drukuj    zapisz    Powrót do listy

6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym), Planowanie przestrzenne Zagospodarowanie przestrzenne, Rada Miasta, Stwierdzono nieważność uchwały w części, IV SA/Wa 1640/10 - Wyrok WSA w Warszawie z 2011-12-01, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SA/Wa 1640/10 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2011-12-01 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2010-09-14
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Anna Szymańska /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Planowanie przestrzenne
Zagospodarowanie przestrzenne
Sygn. powiązane
II OSK 536/12 - Wyrok NSA z 2012-05-23
Skarżony organ
Rada Miasta
Treść wyniku
Stwierdzono nieważność uchwały w części
Powołane przepisy
Dz.U. 2003 nr 80 poz 717 art. 85 ust. 2
Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
Dz.U. 1994 nr 89 poz 415 art. 25, art. 26
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Wykowski, Sędziowie Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska, Sędzia WSA Anna Szymańska (spr.), Protokolant st. ref. Marcin Lesner, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 listopada 2011 r. sprawy ze skargi J. R., L. W., E. S., Z. S. i K.W. na uchwałę Rady W. z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w § 6 pkt 6 dopisku po przecinku: "dla budynku wolnostojącego i segmentu budynku bliźniaczego" w odniesieniu do działek numer ewidencyjny [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...]w obrębie [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona uchwała w części opisanej w pkt 1 nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3. zasądza od Rady W. na rzecz skarżącej K. W. kwotę 557 (pięćset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

J. R., L. W., E. S., Z. S., K. W. i L. G. wnieśli skargę w trybie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym na uchwałę nr [...] z dnia [...] lutego 2009r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego N., zarzucając jej naruszenie art. 25 w zw. z art. 23 ust. 1, art. 24 ust. 1 i art. 27 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tj. Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139, ze zm.). Wnieśli o stwierdzenie nieważności tej uchwały oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

Skarżący podnoszą, że zaskarżona uchwała została uchwalona niezgodnie z treścią projektu planu wyłożonego do publicznego wglądu, który może być przedmiotem protestów i zarzutów. Wprowadzone w tekście planu zmiany nie znajdują odzwierciedlenia w procedurze uchwalania planu według ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym. Ponieważ plan został uchwalony z naruszeniem procedury skarżący zostali pozbawieniu możliwości ustosunkowania się do wprowadzonych zmian w rozdz. 3 § 6 pkt 1 i 6.

W uzasadnieniu podkreślono, że wyłożenie projektu planu do publicznego wglądu nastąpiło trzykrotnie, przy czym merytoryczna treść ustaleń planu nie została zmieniona. Zgodnie z treścią wyłożonego projektu planu w 2003r. dla terenów oznaczonych symbolem MN2 w rozdziale 3. Przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenów w § 9 ustalono: "Na terenach ekstensywnej zabudowy jednorodzinnej oznaczonej na rysunku planu symbolem MN2, obowiązują następujące zasady zagospodarowania:

1) dopuszcza się jedynie realizację zabudowy jednorodzinnej w formie wolnostojących budynków jednorodzinnych lub bliźniaczych.

6) wielkość działki budowlanej wynosić musi nie mniej niż 750 m kw."

Natomiast w zaskarżonej uchwale zasady zagospodarowania dla obszaru MN2 ustalono w rozdziale 3. Przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenów, w § 6:

"Na terenach ekstensywnej zabudowy jednorodzinnej oznaczonej na rysunku planu symbolem MN2, obowiązują następujące zasady zagospodarowania:

1. ustala się realizację zabudowy jednorodzinnej w formie budynków wolnostojących lub bliźniaczych,

6. wielkość działki budowlanej wynosić musi nie mniej niż 750 m², dla budynku wolnostojącego i segmentu budynku bliźniaczego".

Zmiana ustaleń w pkt 1 i 6 planu już uchwalonego spowodowała zmniejszenie intensywności dopuszczalnej zabudowy.

Skarżący twierdzą, że wprowadzone zmiany nie są żadnym uszczegółowieniem, ale są to zmiany zasadnicze, które wpływają na dopuszczalny sposób zagospodarowania nieruchomościami. Każda zmiana niezależnie od jej wpływu na zawartość merytoryczną winna być udokumentowana w procedurze uchwalania planu. Ponadto jeżeli na skutek rozpatrzenia zarzutu lub protestu dokonuje się zmian merytorycznych treści planu, to pomijając czy zmiany te działają na korzyść właścicieli czy nie, wymaga to powtórzenia czynności określonych w art. 18 ust. 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Wynika to z art. 25 tej ustawy. Jeżeli w wyniku uwzględnienia indywidualnego protestu (chodzi o protest M. F.) dokonywane są zmiany o charakterze ogólnym, które godzą w interes innych osób, to zmiany te wymagają powtórzenia procedury w niezbędnym zakresie. Ponieważ procedura nie została powtórzona, skarżący zostali pozbawieni możliwości złożenia protestów i zarzutów.

Skarżący w konsekwencji wywodzą, że doszło do naruszenia trybu postępowania i z tego względu wnoszą o stwierdzenie nieważności całości zaskarżonej uchwały, ewentualnie w części tj. § 6 pkt 1 i 6.

W piśmie procesowym uzupełniającym z dnia [...] września 2011r. skarżący J. R., L. W., E. S., Z. S., K. W. (skarga L. G. została prawomocnie odrzucona) zmodyfikowali żądanie skargi i wnieśli o stwierdzenie nieważności zapisów planu w § 6 pkt 6 – dopisku po przecinku "dla budynku wolnostojącego i segmentu budynku bliźniaczego" w odniesieniu do działek stanowiących ich własność, a oznaczonych numerami: [...] w obrębie [...].

Wskazali, że sąd rozpatrujący skargę w trybie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym może uwzględnić skargę tylko w granicach naruszonego interesu prawnego skarżących, który jest związany z własnością nieruchomości. Stąd ograniczono żądanie do działek stanowiących własność skarżących. Sąd nie może stwierdzić nieważności tych ustaleń planu, które nie są objęte skargą, ani tych ustaleń, które nie naruszają prawa.

Skarżący twierdzą, że kwestionowany dopisek został wprowadzony z istotnym naruszeniem procedury planistycznej. Zmiana projektu planu może być wprowadzona wyłącznie poprzez wyłożenie jego treści do publicznego wglądu, czego w sprawie nie uczyniono. Na zakończenie sformułowano ewentualny wniosek o stwierdzenie nieważności zakwestionowanej części zapisu planu w stosunku do wszystkich nieruchomości położonych w obszarze MN2.

W odpowiedzi na skargę Rada Miasta [...] W. wniosła o jej oddalenie i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu przedstawiono rozważania odnośnie istnienia interesu prawnego po stronie skarżącej oraz opisano stan faktyczny sprawy. Następnie podniesiono, że uchwałą nr [...] Rady W. z dnia [...] grudnia 2005r. nastąpiło rozpatrzenie protestu wniesionego przez skarżącą M. F. do projektu omawianego planu miejscowego. Uchwała ta dotyczyła całości N., choć określony w niej przedmiot może budzić wątpliwości. W ocenie organu złożony protest jednoznacznie świadczy o tym, że zapisy wyłożonego planu zostały właściwie zrozumiane. Budynek bliźniaczy jest pojedynczym budynkiem stanowiącym samodzielną konstrukcję, a dwa takie same budynki przyległe do siebie stanowią zabudowę bliźniaczą (złożoną z dwóch segmentów). W uchwalonym planie został doprecyzowany zapis tej zabudowy poprzez uwzględnienie użytego w proteście M. F. słowa "segment".

Dalej wskazano, że art. 25 ustawy odnosi się bezpośrednio do rady gminy, która stwierdza konieczność dokonania zmian w przedstawionym do uchwalenia projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i ponowienia czynności, o których mowa w art. 18 ust. 2 w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian. W tym wypadku nie zachodziła konieczność ponowienia czynności w niezbędnym zakresie bowiem zawarte w planie ustalenia koncepcji urbanistycznej i form zabudowy pozostały bez zmian i nie uchybiały wyczerpanemu trybowi postępowania planistycznego. Nieuprawniony jest też zarzut naruszenia art. 23 ust. 1 i art. 24 ust. 1 ustawy, gdyż w sprawie jedynie M. F. skorzystała z prawa wniesienia protestu. Natomiast skarżący nie skorzystali z tych uprawnień stąd nie można przyjąć, że zostali pozbawieni możliwości ustosunkowania się do przeznaczenia i zasady zagospodarowania tych terenów.

W piśmie uzupełniającym odpowiedź na skargę z dnia 16 listopada 2011r. organ podniósł, że treść projektu planu wyłożonego w 2003r. do publicznego wglądu i treść uchwalonego planu jest tożsama, zatem nie można mówić, że uniemożliwiono skarżącym złożenie protestów i zarzutów. Art. 25 ustawy nakazuje ponowienie uzgodnień w niezbędnym zakresie. Rada W. nie stwierdziła konieczności dokonania zmian w przedstawionym projekcie planu, co skutkowałoby obowiązkowym ponowieniem czynności planistycznych. Zawarte w planie ustalenia przy uwzględnieniu jedynie dokonanych uszczegółowień redakcyjnych, pozostawały bez zmian. Rada przywołując treść zapisów § 9 (projekt planu) i § 6 (plan uchwalony) wywodzi, że zapisy te są tożsame. Dokonane uszczegółowienia nie zmieniają merytorycznie treści ustaleń planu.

W dalszym ciągu pisma Rada wywodzi, że pojęcia zabudowy jednorodzinnej nie zostały zdefiniowane zarówno w projekcie, jak i w uchwalonym planie miejscowym. Były natomiast zdefiniowane w § 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2001r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690). W powołaniu na wskazany wyrok Sądu Najwyższego Rada twierdzi, że użyte w planach pojęcia należy rozumieć wedle ich treści, która została zdefiniowana w pokrewnym systemowo dziale prawa. Zarówno w projekcie planu, jak i w samym planie pojęcie "budynku bliźniaczego" użyte jest jako forma zabudowy jednorodzinnej, różna od formy budynku jednorodzinnego wolnostojącego. W żadnym razie nie użyto wyrażenia "zespół budynków". Zatem pojęcie "budynku bliźniaczego" oznacza jeden pojedynczy budynek, czyli pojedynczy segment zabudowy bliźniaczej. Zatem doprecyzowanie dokonane w planie nie zmieniło treści ustaleń zapisanych w projekcie planu wyłożonego do publicznego wglądu.

W trakcie wyłożenia projektu planu w 2003r. jedynie M. F. złożyła protest wnosząc m.in. o zmniejszenie powierzchni działki dla budynku bliźniaczego co będzie zmierzało do uzyskania zabudowy jednobryłowej o zbliżonych gabarytach na podobnej wielkości działkach. W ten sposób na terenie MN2 budynek wolnostojący musiałby mieć taką samą działkę jak dwa budynki bliźniacze, a tym samym wielkość działki pod budynek bliźniaczy stanowiłaby połowę 750 m². Protest ten nie został uwzględniony stąd nie zachodziła konieczność ponowienia procedury planistycznej stosownie do art. 25 ustawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Wchodzi więc tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej, dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słusznościowych. Stosownie do art. 3 § 2 pkt 5) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), cytowanej dalej jako P.p.s.a kontrola działalności administracji publicznej obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego. Plan miejscowy zaś, jak stanowi art. 14 ust. 8 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), jest aktem prawa miejscowego..

Z art. 134 § 1 p.p.s.a., wynika, iż sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w skardze podstawą prawną.

Na wstępie należy podnieść, że rozpoznawana skarga została wniesiona w oparciu o art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142. poz. 1591 ze zm.), dalej u.s.g., który znajduje zastosowanie zarówno w wypadku uchwał podejmowanych pod rządami obecnie obowiązującej ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, ze zm.), jak i uchylonej ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tj. Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139, ze zm.). Przedmiotem tej skargi jest uchwała Rady W. nr [...] z dnia [...] lutego 2009r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego N. Podstawę prawną podjętej uchwały stanowiły przepisy art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. u.s.g., art. 26 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 85 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

A zatem ocena zgodności z prawem przedmiotowej uchwały powinna być dokonana w oparciu o przepisy ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Przepisy tego aktu stosuje się do miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, w stosunku do których podjęto uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia planu oraz zawiadomiono o terminie wyłożenia planu do publicznego wglądu, a postępowanie nie zostało zakończone przed terminem wejścia w życie ustawy z dnia 7 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - stosownie do art. 85 ust. 2 tej ustawy.

Art. 27 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, że naruszenie trybu postępowania oraz właściwości organów określonych w art. 18 powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub części.

Badanie zaskarżonej uchwały według kryterium przywołanego art. 27 ust. 1 ustawy musi zostać poprzedzone ustaleniem przesłanek, które determinują możliwość skorzystania z art. 101 ust. 1 u.s.g. Przepis ten stanowi, że każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organy gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa -zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Warunki formalne skargi tj. wezwanie Rady do usunięcia naruszenia prawa (bezskuteczne) oraz wniesienie skargi w terminie 60 dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa - zostały spełnione.

Wyjaśnienia w dalszej kolejności wymagała okoliczność, czy stronie skarżącej przysługuje interes prawny lub uprawnienie umożliwiające zaskarżenie przedmiotowej uchwały, a wreszcie, czy ten indywidualny interes prawny (uprawnienie) mógł zostać naruszony zaskarżoną uchwałą. Dopiero bowiem spełnienie tego ostatniego wymogu otwiera możliwość zbadania przez sąd zgodności z prawem zaskarżonej uchwały.

Przez interes prawny rozumie się przyznany przepisami prawa materialnego zakres uprawnień podmiotu, kształtujący jego pozycję prawną. Wkroczenie przez organ w tę sferę, stanowi przejaw naruszenia interesu prawnego. Ingerencja władzy w tę sferę może być przy tym uprawniona lub naruszająca zakres przyznanych organowi kompetencji. Legitymację skargową z art. 101 ust. 1 u.s.g. wyznacza zatem niezgodność z prawem uchwały organu gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, wywołującej negatywne następstwa w sferze prawnej wnoszącego skargę, polegające na zniesieniu, ograniczeniu, uniemożliwieniu realizacji uprawnienia, naruszeniu interesu prawnego.

Postanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jako przepisy prawa miejscowego, stanowią źródło norm, które mogą modyfikować dopuszczalne sposoby korzystania przez właściciela z nieruchomości, albowiem wskazują m. in. na możliwe sposoby jej zagospodarowania. Jeżeli zatem zapisy planu dotyczą czyjejś nieruchomości, co w niniejszej sprawie ma miejsce, to należy przyjąć, że posiada ona interes prawny warunkujący wniesienie skargi w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym.

Dalszą kwestią było rozważenie na ile uchwalony plan w zakresie zapisów odnoszących się do działek stanowiących własność skarżących i kwestionowanych w niniejszej skardze naruszyło ich interes prawny. Zanim bowiem Sąd rozpocznie badanie tego planu pod kątem ewentualnego naruszenia trybu uchwalania konieczne jest stwierdzenie, że zapis planu naruszył interes prawny skarżących bowiem wywołał negatywne następstwa w sferze prawnej polegające na ograniczeniu możliwości inwestowania przez nich w sposób oczekiwany według zapisów projektu, z którym mogli się zapoznać w toku wyłożenia do publicznego wglądu i którego nie kwestionowali. Stwierdzenie naruszenia tego interesu prawnego w tym wypadku wymagało powiązania z kwestią proceduralną, mianowicie zapis planu w kształcie uchwalonego już przepisu prawa miejscowego był mniej korzystny bądź mógł zostać uznany za mniej korzystny w możliwości kształtowania przez właścicieli sposobu zabudowy na ich działkach. Ponadto wskutek wprowadzenia takiej zmiany bez ponowienia procedury planistycznej w zakresie ponownego wyłożenia projektu planu do publicznego wglądu właściciele zostali pozbawieni możliwości kwestionowania nowego brzmienia tego planu i złożenia zarzutów do projektu planu. Jako właściciele działek o nr ewidencyjnych wskazanych w wyroku skarżący byliby uprawnieni do złożenia zarzutów do projektu planu, którego zapisy uległy zmianie.

W tym miejscu trzeba zwrócić uwagę na przepis art. 25 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym który stanowi, że w razie stwierdzenia przez radę gminy konieczności dokonania zmian w projekcie planu miejscowego, w tym także w wyniku uwzględnienia wniosków, protestów i zarzutów, czynności o których mowa w art. 18 ust. 2 ponawia się, w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian. Wskazana norma odnosi się bezpośrednio do rady gminy, jednak przyjęcie wykładni systemowej i celowościowej pozwala wywieść wniosek, że nakaz ponowienia czynności planistycznych w niezbędnym zakresie obowiązuje również w przypadku dokonania zmian w projekcie planu przez organ wykonawczy gminy. Powyższe wskazuje też na wymóg powtórzenia koniecznych czynności planistycznych, po dokonaniu zmian kształtu projektu planu, jeszcze zanim zostanie on przedstawiony do uchwalenia radzie (vide wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 24 września 2008 r. sygn. akt II SA/Go 335/08). Z tego względu kwestią wtórną było ustalenie okoliczności jaki podmiot i na jakim etapie dokonał zmiany kwestionowanego zapisu planu. Mianowicie czy prezydent przedłożył radzie do uchwalenia projekt planu w kwestionowanym brzmieniu, czy rada zdecydowała o wprowadzeniu tego rodzaju poprawek. Konsekwencje tych działań są jednakowe tzn. konieczne jest powtórzenie czynności planistycznych wymienionych w art. 18 ust. 2 w zakresie niezbędnym do wprowadzenia takich zmian.

Naruszenie tak określonego trybu prac nad projektem, zgodnie z art. 27 ustawy, powoduje nieważność uchwały rady gminy podjętej w sprawie planu miejscowego. Wykładnia przepisu art. 27 prowadzi do wniosku, że każde naruszenie trybu postępowania oraz właściwości organów w procesie sporządzania i ustanawiania planu zagospodarowania przestrzennego (jak też w procesie wprowadzania zmian do tego planu) powoduje sankcję w postaci nieważności uchwały (cytowany wyżej wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 24 września 2008 r. sygn. akt II SA/Go 335/08). Przepisy ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, w odróżnieniu od obecnie obowiązującej ustawy w tej materii, nie wartościowały i nie przewidywały stopniowania uchybień proceduralnych, których dopuścił się organ planistyczny przy uchwalaniu planu.

W sprawie niniejszej pozostaje bezsporne, że występuje różnica w zapisach projektu planu wyłożonego do publicznego wglądu w 2003r, a tekstem planu uchwalonym uchwałą nr [...] z dnia [...] lutego 2009r. Organ twierdzi, że zakres i charakter tych rozbieżności nie stanowi zmiany tego projektu w rozumieniu art. 25 ustawy tj. powodującego powtórzenie czynności planistycznych. Zmiany te mają charakter jedynie redakcyjny, nie zmieniają treści ani sensu tych zapisów, które poprzednio znalazły się w projekcie wyłożonym do publicznego wglądu.

Zgodnie z treścią wyłożonego projektu planu w 2003r. dla terenów oznaczonych symbolem MN2 w rozdziale 3. Przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenów w § 9 ustalono: "Na terenach ekstensywnej zabudowy jednorodzinnej oznaczonej na rysunku planu symbolem MN2, obowiązują następujące zasady zagospodarowania:

1) dopuszcza się jedynie realizację zabudowy jednorodzinnej w formie wolnostojących budynków jednorodzinnych lub bliźniaczych.

6) wielkość działki budowlanej wynosić musi nie mniej niż 750 m kw."

Natomiast w zaskarżonej uchwale zasady zagospodarowania dla obszaru MN2 ustalono w rozdziale 3. Przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenów, w § 6:

"Na terenach ekstensywnej zabudowy jednorodzinnej oznaczonej na rysunku planu symbolem MN2, obowiązują następujące zasady zagospodarowania:

1. ustala się realizację zabudowy jednorodzinnej w formie budynków wolnostojących lub bliźniaczych,

6. wielkość działki budowlanej wynosić musi nie mniej niż 750 m², dla budynku wolnostojącego i segmentu budynku bliźniaczego".

W ocenie Sądu analiza zapisów projektu planu wyłożonego do publicznego wglądu oraz uchwalonego planu prowadzi do wniosku, że nie można w sposób jednoznaczny stwierdzić, aby obydwa zapisy były tożsame. Naniesione zaś zmiany stanowiły jedynie redakcyjne poprawki nie budzące wątpliwości adresatów normy prawnej. Kwestionowany przez skarżących zapis planu (tj. pkt 6 in fine) w celu jego należytej oceny należy powiązać z pkt 1 omawianego § 6. Kwestią powodującą wątpliwości jest użycie w projekcie planu pojęcia " zabudowy jednorodzinnej w formie wolnostojących budynków jednorodzinnych lub bliźniaczych", natomiast w planie najpierw ustala się zabudowę jednorodzinną w formie budynków wolnostojących lub bliźniaczych oraz przewiduje się zabudowę na działce nie mniejszej niż 750 m² budynków wolnostojących i segmentów budynku bliźniaczego.

Rada W. dla wyjaśnienia stanowiska, że w istocie obydwa zapisy tj. w projekcie planu i w uchwalonym planie są znaczeniowo tożsame powołuje się na wykładnię pojęcia zabudowy jednorodzinnej i budynku bliźniaczego. Przywołuje w tym celu przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690) oraz orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego. Powstała zatem sytuacja, że organ wywodzi poprzez wykładnię użytych w obydwu wersjach sformułowań, że nie nastąpiła zmiana planu, a uchwalony plan odpowiada w swej treści projektowi pomimo, że jednak dokonano pewnych redakcyjnych poprawek.

W ocenie Sądu taka sytuacja nie może zostać uznana wyłącznie za zmianę redakcyjną, nie skutkującą obowiązkiem ponowienia czynności planistycznych. Jeżeli nie jest możliwe - poprzez proste porównanie sformułowań i wyrażeń użytych w projekcie i samym planie - przeprowadzenie procesu myślowego pozwalającego na stwierdzeniu, że zapisy obydwu dokumentów nie różnią się treściowo, wówczas mamy do czynienia ze zmianą planu, skutkującą koniecznością zastosowania art. 25 ustawy o zagospodarowaniu. Dodatkowo - jeżeli wyjaśnienie zawartości merytorycznej obydwu dokumentów wymaga sięgnięcia do wykładni przepisów, tym bardziej nie ma podstaw, aby taką poprawkę zakwalifikować wyłącznie jako redakcyjną.

W niniejszej sprawie kwestia dotyczy użytego w projekcie planu pojęcia "budynków jednorodzinnych lub bliźniaczych", natomiast w planie wprowadzono pojęcie: "budynku wolnostojącego i segmentu budynku bliźniaczego". Pojawienie się słowa "segment" spowodowało potrzebę wykładania i interpretacji zapisów planu w stosunku do zapisów zawartych w projekcie. Sytuacja taka powoduje, że wprowadzona poprawka nie może zostać uznana za redakcyjną, lecz za zmianę, która wymaga zapoznania z nią osób zainteresowanych. Zmiana taka zaś stosownie do art. 25 powoduje konieczność ponowienia czynności planistycznych w niezbędnym zakresie. Skoro uchybiono temu obowiązkowi to doszło do naruszenia trybu postępowania, co skutkować mogło stwierdzeniem nieważności zaskarżonej uchwały w zakresie dotyczącym interesu prawnego skarżących tj. w części dotyczącej działek stanowiących ich własność. Przy czym Sąd w tym zakresie oparł się na znajdujących się w aktach postępowania sądowego (k.204-212) odpisach z ewidencji gruntów.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. O kosztach orzeczono na zasadzie art. 200 i 205 § 2 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt