Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Piotr Korzeniowski, Sędziowie sędzia WSA Anna Falkiewicz-Kluj (spr.), sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec, Protokolant st. sekr. sąd. Katarzyna Tomiło-Nawrocka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi Fundacji [...] z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w przedmiocie odebrania konia 1. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję nr [...] Burmistrza B. z dnia [...] maja 2014 r. 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz skarżącej Fundacji [...] z siedzibą w W. 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2014 r. sygn. [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. (dalej jako SKO, organ II instancji), działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2, 17 pkt 1, 127 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1969 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U 2013, poz. 267), dalej K.p.a., art. 1 i art. 2 ustawy z dnia 12 października 1994 roku o samorządowych kolegiach odwoławczych, po rozpatrzeniu odwołań Fundacji [...] i A. W. od decyzji Burmistrza B. nr [...] z dnia [...] maja 2014 r. umarzającej postępowanie w przedmiocie odebrania A.W. konia rasy arabskiej, klaczy [...], lat 7, utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Powyższe rozstrzygnięcie było wynikiem następujących ustaleń i ocen organu.

1. Pogotowie dla Zwierząt w T. 2 maja 2011 r. i 5 maja 2011 r. zawiadomiło Burmistrza B. o zabraniu, wspólnie z Fundacją [...], dalej Fundacja, w trybie art. 7 ust. 3 w zw. z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt, dalej ustawa, 14 koni rasy arabskiej należących do A. W.

2. Powiatowy Lekarz Weterynarii w O. wnioskiem z 6 maja 2011 r. oraz Fundacja i Pogotowie dla zwierząt złożyli wnioski o wydanie decyzji o przedmiotowym odbiorze zwierząt z powodu utrzymywania ich w stanie rażącego "niechlujstwa".

3. Decyzją nr [...] z [...] października 2011 r. Burmistrz B. orzekł o odebraniu A. W. z dniem 30 kwietnia 2011 r. 13 koni rasy arabskiej w tym klaczy [...] oraz z dniem 4 maja 2011 r. klaczy [...] i orzekł o przekazaniu ich pod opiekę Pogotowia dla Zwierząt w T. i Fundacji.

4. SKO w W. decyzją z dnia [...] listopada 2011 r, sygn. akt [...] utrzymało w mocy, zaskarżoną przez Fundację i A. W., decyzję nr [...].

5. Po rozpoznaniu skargi wniesionej przez A. W. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, Sąd uchylił zaskarżoną decyzję SKO wskazując, że zapadła ona z naruszeniem art. 7, 77 § 1 i 107§ 3 K.p.a. Organy treść rozstrzygnięcia oparły o treść art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie zwierząt natomiast nie rozważyły przesłanek z art. 7 ust. 3 tej ustawy

6. Skarga kasacyjna SKO została oddalona.

7. Ponownie rozpoznając sprawę, organ I instancji decyzją nr [...] z dnia [...] maja 2014 r. umorzył postępowanie w przedmiocie odebrania A. W. konia rasy arabskiej tj. klaczy [...], lat 7, na podstawie art. 105 K.p.a., uznając bezprzedmiotowość postępowania. Ponieważ klacz została poddana eutanazji, (złamała wcześniej nogę), organ w takich okolicznościach stwierdził, że skoro klacz nie żyła w dacie wydawania decyzji merytorycznej z [...] maja 2014 r. (dotyczącej pozostałych koni), brak jest podstaw do dalszego prowadzenia postępowania, dalej decyzja organu I instancji,

8. Decyzją z [...] czerwca 2014 r. SKO w Warszawie, na podstawie art. 138 § 1 K.p.a. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji, dalej decyzja organu II instancji.

Organ w uzasadnieniu decyzji przedstawił przebieg postępowania a następnie, wskazując na obligatoryjność wydania decyzji umarzającej postępowanie, na podstawie art. 105 K.p.a., stwierdził, że skoro w dacie ponownego rozpatrywania przedmiotowego wniosku o wydanie decyzji o czasowym odbiorze koni jeden z nich nie żył, organ zobowiązany był, na podstawie art. 105 K.p.a. do umorzenia postępowania jako bezprzedmiotowego. Wywodził, że jeżeli rzecz, która była przedmiotem postępowania przestała istnieć, przestaje w tym momencie istnieć przedmiot postępowania. Zdaniem organu, decyzja w przedmiocie odebrania zwierząt i ustalająca jednocześnie koszty transportu, utrzymania, leczenia, którymi obciąża się jego dotychczasowego właściciela lub opiekuna nie może być traktowana jako dwa odrębne rozstrzygnięcia. Rozstrzygnięcie w przedmiocie odbioru zwierząt jest ściśle związane z tymi kosztami i w związku z tym, w tym przedmiocie musi być wydane jedno rozstrzygnięcie. Jest to jedna sprawa administracyjna. Organ uznał, że bez znaczenia dla trafności rozstrzygnięcia pozostaje kwestia podniesiona w odwołaniu, o uniemożliwieniu stronie czynnego udziału w sprawie, ponieważ nie każde naruszenie prawa procesowego skutkuje uchyleniem decyzji a tylko takie które ma wpływ na treść rozstrzygnięcia. Fundacja, mimo że nie brała udziału w postępowaniu, w terminie wniosła odwołanie a zatem uchybienie to nie uniemożliwiło jej dokonanie konkretnych czynności procesowych które mogły mieć wpływ na wynik sprawy Odnosząc się do zarzutów A. W. organ wskazał, że mógł on skorzystać ze środków dyscyplinujących organ do terminowego załatwienia sprawy.

9. Skargę do WSA w Warszawie wywiodła Fundacja [...] z siedzibą w W.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

-obrazę art. 105 K.p.a. mającą wpływ na wynik sprawy wobec uznania, że postępowanie stało się bezprzedmiotowe z uwagi na zgon klaczy [...], podczas gdy nastąpił on już po odebraniu konia. W związku z tym decyzja powinna obejmować okres od dnia fizycznego odbioru zwierzęcia a ponadto obciążać właściciela kosztami transportu, leczenia i utrzymania, poniesionymi przez odwołującego;

-obrazę prawa materialnego tj. art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt, poprzez jej niezastosowanie i umorzenie postępowania z uwagi na zgon zwierzęcia podczas gdy w przypadku jego odbioru z powodu zagrożenia jego życia organ powinien wydać decyzję następczą, o charakterze deklaratoryjnym. Konieczność jej wydania jest niezależna od późniejszego zgonu klaczy.

Fundacja wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i ponowne przekazanie sprawy organowi I instancji.

W uzasadnieniu skargi Fundacja wskazała, że w niniejszej sprawie winny znaleźć zastosowanie przepisy art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt ponieważ zwierzę zostało odebrane a następnie zwrócono się do Burmistrza

B. o wydanie decyzji następczej. Tylko gdyby organy orzekały na podstawie art. 7 ust 1 ustawy o ochronie zwierząt i nastąpiłby zgon zwierzęcia przed wydaniem decyzji merytorycznej istniałyby podstawy do umorzenia postępowania. W przypadku o jakim mowa w art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt zgon zwierzęcia wpływa na czasokres odbioru - gdyby żyło, decyzja byłyby wydana na nieokreślony okres od dnia fizycznego odbioru a w przypadku jego zgonu organ powinien wskazać jaki datę początkową dzień fizycznego odbioru a końcową - datą zgonu. Wydanie decyzji umorzeniowej pozbawia Fundację możliwości dochodzenia zwrotu poniesionych kosztów związanych z odbiorem i utrzymaniem konia, co stanowi nieuzasadnione uprzywilejowanie właściciela lub opiekuna zwierzęcia względem poszkodowanej organizacji.

10. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumenty jak w

zaskarżonej decyzji.

11. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej. Ocenie podlega konkretna sprawa, rozpoznawana wcześniej przez organ administracji publicznej, pod kątem prawidłowości zastosowania przepisów obowiązującego prawa i trafności rozstrzygnięcia.

Kompetencje sądu administracyjnego nakładają na niego obowiązek oceny przebiegu postępowania administracyjnego i to zarówno czynności podejmowanych w toku tego postępowania jak i treści i podstaw wydanej decyzji administracyjnej. Działanie sądu ma bowiem na celu ewentualne wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji czy postanowienia, które w jakikolwiek sposób naruszałyby obowiązujące prawo. (por. wyrok NSA Warszawa z 20 stycznia 2010 r. I GSK 982/08 LEX nr 594803).

Sąd uznał, że zaskarżona decyzja SKO narusza przepisy prawa materialnego czyli art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt i przepisy prawa procesowego tj. art. 105 K.p.a. w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

Przedmiotem niniejszego postępowania było podjęcie przez organ decyzji w przedmiocie odebrania zwierzęcia - co wynika z art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt i na co wskazywał, Sąd Najwyższy rozpoznający skargę kasacyjną.

Ustawa o ochronie zwierząt w art. 7 stanowi o dwojakiego rodzaju postępowaniach. W pierwszym z nich, o jakim mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, organ najpierw wydaje decyzję, gdy zachodzi przesłanka o jakiej mowa w art. 6 ust. 2 ustawy i dopiero ona stanowi podstawę prawną do odbioru zwierzęcia. W drugim natomiast, o jakim mowa w art. 7 ust. 3 ustawy, decyzja niejako zatwierdza uprzednio dokonany odbiór zwierzęcia. W tym przypadku decyzja sankcjonuje zatem działania podjęte przez właściwe służby. Procedura uruchamiana jest gdy istnieje konieczność natychmiastowego działania w związku z sytuacja w której "dalsze pozostawienie zwierzęcia u dotychczasowego właściciela lub opiekuna zagraża jego życiu lub zdrowiu".

Organ administracji w tym przypadku działa następczo. Jego zadaniem jest ocenić czy rzeczywiście istniały przesłanki do natychmiastowego odbioru zwierzęcia.

Przedmiotem badania i oceny organu nie jest jednak zwierzę samo w sobie ale sposób jego traktowania a co za tym idzie prawne możliwości jego zabrania na podstawie przepisów prawa, w tym wypadku ustawy o ochronie zwierząt. Stan zwierzęcia jest jednym z elementów tego stanu.

W ocenie Sądu ma rację skarżąca Fundacja, że w przypadku gdy dojdzie do zgonu zwierzęcia nie mamy do czynienia z bezprzedmiotowością postępowania prowadzonego w trybie art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt. Okoliczność ta, tak jak również trafnie wskazuje skarżąca, ogranicza tylko w czasie okres, którego dotyczyć ma decyzja organu. W tym wypadku od daty 30 kwietnia 2011 r. do daty zgonu.

Organ miał zatem obowiązek stwierdzić czy zwierzę znajdowało się w stanie zagrożenia życia lub zdrowia a jeśli tak, wydać decyzję o jego czasowym odbiorze. Dla ustalenia tej okoliczności w tym wypadku nie ma znaczenia zgon zwierzęcia, tym bardziej, że nie miał on związku ze wskazywanym powodem natychmiastowego odbioru zwierzęcia - co jest okolicznością niesporną pomiędzy stronami. Treść tej decyzji determinuje w dalszej kolejności kwestie związane z ponoszeniem kosztów wynikłych z zabrania właścicielowi zwierzęcia.

Jak się wskazuje w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, z

bezprzedmiotowością mamy do czynienia gdy brak jest któregoś z elementów

5

materialnego stosunku prawnego a więc nie można wydać decyzji, która rozstrzygałaby sprawę (jej istotę). Mówiąc prościej, gdy brak jest przesłanek do dalszego prowadzenia postępowania mającego na celu wyjaśnienie wszystkich istotnych w sprawie okoliczności, (por. wyrok NSA z 24 stycznia 2012 r., sygn. akt II OSK 2104/10, Lex 1130074). Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie zachodzi, ponieważ istnieje sprawa administracyjna w której organ musi orzec czy istniały podstawy prawne do natychmiastowego zabrania zwierzęcia czy też nie. Umorzenie natomiast tego postępowania czyni de facto bezprawnymi działania podmiotów, które odebrały zwierzę i stawia w pozycji uprzywilejowanej właściciela konia. Tego rodzaju rozstrzygnięcie narusza art. 6 i 7 K.p.a. bowiem pozostaje w sprzeczności z zasadą legalności działania i zasadą prawdy obiektywnej chronionych w.w przepisami kodeksu postępowania administracyjnego.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ będzie miał na względzie powyższe wytyczne i wyda decyzję merytoryczną rozstrzygającą czy były podstawy do odbioru klaczy [...] na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt.

Z tych względów i na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 a i c, 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, dalej P.p.s.a. Sąd orzekł jak w wyroku.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 200 P.p.s.a. w zw. z 14 ust. 2 pkt 1a rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. D.U.2013.490 ).