Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Regulacja zawarta w ustawie - Prawo geodezyjne i kartograficzne ma charakter szczególny w stosunku do regulacji Kodeksu postępowania administracyjnego w zakresie zaświadczeń, a zatem przepisy art. 217 § 1 i 2 K.p.a. w zakresie uregulowanym w Prawie geodezyjnym i kartograficznym nie mają zastosowania do wydawania wypisów i Wyryków z ewidencji gruntów i budynków, o jakich mowa w art. 24 ust. 3 ustawie - Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz informacji o gruntach, budynkach i lokalach, o jakiej mowa w art. 24 ust. 2 tej ustawy.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Anna Lech Sędziowie sędzia NSA Jan Kacprzak (spr.) sędzia WSA del. Wojciech Mazur Protokolant Barbara Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. S. - L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 16 października 2008 r. sygn. akt II SA/Gl 601/08 w sprawie ze skargi A. S. - L. na decyzję Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Katowicach z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia danych z ewidencji gruntów i budynków oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 16 października 2008 r., sygn. akt II SA/GL 601/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę A. S.-L. na postanowienie Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Katowicach z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia danych z ewidencji gruntów i budynków.

Powyższy wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Pismem z dnia 17 stycznia 2008 r. pełnomocnik A. S.-L. wystąpił do Starostwa Powiatowego w Częstochowie z wnioskiem o udostępnienie danych z ewidencji gruntów i budynków przez wskazanie numerów działek i numerów ksiąg wieczystych nieruchomości będących własnością lub w użytkowaniu wieczystym Z. L. Jako podstawę żądania wskazał art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r. Nr 240 poz. 2027 ze zm., zwanej dalej "ustawą" lub "Prawem geodezyjnym i kartograficznym"). Wskazał też, że informacja jest przeznaczona na użytek toczącego się przed Komornikiem Sądowym Rewiru VII przy Sądzie Rejonowym w Częstochowie przeciwko Z. L. postępowania egzekucyjnego wierzytelności A. S. - L.

Starosta Częstochowski postanowieniem z dnia [...] lutego 2008 r. Nr [...] odmówił wydania zaświadczenia obejmującego powyższe dane, wskazując iż wnioskodawczyni nie ma interesu prawnego koniecznego do wydania zaświadczenia żądanej treści. Jako podstawę prawną postanowienia podał art. 219 K.p.a. w zw. z art. 24 ust. 2 Prawa geodezyjnego i kartograficznego.

Na powyższe postanowienie pełnomocnik A. S. - L. wniósł zażalenie.

Postanowieniem z dnia [...] marca 2008 r. Nr [...] Śląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego utrzymał w mocy orzeczenie organu I instancji. W uzasadnieniu stwierdzono, że w myśl art. 20 ust. 1 pkt 1 i 2 Prawa geodezyjnego i kartograficznego ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów, budynków i lokali, a także właścicieli oraz miejsca zamieszkania lub siedziby osób. Podstawową formą udzielania informacji z tej ewidencji w zakresie danych podmiotowych jest wypis stanowiący rodzaj zaświadczenia w rozumieniu art. 217 - 220 K.p.a. Udzielenie informacji może dotyczyć przy tym konkretnej działki, budynku lub lokalu. Przedmiot informacji powinien być zatem wskazany we wniosku. Organ prowadzący ewidencję nie ma bowiem obowiązku przeszukiwania prowadzonych baz danych w zakresie, w jakim żąda wnioskodawca. Taki przedmiot nie został zaś wskazany przez odwołującą się. Zdaniem organu odwoławczego nie można zgodzić się też ze stanowiskiem strony, iż brak informacji z rejestru gruntów uniemożliwi jej skuteczną egzekucję wierzytelności, a to w sytuacji gdy art. 923 K.p.c. precyzyjnie określa źródło informacji o majątku, z którego może być przeprowadzona egzekucja. Organ zauważył również, iż odwołująca się nie wykazała interesu prawnego w rozumieniu art. 24 ust. 3 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, niezbędnego dla uzyskania wypisu z ewidencji gruntów i budynków. Podkreślono, że wnioskodawczyni faktycznie nie żądała wydania zaświadczenia w postaci wypisu z ewidencji gruntów i budynków konkretnej, określonej przepisami treści, lecz dokonania poszukiwania majątku nieruchomego dłużnika, do czego organ prowadzący ewidencję gruntów i budynków nie jest właściwy. Nie ma bowiem do niego zastosowania treść art. 7971 K.p.c.

W skardze do sądu administracyjnego na powyższe postanowienie oraz postanowienie je poprzedzające skarżąca zarzuciła, iż postanowienia te wydane zostały z naruszeniem prawa materialnego tj. art. 24 Prawa geodezyjnego i kartograficznego przez błędne przyjęcie, że wypis i wyrys z ewidencji są jedyną formą udzielania informacji, podczas gdy przepisy tej ustawy nie wprowadzają takiego ograniczenia, a informacje zawarte w ewidencji są jawne. Organy błędnie zastosowały art. 24 ust. 3 ww. ustawy w sytuacji, gdy strona nie wniosła o wydanie jej wypisu ani wyrysu z ewidencji, a jedynie o udzielenie jej informacji. Zdaniem skarżącej postanowienia te zapadły również z mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy naruszeniem przepisów postępowania tj. art. 217 § 1 pkt 2 w zw. z art. 217 § 1 K.p.a., art. 19 K.p.a., art. 20 K.p.a. w zw. z art. 22 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, art. 12 w zw. z art. 8 K.p.a. oraz art. 107 § 3 w zw. z art. 126 K.p.a. Ponadto w skardze podkreślono, iż organy błędnie przyjęły, że skarżąca domagała się wydania wypisu z ewidencji na podstawie art. 24 ust. 3 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, czy też zaświadczenia, o jakim mowa w art. 217 § 1 K.p.a., bowiem wniosek obejmował żądanie udzielenia informacji na podstawie art. 24 ust. 2 tej ustawy. W tym przypadku zaś bez znaczenia jest czy wnoszący o udzielenie informacji ma w tym interes prawny. Ponadto obowiązek udzielenia informacji na podstawie art. 24 ust. 2 ustawy pociąga za sobą obowiązek dokonania przeszukania przez organ ewidencyjny posiadanych baz danych według wskazanego przez wnioskodawcę kryterium stanowiącego element wpisu danej pozycji w rejestrze i z żadnego przepisu prawa nie wynika, aby konieczne do tego było wskazanie we wniosku konkretnej nieruchomości, której informacja ma dotyczyć.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko wniósł o oddalenie skargi.

Rozpoznając niniejszą sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w uzasadnieniu wyroku stwierdził, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem brak jest podstaw do przyjęcia, że zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem prawa skutkującym jego wzruszeniem.

Na wstępie Wojewódzki Sąd Administracyjny podzielił zarzut skarżącej, iż organy bezpodstawnie przyjęły, że wniosek strony o udzielenie informacji jest tożsamy z wnioskiem o dokonanie wypisu i wyrysu. Wniosek nie określał bowiem formy, w jakiej informacja ma być podana i mógł stanowić zarówno wniosek o wydanie wypisu i wyrysu, jak i dotyczyć udzielenia informacji w innej formie. W tej sytuacji na organie ciążył obowiązek jednoznacznego skonkretyzowania woli wnoszącego podanie, zwłaszcza w sytuacji gdy jako podstawę prawną wniosku powołano art. 24 ust. 2 ustawy. Wskazane uchybienie nie ma jednak - jak podkreślił Sąd - wpływu na merytoryczną prawidłowość podjętego rozstrzygnięcia, bowiem niezależnie od formy, w której miałyby stronie zostać podane żądane informacje, udzielenie takich danych przez organ było prawnie niedopuszczalne.

W dalszej kolejności Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż zgodnie z art. 24 ust. 2 zd. 1 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne informacje o gruntach, budynkach i lokalach zawarte w operacie ewidencyjnym są jawne. Oznacza to jednak jedynie, że informacje zawarte w ewidencji nie mają charakteru informacji niejawnych w rozumieniu prawa, nie oznacza natomiast powszechnego do nich dostępu. Bezpośredni dostęp do baz w myśl art. 24 ust. 4 zastrzeżony został, w ściśle określonych celach, jedynie dla gmin, marszałków województw i Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. W myśl art. 24 ust. 3 ustawy, który to ustęp wykładany winien być w połączeniu z ust. 2 i 4, niezależnie od obowiązku zapewnienia dostępu do baz wskazanym wyżej podmiotom, organ prowadzący ewidencję gruntów i budynków wydaje odpłatnie wyrysy i wypisy z operatu ewidencyjnego. Czyni to na żądanie właścicieli lub osób fizycznych i prawnych, w których władaniu znajduje się grunt, budynek lub lokal, osób fizycznych i prawnych oraz innych jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, które mają interes prawny w tym zakresie, a także na żądanie zainteresowanych organów administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego. Uzyskanie tych dokumentów w przypadku podmiotu nie władającego obiektem i nie będącego organem administracji publicznej jest więc uzależnione od wykazania własnego, indywidualnego interesu prawnego uzasadniającego ich wydanie. Wykazanie interesu prawnego wymaga natomiast wskazania przepisu prawa materialnego zobowiązującego organ do wydania dokumentu lub uprawniającego wnioskującego do jego otrzymania. Sąd podkreślił, iż Prawo geodezyjne i kartograficzne nie przewiduje innych form i zasad udzielania zawartych w operacie ewidencyjnym informacji niż poprzez wydanie mającego charakter zaświadczenia wypisu i wyrysu, autonomicznie kreując w tym zakresie krąg stron uprawnionych do uzyskania dokumentów, o których mowa. W konsekwencji inne informacje tj. mieszczące się w zakresie uregulowania objętego treścią art. 24 ust. 2 ustawy zainteresowany podmiot może zdaniem Sądu uzyskać jedynie w oparciu o uregulowania ogólne, tj. w formie zaświadczenia w oparciu o przepisy kodeksu postępowania administracyjnego i tak też do żądania skarżącej podeszły organy orzekające. Kodeks postępowania administracyjnego przewiduje natomiast w art. 217 § 1 i 2, iż organ administracji publicznej wydaje zaświadczenie na żądanie osoby ubiegającej się o nie, jeżeli urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa lub osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego. W konsekwencji stwierdzić należy, iż organ administracji publicznej winien odmówić wydania zaświadczenia wówczas, gdy osoba ubiegająca się nie wskaże przepisu prawa lub nie wykaże interesu prawnego albo gdy jej żądanie nie znajduje oparcia w dokumentach, o których mowa w art. 218 § 1 K.p.a. Wspomnianym wyżej interesem prawnym skarżąca się nie wykazała, bowiem informacje co do nieruchomości posiadanych przez Z. L. są jej potrzebne jedynie w związku z prowadzeniem przeciwko wymienionej postępowania egzekucyjnego. Organy zatem słusznie uznały, że skarżąca powołała się jedynie na swój interes faktyczny, a nie prawny. Przedmiotem żądania skarżącej nie jest uzyskanie informacji o konkretnych, wskazanych przez nią gruntach, budynkach lub lokalach, lecz poszukiwanie nieznanego skarżącej majątku nieruchomego dłużniczki. Do tego zaś nie są właściwe orzekające w sprawie organy lecz komornik i - w pewnych sytuacjach - sąd powszechny. W szczególności służy temu postępowanie o wyjawienie majątku dłużnika regulowane przepisami art. 913-920 K.p.c. Na potwierdzenie powyższego stanowiska Sąd Wojewódzki przywołał szereg orzeczeń sądów administracyjnych m. in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lutego 2007 r., sygn. akt I OSK 560/06; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 19 czerwca 2008 r., sygn. akt III SA/Gd 150/08; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 17 czerwca 2008 r., sygn. akt III SA/Wr 599/07.

Od powyższego wyroku A. S.-L. w ustawowym terminie wniosła skargę kasacyjną. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego:

1. art. 24 ust. 2 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne poprzez błędne przyjęcie, że wierzyciel legitymujący się tytułem wykonawczym nie jest osobą uprawnioną do uzyskania informacji z ewidencji gruntów, gdy tymczasem informacje o gruntach są jawne, co potwierdzono w wyroku WSA w Krakowie z dnia 3 grudnia 2008 r., sygn. akt III SA/Kr 626/08;

2. poprzez błędne przyjęcie, że jedyną formą udzielania informacji jest wydanie zaświadczenia w postaci odpłatnego wyrysu i wypisu, podczas gdy przepisy nie wprowadzają zamkniętego katalogu form udzielania informacji z ewidencji;

3. art. 24 ust. 3 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne poprzez jego błędne zastosowanie w niniejszej sprawie;

4. art. 24 ust. 3 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że wierzyciela nie można uznać za osobę posiadającą interes prawny w uzyskaniu informacji o posiadanych przez dłużnika składnikach majątku, czemu przeczy wyrok WSA w Krakowie z dnia 3 grudnia 2008 r., sygn. akt III SA/Kr 626/08;

oraz naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

1. art. 217 § 2 pkt 2 w zw. z art. 217 § 1 K.p.a. poprzez uznanie, że skarżącej nie przysługuje interes prawny w uzyskaniu informacji o posiadanych przez dłużnika nieruchomościach;

2. art. 217 § 2 pkt 2 w zw. z art. 217 § 1 K.p.a. poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy skarżąca domagała się jedynie informacji, co nie stanowi wydania zaświadczenia w rozumieniu przepisów kpa;

3. art. 19 K.p.a. oraz art. 20 K.p.a. w zw. z art. 22 ust. 1 ustawy poprzez odmowę udzielenia skarżącej informacji z jawnej ewidencji gruntów;

4. art. 12 w zw. z art. 8 K.p.a. poprzez odmowę udzielenia wnioskowanej informacji skarżącej, podczas gdy złożenie wniosku do komornika sądowego o zwrócenie się do organu o udzielenie informacji w trybie art. 761 § 1 K.p.c. skutkować będzie uzyskaniem tych informacji w sposób pośredni, a to tylko przewleka postępowanie.

Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie jej skargi, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych prawem.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono m.in., że rozważania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach w kwestii istnienia interesu prawnego po stronie skarżącej są bez znaczenia, bowiem art. 24 ust. 2 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne nie uzależnia uzyskania informacji z ewidencji od wykazania tegoż interesu. Ponadto podkreślono, że żaden z przepisów ww. ustawy nie wprowadza zamkniętego katalogu form udzielania informacji przez organ prowadzący ewidencję. Skarżąca zauważyła także, że w innych analogicznych sprawach informacje z ewidencji były udzielane. Podniosła, że wierzyciel, jako osoba posiadająca niekwestionowany interes prawny, jest uprawniony do uzyskania wypisu i wyrysu z ewidencji.

W dalszej kolejności w skardze kasacyjnej wskazano, iż złożony przez skarżącą wniosek o udzielenie informacji nie stanowi żądania o wydanie zaświadczenia w rozumieniu art. 217 K.p.a., a zatem udzielenie informacji nie może być uzależnione od wykazania przez skarżącą istnienia interesu prawnego do uzyskania zaświadczenia. Na potwierdzenie stanowiska powołano się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 22 listopada 1996 r., sygn. akt I SA/Wr 142/96.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - zwanej dalej "p.p.s.a.") Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, co oznacza, że Sąd ten związany jest zarówno wnioskami skarżącego określającym przedmiot zaskarżenia, jak i podstawami zaskarżenia wskazanymi w skardze kasacyjnej. Z urzędu Sąd może jedynie brać pod uwagę nieważność postępowania, która zachodzi w przypadkach określonych w § 2 tego przepisu. Naczelny Sąd Administracyjny kontroluje zgodność zaskarżonego orzeczenia z prawem materialnym i procesowym w granicach skargi kasacyjnej. Jeśli dojdzie do przekonania, że nie nastąpiło naruszenie powołanych w skardze kasacyjnej przepisów prawa oraz brak jest podstaw, które obowiązany jest wziąć pod uwagę z urzędu, to skargę kasacyjną oddala na podstawie art. 184 p.p.s.a. Skarga kasacyjna podlega oddaleniu na podstawie ww. przepisu również wtedy, gdy zaskarżone orzeczenie mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu.

W rozpoznawanej sprawie należy stwierdzić, iż po pierwsze nie zachodzi nieważność postępowania, a po drugie skarga kasacyjna nie mogła zostać uwzględniona, gdyż zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 16 października 2008 r., sygn. akt II SA/GL 601/08, mimo częściowo błędnego uzasadnienia, odpowiada prawu.

Przedmiotem oceny Sądu I instancji było postanowienie Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Katowicach z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] wydane w przedmiocie odmowy udostępnienia danych z ewidencji gruntów i budynków. W postanowieniu tym organ przyjął, iż wnioskodawczyni domaga się wydania wypisu z rejestru gruntów i budynków na podstawie art. 24 ust. 3 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne i odmówił wydania żądanych informacji, wskazując na brak interesu prawnego wnioskodawczyni, o którym mowa w ww. przepisie oraz z uwagi na niepodanie we wniosku konkretnego przedmiotu (działki, budynku, lokalu), co do którego domaga się udostępnienia informacji. A. S.-L. złożyła bowiem wniosek o udostępnienie danych z ewidencji gruntów i budynków przez wskazanie numerów działek i numerów ksiąg wieczystych nieruchomości będących własnością lub w użytkowaniu wieczystym Z. L., uzasadniając, że informacja ta jest przeznaczona na użytek postępowania egzekucyjnego. W skardze do sądu administracyjnego na powyższe postanowienie A. S.-L. podniosła, iż nie domagała się wydania wypisu z ewidencji na podstawie art. 24 ust. 3 ustawy - Prawa geodezyjnego i kartograficznego (zwanej dalej "ustawą"), czy też zaświadczenia, o jakim mowa w art. 217 § 1 K.p.a., lecz jej wniosek dotyczył udzielenia informacji na podstawie art. 24 ust. 2 ustawy. W tej sytuacji Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach słusznie stwierdził w zaskarżonym wyroku, iż organy bezpodstawnie przyjęły, że wniosek strony o udzielenie informacji jest tożsamy z wnioskiem o dokonanie wypisu i wyrysu, bowiem wniosek ten mógł dotyczyć także udzielenia informacji w innej formie, zwłaszcza w sytuacji gdy jako podstawę prawną wniosku powołano art. 24 ust. 2 ustawy. Niesłusznie natomiast Sąd I instancji założył, iż inne informacje, tj. mieszczące się w zakresie uregulowania objętego treścią art. 24 ust. 2 ustawy, udzielane są wyłącznie w oparciu o uregulowania ogólne, o jakich mowa w przepisach Działu VII Kodeksu postępowania administracyjnego.

Na tle przedmiotowej sprawy wyłonił się zatem problem prawny dotyczący wykładni przepisu art. 24 ust. 2 i 3 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne.

Na wstępie należy wskazać, iż art. 24 ust. 1 ustawy stanowi, że informacje o gruntach, budynkach i lokalach zawiera operat ewidencyjny, który składa się z map, rejestrów i dokumentów uzasadniających wpisy do tych rejestrów. Natomiast stosownie do treści art. 20 ustawy ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące: 1) gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty; 2) budynków - ich położenia, przeznaczenia, funkcji użytkowych i ogólnych danych technicznych; 3) lokali - ich położenia, funkcji użytkowych oraz powierzchni użytkowej (ust. 1). Ponadto w ewidencji gruntów i budynków wykazuje się także: 1) właściciela (a w odniesieniu do gruntów państwowych i samorządowych - inne osoby fizyczne lub prawne, w których władaniu znajdują się grunty i budynki lub ich części); 2) miejsce zamieszkania lub siedzibę osób wymienionych w pkt 1; 3) informacje o wpisaniu do rejestru zabytków; 4) wartość nieruchomości (ust. 2). Można zatem dokonać podziału informacji zawartych w ewidencji gruntów i budynków na dane o charakterze przedmiotowym (o nich mowa w art. 20 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 i 4) oraz dane o charakterze podmiotowym (art. 20 ust. 2 pkt 1 i 2).

Również w art. 24 rozróżnienie to znalazło odzwierciedlenie. W ust. 2 tego przepisu ustawodawca przewidział bowiem, iż informacje o gruntach, budynkach i lokalach, o których mowa w art. 20 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 3 i 4 (tj. dane przedmiotowe), są jawne i powszechnie dostępne. Natomiast stosownie do ust. 3 art. 24 wypisy z operatu ewidencyjnego zawierające dane osobowe, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 1 i 2 (tj. dane podmiotowe), wydawane są jedynie na żądanie: 1) właścicieli lub osób fizycznych i prawnych, w których władaniu znajdują się grunty, budynki lub lokale będące przedmiotem wypisu; 2) podmiotów publicznych lub podmiotów niebędących podmiotami publicznymi, realizującymi zadania publiczne na podstawie odrębnych przepisów albo na skutek powierzenia lub zlecenia przez podmiot publiczny, które związane są z gruntami, budynkami lub lokalami będącymi przedmiotem wypisu; 3) innych podmiotów, niż wymienione w pkt 1 i 2, które mają interes prawny związany z gruntami, budynkami lub lokalami będącymi przedmiotem wypisu. Nie ulega zatem wątpliwości, iż art. 24 ust. 2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne określa odrębną od art. 24 ust. 3 tej ustawy podstawę prawną do udzielenia informacji z operatu ewidencyjnego. Zasadniczym elementem różnicującym obie podstawy prawne jest to, iż dopuszczalność wydania wypisu i wyrysu na podstawie art. 24 ust. 3 ustawy powiązana została z faktem władania przez wnioskodawcę gruntem, budynkiem lub lokalem, albo z przysługiwaniem wnioskodawcy interesu prawnego w uzyskaniu wypisu i wyrysu. Natomiast udzielenie informacji na podstawie art. 24 ust. 2 ustawy nie zostało uzależnione od władania gruntem, budynkiem lub lokalem, wobec których określona informacja miałaby być udzielona. Udzielenie tej informacji nie jest również zależne od przysługiwania interesu prawnego. Jedynym zaś warunkiem udzielenia informacji na podstawie art. 24 ust. 2 ustawy jest uiszczenie opłaty należnej z tego tytułu zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 19 lutego 2004 r. w sprawie wysokości opłat za czynności geodezyjne i kartograficzne oraz udzielanie informacji, a także za wykonywanie wyrysów i wypisów z operatu ewidencyjnego (Dz. U. Nr 37, poz. 333). Ustawowa jawność informacji i jej powszechna dostępność ograniczona zatem została jedynie koniecznością poniesienia stosownej odpłatności. We wskazanym rozporządzeniu jednoznacznie rozróżniono przypadki pobierania opłat za wydanie wypisu i wyrysu (zostały określone w załączniku 5 do rozporządzenia) oraz za udzielanie określonych informacji (zostały określone w załączniku 4 do rozporządzenia). Zatem również i to rozróżnienie w zakresie odpłatności dowodzi, iż udzielanie informacji w trybie ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne nie musi przybierać tylko formy wypisu i wyrysu.

Reasumując powyższe rozważania należy jeszcze raz podkreślić, iż informacje o charakterze podmiotowym lub podmiotowo-przedmiotowym z uwagi na ochronę danych osobowych w nich zawartych udzielane mogą być tylko w trybie ust. 3 art. 24 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne, a więc z uwzględnieniem wszystkich zawartych w tym przepisie ograniczeń, natomiast przedmiotem jawnych i powszechnie dostępnych, udzielanych odpłatnie na żądanie wszystkich zainteresowanych, tj. bez konieczności wykazywania interesu prawnego, w trybie art. 24 ust. 2 ustawy informacji o gruntach, budynkach i lokalach mogą być tylko informacje o charakterze przedmiotowym. Przy czym regulacja zawarta w ustawie - Prawo geodezyjne i kartograficzne ma charakter szczególny w stosunku do regulacji Kodeksu postępowania administracyjnego w zakresie zaświadczeń, a zatem przepisy art. 217 § 1 i 2 K.p.a. w zakresie uregulowanym w Prawie geodezyjnym i kartograficznym nie mają zastosowania do wydawania wypisów i wyrysów z ewidencji gruntów i budynków, o jakich mowa w art. 24 ust. 3 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz informacji o gruntach, budynkach i lokalach, o jakiej mowa w art. 24 ust. 2 tej ustawy.

Powyższe rozważania w zakresie ustalenia prawidłowej wykładni art. 24 ust. 2 i 3 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne, nie zmieniają jednak faktu, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w zaskarżonym wyroku słusznie stwierdził, iż A. S.-L. nie była uprawniona do uzyskania żądanych przez siebie informacji w trybie informacji udzielanej na podstawie art. 24 ust. 2 ww. ustawy. Skarżąca swój wniosek - o udostępnienie danych z ewidencji gruntów i budynków o numerach działek i numerach ksiąg wieczystych nieruchomości będących własnością lub w użytkowaniu wieczystym Z. L. - złożyła celem uzyskania informacji potrzebnych na użytek toczącego się przeciwko Z. L. postępowania egzekucyjnego. Przedmiotem żądania skarżącej - jak słusznie zauważył Sąd I instancji - nie było zatem uzyskanie informacji o konkretnych, wskazanych przez nią gruntach, budynkach lub lokalach, lecz poszukiwanie nieznanego skarżącej majątku nieruchomego określonego dłużnika. Jest to w istocie żądanie udzielenia informacji nie tylko o charakterze przedmiotowym, ale także podmiotowym. W analogicznych stanach faktycznych sądy administracyjne wypowiadały się już wielokrotnie, twierdząc, iż właściwym trybem do ujawnienia majątku dłużnika jest tryb cywilnoprawny. Służy temu postępowanie o wyjawienie majątku dłużnika uregulowane w art. 913-9201 K.p.c. Ujawnienie majątku dłużnika należy zatem do sfery postępowania cywilnego, a nie procedury postępowania administracyjnego, w tym trybu wydawania zaświadczeń o stanie posiadania osób trzecich (por. m. in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 kwietnia 1998 r., sygn. akt II SA 1378/97; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lutego 2007 r., sygn. akt I OSK 560/06; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 19 czerwca 2008 r., sygn. akt III SA/Gd 150/08). Trafna jest tym samym ocena wyrażona w zaskarżonym wyroku, według której odmowa uwzględnienia wniosku skarżącej, którego przedmiotem było udzielenie informacji o wskazanym wyżej w istocie podmiotowym charakterze, nie narusza prawa.

W tym stanie rzeczy skoro zaskarżony wyrok mimo częściowo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu, to skarga kasacyjna podlegała oddaleniu na podstawie art. 184 p.p.s.a.