Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Szczepan Prax Sędziowie Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik (spr.) Sędzia NSA Tadeusz Michalik Protokolant Sekretarz sądowy Magdalena Kurpis po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2009 r. sprawy ze skargi W.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie informacji publicznej oddala skargę.

Ostateczną decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. Nr [...] z dnia [...] utrzymano w mocy decyzję Burmistrza Gminy K. Nr [...] z dnia [...] o odmowie W. K. udostępnienia informacji publicznej obejmującej imiona, nazwiska i adresy osób fizycznych nie pełniących funkcji publicznej. Decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego doręczona została stronie w dniu [...] Zawierała ona w powołaniu na treść art. 22 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej ( Dz. U. Nr 112 poz. 1198) pouczenie o możliwości wniesienia powództwa do sądu powszechnego o udostępnienie informacji, której udzielenia odmówiono.

W dniu [...] W. K. , powołując się na przepis art. 145 § 1 k.p.a. skierował do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. wniosek o wznowienie postępowania zakończonego decyzją tego organu Nr [...], oznaczając datę tej decyzji jako [...].

Jako przyczynę swego żądania wnioskodawca wskazał brak rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego w toku postępowania zakończonego decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego. Jego zdaniem, w sytuacji powołania się na ochronę danych osobowych przez organ odmawiający w tym zakresie informacji, koniecznym było rozstrzygnięcie tej sprawy przez właściwy dla ochrony danych osobowych organ, a to Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych.

W opinii wnioskodawcy, ostateczna decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. wydana została z naruszeniem art. 19 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji , a także art.11b ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r. Nr 142 poz.. 1591). protokoły z posiedzeń komisji Rady Miejskiej w K. , których udostępnienia domagał się, zawierały informacje o osobach zabierających głos publicznie, a więc stały się przedmiotem informacji publicznej. W związku z tym faktem, do sprawy winien odnieść się Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych.

Zdaniem W. K. pozbawiono go możliwości odwołania do tego organu nie pouczając w decyzji o odmowie udzielenia informacji o tym uprawnieniu, co również uznane zostało przez wnioskodawcę, jako podstawa do wznowienia postępowania.

Wniosek W. K. rozpoznany został pierwotnie przez Burmistrza K., który decyzją z dnia [...] Nr[...], działając na podstawie art. 149 § 3 k.p.a. odmówił wznowienia postępowania w sprawie zakończonej ostateczną decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. Nr [...] z dnia [...].

Wskazana decyzja Burmistrza K., po rozpatrzeniu odwołania W. K., uchylona została w dniu [...] przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. ( decyzja Nr [...]).

W następstwie uchylenia decyzji organu I instancji, organ, który wydał decyzję ostateczną w postępowaniu, którego wznowienia domagał się W. K. odmówił wznowienia tego postępowania z powołaniem na art. 149 § 3 k.p.a. (decyzja z dnia [...] Nr [...].)

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia, powołując się na pogląd judykatury ( wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 lutego 2007r. sygn. akt VII SA/Wa 2285/06 publ. LEX nr 312079) zauważono, iż brak wskazania we wniosku przyczyn wznowienia określonych w przepisach art. 145§ 1 i art. 145a k.p.a., bądź żądania wznowienia postępowania z przyczyny innej, niż enumeratywnie wymienione w art. 145 § 1 i art. 145a k.p.a., stanowi przesłankę do odmowy wznowienia na podstawie art. 149 § 3 k.p.a.

W. K., w piśmie nazwanym " odwołaniem" zakwestionował stanowisko organu, domagając się przekazania sprawy do jej ponownego rozpoznania celem wznowienia postępowania.

Zdaniem wnioskodawcy, w toku postępowania zakończonego ostateczną decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. Nr [...] z dnia [...] doszło do naruszenia prawa w postaci art. 19 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji , art. 12 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002r. Nr 101 poz.926), a także art.11b ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r. Nr 142 poz.. 1591), gdyż w decyzji tej błędnie uznano, jako dane osobowe informacje o charakterze publicznym. W. K. upatrywał przyczyny tego błędu w fakcie nie rozpoznania przez uprawniony organ, czyli Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, jako zagadnienia wstępnego , czy w istocie informacje, których udzielenia mu odmówiono należały do chronionych danych osobowych. Okoliczność ta, jego zdaniem, wypełniała przesłanki wznowieniowe wymienione w art. 145 § 1 pkt 6 i 7 k.p.a.

Powołał się nadto na przesłankę wymieniona w treści art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. wskazując, iż nie pouczono go o prawie odwołania się od decyzji wydanej przez Samorządowego Kolegium Odwoławcze w C. Nr [...] z dnia [...] do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych i stanowi to nową okoliczność w rozumieniu przywołanej normy prawnej.

W dalszym ciągu obszernego uzasadnienia swego stanowiska W. K., przytaczając poglądy doktryny, wykazywał niesłuszność odmowy udzielenia mu informacji o treści protokołów z posiedzeń komisji Rady Miasta w K. ze względu na bezzasadne uznanie, iż część żądanych przez niego informacji ma charakter chronionych danych osobowych .

Po rozpoznaniu wniosku W. K. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. na podstawie art. 127 § 3 k.p.a. rozpoznało ponownie sprawę i w oparciu o art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymało decyzje własną z dnia [...] Nr [...].

W uzasadnieniu opisanej decyzji odniesiono się do instytucji wznowienia postępowania wskazując, iż jest to prawem dopuszczona możliwość przeprowadzenia ponownego postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną ze względu na wystąpienie enumeratywnych przesłanek, o których mowa w treści art. 145 § 1 i art. 145a k.p.a. Charakteryzując przesłanki wznowieniowe organ zauważył, iż związane są one z koniecznością usunięcia z obrotu prawnego decyzji wydanych w toku wadliwego postępowania, co ujawniło się po ich wydaniu lub decyzji, które oparto o przesłanki zniweczone przez okoliczności ujawnione po ich wydaniu. Wskazał nadto, iż wykładnia przesłanek wznowieniowych musi mieć charakter zawężający.

Odnosząc się kolejno do przesłanek wskazanych przez W. K. , jako podstawa jego wniosku o wznowienie postępowania, organ zauważył, iż " nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nie znane organowi, który te decyzje wydał", o których mowa w treści art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., to stan faktyczny i prawny, mający wpływ na zakres praw i obowiązków strony postępowania, a w konsekwencji na treść merytorycznego rozstrzygnięcia. Przesłanki tej natomiast nie spełnia odmienna ocena dowodów znanych organowi prowadzącemu postępowanie.

Wskazując na drugą z wymienionych przez wnioskodawcę podstaw wznowieniowych, a to przesłankę opisaną w treści art. 145 § 1 pkt 6 k.p.a organ zwrócił uwagę, iż odnosi się ona do sytuacji wymaganego prawem materialnym współdziałania organów administracji, o czym mowa w art. 106 k.p.a. oraz ustawach szczególnych. Obowiązek współdziałania powstaje przed wydaniem decyzji, a przepisy określają , który organ jest zobowiązany do współdziałania, a także w jakiej formie i terminie powinno to nastąpić.

Przechodząc do oceny trzeciej z wymienionych we wniosku podstaw wznowieniowych organ podniósł, iż zagadnieniem wstępnym, o którym mowa w art. 145 § 1 pkt 7 k.p.a. jest zagadnienie prawne, którego konieczność rozstrzygnięcia przez inny, niż wydający decyzję organ wynika wprost z prawa materialnego lub jest to istotna dla rozstrzygnięcia sprawy kwestia prawna, jaka wyłoniła się w toku postępowania. Zagadnienie wstępne rozstrzygane być musi w odrębnym postępowaniu, stanowiąc jego przedmiot .

Organ zauważył nadto, iż nie stanowi zagadnienia wstępnego wyjaśnienie okoliczności faktycznych.

Mając na względzie tak zinterpretowane podstawy prawne dopuszczające uruchomienie nadzwyczajnego środka jakim jest wznowienie postępowania Kolegium wyraziło pogląd o brakuwystąpienia w sprawie przesłanek wymaganych do wznowienia zarówno tych, które zostały wskazane przez stronę, jak i żadnych innych wymienionych w treści art. 145§1, czy art. 145a k.p.a.

Zdaniem organu wnioskodawca powołał się wyłącznie na okoliczności odnoszące się do merytorycznej warstwy decyzji ostatecznej, a więc na okoliczności, które pozostają bez wpływu na wynik rozstrzygnięcia w kwestii odmowy wznowienia postępowania.

Na opisaną wyżej decyzję W. K. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę domagając się jej uchylenia, jako naruszającej jego prawa wynikające z treści art. 145 § 1 pkt 5, 6 i 7 k.p.a., a w konsekwencji prawo dostępu do informacji publicznej.

Skarżący wskazał, iż jego pisma kierowane do organu administracji odnosiły się do przesłanek wymienionych w treści art. 145 §1 pkt 5,6 i 7 k.p.a., a zatem zaskarżona decyzja narusza art. 7 i art. 83 Konstytucji RP , a także art. 6 k.p.a. Podniósł, iż działania organów noszą znamiona dyskryminacji i ograniczenia jego praw obywatelskich.

Zdaniem skarżącego decyzja ostateczna Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. Nr [...] z dnia [...] wydana została z pominięciem jego uprawnienia do jej zaskarżenia do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, a także bez rozważenia zagadnienia wstępnego, jakim jest ocena czy wystąpiły w sprawie dane osobowe. Tym samym spełnione zostały przesłanki pozwalające na wznowienie postępowania w sprawie odmowy udzielenia mu pełnej, żądanej przez niego informacji.

W dalszej części skargi skarżący dokonał analizy prawnej norm prawnych, dotyczących zagadnień merytorycznych, a które to normy, w jego opinii, zostały naruszone poprzez uznanie danych osobowych osób zabierających głos na posiedzeniu komisji Rady Miejskiej, jako danych objętych ochroną.

W odpowiedzi na skargę, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C., wniosło o jej oddalenie argumentując, jak dotychczas.

W piśmie skierowanym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach W. K. ustosunkował się ponownie do stanowiska organu podtrzymując, iż pozbawienie go możliwości odwołania się go Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych od decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej ze względu na ochronę danych osobowych wypełnia przesłankę, o której mowa w art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a..

Polemizując z argumentami Kolegium dotyczącymi oceny prawnej charakteru przesłanki wznowieniowej opisanej w art. 145 §1 pkt 6 skarżący wskazał, jako organ zobowiązany do współdziałania, Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych podnosząc jednocześnie, iż organ ten prezentuje odmienne, niż Kolegium Odwoławcze, stanowisko odnośnie danych osób zabierających głos w publicznych posiedzeniach organów samorządu terytorialnego.

Jako istotne zagadnienie prawne, o którym mowa w art. 145 §1 pkt 7 k.p.a skarżący wskazał konieczność oceny charakteru informacji przetworzonej i zdefiniowanie czynności polegających na przetwarzaniu danych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej.

W ramach kontroli wydawanych przez organu administracji rozstrzygnięć sądy administracyjne oceniają zgodność działania tych organów z przepisami procedury, prawidłowość zastosowania prawa materialnego, a także słuszność dokonanej w sprawie interpretacji prawa materialnego.

Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych wad w przeprowadzonym postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1271) zwanej dalej p.p.s.a.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, wojewódzkie sądy administracyjne rozstrzygają w granicach danej sprawy (art. 134 § 1 P.p.s.a.).

Konsekwentnie do powyższego zaznaczyć należy, iż sprawą wszczętą przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Gliwicach wskutek wniesienia przez W. K. skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C., jest sprawa w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania zakończonego administracyjną decyzją ostateczną. Przedmiotem badania Sądu może być zatem wyłącznie prawidłowość działania organu administracji z punktu widzenia treści art. 149 § 3 k.p.a. Wykraczają natomiast poza granice sprawy administracyjnej wyznaczonej wniesioną skarga jakiekolwiek dywagacje związane z legalnością decyzji ostatecznej kończącej postępowanie, którego wznowienia domagał się skarżący. Odmowa wznowienia postępowania w sprawie uniemożliwia Sądowi, zgodnie z regułą wyrażoną w treści art. 16 §1 zd. pierwsze k.p.a. ocenę słuszności stanowiska organu, jakie zajął w zakresie nieudzielania skarżącemu informacji publicznej .Decyzja o odmowie wznowienia postępowania tym się bowiem charakteryzuje, iż nie odnosi się do żadnego z rozstrzygnięć ani do żadnej czynności podjętych w postępowaniu, którego wznowienia odmówiono.

Wznowienie postępowania, to jedna z kilku, dopuszczonych przez ustawodawcę możliwości wzruszenia decyzji ostatecznej. Jako środek nadzwyczajny, instytucja ta może być wykorzystana wyłącznie wtedy, gdy znajdzie to oparcie w prawie. Katalog podstaw wznowieniowych wymieniony w dwóch przepisach - art. 145 § 1 i 145a k.p.a jest katalogiem zamkniętym i, jak słusznie zauważono w zaskarżonej decyzji, nie zezwalającym na rozszerzającą wykładnię wymienionych w tych przepisach przesłanek. Wobec ugruntowanego poglądu judykatury i doktryny niespornym jest, iż badanie przyczyn wznowienia, przed wydaniem postanowienia o wznowieniu tego postępowania ograniczone jest wyłącznie do badania okoliczności stricte formalnych. Powołanie się wnioskodawcy na jedną z podstaw dopuszczających wznowienie postępowania nie oznacza jednak jeszcze, iż w istocie podstawa ta, występuje w konkretnej sprawie. Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w pełni podziela pogląd, iż dyspozycja art. 149 § 2 k.p.a., nie może być rozumiana jako zakaz czynienia jakichkolwiek ustaleń co do przyczyn wznowienia we wstępnej fazie, tj. po złożeniu żądania wznowienia, nazwanej fazą wyjaśniającą ( por. glosa do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 lipca 1997 r., SA/Rz 606/96. Teza nr 1 Z. Czarnik , R. Suwała publ.. ST 1997/11/62).

Badanie przyczyn wznowienia, które zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego jest dopuszczalne przed wydaniem postanowienia o wznowieniu postępowania polegać może, poza ustaleniem, czy powołana przez wnioskodawcę podstawa wznowienia znajduje się w katalogu zawartym w treści art. 145 §1 i art. 145a k.p.a., na ustaleniu, czy w sposób oczywisty można z twierdzeń strony wyprowadzić wniosek o braku związku przyczynowego pomiędzy wskazaną podstawą wznowienia, a treścią dotychczasowej decyzji. Innymi słowy, jeżeli da się z góry wykluczyć ten związek przyczynowy, dopuszczalne będzie podjęcie decyzji odmownej ( por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 lutego 2005 r., VI Sa/Wa 291/04, LEX nr 165013).

W rozpoznawanej sprawie organ wydał decyzję o odmowie wznowienia postępowania wobec ustalenia, iż powołane przez W. K., w jego wniosku o wznowienie postępowania przesłanki nie występują z punktu widzenia formalnoprawnego . Ustalenia dokonane przez organ nie stanowiły oceny przyczyn wznowienia pod względem ich prawdziwości czy też pod względem ich faktycznego występowania, a więc oceny dopuszczalnej dopiero na etapie postępowania rozpoznawczego, jak stanowi art. 149 § 2 k.p.a.

Jako pierwszą z przesłanek uzasadniających konieczność wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną skarżący wskazał zapis zawarty w art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. powołując, jako okoliczność uzasadniającą jego wniosek, pozbawienie go możliwości odwołania się od decyzji ostatecznej do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych.

Powołanie się na tę podstawę wznowienia postępowania wymaga od wnioskodawcy nie tylko wskazania normy prawnej lecz faktycznych zdarzeń, które stanowić mają istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne, czy dowodów, które istniały w dniu decyzji, pozostając jako nieznane dla organu rozstrzygającego sprawę.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego organ orzekający zasadnie scharakteryzował przesłankę wznowieniową wymienioną w treści art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. i konsekwentnie do tego trafnie przyjął, iż wskazana we wniosku o wznowienie postępowania okoliczność nie jest z nią tożsama. Ustawodawca zaznaczył bowiem, iż uruchomienie nadzwyczajnego środka odwoławczego uzasadniać może ujawnienie okoliczności lub dowodu istotnego dla sprawy, przez co rozumieć należy okoliczność lub dowód, których istnienie lub brak bezpośrednio wpływać będzie na treść wydanego w sprawie orzeczenia. ( por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 1985 r., I SA 198/85, ONSA). Abstrahując od oceny słuszności stanowiska skarżącego w zakresie przysługiwania mu uprawnienie do odwołania do wskazanego przez niego organu, bowiem taka ocena byłaby możliwa wyłącznie na etapie postępowania rozpoznawczego uruchomionego postanowieniem wydanym w trybie art.149 § 1 k.p.a., wskazać trzeba, że brak pouczenia o możliwości skorzystania ze środka zaskarżenia nie ma żadnego wpływu na merytoryczne rozstrzygnięcie. Tym samym nie stanowi "istotnej okoliczności" , o której mowa w art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.. Odmienny pogląd prowadziłby do poszerzenia zamkniętego katalogu podstaw wznowienia postępowania, co, jak wyżej zauważa się, byłoby nadużyciem prawa, a w konsekwencji obejściem jednej z podstawowych zasad procedury administracyjnej opisanej w treści art. 6 k.p.a.

Kolejną przesłanką, na podstawie której skarżący domagał się uwzględnienie jego żądania był jego zdaniem brak w sprawie zakończonej decyzją ostateczną stanowiska organu współdziałającego, a to Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych.

Zauważyć należy, iż przesłanka ta nawiązuje do treści art. 106 §1 k.p.a i dla swego formalnego bytu wymaga, by zajęcie w sprawie stanowiska przez organ współdziałający nakazane było prawem. Jak stanowi bowiem art. 106 § 1k.p.a.jeżeli przepis prawa uzależnia wydanie decyzji od zajęcia stanowiska przez inny organ (wyrażenia opinii lub zgody albo wyrażenia stanowiska w innej formie), decyzję wydaje się po zajęciu stanowiska przez ten organ.

Uwzględnienie wniosku skarżącego o wznowienie postępowania z powołaniem na przepis art. 145§ 1 pkt 6 k.p.a byłoby zatem formalnie dopuszczalne, gdyby ustawa z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej ( Dz. U. Nr 112 poz. 1198) nakazywała, przed wydaniem decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej ze względu na ochronę danych osobowych, wcześniejszego stanowiska innego niż rozstrzygający sprawę, wskazanego prawem organu. Jednakże odmowa dostępu do informacji publicznej ze względu na ochronę danych osobowych jak wynika z treści przywołanego aktu prawnego nie została uzależniona od oceny innego organu, pozwalając natomiast wnioskodawcy na możliwość ponownego rozstrzygnięcia sprawy na drodze postępowania przed sądem powszechnym.(art.22 przywołanego aktu prawnego).

Analiza prawa materialnego regulującego przedmiot sprawy, w jakiej zapadła decyzja ostateczna, wyklucza zatem w oczywisty sposób możliwość wznowienia postępowania w sprawie odmowy udzielenia informacji publicznej ze względu na brak stanowiska Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych.

Badając nadto, na gruncie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002r.Nr 101,poz.926) kompetencje Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych bezspornym staje się, iż jest to organ powołany do ochrony danych osobowych, nie posiadający kompetencji w zakresie rozstrzygania kwestii wstępnych w przedmiocie informacji publicznej.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego organ orzekający również w tym przypadku zasadnie scharakteryzował przesłankę wznowieniową wymienioną w treści art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. i konsekwentnie do tego trafnie przyjął, iż wskazana we wniosku o wznowienie postępowania okoliczność nie jest z nią tożsama.

Ostatnia z podstaw wznowienia postępowania administracyjnego powołana przez skarżącego mogłaby doprowadzić do wznowienia postępowania, gdyby rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji w przedmiocie dostępu do informacji publicznej zależało od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd, a nadto to zagadnienie wstępne zostałoby już rozstrzygnięte przez właściwy organ lub sąd odmiennie od oceny przyjętej przy wydaniu decyzji (art.97 §1 pkt4 i art. 100§2 k.p.a.).

Zdaniem skarżącego stanowisko Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych prezentowane na stronach Biuletynu Informacji Publicznej stanowi rozstrzygnięcie zagadnienie wstępnego , co do tego, czy dane osobowe, wchodzące w skład treści dokumentu urzędowego podlegają ochronie, czy też stanowią informację publiczną.

Z takim poglądem trudno jest jednak zgodzić się, co słusznie zauważyło Samorządowe Kolegium Odwoławcze w zaskarżonej decyzji.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej zawiera regulację pełną, nie wymagającą sięgania, w celu ustalenia charakteru żądanej przez wnioskodawcę informacji, do rozstrzygnięć innego organu. Ustalenie charakteru żądanej informacji należy natomiast do ustaleń faktycznych sprawy, a zatem jest przypisane organowi rozstrzygającemu sprawę w ramach jego obowiązków wynikających z kodeksu postępowania administracyjnego ( art. 7 i art. 77 k.p.a.).

Zwrócić trzeba również uwagę na fakt, iż rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego to indywidualne rozstrzygnięcie, które nastąpić musi przed organem właściwym w ramach toczącego się, konkretnego postępowania. Nie jest natomiast rozstrzygnięciem zagadnienia wstępnego prezentowanie generalnego stanowiska na łamach Biuletynu Informacji Publicznej.

Reasumując, Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, iż we wniosku o wznowienie postępowania skarżący nie wskazał żadnej z przesłanek, wymienionych w art. 145 § 1, czy art. 145a k.p.a. Wniosek ten nie może przeto uzasadniać wznowienia postępowania zakończonego ostateczną decyzją , co czyni zaskarżoną decyzję w pełni legalną.

Tym samy Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł na mocy art. 151 p.p.s.a., jak w sentencji.