Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Łucja Franiczek (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Iwona Bogucka, Sędzia NSA Ewa Krawczyk, Protokolant sekretarz sądowy Marta Zasoń, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 sierpnia 2015 r. sprawy ze skargi P. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z [...] r. nr [...] w przedmiocie uprawnień do kierowania pojazdami oddala skargę.

Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach decyzją

z dnia [...] r., znak: [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C., po rozpatrzeniu odwołania P. K., utrzymało w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] r., znak: [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami.

Decyzja została wydana w oparciu o następujący stan faktyczny:

Wnioskiem z dnia [...] r. Prokurator Rejonowy w M. wystąpił do Starosty [...] o wszczęcie postępowania w sprawie skierowania P. K., posiadającego uprawnienia do kierowania pojazdami w zakresie prawa jazdy kategorii A, B, C, D, CE, T na badanie lekarskie celem stwierdzenia przeciwwskazań lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami mechanicznymi. Decyzją z dnia [...] r., znak: [...], Starosta [...] skierował P. K. na badania lekarskie. Od decyzji tej nie wniesiono odwołania.

W orzeczeniach lekarskich z dnia [...] r. wydanych przez Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w K., stwierdzono istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi do których wymagane jest posiadanie prawa jazdy kategorii A, A1, B, B1 - orzeczenie nr [...], oraz istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi do których wymagane jest posiadanie prawa jazdy kategorii T, C, C1, D, D1, C+E - orzeczenie nr [...].

Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S., po rozpoznaniu odwołania P. K. od wskazanych orzeczeń, orzeczeniem lekarskim z dnia [...] r. nr [...] podtrzymał stwierdzenie dotyczące istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowani pojazdami silnikowymi do których wymagane jest posiadanie prawa jazdy kategorii A, B, T, B+E. W piśmie z dnia [...] r. Kierownik Przychodni Chorób Zawodowych w Instytucie Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego wskazał, że badany P. K. zrezygnował z badania lekarskiego w kierunku kategorii C, D, C+E, D+E.

Pismem z dnia [...] r. pełnomocnik skarżącego wniósł do Starosty [...] o nieuwzględnienie orzeczenia Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. z dnia [...] r. i oparcie rozstrzygnięcia na przedłożonych przez tego pełnomocnika zaświadczeniach lekarskich z dnia [...] i [...] r.

Postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] Starosta [...] odmówił wszczęcia postępowania w sprawie nieuwzględnienia orzeczenia lekarskiego nr [...] z dnia [...] r. i wydania P. K. ponownego skierowania w zakresie istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi. W uzasadnieniu podkreślono związanie organu administracji orzeczeniem lekarskim stwierdzającym istnienie przeciwwskazań zdrowotnych i wynikający z przepisów bezwzględny nakaz wydania decyzji o cofnięciu prawa jazdy do kierowania pojazdami w przypadku wpływu takiego orzeczenia. Wskazano także, że załączone zaświadczenia zostały wystawione przez lekarzy, którzy nie posiadają uprawnień do badań lekarskich osób kierujących pojazdami.

Decyzją z dnia [...] r. Starosta [...] działając na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego ( t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 267) zwanego dalej Kpa oraz art. 103 ust. 1 pkt 1 lit a ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami ( Dz. U. Nr 30 poz. 151 z późn. zm. ) cofnął P. K. uprawnienia do kierowania pojazdami kat. A, B, C, D, BE, CE, DE, T. Podstawą wydania decyzji były orzeczenia lekarskie stwierdzające istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi kategorii A, B, C, D, BE, CE, DE, T stwierdzone na podstawie orzeczeń lekarskich z dnia [...] r. nr [...] oraz nr [...] wystawionych przez Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w K. oraz z dnia [...] r. nr [...] wystawionego przez Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S..

W odwołaniu od powyższej decyzji pełnomocnik P. K. podniósł zarzuty naruszenia art. 75 § 1 oraz 78 §1 Kpa poprzez niedopuszczenie dowodu z zaświadczeń lekarskich przedstawionych przez odwołującego oraz naruszenie art. 77 §1 Kpa poprzez nierozpatrzenie całego materiału dowodowego, a także zaniechanie przeprowadzenia dowodu co najmniej z opinii innego biegłego danej specjalności. W uzasadnieniu zakwestionowano orzeczenie lekarskie nr [...] oraz wydaną na jego podstawie decyzję z dnia [...] r. Podważono sposób przeprowadzenia badania na potrzeby kwestionowanego orzeczenia wskazując, że trwało ono bardzo krótko i zostało podpisane przez osobę, która nie uczestniczyła w jego przeprowadzeniu. Podniesiono, że pozostaje ono w sprzeczności z orzeczeniami przedłożonymi przez odwołującego, w tym z orzeczeniem lekarza psychiatry, który leczy odwołującego od wielu lat i posiada najlepszą wiedzę o stanie jego zdrowia.

Po rozpatrzeniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. decyzją z dnia [...] r., nr [...] utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Swoje rozstrzygnięcie Kolegium oparło o treść art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2014 r., poz. 600 ze zm.), z którego wynika, że starosta wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami w przypadku stwierdzenia na podstawie orzeczenia lekarskiego istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem. Organ wskazał, że ostateczne orzeczenie lekarskie stwierdzające istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami jest wiążące dla organów administracji, które nie mogą wydać decyzji o innej treści niż cofającą uprawnienia. Orzeczenie takie jest wydawane w szczególnym trybie i stanowi dokument urzędowy w rozumieniu art. 76 § 2 Kpa, co oznacza, że stanowi ono dowód tego co zostało w nim urzędowo stwierdzone i korzysta z domniemania prawdziwości i zgodności z prawdą tego co zostało w nim urzędowo zaświadczone. Organy nie mogą podważać wyników badania lekarskiego w oparciu o inne dokumenty złożone do akt sprawy przez stronę. Merytoryczna kontrola orzeczenia lekarskiego możliwa jest wyłącznie w ramach postępowania odwoławczego prowadzonego przez uprawnione medyczne jednostki orzecznicze.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach P. K. zarzucił naruszenie przepisów postępowania dowodowego poprzez pominięcie kierowanych przez stronę wniosków dowodowych przeciwko treści orzeczenia lekarskiego z wydanego przez lekarza V. S. nr [...] z dnia [...] r. Wskazał, że organ nie uwzględnił załączonych przez skarżącego: orzeczenia lekarza A.P.-J. z dnia [...] r. ( jest to lekarz u którego skarżący leczy się od [...] r. ) oraz orzeczenia lekarza J.O. – R. z dnia [...] r. W ocenie skarżącego rażąca rozbieżność pomiędzy treścią opinii lekarza V. S., a zaświadczeniami lekarskimi przedłożonymi przez skarżącego powinna spowodować co najmniej ponowne przebadanie skarżącego w celu zweryfikowania opinii skrajnie dla niego niekorzystnej. Skarżący ponowił zarzuty zawarte w odwołaniu wskazując, że lekarz V. S. nie uczestniczyła w badaniu, które było przeprowadzone pobieżnie i ogólnikowo. Wskazał także, że decyzja o odebraniu prawa jazdy uniemożliwi mu nie tylko wykonywanie pracy zarobkowej, ale i utrudni mu przemieszczanie się, co jest tym bardziej dotkliwe, że dotychczas często pomagał swojej matce.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie jako nieuzasadnionej, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu 5 sierpnia 2015 r. pełnomocnik skarżącego podtrzymał skargę wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i oświadczył, że do cofnięcia uprawnień doszło niejako wskutek działań skarżącego, który zdając sobie sprawę ze swojego chwilowego problemu z alkoholem, sam zgłosił się na policję chcąc zdać prawo jazdy. Pełnomocnik przedłożył do akt dwa zaświadczenia lekarskie z dnia [...] r. oraz z dnia [...] r. stwierdzające, że aktualny stan zdrowia skarżącego nie stanowi przeciwwskazań do prowadzenia pojazdów osobowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja nie została podjęta z naruszeniem prawa materialnego, ani też w toku postępowania organy administracji nie naruszyły reguł procedury w stopniu skutkującym wznowieniem tego postępowania bądź mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy w rozumieniu art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o kierujących pojazdami (obecnie tekst jednolity Dz. U. z 2015 r., poz. 155 ze zm.), starosta wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami w przypadku stwierdzenia na podstawie orzeczenia lekarskiego istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem.

Na podstawie art. 81 ust. 1 tej ustawy, wydane zostało rozporządzenie Ministra Zdrowia z 17 lipca 2014 r. w sprawie badań lekarskich osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami i kierowców ( Dz. U. z 2014 r. poz. 949), które reguluje m. in. tryb postępowania w przedmiocie wydania ww. orzeczenia przez lekarza orzecznika, jednocześnie określając podmioty uprawnione do dokonania badań. Rozporządzenie to weszło w życie z dniem 20 lipca 2014 r. Zgodnie z § 14 ust. 1 tego rozporządzenia postępowania w sprawie wydania orzeczenia lekarskiego wszczęte, a nie ukończone przed dniem wejścia w życie rozporządzenia, przeprowadza się na podstawie dotychczasowych przepisów. Ze wskazaną sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie.

Ustawa o kierujących pojazdami z pewnymi wyjątkami, które nie mają zastosowania w niniejszej sprawie, weszła w życie dnia 19 stycznia 2013 roku. Na mocy art. 137 dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 80d ust. 7, art. 88 ust. 7, art. 94 ust. 4, art. 100 ust. 2, art. 115, art. 115l, art. 123, art. 125 oraz art. 127 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym zachowywały moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie upoważnień określonych w niniejszej ustawie, nie dłużej jednak niż przez okres 18 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.

Na podstawie art. 123 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, wydane zostało rozporządzenie Ministra Zdrowia z 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami ( t. jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 133 ) , które reguluje m. in. tryb postępowania w przedmiocie wydania ww. orzeczenia przez lekarza orzecznika, jednocześnie określając podmioty uprawnione do dokonania badań. W przypadku skierowania kierowcy na badania na podstawie art. 99 ust. 1 pkt 2 lit.b ustawy o kierujących pojazdami, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, muszą być one przeprowadzone we właściwym terytorialnie wojewódzkim ośrodku medycyny pracy (§ 9 ust. 1 rozporządzenia), zaś organem odwoławczym od orzeczenia wydanego w takim ośrodku jest jeden z podmiotów enumeratywnie wymienionych w § 12 ust. 3 rozporządzenia – w niniejszym przypadku jest to Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S.. Regulacja powyższa, wskazująca krąg podmiotów uprawnionych do orzekania o istnieniu lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi, w razie decyzyjnego skierowania na badania, zapewnia legitymowanie się przez lekarzy odpowiednim wykształceniem i doświadczeniem zawodowym oraz bezstronność przy ocenie stanu zdrowia osoby badanej. Na etapie powyższego postępowania diagnostyczno-orzeczniczego strona może kwestionować wyniki badań przedstawiając będące w jej posiadaniu dokumenty lekarskie, takie jak orzeczenia, zaświadczenia, historie choroby, czy wreszcie wyniki innych badań mające znaczenie w sprawie, a w szczególności uprawniona jest do odwołania się od orzeczenia lekarskiego I instancji do specjalistycznego organu wyższego stopnia po doręczeniu jej, stosownie do § 11 ust. 1 rozporządzenia, tego orzeczenia lekarskiego. Uprawnienie do odwołania się stanowi gwarancję zapewnienia ochrony praw osoby badanej. Uprawniony lekarz organu odwoławczego wydając orzeczenie uwzględnia nie tylko wyniki przeprowadzonego przez siebie badania, lecz również dokumentację medyczną zgromadzoną przez lekarza orzekającego w I instancji oraz wyniki konsultacji oraz badań specjalistycznych, pomocniczych, jeśli uznał je za niezbędne ( por. wyrok WSA w Lublinie z dnia 26 czerwca 2014 r. sygn. akt III SA/Lu 93/14).

Orzeczenie lekarskie uprawnionego lekarza podmiotu odwoławczego jest ostateczne (§ 13 ust. 2 rozporządzenia). Przedstawiona powyżej procedura jest określona w sposób precyzyjny przez wskazane przepisy, zaś ostateczność orzeczenia uprawnionego lekarza podmiotu odwoławczego świadczy o tym, że nie są dopuszczalne żadne środki odwoławcze od tego orzeczenia w normalnym toku postępowania.

Z akt sprawy wynika, że skarżący, po otrzymaniu decyzji Starosty [...] z dnia [...] r., kierującej go na badania lekarskie, poddał się stosownym badaniom w Wojewódzkim Ośrodku Medycyny Pracy w K., w ramach których uprawniony lekarz stwierdził w orzeczeniach lekarskich z dnia [...] r., nr [...] oraz nr [...], istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi, do których wymagane jest posiadanie prawa jazdy kategorii A, A1, B, B1, T, C, C1, D, D1, C+E, C1+E. Skarżący skorzystał z przysługującego mu prawa odwołania się od wskazanych orzeczeń. Podmiot odwoławczy – Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. – orzeczeniem z dnia [...] r., nr [...] r, mającym przymiot ostateczności, stwierdził u skarżącego istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi, do których wymagane jest m.in. posiadanie prawa jazdy kategorii A, B, T, B+E. W myśl § 17 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, uprawniony do badań lekarz jest obowiązany prowadzić dokumentację medyczną osób badanych w formie karty badania lekarskiego, której wzór określa załącznik nr 9 do rozporządzenia. Do karty badania lekarskiego dołącza się wyniki konsultacji specjalistycznych i badań pomocniczych. Skarżący zrezygnował zaś z badania lekarskiego w kierunku kategorii C, D, C+E, D+E, co oznacza, że w tym zakresie uprawomocniło się orzeczenie lekarskie nr [...] z dnia [...] r.

Orzeczenie jednostki odwoławczej w świetle § 13 ust. 2 rozporządzenia

ma charakter ostateczny, co oznacza, że od orzeczenia lekarskiego Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. nie służył żaden środek zaskarżenia.

Orzeczenia lekarskie zapadłe w trybie tej procedury, nie podlegają zatem weryfikacji przez organy administracji publicznej w prowadzonych przez nie postępowaniach o wydanie lub cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi, co oznacza że organy te są związane takimi orzeczeniami i nie mają jakichkolwiek podstaw formalnoprawnych do kwestionowania okoliczności objętych treścią tych orzeczeń (por. wyrok NSA z dnia 25 października 2011 r. sygn. akt I OSK 1859/10, wyrok NSA z dnia 11 stycznia 2007r. sygn. akt I OSK 251/06). Związanie, o którym wyżej mowa nie oznacza braku jakiejkolwiek możliwości zakwestionowania dokumentu urzędowego jakim jest orzeczenie o istnieniu przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi. Jednak możliwość ta nie może wykraczać poza dozwolone według art. 76 § 3 Kpa przeprowadzenie dowodu przeciwko treści dokumentu. Dodatkowe zawężenie możliwości kwestionowania takiego orzeczenia w toku postępowania prowadzonego przez starostę wynika ze szczególnego charakteru tego dokumentu. Skoro dokumentem urzędowym jest orzeczenie lekarskie stwierdzające istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem wymagające wiedzy specjalnej, wytworzone w toku szczególnej procedury, to może być zweryfikowane tylko w tej szczególnej procedurze przewidzianej przepisami ustawy o kierujących pojazdami. Z przepisów ustawy o kierujących pojazdami wynika, że dokonywanie oceny istnienia lub braku przeciwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami zostało przekazane wyłącznie upoważnionym do tego lekarzom, wojewódzkim ośrodkom medycyny pracy oraz podmiotom medycznym enumeratywnie wymienionym w § 12 ust. 3 rozporządzenia. Zakres i sposób przeprowadzania badań poprzedzających wydanie stosownego orzeczenia jest ściśle określony. Przewidziana jest także szczególna procedura dająca możliwość przeprowadzenia ponownego badania w swoistym trybie odwoławczym. Tego rodzaju regulacja dotycząca czynności specjalistycznych jakimi

są badania lekarskie powoduje, że nie jest dopuszczalne przeprowadzenie badań medycznych w inny sposób dla potrzeb postępowania przed organem administracji.

W szczególności nie jest możliwa weryfikacja treści orzeczenia lekarskiego stwierdzającego istnienie lub brak przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami wydanego przez wojewódzki ośrodek medycyny pracy lub jak w tym przypadku przez Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. poprzez dopuszczenie dowodu z opinii biegłego.

Przyjęcie stanowiska prezentowanego przez skarżącego oznaczałoby, że organ administracji orzekający w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi zostałby upoważniony między innymi do oceny dokumentacji medycznej oraz wyników badań, w oparciu o które wydano orzeczenie lekarskie. Powyższe czynności nie tylko przekraczałyby kompetencje organu, lecz wręcz byłoby to niemożliwe, gdyż organ nie posiada specjalistycznej wiedzy medycznej. Kwestionowane orzeczenie lekarskie jest dokumentem urzędowym, któremu Kodeks postępowania administracyjnego przyznaje zwiększoną moc dowodową w zakresie tego co nim stwierdzono, bowiem dokument ten, jak wskazano wyżej, został sporządzony w przypisanej formie i przez powołane do tego organy w zakresie ich działania – rzeczowo, miejscowo i instancyjnie.

Przywołane akty wykonawcze, wydane na podstawie delegacji ustawowej, określają tryb przeprowadzania badań lekarskich kierowców oraz wyznaczają jednostki lekarskie, właściwe do wydania orzeczeń lekarskich. Stąd też w tym zakresie wyłączono są ogólne reguły prowadzenia postępowania dowodowego przez organ administracji, a w szczególności zasady powoływania biegłych i swobodnej oceny materiału dowodowego (art. 80 kpa). Sąd administracyjny nie dopatrzył się zaś żadnej przesłanki, uzasadniającej odmowę zastosowana przepisów rangi rozporządzenia jako wydanego na podstawie i w ramach delegacji ustawowej, a do tego w istocie zmierzają zarzuty skargi.

Zatem wykazanie istnienia braku przeciwwskazań lekarskich do kierowania pojazdami możliwe jest w przypadku osoby skierowanej na badania na podstawie decyzji administracyjnej wyłącznie w oparciu o orzeczenia lekarskie, wydane w trybie powołanego rozporządzenia z 2004 r., których mocy dowodowej nie może skutecznie podważyć strona w oparciu i zaświadczenia lekarskie, pochodzące od lekarzy, niewymienionych w tym akcie prawnym. Odnosząc się zaś do zarzutów skarżącego do treści orzeczenia Instytutu z dnia [...] r., wydanego w trybie odwoławczym, a mianowicie podniesionej kwestii przeprowadzenia badań przez inną osobę, niż podpisana pod tym orzeczeniem jako wydający dokument, wyjaśnić przyjdzie, że tego rodzaju zarzut podpada pod przesłankę wznowieniową z art. 145 § 1 pkt 1 kpa. Jednak zgodnie z § 2 tego przepisu, wykazanie fałszywości dowodu, w tym wypadku orzeczenia lekarskiego, wymaga stwierdzenia tego faktu orzeczeniem sądu lub innego organu. Dopiero wydanie orzeczenia w postępowaniu karnym stwierdzającego fałsz orzeczenia lekarskiego, uzasadniać może wznowienie postępowania administracyjnego. Faktu popełnienia przestępstwa nie jest władny stwierdzić sąd administracyjny. Zatem skarżący nie jest pozbawiony ochrony prawnej, lecz wykazanie tego zarzutu dopuszczalne jest przed sądem powszechnym w postępowaniu karnym lub organem powołanym do ścigania przestępstwa.

Nie mógł też odnieść skutku wniosek skarżącego o przeprowadzenie dowodu z przedłożonych przez niego zaświadczeń lekarskich, w tym orzeczenia lekarza wydanego w trybie art. 75 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o kierujących pojazdami. Z mocy art. 106 § 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd władny jest przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, lecz nie dotyczy to dokumentów, mających w istocie charakter opinii biegłego (vide: wyrok NSA z dnia 6 lutego 2008 r., sygn. akt II OSK 1932/06). Co więcej, przedłożone zaświadczenia i tak nie mogłyby podważyć wydanych w sprawie orzeczeń lekarskich, gdyż nie zostały wydane na użytek oceny stanu zdrowia kierowcy, lecz osoby ubiegającej się o wydanie bądź przedłużenie uprawnień. Z mocy art. 79 ust. 5 ustawy o kierujących pojazdami, podważenie treści orzeczenia lekarskiego możliwe jest zaś jedynie przez jednostkę o wyższym poziomie referencyjnym w stosunku do jednostki, która przeprowadziła badania pierwotne. Zatem w sytuacji, gdy orzeczenie pierwotne pochodzi od lekarza zatrudnionego w Wojewódzkim Ośrodku Medycyny Pracy, badania odwoławcze musi przeprowadzić właściwy Instytut, a nie lekarz uprawniony do badań osoby ubiegającej się o uzyskanie uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi określonej kategorii.

Nie mogły też odnieść żadnego skutku prawnego podniesione w toku rozprawy sądowej okoliczności, w jakich zdaniem pełnomocnika skarżącego, doszło do wydania decyzji o skierowaniu na badania lekarskie. Od decyzji tej skarżący nie złożył bowiem odwołania, ani też sąd administracyjny nie dopatrzył się przesłanek do objęcia jej kontrolą w niniejszym postępowaniu sądowym w trybie art. 135 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Organy administracji nie są zatem władne do podważenia treści orzeczenia lekarskiego w drodze opinii powołanego przez siebie biegłego sądowego i uwzględnienia przedłożonych przez stronę zaświadczeń lekarskich oraz ich swobodnej oceny na podstawie art. 75 § 1. art. 77 § 1 i art. 78 § 1 kpa, czego domagał się skarżący w postępowaniu administracyjnym. Zarzut naruszenia reguł procedury administracyjnej jest zatem chybiony.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżona decyzja o cofnięciu skarżącemu uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych w zakresie kat. A, B, C, D, BE, CE, DE, T, nie narusza prawa.

Zatem skarga jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.