Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Marek Pietras, Sędziowie WSA Adam Lipiński (spr.), Sławomir Antoniuk, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Maria Zawada, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 września 2014 r. sprawy ze skargi H. na decyzję Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej oddala skargę

Szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego decyzją z dnia [...] lutego 2014 r. utrzymał w mocy swoją poprzedzającą decyzję z dnia [...] grudnia 2013 r. o odmowie udostępnienia H. informacji publicznej w zakresie pytań nr 7, 8, 10, 11 i 12 wniosku [...] z dnia [...] października 2013 r. Podstawę prawną wydania decyzji stanowiły przepisy art. 138 § 1 pkt 1 i art. 127 § 3 Kpa w zw. z art. 5 ust. 1 i art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) oraz w zw. z art. 39 ust. 1 i art. 43 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego (Dz. U. z 2006 r. Nr 104, poz. 711 ze zm.) i art. 5 ustawy z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 182, poz. 1228).

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, co następuje:

H. wniosła, w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, o udzielenie odpowiedzi na 13 pytań dotyczących działań [...] Agencji Bezpieczeństwa Krajowego – [...], stosowanego przez nią programu [...] i współpracy SKW z ww. Agencją.

Co do części pytań została udzielona pisemna odpowiedź w dniu [...] grudnia 2013 r. (powyższe zagadnienie nie stanowi przedmiotu niniejszej sprawy), natomiast odnośnie pięciu pytań (nr pytań podano zgodnie z numeracją zawartą we wniosku), to jest:

– pytania nr 7) Czy SKW posiada techniczne możliwości śledzenia połączeń telefonicznych oraz komunikacji w sieci Internet za pomocą słów kluczowych?

– pytania nr 8) Czy Prezes RM wyraził zgodę na podjęcie przez SKW współdziałania z [...] Agencją Bezpieczeństwa Narodowego ([...]) i ile razy?

– pytania nr 10) Czy SKW ma dostęp do programu [...]?

– pytania nr 11) Czy SKW otrzymała propozycję możliwości korzystania z programu [...]? Czy SKW dokonała analizy zgodności programu [...] z polskim porządkiem prawnym?

– pytania nr 12) Ponieważ zgodnie z doniesieniami na temat [...] programu [...] ([...]) na centralnym węźle internetowym [...] wywiad [...] monitoruje do 20% ruchu z zagranicą, to czy na polskim węźle internetowym [...] również odbywa się monitorowanie ruchu z zagranicą?

- organ odmówił odpowiedzi decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r.

[...] złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, w którym zarzuciła organowi, iż nie wskazał argumentów wyjaśniających dlaczego ujawnienie informacji o ewentualnym wyrażeniu zgody przez Prezesa Rady Ministrów na podjęcie współdziałania przez SKW z [...] w formie porozumienia byłoby niekorzystne z punktu widzenia interesów RP lub mogłoby spowodować szkodę dla RP, a także dlaczego żądane przez nią dane miałyby być informacją niejawną. Kwestionowała zasadność odmowy udzielenia informacji dotyczącej technicznych możliwości śledzenia połączeń telefonicznych i internetowych oraz stosowania programów [...] i [...].[...] podkreślała, że jej pytania wynikają jedynie z potrzeby sprawowania społecznej kontroli nad działaniami służb i nie zmierzają do uzyskania informacji zebranych przez SKW w wyniku konkretnych czynności operacyjno-rozpoznawczych. [...] chce uzyskać informacje o podjętych i planowanych działaniach, a nie o wynikach i przebiegu tych działań.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego decyzją z dnia [...] lutego 2014 r. podtrzymał zasadność poprzedzającego rozstrzygnięcia.

Argumentował, że podanie informacji o klauzuli tajności wraz z uzasadnieniem potrzeby jej nadania, w przypadku informacji dotyczącej wyrażenia przez Prezesa RM zgody na podjęcie przez SKW współdziałania z [...], spowodowałoby de facto ujawnienie informacji niejawnej, albowiem wprawdzie nie wprost ale pośrednio wskazałoby na istnienie lub nieistnienie takiego porozumienia. Informacje o współpracy z innymi służbami specjalnymi wskazują kierunki, obszary, a także przedmiot współdziałania SKW, co zważywszy na konieczność zapewnienia ochrony kontrwywiadowczej Sił Zbrojnych poza granicami państwa może zagrozić bezpieczeństwu przebywających tam żołnierzy i funkcjonariuszy, co niewątpliwie spełnia kryteria wymienione w ustawie o ochronie informacji niejawnych uzasadniające nadanie takim informacjom klauzuli kwalifikującej je do tajemnicy państwowej. Zatem także informacje zmierzające do ustalania istnienia porozumień pomiędzy służbami specjalnymi podlegają ochronie wynikającej z ustawy o ochronie informacji niejawnych.

Przepisy prawa nie nakazują podania uzasadnienia dla nadania określonej klauzuli tajności, tak więc zarzut, iż organ nie podał uzasadnienia dla nadania takiej, a nie innej klauzuli tajności jest całkowicie bezzasadny. Na mocy ustawy o ochronie informacji niejawnych na autorze dokumentu ciąży obowiązek nadania klauzuli tajności adekwatnej do treści w nim zawartych. Osoba ta ma także wiedzę o zagrożeniach, z którymi wiąże się ewentualne ujawnienie jej treści informacji. Podawanie natomiast uzasadnienia dla nadania określonej klauzuli tajności doprowadziłoby do powstania kolejnego, odrębnego dokumentu, w dodatku także objętego klauzulą. Zatem taka interpretacja przepisów ustawy o ochronie informacji niejawnych uniemożliwiłaby jej stosowanie w praktyce.

Podstawą do odmowy udzielenia odpowiedzi na pytania dotyczące pozostałych zagadnień były przepisy nakazujące Służbie ochronę szczegółowych form i zasad przeprowadzania czynności operacyjno-rozpoznawczych oraz stosowanych w związku z ich prowadzeniem środkach i metodach pracy, zawarte w art. 39 ust. 1 i art. 43 ust. 3 pkt 2 ustawy o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego. Przepis art. 39 ust. 1 nakazuje ochronę środków, form i metod realizacji zadań, zgromadzonych informacji oraz własnych obiektów i danych identyfikujących funkcjonariuszy tych służb, a udostępnienie tych informacji może nastąpić w trybie art. 43 ww. ustawy. Ponieważ w stanie faktycznym sprawy nie mamy do czynienia z przypadkami wskazanymi w ust. 1-6 tego przepisu, a więc żądaniem sądu, prokuratura lub Rzecznika Interesu Publicznego na okoliczność postępowań karnych mających związek z przestępstwami przeciwko życiu lub zdrowiu, to wyjątek od bezwzględnego zakazu udostępnienia treści tych informacji nie może znaleźć w niniejszej sprawie zastosowania.

Ponieważ, jak podano we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, pytania [...] nie tyle zmierzały do uzyskania informacji o technicznych możliwościach śledzenia przez SKW połączeń w sieci telefonicznej i internetowej, dostępu do programu [...] oraz monitorowania na polskim węźle internetowym [...] ruchu z zagranicą, ale były nakierowane na okoliczność ustalenia czy są one wykorzystywane w ramach zadań SKW, to organ podkreślił, iż z niezgodnym z ustawą kompetencyjną wykorzystaniem środków i metod przysługujących SKW, wiązałaby się odpowiedzialność za naruszenie przepisów tej ustawy. Z uwagi na wyposażenie służb specjalnych w instrumentarium, które wkracza w obszar praw i swobód obywateli, ustawodawca przewidział stosowne mechanizmy kontrolne zapewniające, oprócz wewnętrznych kontroli, także ich kontrolę społeczną. Polega ona na przedstawianiu informacji i wyjaśnień na żądanie komisji sejmowych, a zwłaszcza Sejmowej Komisji do Spraw Służb Specjalnych, ale z zachowaniem wymogów określonych przepisami ustawy o ochronie informacji niejawnych.

Ustosunkowując się do zarzutu [...], że CBA udzieliła odpowiedzi na niektóre z tego typu pytań, organ stwierdził, że każda ze służb dokonuje oceny zagrożeń wynikających z ujawnienia konkretnej informacji i w zależności od realizowanych zadań ocena ta może być odmienna. CBA realizuje zadania polegające na rozpoznawaniu i zwalczaniu przestępstw korupcyjnych i dlatego jej współdziałania z innymi służbami, nie mającymi charakteru wywiadowczego czy kontrwywiadowczego, ogranicza się wyłącznie do tego rodzaju spraw. Powyższe ma także wpływ na ocenę zagrożeń w przypadku ewentualnego ujawnienia tego typu informacji. SKW jest służbą wykonującą zadania kontrwywiadowcze i odpowiada za zapewnienie bezpieczeństwa Sił Zbrojnych poza granicami państwa, dlatego informacje umożliwiające zidentyfikowanie obszarów, przedmiotu współdziałania oraz zagranicznych służb współpracujących może wyrządzić realne szkody dla interesów RP. Z tych względów odmowa udzielenia odpowiedzi na powyższe pytanie jest uzasadniona.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie H. zarzuciła Szefowi Służby Kontrwywiadu Wojskowego naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy:

– art. 61 ust. 1 w zw. z art. 61 ust. 3 Konstytucji RP i w zw. z art. 5 ustawy o ochronie informacji niejawnych, polegające na ich niewłaściwym zastosowaniu, poprzez odmowę udostępnienia wnioskowanych informacji – mających charakter informacji publicznej – w sytuacji, gdy:

a) żadna z nich nie kwalifikuje się do udzielenia jej ochrony w świetle ustawy o ochronie informacji niejawnych,

b) organ nie wskazał jakimi dokładnie informacjami niejawnymi, w świetle poszczególnych ustępów art. 5 ustawy o ochronie informacji niejawnych, są wnioskowane informacje i nie podał jakiegokolwiek, przekonującego uzasadnienia dla ewentualnego nadania tym informacjom poszczególnych klauzul tajności,

c) organ wskazał, że nie był zobowiązany do ustalania przesłanek do objęcia wnioskowanych informacji, poszczególnymi klauzulami tajności;

– art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zw. z art. 39 ust. 1 i art. 43 ust. 3 pkt 2 ustawy o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego, poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że udostępnienie wnioskowanych informacji naruszałoby zakazy określone w tych przepisach, podczas gdy wskazane przepisy nie wprowadzają jakiejś odrębnej kategorii "tajemnic prawnie chronionych" i nie mogą być podstawą do odmowy udostępnienia informacji publicznej;

2. przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, w postaci:

– art. 107 § 1 i 3 Kpa, poprzez sporządzenie uzasadnienia zaskarżonej decyzji w sposób sprzeczny z tymi przepisami, w szczególności poprzez brak poczynienia szeregu ustaleń faktycznych, istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a także przez niedostateczne wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji;

– art. 8 Kpa, poprzez ogólne uzasadnienie przesłanek przemawiających, w ocenie organu, za odmową udostępnienia wnioskowanych informacji i niewytłumaczenie skarżącej, w sposób wystarczający, przyczyn negatywnego załatwienia sprawy;

– art. 138 § 1 pkt 1 Kpa, poprzez utrzymanie w mocy decyzji, która podlegała uchyleniu z uwagi na oczywistą obrazę prawa materialnego.

Wskazując na powyższe zarzuty [...] wnosiła o uchylenie zaskarżonej oraz utrzymanej nią w mocy decyzji wraz z zasądzeniem od organu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi [...] między innymi podkreśliła, iż aktualny system ochrony informacji niejawnych opiera się na obowiązku przesądzenia czy w okolicznościach konkretnego przypadku dana informacja wymaga ochrony jako niejawna. Uznanie informacji za niejawną może nastąpić po spełnieniu dwóch przesłanek: przesłanki materialnej czyli istnienia konieczności ochrony określonych dóbr prawnych, których zagrożenie lub naruszenie nastąpi w sytuacji ich upublicznienia (art. 1 ustawy o ochronie informacji niejawnych oraz nadaniu (art. 5 ustawy) klauzuli na różnym poziomie tajności, w zależności od stopnia szkody, jaką upublicznienie informacji może wyrządzić. W niniejszej sprawie organ w sposób dla siebie wygodny, interpretuje swoje obowiązki w zakresie oceny podstaw do odmowy informacji z uwagi na ochronę przepisami ustawy o ochronie informacji niejawnych. Nie można przyjąć, że dla odmowy udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej, wystarczające jest proste, ogólne powołanie się na konieczność ochrony danej informacji, gdy konieczne jest każdorazowe wszechstronne wyjaśnienie przez organ, czy w istocie istniały przesłanki ochrony danej informacji jako niejawnej, co zdaniem strony skarżącej uzasadnia zarzut naruszenia art. 61 ust. 1 w zw. z art. 61 ust. 3 Konstytucji RP i w zw. z art. 5 ustawy o ochronie informacji niejawnych.

W zakresie zarzutu naruszenia art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zw. z art. 39 ust. 1 i art. 43 ust. 3 pkt 2 ustawy o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego i Służbie Wywiadu Wojskowego, strona skarżąca uznała za błędne przyjęcie, iż ww. przepisy ustawy o SKW i SWW wprowadzają jakąś odrębną formę "tajemnicy prawnie chronionej". Przepisy te niewątpliwie nie mają charakteru materialnego, nie statuują jakichkolwiek przesłanek uzasadniających ochronę informacji gromadzonych przez SKW. Nie spełniają one zatem wymogów wyłączenia przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej wskazanych w art. 5 ust. 1 tejże regulacji. Zasadny jest zatem zarzut naruszenia prawa materialnego w tym zakresie.

Na poparcie swoich twierdzeń [...] wskazała kolejno na następujące orzeczenia: wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 lutego 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 2451/11; wyrok NSA z dnia 21 września 2012 r., sygn. akt I OSK 1393/12; wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 października 2009 r., sygn. akt K 26/08; wyrok NSA z dnia 18 maja 2011 r., sygn. akt I OSK 198/11; publikację – S. Hoc i P. Szustakiewicz, Ustawa o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym. Komentarz, LEX.

Uzasadniając prawo do społecznej kontroli nad działaniami służb w ramach ustawy o dostępie do informacji publicznej, [...], nawiązując do rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 12 marca 2014 r. – 2013/2188 (INI), wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 14 kwietnia 2009 r. w sprawie TASZ przeciwko Węgrom oraz wyroku z dnia 25 czerwca 2013 r. w sprawie Youth Initiative for Human Rights przeciwko Serbii, wskazała, iż w państwie demokratycznym celowe i zasadne jest tworzenie oraz utrzymywanie skutecznych mechanizmów kontroli nad działalnością służb specjalnych.

Szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację i podkreślił między innymi, iż istota czterech pytań (nr 8, 10, 11, 12), zawartych we wniosku o udostępnienie informacji publicznej, dotyczyła wprost metod, form oraz środków wykonywania przez SKW czynności operacyjno-rozpoznawczych i pracy operacyjnej, a zatem wartości chronionych art. 39 ust. 1 ustawy o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego i Służbie Wywiadu Wojskowego. Nadto w art. 1 ustawy o ochronie informacji niejawnych ustawodawca wskazał, że informacja niejawna jest nią niezależnie od formy i sposobu jej wyrażania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią przepisu art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem skarżonej decyzji administracyjnej. Jest więc to kontrola legalności rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i procesowym.

Oceniając przedmiotową decyzję według powyższych kryteriów, uznać należy, iż nie narusza ona prawa.

W sprawie jest bezsporne, iż w rozumieniu przepisów art. 1 oraz art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej, objęte zaskarżoną decyzją pytania stanowią informację publiczną i zostały one skierowane do podmiotu objętego dyspozycją art. 4 tej ustawy.

Istota sprawy sprowadzała się do właściwego wyważenia istotnych wartości. Z jednej strony wartości wynikających z uprawnień obywatelskich w postaci prawa dostępu do informacji publicznej – słusznie podkreślanych przez H., obawy przed tzw. "społeczeństwem kontrolowanym". Z drugiej zaś strony właściwą dla każdego państwa potrzebą ochrony informacji niejawnych, których ujawnienie mogłoby zaszkodzić jego interesom, wpływać na realizacje zawartych sojuszy międzynarodowych i przez to narażać dobra jego obywateli. Przy czym w tak istotnych sprawach jak bezpieczeństwo narodowe, wystarczająca jest tu sama możliwość wystąpienia takich niekorzystnych skutków.

Prawo obywatela do informacji publicznej zostało zagwarantowane w Konstytucji RP – w art. 61.

Omawiając przedmiotową problematykę należy jednakże mieć także na względzie normę art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, a w szczególności passus tego przepisu, dopuszczający ograniczenie konstytucyjnych wolności i praw, gdy jest to konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa bądź dla porządku publicznego, albo wolności i praw innych osób.

Korzystając z powyższego umocowania, ustawodawca wprowadził do ustawy o dostępie do informacji publicznej art. 1 oraz art. 5 i wyszczególnił w nim rodzaje informacji chronionej. Czyniąc przedmiotową klasyfikację, odnosił się do skutków, jakie dla państwa polskiego może wywołać ujawnienie informacji niejawnej. Wskazał m.in., że informacją niejawną będzie taka wiadomość, której ujawnienie spowoduje poważną szkodę dla Rzeczypospolitej Polskiej przez to, że utrudni wykonywanie czynności operacyjno-rozpoznawczych prowadzonych w celu zapewnienia bezpieczeństwa państwa lub ścigania sprawców zbrodni przez instytucje lub służby do tego uprawnione, lub też spowoduje szkodę dla Rzeczypospolitej Polskiej przez to, że utrudni wykonywanie zadań służbom lub instytucjom odpowiedzialnym za ochronę bezpieczeństwa lub podstawowych interesów Rzeczypospolitej Polskiej, czy też utrudni wykonywanie zadań służbom lub instytucjom odpowiedzialnym za ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa obywateli, a także dotyczy wykonywania obowiązków wynikających z międzynarodowych sojuszy.

Powyższa klasyfikacja informacji niejawnej została sprecyzowana przez ustawodawcę w sposób dość szeroki, obejmujący większość przypadków mogących spowodować szkodę lub poważną szkodę dla państwa, a nawet jedynie obawę przed jej wystąpieniem.

Konstrukcja definicji informacji niejawnej zawarta w art. 1 ustawy o ochronie informacji niejawnych wskazująca, że informacją niejawną jest także informacja spełniająca wymogi z art. 1 bez względu na sposób jej wyrażenia, czyli nawet z pozoru mało znaczący gest czy symbol może stanowić o tym, że mamy do czynienia z informacjami niejawnymi. Ten ostatni człon definicji ma znaczenie w szczególności podczas ujawnienia informacji niejawnej, gdy na odpowiednio sformułowane pytanie można udzielić odpowiedzi w sposób uprzednio uzgodniony, mający na celu ujawnienie konkretnej informacji niejawnej.

Przechodząc do materii niniejszej sprawy, wskazać należy, iż organ w sposób prawidłowy zakwalifikował żądane we wniosku dane (zagadnienia ujęte w pięciu pytaniach opisanych na wstępie), jako podlegające ochronie w myśl przepisów ustawy o ochronie informacji niejawnych.

Do takich spraw z pewnością należy zagadnienie poruszone w pytaniu 7 – należące generalnie do sfery współpracy z państwem sojuszniczym w celach wywiadowczych. Trafnie argumentuje w tej materii organ, iż podanie informacji o klauzuli tajności wraz z uzasadnieniem potrzeby jej nadania, w przypadku informacji dotyczącej wyrażenia przez Prezesa RM zgody na podjęcie przez SKW współdziałania z [...], spowodowałoby de facto ujawnienie informacji niejawnej, albowiem wprawdzie nie wprost ale pośrednio wskazałoby na istnienie lub nieistnienie takiego porozumienia. Informacje o współpracy z innymi służbami specjalnymi wskazują kierunki, obszary, a także przedmiot współdziałania SKW, co zważywszy na konieczność zapewnienia ochrony kontrwywiadowczej Sił Zbrojnych poza granicami państwa może zagrozić bezpieczeństwu przebywających tam żołnierzy i funkcjonariuszy, co niewątpliwie spełnia kryteria wymienione w ustawie o ochronie informacji niejawnych uzasadniające nadanie takim informacjom klauzuli kwalifikującej je do tajemnicy państwowej. Właśnie do tego zagadnienia należy odnieść wyżej wskazane rozważania nad istotą art. 1 ustawy o ochronie informacji niejawnych.

W zakresie pozostałych pytań, należy mieć na względzie to, że informacja o posiadanych przez organ technicznych możliwościach działania, wskazuje, w sposób pośredni, na metody pracy operacyjnej stosowane przez Służbę KW, a także na kierunki jej działalności operacyjnej, czyli na wartości wprost objęte ochroną poprzez art. 39 ustawy o SKW i SWW. Trafnie argumentuje tu Szef SKW, iż istota czterech pytań (nr 8, 10, 11, 12), zawartych we wniosku o udostępnienie informacji publicznej, dotyczyła wprost metod, form oraz środków wykonywania przez SKW czynności operacyjno-rozpoznawczych i pracy operacyjnej, a zatem wartości chronionych art. 39 ust. 1 ustawy o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego i Służbie Wywiadu Wojskowego. Ochrona ta jest niezależna od tego, czy w danej chwili organ korzysta faktycznie z danych środków technicznych, czy też nie.

Dla obcych służb wywiadowczych informacje o posiadanych przez Służby KW możliwościach technicznych ma niebagatelne znaczenie i w konsekwencji może utrudnić organowi wykonywanie jego ustawowych działań, a więc może narazić państwo polskie oraz jego sojuszników na uszczerbek. W tym właśnie przejawia się nadrzędny w niniejszej sprawie interes Rzeczypospolitej Polskiej, polegający na nieujawnianiu tego typu informacji.

W sytuacji, gdy ujawnienie żądanej informacji utrudniłoby Służbie KW wykonywanie jej zadań ustawowych, a więc godziłoby w interes państwa polskiego i pośrednio w prawo wszystkich obywateli, uprawnienie do dostępu do informacji publicznej winno podlegać ograniczeniu, na co wskazuje także art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Rozpoznając niniejszą sprawę, tutejszy Sąd nie podzielił zarzutu skargi, jakoby możliwość odmowy udostępnienia żądanej informacji z powołaniem na ustawę o ochronie informacji niejawnych, było możliwe tylko w sytuacji nadania danej informacji konkretnej klauzuli – tajności czy poufności. W tym zakresie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w pełni podziela argumentację Naczelnego Sądu Administracyjnego przedstawioną w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 września 2012 r., wydanego w sprawie o sygn. akt I OSK 1393/12, w myśl której: "informacja niejawna chroniona jest zatem bez względu na to, czy osoba uprawniona uznała za stosowne oznaczyć ją odpowiednią klauzulą. Jest ona bowiem niejawna z uwagi na zagrożenia wynikające z jej treści, lub sposobu jej uzyskania, a nie w następstwie klasyfikacji". W świetle powyższego uznać należało, że organ nie musi nakładać na żądaną informację konkretnej klauzuli, a nawet nie musiał szczegółowo jej kwalifikować. Wystarczające jest w takiej sytuacji samo powołanie się na okoliczność, że ujawnienie spornej informacji spowoduje poważną szkodę dla Rzeczypospolitej Polskiej. Zaś takie okoliczności organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wykazał i w tym zakresie zaskarżona decyzja broni się sama. Zatem tym bardziej w niniejszej sprawie, gdy organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji tłumaczy, na ile zakres ochrony mu na to pozwala, przyczyny objęcia żądanych informacji tajemnicą, zaskarżoną decyzję należy uznać za prawidłowo uzasadnioną i przekonywującą.

W ocenie tutejszego Sądu, organ nie naruszył również zasad postępowania (zarzut naruszenia przepisów art. 107 § 1 i 3, art. 8 i art. 138 § 1 pkt 1 Kpa).

W skarżonej decyzji znalazły się odniesienia do argumentacji przedstawionej przez stronę skarżącą we wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy. Natomiast tożsamość argumentacji w obydwu decyzjach winna być traktowana jako wyraz konsekwentnego stanowiska organu. Organ w sposób prawidłowy dokonał zarówno interpretacji przywołanych przepisów prawa materialnego, dokonał właściwej subsumcji materiału dowodowego i przywołanych przepisów i w sposób wyczerpujący wytłumaczył przyczyny swojego rozstrzygnięcia.

W polskim systemie prawnym istnieje kontrola nad służbami wywiadowczymi. Z uwagi na wyposażenie tych służb w instrumentarium, które wkracza w obszar praw i swobód obywateli, ustawodawca przewidział stosowne mechanizmy kontrolne zapewniające, oprócz wewnętrznych kontroli, także ich kontrolę społeczną. Polega ona na przedstawianiu informacji i wyjaśnień na żądanie Sejmowej Komisji do Spraw Służb Specjalnych, ale z zachowaniem wymogów określonych przepisami ustawy o ochronie informacji niejawnych.

W tym stanie sprawy, nie podzielając argumentów zawartych w złożonej skardze oraz uznając, iż organ w sposób prawidłowy zebrał i ocenił materiał dowodowy, jak również, że przy wykonywaniu tych czynności nie naruszył przepisów prawa, które mogłyby skutkować uchyleniem bądź stwierdzeniem nieważności podjętych decyzji, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji wyroku, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).