Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie sędzia NSA Jan Paweł Tarno ( spr. ) del. sędzia WSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz Protokolant Elżbieta Maik po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Rady Gminy w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 11 października 2007 r. sygn. akt II SA/Ke 432/07 w sprawie ze skargi Rady Gminy w B. na zarządzenie zastępcze Wojewody Ś. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wygaśnięcia mandatu wójta oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyrokiem z 11 października 2007 r., II SA/Ke 432/07 oddalił skargę Rady Gminy w B. na zarządzenie zastępcze Wojewody Ś. z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie wygaśnięcia mandatu wójta. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że wbrew zarzutom skargi kwestionowane zarządzenie zastępcze nie budzi zastrzeżeń z punktu widzenia jego legalności, gdyż jest zgodne z obowiązującą regulacją prawną, powołaną jako podstawa prawna zarządzenia zastępczego.

Wobec prawomocnego skazania Wójta A. Ś. za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego utracił on prawo wybieralności (art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw - Dz. U. z 2003 r. Nr 159, poz. 1547 ze zm.), co powoduje wygaśnięcie jego mandatu (art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 2002 r. o bezpośrednim wyborze wójta, burmistrza i prezydenta miasta - Dz. U. Nr 113, poz. 984 ze zm.). W takim przypadku rada gminy stwierdza wygaśnięcie mandatu w drodze uchwały, najpóźniej po upływie miesiąca od dnia wystąpienia przesłanek wygaśnięcia mandatu. Zatem w sytuacji, gdy organ gminy wbrew temu obowiązkowi nie podejmował prawnie nakazanych działań, obowiązkiem ustawowym wojewody było wydanie zarządzenia zastępczego w sprawie wygaśnięcia mandatu. Zgodnie bowiem z przepisem art. 98a ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, w razie bezskutecznego upływu terminu określonego w ust. 1 wojewoda, po zawiadomieniu ministra właściwego do spraw administracji publicznej, wydaje zarządzenie zastępcze, a zatem wydanie takiego zarządzenia ma charakter obligatoryjny. Od wykonania ustawowego obowiązku wojewoda nie może odstąpić tylko z uwagi na okoliczność, iż wójt (skazany) wniósł kasację od prawomocnego wyroku. Ustawowa procedura stwierdzenia wygaśnięcia mandatu musi być przeprowadzona w sytuacji wydania prawomocnego wyroku skazującego za przestępstwo umyślne. Nie można zatem skutecznie stawiać wojewodzie zarzutu, iż działał przedwcześnie.

Bezzasadny jest także podniesiony w skardze zarzut naruszenia wymogu umożliwienia wójtowi złożenia wyjaśnień, określonego w przepisie art. 26 ust. 2 ustawy o bezpośrednim wyborze wójta, burmistrza i prezydenta miasta. Zgodnie z powołanym przepisem, należy umożliwić wójtowi złożenie wyjaśnień przed podjęciem przez radę gminy uchwały o wygaśnięciu mandatu z przyczyn, o których mowa w ust. 1 pkt 1-5 art. 26 ustawy. A zatem, uprawnienie wójta do złożenia wyjaśnień stanowi integralną część postępowania prowadzonego przez radę gminy, przed wydaniem przez nią uchwały o wygaśnięciu mandatu. W sprawie niniejszej natomiast stwierdzenie wygaśnięcia mandatu wójta nastąpiło w formie zarządzenia zastępczego wojewody. Warunkiem skutecznego wydania zarządzenia zastępczego jest uprzednie powiadomienie przez wojewodę ministra właściwego do spraw administracji publicznej. Wymóg ten został spełniony w niniejszej sprawie. Nie można zatem mówić o naruszeniu przepisu art. 26 ust. 2 ustawy o bezpośrednim wyborze wójta, burmistrza i prezydenta miasta, skoro instytucja zarządzenia zastępczego nie przewiduje wymogu wysłuchania wyjaśnień zainteresowanego wójta przed wydaniem takiego zarządzenia.

Stwierdzić również należy, iż z przedłożonego Sądowi na rozprawie pisma pełnomocnika skarżącej Rady Gminy w B. wynika, że kasacja wójta od wyroku skazującego "nie została przyjęta przez Sąd Najwyższy". Powodem był "brak wypełnienia normy przepisu art. 523 § 2 kpk", co "pozbawiło Wójta prawa do sądu". Przedstawione przez pełnomocnika stanowisko nie uzasadnia jednak uwzględnienia wniosku o "wyrokowanie bezpośrednio w oparciu o przepisy Konstytucji" i o wystąpienie do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym, co do zgodności z Konstytucją art. 523 § 2 kpk oraz art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw. Wojewoda wydając w sprawie niniejszej zarządzenie zastępcze nie orzekał na podstawie przepisów kodeksu karnego, ani kodeksu postępowania karnego i nie analizował przepisu art. 523 § 2 kpk, toteż brak jest jakichkolwiek podstaw do badania w sprawie niniejszej zgodności tego przepisu z Konstytucją.

Sąd natomiast nie znalazł podstaw do wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym, co do zgodności z Konstytucją art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw, gdyż w ocenie Sądu przepis ten, określający przypadki, kiedy osoby nie mają prawa wybieralności, czyli biernego prawa wyborczego jest w ocenie Sądu zgodny z Konstytucją. Nie można podzielić stanowiska pełnomocnika skarżącej, że przepis ten "ustala utratę prawa wybieralności przez zamknięcie drogi sądowej w sprawie karnej". Ukaranie za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego (art. 7 ust. 2 pkt 1) następuje dopiero z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia o ukaraniu. Art. 176 Konstytucji określa, że postępowanie sądowe jest co najmniej dwuinstancyjne. W postępowaniu karnym wyrok sądu odwoławczego kończący postępowanie jest prawomocny. Jak podkreślił Sąd Najwyższy sformalizowany charakter instytucji kasacji, a w szczególności przewidziana w art. 519 k.p.k. zasada zaskarżalności w postępowaniu kasacyjnym jedynie wyroków sądów odwoławczych ma na celu ograniczanie podejmowanych przez strony prób przekształcania kontroli kasacyjnej w ponowną kontrolę odwoławczą i traktowania jej jak III instancję. Nie jest więc funkcją kontroli kasacyjnej ponowne rozpoznawanie zarzutów stawianych w skardze kasacyjnej orzeczeniu sądu I instancji. W związku z powyższym, a także wobec wiążącej Sąd Najwyższy zasady rozpoznania kasacji w granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów, wyrażonej w art. 536 k.p.k., postępowanie kasacyjne nie może polegać na ponownej, apelacyjnej kontroli orzeczenia (postanowienie SN z dnia 3.IV.2006 r., sygn. akt V KK 307/05, LEX 180749). Bezspornym jest w sprawie niniejszej, że wyrok skazujący Wójta A. Ś. był prawomocny w dniu wydania zarządzenia zastępczego.

Powyższy wyrok został zaskarżony w całości skargą kasacyjną wniesioną przez Radę Gminy w B.. Sądowi I instancji zarzucono naruszenie:

1) naruszenie przepisów postępowania, przy czym uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności:

- art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z dnia 20 września 2002 r.) w ten sposób, iż nie dokonał prawidłowo kontroli skarżonego zarządzenia zastępczego znak [...] pod względem zgodności z prawem, przy czym pod pojęciem prawa skarżący rozumieją system prawa, a nie tylko jeden przepis prawa,

- art. 133 § 1 i 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) w ten sposób, iż sąd zamknął rozprawę, uznając sprawę za dostatecznie wyjaśnioną, mimo niedokonania tego wyjaśnienia i nie orzekł w granicach sprawy zarysowanych szerzej w piśmie pełnomocnika z [...]

- art. 148 p.p.s.a. poprzez bezpodstawne nieprzyjęcie, iż skarżone zarządzenie zastępcze jest nieważne mimo wykazanego naruszenia praw podstawowych A. Ś.;

2. naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie przez naruszenie:

- art. 2 Konstytucji poprzez przyjęcie niekorzystnej dla Wójta literalnej wykładni przepisu art. 26 ust 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 2002 r. o bezpośrednim wyborze wójta, burmistrza i prezydenta miasta, bez osadzenia tego przepisu w ramach systemu prawa, przede wszystkim z art. 523 § 2 kodeksu karnego, który pozbawił Wójta prawa do złożenia kasacji od wyroku skazującego, co dopiero skutkowało utratą prawa wybieralności,

- art. 31 ust. 3 Konstytucji poprzez przyjęcie, iż pozbawienie prawa do sądu mogło nastąpić poprzez w zakresie innym, niż konieczny w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób,

- art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji poprzez bezpośrednie przyjęcie, iż A. Ś. jest wobec prawa gorszy i nie ma prawa do równego traktowania przez władze publiczne, co przejawia się w pozbawieniu go praw do kasacji wyroku karnego, które mają nawet pedofile, nekrofile, mordercy i donosiciele i w konsekwencji niezłożenie pytania prawnego do Trybunału Konstytucyjnego, a jednoczesne niewykazanie przez Sąd dlaczego może być dyskryminowany w życiu politycznym, i jakich to przyczyn,

- art. 87 ust. 1 Konstytucji, poprzez odmowę bezpośredniego zastosowania przepisów art. 2, 31 ust. 3 i art. 32 ust. 1 i 2,

- art. 193 Konstytucji poprzez odmowę przedstawienia Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego, co do zgodności z Konstytucją art. 523 § 2 kodeksu karnego w zw. z konsekwencjami art. 7 ust 2 pkt 1 ustawy z 16 lipca 1998 r. Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw.

Szczególnym powodem rozpatrzenia skargi kasacyjnej jest potrzeba odpowiedzi na pytania:

a) Czy sąd administracyjny może, czy też powinien stosować wprost normy Konstytucji,

b) Czy może być pozbawiony ex lege swojego prawa Obywatel, którego inna ustawa pozbawia obrony swojego prawa na drodze sądowej otwartej dla innych, którzy popełnili czyn zasługujący na surowszą karę, do czasu zrealizowania w pełni obrony tego uprawnienia, bądź rozstrzygnięcia przez organ nadzorczy, bądź sąd administracyjny, czy odpowiedzialność za konkretny czyn, za który został skazany na karę w zawieszeniu uzasadnia pozbawienie go tego prawa.

Wskazując na powyższe, wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Kielcach do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniesiono, że podstawowym zagadnieniem, które powstaje zdaniem skarżącego, na tle skarżonego wyroku jest potrzeba odpowiedzi na pytanie czy Sąd Administracyjny może, czy też powinien stosować wprost normy Konstytucji. Dotychczasowe stanowisko NSA jest raczej negatywne w tej kwestii. Doprowadza ono do pewnego oporu wśród sędziów, przed bezpośrednim stosowaniem przepisów Konstytucji. Opór ten; czy delikatniej nazywając - niezwykle ostrożne stosowanie; jest stosowany wbrew samej Konstytucji, przyjętemu orzecznictwu TK i doktrynie. (vide Piotr Tuleja. Stosowanie Konstytucji RP w świetle zasady jej nadrzędności, Zakamycze 2003).

Prosta sytuacja, w której obywatel pozbawiony jest prawa wybieralności; być może tylko i wyłącznie dlatego, że nie może skorzystać z prawa do kasacji wyroku karnego, gdyż Sąd Najwyższy postawił barierę przed zalewem spraw; zachęca Sąd wyrokujący do wskazania postanowienia SN, iż postępowanie kasacyjne nie może polegać na ponownej apelacyjnej kontroli orzeczenia. W piśmie pełnomocnika wskazano naruszenie prawa obywatelskiego podstawowego - równości, a Sąd w ogóle nie ustosunkował się do zarzutu, udzielając w uzasadnieniu "nie-odpowiedzi", gdyż odpowiedział o czymś innym zamiast ustosunkować się do zarzutu. Powstaje pytanie, czy pominięcie problemu było wyrazem pewnego konformizmu, czy też niezrozumieniem problemu przez Sąd. Uzasadnia to zarzuty naruszenia przepisów art. 133 § 1 i 134 p.p.s.a., gdyż w przypadku pełnego rozpoznania zarzutu naruszenia praw obywatelskich A. Ś. rozstrzygnięcie mogło być inne.

Podobnie oparcie rozstrzygnięcia na 26 ust 1 pkt 3 ustawy z 20 czerwca 2002 r. o bezpośrednim wyborze wójta, burmistrza i prezydenta miasta i art. 7 ust 2 pkt 1 ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw wskazuje, że Sąd w ogóle nie brał pod uwagę tego, że prawomocność skazania nie wynikała li tylko z kontroli instancyjnej sądów karnych, ale przede wszystkim z pozbawienia możliwości zaskarżenia wyroku apelacyjnego sądu okręgowego.

Przy wzrastającej empatii sądownictwa dla praw obywatelskich przejawiającej się w ekskulpacji radnych - także tych, którzy świadomie naruszyli przepisy Ordynacji wyborczej do rad gmin, zatajając prowadzenie działalności gospodarczej, czy wyłączeniu możliwości ujawniania części tajnych współpracowników policji, niezrozumiałym jest, iż Sąd przeszedł do porządku dziennego nad tym, iż utrata wybieralności Wójta jest tylko skutkiem braku możliwości zaskarżenia. Wojewoda w swoim zarządzeniu, w ogóle zagadnienia niemożności wywiedzenia kasacji nie zbadał, a przez Sąd zarządzenie zbadane w tym zakresie nie było. Uzasadnia to zarzut, iż Sąd nie dokonał prawidłowo kontroli skarżonego zarządzenia zastępczego naruszając w ten sposób art. 1 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych.

Aby móc w pełni ukazać naruszenia prawa materialnego należy wprzódy przedstawić normę, która została naruszona. Norma ta w przedmiotowym przypadku przedstawia się następująco.

Nie może być pozbawiony z ustawy, swojego prawa ten, którego inna ustawa pozbawia obrony swojego prawa na drodze sądowej otwartej dla innych, którzy popełnili czyn zasługujący na surowszą karą, do czasu zrealizowania w pełni obrony tego uprawnienia, bądź rozstrzygnięcia przez organ nadzorczy, bądź sąd administracyjny, czy odpowiedzialność za konkretny czyn, za który został skazany na karą w zawieszeniu uzasadnia pozbawienie go tego prawa.

Normę tę wywieść należy z następujących przepisów: art. 2, 31 ust. 3 i 32 ust. 1 i 2 Konstytucji i art. 523 § 2 kodeksu karnego skonfrontowane z przepisem art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw.

Norma ta jest przeciwieństwem formalnego automatyzmu, który reprezentuje wyrwana z systemu prawa przepis art. 26 ust 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 2002 r. o bezpośrednim wyborze wójta, burmistrza i prezydenta miasta. Zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego zostały szczegółowo przedstawione w petitum skargi, a sprowadzają się do tego, iż Sąd, nie znając stanowiska Sądu Najwyższego co do wyroku skazującego, uznał, iż Wójt skutecznie utracił mandat. Nie znał, gdyż ustawodawca gwałcąc prawa Wójta, ku ułatwieniu pracy Sądu Najwyższego, prawa kasacji A. Ś. pozbawił.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 174 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, albowiem według art. 183 § 1 ustawy - p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Związanie NSA podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym - zdaniem skarżącego - uchybił sąd, określenia, jaką postać miało to naruszenie, uzasadnienia zarzutu ich naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego - wykazania dodatkowo, że to wytknięte uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Kasacja nieodpowiadająca tym wymaganiom, pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności. Ze względu na wymagania stawiane skardze kasacyjnej, usprawiedliwione zasadą związania Naczelnego Sądu Administracyjnego jej podstawami sporządzenie skargi kasacyjnej jest obwarowane przymusem adwokacko - radcowskim (art. 175 § 1 - 3 p.p.s.a). Opiera się on na założeniu, że powierzenie czynności sporządzenia skargi kasacyjnej wykwalifikowanym prawnikom zapewni jej odpowiedni poziom merytoryczny i formalny, umożliwiający Sądowi II instancji dokonanie kontroli zaskarżonego orzeczenia.

Złożona w rozpatrywanej sprawie skarga kasacyjna odpowiada przedstawionym wymogom, niemniej podniesionych w niej zarzutów nie można uznać za usprawiedliwione, ponieważ nie znajdują uzasadnienia w obowiązujących przepisach prawa.

Przepis art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych stanowi, że dokonywana przez sądy administracyjne kontrola działalności administracji publicznej sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sam fakt rozpoznania przedmiotowej sprawy przez Wojewódzki Sąd Administracyjny świadczy więc o tym, że nie doszło do naruszenia przedmiotowego przepisu. Określona przez ustawę kontrola została zrealizowana przez ten Sąd w stosunku do zaskarżonego aktu. Sąd I instancji nie naruszył tego przepisu, ponieważ dokonał oceny zaskarżonego zarządzenia zastępczego Wojewody Ś. z dnia [...] pod kątem zgodności z mającymi zastosowanie w tej sprawie przepisami powszechnie obowiązującymi, tj. art. 7 ust. 2 Ordynacji wyborczej do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw, art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 2002 r. o bezpośrednim wyborze wójta, burmistrza i prezydenta miasta, art. 98a ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym. Twierdzenie skarżącego, że Sąd I instancji powinien dokonać tej oceny pod katem zgodności z całym systemem prawa nie znajduje uzasadnienia w treści art. 1 § 2 p.u.s.a.

Przepis art. 133 § 1 p.p.s.a. stanowi: "Sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy, chyba że organ nie wykonał obowiązku, o którym mowa w art. 54 § 2. Wyrok może być wydany na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym albo jeżeli ustawa tak stanowi". W niniejszej sprawie wyrok Sądu I instancji został wydany po zamknięciu rozprawy i na podstawie akt sprawy, a więc zgodnie z treścią przywołanego przepisu, co czyni zarzut naruszenia tego przepisu bezpodstawnym.

Z kolei przepis art. 134 § 1 p.p.s.a. stanowi: "Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną". Zgodnie z tym Sąd zawsze jest związany granicami sprawy, w której skarga została wniesiona, i nie może swoimi ocenami prawnymi "wkraczać" w sprawę nową w stosunku do tej, która była albo powinna być przedmiotem postępowania przed organem administracji i wydawanych w nim aktów. Tym samym WSA w Kielcach nie mógł orzekać w granicach sprawy zarysowanych szerzej w piśmie pełnomocnika z [...], ponieważ wykraczała ona poza granice sprawy objętej kognicją tego Sądu.

Za niczym nieuzasadniony należało uznać zarzut naruszenia art. 2 Konstytucji poprzez przyjęcie niekorzystnej dla Wójta literalnej wykładni przepisu art. 26 ust 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 2002 r. o bezpośrednim wyborze wójta, burmistrza i prezydenta miasta, bez osadzenia tego przepisu w ramach systemu prawa, przede wszystkim z art. 523 § 2 kodeksu karnego, który pozbawił Wójta prawa do złożenia kasacji od wyroku skazującego, co dopiero skutkowało utratą prawa wybieralności. Po pierwsze dlatego, że wykładnia gramatyczna przepisów prawa jak najbardziej mieści się w idei demokratycznego państwa prawnego, do którego odwołuje się art. 2 Konstytucji RP. Po drugie zaś, nie może być zasadnym zarzut, który odwołuje się do nieistniejącego przepisu (art. 523 § 2 kodeksu karnego).

Nie mógł również Sąd I instancji naruszyć przepisów art. 31 ust. 3, 32 ust. 1 i 2 i art. 87 ust. 1 Konstytucji RP w znaczeniu, w jakim to określił skarżący w swej skardze kasacyjnej, ponieważ formułowanie jakichkolwiek ocen w sprawach karnych wykracza poza zakres kognicji sądów administracyjnych. W żaden też sposób z przytoczonych przepisów Konstytucji nie da się wywieść normy prawnej: "Nie może być pozbawiony z ustawy, swojego prawa ten, którego inna ustawa pozbawia obrony swojego prawa na drodze sądowej otwartej dla innych, którzy popełnili czyn zasługujący na surowszą karą, do czasu zrealizowania w pełni obrony tego uprawnienia, bądź rozstrzygnięcia przez organ nadzorczy, bądź sąd administracyjny, czy odpowiedzialność za konkretny czyn, za który został skazany na karą w zawieszeniu uzasadnia pozbawienie go tego prawa".

Zarzut odmowy przedstawienia Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego, co do zgodności z Konstytucją art. 523 § 2 kodeksu karnego w zw. z konsekwencjami art. 7 ust 2 pkt 1 ustawy z 16 lipca 1998 r. Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw również należało uznać za bezpodstawny, ponieważ w kodeksie karnym nie ma przepisu oznaczonego mianem "art. 523 § 2".

W rezultacie zarzut naruszenia art. 148 p.p.s.a. poprzez bezpodstawne nieprzyjęcie, iż skarżone zarządzenie zastępcze jest nieważne mimo wykazanego naruszenia praw podstawowych A. Ś. jest także bezpodstawny, ponieważ nie został w żaden sposób udokumentowany (nie wykazano sprzeczności zaskarżonego wyroku z jakimkolwiek przepisem prawa materialnego lub przepisem normującym postępowanie sądowoadministracyjne), a tym samym należało go uznać za całkowicie gołosłowny.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę kasacyjną za niemającą usprawiedliwionych podstaw i na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.