drukuj    zapisz    Powrót do listy

6031 Uprawnienia do kierowania pojazdami, Ruch drogowy, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono zaskarżoną decyzję, III SA/Lu 554/13 - Wyrok WSA w Lublinie z 2014-01-09, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III SA/Lu 554/13 - Wyrok WSA w Lublinie

Data orzeczenia
2014-01-09 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2013-08-12
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
Sędziowie
Ewa Ibrom
Grzegorz Wałejko /sprawozdawca/
Jerzy Drwal /przewodniczący/
Symbol z opisem
6031 Uprawnienia do kierowania pojazdami
Hasła tematyczne
Ruch drogowy
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną decyzję
Powołane przepisy
Dz.U. 2011 nr 30 poz 151 art. 99 ust. 1 pkt 3; art. 102 ust. 1 pkt 3 lit. b); art. 124 ust. 1 pkt 2 lit. a); art. 125 pkt 10 lit. j); art. 135a; art. 139
Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami.
Dz.U. 2005 nr 108 poz 908 art. 2 pkt 20, 21 i 32; art. 124 ust. 1
Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym - tekst jednolity
Dz.U. 1997 nr 90 poz 557 art. 182 § 1
Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy.
Dz.U. 2012 poz 1356 art. 46 ust. 2 i 3
Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi - tekst jednolity
Dz.U. 1997 nr 78 poz 483 art. 2
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r., przyjęta przez Naród w referendum konstytucyjnym w dniu 25 maja 1997 r., podpisana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lipca 1997 r.
Dz.U. 2012 poz 270 art. 145 § 1 pkt 1 lit. a); art. 152 P.p.s.a.; art. 200
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jerzy Drwal, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Ibrom, Sędzia WSA Grzegorz Wałejko (sprawozdawca), Protokolant Referent Bartłomiej Maciak, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 9 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi W. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] czerwca 2013 r., nr [...] w przedmiocie skierowania na badanie psychologiczne I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości; III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz W. B. 200 zł (dwieście złotych) z tytułu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 6 czerwca 2013 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], po rozpatrzeniu odwołania W. B., utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia 23 kwietnia 2013 r. w przedmiocie skierowania na badanie psychologiczne przeprowadzane w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdami.

Organ pierwszej instancji w uzasadnieniu swojej decyzji wskazał, że na podstawie na podstawie przepisu art. 99 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151, z późn. zm.) skierował W. B. na badanie psychologiczne z powodu uzyskania informacji potwierdzającej, że wyżej wymieniony kierował pojazdem w stanie po użyciu alkoholu.

W odwołaniu od powyższej decyzji W. B. podniósł, że popełnione przez niego wykroczenie miało miejsce w dniu 7 grudnia 2012 r., a nie po dniu 16 stycznia 2013 r., od kiedy to w jego opinii miały obowiązywać już nowe przepisy. Skarżący powołał się na zasadę, że prawo nie działa wstecz.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], utrzymując w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...], w uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia wskazało, że zagadnienia związane z kierowaniem osób na badanie psychologiczne w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdami regulują przepisy ustawy o kierujących pojazdami. Ustawa ta weszła w życie w dniu 19 stycznia 2013 r. i w opinii Kolegium stanowi aktualnie podstawę prawną działania organów administracji orzekających w powyższych sprawach. Organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o kierujących pojazdami starosta wydaje decyzję administracyjną o skierowaniu kierowcy lub osoby posiadającej pozwolenie na kierowanie tramwajem na badanie psychologiczne w zakresie psychologii transportu, jeżeli kierowała pojazdem w stanie nietrzeźwości, w stanie po użyciu alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu. Przepis ten formułuje kategoryczny nakaz skierowania na badanie psychologiczne kierowcy, w przypadku stwierdzenia, że popełnił on przestępstwo lub wykroczenie drogowe określone w tym przepisie. Organ wyjaśnił, że wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w [...] z dnia 28 stycznia 2013 r. W. B. uznany został za winnego tego, że w dniu 7 grudnia 2012 r. w [...] prowadził samochód marki [...] w ruchu lądowym, będąc w stanie po użyciu alkoholu wyrażającym się zawartością alkoholu w wydychanym powietrzu 0,25 mg/l. Wyrokiem tym orzeczono również wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy. Na skutek tego zakazu Prezydent Miasta [...] decyzją z dnia 13 marca 2013 r. cofnął W. B. uprawnienia do kierowania pojazdami na okres od 7 grudnia 2012 r. do 7 czerwca 2013 r. Wyrok ten potwierdza, że W. B. kierował pojazdem w stanie po użyciu alkoholu, co według organu wypełnia dyspozycję przepisu art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o kierujących pojazdami i stanowi podstawę do skierowania kierującego na badanie psychologiczne.

W opinii Samorządowego Kolegium Odwoławczego okoliczność popełnienia wykroczenia polegającego na kierowaniu pojazdem w stanie po użyciu alkoholu w dniu, w którym nie obowiązywały jeszcze przepisy ustawy o kierujących pojazdami pozostaje bez wpływu na przebieg i wynik postępowania w sprawie skierowania na badanie psychologiczne na podstawie art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. a) tej ustawy. Fakt kierowania pojazdem w stanie po użyciu alkoholu stwierdzony został prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w [...] z dnia 28 stycznia 2013 r., to jest już w okresie obowiązywania nowej ustawy. Zawiadomienie w powyższej sprawie wraz z odpisem wyroku wpłynęło do Urzędu Miasta [...] w dniu 11 marca 2013 r. i po tym dniu wydano decyzję w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami oraz zaskarżoną decyzję z dnia 23 kwietnia 2013 r. o skierowaniu na badanie psychologiczne.

Organ odwoławczy podniósł, że w poprzednim stanie prawnym zagadnienie kierowania posiadaczy prawa jazdy na badanie psychologiczne, regulowały przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.). Przepis art. 124 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym stwierdzał, że badaniu psychologicznemu przeprowadzanemu w celu orzeczenia istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem podlegał, między innymi, kierujący pojazdem silnikowym skierowany, w drodze decyzji, przez organ kontroli ruchu drogowego, jeżeli kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości lub po użyciu środka działającego podobnie do alkoholu. Przepis ten nie obejmował popełnienia wykroczenia drogowego polegającego na kierowaniu pojazdem w stanie po użyciu alkoholu.

Organ odwoławczy wskazał, że przepisy ustawy o kierujących pojazdami uchyliły i zastąpiły, między innymi, rozdział 4 Prawa o ruchu drogowym – "Sprawdzanie stanu zdrowia i predyspozycji psychicznych do kierowania pojazdami", a nowa ustawa nie wprowadziła w tym zakresie przepisów przejściowych. Stąd, według stanowiska organu odwoławczego, zastosowanie winny znaleźć rozwiązania prawne przewidziane w przepisach ustawy o kierujących pojazdami. Ponadto przepis art. 135a ustawy o kierujących pojazdami przewiduje, że do dnia 3 stycznia 2016 r. skierowanie na badanie lekarskie i badanie psychologiczne w przypadku kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości, w stanie po użyciu alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu, następuje na podstawie odpisu wyroku przesłanego przez sąd w trybie art. 182 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557, ze zm.). Skierowanie na badanie psychologiczne nie jest środkiem karnym stosowanym w związku z popełnieniem przestępstwa lub wykroczenia drogowego, lecz działaniem administracyjnym związanym z zapewnieniem bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie W. B. wniósł o uchylenie decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...], jak i poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta [...]. Skarżący w uzasadnieniu swojej skargi podniósł między innymi, że organ nie dokonał wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału. Organ nie wziął pod uwagę okoliczności, że skarżący dopuścił się wykroczenia drogowego w czasie, gdy nie obowiązywały jeszcze przepisy ustawy o kierujących pojazdami i nie można obciążyć go sankcją wykonywania płatnych badań, gdyż prawo nie może działać wstecz.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Samorządowe w [...] wniosło o oddalenie skargi, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zaskarżona decyzja została wydana z mającym wpływ na wynik sprawy naruszeniem prawa materialnego.

Przedmiotem postępowania administracyjnego, zakończonego poddaną kontroli sądowej decyzją, było skierowanie skarżącego na badanie psychologiczne w zakresie psychologii transportu jako osoby, która kierowała pojazdem w stanie po użyciu alkoholu. Istotne w sprawie okoliczności faktyczne są bezsporne. W dniu 7 grudnia 2012 r. skarżący kierował pojazdem (samochodem osobowym) w stanie po użyciu alkoholu. W dniu 28 stycznia 2013 r. wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w [...] skarżący uznany został za winnego popełnienia powyższego wykroczenia. Odpis tego wyroku jako prawomocnego wpłynął do Urzędu Miasta [...] w dniu 11 marca 2013 r. Na podstawie tego orzeczenia Prezydent Miasta [...] decyzją z dnia 23 kwietnia 2013 r. skierował W. B. na badanie psychologiczne przeprowadzane w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdami. Po rozpatrzeniu odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Jak wynika z treści zaskarżonej decyzji, skierowanie skarżącego na badanie psychologiczne zostało wydane na podstawie art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o kierujących pojazdami. W myśl tego przepisu starosta wydaje decyzję o skierowaniu kierowcy na badanie psychologiczne w zakresie psychologii transportu, jeżeli kierował on pojazdem w stanie nietrzeźwości, w stanie po użyciu alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu.

Zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem prawa materialnego, ponieważ w stanie faktycznym sprawy brak było podstawy do zastosowania przepisu art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o kierujących pojazdami, jako podstawy materialnoprawnej decyzji.

Istotnym elementem stanu faktycznego jest ustalenie, że skarżący prowadził pojazd w stanie po użyciu alkoholu w dniu 7 grudnia 2012 r., a więc przed dniem 19 stycznia 2013 r., to jest przed wejściem w życie większości przepisów ustawy o kierujących pojazdami, w tym art. 99 (art. 139 ustawy). Zgodnie z art. 125 pkt 10 lit. j) ustawy o kierujących pojazdami, z dniem wejścia w życie tej ustawy uchylony został rozdział 4 w dziale IV Prawa o ruchu drogowym - "Sprawdzanie stanu zdrowia i predyspozycji psychicznych do kierowania pojazdami". Zatem w dniu, kiedy skarżący popełnił wykroczenie polegające na prowadzeniu pojazdu w stanie po użyciu alkoholu, obowiązywał jeszcze przepis art. 124 ust. 1 pkt 2 lit. a) Prawa o ruchu drogowym, według którego badaniu psychologicznemu przeprowadzanemu w celu orzeczenia istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem podlegał, między innymi, kierujący pojazdem silnikowym skierowany, w drodze decyzji, przez organ kontroli ruchu drogowego, jeżeli kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości lub po użyciu środka działającego podobnie do alkoholu. Słusznie zatem zauważył organ odwoławczy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że przepis ten nie obejmował sytuacji, kiedy kierujący pojazdem był w stanie po użyciu alkoholu.

Bezsporne jest, że przepisy Prawa o ruchu drogowym (podobnie jak przepisy ustawy o kierujących pojazdami) nie zawierają własnych definicji "stanu po użyciu alkoholu" i "stanu nietrzeźwości". Stany te zatem należy odróżniać i definiować zgodnie z art. 46 ust. 2 i 3 z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r. poz. 1356 z późn. zm.), według których stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do stężenia we krwi od 0,2‰ do 0,5‰ alkoholu albo obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm3, natomiast stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do stężenia we krwi powyżej 0,5‰ alkoholu albo obecności w wydychanym powietrzu powyżej 0,25 mg alkoholu w 1 dm3.

Jak prawidłowo zauważył organ odwoławczy ustawa o kierujących pojazdami nie zawiera przepisów przejściowych regulujących stosowanie art. 124 Prawa o ruchu drogowym i art. 99 ustawy o kierujących pojazdami do stanów faktycznych mających miejsce przed wejściem w życie art. 99 ustawy o kierujących pojazdami. Nie można jednak z tego wyciągać wniosku, tak jak uczynił to organ odwoławczy, że od dnia 19 stycznia 2013 r. w całym zakresie mają zastosowanie przepisy nowej ustawy, zgodnie z zasadą bezpośredniego jej działania. Brak przepisu przejściowego regulującego jakie należy stosować przepisy do zdarzeń mających miejsce przed wejściem w życie nowych przepisów, nie oznacza istnienia "luki normatywnej", gdyż owa pozorna luka powinna zostać wypełniona w drodze wykładni przez organy stosujące prawo. Przy tym nie może być regułą automatyczne stosowanie przepisów nowej ustawy do stanów prawnych (zdarzeń) mających miejsce i nie zakończonych lub zakończonych przed datą wejścia w życie nowej ustawy. Kwestia przyznania pierwszeństwa zasadzie dalszego działania przepisów dotychczasowych, czy też zasadzie bezpośredniego działania ustawy nowej, musi każdorazowo wynikać z konkretnej sprawy i charakteru przepisów podlegających zmianie, przy czym jednocześnie należy brać pod uwagę skutki, jakie może wywołać przyjęcie jednej lub drugiej zasady (por. uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 10 kwietnia 2006 r. w sprawie I OPS 1/06, ONSAiWSA 2006/3/71; SIP Lex nr 182508, uchwała składu pięciu sędziów NSA z dnia 20 października 1997 r. w sprawie FPK 11/97, ONSA 1998/1/10). W tym zakresie kierować należy się poszanowaniem podstawowej zasady prawa międzyczasowego, wynikającej z art. 2 Konstytucji RP, niedziałania prawa wstecz, sprowadzającej się w istocie do zakazu stosowania nowo ustanowionych uregulowań do zdarzeń, które miały miejsce przed wejściem w życie tych norm, z którymi to zdarzeniami prawo nie wiązało dotąd skutków prawnych przewidzianych nowymi unormowaniami. Sytuacja, w której prawo działa wstecz, jest niezgodna z wynikającą z art. 2 Konstytucji RP zasadą demokratycznego państwa prawnego.

Przy tym zasada niedziałania prawa wstecz nie ma charakteru absolutnego i w wyjątkowych sytuacjach może zostać nadana moc wsteczna aktowi prawnemu. W wyroku z dnia 10 grudnia 2007 r. w sprawie P 43/07 (SIP Lex nr 321915) Trybunał Konstytucyjny wskazał, że "zasada lex retro non agit, wywodzona z art. 2 Konstytucji, stanowi istotny składnik zasady zaufania obywateli do państwa. Zasada niedziałania prawa wstecz polega na tym, aby nie stanowić prawa, które nakazywałoby stosowanie nowo ustanowionych norm do sytuacji zaistniałych przed wejściem ich w życie. Odstępstwo od tej zasady dopuszczalne jest wtedy, gdy jest to konieczne w celu realizacji wartości konstytucyjnej, ocenionej jako ważniejsza od wartości chronionej zakazem retroakcji, a także jeżeli przemawia za tym konieczność realizacji innej zasady konstytucyjnej, a realizacja tej zasady nie jest możliwa bez wstecznego działania prawa (zob. np. wyroki TK z 5 listopada 2002 r., sygn. P 7/01, OTK ZU nr 6/A/2002, poz. 80 i powołane tam orzeczenia; z 7 lutego 2006 r., sygn. SK 45/04, OTK ZU nr 2/A/2006, poz. 15 oraz z 5 września 2007 r., sygn. P 21/06)".

Natomiast w wyroku z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie P 66/07 (SIP Lex nr 511940) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że "istotę zasady niedziałania prawa wstecz można sprowadzić do twierdzenia, że prawo powinno co do zasady działać "na przyszłość", wobec tego nie należy stanowić norm prawnych, które miałyby być stosowane do zdarzeń zaszłych i zakończonych przed ich wejściem w życie. Innymi słowy, następstwa prawne zdarzeń, mających miejsce pod rządami dawnych norm, należy oceniać według tych norm, nawet jeżeli w chwili dokonywania tej oceny obowiązują już nowe przepisy (por. np. powołany wyrok o sygn. P 43/07)".

Jak wcześniej podniesiono kwestia przyznania pierwszeństwa zasadzie dalszego działania przepisów dotychczasowych, czy też zasadzie bezpośredniego działania ustawy nowej, musi każdorazowo wynikać z konkretnej sprawy i charakteru przepisów podlegających zmianie, przy czym jednocześnie należy brać pod uwagę skutki, jakie może wywołać przyjęcie jednej lub drugiej zasady.

W badanej sprawie normy prawne wynikające z przepisów zarówno art. 124 ust. 1 pkt 2 lit. a) Prawa o ruchu drogowym jak i z art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o kierujących pojazdami mają charakter mieszany, bowiem regulują zarówno materię proceduralną jak i materialnoprawną.

Regulacja procesowa dotyczy formy skierowania na badanie psychologiczne (decyzja administracyjna) oraz organu kierującego (poprzednio organ kontroli ruchu drogowego, obecnie starosta). Natomiast regulacja materialnoprawna dotyczy podmiotów, które mogły oraz mogą być skierowane na badanie psychologiczne oraz przesłanek tego skierowania.

Można bez obawy naruszenia jakichkolwiek zasad konstytucyjnych dopuścić, że w zakresie regulacji proceduralnej zastosowanie ma zasada bezpośredniego działania ustawy nowej. Oznacza to, że kompetencję do skierowania strony na badanie psychologiczne ma od dnia 19 stycznia 2013 r. wyłącznie starosta, także w takim przypadku, kiedy okoliczności faktyczne stanowiące przesłankę skierowania na badanie psychologiczne miały miejsce przed dniem 19 stycznia 2013 r.

Inaczej przedstawia się rzecz w zakresie regulacji materialnoprawnej. Według poprzedniego stanu prawnego skierowaniu na badanie psychologiczne podlegał kierujący pojazdem silnikowym, a więc pojazdem wyposażonym w silnik, za wyjątkiem motoroweru i tramwaju (art. 2 pkt 20 i 32 Prawa o ruchu drogowym). Obecnie skierowaniu podlega kierowca, a więc osoba uprawniona do kierowania pojazdem silnikowym lub motorowerem (art. 2 pkt 21 Prawa o ruchu drogowym po nowelizacji) W badanej sprawie normatywna różnica między tymi regulacjami nie ma istotnego znaczenia, ponieważ nie dotyczy skarżącego, który objęty jest pojęciem zarówno "kierującego pojazdem silnikowym" jak i pojęciem "kierowcy".

Natomiast istotna w sprawie różnica dotyczy przesłanki skierowania na badanie psychologiczne. W obydwu stanach prawnych przesłanką było i jest kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości lub po użyciu środka działającego podobnie do alkoholu. Nowością normatywną w obecnym stanie prawnym jest przesłanka w postaci kierowania pojazdem po użyciu alkoholu.

Wskazana w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji okoliczność, że skierowanie na badanie psychologiczne nie jest środkiem karnym stosowanym w związku z popełnieniem przestępstwa lub wykroczenia drogowego, lecz działaniem administracyjnym związanym z zapewnieniem bezpieczeństwa w ruchu drogowym, nie daje podstawy do zastosowania zasady bezpośredniego działania ustawy nowej w przypadku, kiedy zdarzenie stanowiące przesłankę skierowania na badania psychologiczne przewidzianą w nowej ustawie (kierowanie pojazdem w stanie po użyciu alkoholu), miało miejsce pod rządami poprzednio obowiązującej ustawy, według której ta sama okoliczność nie stanowiła takiej przesłanki. Skierowanie na badanie psychologiczne jest bowiem nałożeniem na stronę obowiązku, nie przewidzianego w ustawie w czasie zachowania strony, które miałoby stanowić przesłankę nałożenia tego obowiązku. Dodatkowo poddanie się takiemu obowiązkowi jest odpłatne, zaś zaniechanie wywołuje negatywne skutki w postaci wydania przez starostę decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy na podstawie art. 102 ust. 1 pkt 3 lit. b) ustawy o kierujących pojazdami.

W takiej sytuacji należy kierować się poszanowaniem wynikającej z zasady demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP), zasady niedziałania prawa wstecz, sprowadzającej się do zakazu stosowania nowo ustanowionych uregulowań do zdarzeń, które miały miejsce przed wejściem w życie tych norm, z którymi to zdarzeniami prawo nie wiązało dotąd skutków prawnych przewidzianych nowymi unormowaniami.

Zatem organ w takiej sytuacji powinien w zakresie potrzebnym do rozstrzygnięcia sprawy ocenić skutki zdarzenia, jakim było kierowanie pojazdem w stanie po użyciu alkoholu, według stanu prawnego obowiązującego w dniu tego zdarzenia, to jest 7 grudnia 2012 r. Zastosowanie do zdarzenia prawnego zamkniętego czasowo w dniu 7 grudnia 2012 r. nowej, mniej korzystną dla skarżącego ustawy pogorszyło sytuację prawną skarżącego. Dokonana przez organ wykładnia przepisów art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o kierujących pojazdami oraz art. 124 ust. 1 pkt 2 lit. a) Prawa o ruchu drogowym jest sprzeczna z zasadą niedziałania prawa wstecz, a przez to z art. 2 Konstytucji RP.

Ponownie rozpatrując sprawę organ powinien kierować się przedstawioną wyżej wykładnią przepisów prawa materialnego.

Z przytoczonych wyżej przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a.

Orzeczenie, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości ma uzasadnienie w przepisie art. 152 P.p.s.a.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 P.p.s.a.



Powered by SoftProdukt