udostępnianie wymagających takiej ochrony danych.

Zasady bezpieczeństwa uniemożliwiają udostępnienia tego dokumentu osobie postronnej, a zatem każdej osobie działającej w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Zatem trafnie w tym aspekcie sprawy Pierwszy Prezes SN wskazał na treść przepisu art. 5 ust. 4 ustawy o ochronie informacji niejawnych, i nadmienił, iż z przepisu art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej nie wynika obowiązek podawania przyczyn objęcia określonych informacji ochroną właściwą dla informacji niejawnych.

Z powyżej wskazanych przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a oraz art. 151 i art. 152, a w zakresie kosztów postępowania - zgodnie z art. 200 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w sentencji wyroku.



Powered by SoftProdukt