drukuj    zapisz    Powrót do listy

6038 Inne uprawnienia  do  wykonywania czynności  i zajęć w sprawach objętych symbolem 603, Ruch drogowy, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono decyzję I i II instancji, II SA/Bk 645/19 - Wyrok WSA w Białymstoku z 2019-12-03, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Bk 645/19 - Wyrok WSA w Białymstoku

Data orzeczenia
2019-12-03 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2019-09-10
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku
Sędziowie
Grażyna Gryglaszewska /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6038 Inne uprawnienia  do  wykonywania czynności  i zajęć w sprawach objętych symbolem 603
Hasła tematyczne
Ruch drogowy
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono decyzję I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2018 poz 1990 art. 84 ust. 2 i 2a
Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym - tekst jedn.
Tezy

Osoba, która uzyskała uprawnienia do przeprowadzania badań technicznych pojazdów, jako imiennie wyznaczony pracownik w stacji diagnostycznej, na podstawie ustawy z 1 lutego 1983 r. – Prawo o ruchu drogowym oraz rozporządzenia wykonawczego z 1993 r., uprawnienia te zachowuje jako samodzielny diagnosta na podstawie art. 145 ust. 6 ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym oraz § 6 rozporządzenia wykonawczego z 7 września 1999 r., pomimo że ww. ustawa w art. 84 ust. 6 przewidywała egzamin najpierw przed odpowiednią jednostką wskazaną przez ministra a następnie przed komisją.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Sędziowie sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska (spr.),, asesor sądowy WSA Marcin Kojło, Protokolant starszy sekretarz sądowy Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 19 listopada 2019 r. sprawy ze skargi J. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] lipca 2019 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wydania uprawnień diagnosty 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję Starosty K. z dnia [...] czerwca 2019 r., nr [...], 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. na rzecz skarżącego J. R. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Skarga została wywiedziona na podstawie następujących okoliczności.

J. R. we wniosku z [...] maja 2019 r. zwrócił się do Starosty K. o wydanie uprawnień diagnosty do wykonywania:

- okresowych badań technicznych pojazdów, w tym także pojazdu zabytkowego, taksówki, pojazdu uprzywilejowanego, pojazdu przeznaczonego do nauki jazdy, pojazdu do przeprowadzania egzaminu państwowego, dodatkowych badań technicznych pojazdów skierowanych przez starostę w celu ustalenia danych niezbędnych do jego rejestracji;

- badań technicznych pojazdów przystosowanych do zasilania gazem;

- badań technicznych pojazdów: zarejestrowanych po raz pierwszy za granicą, skierowanych przez organ kontroli ruchu drogowego lub starostę, o ile wymagają specjalistycznego badania, oraz pojazdów, w których dokonano zmian konstrukcyjnych lub wymiany elementów powodujących zmianę danych w dowodzie rejestracyjnym.

Do wniosku dołączono następujące dokumenty:

- jako dokument potwierdzający posiadanie wymaganego wykształcenia technicznego - odpis notarialny świadectwa dojrzałości technikum zawodowego - Technikum M. w S. z [...] czerwca 1978 r. Zgodnie z tym świadectwem wnioskodawca otrzymał tytuł: technik mechanizacji rolnictwa o specjalności mechanizacja rolnictwa;

- jako dokumenty potwierdzające posiadanie wymaganej praktyki zawodowej: świadectwo pracy nr [...] z [...] stycznia 2004 r. wydane przez dyrektora Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych w S. potwierdzające fakt pracy na stanowisku nauczyciela praktycznej nauki zawodu, kierownika Warsztatów Szkolnych w okresie od 1 września 1991 r. do 31 marca 2004 r.; wypis z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej o prowadzeniu działalności gospodarczej jako Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe J. R. w zakresie pozostałe badania i analizy techniczne od dnia [...] stycznia 2004 r. Przedsiębiorstwo to prowadziło stację kontroli pojazdów;

- jako dokumenty potwierdzające odbycie wymaganych szkoleń: zaświadczenie o ukończeniu przeszkolenia w zakresie przeprowadzania badań technicznych pojazdów nr [...] z [...] sierpnia 1993 r. wydane przez Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Komunikacji Oddział w B. (kurs dla diagnostów o poziomie podstawowym w zakresie przeprowadzania badań technicznych pojazdów); zaświadczenie Instytutu Transportu Samochodowego w W. nr [...] z [...] listopada 1998 r. o ukończeniu szkolenia specjalistycznego dla diagnostów w zakresie badania prawidłowości przystosowania pojazdów do zasilania gazem; zaświadczenie [...] z [...] lutego 2004 r. o ukończeniu szkolenia dla diagnostów w zakresie przeprowadzania badań technicznych pojazdów. Szkolenie dotyczyło przeprowadzania badań technicznych pojazdów: 1) związanych z pierwszym badaniem technicznym pojazdów po raz pierwszy zarejestrowanych za granicą lub pojazdów nowego typu wyprodukowanych lub importowanych w ilości jednej sztuki rocznie, 2) skierowanych na badania techniczne przez organ ruchu drogowego lub starostę, o ile pojazdy te wymagają specjalistycznego badania technicznego, oraz pojazdów w których dokonano zmian, o których mowa w art. 81 ust. 8 pkt 2 ustawy, 3) marki "S." co do zgodności z warunkami technicznymi; upoważnienie nr [...] Wojewody Ł. z [...] grudnia 1998 r. w sprawie upoważnienia Zespołu Szkół Zawodowych w S. do dokonywania badań technicznych pojazdów. W ramach upoważnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów został upoważniony m. in. J. R.. Powyższe upoważnienie zostało zmienione decyzją Starosty K. nr [...] z [...] grudnia 1999 r. a upoważnienie do przeprowadzania badań technicznych zostało przekazane Stacji Kontroli Pojazdów Zespołu Szkół Zawodowych w S..

Decyzją z [...] czerwca 2019 r. nr [...], na podstawie z art. 84 ust 2 ustawy z 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 1990 ze zm.; dalej powoływana jako ustawa), Starosta K. odmówił J. R. wydania uprawnień diagnosty uprawnionego do wykonywania badań technicznych pojazdów. Po analizie złożonych w sprawie dokumentów organ pierwszej instancji stwierdził, że wnioskodawca spełnia wymagania określone w art. 84 ust 2b ustawy, dotyczące wydania uprawnień diagnosty w zakresie wymaganego wykształcenia technicznego i praktyki. Nie spełnia natomiast wymagań określonych w art. 84 ust 2 i 2a ustawy, w zakresie odbycia szkolenia oraz zdania egzaminu kwalifikacyjnego przed komisją powołaną przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego. Organ wskazał, że zasady przeprowadzania szkoleń diagnostów określa, na dzień złożenia wniosku, rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z 28 listopada 2014 r. w sprawie szkolenia i egzaminowania diagnostów oraz wzoru dokumentów z tym związanych (Dz.U. z 2014 r. poz. 1836; dalej powoływane jako rozporządzenie). Stwierdzono, że przedstawione dokumenty dotyczące odbytych szkoleń nie odpowiadają programowi szkolenia określonemu w tym rozporządzeniu, dlatego też nie mogą zostać uznane za dokumenty potwierdzające odbyte szkolenie diagnosty zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami prawa w tym zakresie. Brak jest zgodności zarówno w tematyce poszczególnych części szkoleń jak też liczby przeznaczonych na szkolenia godzin. Organ pierwszej instancji powołał się przy tym na wyrok NSA z 20 listopada 2018 r. II GSK 3871/16 zgodnie z którym "Ponowne wydanie przez starostę uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów jest możliwe wówczas, gdy osoba ubiegająca się o nie spełnia wszelkie warunki określone aktualnie obowiązującymi przepisami prawa. W stanie prawnym mającym zastosowanie w rozpoznawanej sprawie art. 84 ust 2 p.r.d. stanowił, że starosta wydaje uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli osoba posiada wymagane wykształcenie techniczne i praktykę, odbyła wymagane szkolenie oraz zdała egzamin kwalifikacyjny. Zasada powyższa dotyczy zarówno kandydatów na diagnostów ubiegających się po raz pierwszy o wydanie uprawnienia, jak też kandydatów ponownie ubiegających się o wydanie uprawnienia po jego utracie".

W konkluzji stwierdzono, że ponieważ, zgodnie z warunkami określonymi art. 84 ust 2 ustawy, starosta wydaje uprawnienie diagnoście do wykonywania badań technicznych pojazdów, jeżeli osoba ubiegająca się o jego wydanie spełnia łącznie wszystkie wymagania dotyczące wykształcenia i praktyki, szkolenia oraz egzaminu kwalifikacyjnego, należało odmówić wydania uprawnień, gdyż wnioskodawca nie spełnia dwóch warunków, tj. odbycia wymaganego prawem szkolenia oraz zdanego egzaminu kwalifikacyjnego przed komisją powołaną przez dyrektora TDT.

Odwołanie od tej decyzji złożył J. R. i zarzucił naruszenie:

- art. 84 ust. 2 i 2a ustawy, przez błędne uznanie, że nie spełnia on wymagań ww. normy prawnej w sposób uniemożliwiający wydanie uprawnień diagnosty samochodowego, a także wobec pominięcia przepisu § 18 ust. 1 rozporządzenia;

- art. 6, 7, 7a, 8, 77, 80 i 107 § 3 K.p.a., przez niewystarczające i niepełne rozważenie materiału dowodowego, niedokładne wyjaśnienie i określenie stanu faktycznego i prawnego sprawy, co w konsekwencji doprowadziło do wadliwego wydania decyzji o odmowie wydania uprawnień diagnosty samochodowego.

Wskazując na powyższe naruszenia odwołujący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji i zobowiązanie organu pierwszej instancji do wydania uprawnień diagnosty do wykonywania badań technicznych pojazdów na blankiecie urzędowym.

W uzasadnieniu odwołania podniesiono, że organ powołał się tylko na orzeczenie NSA, które eliminuje możliwość przyznania uprawnień nie dokonując jednocześnie żadnych ustaleń ani swojej egzegezy norm prawa, które nawet w świetle orzecznictwa sądów administracyjnych budzą wątpliwości w zakresie stosowania. Zdaniem odwołującego brak jest podstaw prawnych do uznania, że w chwili obecnej istnieje wymóg powtórzenia przez niego przedmiotowego szkolenia oraz zdania egzaminu w TDT, jeśli spełniał on te warunki wcześniej, tj. przed uzyskaniem uprawnień, które następnie zostały cofnięte. Odwołujący podniósł, że decyzja o cofnięciu uprawnień nie usunęła z obrotu prawnego mocy dokumentów w postaci zaświadczeń o ukończonych szkoleniach ani tym bardziej zaświadczenia o zdaniu egzaminu kwalifikacyjnego. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w treści § 18 ust. 1 obowiązującego rozporządzenia. Odwołujący stwierdził, że z treści tego przepisu płynie wniosek, że nawet diagnosta, który nie zdał uprzednio egzaminu w TDT w pewnych przypadkach może uzyskać ponownie uprawnienia zawodowe bez uzyskania egzaminu kwalifikacyjnego. A zatem gdy do wniosku załączono zaświadczenie o ukończeniu szkoleń zakończonych egzaminem przed dniem [...] listopada 2004 r. (przed powstaniem normy o egzaminie kwalifikacyjnym w TDT), będzie miał zastosowanie § 18 ust. 1 rozporządzenia. Zdaniem odwołującego takie zaświadczenia zachowały swoją moc prawną, a fakt zdania egzaminu wewnętrznego uprawnia go do nabycia uprawnień zawodowych diagnosty, bez konieczności spełnienia warunku zdania powtórnego egzaminu kwalifikacyjnego, do przeprowadzenia którego kompetencję obecnie posiada Dyrektor TDT. Odwołujący powołując orzecznictwo sądów administracyjnych (wyrok WSA w Lublinie z 1 lipca 2007 r., III SA/Lu 6/08; wyrok NSA z 13 maja 2009 r, II GSK 927/08; wyrok WSA w Poznaniu z 18 lutego 2009 r., II SA/Po 630/08; wyrok WSA w Białymstoku z 23 września 2009 r., II SA/Bk 184/09), stwierdził że wyraźnie z niego wynika iż intencją ustawodawcy nie było, by diagności, którzy uzyskali uprawnienia i kandydaci na diagnostów, którzy ukończyli szkolenie pod rządami poprzednio obowiązujących przepisów, byli zobowiązani do składania egzaminu według znowelizowanych przepisów. Taki ewentualny obowiązek musiałby wynikać z wyraźnej regulacji prawnej w omawianym zakresie. Zatem, zdaniem odwołującego, żaden przepis prawa nie pozbawił go nabytych praw w tym zakresie. Ustawa w tym przypadku musiałaby pozbawić egzaminy po "starych" kursach ważności, a takich przepisów nie było i nie ma w obrocie prawnym. W świetle powyższego odwołujący stwierdził, że należy uznać iż dodatkowe legitymowanie się przez niego ukończeniem szkolenia i uzyskaniem pozytywnego wyniku egzaminu zdawanego na nowych zasadach nie jest konieczne.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzją z [...] lipca 20019 r. nr [...] utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu pierwszej instancji bazujące na wyroku NSA z 20 listopada 2018 r., II GSK 3871/16 zgodnie z którym osoba występująca czy to po raz pierwszy o wydanie uprawnień, czy też o ponowne wydanie uprawnień musi spełniać wszystkie przesłanki określone w ustawie oraz w aktach wykonawczych obowiązujących w dacie wydania decyzji. Zdaniem Kolegium słusznie organ pierwszej instancji uznał, że odwołujący nie spełnił wszystkich wymagań określonych w art. 84 ust. 2 ustawy, gdyż nie złożył zaświadczenia o odbyciu szkolenia dla diagnostów oraz zaświadczenia potwierdzającego zdanie egzaminu kwalifikacyjnego o którym mowa w art. 84 ust. 2 i 2a ustawy. Organ odwoławczy stwierdził, że przedłożone przez odwołującego zaświadczenia nie odpowiadają aktualnie obowiązującym standardom szkolenia oraz nie były zakończone egzaminem kwalifikacyjnym. Organ wywiódł, że wykonywanie czynności diagnosty przed wejściem w życie ustawy – Prawo o ruchu drogowym odbywało się na podstawie upoważnienia właściwego wojewody udzielanego stacji kontroli pojazdów, w którym imiennie wskazywano pracowników upoważnionych do przeprowadzenia badań technicznych pojazdów oraz zakres ich upoważnienia - § 61 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z 1 lutego 1993 r. w sprawie warunków technicznych i badan pojazdów Dz.U. z 1993 r., nr 21, poz. 91 ze zm.). Takie też upoważnienie zostało przez odwołującego dołączone do wniosku. Zdaniem organu odwoławczego uregulowanie w treści art. 145 ust. 6 ustawy, sytuacji prawnej osób wykonujących czynności diagnosty w dacie wejścia w życie ustawy - Prawo o ruchu drogowym nie oznacza jednak, że zaświadczenie o ukończeniu z wynikiem pozytywnym przeszkolenia w zakresie podstawowym, które jest niezbędne do wykazania przez pracowników stacji kontroli pojazdów kwalifikacji do przeprowadzania badań technicznych traktować należy jak zaświadczenie o odbyciu wymaganego szkolenia oraz złożeniu egzaminu kwalifikacyjnego. Ustawodawca nie przewidział bowiem rozwiązania pozwalającego na przyjęcie, że doszło do "zrównania" zaświadczeń o odbyciu przeszkolenia, uprawniających, po spełnieniu także innych warunków, do wykonywania czynności diagnosty, wydawanych przed wejściem w życie ustawy - Prawo o ruchu drogowym z zaświadczeniami wymaganymi od osób, które na podstawie przepisów tej ustawy ubiegały się o uprawnienia diagnosty. Organ stwierdził, że stanowiska odwołującego o zachowaniu, na podstawie § 18 ust. 1 rozporządzenia, ważności zaświadczeń przedłożonych przez niego do wniosku, w szczególności zaświadczenia z 7 sierpnia 1993 r. o ukończeniu kursu dla diagnostów na poziomie podstawowym w zakresie przeprowadzania badań technicznych pojazdów, nie wspiera argumentacja przedstawiona przez NSA w uzasadnieniu wyroku z 13 maja 2009 r., II GSK 927/08, oddalającego skargę kasacyjną od wyroku WSA w Lublinie z 1 lipca 2008 r., III SA/Lu 6/08. Podniesiono, że rozważania NSA odnosiły się do odmiennego stanu faktycznego i prawnego. Kontrolowana przez WSA decyzja została wydana w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o nadaniu uprawnień diagnosty, a wobec tego chodziło o zbadanie, czy decyzja ta nie jest dotknięta wadą kwalifikowaną. NSA uznał, że nie narusza rażąco prawa decyzja o nadaniu uprawnienia diagnosty, osobie która legitymowała się zaświadczeniem o ukończeniu szkolenia i złożeniu egzaminu z wynikiem pozytywnym wydanym w stanie prawnym, który nie obowiązywał w dacie złożenia wniosku o nadanie uprawnienia diagnosty. Zmiana stanu prawnego polegała bowiem wyłącznie na zmianie podmiotu, który był upoważniony do powołania komisji do przeprowadzenia egzaminu kwalifikacyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny odwołując się do § 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 4 listopada 2004 r. w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do diagnostów (Dz. U. nr 246, poz. 2469 ze zm.) podniósł, że zaświadczenie o ukończeniu szkolenia uzyskane przed wejściem w życie powołanego rozporządzenia zachowuje ważność w całości, a więc także w zakresie informacji o zdanym egzaminie. Zdaniem organu odwoławczego z analizy tego wyroku wynika zasadnicza różnica w stosunku do stanu rozpoznawanej sprawy polegająca na tym, że stanowisko sformułowane przez NSA w tym wyroku z 13 maja 2009 r. odnosiło się do diagnosty, który odbył szkolenie i złożył egzamin z wynikiem pozytywnym pod rządami ustawy z 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym i właściwych aktów wykonawczych, które w sposób zbliżony określały program szkolenia i egzaminowania diagnostów. Przedkładając powyższe na kanwę niniejszej sprawy organ podniósł, że mimo obowiązywania § 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z 28 listopada 2014 r. w sprawie szkolenia i egzaminowania diagnostów oraz wzorów dokumentów z tym związanych, który odpowiada w swej istocie § 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 4 listopada 2004 r. w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do diagnostów (Dz.U. 2004 r., nr 246, poz. 2469), nie można przyjąć, że odwołujący uzyskał zaświadczenie o ukończeniu szkolenia umożliwiające ubieganie się o uprawnienia diagnosty i by korzystało ono z ochrony przewidzianej w powołanym przepisie. Podkreślono, że zaświadczenia odpowiednio z [...] sierpnia 1993 r. i z [...] lipca 1996 r. na które powołuje się odwołujący, wydane zostały w czasie, gdy obowiązujące przepisy nie przewidywały wydawania uprawnień diagnosty, a wobec tego nie mogą obecnie stanowić podstawy ponownego uzyskania tych uprawnień przez odwołującego. Zdaniem organu odwoławczego niemniej istotny w niniejszym stanie faktycznym jest również upływ czasu między odbyciem przez odwołującego przeszkolenia w szczególności w zakresie podstawowym, potwierdzonym zaświadczeniem z [...] sierpnia 1993 r., a datą złożenia wniosku o wydanie uprawnienia diagnosty z dnia [...] maja 2019 r. W okresie przeszło szesnastu lat zmianie uległ nie tylko zakres szkolenia wymuszony postępem technicznym, ale także sposób weryfikowania wiedzy kandydatów na diagnostów, a wobec tego również z tej przyczyny uzasadnione jest stosowanie wobec odwołującego aktualnie obowiązujących kryteriów udzielania uprawnień diagnosty. Mając powyższe na uwadze stwierdzono, że odwołujący nie spełnił wszystkich wymaganych prawem warunków do wydania uprawnień diagnosty określonych przez ustawodawcę w treści art. 84 ust. 2 ustawy - Prawa o ruchu drogowym, a mianowicie odbycia wymaganego szkolenia oraz zdania egzaminu kwalifikacyjnego przed komisją powołaną przez Dyrektora TDT.

Skargę od tej decyzji do sądu administracyjnego wniósł J. R. i zarzucił naruszenie:

- art. 84 ust. 2, 2a, 2b i 4 ustawy w zw. z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z 7 września 1999 r. w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do diagnostów (Dz.U. nr 81, poz. 919) oraz § 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 4 listopada 2004 r. w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do diagnostów (Dz.U. nr 246, poz. 2469) a także § 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z 28 listopada 2014 r. w sprawie szkolenia i egzaminowania diagnostów oraz wzorów dokumentów z tym związanych (Dz.U. z 2014 r., poz. 1836), przez błędną wykładnię i zastosowanie i uznanie, że należy odmówić mu wydania uprawnień ze względu na brak przedłożenia zaświadczenia o zdaniu egzaminu kwalifikacyjnego organizowanego przez Dyrektora TDT;

- art. 6, 7, 7a, 8, 77, 80 i 107 § 3 K.p.a., przez niewystarczające i niepełne rozważenie materiału dowodowego, niedokładne wyjaśnienie i określenie stanu faktycznego i prawnego sprawy, w szczególności brak analizy treści i znaczenia przedstawionego przez wnioskodawcę zaświadczenia nr [...] potwierdzającego ukończenie szkolenia w zakresie przyprowadzania badań technicznych pojazdów, a także innych twierdzeń i zarzutów stawianych w odwołaniu od decyzji starosty; utrzymania w mocy decyzji organu pierwszej instancji pomimo wskazania w niej błędnej oraz niepełnej podstawy prawnej rozstrzygnięcia, co w konsekwencji doprowadziło do wadliwego wydania decyzji wobec błędnego i niepełnego uzasadnienia prawnego i faktycznego decyzji.

Wskazując na powyższe naruszenia skarżący wniósł o uchylenie decyzji organów obu instancji.

W uzasadnieniu skargi podniósł, że ustawodawca pomimo zmian rozporządzenia i rozbudowania treści art. 84 ust. 2 ustawy nie wprowadził warunku w postaci konieczności ponownego zaliczenia egzaminu na diagnostę samochodowego przeprowadzonego przez dyrektora TDT w przypadku uprzedniego cofnięcia takich uprawnień. Taki warunek nigdy nie istniał i nie istnieje w obrocie prawnym w chwili obecnej. Zdaniem skarżącego należy założyć, że skoro racjonalny ustawodawca takiego przepisu nie wprowadził to normy dotyczące przyznawania ponownie uprawnień diagnosty po okresie 5 lat z zastosowaniem art. 84 ust. 4 ustawy nie mogą być przez organ intepretowane w sposób rozszerzający w taki sposób, że poprzez wyjście poza literalną wykładnię tego przepisu narusza się i ogranicza prawa obywatela. Takie ograniczenie ustawowe może istnieć w obrocie prawnym ale musi mieć konkretną i dokładnie opisaną normę prawną wprowadzoną do systemu prawnego. Ewentualne przypisywanie negatywnych skutków z powodu tego, że żaden z obowiązujących przepisów wprost nie stanowi, że egzamin, który diagnosta zdawał po kursach diagnostycznych ukończonych przed 2004 r. jest nadal ważny jest nieprawidłowe. Intencją ustawodawcy nie było, by diagności którzy uzyskali uprawnienia i kandydaci na diagnostów, którzy ukończyli szkolenie pod rządami poprzednio obowiązujących przepisów byli zobowiązania do składania egzaminu według znowelizowanych przepisów. Taki obowiązek musiałby wynikać z wyraźnej regulacji prawnej. Żaden przepis prawa nie pozbawił nabytych praw w tym zakresie. Wręcz przeciwnie ustawodawca w rozporządzeniach wykonawczych aż dwukrotnie potwierdza w § 14 a potem w § 18, że zaświadczenia nie utraciły nigdy mocy prawnej i zachowują ważność. Skarżący podniósł, że od 2004 r. po nowelizacji ustawy – Prawo o ruchu drogowym ustawodawca sam zniósł obowiązek doszkalania diagnostów. Diagności nie mają żadnego obowiązku prawnego od ponad 16 lat w zakresie szkoleń. Nie można zatem czynić zarzutu, że od daty odbycia przeszkolenia potwierdzonego zaświadczeniem z [...] sierpnia 1993 r. do daty złożenia wniosku o wydanie uprawnień diagnosty minęło ponad 16 lat. Skarżący podniósł, że istotnie nie jest to dobre rozwiązanie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, ale ustawodawca sam zniósł taki wymóg. Reasumując skarżący stwierdził, że brak jest podstaw do uznania, że istnieje wymóg powtórzenia szkolenia oraz zdania egzaminu w TDT, jeżeli kandydat na diagnostę spełnia te warunki wcześniej, tj. przed uzyskaniem uprawnień, które następnie zostały cofnięte. Decyzja o cofnięciu uprawnień nie usunęła bowiem z obrotu prawnego mocy dokumentów w postaci zaświadczenia o ukończonych szkoleniach ani tym bardziej zaświadczenia o zdaniu egzaminu kwalifikacyjnego. Na poparcie swojego stanowiska skarżący wskazał wyrok WSA w Lublinie z 1 lipca 2007 r., III SA/Lu 6/08; wyrok NSA z 13 maja 2005 r., II GSK 927/08; wyrok WSA w Poznaniu z 18 lutego 2009 r., II SA/Po 630/08; wyrok WSA w Białymstoku z 16 lipca 2009 r., II SA/Bk 184/09.

Organ w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył co następuje.

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

W sprawie niniejszej organy odmówiły J. R. wydania uprawnień diagnosty do wykonywania badań technicznych pojazdów z tego powodu, że nie spełnia on wymagań określonych w art. 84 ust. 2 i 2a ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1990 ze zm.; dalej powoływana jako ustawa) w zakresie odbycia wymaganego szkolenia oraz zdania egzaminu kwalifikacyjnego przed komisją powołaną przez Dyrektora Transportu Dozoru Technicznego. Podstawę stanowiska organów stanowił wyrok NSA z 20 listopada 2018 r. wydany w sprawie II GSK 3871/16 (pub. Lex nr 2632420). W tym miejscu warto przytoczyć tezy tego wyroku, albowiem stanowią one argumentację przedstawioną przez organy rozstrzygające sprawę niniejszą. W sprawie tej sąd zajmował się zagadnieniem czy złożone przez skarżącego zaświadczenie z 1997 r. o ukończeniu z wynikiem dodatnim przeszkolenia na poziomie podstawowym w zakresie przeprowadzenia badań technicznych pojazdów, jest równoznaczne ze spełnieniem warunków odbycia wymaganego szkolenia oraz zdania w wynikiem pozytywnym egzaminu kwalifikacyjnego określonych w art. 84 ust. 2 ustawy (właściwie analogiczny stan faktyczny jak w sprawie niniejszej). NSA stwierdził, że ustawodawca nie przewidział rozwiązania, które pozwoliłoby na przyjęcie, że doszło do "zrównania" zaświadczeń o odbyciu przeszkolenia uprawniającego do wykonywania czynności diagnosty, wydawanych przed wejściem w życie ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, z zaświadczeniami wymaganymi od osób, które na podstawie przepisów tej ustawy ubiegały się o uprawnienia diagnosty. Takiego rozwiązania nie może stanowić § 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z 28 listopada 2014 r. w sprawie szkolenia i egzaminowania diagnostów oraz wzoru dokumentów z tym związanych (Dz.U. z 2014 r. poz. 1836; dalej powoływane jako rozporządzenie), albowiem regulacja ta dotyczy zaświadczeń nabytych w trybie art. 84 ust. 2 ustawy. Skarżący uprawnienia diagnosty nabył zaś na podstawie poprzedniej ustawy – Prawo o ruchu drogowym, która nie przewidywała wydawania uprawnień diagnosty, wobec tego zaświadczenie z 1997 r. nie może obecnie stanowić podstawy ponownego uzyskania uprawnień diagnosty. NSA w sprawie tej zwrócił uwagę na fakt, że nie bez znaczenia jest także upływ czasu między odbyciem przeszkolenia w 1997 r. a złożeniem wniosku w 2015 r. Podniesiono, że w tym okresie zmianie uległ nie tylko zakres szkolenia wymuszony postępem technicznym, ale także sposób weryfikowania wiedzy kandydatów na diagnostów dlatego też także i z tej przyczyny uzasadnione jest stosowanie aktualnie obowiązujących kryteriów udzielenia uprawnień diagnosty. Stwierdzono przy tym, że stanowisko takie nie stanowi naruszenia konstytucyjnej zasady proporcjonalności. Nie można bowiem uznać, by poddanie osoby, która ubiega się o ponowne wydanie uprawnień diagnosty po ich uprzednim cofnięciu, procedurze przewidzianej w powszechnie obowiązujących przepisach prawa stanowiło przejaw nadmiernej ingerencji w jej konstytucyjnie chronione prawa.

Uwzględniając powyższe stanowisko NSA organy w sprawie niniejszej przyjęły, że przedłożone przez skarżącego zaświadczenia o odbyciu przeszkoleń uprawniających go do wykonywania czynności diagnosty, wydane przed wejściem w życie ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, nie mogą stanowić podstawy ponownego uzyskania przez niego uprawnień diagnosty. Zdaniem sądu uzasadnienia decyzji organów obu instancji, jak słusznie zarzuca skarżący zawierają niepełne uzasadnienie prawne i faktyczne. Uzasadnienia te ograniczają się właściwie do przytoczenia też przedmiotowego wyroku NSA. Tymczasem stan prawny jak i faktyczny sprawy jest dużo bardziej skomplikowany i nie może stanowić prostego przełożenia na uzasadnienie zawarte w wyroku NSA. Co prawda na etapie odpowiedzi na skargę organ odwoławczy przedstawił analizę przepisów dotyczących nabywania uprawnień do wykonywania czynności diagnosty ale nie odniósł tego do stanu faktycznego sprawy.

Odnosząc się do powyższego, zdaniem sądu, należy przedstawić kolejne regulacje prawne odnoszące się do osób przeprowadzających badania techniczne pojazdów wraz z nawiązaniem do stanu faktycznego sprawy niniejszej.

Pierwotna ustawa z 1 lutego 1983 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. nr 6, poz. 35) przewidywała obowiązek przeprowadzania badań technicznych pojazdów, wskazując (w art. 65 ust. 1 ), że badania te przeprowadzają stacje kontroli pojazdów podległe wojewodzie i upoważnione przedsiębiorstwa i instytucje państwowe lub społeczne oraz organizacje społeczne. Na podstawie art. 57 ust. 1 pkt 1 i art. 66 pkt 1, zawierających delegację do wydania stosownego rozporządzenia, Minister Komunikacji wydał w dniu 8 grudnia 1983 r. rozporządzenie w sprawie warunków technicznych i badania pojazdów. W § 53 ust.1 tego rozporządzenia stanowiono, że do przeprowadzania badań technicznych pojazdów mogą być upoważnione 1) stacje kontroli pojazdów podległe wojewodom, 2) przedsiębiorstwa i instytucje państwowe lub spółdzielcze, 3) organizacje społeczne posiadające zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej. Jednostki te powinny być wyposażone w odpowiednie stanowisko kontrolne i dysponować pracownikami odpowiadającymi określonym wymaganiom. Wymagania te określał § 55, który w ust. 3 stanowił, że poza kwalifikacjami, o których mowa w ust. 1 i ust. 2 (dotyczyły wymaganego wykształcenia i praktyki zawodowej) pracownicy, którzy dokonują badań technicznych pojazdów, powinni posiadać zaświadczenie z ukończenia z wynikiem dodatnim przeszkolenia w zakresie prowadzenia badań technicznych pojazdów, odbytego w uprawnionych przez Ministra Komunikacji jednostkach i według programu zatwierdzonego przez Ministra Komunikacji. Stacja kontroli pojazdów, która spełniała powyższe wymagania mogła wystąpić do właściwego wojewody z wnioskiem o udzielenie jej upoważnienia do dokonywania badań technicznych. W upoważnieniu wydawanym stacji kontroli pojazdów wojewoda określał pojazdy, których badanie mogło być przeprowadzone i imiennie pracowników wyznaczonych do dokonywania badań. Badań technicznych mogli dokonywać wyłącznie pracownicy jednostki wyznaczeni w upoważnieniu (§ 56 rozporządzenia).

Analiza treści wskazanych wyżej przepisów ustawy i wydanego na jej podstawie rozporządzenia wskazuje, że istotnie w ówcześnie obowiązującym stanie prawnym, upoważnienie do dokonywania badań technicznych pojazdów uzyskiwała stacja kontroli pojazdów. Upoważnienie to stacja kontroli pojazdów mogła jednak uzyskać wówczas, gdy dysponowała pracownikami spełniającymi określone wymagania czyli między innymi posiadającymi zaświadczenie z ukończenia z wynikiem dodatnim przeszkolenia w zakresie prowadzenia badań technicznych pojazdów, odbytego w uprawnionych przez Ministra Komunikacji jednostkach i według programu zatwierdzonego przez Ministra Komunikacji. Pracownicy spełniający te wymagania byli wskazywani imiennie w upoważnieniu jako uprawnieni do wykonywania badań.

W dniu 1 maja 1993 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z 1 lutego 1993 r. w sprawie warunków technicznych i badań pojazdów (Dz. U. nr 70, poz. 317 ze zm.), które w § 64 uchyliło rozporządzenie z 8 grudnia 1983 r. Przewidywało ono w § 63 ust. 2 pkt 2, że wydane przez dniem wejścia w życie rozporządzenia upoważnienia do dokonywania badań technicznych pojazdów zachowują ważność nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 1995 r. Dotyczyło to upoważnień wydanych przez wojewodę stacjom kontroli pojazdów Natomiast pracownicy stacji kontroli pojazdów, dokonujący badań technicznych pojazdów w dniu wejścia w życie tego rozporządzenia, tj. w dniu 1 maja 1993 r., którzy uzyskali uprawnienia do dokonywania badań wg dotychczasowych przepisów, zgodnie z § 63 ust. 3 uważani byli za posiadających kwalifikacje, chociażby nie spełniali warunków określonych w § 59 ust. 1. Pod rządami tego rozporządzenia z wnioskiem o przyznanie upoważnienia stacji kontroli pojazdów do przeprowadzania badań technicznych występowała dana jednostka, a upoważnienie wydawane przez wojewodę określało także m.in. imiennie pracowników upoważnionych do dokonywania badań technicznych oraz zakres upoważnienia (§ 61 ust. 1 i ust. 2). Rozporządzenie określało również jakie kwalifikacje powinni posiadać pracownicy stacji kontroli pojazdów gdy chodzi o wykształcenie i praktykę oraz przewidywało, że powinni oni posiadać ważne zaświadczenie o ukończeniu z wynikiem dodatnim przeszkolenia w zakresie przeprowadzania badań technicznych pojazdów na poziomie podstawowym lub specjalistycznym.

Na podstawie tego rozporządzenia Wojewoda Ł. w dniu [...] grudnia 1998 r. upoważnił Zespół Szkół Zawodowych w S. do dokonywania badań technicznych pojazdów. Do wykonywania badań technicznych pojazdów objętych tym upoważnieniem wyznaczono imiennie pracowników jednostki m.in. skarżącego J. R. Upoważnienie to następnie zostało zmienione w dniu [...] grudnia 1999 r. przy czym J. R. nadal pozostawał pracownikiem wyznaczonym do wykonywania badań technicznych pojazdów. Również na podstawie tego rozporządzenia skarżący w dniu [...] sierpnia 1993 r. uzyskał zaświadczenie o ukończeniu przeszkolenia w zakresie przeprowadzania badań technicznych pojazdów z wynikiem ogólnym pozytywnym. Z treści zaświadczenia wynika, że szkolenie odbywało się w dniach od 2 do 7 sierpnia 1993 r. i zakończone było egzaminem końcowym. Kolejne zaświadczenie z [...] lipca 1996 r. dotyczyło ukończenia szkolenia specjalistycznego w zakresie obejmującym badania przed pierwszą rejestracją pojazdów złożonych poza wytwórnią z elementów jednej marki i typu oraz tzw. SAM. Szkolenie trwało do 1 lipca 1996 r. do 4 lipca 1996 r. i również zakończyło się egzaminem. Następne zaświadczenie z [...] listopada 1998 r. dotyczyło ukończenia z wynikiem ogólnym dobrym kursu diagnostycznego w zakresie badania prawidłowości przystosowania pojazdów do zasilania gazem. Szkolenie to również zakończone było egzaminem.

Z powyższego wynika, że skarżący ukończył z wynikami dodatnimi, potwierdzonymi egzaminami, przeszkolenie w zakresie przeprowadzania badań technicznych zarówno na poziomie podstawowym (1993 r.) jak i specjalistycznym (1996 r.). Następnie w 1998 r. został imiennie wyznaczony jako pracownik stacji kontroli pojazdów do przeprowadzania badań technicznych pojazdów.

Rozporządzenie stanowiące podstawę nabycia przez skarżącego uprawnień do wykonywania czynności diagnosty uchylone zostało w dniu 2 lipca 1999 r. pośrednio przez art. 151 ust. 2 nowej, obecnie obowiązującej, ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, która weszła w życie 1 stycznia 1999 r. Istotnie dopiero w tej ustawie uregulowany został status diagnosty. Jednocześnie jednak wchodząc w życie nowa ustawa – Prawo o ruchu drogowym z 20 czerwca 1997 r. w przepisach przejściowych - w art. 145 ust. 6 określiła sytuację osób wykonujących czynności diagnosty stanowiąc, że "osoby wykonujące czynności diagnosty w dniu wejścia w życie ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów uważa się za spełniające wymagania określone ustawą". Przepis ten, zdaniem sądu, zrównał sytuację osób wykonujących czynności diagnosty w upoważnionej stacji kontroli pojazdów ze statusem diagnosty. Skarżący w dniu wejścia w życie nowej ustawy bez wątpienia wykonywał czynności diagnosty co oznacza, że spełniał wymagania określone nową ustawą. Nowa ustawa – Prawo o ruchu drogowym w następujący sposób określała wymagania jakie musi spełniać osoba ubiegająca się o uprawnienia diagnosty:

- pierwotnie art. 84 ust. 6 ustawy stanowił, że starosta wydaje uprawnienie diagnosty do wykonywania badań technicznych, jeżeli osoba ubiegająca się o jego wydanie posiada wymagane wykształcenie techniczne i praktykę oraz odbyła szkolenie zakończone egzaminem z pozytywnym wynikiem, w jednostce wyznaczonej przez Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej. Jednocześnie pierwsze rozporządzenie wykonawcze na gruncie tej ustawy – z 7 września 1999 r. Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do diagnostów (Dz. U. nr 81, poz. 919 ) przewidywało w § 6 rozporządzenia, że pracownicy stacji kontroli pojazdów dokonujący badań technicznych, którzy uzyskali uprawnienia do dokonywania badań według dotychczasowych przepisów zachowywali uzyskane uprawnienia;

- od 1 stycznia 2002 r. zmieniono jednostkę redakcyjną tej regulacji i już w art. 84 ust. 2 postanowiono, że starosta wydaje uprawnienie diagnosty do wykonywania badań technicznych, jeżeli osoba ubiegająca się o jego wydanie posiada wymagane wykształcenie techniczne i praktykę oraz odbyła szkolenie zakończone egzaminem z pozytywnym wynikiem, w jednostce wyznaczonej przez ministra właściwego do spraw transportu. Jednocześnie kolejne rozporządzenie Ministra Infrastruktury, wydane w dniu 28 listopada 2002 r. (Dz.U. nr 208, poz. 1769), w § 7 stwierdzało, że osoby, które uzyskały uprawnienia do przeprowadzania badań technicznych pojazdów na podstawie dotychczasowych przepisów, zachowują te uprawnienia w zakresie, na jaki zostały wydane;

- od 21 sierpnia 2004 r. do art. 84 dodano ust. 2a w którym określono podmiot uprawiony do przeprowadzenia egzaminu a mianowicie postanowiono, że egzamin o którym mowa w ust. 2, przeprowadza za opłatą komisja powołana przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego. W ust. 2 postanowiono, że starosta wydaje uprawnienie diagnosty do wykonywania badań technicznych, jeżeli osoba ubiegająca się o jego wydanie posiada wymagane wykształcenie techniczne i praktykę odbyła wymagane szkolenie oraz zdała z wynikiem pozytywnym egzamin kwalifikacyjny. Jednocześnie następne rozporządzenie z 4 listopada 2004 r. (Dz.U. nr 246, poz. 2469) poza określeniem wymagań w zakresie wykształcenia i praktyki zawodowej przewidziało dla osób ubiegających się o uprawnienia diagnosty obowiązek ukończenia szkolenia dla diagnostów, a następnie po jego odbyciu i uzyskaniu zaświadczenia o jego ukończeniu obowiązek przystąpienia i zaliczenia egzaminu kwalifikacyjnego. Zaświadczenie potwierdzające zdanie egzaminu kwalifikacyjnego stanowi podstawę do ubiegania się o wydanie uprawnień diagnosty (§ 11 ust. 1 rozporządzenia). W § 14 postanowiono, że zaświadczenia o ukończeniu szkolenia wydane na podstawie przepisów dotychczasowych zachowują ważność;

- w dniu 10 sierpnia 2014 r. w ust. 2 art. 84 wykreślono zwrot "z wynikiem pozytywnym", jednocześnie w aktualnie obowiązującym rozporządzeniu z 28 listopada 2014 r. w sprawie szkolenia i egzaminowania diagnostów oraz wzorów dokumentów z tym związanych (Dz.U. z 2014 r., poz. 1836) także w § 18 ust. 1 postanowiono, że zaświadczenia o ukończeniu szkolenia wydane przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia zachowują ważność.

Analiza kolejnych zmian wprowadzanych przez ustawodawcę w przepisach ustawowych i przepisach wykonawczych, dotyczących podmiotów upoważnionych do dokonywania badań technicznych pojazdów potwierdza, że ustawodawca dbał o zachowanie ciągłości uzyskanych uprawnień. Istotnie pierwotna ustawa – Prawo o ruchu drogowym upoważnienie do dokonywania badań technicznych pojazdów przyznawała stacjom kontroli pojazdów, przy czym badania te przeprowadzali pracownicy tych stacji posiadający odpowiednie kwalifikacje. Nowa ustawa – Prawo o ruchu drogowym w przepisach przejściowych (art. 145 ust. 6) właściwie zrównała sytuację osób wykonujących czynności diagnosty w upoważnionej stacji kontroli pojazdów ze statusem diagnosty. Z powyższego należy wnioskować, że posiadanie przez skarżącego zaświadczeń uzyskanych na podstawie przepisów "starej" ustawy – Prawo o ruchu drogowym oznaczało, że spełnia od wymagania określone nową ustawą. Nowa ustawa, jak wykazano powyżej, od samego początku właściwie w sposób identyczny reguluje wymagania jakie musi spełniać osoba ubiegająca się o uprawnienia diagnosty. Zmienia się tylko podmiot uprawniony do przeprowadzenia egzaminu pierwotnie była to jednostka wyznaczona przez Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej, następnie jednostka wyznaczona przez ministra właściwego do spraw transportu i aktualnie od 2004 r. komisja powołana przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego, która przeprowadza egzamin kwalifikacyjny. Za każdym razem była to jednostka wyznaczona przez organ centralny.

Należy wskazać, że orzecznictwo sądowe dotyczące rzeczonego problemu jest dość ubogie i niejednolite. Nawiązując do wyroku NSA w sprawie II GSK 3871/16 (na który powołał się organ), skład orzekający w niniejszej sprawie nie podziela do końca zawartych w tymże orzeczeniu wniosków, które miałyby odnosić się do stanu faktycznego sprawy niniejszej.

Otóż skarżący uzyskał uprawnienia do przeprowadzania badań technicznych pojazdów, jako imiennie wyznaczony pracownik w stacji diagnostycznej na podstawie ustawy z 1 lutego 1983 r. - Prawo o ruchu drogowym oraz rozporządzenia wykonawczego z 1993 r. Uprawnienia te zachował jako samodzielny diagnosta na podstawie art. 145 ust. 6 ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym oraz § 6 rozporządzenia wykonawczego z 7 września 1996 r., pomimo że ww. ustawa w art. 84 ust. 6 przewidywała egzamin najpierw przed odpowiednią jednostką wskazaną przez ministra a następnie przed komisją. Kolejne rozporządzenia wykonawcze z: 28 listopada 2002 r. w § 7; z 4 listopada 2004 r. w § 14 i z 28 listopada 2014 r. w § 18 stanowiły o zachowaniu uprawnień uzyskanych na podstawie "przepisów dotychczasowych".

Pod pojęciem "przepisów dotychczasowych" należy rozumieć, zdaniem sądu, nie tylko przepisy bezpośrednio poprzedzające "nowe" rozporządzenie, ale wszystkie przepisy, poczynając od wejścia w życie ustawy – Prawo o ruchu drogowym z 1983 r. i rozporządzeń wykonawczych aż po najnowsze brzmienie ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym i rozporządzeń wykonawczych. Odmienne rozumienie pojęcia "przepisów dotychczasowych" prowadziłoby do sytuacji, że każda osoba uprawniona do dokonywania badan technicznych w stacji kontroli pojazdów pod rządem przepisów ustawy – Prawo o ruchu drogowym z 1983 r. musiałaby poddać się egzaminom (nawet wielokrotnie) po wejściu w życie ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym i wszystkich przepisów zmieniających. Pozostawałoby to w sprzeczności z art. 145 ust. 6 ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym oraz kolejnych rozporządzeń wykonawczych, w których za każdym razem zawarto przepisy o zachowaniu uprawnień diagnostycznych nabytych pierwotnie. Ustawodawca w ustawie z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym nie zawarł przepisu stanowiącego o utracie uprawnień diagnostycznych wobec osób, które nabyły takie uprawnienia jako imiennie wyznaczeni pracownicy do dokonywania badań diagnostycznych w stacji kontroli pojazdów.

Organy rozstrzygające ponownie sprawę niniejszą, odniosą całościowy stan prawny dotyczący osób przeprowadzających badania techniczne pojazdów do stanu faktycznego sprawy niniejszej, w szczególności uwzględnią, że skarżący na podstawie zaświadczeń uzyskanych w 1993 r., 1996 r. i 1998 r. potwierdzających odbycie szkoleń i zdanie egzaminów, był imiennie upoważnionym pracownikiem do wykonywania badań technicznych pojazdów w upoważnionej stacji kontroli pojazdów. Nadto uwzględnią to, że nowa ustawa – Prawo o ruchu drogowym w przepisie przejściowym stanowiła, że osoby wykonujące czynności diagnosty w dniu wejścia w życie tej ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów uważa się za spełniające wymagania określone ustawą. Wreszcie uwzględnią także i to, że każda zmiana regulacji zawartej już w nowej ustawie dotyczącej wymagań jakie musi spełniać osoba ubiegająca się o uprawnienia diagnosty, potwierdzała jednocześnie ważność uprawnień nabytych na podstawie przepisów dotychczasowych. Zmiany te jak już wskazano powyżej dotyczyły w zasadzie wskazania podmiotu uprawnionego do przeprowadzenia egzaminu. Decyzję w przedmiocie wydania skarżącemu uprawnień diagnosty uzasadnią zgodnie z wymogami art. 107 § 3 K.p.a. Faktem jest, ze pomiędzy odbyciem przeszkolenia w 1993 r. a złożeniem wniosku w 2019 r. przez skarżącego upłynął długi okres czasu. W tym czasie istotnie ze względu na postęp techniczny uległ zmianie zakres szkolenia i dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym wskazane byłoby co najmniej zaktualizowanie posiadanej wiedzy w szczególności osób które ponownie ubiegają się o uprawnienia diagnosty po ich uprzednim cofnięciu. Jednakże, jak zasadnie podnosi skarżący, brak jest w stosunku do diagnostów regulacji wymagającej ponownego zdania egzaminu po upływie określonego czasu w którym nie wykonywano tego zawodu. Wręcz przeciwnie jak już wywiedziono powyżej ustawodawca dba o zachowanie ciągłości uzyskanych uprawnień. Zatem, ewentualna weryfikacja wiedzy, diagnosty z uwagi na upływ czasu nie znajduje uzasadnienia prawnego w obowiązujących przepisach.

Mając powyższe na uwadze sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325), orzekł o uchyleniu zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu pierwszej instancji. Rozstrzygnięcie o kosztach znalazło swoją podstawę w art. 200 w zw. z art. 205 § 2 tej ustawy procesowej. Zasądzone od organu na rzecz skarżącego koszty to wpis sądowy w kwocie 200 zł.



Powered by SoftProdukt