Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Irla Sędziowie: WSA Małgorzata Łoboz (spr.) WSA Tadeusz Kiełkowski Protokolant: specjalista Anna Chwalibóg po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 lipca 2019 r. sprawy ze skargi Firma A na decyzję Wojewody z dnia 20 marca 2019 r. znak [...] w przedmiocie sprzeciwu wobec zgłoszenia zamiaru wykonania ogrodzenia I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; II. zasądza od Wojewody na rzecz strony skarżącej Firma A kwotę 997 (dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W dniu 11 października 2018 r. firma "Firma A w K. zgłosiła zamiar wykonania ogrodzenia przy budynku magazynowym, na działkach nr ewid.[...], [...], [...], [...], [...], [...] położonych w S. , ul. [...]. Zakres i sposób wykonywania robót opisano jako: budowa ogrodzenia o konstrukcji stalowej z podwaliną betonową i przęsłami z blachy trapezowej. W opisie do projektu wskazano: Wysokość projektowanego ogrodzenia jest zmienna i wynika z ukształtowania terenu przyległego - wynosi od 2,0 do 3,5 m. Elementami ogrodzenia będą słupy stalowe z dwuteowników IPE 140 w części przyziemia z wypełnieniem przęsła prefabrykatami żelbetowymi, powyżej elementami nośnymi są słupki stalowe 50 x 50 x 3 i poprzeczki 50 x 30 x 3 z wypełnieniem blachą trapezową. Blacha trapezowa będzie montowana w pionie i do poziomych elementów. Długość przęsła wynosi 2,0 i 2,5 m.

Starosta [...] decyzją z 29.10.2018 r., wydaną na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 1 ustawy Pb oraz art. 104 ustawy k.p.a., wniósł sprzeciw wobec zamiaru wykonania robót budowlanych objętych zgłoszeniem. W uzasadnieniu decyzji o sprzeciwie wskazano, że z przekroju zgłaszanego ogrodzenia wynika, że słupy stalowe z dwuteowników IPE 140 zamocowane w fundamencie betonowym wraz z wypełnieniem w postaci przęseł z prefabrykatów żelbetowych stanowić będą mur oporowy o zmiennej wysokości 15-150 cm. Organ stanął na stanowisku, że mur może pełnić funkcję zarówno ogrodzenia jak i konstrukcji oporowej. Starosta uznał, że przedmiotowe roboty budowlane nie mieszczą się w dyspozycji art. 30 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, szczególnie wobec tego, że zwolnienia z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę są wymienione enumeratywnie i nie jest dopuszczalna ich rozszerzająca interpretacja.

W odwołaniu podniesiono, że z przedłożonego szkicu i opisu wynika, iż ogrodzenie składać się będzie ze słupków stalowych, które w części przy ziemi będą wypełnione prefabrykatami żelbetowymi o zmiennej wysokości podmurówki od 15 do 150 cm, zaś ogrodzenie wykonane zostanie z blachy trapezowej. Założona konstrukcja planowanego ogrodzenia również nie stanowi muru, a tym bardziej muru oporowego. Wobec tego niezrozumiałe jest stwierdzenie organu, że ogrodzenie stanowi mur. Inwestor wniósł o uchylenie przedmiotowej decyzji w całości.

Wojewoda decyzją z dnia 20 marca 2019 r. znak: [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Starosty [...] z dnia 29 października 2018 r.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia Wojewoda wskazał, że co do zasady roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę (art. 28 Pb). Wyjątki od tej zasady zostały określone w art. 29-31 Pb, gdzie wyliczono, w sposób enumeratywny, rodzaje budów oraz innych robót budowlanych, nie wymagających pozwolenia na budowę. Katalog obiektów zawarty w tych przepisach ma charakter zamknięty, co oznacza, że tylko wymienione w nich roboty budowlane i obiekty budowlane mogą być wykonane bez uprzedniego uzyskania pozwolenia na budowę.

Wojewoda podał, że w rozpatrywanej sprawie należało dokonać kwalifikacji robót zgłoszonych przez inwestora. Przyporządkowanie robót do kategorii robót zgodnie z terminologią art. 29-31 Pb należy do kompetencji organu rozpatrującego zgłoszenie i dokonywane jest na podstawie dokumentów zgłoszenia, które określają zakres robót jaki inwestor planuje wykonać. Dokonanie właściwej kwalifikacji ma zasadnicze znaczenie dla określenia trybu procedowania inwestycji.

Organ odwoławczy, analizując załączoną do zgłoszenia mapę do celów projektowych, z naniesionym planowanym ogrodzeniem stwierdził, że w terenie planowanej inwestycji, co najmniej w rejonie działek sąsiednich nr [...] do nr [...], na długości około 92 m (wyliczonej na postawie wymiarów wpisanych na mapie), planowane ogrodzenie będzie pełniło rolę konstrukcji oporowej wykonanej ze słupów stalowych z dwuteowników IPE 140, zamocowanych w fundamencie betonowym, z wypełnieniem przęsłami z prefabrykatów żelbetowych. Słupy stalowe z dwuteowników IPE 140 wypełnione prefabrykatami żelbetowymi inwestor nazwał elementami nośnymi ogrodzenia w części przyziemia lub podmurówką od 15 do 150 cm. Nazwane przez inwestora elementy nośne ogrodzenia w części przyziemia, jak wynika z załączonej mapy, w rejonie ww. działek sąsiednich nr [...] do nr [...], będą miały różną wysokość - 1,40 m do 0,76 m, ze względu na różne poziomy terenu po obu stronach planowanego ogrodzenia, ze spadkiem w stronę działki inwestycyjnej.

Ze względu na fakt że: teren przyległy na działkach sąsiednich jest wyżej niż teren działek planowanych do ogrodzenia, ze względu na istniejące różnice rzędnych terenu - zdaniem organu odwoławczego - należy uznać słupy stalowe z dwuteowników IPE 140, wypełnione prefabrykatami żelbetowymi, które inwestor nazwał elementami nośnymi ogrodzenia w części przyziemia - za konstrukcję oporową ze wskazaną przez inwestora wysokością przęseł max. 150 cm.

Dalej Wojewoda podniósł, że w kwestii uznania ogrodzenia za mur oporowy wielokrotnie wypowiadały się sądy administracyjne wskazując, że nawet jeśli obiekt będący murem oporowym, pełni jednocześnie inne funkcje, np. obiektu małej architektury czy ogrodzenia, nie korzysta ze zwolnienia z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę.

Stwierdzono, że z literalnego brzmienia art. 29 ust. 1 pkt 17 Pb wynika wprost, że inne mury oporowe, bez względu na wymiary, wymagają uprzedniego uzyskania pozwolenia. W oparciu o orzecznictwo Wojewoda wskazał, że ustawodawca nie sformułował definicji ustawowej konstrukcji oporowej. Przy kwalifikowaniu muru jako oporowego decydujące znaczenie ma jego funkcja. Jeżeli zabezpiecza teren przed osuwaniem się gruntu, z terenu położonego wyżej, i jest to dominująca funkcja konstrukcji, to należy uznać ją za mur oporowy. Przy ocenie, która z funkcji ma charakter główny uwzględnia się również materiały, (ich parametry techniczne), wykorzystane do wzniesienia konstrukcji (w rozpatrywanej sprawie słupy stalowe z dwuteowników IPE 140 zamocowane w fundamencie betonowym (40 x 40 x 50), o wysokości 15-150 cm, wypełnione przęsłami z prefabrykatów żelbetowych).

Zatem, biorąc powyższe pod uwagę organ odwoławczy utrzymał zaskarżoną decyzję organu I instancji w mocy, uznając, że planowane roboty budowlane polegające na budowie ogrodzenia przy budynku magazynowym, na działkach nr ewid. nr [...] [...], [...], [...] [...], [...] położonych w S. , ul. [...] nie mogą być realizowane na podstawie zgłoszenia i wymagają uzyskania pozwolenia na budowę, gdyż planowane ogrodzenie, stanowi konstrukcję oporową, nie wymienioną w katalogu obiektów zawartych w art. 29 Pb.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Firma A w K. zarzuciła:

naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy t j. art. 3 pkt 3 i pkt 9 w zw. z art. 28 ust. 1 w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 17 i pkt 23 oraz art. 30 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że w rozumieniu normy prawnej wynikającej z przywołanych przepisów, każde urządzenie budowlane w postaci ogrodzenia położonego w obszarze, w którym występują różnice rzędnych terenu, stanowi budowlę w postaci konstrukcji oporowej podlegającą obowiązkowi uzyskania pozwolenia na budowę, podczas gdy prawidłowa wykładnia prowadzi do wniosku, że za ogrodzenie będące konstrukcją oporową można uznać tylko takie ogrodzenie, którego dominującym przeznaczeniem jest utrzymywanie w stanie stateczności uskoku naziomu gruntów rodzimych lub nasypowych, nasypów lub wykopów, natomiast nie stanowi konstrukcji oporowej ogrodzenie, nawet położone w obszarze, w którym występują różnice rzędnych terenu, którego dominującą funkcją jest odgrodzenie nieruchomości od innych działek oraz zabezpieczenie przed dostępem osób trzecich,

naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 i 77 § 1 k.p.a. poprzez dowolną i błędną ocenę wniosku Skarżącej polegającą na przyjęciu przez organy I i II instancji, że zamierzeniem budowlanym objętym zgłoszeniem w niniejszym postępowaniu była budowa konstrukcji oporowej, co było działaniem bezpodstawnym i sprzecznym z wyraźnie zdefiniowaną przez skarżącą, dominującą funkcją zgłoszonego ogrodzenia, którą było odgrodzenie nieruchomości od innych działek oraz zabezpieczenie przed dostępem osób trzecich położonego na nieruchomości budynku magazynowego skarżącej;

3. naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy tj. art. 29 ust. 1 pkt 17 w zw. z art. 28 ust. l oraz art. 29 ust. 1 pkt 23 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 3 pkt 3 i pkt 9 ustawy Prawo budowlane poprzez błędne zastosowanie przepisów art. 29 ust. 1 pkt 17 w zw. z art. 28 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, które nie znajdują zastosowania w niniejszej sprawie, przy jednoczesnym niezastosowaniu normy wynikającej z przepisów art. 29 ust. 1 pkt 23 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 3 pkt 3 i pkt 9 ustawy Prawo budowlane i nieuwzględnienie dokonanego przez Skarżącą zgłoszenia, w wyniku jego błędnej interpretacji oraz błędnego przyjęcia, że ogrodzenie, którego dotyczy postępowanie, stanowić będzie budowlę - konstrukcję oporową, podczas gdy w rzeczywistości przedmiotowe ogrodzenie pełnić będzie wyłącznie funkcję ogrodzenia oddzielającego działki gruntu, dla której to sytuacji ustawodawca odstąpił od wymogu uzyskania pozwolenia na budowę i przewidział jedynie wymóg zgłoszenia budowy;

4. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 30 ust. 6 pkt 1 w zw. z art. 28 ust. 1 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane poprzez utrzymanie w mocy wadliwej decyzji Starosty [...] wnoszącej sprzeciw do zgłoszenia zamiaru wykonania przedmiotowego ogrodzenia, podczas gdy nie było podstaw do zgłoszenia takiego sprzeciwu, gdyż zgłoszona budowa ogrodzenia nie wymaga uprzedniego uzyskania pozwolenia na budowę.

Mając na uwadze powyższe skarżąca spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji wraz z poprzedzającą ją decyzją organu I instancji i umorzenie postępowania administracyjnego, przeprowadzenie na zasadzie art. 106 § 3 p.p.s.a. dowodu uzupełniającego z dokumentu w postaci decyzji Wójta Gminy S. z dnia 28 grudnia 2017 r., znak: [...] o warunkach zabudowy, na okoliczność, że obszar którego dotyczyło zgłoszenie zamiaru budowy ogrodzenia z dnia 11.10.2018 r. nie leży na terenie zagrożonym osuwaniem się mas ziemnych; zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie w pełni podtrzymując swoje stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Rozpoczynając, wyjaśnić należy, że istota sądowej kontroli administracji publicznej sprowadza się do ustalenia czy w określonym przypadku, jej organy dopuściły się kwalifikowanych naruszeń prawa. Sąd administracyjny sprawuje swą kontrolę pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej - art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1647 z późn. zm.). Zakres tej kontroli wyznacza przepis art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.; zwana dalej p.p.s.a.), stanowiąc, że Sąd rozstrzyga w granicach sprawy nie będąc przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Ponadto w myśl art. 135 p.p.s.a. Sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia.

Z punktu widzenia powyższego stwierdzić należy, że skarga okazała się być zasadna.

Na wstępie, należy zbadać i wyszczególnić materiał dowodowy, którym dysponował organ I instancji. Pamiętać należy, że do momentu zgłoszenia sprzeciwu, postępowanie nie toczy się w oparciu o przepisy k.p.a., ale w oparciu o przepisy prawa budowlanego. Należy wobec tego zaznaczyć, że wszelkie zarzuty skargi w stosunku do organu I instancji dotyczące naruszenia przepisów k.p.a. są bezzasadne. Można mówić o ich zasadności dopiero w odniesieniu do postępowania przed organem odwoławczym.

Powracając jednak do stanu faktycznego, strona skarżąca, a to Firma A w K. złożyła zgłoszenie zamiaru wykonania ogrodzenia o konstrukcji stalowej z podwaliną betonową i przęsłami z blachy trapezowej. przy budynku magazynowym na działkach ewidencyjnych [...], [...], [...], [...], [...], [...] w S. przy ul. [...]. Do zgłoszenia dołączono projekt ogrodzenia wykonany przez osoby uprawnione do projektowania. Jak wynika z opisu do projektu, na terenie mającym być ogrodzonym znajdują się budynki wystawienniczo – handlowe, parking oraz pas zieleni na skarpie, pylon reklamowy oraz nawierzchnie utwardzone z kostki brukowej.

Wysokość projektowanego ogrodzenia jest zmienna i wynika z ukształtowania terenu przyległego, wynosi od 2,00 do 3.50 m. Elementami nośnymi ogrodzenia będą słupy stalowe z dwuteowników IPE 140 w części przyziemia z wypełnieniem przęsła prefabrykatami żelbetowymi, powyżej elementami nośnymi są słupki stalowe i poprzeczki z wypełnieniem blachą trapezową, montowaną w pionie do poziomych elementów. Długość przęseł wynosi 2.00 i 2.50 m. Stopy fundamentowe będą żelbetowe z betonu. Z rysunku schematu konstrukcji ogrodzenia wynika ponadto, że każdy słupek będzie osadzony w fundamencie betonowym, którym będzie prostopadłościan nie połączony z pozostałymi. Trzeba wobec tego zauważyć, że na poziomie fundamentów nie będzie litego muru betonowego, ale kostki betonowe, w które będą wpuszczone elementy metalowe słupka. Wyżej nad gruntem będą przęsła w postaci prefabrykatów betonowych, a powyżej głównym wypełnieniem będzie blacha trapezowa. Jak wynika z mapy projektu ogrodzenia, w kilku miejscach teren na zewnątrz ogrodzenia jest położony wyżej niż teren wewnątrz.

Powyższy stan faktyczny posłużył organom do przedstawienia tezy, że opisane ogrodzenie będzie stanowiło mur oporowy i będzie to jego zasadnicza funkcja. Jest tak zdaniem organów ze względu na fakt, że teren przyległy na działkach sąsiednich położony jest wyżej niż teren działek planowanych do ogrodzenia, co wynika z podanych rzędnych wysokości.

Na wstępie trzeba zatem wskazać, czym różni się mur oporowy od ogrodzenia. Stwierdzić należy, iż ugruntowane orzecznictwo sądów administracyjnych przyjmuje, że dokonując kwalifikacji określonego obiektu jako ogrodzenia bądź muru oporowego należy kierować się przede wszystkim podstawową funkcją jaką dany obiekt pełni. Jak wskazuje Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 października 2014 r. II OSK 2840/13 (LEX nr 1592144) decydujące znaczenie przy kwalifikowaniu muru jako oporowego ma funkcja jaką taki mur pełni. Konstrukcje oporowe czy też mury oporowe mają przede wszystkim za zadanie zabezpieczanie terenu przed osuwaniem się gruntu, z terenu położonego wyżej, podczas gdy ogrodzenia oddzielają od siebie części terenu. Jeżeli dominującą funkcją konstrukcji jest zabezpieczanie przed osuwaniem się ziemi, na co może wskazywać również charakter użytych do jej wzniesienia materiałów zapewniających stabilność - należy uznać, że stanowi ona mur oporowy. Z punktu widzenia ustawy, obiekt budowlany należy kwalifikować przede wszystkim ze względu na jego przeznaczenie, czyli funkcję jaką ma pełnić. Nie ma przy tym znaczenia, że inwestor może traktować sporny obiekt usytuowany pomiędzy dwoma działkami także jako ogrodzenie. Nawet, jeśli obiekt postawiony na granicy działki i będący murem oporowym, pełni jednocześnie funkcję ogrodzenia, nie korzysta on ze zwolnienia z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w wyroku z dania z dnia 28 maja 2013 r. II SA/Go 285/13 (LEX nr 1334854) orzekł, iż z punktu widzenia prawa budowlanego obiekt budowlany należy kwalifikować przede wszystkim ze względu na jego przeznaczenie, czyli funkcję jaką ma pełnić. Nawet jeżeli obiekt posadowiony na granicy działki i będący murem oporowym, pełni jednocześnie funkcję ogrodzenia, nie korzysta on ze zwolnienia z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę - w myśl art. 29 ust. 1 pkt 23 p.b. (podobnie wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 11 marca 2009 r., sygn. akt II SA/Gd 467/08, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 18 maja 2010 sygn. akt II SA/Rz 152/10).

Jeżeli zatem dany obiekt budowlany wzniesiony na granicy poziomów gruntów konstrukcyjnie i funkcjonalnie służy powstrzymaniu osuwania się ziemi z działki położonej wyżej, to obiekt taki należy traktować, jako mur oporowy przy czym to, że przy okazji mur taki może pełnić również funkcję ogrodzenia, nie wpływa na traktowanie tego obiektu jako konstrukcji oporowej. Obiekt budowlany należy bowiem kwalifikować mając na uwadze jego główne przeznaczenie. Jeżeli jest nim zabezpieczanie terenu przed osuwaniem się gruntu, z terenu położonego wyżej, obiekt należy traktować jako mur oporowy. Jeżeli natomiast jest to oddzielenie danego terytorium od pozostałego, to jest to ogrodzenie.

Z przepisów art. 29 ust. 1 pkt 23 i 30 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego wprost wynika, że budowa ogrodzenia nie wymaga pozwolenia na budowę, jedynie budowa ogrodzeń o wysokości powyżej 2,20 m wymaga zgłoszenia właściwemu organowi. Takie zgłoszenie zostało dokonane, lecz organy uznały, że z uwagi na różnicę wysokości terenu jest to mur oporowy. W ocenie Sądu taka ocena jest wadliwa i jej dokonanie w oparciu o przedstawiony materiał dowodowy nie może się ostać. Wspomniano już, że główną funkcją muru oporowego jest zabezpieczenie przed osuwaniem się ziemi. Zatem w materiale dowodowym winno to znaleźć odzwierciedlenie. Innymi słowy, fakt powstrzymywania przed osuwaniem się ziemi musiałby wynikać z akt sprawy, a dokładniej ze zgłoszenia względnie dołączonych dokumentów. Zdaniem Sądu, informacja o różnicy wysokości terenu nie jest jeszcze podstawą do stanowczych twierdzeń, że zadaniem ogrodzenia będzie powstrzymanie osuwania się ziemi. W okolicznościach sprawy organ nie miał podstaw do wyciągania takiego wniosku. Organ I instancji mógł natomiast skorzystać z przepisu art. 30 ust. 5c, który mówi, że w razie konieczności uzupełnienia zgłoszenia organ administracji architektoniczno-budowlanej nakłada na zgłaszającego, w drodze postanowienia, obowiązek uzupełnienia, w określonym terminie, brakujących dokumentów. Należało bowiem uzyskać wiedzę, czy ogrodzenie będzie pełniło inne funkcje oprócz samego faktu ogrodzenia, z uwagi na różnice wysokości terenu; organ mógł zażądać dodatkowych dokumentów w tym względzie. Organ tego nie uczynił, a zatem nie posiadł danych będących ewentualnie podstawą do wniesienia sprzeciwu z powodu zamiaru budowy muru oporowego. Trzeba w tym miejscu wskazać, że skarżący przedstawił przy skardze kopię decyzji o warunkach zabudowy dotyczącą przedmiotowych działek z 28 12.2017r., znak [...], odnośnie posadowienia budynku magazynowego, gdzie wskazano, że teren inwestycji nie leży na terenie zagrożonym osuwaniem się mas ziemnych /k. 23 akt sądowych/. Ponadto skarżący artykułował w zgłoszeniu tylko i wyłącznie zamiar wykonania ogrodzenia. Ze zgłoszenia zatem wynikało, że ogrodzenie miało być jedyną funkcją budowli. Ponadto ogrodzenie w żadnym razie nie będzie zwartą, litą konstrukcją, ale składającą się z elementów zamontowanych, prefabrykatów żelbetonowych oraz z blachy trapezowej.

Należy zatem przyjąć, że pomimo różnicy wysokości terenu ( sięgającej kilkudziesięciu centymetrów), wobec faktu, że teren nie jest zagrożony osuwaniem się ziemi, oraz wobec tego, że inwestor nie planuje budowy muru oporowego, a tylko ogrodzenie, a zatem z uwagi na funkcję budowli, nie było uzasadnionych postaw do wniesienia sprzeciwu. Sam fakt różnicy wysokości terenu to jeszcze za mało, żeby ogrodzenie uznać za mur oporowy. W tym względzie należy przyznać rację skarżącemu, gdy pisze, że naruszono przepisy prawa materialnego, art. 29 ust. 1 pkt 23 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 3 p.b. Jak chodzi o przepisy procesowe, procedura zgłoszenia opiera się o prawo budowlane, a nie k.p.a., do momentu wydania decyzji, o czym już wspomniano. Niemniej z pewnością organ I instancji naruszył przepis art. 30 ust. 5c, skoro nie wezwał o dodatkowe dane. Natomiast organ odwoławczy, poprzez podjęcie decyzji przy niewyjaśnieniu wszystkich okoliczności sprawy, naruszył art. 7 i 77 k.p.a.

Z wymienionych przyczyn orzeczono jak w sentencji, w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 lit a i c p.p.s.a.

O kosztach orzeczono w oparciu o art. 200 p.p.s.a. w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (DZ.U. 1028.265 t.j.). Na kwotę zasądzonych kosztów składają się wpis w kwocie 500 zł, opłata kancelaryjna 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika – adwokata w kwocie 480 zł.