Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Jarosław Wichrowski (spr.) Sędziowie: sędzia WSA Joanna Brzezińska sędzia WSA Elżbieta Piechowiak po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 9 lutego 2021 r. sprawy ze skargi A. G. na decyzję Inspektor Sanitarny z dnia [...] czerwca 2020 r., nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za niezastosowanie do obowiązku poddania się kwarantannie 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Państwowego [...] Inspektora [...] w Ś. z dnia [...] maja 2020 r., nr [...]; 2. zasądza od Inspektor Sanitarny na rzecz Skarżącego kwotę [...]([...]) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Ś. decyzją z [...].05.2020 r., nr [...], na podstawie art. 48a ust. 1 pkt 1, ust. 3 pkt 1, ust. 4, ust. 7 w zw. z art. 46b pkt 5 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (tekst jednolity Dz. U. z 2019 r. poz. 1239 ze zm.) w zw. z § 2 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 maja 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. z 2020 r. poz. 792, dalej powoływane jako rozporządzenie RM z 2.05.2020 r.), art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (tekst jednolity Dz. U. z 2019 r. poz. 59 ze zm.) oraz na podstawie art. 104, art. 107 § 1, art. 108 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2020 r. poz. 256 ze zm., dalej powoływana jako kpa) wymierzył A. (dalej określany jako Skarżący) karę pieniężną w wysokości 5 000 zł za niezastosowanie się do obowiązku poddania się kwarantannie w związku z przekroczeniem granicy państwowej w celu udania się do swojego miejsca zamieszkania lub pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu organ wskazał, że z dniem [...] .03.2020 r. został wprowadzony na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stan epidemii (rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii Dz. U. z 2020 r. poz. 491 ze zm.). Zgodnie z § 2 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia RM z 2.05.2020 r., osoba, która przekroczyła granicę państwową w celu udania się do swojego miejsca zamieszkania lub pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązana odbyć po przekroczeniu granicy państwowej obowiązkową kwarantannę, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 34 ust. 5 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, trwającą 14 dni licząc od dnia następującego po przekroczeniu tej granicy, wraz z osobami wspólnie zamieszkującymi lub gospodarującymi.

Skarżący przekroczył granicę państwową w celu udania się do swojego miejsca zamieszkania lub pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z czym związany był obowiązek odbycia wyżej powołanej obowiązkowej kwarantanny w terminie od [...] do [...] maja 2020 r. Skarżący, wiedząc o tym, że jest objęty kwarantanną w związku z epidemią koronawirusa SARS-CoV-19, nie zastosował się do obowiązku poddania się kwarantannie wynikającego z art. 34 ust. 2 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi w ten sposób, że [...] .05.2020 r. o godz. 10.50 w czasie kontroli kwarantanny nie był obecny w domu. W rozmowie telefonicznej wyjaśnił, że językiem polskim słabo posługuje się. Ponadto oświadczył, że pojechał do żony na wieś po ubrania. Nadmienił, że na granicy nikt mu nie powiedział, że w Polsce będzie na kwarantannie. Skarżący powrócił do domu o godz. 13.20. Żona Skarżącego oświadczyła, że mąż nie miał z nią kontaktu, odzież odebrał spod bramy z T.

Powyższe ustalenia organ administracji pozyskał w oparciu o notatki służbowe Komendy Powiatowej Policji w Ś. sporządzone [...] .05.2020 r. oraz rozmowę telefoniczną z żoną Skarżącego. Wskazane dokumenty organ ocenił jako wiarygodne, rzetelne i stanowiący istotne, kluczowe źródło do ustalenia stanu faktycznego.

Z uwagi na fakt, że załatwienie sprawy nie cierpiało zwłoki ze względu na niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia ludzkiego, w postępowaniu administracyjnym poprzedzającym wydanie niniejszej decyzji odstąpiono od wymogów związanych z zapewnieniem stronie czynnego udziału w postępowaniu, o czym uczyniono adnotację urzędową w aktach sprawy (art. 10 § 2 i 3 kpa).

Podstawą prawną niniejszej decyzji jest art. 48a ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 46b pkt 5 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. Zgodnie z art. 48a ust. 1 ww. ustawy, kto w stanie zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii nie stosuje się do ustanowionych na podstawie art. 46 lub art. 46b nakazów, zakazów lub ograniczeń, o których mowa w szczególności w art. 46b pkt 5 (obowiązku poddania się kwarantannie), podlega karze pieniężnej w wysokości od 5000 złotych do 30000 złotych. Zgodnie z art. 48a ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, kary pieniężne określone w art. 48a ust. 1, wymierza w drodze decyzji administracyjnej, państwowy powiatowy inspektor sanitarny i państwowy graniczny inspektor sanitarny. Przepisy ww. ustawy nie regulują odrębnie przesłanek wymiaru administracyjnej kary pieniężnej, w związku z czym zgodnie z art. 189a § 2 pkt 1 kpa, w takim przypadku należy zastosować regulacje kodeksu postępowania administracyjnego. Przesłanki wymiaru administracyjnej kary pieniężnej zostały określone w art. 189d kpa i organ administracji publicznej, wymierzając Skarżącemu karę pieniężną, wziął pod uwagę fakt, że strona miała wiedzę, że podlega obowiązkowi kwarantanny, złamała jej zakazy, narażając w ten sposób wiele osób na potencjalne ryzyko zakażenia. Organ nie znalazł podstaw do zastosowania art. 189f § 1 kpa z uwagi na fakt, że brak jest zasadności uznania, iż waga naruszenia prawa zachowaniem strony postępowania jest znikoma. Skarżący swoim zachowaniem naruszył obowiązek poddania się kwarantannie opuszczając miejsce odbywania kwarantanny. Z uwagi na powyższe, w ocenie organu, kara w wysokości 5000 zł była adekwatna do wagi naruszenia, sposobu naruszenia, okoliczności naruszenia oraz uwzględnia indywidualne i osobiste właściwości strony postępowania.

Z uwagi na fakt, że swoim zachowaniem Skarżący stworzył istotne i realne ryzyko dla innych osób narażonych na zakażenie SARS-CoV-2, a także z uwagi na to, że kara ma w tym przypadku stanowić formę prewencji przed popełnianiem takich czynów, organ postanowił w oparciu o przepis art. 108 § 1 kpa nadać decyzji o ukaraniu rygor natychmiastowej wykonalności. Jedną z przesłanek takiego rozstrzygnięcia jest niezbędność ze względu na ochronę zdrowia i życia ludzkiego. Natychmiastowa wykonalność decyzji o nałożeniu kar za naruszenie tak istotnych obowiązków z punktu widzenia ochrony zdrowia publicznego, ma na celu ochronę najistotniejszej wartości jaką jest ludzkie życie i zdrowie.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył Skarżący. W jego uzasadnieniu wskazał, że podstawą materialną do nałożenia kary za naruszenie obowiązku hospitalizacji, kwarantanny lub izolacji w związku z COVID-19, czyli w przedmiocie, który reguluje rozporządzenie RM z 2.05.2020 r., jest przepis art. 15zzzn ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, dalej powoływana jako ustawa COVID-19). Powyższą regulację należy stosować jako lex specialis do art. 48a ust. 1 pkt 1 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. Zauważyć bowiem należy, że zarówno przepisy rozporządzenia - które wyznaczyły obowiązek kwarantanny - jak i ustawy COVID-19, odnoszą się wyłącznie do epidemii COVID-19 (por. § 1 cyt. rozporządzenia "Ustala się, że obszarem, na którym wystąpił stan epidemii wywołany zakażeniami wirusem SARS-CoV-2, jest terytorium Rzeczypospolitej Polskiej"; art. 1 ust 1 pkt 1 ustawy COVID-19: "1) zasady i tryb zapobiegania oraz zwalczania zakażenia wirusem SARS-CoV-2 i rozprzestrzeniania się choroby zakaźnej u ludzi, wywołanej tym wirusem, w tym zasady i tryb podejmowania działań przeciwepidemicznych i zapobiegawczych w celu unieszkodliwienia źródeł zakażenia i przecięcia dróg szerzenia się tej choroby zakaźnej"). Inaczej przepisy obu tych ustaw w zakresie, w jakim by się pokrywały do obecnego stanu faktycznego (epidemii COVID-19), stanowiłyby superfluum, a ponadto pozwalały na karanie dwa razy za to samo naruszenie i to w dodatku przez ten sam organ.

Art. 15 zzzn ustawy COVID-19 nie przewiduje dolnej granicy kary. Organ I instancji nie miał zatem obowiązku nałożenia jej w kwocie minimalnej 5 000 zł, a jej wymiar winien być dostosowany do wagi naruszenia, stopnia przyczynienia się strony do powstania naruszenia prawa; działania podjęte przez stronę dobrowolnie w celu uniknięcia skutków naruszenia prawa oraz warunki osobiste ukaranego, z możliwością odstąpienia od jej wymierzenia w ogóle.

W niniejszej sprawie zachodzą bardzo szczególne warunki, które doprowadziły do zaistnienia sytuacji, w której organ uznał zachowanie Skarżącego za naruszenie kwarantanny. Skarżący jest obcokrajowcem nie posługującym się językiem polskim. Nie budzi wątpliwości, że bez takiej umiejętności nie było możliwe zapoznanie się przez niego z treścią rozporządzenia, posługującego się w sposób oczywisty językiem prawniczym. Również natłok przekazywanych informacji medialnych, także posługujących się szczegółowym słownictwem (kwarantanna, zagrożenie epidemiczne, ograniczenia w ruchu granicznym itp.) nie umożliwiały Skarżącemu uzyskania jednoznacznej wiedzy. Natomiast w momencie przekraczania granicy niemiecko- polskiej [...] .05.2020 r. Skarżący nie uzyskał żadnej informacji na temat odbywania kwarantanny od służb granicznych, które powinny poinstruować go dokładnie - zwłaszcza, że nie posługiwał się językiem polskim nawet w stopniu zrozumiałym - o obciążających go obowiązkach w związku z wjazdem na terytorium Polski.

Wcześniej Skarżący uzyskał błędne informacje - nie znając języka polskiego, polegał na informacjach od osób postronnych - że w Polsce od 1 maja granice dla pracowników wyjeżdżających do domu będą otwarte i z tą świadomością przekraczał granicę. Samo wylegitymowanie na granicy nie było zaś niczym nowym, gdyż z racji pochodzenia a. zawsze jest kontrolowany przez służby graniczne. Dopiero w chwili kontrolnego telefonu od funkcjonariusza Policji [...] .03.2020 r. uzyskał stanowcze informacje o obowiązku kwarantanny, co praktycznie wyłącza jakikolwiek stopień winy po jego stronie. Po otrzymaniu telefonicznych informacji od funkcjonariusza Policji kwarantanna była przez Skarżącego przestrzegana bez wyjątków.

Co ważniejsze, nikt z rodziny Skarżącego nie miał bezpośredniego z nim kontaktu po jego powrocie do Polski. Rodzina podjęła wszelkie środki ostrożności, umożliwiając Skarżącemu pobyt w odosobnieniu w miejscu zamieszkania. Naruszenie kwarantanny miało zaś miejsce wyłącznie w celu odebrania swoich rzeczy oraz żywności pozostawionych przez małżonkę - bez kontaktu - w miejscu jej czasowego pobytu.

Nadto, Skarżący poddał się testom, które wyszły negatywnie, a zatem faktycznego zagrożenia możliwością zarażenia wirusem nie było.

Zdaniem Skarżącego powyższe uzasadnia odstąpienie od wymierzenia kary w myśl art. 189f ust. 1 pkt 1 kpa. Nie powinno zaś budzić wątpliwości, że w opisanej sytuacji (brak przyczynienia się do naruszenia kwarantanny, brak biegłej znajomości języka polskiego i brak poinformowania w zrozumiałym języku o kwarantannie, natychmiastowe zaprzestanie naruszeń po uzyskaniu zrozumiałej informacji) kara powinna być znacznie niższa niż wymierzone 5 000 zł.

Decyzją z [...] .06.2020 r., nr [...] , Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w B. na podstawie art. 104 oraz art. 138 § 1 pkt 1 kpa w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 4 oraz art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej w zw. z art. 1 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy COVID-19 w zw. z art. 34 ust. 2 i ust. 4 pkt 2, art. 46b pkt 5, art. 48 a ust. 1 pkt 1 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Ś., wydając zaskarżoną decyzję, dokonał obszernego opisu prawno-merytorycznego, uzasadniając potrzebę wydania decyzji ze względu na ochronę zdrowia i życia ludzkiego, jak również ze względu na ważny interes społeczny i konieczność zapewnienia należytej ochrony dla zdrowia i życia osób postronnych.

W sprawie odstąpiono od zasady czynnego udziału strony w postępowaniu ze względu na niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia ludzkiego, co było uzasadnione ogłoszonym na terenie kraju stanem epidemii, a wprowadzony nakaz kwarantanny osób miał na celu zapobieganie rozprzestrzenianiu się zakażeń wywołanych SARS-CoV-2. Uprawnienie organu administracji publicznej w zakresie odstąpienia od zasady określonej w art. 10 § 1 kpa wynika z art. 15zzzzzn ustawy COVID-19.

Organ wskazał, że Skarżący przekroczył granicę niemiecko-polską [...] .05.2020r., a tym samym od [...] .05.2020 r. podlegał obowiązkowej kwarantannie. W dniu [...] .05.2020 r. naruszył obowiązek kwarantanny udając się do żony, która przebywała w innej miejscowości, po ubrania i jedzenie. Żona Skarżącego jest Polką. W czasie kiedy Skarżący powrócił do kraju, na dwa tygodnie wyprowadziła się z domu, aby nie kontaktować się z mężem, stąd należy stwierdzić, że małżonkowie byli świadomi, że Skarżącego obowiązuje kwarantanna.

Z uwagi na fakt, że Skarżący swoim zachowaniem stworzył wysokie ryzyko dla innych osób narażenia na SARS-Co-2, organ uznał za zasadne nałożenie administracyjnej kary pieniężnej. W ocenie organu odwoławczego kara w wysokości 5000 zł była adekwatna do wagi, sposobu oraz okoliczności naruszenia art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy COVID-19 oraz naruszenia § 2 ust.2 pkt 2 rozporządzenia RM z 2.05.020 r.

Skargę na powyższą decyzję złożył Skarżący, zarzucając jej:

1. naruszenie prawa materialnego, tj.:

a. art. 15 zzzn ust. 1 COVID-19 poprzez odmowę jego zastosowania i uznanie za prawidłowe wymierzenie kary grzywny w oparciu o art. 48a ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 46b pkt 5 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi w sytuacji, w której to art. 15 zzzn ust. 1 ustawy COVID-19 stanowi lex specialis dla ustawy o zapobieganiu i zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych, wobec czego kara powinna była zostać wymierzona w oparciu o ten właśnie przepis prawa w szczególności, że obowiązek kwarantanny został na Skarżącego nałożony w związku z pandemią wirusa SARS-Cov-2 na podstawie rozporządzenia RM z 2.05.2020 r., które to naruszenie skutkowało wymierzeniem surowszej (minimum 5000 zł) kary;

b. art. 32 ust. 1 Konstytucji RP poprzez nałożenie kary grzywny za naruszenie wprowadzonego w drodze rozporządzenia RM z 2.05.2020 r. obowiązku kwarantanny w sytuacji, w której na skutek bariery informacyjnej i językowej nie był świadom oraz braku pouczenia go przez funkcjonariuszy Straży Granicznej o takim obowiązku przy wjeździe do kraju w dniu [...] .05.2020 r., co stanowi naruszenie konstytucyjnego prawa do równego traktowania przez władze publiczne;

2. naruszenie przepisów postępowania, tj.:

art. 189c kpa poprzez odmowę zastosowania ustawy względniejszej w postaci art. 15 zzzn ust. 1 ustawy COVID-19 w sytuacji, w której stanowiła ona zarówno lex posteriori jak i lex specialis dla stanowiącej podstawę wydania zaskarżonej decyzji ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi;

art. 189d pkt 1, 4, 7 kpa poprzez niewzięcie pod uwagę przy wymierzaniu kary administracyjnej wagi, okoliczności i stopnia przyczynienia się Skarżącego do powstania naruszenia prawa oraz jego właściwości i warunków osobistych w sytuacji, w której ma to fundamentalne znaczenie dla wydanej decyzji z uwagi na fakt, że Skarżący w żadnym stopniu nie przyczynił się do ukaranego naruszenia, bowiem nie miał on szansy na zapoznanie się z obowiązującymi regulacjami i nie został o pouczony przez funkcjonariuszy Straży Granicznej o obowiązku odbycia kwarantanny;

art. 189f § 1 pkt 1 kpa poprzez nieodstąpienie od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej w sytuacji, w której waga popełnionego naruszenia była znikoma (Skarżący jednorazowo opuścił swoje miejsce zamieszkania, nie kontaktując się fizycznie z żadną inną osobą), a Skarżący zaprzestał naruszania prawa natychmiast po zwróceniu mu uwagi na dokonane naruszenie przez funkcjonariuszy Policji;

art. 8 kpa poprzez wymierzenie surowej kary pieniężnej w sytuacji, w której z okoliczności sprawy jasno wynika, że nie miał możliwości powzięcia informacji o aktualnych obostrzeniach obowiązujących na terytorium RP oraz nie został o tym pouczony przez właściwe organy państwa przy przekroczeniu granicy, co stanowi rażące naruszenie zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej.

Wskazując na powyższe uchybienia, Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu Skarżący podtrzymał stanowisko, które przedstawił w odwołaniu. Ponadto wskazał, że nie sposób uznać, ażeby w niniejszej sprawie organ przeprowadził postępowanie z poszanowaniem zasad określonych w art. 8 kpa. Wymierzając karę grzywny, organ naruszył obowiązującą w polskim prawie zasadę proporcjonalności, zgodnie z którą organy stosują środki mające wpływ na prawa lub interesy osób prywatnych tylko w razie potrzeby i w zakresie wymaganym do osiągnięcia zamierzonego celu. Dokonując wykładni tego pojęcia, warto zwrócić uwagę również na uregulowanie z art. 6 ust. 1 Europejskiego Kodeksu Dobrej Administracji, stanowiącego, że w toku podejmowania decyzji urzędnik powinien zapewnić, że przyjęte działania pozostaną współmierne dla obranego celu i będzie unikać ograniczania praw obywateli lub nakładania na nich obciążeń, jeżeli obciążenia te byłyby niewspółmierne do celu prowadzonych działań. Za wymierzeniem tak wysokiej kary nie przemawiał też w żadnym stopniu interes społeczny lub słuszny interes obywateli, bowiem Skarżący w żadnym stopniu nie stworzył zagrożenia dla zdrowia publicznego i po właściwym już poinformowaniu go o obowiązku kwarantanny stosował się do niego bez żadnych uchybień. Ponadto, przeprowadzony w późniejszym czasie test wykluczył u niego obecność koronawirusa.

Na skutek wydania zaskarżonej decyzji pogwałcona została zasada równego traktowania, przewidziana nie tylko w Kodeksie postępowania administracyjnego, lecz również w Konstytucji (art. 32 ust. 1), z której wynika nakaz jednakowego traktowania podmiotów prawa w obrębie określonej klasy (kategorii). Wszystkie podmioty prawa, charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną (relewantną), powinny być traktowane równo, bez zróżnicowań, zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących. Podmioty różniące się mogą być natomiast traktowane odmiennie. Ocenę każdej regulacji prawnej z punktu widzenia zasady równości musi poprzedzić zbadanie sytuacji prawnej podmiotów i przeanalizowanie ich cech wspólnych i cech różniących. Prawidłowa wykładnia tego przepisu prowadzi zatem do wniosku, że przy wydaniu zaskarżonej decyzji organ powinien był wziąć pod uwagę szczególną sytuację Skarżącego, brak pouczenia go o obowiązku kwarantanny oraz wyjątkowe okoliczności sprawy, takie jak pandemia koronawirusa i wprowadzane w pośpiechu i w dużej ilości nowe ustawy, rozporządzenia i innego rodzaju akty prawne, z którymi Skarżący nie miał szansy się zapoznać, co poskutkowało niezawinionym naruszeniem tychże przepisów.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Ustosunkowując się do zarzutów skargi, wskazał, że z uwagi na fakt, że Skarżący złamał kwarantannę i naruszył art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy COVID-19 oraz § 2 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia RM z 2.05.2020 r., organ I instancji uznał za zasadne nałożenie administracyjnej kary pieniężnej. Powołując sie na treść art. 48a ust. 1 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi oraz art. 15zzzn ust. 1 ustawy COVID-19 organ wskazał, że przepisy prawa przewidują za przedmiotowe przewinienie karę do 30 000 zł, a tym samym kara nałożona na stronę jest w granicach minimalnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlegała uwzględnieniu, aczkolwiek nie wszystkie jej zarzuty były zasadne.

Sąd w pełni podziela stanowisko Skarżącego dotyczące niewyjaśnienia przez organ, w szczególności w świetle zarzutów skargi, podstawy prawnej, na podstawie której organ nałożył na Skarżącego karę. Podkreślenia wymaga, że w tym zakresie obowiązują przepisy dwóch ustaw, tj. ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi oraz ustawy COVID-19.

Zgodnie z art. 46a ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi: "W przypadku wystąpienia stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego o charakterze i w rozmiarach przekraczających możliwości działania właściwych organów administracji rządowej i organów jednostek samorządu terytorialnego, Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, na podstawie danych przekazanych przez ministra właściwego do spraw zdrowia, ministra właściwego do spraw wewnętrznych, ministra właściwego do spraw administracji publicznej, Głównego Inspektora Sanitarnego oraz wojewodów:

1) zagrożony obszar wraz ze wskazaniem rodzaju strefy, na którym wystąpił stan epidemii lub stan zagrożenia epidemicznego,

2) rodzaj stosowanych rozwiązań - w zakresie określonym w art. 46b

- mając na względzie zakres stosowanych rozwiązań oraz uwzględniając bieżące możliwości budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego.".

Z kolei stosownie do art. 46b pkt 5 cyt. ustawy, w rozporządzeniu, o którym mowa w art. 46a, można ustanowić obowiązek poddania się kwarantannie.

W oparciu o powyższe przepisy zostało wydane rozporządzenie RM z 2.05.2020 r. (obowiązujące od 2.05.2020 r.), w którego § 2 zawarto następujący zapis: "1. Do odwołania wstrzymuje się przemieszczanie się pasażerów w transporcie kolejowym wykonywanym z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej.

2. W okresie, o którym mowa w ust. 1, osoba przekraczająca granicę państwową, w celu udania się do swojego miejsca zamieszkania lub pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jest obowiązana: (...)

2) odbyć, po przekroczeniu granicy państwowej, obowiązkową kwarantannę, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 34 ust. 5 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, trwającą 14 dni licząc od dnia następującego po przekroczeniu tej granicy, wraz z osobami wspólnie zamieszkującymi lub gospodarującymi.".

Zgodnie natomiast z art. 48a ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, kto w stanie zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii nie stosuje się do ustanowionych na podstawie art. 46 lub art. 46b nakazów, zakazów lub ograniczeń, o których mowa w art. 46 ust. 4 pkt 1 lub w art. 46b pkt 5 i 9-12, podlega karze pieniężnej w wysokości od 5000 zł do 30 000 zł. Tenże właśnie przepis stał się podstawą prawną wydanych w analizowanej sprawie decyzji.

Natomiast zgodnie z art. 15zzzn ust. 1 ustawy COVID-19, w razie stwierdzenia naruszenia obowiązku hospitalizacji, kwarantanny lub izolacji w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem lub zwalczaniem COVID-19, nałożonego przez właściwy organ lub wynikającego z przepisów prawa, państwowy powiatowy inspektor sanitarny nakłada na osobę naruszającą taki obowiązek, w drodze decyzji, administracyjną karę pieniężną w kwocie do 30 000 zł.

Z zestawienia ww. przepisów (tj. art. 48a ust. 1 pkt 1 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi i art. 15zzzn ust. 1 ustawy COVID-19) wynika, że, na pierwszy rzut oka, można by stwierdzić, iż regulują one de facto te same kwestie. Organy nie podjęły się wyjaśnienia powyższego problemu, a w szczególności nie dokonał żadnej analizy w tym zakresie organ II instancji pomimo podnoszonych przez Skarżącego zarzutów, co stanowi ewidentne naruszenie art. 107 § 3, art. 8 § 1 i art. 9 kpa.

W ocenie Sądu należy w tym zakresie podzielić stanowisko Skarżącego, że podstawę prawną wydanej decyzji winien w niniejszej sprawie stanowić art. 15zzzn ust. 1 ustawy COVID-19, jako lex specialis, regulujący problematykę związaną konkretnie z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, i ten sam cel przyświecał wydaniu rozporządzenia RM z 2.05.2020 r. Zatem organ, stosując jako podstawę nałożenia kary pieniężnej art. 48a ust. 1 pkt 1 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, dopuścił się naruszenia przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, co wynika chociażby z okoliczności, że art. 15zzzn ust. 1 ustawy COVID-19 nie przewiduje dolnej granicy kary pieniężnej, która mogła zostać wymierzona Skarżącemu, podczas gdy art. 48a ust. 1 pkt 1 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi taką dolną granicę przewiduje, zatem organ nie mógł wymierzyć kary niższej niż 5000 zł.

Nie były natomiast zasadne pozostałe zarzuty skargi.

Jak już ustalono, konsekwencje niezastosowania się do obowiązku kwarantanny zostały uregulowane w art. 15 zzzn ust. 1 ustawy COVID-19. Przy czym, stosownie do art. 15zzzn ust. 2 ww. ustawy, stwierdzenie naruszenia obowiązku, o którym mowa w ust. 1, może nastąpić w szczególności na podstawie ustaleń Policji, innych służb państwowych lub innych uprawnionych podmiotów.

W okolicznościach niniejszej sprawy postępowanie administracyjne zostało wszczęte w oparciu o notatkę z Policji sporządzoną przez funkcjonariusza Komendy Powiatowej Policji w Ś., z której wynika, że [...] .05.2020 r. Skarżący nie przestrzegał obowiązku kwarantanny, której został poddany w okresie od [...] do [...] maja 2020 r., w ten sposób, że opuścił mieszkanie i udał się do innej miejscowości. W skontrolowanym postępowaniu nie było kwestionowane to, że Skarżący został objęty kwarantanną trwającą w związku z przekroczeniem granicy państwowej. Nie było sporu co do tego, że kwarantanna ta odbywana była w mieszkaniu przy ul. [...] w Ś. oraz że [...] .05.2020 r. doszło do kontroli przez Policję przestrzegania przez Skarżącego obowiązku odbywania kwarantanny. W skardze Skarżący wskazywał, że nie wiedział o konieczności przestrzegania kwarantanny z uwagi na to, że jest obcokrajowcem, słabo znającym język polski. W tym miejscu podkreślenia wymaga, że żona Skarżącego jest Polką i w związku z tym znała ona aktualne regulacje, a nawet gdyby tak nie było, to mogła się z nimi zapoznać na prośbę małżonka, co jest logicznym postępowaniem, w szczególności w okresie, kiedy wiadomo, że w całej Europie były wprowadzane szeroko pojęte ograniczenia związane z poruszaniem się ludności. Obowiązkiem Skarżącego było zatem zasięgnięcie, chociażby przy pomocy małżonki, informacji o aktualnych obostrzeniach przy przekraczaniu granicy państwowej. O tym, że Skarżący musiał o nich wiedzieć, świadczy okoliczność, że w celu przestrzegania kwarantanny jego żona opuściła mieszkanie, umożliwiając jej odbycie tam przez Skarżącego. Ponadto, wjeżdżając na terytorium Polski, Skarżący, biorąc pod uwagę ww. okoliczności, winien, jeśli nie był zorientowany w tym zakresie, zasięgnąć informacji na temat obowiązujących obostrzeń od funkcjonariuszy służb granicznej lub celnej, czego, jak wynika z treści cytowanych przez niego rozmów, niewątpliwie nie uczynił.

Zatem Skarżący opuścił mieszkanie, w którym odbywał kwarantannę i mógł mieć (nawet niezaplanowany) kontakt z osobą trzecią, która takiej kwarantanny nie odbywała (chociażby przemieszczając się po klatce schodowej), a więc swoim zachowaniem potencjalnie mógł narazić taką osobę na zachorowanie. Do ryzyka takiego narażenia osób trzecich bez wątpienia zatem doszło. W świetle powyższego należy podkreślić, że wystarczające było dla rozstrzygnięcia sprawy oparcie dokonanych przez organ ustaleń na treści informacji Policji w postaci notatki urzędowej sporządzonej w sprawie naruszenia obowiązku kwarantanny przez Skarżącego, bo pozwala na to dyspozycja art. 15zzzn ust. 2 ustawy COVID-19, o ile przeprowadzone postępowanie nie podważy dokonanych przez organy Policji istotnych ustaleń faktycznych mających istotne znaczenie dla sprawy, co w tej sprawie nie nastąpiło.

Z tych wszystkich powodów Sąd uznał, że doszło do naruszenia obowiązku kwarantanny przez Skarżącego, co skutkowało jego odpowiedzialnością na gruncie art. 15zzzn ust. 1 ustawy COVID-19. Nie ma przy tym znaczenia okoliczność, że wykonany przez Skarżącego w późniejszym okresie test nie wykazał u niego zakażenia koronawirusem SARS-CoV-19. Okoliczność ta w świetle cytowanych, mających zastosowanie w niniejszej sprawie przepisów jest prawnie indyferentna.

Ponownie rozpoznając sprawę, organ w prawidłowy sposób zastosuje art. 15zzzn ust. 1 ustawy COVID-19, a orzekając o wysokości kary pieniężnej wymierzonej Skarżącemu, weźmie pod uwagę art. 189d i nast. kpa dotyczące zasad wymierzenia tejże kary.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w zw. z art. 135 ppsa, orzeczono jak w sentencji.

Na podstawie art. 15zzs4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1842) sprawa została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2019 r. poz. 2325).