Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz (spr.), Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek, Sędzia del. NSA Janusz Furmanek, Protokolant Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2010r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Komendanta Miejskiego Policji w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 5 listopada 2009r. sygn. akt II SAB/Kr 69/09 w sprawie ze skargi P. B. na bezczynność Komendanta Komisariatu Policji V w K. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 5 listopada 2009r., sygn. akt II SAB/Kr 69/09, po rozpoznaniu skargi P. B. na bezczynność Komendanta Komisariatu Policji V w K., zobowiązał w/w Komendanta do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 8 kwietnia 2009r. o udzielenie informacji publicznej w terminie 7 dni.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.

Pismem z dnia 8 kwietnia 2009r. P. B. wystąpił do Komendanta V Komisariatu Policji w K. o udzielenie informacji publicznej o sposobie przestrzegania przez komisariat ustawy z dnia 9 listopada 1995r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych oraz o podjętych w sprawie czynnościach, w szczególności poprzez udzielenie informacji na temat:

- treści i sposobu określenia wydzielonych miejsc o jakich mowa w art. 5 ust.1 ustawy (z podaniem daty oraz formy ich wyznaczenia w komisariacie),

- podjętych czynnościach w celu wyeliminowania palenia tytoniu przez pracowników komisariatu w miejscu pracy lub innych nie wyznaczonych miejscach,

- wyszczególnienie stwierdzonych przypadków palenia tytoniu w miejscach do tego nie wyznaczonych w komisariacie,

- kar, jakie zostały wymierzone osobom palącym tytoń w miejscach do tego nie wyznaczonych.

Komendant Miejski Policji w K. pismem z dnia 21 kwietnia 2009r. poinformował P. B., że w siedzibie komisariatu znajdują się miejsca do palenia tytoniu oznaczone stosownymi napisami. Zostały wyznaczone na podstawie polecenia ustnego. Z uwagi na upływ czasu, w tej chwili nie można określić daty, kiedy powyższe zostało wykonane. Poinformowano również, że nie podejmowano czynności wobec osób naruszających przepisy ustawy, gdyż nie stwierdzono przypadków jej naruszenia.

P. B. pismem z dnia 9 lipca 2009r. wniósł o "usunięcie prawa w postaci nie podania treści określenia wydzielonych miejsc o jakich mowa w art. 5 ust. 1 cyt. ustawy oraz braku reakcji na pismo z dnia 11 maja 2009r.".

Naczelnik Wydziału Prezydialnego Komendy Miejskiej Policji w K. pismem z dnia 21 lipca 2009r. poinformował P. B., że miejsca, w których dopuszczono palenie tytoniu oznaczone są napisem o treści "Miejsce do palenia tytoniu".

P. B. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność Komendanta V Komisariatu Policji w K., w której zażądał stwierdzenia bezczynności Komendanta w sprawie wniosku z dnia 8 kwietnia 2009r., uzupełnionego wnioskiem z dnia 11 maja 2009r., dotyczących udostępnienia informacji publicznej na temat przestrzegania ustawy z dnia 9 listopada 1995r. oraz nakazania rozpatrzenia wniosku poprzez przesłanie w terminie 3 dni pełnej informacji, stwierdzenia, że wnioskowane informacje podlegają udostępnieniu oraz zasądzenia kosztów postępowania. Podał, że mimo upływu dwóch miesięcy od złożenia wniosku nie uzyskał określonej prawem odpowiedzi, ani też wnioskowanej informacji publicznej.

Komendant Miejski Policji w K. w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie z uwagi na bezprzedmiotowość. Dodatkowo zaznaczył, iż w Komisariacie brak jest adnotacji na temat wpływu pisma skarżącego z dnia 11 maja 2009r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie po rozpoznaniu skargi uznał, iż zasługuje ona na uwzględnienie.

W uzasadnieniu wyroku podał, że pojęcie informacji publicznej zostało określone w art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.). Stosownie do treści tych przepisów informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Wyliczenie to ma jedynie przykładowy charakter - wskazuje kategorie, których charakter jako informacji publicznej nie budzi wątpliwości; nie stanowi ono zatem podstawy do zawężającej interpretacji pojęcia informacji publicznej.

Sąd stwierdził, iż zobowiązany do udostępnienia informacji jest każdy podmiot, który posiada informację (niezależnie od tego, czy wiąże się ona z jego zakresem kompetencji) lub powinien ją posiadać (z uwagi na zakres kompetencji). Przepis art. 4 ust. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej wprowadza zasadę, zgodnie z którą do udostępnienia informacji publicznej są zobowiązane podmioty, które są faktycznie w jej posiadaniu. Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 1 omawianej ustawy udostępnienie informacji publicznej, co do zasady, winno nastąpić zgodnie z wnioskiem i to bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia jego złożenia (art. 13 ust. 1 tej ustawy).

W ocenie Sądu organy Policji mieszczą się w zakresie podmiotowym ustawy i jako organy władzy publicznej zobowiązane są do udostępniania posiadanych informacji, mających charakter informacji publicznych. Komendant Komisariatu V Policji w K. jest zatem organem władzy publicznej w świetle art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Sąd zauważył, iż pismo P. B. z dnia 8 kwietnia 2009r. zostało przez Komendanta V Komisariatu Policji w K. w dniu 20 kwietnia 2009r. przesłane do Wydziału Prezydialnego Komendy Miejskiej Policji w K., zaś Komendant Miejski Policji w dniu 21 kwietnia 2009r. po przeprowadzeniu rozmowy z Zastępca Komendanta KP V udzielił niezgodnej z treścią w/w rozmowy odpowiedzi. Wskazano również kolejne pismo kierowane do P. B. w dniu 21 lipca 2009r., jednakże zdaniem Sądu przejęcie sprawy przez Komendanta Miejskiego Policji nie znajduje żadnego uzasadnienia.

Sąd wskazał bowiem, że z przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej współistnieją normy innych ustaw, w tym regulujące struktury organizacyjne i sposób funkcjonowania podmiotów zobowiązanych, w szczególności jednostek "władzy publicznej" czy "podmiotów wykonujących zadania publiczne". W pojęciach "władzy publicznej", czy "zadań publicznych" mieści się, ale ich nie wypełnia, załatwianie indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 1 k.p.a. Dla części takich podmiotów w ogóle działalność w sferze administracji publicznej stanowi "uboczną" konsekwencję innych, ustrojowych zadań.

Wyjaśniono nadto, iż ustrojowe zadania policji i jej strukturę określa ustawa z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji (tj.: Dz. U. z 2007 r., Nr 43, poz.277 ze .zm.). Z przepisu art. 5 ust.1 w związku z art.6 ust.1 pkt 3) tej ustawy wynika, że komendant komisariatu Policji i komendant powiatowy (miejski) Policji są, w sprawach ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymania bezpieczeństwa i porządku publicznego, organami administracji rządowej na obszarze województwa.

Z kolei w myśl art.6 a) ustawy, w postępowaniu administracyjnym, w sprawach związanych z wykonywaniem zadań i kompetencji Policji, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej, organem właściwym jest komendant powiatowy (miejski) Policji. W ocenie Sądu, z powyższej regulacji nie wynika jednakże, aby organem właściwym w sprawie udzielenia informacji publicznej był Komendant Miejski Policji. Sprawa udzielenia informacji publicznej nie jest bowiem sprawą związaną z wykonywaniem zadań i kompetencji Policji wymienionych w ustawie o Policji.

Nadto uznano, że kompetencja komendanta powiatowego Policji wynikająca z przepisu art.6 a) ustawy o Policji wyłączona jest przez przepis art.4 ust.3 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, który stanowi, że obowiązane do udostępniania informacji publicznej są organy władzy publicznej, będące w posiadaniu informacji.

W rozpatrywanej sprawie podmiotem będącym w posiadaniu żądanych informacji był Komendant Komisariatu V Policji w K., a nie Komendant Miejski Policji w K., o czym dobitnie świadczą przedłożone akta administracyjne.

W tej sytuacji, Sąd uznał, iż załatwienie wniosku P. B. przez Komendanta Miejskiego Policji w K. nie znajdowało uzasadnienia i na podstawie art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zobowiązał Komendanta V Komisariatu Policji w K. do rozpoznania przedmiotowego wniosku.

Ponadto, Sąd dodał, że do pisma z dnia 24 września 2009r. złożonego do akt sprawy skarżący przedłożył wydruk z poczty elektronicznej zawierający potwierdzenie odebrania przez Komendanta V Komisariatu Policji w K. przesyłki elektronicznej P.B. z dnia (...) maja 2009r. Rzeczą organu będzie zatem również ustalenie czy do organu wpłynął w postaci elektronicznej wniosek skarżącego z dnia 11 maja 2009r. , stanowiący uzupełnienie wniosku z dnia 8 kwietnia 2009r.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego Komendant Miejski Policji w K. i zaskarżając go w całości, w trybie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – dalej zwanej p.p.s.a. zarzucił:

- naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 6a ust. 1 i art. 6d ust. 1 zdanie 1 w związku z art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji (tj. Dz. U. z 2007r. Nr 43, poz. 277 ze zm.- zwaną dalej ustawą o Policji), polegającą na nietrafnym przyjęciu, że przejęcie rozpoznania wniosku przez Komendanta Miejskiego Policji w K. nie znajduje żadnego uzasadnienia. Ponadto polegającą na błędnym uznaniu, jakoby z postanowienia art. 6a ustawy o Policji nie wynikało, iż w postępowaniu administracyjnym w sprawach objętych wnioskiem P. B. w zakresie udzielenia informacji publicznej dotyczącej praktycznej realizacji ustawy z dnia 9 listopada 1995r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz. U. z 1996r. Nr 10 poz. 55 ze zm.) organem właściwym w sprawie udzielenia informacji był Komendant Miejski Policji.

- naruszenie art. 149 p.p.s.a., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uwzględnienie skargi w całości, w sytuacji gdy przez cały czas trwania postępowania, organ administracyjny nie pozostawał w bezczynności, co nie powinno skutkować zobowiązaniem mylnie wskazanego organu do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 8 kwietnia 2009r. poprzez udzielenie informacji publicznej w wyznaczonym terminie siedmiu dni, lecz oddaleniem skargi na bezczynność;

- naruszenie art. 151 p.p.s.a. wobec jego niezastosowania, w sytuacji gdy zachodziły podstawy do uznania, iż organ administracyjny nie znajdował się w stanie bezczynności względem skarżącego.

- naruszenie art. 174 pkt. 2 p.p.s.a. poprzez błędne przyjęcie i zastosowanie art. 161 § 1 p.p.s.a, gdyż umorzenie postępowania następuje w sytuacji, w której nie można zakończyć postępowania w ten sposób, z uwagi na fakt, iż umorzenie postępowania przed Sądem następuje wówczas, gdy w toku tego postępowania zaistnieją zdarzenia, które uniemożliwiają osiągnięcie jego celu, względnie powodują, że dokonanie przez sąd administracyjny kontroli, w tym przypadku zaskarżonej czynności (czy też bezczynności) staje się zbędne czy wręcz niedopuszczalne, a to w odniesieniu do przedmiotu sprawy nie miało miejsca.

Wskazując na powyższe podstawy skargi kasacyjnej wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania.

W uzasadnienie skargi kasacyjnej podał, że problem niniejszej sprawy polega na rozstrzygnięciu kwestii czy rzeczywiście przejęcie sprawy udzielenia informacji publicznej na wniosek strony przez Komendanta Miejskiego Policji w K., a nie przez adresata wniosku Komendanta Komisariatu nie znajduje uzasadnienia. Nie podzielając takiego stanowiska Sądu wyjaśniono, że z uregulowań zawartych w Zarządzeniu Nr (...) Komendanta Głównego Policji z dnia (...) sierpnia 2004r. w sprawie szczegółowych warunków bezpieczeństwa i higieny służby oraz organizacji służby bhp w Policji (Dz. Urz. Komendy Głównej Policji z 2004r. Nr 16, poz. 93), a konkretnie z postanowień § 1 w związku z § 2 oraz § 3 pkt 1 i pkt 2 tego Zarządzenia wynika, że pracodawca jest zobowiązany do zapewnienia policjantom bezpiecznych I higienicznych warunków służby (§ 1 ust. 1) a pracodawcami w Policji m.in. jest: komendant powiatowy, miejski i rejonowy Policji w odniesieniu do policjantów pełniących służbę w tych jednostkach (§ 2 pkt 3). Nadto pracodawcami są także Komendant Główny Policji § 2 pkt 1), komendanci wojewódzcy (§ 2 pkt 2) oraz komendanci szkół resortowych (§ 2 pkt 4).

W ocenie Komendanta Miejskiego Policji katalog pracodawców podany w w/w Zarządzeniu jest katalogiem zamkniętym. Zatem błędne jest stanowisko Sądu I instancji, że "przejęcie" wniosku skarżącego przez Komendanta Miejskiego Policji w K. nie znajduje żadnego uzasadnienia", bowiem tylko komendanci jednostek wskazani postanowieniem § 2 pkt 1-4 przedmiotowego Zarządzenia jako pracodawcy - mogą w zakresie bhp służby wydawać regulaminy, instrukcje i wytyczne (§ 3 ust. 2). W katalogu tym nie wymieniono Komendanta Komisariatu, zatem nie można traktować go jako pracodawcę.

W konsekwencji treści powołanych zapisów należy wnioskować, iż rolę tę, to znaczy role pracodawcy w stosunku do funkcjonariuszy Komisariatu Policji pełni Komendant Miejski, w konsekwencji czego ciąży na nim obowiązek zapewnienia policjantom, zarówno komendy miejskiej, jak podległych mu komisariatów Policji bezpiecznych i higienicznych warunków służby. W tym celu wskazani wyżej pracodawcy powołują specjalistów ds. bhp usytuowanych w Wydziale Prezydialnym Komendy Miejskiej Policji w K.. Stanowiska takiego nie przewiduje jednak schemat kadrowy Komisariatu Policji.

Dla realizacji tego rodzaju warunków pełnienia służby, zgodnie z postanowieniem § 3 pkt 1 i pkt 2 powołanego wyżej Zarządzenia stosuje się. odpowiednio przepisy Działu X Kodeksu Pracy.

Autor skargi kasacyjnej zaznaczył, że zagadnienie będące przedmiotem wniosku skarżącego wchodzi w zakres regulacji objętych ustawą z dnia 9 listopada 1995r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz. U. z 1996r. Nr .10, poz. 55 ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 września 1997r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (tj. Dz. U. z 2003r. Nr 169, poz. 1650 - § 111 ust. 1 i ust 2) jak też Załącznika nr 3 do tegoż rozporządzenia - Wymagania dla pomieszczeń i urządzeń higieniczno-sanitarnych - § 40 do § 42.

W konsekwencji tego przedmiot wniosku nie wiąże się w żaden sposób z zadaniami Policji jako organu administracji rządowej właściwym w sprawach ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymania bezpieczeństwa i porządku publicznego, o których mowa w art. 1, art. 5 i art. 6 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji (tj. Dz. U. z 2007r. Nr 43, poz. 277 ze zm.) lecz w sprawach wewnętrznych, administracyjno - organizacyjno - strukturalnych.

Wyjaśniono dodatkowo, że za stanowiskiem, iż do prowadzenia korespondencji ze skarżącym wnioskodawcą jest właściwy Komendant Miejski Policji w K., a nie adresat wniosku Komendant Komisariatu Policji V w K., świadczy również treść wydanego w związku z wejściem w życie ustawy o dostępie do informacji publicznej pisma Dyrektora Gabinetu Komendanta Głównego Policji nr (...)z dnia (...) grudnia 2001r. w którym polecono, iż: "...2.Wnioski o udzielenie informacji publicznej lub udostępnienie akt, kierowane przez osoby inne niż dziennikarze, realizowane są przez właściwe merytorycznie komórki organizacyjne Policji, za pośrednictwem Gabinetu Komendanta Głównego Policji (na szczeblu Komendy Głównej Policji) lub komórek prezydialnych (na szczeblu Komend Wojewódzkich Policji "oraz Komend Miejskich Policji Komend Powiatowych Policji). Po otrzymaniu wniosku komórka prezydialna przesyła wniosek do właściwych merytorycznie komórek organizacyjnych, które przygotowują odpowiedź i przekazują ją wnioskodawcy za pośrednictwem komórki prezydialnej [...] 5. Decyzję o odmowie udzielenia odpowiedzi lub odmowie udostępnienia akt wydają [...] II. w zakresie działalności Komisariatu Policji - komendant powiatowy (miejski) Policji".

W ocenie autora skargi kasacyjnej mając powyższe na względzie nie można zgodzić się ze stanowiskiem Sądu I instancji, iż organy Policji, zwłaszcza Komendant Miejski Policji w K. pozostają w bezczynności, gdyż dwukrotnie została udzielona odpowiedź na wniosek skarżącego. W przypadku gdy okazała się ona niewystarczająca, wnioskodawca mógł zwrócić się ponownie ze wskazaniem, w jakich konkretnych sprawach nie otrzymał satysfakcjonującej go odpowiedzi. A tym samym Sąd dokonał błędnej wykładni artykułów ustawy o policji odnoszących się do jej zadań i obowiązków.

Dodatkowo kasator wskazał, iż biorąc pod uwagę, że skarżącemu dwukrotnie udzielono informacji, o które się zwracał, w opisanej sprawie skarga nie mogła zostać merytorycznie rozpoznana, albowiem postępowanie sądowoadministracyjne stało się bezprzedmiotowe i jako takie podlegało umorzeniu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, a z urzędu bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie żadna z enumeratywnie wymienionych w art.183 § 2 p.p.s.a. przesłanek nieważności postępowania nie zaistniała. Sprawa podlega zatem rozpoznaniu w granicach zakreślonych we wniesionej skardze kasacyjnej.

Natomiast niniejsza skarga kasacyjna rozpoznawana w tym zakresie nie zawiera usprawiedliwionych podstaw i dlatego nie zasługuje na uwzględnienie.

Odnosząc się do wskazanych w kasacji zarzutów przede wszystkim na wstępie zauważyć należy, iż zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), udostępnianie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 ustawy. Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno - techniczną (organ udostępnia do wglądu dokumenty, ewentualnie wydaje kserokopie tych dokumentów albo w inny sposób czyni zadość wnioskowi o udzielenie informacji publicznej).

W niniejszej sprawie rozpoznawana była skarga na bezczynność Komendanta Komisariatu Policji V w K. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej w zakresie przestrzegania przepisów ustawy z dnia 9 listopada 2009r. Kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1–4a p.p.s.a., a w innych sprawach tylko wówczas, gdy ustawa szczególna tak stanowi. Ich właściwość dotyczy zatem niepodejmowania przez organy administracji nakazanych prawem aktów lub czynności w sprawach indywidualnych. W przypadku skargi na bezczynność organu przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt lub czynność organu administracji, lecz ich brak w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie. Wniesienie skargi na "milczenie władzy" jest przy tym uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w przypadku odmowy wydania aktu mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania danego aktu – por. wyr. NSA z 14 czerwca 1983r., SA/Wr 6/83 (GP 1983, nr 24). Reasumując organ administracji publicznej pozostaje w bezczynności, jeżeli nie załatwił sprawy w terminie określonym przez art. 35 k.p.a. lub w przepisie albo, jeżeli nie dopełnił czynności określonych w art. 36 k.p.a., a także, jeżeli nie podjął innych działań wynikających z przepisów procesowych, mających na celu usunięcie przeszkody w wydaniu decyzji – por. wyr. NSA z 20 lipca 1999r., I SAB 60/99 (OSP 2000, nr 6, poz. 87).

W zaskarżonym wyroku uznano, że doszło do bezczynności Komendanta Komisariatu Policji V w K. gdyż ten nie udzielił żądanej pismem z dnia 8 kwietnia 2009r. informacji publicznej o sposobie przestrzegania przez ten Komisariat przepisów ustawy z dnia 9 listopada 1995r. Udzielenie niepełnej informacji w tym zakresie przez Komendanta Miejskiego Policji w K. w ocenie Sądu pierwszej instancji nie mogło być uznane za prawnie skuteczne albowiem przejęcie tej sprawy przez Komendanta Miejskiego Policji w K. zdaniem Sądu nie znajduje uzasadnienia. Generalnie Sąd uznał, iż sprawa udzielenia informacji publicznej nie jest sprawą związaną z wykonywaniem zadań i kompetencji policji wynikającą z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji tym samym nie stanowi właściwości komendanta powiatowego( miejskiego) Policji , który tylko w takim wypadku ( art. 6 a) ustawy o Policji) były właściwy. Przyjęto zatem, że kompetencja komendanta powiatowego Policji wynikająca z art. 6 a) wyłączona jest i nie pozwala uznać udzielonej odpowiedzi za realizację obowiązku o jakim mowa w art. 13 ust.1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej albowiem sprzeciwia się temu przepis art. 4 ust. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej, który stanowi, że obowiązane do udostępniania informacji publicznej są organy władzy publicznej, będące w posiadaniu informacji.

Z tym poglądem Sądu pierwszej instancji niewątpliwie należy się zgodzić gdyż w okolicznościach tej sprawy dotyczącej przecież udzielenia informacji publicznej załatwienie wniosku P. B. przez Komendanta Miejskiego Policji w K. nie znajduje uzasadnienia. W postępowaniu administracyjnym dotyczącym udzielenia informacji publicznej a więc nie związanej z wykonywaniem zadań i kompetencji Policji nie można stosować przepisu art. 6 a) ust.1 ustawy o Policji, który jednoznacznie określa właściwość komendanta powiatowego (miejskiego) Policji w sprawach tylko związanych z wykonywaniem zadań i kompetencji Policji. Właściwości organu w sprawie udzielenia informacji publicznej nie można domniemywać, gdyż ta musi w sposób jednoznaczny wynikać z przepisów prawa. Brak takich uregulować w odniesieniu do tej kwestii w ustawie o Policji nakazuje poszukiwać właściwości w ustawie z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej.

Podkreślić bowiem trzeba, iż zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, które przykładowo zostały wymienione w pkt 1-5 powołanego przepisu, a na co wskazuje użyty zwrot "w szczególności". Wprawdzie w art. 4 ust. 1 ustawodawca posługuje się niezbyt precyzyjnym określeniem "obowiązane do udostępnienia informacji są władze publiczne (...) w szczególności organy władzy publicznej", analiza pozostałych przepisów ustawy wskazuje, że pojęcia "władze publiczne" i "organy władzy publicznej" traktowane są zamiennie.

W doktrynie prawa administracyjnego przyjmuje się, że ustawodawca mówi o władzy publicznej wówczas gdy wskazuje na pewne generalne powinności czy uprawnienia. Natomiast gdy chodzi o konkretyzację tych powinności i uprawnień wskazuje na organy, które mają realizować wspomniane powinności i uprawnienia. Celem ustawy o dostępie do informacji publicznej było objęcie obowiązkiem informacyjnym przede wszystkim podmiotów publicznych powiązanych ze sprawowaniem władz ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej (por. M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa NSA, Toruń 2002).

Ustawodawca w art. 4 ust. 1 pkt 1 expressis verbis nie wymienił żadnych organów władzy publicznej. Niewątpliwie w pkt 1 ustawodawca utożsamia z pojęciem organów władzy publicznej wszystkie organy administracyjne funkcjonujące w istniejącym aparacie władzy, a także te podmioty, których w sensie organizacyjnym nie zalicza się do administracji, a które są powołane w drodze ustawy do organizacji i realizacji zadań publicznych (por. M. Jabłoński, K. Wygoda, Ustawa o dostępie do informacji publicznej - komentarz, Wrocław 2002).

Jednocześnie w art. 4 ust. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej na co trafnie zwrócono uwagę w zaskarżonym wyroku obowiązek udostępniania informacji publicznej spoczywa na tych podmiotowych, o których mowa w ust.1 i 2 będących w posiadaniu takich informacji.

Przepis art. 4 ust. 3 omawianej ustawy wprowadza zasadę, zgodnie z którą do udostępnienia informacji publicznej są zobowiązane podmioty, które są faktycznie w jej posiadaniu. Racjonalne jest przyjęcie interpretacji, zgodnie z którą zobowiązany jest każdy podmiot, który posiada informację (niezależnie od tego, czy wiąże się ona z jego zakresem kompetencji) lub powinien ją posiadać (z uwagi na zakres kompetencji). Wprowadzenie obowiązku udzielania wszelkiej posiadanej przez podmiot informacji publicznej, o ile zwróci się o nią wnioskodawca, pozostaje w zgodzie z postulatem efektywności

Dlatego też trafnie przyjęto w zaskarżonym wyroku, że w rozpatrywanej sprawie podmiotem będącym w posiadaniu żądanej informacji był Komendant Komisariatu V Policji w K. a nie Komendant Miejski Policji w K..

Tym samym w opisanych okolicznościach nie można podzielić zarzutu skargi kasacyjnej błędnej wykładni art. 6 a ust.1 i art. 6d ust.1 zdanie 1 w związku z art. 6 ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji polegającego na nietrafnym uznaniu, że Komendant Miejski Policji w K. był niewłaściwy w sprawie do przekazania informacji publicznej bowiem podmiotem tym mógł być w tej sprawie wyłącznie Komendant Komisariatu Policji V w K.. Wskazywane na poparcie tego zarzutu argumenty kasatora w szczególności odnoszące się do kwestii "pracodawcy" nie mogły spowodować zmiany wyżej wyrażonego poglądu. Nadto przywołane w motywach kasacji przepisy zarządzenia nr 916 Komendanta Głównego Policji z dnia 24 sierpnia 2004r. w sprawie szczegółowych warunków bezpieczeństwa i higieny służby oraz organizacji BHP w Policji, w żadnym wypadku nie mogą stanowić podstawy uznania właściwości Komendanta powiatowego (miejskiego) w K. w sprawie informacji publicznej. Jest to akt normatywny o charakterze wewnętrznym, obowiązujący tylko jednostki organizacyjnie podległe organowi wydającemu ten akt. Poza tym zarządzenie nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa o jakich stanowi art. 87 ust.1 i 2 Konstytucji RP.

Także powoływanie się w kasacji na pismo Dyrektora Gabinetu Komendanta Głównego Policji nr (...)z dnia (...) grudnia 2001r., w którym określono, które to właściwe merytorycznie komórki organizacyjne Policji są zobowiązane do udzielania informacji publicznej nie może skutecznie wpływać na wyżej wyrażone stanowisko o prawidłowości poglądu wyrażonego przez Sąd pierwszej instancji. Pismo to nie jest bowiem źródłem prawa.

Zatem dotychczasowe rozważania wskazują na prawidłowość zastosowania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w sytuacji zaistniałej bezczynności Komendanta Komisariatu Policji V w K. przepisu art. 149 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. To zaś wykluczało zastosowanie przepisu art. 151 tej ustawy procesowej nakazującego oddalić skargę w sytuacji jej nieuwzględnienia. Tym samym również w tej sprawie nie było podstaw do wydania postanowienia o umorzeniu postępowania na podstawie art. 161 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

W tym stanie rzeczy, skoro skarga kasacyjna nie został oparta na usprawiedliwionych podstawach, na mocy art. 184 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.