Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA: Leszek Włoskiewicz Sędziowie NSA Małgorzata Pocztarek (spr.) Joanna Runge – Lissowska Protokolant Joanna Szcześniak po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezydenta Miasta Krakowa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 20 kwietnia 2006 r. sygn. akt II SAB/Kr 10/06 w sprawie ze skargi P. B. na bezczynność Prezydenta Miasta Krakowa oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, wyrokiem z dnia 20 kwietnia

2006 r. sygn. akt II SAB/Kr 10/06, po rozpoznaniu skargi P. B. na bezczynność Prezydenta Miasta Krakowa, zobowiązał Prezydenta Miasta Krakowa do załatwienia w terminie czternastu dni, wniosku skarżącego z dnia 1 lutego 2005 r. o udostępnienie informacji publicznej oraz zasądził od organu na rzecz skarżącego kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że wnioskiem z dnia 13 stycznia 2005 r. P. B., powołując się na ustawę o dostępie do informacji publicznej, zwrócił się do Prezydenta Miasta Krakowa o przesłanie kserokopii uzasadnienia do uchwały RMK zmieniającej nazwę ulicy, przy której mieszka, z "Potiebni" na "Potebni", a także kserokopii uchwały RMK wraz z uzasadnieniem zmieniającej nazwę z ul. "Potebni" na "Potiebni". Wniósł także o umożliwienie mu wglądu do pisemnych materiałów związanych z pracą nad powyższymi uchwałami.

W piśmie z dnia 27 stycznia 2005 r. Prezydent Miasta Krakowa poinformował skarżącego, że 1) zmiana nazwy ulicy z "Potiebni" na "Potebni" nastąpiła na podstawie uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 13 maja 1994 r. nr CXII/744/94, w sprawie nazw ulic, a uchwała ta dostępna jest w Biuletynie Informacji Publicznej Miasta Krakowa. Organ wyjaśnił, że uchwały Rady Miasta nie posiadają uzasadnień, natomiast uzasadnienia posiadają projekty uchwał i takie uzasadnienie projektu ww. uchwały nosi nr 859. 2) Rada Miasta Krakowa nie podejmowała uchwały w sprawie zmiany nazwy

z ul. "Potebni" na "Potiebni". 3) Umożliwienie wglądu do pisemnych materiałów związanych z pracą nad uchwałą z dnia 13 maja 1994 r. nr CXII/744/94, może nastąpić w Referacie Archiwum, po wcześniejszym telefonicznym uzgodnieniu terminu i zgodnie z obowiązującymi procedurami (art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej). Udostępnienie zaś informacji będzie wiązało się

z wniesieniem opłaty skarbowej od podania 5 zł, co może nastąpić na miejscu, przed dokonaniem czynności. Ponadto organ poinformował, że nazwa ul. Potiebni figuruje już w wykazie ulic Krakowa z 1953 r., a wcześniej ulica ta nosiła nazwę Braci Dudzińskich. Zmiany nazwy dokonano uchwałami Miejskiej Rady Narodowej z lat 1950 - 1953, a protokoły sesji MRN z tych lat w listopadzie 1970 r. przekazano do Archiwum Państwowego w Krakowie. Do pisma załączono kserokopię uzasadnienia projektu uchwały Rady Miasta Krakowa nr CXII/744/94.

Pismem z dnia 1 lutego 2005 r. P. B. zwrócił się do Prezydenta Miasta Krakowa o przesłanie kserokopii materiałów objętych wykazem zawartym w pkt 3 pisma z dnia 27 stycznia 2005 r. W piśmie z dnia 11 lutego 2005 r. Prezydent Miasta Krakowa poinformował skarżącego, że odpowiedź w tej sprawie została mu już udzielona, tym samym wniosek został ostatecznie załatwiony.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Krakowie, postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2005 r., nr [...] po rozpoznaniu zażalenia P. B. na niezałatwienie w terminie przez Prezydenta wniosku z dnia 1 lutego 2005 r., na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz art. 37 k.p.a. wyznaczyło organowi dodatkowo termin 14 dni do załatwienia sprawy. Postanowieniem z dnia 29 września 2005 r., nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze umorzyło postępowanie w sprawie zażalenia P. B. na niezałatwienie przez Prezydenta Miasta Krakowa sprawy

z wniosku z dnia 1 lutego 2005 r.

W piśmie z dnia 4 października 2005 r., nr [...] ,wskazano P. B. Archiwum Urzędu Miasta Krakowa, jako miejsce udostępnienia do wglądu materiałów objętych wykazem, a ponadto że zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz z art. 4 ust. 1 i art. 4 ust. 6 oraz art. 9 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej, mogą być wydane uwierzytelnione kserokopie wymienionych dokumentów po uiszczeniu opłaty skarbowej w wysokości 5 zł od wniesienia podania i po 3 zł od każdej uwierzytelnionej strony kserokopii.

P. B. w skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Krakowie skardze, zarzucił Prezydentowi Miasta Krakowa bezczynność w załatwieniu jego wniosku z dnia 1 lutego 2005 r.

Prezydent Miasta Krakowa w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

W powołanym na wstępie wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał skargę za zasadną i na podstawie art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm., zwanej dalej P.p.s.a.) zobowiązał Prezydenta Miasta Krakowa do załatwienia w terminie 14 dni wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej.

Zdaniem Sądu w sprawie decydujące znaczenie ma ustalenie relacji pomiędzy ustawą o dostępie do informacji publicznej a ustawą o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach. Sama przy tym konstatacja, że przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji publicznej (art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej), nie jest wystarczająca.

Ustawa z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach reguluje przede wszystkim zasady gromadzenia, rejestrowania i przechowywania materiałów archiwalnych tworzących narodowy zasób archiwalny i wskazuje podmioty do tego zobowiązane. W art. 22 ust. 1 powołanej ustawy stwierdzono, że działalność archiwalną w zakresie państwowego zasobu archiwalnego prowadzi państwowa sieć archiwalna, którą tworzą archiwa państwowe, archiwa państwowe wyodrębnione, archiwa zakładowe. W art. 23 ustawa definiuje opisowo pojęcie "działalności archiwalnej" stwierdzając, że obejmuje ona gromadzenie, ewidencję, przechowywanie, opracowanie, zabezpieczenie i udostępnianie materiałów archiwalnych oraz prowadzenie działalności informacyjnej. W identyczny sposób opisany został w art. 28 pkt 3 powołanej ustawy jeden z obowiązków mieszczących się w zakresie działania archiwów państwowych. Inaczej jednak ustawa określa obowiązki kierownika jednostki, w której zgodnie z art. 32 ustawy tworzy się archiwa zakładowe. Stosownie do przepisu art. 34 ustawy kierownik takiej jednostki (a więc niewątpliwie prezydent miasta) zapewnia gromadzenie, przechowywanie, ewidencjonowanie i odpowiednie zabezpieczenie materiałów archiwalnych tworzących zasób archiwalny podległego mu archiwum zakładowego, oraz klasyfikowanie, kwalifikowanie i brakowanie materiałów, a także przekazywanie ich właściwym archiwom państwowym.

Zdaniem Sądu analiza powyższych regulacji prowadzi do wniosku, że przepis art. 23 ustawy ma charakter ogólny: wskazuje jakie działania mieszczą się w "działalności archiwalnej", ale działań tych nie przypisuje poszczególnym rodzajom jednostek. W dalszej jednak części ustawa zawiera normy, które regulację wskazanego przepisu uszczegóławiają. Określają one, w kolejności wynikającej z art. 22, status poszczególnych rodzajów archiwów, ich miejscową właściwość i ich zadania z zakresu działalności archiwalnej. Znamienne przy tym jest, że zadania z tego zakresu nie zostały przypisane "archiwum zakładowemu", lecz kierownikowi jednostki, w której takie archiwum się znajduje. Już samo to wskazuje na zasadniczą różnicę w zakresach działalności archiwalnej. Archiwum państwowe stanowi jednostkę specjalnie powołaną do sprawowania pieczy nad narodowym zasobem archiwalnym, to stanowi jego rację bytu i istotę funkcjonowania. Prowadzenie archiwum zakładowego natomiast - to obowiązkowe, ale stanowiące efekt innej działalności zasadniczej, zadanie jednostek organizacyjnych, o jakich mowa w art. 33 ustawy.

W takiej jednostce organizacyjnej wytwarzane są różnorodne materiały, których ewidencja, przechowywanie i ochrona muszą być zabezpieczone (art. 6 ust. 1 ustawy). Jest oczywiste, że tylko część z nich - jako materiały archiwalne tworzące narodowy zasób archiwalny wieczyście przechowywany - zostanie przekazana do archiwum państwowego. W archiwum zakładowym zatem przechowywana jest dokumentacja o bardzo zróżnicowanym walorze archiwalnym, ale ze wspólną jedną cechą określającą jej przeznaczenie: po wytworzeniu jest ona przez ustalony czas niezbędna do realizacji zasadniczych, bieżących zadań jednostki organizacyjnej, w której archiwum zakładowe utworzono. To właśnie dla tej przyczyny dokumentacja nie jest niezwłocznie po jej wytworzeniu brakowana (dokumentacja niearchiwalna) lub przekazywana do archiwum państwowego (dokumentacja archiwalna). Całość dokumentacji spoczywającej w archiwum zakładowym, bez względu na jej walor, pozostaje w dyspozycji jednostki organizacyjnej i służy wykonywaniu jej zadań. Zdaniem Sądu taki też cel istnienia archiwum zakładowego został wyraźnie wskazany w art. 35 ust. 5 ustawy. Powyższe prowadzi do wniosku, że w przepisie art. 34 ust. 1 pkt 1 ustawy nieprzypadkowo, obok zadań polegających na gromadzeniu, przechowywaniu itd... materiałów, kierownikowi jednostki organizacyjnej nie przypisano zadania udostępniania materiałów. To bowiem zadanie, w odniesieniu do materiałów znajdujących się w dyspozycji jednostki organizacyjnej (np. urzędu miasta), musi być wykonywane w trybie odpowiednim dla zasadniczej działalności tej jednostki. Warto podkreślić zresztą, że w rozumieniu ustawy o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach "udostępnienie" ma swoiste znaczenie i ma służyć przede wszystkim potrzebom ogólnospołecznym: nauki, kultury, techniki i gospodarki. Co prawda czynność ta nie została zdefiniowana, ale zapisy art. 16 i art. 17 pozwalają na potwierdzenie tezy, że w trybie ustawy udostępniane są materiały archiwalne znajdujące się w archiwach państwowych (względnie wyodrębnionych), skoro to tylko dyrektorzy tych archiwów uprawnieni są do wydawania decyzji odmownych. Udostępnienie w rozumieniu ustawy następuje po upływie 30 lat od wytworzenia materiału, możliwość zaś wcześniejszego udostępnienia jest dodatkowo obwarowana. Stosowanie tej zasady do materiałów znajdujących się w archiwum zakładowym (a właściwie tylko do części z nich tj. do materiałów archiwalnych) prowadzić musiałoby do oczywistej sprzeczności z celem, dla którego właśnie w tym archiwum dokumenty są przez ustalony czas przechowywane.

Sąd stwierdził zatem, że przepisy ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach nie dostarczają argumentów uzasadniających wyrażone w odpowiedzi na skargę stanowisko Prezydenta Miasta Krakowa. "Udostępnianie materiałów archiwalnych" jest w rozumieniu w/w ustawy, instytucją odmienną od "udostępniania informacji publicznej" w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Udostępnienie informacji publicznej przechowywanej w formie zmaterializowanej w archiwum zakładowym, funkcjonującym na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach, bez względu na jej walor archiwalny, następuje w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r.

o dostępie do informacji publicznej.

Zdaniem Sądu powyższe w sposób jednoznaczny wyklucza stosowanie do wniosku o wydanie kserokopii dokumentów znajdujących się w archiwum zakładowym, a stanowiących informację publiczną, przepisów o opłacie skarbowej. Uzależnienie więc w sprawie niniejszej realizacji wniosku skarżącego od uiszczenia opłaty skarbowej od podania, jest całkowicie nieuzasadnione. Stwierdzić też należy, że ani z samego wniosku, ani też z żadnych innych pism nie wynikało, aby skarżący domagał się wydania uwierzytelnionych kopii, również więc i ta kwestia nie mogła stanowić przeszkody w realizacji wniosku w takiej formie, w jakiej określił to wnioskujący.

W świetle art. 15 ustawy o dostępie do informacji publicznej zamiar pobrania przez podmiot zobowiązany opłaty odpowiadającej poniesionym kosztom udostępnienia informacji może jedynie "odroczyć" realizację wniosku na 14 dni, ale od obowiązku nie zwalnia.

Sąd stwierdził zatem, że Prezydent Miasta Krakowa, przyjmując wadliwie istnienie podstaw zwalniających go od obowiązku, pozostaje w zwłoce w załatwieniu sprawy o udostępnienie informacji publicznej.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł Prezydent Miasta Krakowa. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego (art. 174 pkt 1 P.p.s.a.), tj.:

1) art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej w zw. z przepisami ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (w tym w szczególności art. 23 w zw. z art. 22 ust. 1 pkt 3a ustawy) poprzez błędną ich interpretację i przyjęcie, że pismo skarżącego należało rozpatrzyć w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej,

2) przepisy ustawy z dnia 14 lipca 1983 roku o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach, w tym w szczególności art. 23 w zw. z art. 22 ust. 1 pkt 3 a ustawy poprzez przyjęcie interpretacji, że przepisy tej ustawy nie mają zastosowania w przedmiocie wniosku skarżącego i zamiast nich stosuje się przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej,

3) art. 4 i 6 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej oraz przepisów zawartych w załączniku do powołanej ustawy (poz. I.1 załącznika, poz. III.5 załącznika) poprzez błędną ich interpretację i przyjęcie, że strona skarżąca nie miała obowiązku uiszczenia opłaty skarbowej z chwilą wniesienia wniosku.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej organ podniósł, że pomimo bardzo szerokiego zakresu pojęcia tzw. "informacji publicznej", zastosowanie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej określających zasady jej udostępnienia natrafia na istotne ograniczenia wynikające z przepisów samej ustawy o dostępie do informacji publicznej. Pierwsze z ograniczeń zawiera art. 1 ust. 2 powołanej ustawy, zgodnie z którym przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi. Oznacza to, że dostęp do informacji publicznej odbywa się na zasadach wskazanych w przedmiotowej ustawie w sytuacji, gdy nie istnieje żadna regulacja szczególna określająca odmienne zasady dostępu. W przypadku, gdy regulacja szczególna odmiennie określa zasady dostępu do informacji mających charakter informacji publicznych, wówczas ma ona pierwszeństwo w zastosowaniu przed ustawą o dostępie do informacji publicznej.

Zdaniem organu udostępnianie dokumentów stanowiących informację publiczną, które znajdują się w Referacie Archiwum Urzędu Miasta Krakowa, podlega procedurze wynikającej z regulacji zawartych w przepisach ustawy z dnia 14 lipca 1983 r.

o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach oraz przepisach ustawy o opłacie skarbowej. Wskazał, że przepis art. 23 powołanej ustawy stanowi, że: "działalność archiwalna obejmuje gromadzenie, ewidencję, przechowywanie, opracowanie, zabezpieczenie i udostępnianie materiałów archiwalnych oraz prowadzenie działalności informacyjnej."

Przewidziana w Referacie Archiwum Urzędu Miasta Krakowa procedura udostępniania informacji publicznej charakteryzuje się swoistą specyfiką, której odmienność wyraża się w konieczności uiszczenia opłaty skarbowej w wysokości 5 zł od wniesionego podania. Wynika ona z regulacji ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (poz. 1.1 załącznika do ustawy o opłacie skarbowej). Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy skarbowej obowiązek zapłaty opłaty skarbowej ciąży na osobach fizycznych (...), które składają podania (...). Zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o opłacie skarbowej obowiązek zapłaty opłaty skarbowej powstaje - w przypadku podań - z chwilą wniesienia podania. W ocenie organu uiszczenie opłaty stanowi niezbędny wymóg wszczęcia postępowania w Referacie Archiwum Urzędu Miasta Krakowa, którego niespełnienie powoduje, że wniosek o udostępnienie informacji nie zostaje rozpoznany. Organ podniósł, że wnioskodawca pomimo dwukrotnego poinformowania go o obowiązku uiszczenia opłat w celu uzyskania żądanych informacji, nie uiścił opłaty. Zatem podnoszony w zaskarżonym wyroku zarzut pozostawania Prezydenta w bezczynności jest bezprzedmiotowy.

Organ podkreślił, że w sprawie należałoby odpowiedzieć na pytanie: czy przepisy ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach są przepisami szczegółowymi, o których stanowi art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W konkluzji skargi kasacyjnej organ wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku

w całości i oddalenie skargi, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, której przesłanki określone w art. 183 § 2 w rozpoznawanej sprawie nie występują.

Skarga kasacyjna złożona w niniejszej sprawie nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżony wyrok odpowiada prawu, pomimo jego niewłaściwego uzasadnienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie rozpoznając skargę P. B. na bezczynność Prezydenta Miasta Krajowa, polegającą na nieudzielaniu mu odpowiedzi na wniosek z dnia 1 lutego 2005 r., skoncentrował się w swych rozważaniach na relacji pomiędzy ustawą z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), a ustawą z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 673), podczas gdy rozstrzygnięcie sprawy wymagało jedynie oceny, czy wniosek P. B. z dnia 1 lutego 2005 r. został w jakikolwiek sposób załatwiony. Tylko bowiem w takiej sytuacji Prezydentowi Miasta Krakowa można byłoby postawić zarzut bezczynności, kwestią wtórną jest natomiast sposób załatwienia wniosku i jego poprawność.

We wniosku z dnia 1 lutego 2005 r. P. B. zwrócił się do Prezydenta Miasta Krakowa, powołując się na przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej o przesłanie mu kserokopii materiałów związanych z pracami nad uchwałą Rady Miasta Krakowa Nr C XII/744/94 z dnia 13 maja 1994 r. w sprawie nazwy ulic.

W odpowiedzi na wniosek, Prezydent Miasta Krakowa poinformował P. B., że odpowiedź w tej sprawie otrzymał pismem z dnia 27 stycznia 2005 r. i tym samym wniosek został ostatecznie załatwiony.

Należy zauważyć, że wyżej wymienione pismo Prezydenta Miasta Krakowa stanowiło odpowiedź na wcześniejszy wniosek P. B., którym domagał się on przesłania kserokopii uzasadnienia chwały zmieniającej nazwę ulicy z Potiebni na Potebni oraz umożliwienia wglądu do materiałów związanych z pracami nad uchwałą. We wniosku tym P. B. nie żądał doręczenia mu kserokopii materiałów z prac nad uchwałą. Oznacza to, że wniosek z dnia 1 lutego 2005 r. dotyczył innej informacji niż udzielona pismem Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 27 stycznia 2005 r.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, jej udostępnienie powinno nastąpić zgodnie z wnioskiem w terminie 14 dni od dnia jego złożenia (art. 13 ust. 1 ustawy).

Wniosek skarżącego powinien być zatem w tym terminie załatwiony poprzez udzielenie informacji publicznej w formie czynności materialno-technicznej lub wydanie decyzji o odmowie jej udostępnienia (art. 16 ust. 1), bądź zawiadomienie wnioskodawcy, że żądana informacja nie może być mu udzielona w trybie ustawy, chyba że przepisy szczególne przewidują stosowanie k.p.a. Wówczas w zależności od kompetencji, organ wydaje odpowiedni akt (decyzję, postanowienie), czy też przekazuje żądanie organowi właściwemu.

W rozpoznawanej sprawie Prezydent Miasta Krakowa nie załatwił jej w żadnej z ww. form, tj. nie przesłał skarżącemu żądanych kserokopii, nie wydał decyzji o odmowie ich udostępnienia, w końcu nie zawiadomił, że wnioskodawca może domagać się wydania kserokopii w innym trybie.

Powyższe ustalenia przesądziły o bezczynności organu w przedmiocie załatwienia wniosku P. B. z dnia 1 lutego 2005 r. i uzasadniały uwzględnienie skargi przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, bez potrzeby oceny trybu, w jakim wniosek powinien być załatwiony.

Sąd I instancji zajmując się kwestią sposobu załatwienia wniosku (ustawa o dostępie do informacji publicznej, czy ustawa o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach) doprowadził do pewnej niekonsekwencji w swoich ustaleniach, przyjął bowiem, że organ wadliwie wskazał wnioskodawcy tryb udostępnienia żądanych kserokopii na podstawie ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach. Takie ustalenie pozostaje w sprzeczności z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, a ponieważ oznaczałoby, że wniosek z dnia 1 lutego 2005 r. bez względu na poprawność jego załatwienia został jednak załatwiony, pozostawałby w kolizji także z treścią wyroku Sądu.

Zajmowanie się zatem przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oceną trybu udostępnienia informacji było przedwczesne, ponieważ skarga dotyczyła bezczynności, a nie sposobu załatwienia wniosku.

Z tych samych przyczyn, zarzuty skargi kasacyjnej związane z naruszeniem przez Sąd I instancji wskazanych przepisów prawa materialnego dotyczących trybu w jakim powinno nastąpić rozpoznanie wniosku P. B., nie mogą skutecznie podważyć zaskarżonego wyroku, który pomimo błędnego uzasadnienia, odpowiada prawu.

Dlatego Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – orzekł jak w sentencji.