Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Sędziowie Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka (spr.) Sędzia WSA Olga Żurawska-Matusiak Protokolant Monika Bodzan po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 marca 2010 r. sprawy ze skargi D. S. na postanowienie Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] marca 2009 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania oddala skargę

Zaskarżonym postanowieniem z [...] marca 2009 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego (GITD), działając na podstawie art. 134 k.p.a. w związku z odwołaniem D. S. (skarżący) od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z [...] stycznia 2009 r. o nałożeniu kary pieniężnej w kwocie 1.000 zł, stwierdził uchybienie terminu do wniesienia odwołania.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło na podstawie następującego stanu faktycznego i prawnego:

Z akt sprawy wynika, że decyzja [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z [...] stycznia 2009 r. o nałożeniu kary pieniężnej w kwocie 1.000 zł, wysłana listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru, została doręczona stronie dnia 5 lutego 2009 r. wraz z pouczeniem o terminie do wniesienia odwołania (dowód: zwrotne potwierdzenie odbioru decyzji). Pismem, które zostało nadane w Urzędzie Pocztowym w miejscowości L. w dniu 20 lutego 2009 r. strona wniosła odwołanie od ww. decyzji

Organ odwoławczy stwierdził, że strona uchybiła terminowi do wniesienia odwołania bowiem ostatnim dniem, w którym mogła ona złożyć odwołanie był 19 luty 2009 r. Ponadto GITD zauważył, że strona nie złożyła wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, o którym mowa w art. 58 k.p.a.

W konsekwencji zgodnie z art. 134 k.p.a. organ odwoławczy stwierdził w drodze postanowienia uchybienie terminu do wniesienia odwołania.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżący zarzucił naruszenie: przepisów art. 92 a ustawy o transporcie drogowym oraz 134 k.p.a. w zw. z art. 42 k.p.a. poprzez bezpodstawne stwierdzenie przez organ odwoławczy uchybienia terminu do wniesienia odwołania.

W uzasadnieniu skargi strona, oprócz szeregu zarzutów pod adresem decyzji o nałożeniu kary pieniężnej, podnosi, iż decyzja ta została doręczona na adres zakładu kosmetycznego należącego do skarżącego i odebrana przez nieupoważnionego pracownika. Skarżący w dniu dostarczenia pisma nie przebywał na terenie przedsiębiorstwa. Ponieważ miejscem doręczenia pisma osobie fizycznej jest jej miejsce zamieszkania, skarżący przyznał, iż mógł się zapoznać z decyzją dopiero 10 lutego 2009 r. Zdaniem skarżącego skoro decyzja została przez niego odebrana 10 lutego 2009 r., zatem nie mógł on złożyć wniosku o przywrócenie terminu bowiem przesłał odwołanie w terminie. Dlatego też doręczenie, które nie spełnia dyspozycji art. 42 k.p.a. i nie może być traktowane jako doręczenie zastępcze z art. 43 k.p.a. należy uznać, iż zarówno decyzja jak i postanowienie wydane zostały z naruszeniem prawa.

W odpowiedzi na skargę, Główny Inspektor Transportu Drogowego wnosząc o oddalenie skargi, podtrzymał dotychczasowe stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. Ustosunkowując się do zarzutów skargi zwrócił uwagę, że ze zwrotnego potwierdzenia odbioru decyzji organu I instancji jednoznacznie wynika, iż została ona wysłana na adres ul. G. [...] m [...],[...]-[...] L., a więc adres wskazany w zaświadczeniu o zmianie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, wystawionym przez Prezydenta Miasta L. jako adres zamieszkania przedsiębiorcy i odebrana osobiście przez stronę niniejszego postępowania, co potwierdza jej własnoręczny podpis. A zatem decyzja [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego została doręczona prawidłowo w miejscu zamieszkania skarżącego, zgodnie z dyspozycją art. 42 § 1 k.p.a.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej także p.p.s.a.).

W ocenie Sądu analizowana pod tym kątem skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 42 § 1 k.p.a. pisma doręcza się osobom fizycznym w ich mieszkaniu lub miejscu pracy. Stosownie do treści § 2 cytowanego przepisu pisma mogą być doręczone również w lokalu organu administracji publicznej, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej, zaś zgodnie z § 3 artykułu 42 k.p.a. w razie niemożności doręczenia pisma w sposób określony w § 1 i 2, a także w razie koniecznej potrzeby, pisma doręcza się w każdym miejscu, gdzie się adresata zastanie.

W literaturze przyjmuje się, że za najwłaściwsze miejsce doręczenia kodeks uznaje mieszkanie adresata lub miejsce jego pracy. Są to podstawowe (zasadnicze) miejsca doręczenia (art. 42 § 1). W nich podmiot doręczający ma obowiązek w pierwszej kolejności podjąć próbę doręczenia pisma. Określając te miejsca, przepis łączy je spójnikiem "lub", co w zasadzie oznacza brak wskazania ich kolejności. Nie ma wątpliwości, że chodzi tu tylko o mieszkanie adresata, a nie innej osoby (por. wyr. SN z dnia 8 listopada 1996 r., II KKN 104/96, OSNKW 1997, z. 5-6, poz. 50 oraz por. Łaszczyca Grzegorz, Martysz Czesław, Matan Andrzej, Komentarz do art. 42 k.p.a., Tom I. LEX, 2007, wyd. II).

Ponadto w wypadku wszczęcia postępowania z urzędu, obowiązek ustalenia adresu osoby fizycznej będzie spoczywał na organie podejmującym czynności postępowania. Zakres podejmowanych przez organ działań nie może ograniczać się do ustalenia adresu w rozumieniu ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 z późn. zm.). Pojęcie "adresu" wynikające z przepisów tej ustawy (oznaczenie lokalu, w którym osoba fizyczna jest zameldowana na pobyt stały lub czasowy) nie jest tożsame z "adresem" w rozumieniu art. 41 k.p.a. Ze względu na zasadę czynnego udziału strony w postępowaniu administracyjnym (art. 10 k.p.a.), organ ma obowiązek podjęcia wszelkich czynności skierowanych na ustalenie rzeczywistego adresu (zamieszkania, pobytu, miejsca pracy) strony postępowania (por. Łaszczyca G. i inni,Komentarz do art. 41 k.p.a.)

Z akt sprawy wynika, iż miejscem zamieszkania skarżącego w rozumieniu cytowanego wyżej przepisu był adres wskazany w zaświadczeniu o zmianie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej czyli ul. G. [...] m [...],[...]-[...] L. Okoliczność ta została dodatkowo potwierdzona w odwołaniu, gdzie skarżący wskazał ten adres, jako swój adres zamieszkania.

Natomiast na znajdującym się w aktach administracyjnych zwrotnym poświadczeniu odbioru decyzji o nałożeniu kary pieniężnej znajduje się wyraźny podpis skarżącego, zawierający jego imię i nazwisko, zaś na odwrocie tego dowodu doręczenia umieszczono adnotację listonosza, która wskazuje, iż przesyłka została doręczona adresatowi "osobiście". Wobec tego brak jest jakichkolwiek wątpliwości, iż odpis decyzji został doręczony skarżącemu prawidłowo, tak jak tego wymaga art. 42 § 1 k.p.a. w związku z art. 46 §1 k.p.a., zaś na oryginale dowodu doręczenia znajduje się jego własnoręczny podpis. W tej sytuacji zarzuty zawarte w skardze, iż przedmiotowa przesyłka została odebrana przez nieupoważnionego pracownika, nie znajdują odzwierciedlenia w materiale dowodowym zebranym w sprawie niniejszej.

Konsekwencją przyjęcia takiego poglądu jest stwierdzenie, że termin do wniesienia odwołania od decyzji z dnia [...] stycznia 2009 r. rozpoczął bieg w dniu 5 lutym 2009 r., jak to zostało przyjęte przez organy. Dlatego też skargę należało oddalić.

Z powyższych względów natury formalnej zarzuty skarżącego, dotyczące decyzji o nałożeniu kary pieniężnej nie mogły być zbadane przez sąd.

Mając na uwadze te okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny, nie znajdując uzasadnionych podstaw prawnych do uwzględnienia skargi, w oparciu o art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.