Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Aldona Gąsecka-Duda Sędziowie: WSA Krystyna Daniel (spr.) NSA Joanna Tuszyńska Protokolant: Anna Balicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 października 2013 r. sprawy ze skargi A. Spółka z o.o. w B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w N. z dnia 29 grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w N. na rzecz strony skarżącej A. Spółka z o.o. w B. kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w N. decyzją z [...] czerwca 2011 r., nr[...] , na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 w zw. z art. 33 § 1 oraz art. 64 § 2 , art. 157 §1, 158 § 1 kpa; art. 46a ust. 4 pkt 1 i 56 pkt 2-4 ustawy z 127. 04. 2001 r. Prawo ochrony środowiska - w brzmieniu obowiązującym w toku postępowania prowadzonego przez organ I instancji, a także § 3 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 rozporządzenia Nr [...] Wojewody z 24. 11. 2006 r. w sprawie [,... Obszaru Chronionego Krajobrazu (Dz. Urz. Woj. [...] ) stwierdziło nieważność decyzji Wójta Gminy Ł. z 25 maja 2007 r. znak: [...] o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia pod nazwą: "Mała elektrownia wodna (MEW) na rzece D. w Ł. km 130+600 wraz z konieczną infrastrukturą techniczną"

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że w toku postępowania jakie toczyło się przed organem I instancji doszło do rażącego naruszenia art. 64 § 2 w zw. z art. 63 § 2 kpa. i art. 33 § 1 kpa poprzez prowadzenie postępowania na wniosek i przy uczestnictwie osoby prawnej [...] Sp. z o.o. w N. , która nie była legitymowana do występowania w toku postępowania jako pełnomocnik inwestora, albowiem w postępowaniu administracyjnym pełnomocnikiem może być wyłącznie osoba fizyczna. SKO w N. wskazało – powołując się na orzecznictwo sądowe, że naruszenie prawa polegające na zaniechaniu przez organ podjęcia czynności, o których mowa w art. 64 § 2 k.p.a. w sytuacji, gdy umocowana w sprawie jest osoba prawna - jest rażącym naruszeniem prawa, które nie podlega konwalidacji i stanowi podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej.

Ponadto stwierdzono, że dołączona do wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody kopia mapy ewidencyjnej nie spełnia wymogów formalnych, ze względu na brak poświadczona przez właściwy organ, zaś nadanie biegu sprawie mimo ewidentnych braków formalnych wniosku, zgodnie ze stanowiskiem orzecznictwa, stanowi podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji. Kolegium uznało również, że decyzja organu I instancji zawierała ogólnikowe i niejednoznaczne stwierdzenia zamiast kategorycznych, egzekwowalnych warunków, wymagań i obowiązków wynikających z przeprowadzonej oceny oddziaływania na środowisko, które będą mieć realny wpływ na realizację planowanego przedsięwzięcia. Dodatkowo wskazało, że z treści Rozporządzenia Wojewody w sprawie [...] Obszaru Chronionego Krajobrazu wynika, że na terenie obszaru chronionego krajobrazu realizacja inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko dopuszczalna jest jedynie gdy procedura oceny oddziaływania na środowisko wykazała brak niekorzystnego oddziaływania na przyrodę obszaru. Biorąc zaś pod uwagę fakt, że z raportu jaki przedłożono w toku postępowania przed organem I instancji wynika, że nie można wyeliminować w całości negatywnego wpływu inwestycji na organizmy wodne, uznano decyzję organu I instancji za rażąco naruszającą przepisy tego aktu prawa miejscowego.

A. Sp. z o.o. w B. wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy i uchylenie zaskarżonej decyzji, która została wydana z naruszeniem art. 156 § 1 pkt 2 kpa przez jego zastosowanie pomimo braku do tego podstaw, albowiem decyzja organu I instancji nie została wydana z rażącym naruszeniem przepisów prawa. W uzasadnieniu Spółka argumentowała, że brak było podstaw do uznania, że w postępowaniu przed organem I instancji doszło do rażącego naruszenia art. 33 § 1 w zw. z art. 64 § 2 i art. 63 § 2 kpa, albowiem - w ocenie wnioskodawcy - pełnomocnikami de facto były osoby fizyczne reprezentujące spółkę, stąd w ogóle nie doszło do naruszenia art. 33 § 1 kpa. Ponadto wskazano, że okoliczność polegająca na braku należytego umocowania inwestora winna być kwalifikowana jako ewentualna przesłanka wznowienia postępowania, nie zaś jako podstawa do stwierdzenia nieważności decyzji, jak również, że z zasad wykładni systemowej zewnętrznej wynika, że brak należytego umocowania nie może stanowić przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji, gdyż nie została wymieniona wprost w treści ustawy, tak jak uczynił to racjonalny ustawodawca w art. 183 § 2 pkt 2 in fine ustawy z 30. 08. 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, póz. 1270 ze zm.).

W ocenie odwołującego, brak również było podstaw do stwierdzenia rażącego naruszenia art. 46a ust. 4 pkt 1 Prawa ochrony środowiska, albowiem mało prawdopodobne było, iż do wniosku o wydanie decyzji nie została dołączona uwierzytelniona kopia mapy ewidencyjnej terenu, na którym zlokalizowane miało być planowane przedsięwzięcie, raczej wersja poświadczona uległa zagubieniu podczas wysyłania dokumentów do uzgodnień i opinii w ramach postępowania w przedmiocie wydania decyzji. Dodatkowo wskazano, iż wymóg opatrzenia kopii mapy ewidencyjnej stosowną klauzulą, o jakiej mowa w rozporządzeniu Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z 29. 03. 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków, nie odnosi się do wszystkich rodzajów dokumentów lecz jedynie do wypisów i wyrysów. Wnioskodawca wskazał ponadto, że nawet gdyby uznać, że kopia mapy ewidencyjnej obarczona była tym brakiem, nie może to prowadzić do uznania takiego naruszenia prawa jako naruszenia rażącego.

Bezpodstawnie uznano również, że w postępowaniu przed organem I instancji doszło do rażącego naruszenia art. 56 ust. 2 pkt 2-4 Prawa ochrony środowiska. Wskazano, że decyzja organu I instancji konkretyzuje uwarunkowania realizacji inwestycji zgodnie z treścią tego przepisu, zaś w analogicznej sprawie, takie formułowanie sentencji decyzji zaakceptował WSA w Krakowie, z 17. 11. 2010 r., sygn. akt II SA/Kr 905/10, dodając, że sposób formułowania sentencji decyzji środowiskowych jest niejednoznacznie interpretowany w doktrynie, zaś rozbieżności na tle wykładni przepisu powodują, że wybór jednej z możliwych interpretacji nie może skutkować uznaniem, że doszło do rażącego naruszenia prawa.

Wnioskodawca wskazał także, że bezpodstawnie w decyzji Kolegium uznano, że organ I instancji rażąco naruszył § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Wojewody w sprawie [...] Obszaru Chronionego Krajobrazu, ponieważ inwestycja zaliczana jest do kategorii inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których sporządzenie raportu może być wymagane, zaś wedle obecnie obowiązującej terminologii zaliczana jest do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Zakaz, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 2 powołanego Rozporządzenia Wojewody w ocenie wnioskodawcy dotyczy jedynie kategorii inwestycji, dla których sporządzenie raportu było obowiązkowe (obecnie: zawsze znacząco oddziaływujących na środowisko).

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w N. decyzją z [...] grudnia 2011 r., nr [...] na podstawie art. 127 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 oraz art. 156 § 1 pkt 2 w zw. z art. 33 § 1 i art. 64 § 2 oraz art. 157 § 1 kpa, art. 46a ust. 4 pkt 1 i art. 56 pkt 2-4 ustawy z 27. 04. 2001 r. Prawo ochrony środowiska (t.j. Dz. U. z 2006 r., Nr 129, poz. 902 ze zm.) - w brzmieniu obowiązującym w toku postępowania prowadzonego przez organ I instancji, a także § 3 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 rozporządzenia Nr [...] Wojewody [...] z 24. 11. 2006 r. w sprawie [...] Obszaru Chronionego Krajobrazu (Dz. Urz. Woj. [...] ), utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu decyzji organ II instancji wskazał, że w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej wszczyna postępowanie w nowej sprawie, w której nie orzeka się co do istoty sprawy rozstrzyganej w wadliwej decyzji lecz orzeka jako organ kasacyjny. W związku z tym w swej decyzji rozstrzyga wyłącznie co do nieważności decyzji (por: wyrok NSA z 14. 08. 1987 r., IV SA 393/87, ONSA 1990, Nr l, poz. 1). Podniesiono, że w orzecznictwie akcentuje się również, że tak wyznaczony zakres rozstrzygania w sprawie dotyczącej wyłącznie samego stwierdzenia nieważności będzie następnie wpływał na zakres działania organu odwoławczego, który też tylko w takim zakresie powinien sprawować kontrolę w toku instancji (wyrok NSA z 23. 11. 1992 r., W SA 721/92).

Kolegium wskazało, że do rażącego naruszenia przepisu prawnego dochodzi wówczas, gdy jego treść bez żadnych wątpliwości interpretacyjnych może być ustalona w bezpośrednim rozumieniu. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym wskazuje się, że rażące naruszenie prawa następuje wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że decyzja ta nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa.

Kolegium podzieliło pogląd, że uchybienia polegające na nadaniu biegu sprawie pomimo ewidentnych braków formalnych wniosku, bez wezwania do ich uzupełnienia, co skutkowało dopuszczeniem do działania imieniem inwestora osoby, która nie mogła być pełnomocnikiem, stanowią rażące naruszenie art. 64 § 2 w zw. z art. 63 § 2 kpa i art. 33 § 1 kpa. Kolegium podało, że nie sposób zgodzić się z argumentacją wnioskodawcy odnośnie do braku naruszenia art. 33 § 1 k.p.a. z uwagi na to, że za stronę de facto działały osoby fizyczne. Argument ten jest chybiony ponieważ osobą umocowaną przez inwestora była osoba prawna, zaś działanie osób fizycznych, na jakie powołuje się odwołujący, nie było działaniem pełnomocników lecz działaniem organu - a więc działaniem tej osoby prawnej (Dr Z. spółka z o.o.). Odnośnie do zarzutu, że braki w zakresie reprezentacji strony winny być rozpatrywane przez pryzmat instytucji wznowienia postępowania, nie zaś jako podstawa do stwierdzenia nieważności decyzji, Kolegium wskazało, iż istnieje katalog przypadków naruszenia przepisów proceduralnych, które są kwalifikowane jako rażące naruszenia prawa powodujące nieważność decyzji administracyjnej, nie prowadzą zaś one do ponownego rozpatrzenia sprawy co do jej istoty, jak to jest w przypadku wznowienia postępowania. Odwołując się do orzecznictwa sądów administracyjnych Kolegium wskazało, że uchybienia polegające na zaniechaniu podjęcia czynności określonych w art. 64 § 2 kpa. w przypadku przedłożenia pełnomocnictwa, które nie spełnia wymogów dla pełnomocnictwa procesowego stanowią rażące naruszenie prawa. Ponadto wskazano, że stroną stosunku materialnoprawnego powstającego na mocy decyzji wydanej w wyniku postępowania, dla którego wszczęcia przepisy prawa materialnego przewidują wniosek, można się stać wyłącznie poprzez uzewnętrznienie swojej woli w postaci żądania, w sposób nie budzący zastrzeżeń. Niedopełnienie ustawowych wymagań dla uzupełnienia braków formalnych podania spowodowało, że w postępowaniu przed organem I instancji strona w ogóle nie wyraziła skutecznie swojej woli w zakresie żądania rozpoznania sprawy przez organ administracji publicznej.

W ocenie Kolegium przyjęcie założenia, że uchybienie wymienione w art. 183 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, które nie jest jednocześnie wymienione w art. 156 § 1 k.p.a. nie stanowi podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej, prowadziłoby przykładowo do stwierdzenia, że nie stanowi również rażącego naruszenia prawa wydanie rozstrzygnięcia przez organ kolegialny w wadliwym składzie, co zaś w orzecznictwie i doktrynie bezspornie uznawane jest za rażące naruszenie prawa.

Odnośnie do argumentacji wnioskodawcy co do kwalifikacji naruszenia art. 46a ust. 4 pkt 1 p.o.ś. (w brzmieniu obowiązującym w toku postępowania prowadzonego przez organ I instancji), wskazano, że organ II instancji nie może ustosunkować się do argumentów opierających się na domysłach, czy też określaniu stopnia prawdopodobieństwa tego, czy w aktach sprawy zalega, bądź nie zalega dokument w postaci uwierzytelnionej kopii mapy ewidencyjnej. Mapa która zalega w aktach nie jest w żaden sposób uwierzytelniona.

Kolegium nie podzieliło również zarzutu odnośnie do braku podstaw do stwierdzenia rażącego naruszenia art. 56 ust. 2 pkt 2-4 Prawa ochrony środowiska. Wskazano, że decyzja środowiskowa, oprócz składników określonych w art. 107 kpa powinna zawierać nadto wskazane w art. 56 Prawa ochrony środowiska elementy. W doktrynie (na gruncie obecnie obowiązującej ustawy), podnosi się, że brak tych elementów stanowić będzie rażące naruszenie praw. "Wypełnienie" sentencji decyzji jakąkolwiek treścią, będącą w rzeczywistości fasadowym określeniem warunków, winno być uznane za brak zamieszczenia w treści decyzji obligatoryjnych elementów. Należy również dodać, że uchybienia polegające na zbyt lakonicznym i niepełnym uzasadnieniu rozstrzygnięcia oraz niewłaściwym sformułowaniu sentencji decyzji środowiskowej były również podnoszone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 25. 10. 2010 r. sygn. akt II SA/Kr 603/10.

Nietrafny okazał się, w ocenie Kolegium, również zarzut błędnego uznania, że naruszono § 3 rozporządzenia Wojewody. Po myśli przepisów zawartych w rozporządzeniu Wojewody z 24. 11. 2006 r. w sprawie [...] Obszaru Chronionego Krajobrazu, na terenie obszaru chronionego krajobrazu zakazana jest realizacja przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, w rozumieniu art. 51 Prawa ochrony środowiska, przy czym zakaz ten, nie dotyczy realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których przeprowadzona procedura oceny oddziaływania na środowisko wykazała brak niekorzystnego wpływu na przyrodę obszaru. Art. 51 ust. 1 Prawa ochrony środowiska w brzmieniu określonym w dacie wydania decyzji przez organ I instancji, wyróżniał rodzaje przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, wymagających sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko, oraz rodzaje przedsięwzięć, dla których obowiązek sporządzenia raportu może być wymagany. Oba rodzaje przedsięwzięć - verba legis - mogą znacząco oddziaływać na środowisko. Stąd rozporządzenie Wojewody w sprawie [...] Obszaru Chronionego Krajobrazu w zakazie wyrażonym w § 3 ust. 2 nie różnicuje przedsięwzięć na takie, dla których sporządzenie raportu było zawsze obligatoryjne oraz takie, dla których o sporządzeniu raportu decydował właściwy organ w toku postępowania - dla obu tych kategorii przedsięwzięć wprowadza ono zakaz realizacji, w razie gdy przeprowadzona procedura oceny oddziaływania na środowisko wykazała niekorzystny wpływ na przyrodę obszaru. Biorąc pod uwagę okoliczność, że pojęcie "niekorzystny wpływ" jest pojęciem niedookreślonym, Kolegium podzieliło pogląd wyrażony w zaskarżonej decyzji, że wskazane w treści raportu negatywne skutki piętrzenia wody w rzece D. ewidentnie wskazują na niekorzystny wpływ na inwestycji przyrodę obszaru.

W konkluzji końcowej Kolegium podało, że decyzja o stwierdzeniu nieważności decyzji wydawana jest w wyniku ustalenia istnienia co najmniej jednej z przesłanek pozytywnych ustanowionych w art. 156 § 1 kpa i powoduje usunięcie z obrotu prawnego aktu administracyjnego dotkniętego nieważnością. Badanie okoliczności sprawy dokonywane przez organ w postępowaniu w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji wykazało, że przesłanki te występują i decyzja jest dotknięta wadami kwalifikowanymi.

Skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w N. z 29 grudnia 2011 r., nr [...] złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie [...] Spółka z o.o. w B.

Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie:

1) art. 24 § 1 pkt 5 w zw. z art. 127 § 3 kpa poprzez udział w wydawaniu zaskarżonej decyzji z 29 grudnia 2012 r. Wiceprezesa Samorządowego Kolegium Odwoławczego w N. – K.W. , który brał też udział w postępowaniu zakończonym wydaniem decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w N. z 22 czerwca 2011 r., znak [...] , gdyż był on członkiem składu orzekającego o dopuszczeniu Okręgu Polskiego Związku Wędkarskiego w N. (postanowienie z 18. 04. 2011 r., znak:[...] ) oraz Towarzystwa na rzecz Ziemi w O. (postanowienie z 18. 04. 2011 r., znak:[...] , jako organizacji społecznych do udziału w tym postępowaniu, a więc podlegał wyłączeniu od udziału w postępowaniu w sprawie z wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy stosownie do art. 24 § 1 pkt 5 kpa. Okoliczność powyższa stanowi zaś przyczynę wznowienia postępowania, o której mowa w art. 145 § 1 pkt 3 kpa. Podobny zarzut sformułowano w stosunku do innego członka biorącego udział w obu postępowaniach, mianowicie Prezesa Samorządowego Kolegium Odwoławczego w N. M.C. który był członkiem składu wydającego decyzję z 22 czerwca 2011 r., a następnie brał też czynny udział w postępowaniu w sprawie z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy - wystosował i podpisał pismo z 24. 10. 2011 r., znak [...] )

2) art. 35 § 1 kpa w zw. z art. 12 § 1-2 kpa poprzez niezastosowanie tego przepisu i niezałatwienie sprawy, przede wszystkim wniosku o ponowne jej rozpoznanie, bez zbędnej zwłoki, gdy sprawa nie przedstawiała znacznego skomplikowania, w szczególności nie wymagała przeprowadzenia postępowania dowodowego, a zasadniczo sprowadzała się jedynie do zarzutów strony w kontekście przesłanki określonej przez art. 156 § 1 pkt 2 kpa. Wpływ tego naruszenia w tej konkretnej sprawie w związku z postanowieniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w N. z 21 czerwca 2011 r., znak [...] o wstrzymaniu wykonania decyzji Wójta Gminy Ł. z 25 maja 2007 r., jest istotny, gdyż prowadzić mogło do bezprzedmiotowości orzekania nieważności decyzji, która by wygasła, gdyby nie przedłużenie na wniosek strony terminu ważności decyzji Wójta Gminy Ł. o 2 lata maksymalnie do 6 lat. W wyniku tych naruszeń Kolegium dopuściło się także naruszenia art. 7 i art. 8 kpa poprzez ich niezastosowanie i pogwałcenie słusznego interesu strony - poprzez dążenie do uniemożliwienia przeprowadzenia przedsięwzięcia, interesu społecznego, który wyrażał się szybkim rozstrzygnięciu sprawy, przedsięwzięcia o znaczeniu lokalnym, a także przez działanie rodzące u strony poczucie braku zaufania do organów, w szczególności odnośnie szybkiego i rzetelnego wyjaśnienia sprawy.

3) art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 kpa poprzez ich zastosowanie i utrzymanie w mocy przez zaskarżoną decyzję - decyzji z 22 czerwca 2011 r., którą należało na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 in fine kpa uchylić, a postępowanie w sprawie umorzyć ze względu na to, że decyzja z 22 czerwca 2011 r. obarczona była istotnymi wadami prawnymi - tzn. naruszała:

- art. 156 § 1 pkt 2 kpa w zw. art. 33 § 1 i art. 64 § 2 kpa i w zw. z art. 9 kpa poprzez błędne jego zastosowanie do omawianej sprawy w sytuacji, gdy nie było zupełnie podstaw do stwierdzenia rażącego naruszenia art. 33 § 1 i art. 64 § 2 kpa, jako że działanie za stronę w postępowaniu administracyjnym przez osobę prawną, nieusunięty w stosownym trybie przez Organ, nie jawi się jako przyczyna określona w art. 156 § 1 pkt 2 kpa uzasadniająca stwierdzenie nieważności, powoduje jedynie skutki o jakich mowa w art. 145 § 1 pkt 4 kpa, gdyż postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji i postępowania w sprawie wznowienia nie są oparte na zasadzie konkurencyjności,

- art. 156 § 1 pkt 2 kpa w zw. z art. 46a ust. 4 pkt 1 ustawy z 27. 04. 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2006 r., Nr 129, poz. 902 ze zm. - w brzmieniu mającym zastosowanie w sprawie) poprzez błędne jego zastosowanie do omawianej sprawy w sytuacji, gdy zupełnie nie było podstaw do stwierdzenia rażącego naruszenia art. 46a ust. 4 pkt 1 ustawy, jako że brak na dołączonej do wniosku kopii mapy ewidencyjnej terenu z zaznaczonym przebiegiem granic terenu, którego dotyczy wniosek, oraz obejmującej obszar, na który będzie oddziaływać przedsięwzięcie uwierzytelnienia organu ewidencyjnego w formie pieczęci, nie może być w tej skali odczytywany, z tego względu, że wiarygodność i prawdziwość formalna (względem wymagań § 28 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z 29. 03. 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. z 2001 r., Nr 38, póz. 454) tego dokumentu nie została w żadnym postępowaniu (zwyczajnym i nadzwyczajnym) zakwestionowana. Nadto należy mieć na względzie, że art. 46a ust. 4 pkt 1 powołanej ustawy może uwzględniając przepisy cytowanego rozporządzenia budzić wątpliwości co do formy uwierzytelnienia kopii mapy, która nie stanowi wyrysu z ewidencji,

- art. 156 § 1 pkt 2 kpa w zw. z art. 56 ust. 2 pkt 2-4 Prawa ochrony środowiska poprzez błędne jego zastosowanie do omawianej sprawy w sytuacji, gdy zupełnie nie było podstaw do stwierdzenia rażącego naruszenia art. 56 ust. 2 pkt 2-4 powołanej ustawy, jako że decyzja Wójta Gminy Ł. z 25 maja 2007 r., znak: [...], zawierała wszelkie wymagane przez ten przepis elementy, gdyż w sposób szczegółowy biorąc pod uwagę rodzaj przedsięwzięcia określała m.in.: warunki wykorzystywania terenu w fazie realizacji i eksploatacji, ze szczególnym uwzględnieniem konieczności ochrony cennych wartości przyrodniczych, zasobów naturalnych i zabytków oraz ograniczenia uciążliwości dla terenów sąsiednich; wymagania dotyczące ochrony środowiska konieczne do uwzględnienia w projekcie budowlanym; wymogi w zakresie przeciwdziałania skutkom awarii przemysłowych, w odniesieniu do przedsięwzięć zaliczanych do zakładów stwarzających zagrożenie wystąpienia poważnych awarii,

- art. 156 § 1 pkt 2 kap w zw. z § 3 ust. 1 pkt 2 i § 3 ust. 2 rozporządzenia Nr [...] Wojewody z 24. 11. 2006 r. w sprawie [...] (Dz. Urz. Woj. [...] ze zm. - w brzmieniu obowiązującym w sprawie) poprzez błędne jego zastosowanie do omawianej sprawy w sytuacji, gdy zupełnie nie było podstaw do stwierdzenia rażącego naruszenia § 3 ust. 1 pkt 2 i § 3 ust. 2 rozporządzenia Wojewody Nr [...] , jako że przeprowadzona procedura oceny oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia (pt. "Mała elektrownia wodna (MEW) na rzece [...] w Ł. km 130+600 wraz z konieczną infrastrukturą techniczną") nie wykazała negatywnego oddziaływania w tym zakresie, a zatem zakaz z § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Wojewody Nr [...] na mocy postanowień § 3 ust. 2 tegoż rozporządzenia tego przedsięwzięcia nie dotyczy.

Naruszenie wskazanych przepisów miało wpływ na wynik sprawy, gdyż dostrzeżenie, że nie został naruszony: art. 33 § 1 i art. 64 § 2 kpa i w zw. z art. 9 kpa;; art. 46a ust. 4 pkt 1; art. 56 ust. 2 pkt 2-4 Prawa o ochronie środowiska oraz § 3 ust. 1 pkt 2 i § 3 ust. 2 rozporządzenia Wojewody Nr [...] i to w stopniu rażącym, musiałoby skutkować rozstrzygnięciem uchylającym decyzję z 22 czerwca 2011 r. i odmawiającym stwierdzenia nieważności ze względu na niezaistnienie podstawy określonej w art. 156 § 1 pkt 2 kpa., zatem rozstrzygnięciem zgoła odmiennym niż faktycznie zapadło.

Strona skarżąca wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w N. wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 10 maja 2012 r., sygn. akt II SA/Kr 480/12 na podstawie art. 145 § 1 pkt 1b ustawy z 30. 08. 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270) uchylił zaskarżoną decyzję. Wskazał, że zaskarżona decyzja została wydana przez SKO w N. w składzie: K.W. A.B. P.C. , Z akt sprawy wynika również, że o dopuszczeniu do udziału w postępowaniu Towarzystwa [...] w O. oraz Okręgu Polskiego Związku Wędkarskiego w N. orzekało SKO w N. w postanowieniach z 18 kwietnia 2011 r., a w składach Kolegium wydających te postanowienia brał udział K.W. . W ocenie Sądu udział członka składu Kolegium, który wydał zaskarżoną decyzję w postępowaniu poprzedzającym jej wydanie polegający na kształtowaniu katalogu podmiotów uczestniczących w postępowaniu na prawach stron jeszcze przed podjęciem decyzji z dnia 22 czerwca 2011 r., nr [...] ma charakter czynności procesowych mogących mieć wpływ na wynik (rozstrzygnięcie) sprawy, tak jak wpływ na wynik sprawy może mieć uczestnictwo w tym postępowaniu (lub jego brak) stron postępowania.

Na skutek rozpatrzenia skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 29 maja 2013 r., sygn. akt II OSK 2190/12 uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 10 maja 2012 r. syg, akt II SA/Kr 480/12 i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. Sąd stanął na stanowisku, że błędnie Sąd I instancji uznał, że udział pracownika Samorządowego Kolegium Odwoławczego w N. w wydaniu postanowień z 18 kwietnia 2011 r. w przedmiocie dopuszczenia do udziału w postępowaniu pierwszoinstancyjnym organizacji społecznych, wyklucza tego pracownika z udziału w wydaniu decyzji z 29 grudnia 2011 r. Przedmiotem tych postanowień były bowiem jedynie okoliczności dotyczące dopuszczalności udziału tych organizacji w postępowaniu, a nie jakakolwiek kwestia rzutująca w jakikolwiek sposób na rozstrzygnięcie i jego uzasadnienie zawarte w decyzji z dnia 29 grudnia 2011 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:

Stosownie do przepisu art. 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a, sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki przewidziane w ustawie. W ramach swej kognicji sąd bada czy przy wydawaniu aktu nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania administracyjnego, nie będąc przy tym związanym granicami skargi, stosownie do przepisu art. 134 § 1 p.p.s.a.

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy poczynić uwagi o charakterze ogólnym. Należy zatem wskazać, że postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji ma charakter nadzwyczajny, gdyż stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej stanowi wyjątek od kodeksowej zasady trwałości decyzji administracyjnych, wyrażonej w art. 16 kpa i z tego powodu przesłanki nieważnościowe wskazane art. 156 § 1 kpa nie powinny być interpretowane rozszerzająco. Należy podkreślić, że postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji podlega odmiennego rygorowi niż zwyczajne postępowanie odwoławcze. Przedmiotem postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej jest bowiem wyłącznie ustalenie, czy ostateczna decyzja administracyjna poddana nadzorowi jest dotknięta którąkolwiek z wad wymienionych w art. 156 § 1 kpa. Postępowanie w trybie nieważnosciowym nie ma zatem na celu wszechstronnego rozpoznania sprawy jak to ma miejsce w postępowaniu odwoławczym, ale jedynie ocenę wystąpienia podstaw nieważności z art. 156 § 1kpa (wyrok WSA w Białymstoku z 3. 04. 2012 r. , sygn. akt II SA/Bk 25/12, Lex 1138348). O ile więc organ rozstrzygając w postępowaniu zwykłym ma obowiązek rozpoznać sprawę w jej całokształcie tj. zebrać wyczerpujący materiał dowodowy i wszechstronnie go ocenić, jak tego wymagają regulacje art. 7, 77 § 1 i 80 kpa, ustosunkowując się do stanowisk stron o ile dotyczą kwestii istotnych dla rozstrzygnięcia z punktu widzenia jego podstaw prawnych, to rozstrzygając w nadzwyczajnym postępowaniu nieważnościowym ocena organu jest ograniczona i polega na skontrolowaniu, czy zachodzą przesłanki do stwierdzenia nieważności decyzji wymienione w art. 156 § 1 kpa. Nie rozpoznaje się wówczas sprawy w jej całokształcie, nie orzeka co do istoty sprawy w jej podstawowym przedmiocie, ponieważ postępowanie nadzwyczajne nie stanowi kontynuacji postępowania zwykłego, ale rodzaj sprawowanego nad nim nadzoru. W postępowaniu nieważnościowym organ orzeka wyłącznie co do nieważności decyzji albo jej niezgodności z prawem, zaś nie jest władny rozstrzygać o jakichkolwiek innych kwestiach dotyczących istoty sprawy (por. B. Adamiak, J. Borkowski Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, wyd. C.H. Beck 2009, s. 280 in.).

W konsekwencji sądowa kontrola zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w N. z 29 grudnia 2011 r. utrzymującej w mocy – po ponownym rozpoznaniu sprawy - decyzję własną organu z 22 czerwca 2011 r. stwierdzającą nieważność decyzji Wójta Gminy Ł. z 25 maja 2007 r. znak: [...] o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia pod nazwą: "Mała elektrownia wodna (MEW) na rzece [...] w Ł. km 130+600 wraz z konieczną infrastrukturą techniczną" – została ograniczona do oceny czy Samorządowe Kolegium Odwoławcze w N. rozpoznając sprawę prawidłowo uznało, że wystąpienie lub niewystąpienie przesłanek z art. 156 § 1 kpa, w tym czy ewentualne stwierdzone przez organ naruszenia prawa mają charakter naruszeń zwykłych tj. nie mogących spowodować stwierdzenia nieważności decyzji czy też naruszenia te mają charakter kwalifikowany, skutkujący stwierdzeniem nieważności ww. decyzji Wójta Gminy Ł., z 25 maja 2007 r.

Oceniając w tym zakresie zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję tego samego organu Sąd uwzględnia przepisy postępowania administracyjnego, w tym zasadę prawdy obiektywnej wyrażoną w art. 7 kpa, zgodnie z którą podjąć należy wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy mając na względzie interes społeczny i słuszny interes strony. Co powinno znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji stosownie do przepisu art. 107 § 1 kpa. Oznacza to, że trafność rozstrzygnięcia w sprawie stwierdzenia nieważności lub odmowy stwierdzenia nieważności jakkolwiek ograniczona do badania sprawy pod kątem przesłanek nieważnościowych wymaga szczegółowego zbadania i rozważenia wszystkich argumentów, które stanowiłyby podstawę do podjęcia rozstrzygnięcia w trybie art. 156 § 1w zw. z art. 77 § 1 kpa, a następnie do uzasadnienia decyzji z zastosowaniem wymogów określonych w przepisie art. 107 § 3 kpa, co z kolei zapewnia realizację ogólnej zasady wyjaśniania zasadności przesłanek wyrażoną w art. 11 kpa oraz zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa.

Przechodząc do oceny zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji z uwzględnieniem pozostałych zarzutów skargi należy podkreślić, że Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd ,iż stwierdzenie nieważności decyzji wymaga szczególnie kwalifikowanego naruszenia prawa. Nie oznacza to każdego, nawet ewidentnego naruszenia prawa. W orzecznictwie ustalił się bowiem pogląd, że rażące rozstrzygnięcie prawa to takie naruszenie, które z uwagi na wywołane skutki jest jednoznaczne w znaczeniu wadliwości rozstrzygnięcia oraz tylko takie rozstrzygniecie, w wyniku którego powstają skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu wymagań praworządności. Cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu przez proste ich zestawienie ze sobą, a charakter naruszenia prawa powoduje, że decyzja taka nie może być zaakceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Nie chodzi tu o błędy wykładni prawa, ale o przekroczenie praw w sposób jasny i niedwuznaczny (wyrok NSA z 9. 03. 1999 r. sygn. akt. V SA 1970/98, Lex 50195; wyrok WSA we Wrocławiu z 28.08. 2009 r. sygn. akt IISA/Wr 251/09, Lex 553289).

Mając na względzie okoliczności rozpatrywanej sprawy trzeba zauważyć, że w sprawie w zakresie jednego z zarzutów skargi - w którym wskazano jako przesłankę nieważnościową naruszenie art. 24 § 1 pkt 5 w zw. z 127 § 3 kpa przez udział w wydawaniu zaskarżonej decyzji SKO w N. z 29.12. 2011 r. pracownika Samorządowego Kolegium Odwoławczego w N. , który brał udział w wydaniu postanowień z 18 kwietnia 2011 r. w przedmiocie dopuszczenia do udziału w postępowaniu pierwszoinstancyjnym organizacji społecznych - wypowiedział się w sposób wiążący Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 29 maja 2013 r., sygn. akt II OSK 2190/12. W ww. wyroku NSA wskazał na niezasadność tego zarzutu, ze względu na fakt, iż postanowienia z 18 kwietnia 2011 r, jako dotyczące wyłącznie dopuszczalności udziału tych organizacji ekologicznych w postępowaniu głównym nie rzutowały w żaden sposób na rozstrzygnięcie i jego uzasadnienie zawarte w decyzji z dnia 29 grudnia 2011 r. Stosownie bowiem do przepisu art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

Odnosząc się do zarzutu Strony Skarżącej, w którym kwestionuje stanowisko organu, zgodnie z którym naruszenie art. 33 § 1 art. 64 § 2 kpa ma charakter rażącego naruszenia prawa - należy uznać jego zasadność. W myśl art. 33 § 1 kpa pełnomocnikiem strony może być osoba fizyczna posiadająca zdolność do czynności prawnych. Z przytoczonego wyżej przepisu wynika jednoznacznie, że pełnomocnikiem strony może być tylko osoba fizyczna posiadająca zdolność do czynność prawnych. Poza sporem jest okoliczność, że pełnomocnikiem strony w postępowaniu administracyjnym nie może być osoba prawna, tak jak to miało miejsce w rozpatrywanej sprawie. W tym miejscu warto zaznaczyć, że w orzecznictwie podkreśla się, iż zwięzłość przepisów kpa dotyczących pełnomocnictw wskazuje na to, że zamiarem ustawodawcy nie było sformalizowanie wymagań co do ustanowienia pełnomocnika (por. wyrok NSA z dnia 4 lipca 2006 r. II OSK 941/05, Lex nr 275483). Zgodnie z art. 64 § 2 kpa na organie administracji publicznej ciąży obowiązek badania z urzędu prawidłowości udzielonego pełnomocnictwa, natomiast przeprowadzenie postępowania administracyjnego z udziałem osoby, która nie miała należytego umocowania może oznaczać, że strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu. Taka sytuacja miała miejsce w rozpatrywanej sprawie, gdyż tak jak podniósł to inwestor w przedmiotowej sprawie działała osoba fizyczna, a strona tj.A. wodne Sp. z o.o. w B. której doręczono decyzję Wójta Gminy Ł. z 25 maja 2007 r. nie zakwestionowała tej decyzji, a więc stała się ostateczna. Trzeba jednak podkreślić, że w takiej sytuacji skutkiem braku prawidłowo ustanowionego pełnomocnika przy braku dziania samej strony może dojść do wznowienia postępowania na podstawie przepisu art. 145 § 1 pkt 4 kpa, natomiast nie stanowi to przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji. W tym względzie Sąd podziela stanowiska NSA zaprezentowane w wyroku z 7. 07. 2010 r. , sygn. akt II OSK 1029/09, zgodnie z którym kwestia ewentualnych ograniczeń udziału strony skarżącej w sprawie prowadzonej w zwykłym trybie nie podlega ocenie jako przesłanka nieważnościowa, gdyż stosownie do art. 145 § 1 pkt 4 kpa jest to przesłanka wznowieniowa, a więc skutecznie można taką okoliczność podnosić wyłącznie we wniosku o wznowienie postępowania. Oznacza to naruszenie prawa nie w każdym przypadku musi być uznane za rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa. Nie ma także charakteru rażącego naruszenia prawa naruszenie art. 46 a ust. 4 pkt 1 ustawy z 27. 04. 2001 r. Prawo ochrony środowiska, zgodnie z którym do wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach należy dołączyć poświadczoną przez właściwy organ kopię mapy ewidencyjnej z zaznaczonym przebiegiem granic terenu, którego dotyczy wniosek, oraz obejmującej obszar, na który oddziaływać będzie przedsięwzięcie. Sąd w składzie orzekającym stoi bowiem na stanowisku, że nie każde naruszenie przepisów dotyczących ochrony środowiska uprawnia do stwierdzenia nieważności decyzji środowiskowej wydanej z jakimkolwiek naruszeniem prawa tj. bez z względu na jego wagę czy tez wpływ na wynik sprawy. W tym względzie Sąd podziela w pełni pogląd wyrażony w tym zakresie w wyroku WSA w Warszawie 13.12. 2006 r., sygn. II SA/Wa 443/06. Należy podkreślić, że w toku postępowania sprawie zakończonej wydaniem decyzji Wójta Gminy Ł. z 25.05. 2007 r. nie kwestionowano wartości dowodowej dołączonej do wniosku inwestora przedmiotowej nieuwierzytelnionej mapy kopii mapy ewid.

W ocenie Sądu zasadny jest zarzut skargi kwestionujący stanowisko Samorządowego Kolegium Odwoławczego w N. , zgodnie z którym w sprawie zakończonej wydaniem przedmiotowej decyzji środowiskowej doszło do naruszenia przepisu art. 56 ust. 2 pkt. 2-4 Prawa ochrony Środowiska - który stanowi, że w decyzji o środowiskowych warunkach właściwy organ określa warunki wykorzystania terenu w fazie realizacji i eksploatacji, ze szczególnym uwzględnieniem konieczności ochrony cennych wartości przyrodniczych, zasobów naturalnych, zabytków oraz ograniczenia uciążliwości dla terenów sąsiednich (pkt. 2), wymagania dotyczące ochrony środowiska konieczne do uwzględnienia w projekcie budowlanym (pkt. 3), wymogi w zakresie przeciwdziałania skutkom awarii przemysłowych w odniesieniu do przedsięwzięć zaliczanych do zakładów stwarzających zagrożenie poważnych awarii (pkt. 4) - w sposób uzasadniający stwierdzenie nieważności tej decyzji. Jak bowiem wynika z przedłożonej do akt administracyjnych ww. decyzji zawiera ona wszystkie wymagane przepisem art. 56 ust. 2 Prawa ochrony środowiska ustalenia, w tym szczególnie kwestionowane ustalenia wymagane punktem 2, 3 i 4. Decyzja Wójta z 25 maja 2007 r. jest co prawda lakoniczna, ale nie można się zgodzić z organem odwoławczym, że nie określono w niej warunków jakie powinien spełnić inwestor w fazie realizacji i eksploatacji inwestycji, ponieważ w punkcie 2.1 - wskazano, że przedsięwzięcie nie będzie realizowane na obszarach występowania cennych zbiorowisk roślinnych, a także siedlisk ptaków i zwierząt; w punkcie 2. 2 - wskazano, że w przypadku konieczności usunięcia drzew i krzewów inwestor jest zobowiązany uzyskać zezwolenie na ich usunięcie zgodnie z art. 83 ust. 1 ustawy z 16.04. 2004 r. o ochronie przyrody; w punkcie 2.3 .- że wszystkie prace w pobliżu drzew i krzewów należy prowadzić zgodnie z art. 82 ust. 1 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody, w punkcie 2.4 – wskazano, że planowana inwestycja nie może oddziaływać negatywnie na środowisko lokalne, a dopuszcza się jedynie krótkotrwałe oddziaływanie na środowisko związane z eksploatacją maszyn budowlanych i pojazdów transportowych, a zaburzenia klimatu akustycznego spowodowane hałasem emitowanym przez maszyny i urządzenia wykorzystywane przy pracach budowlanych (w facie realizacji budowy); 2.5 – eksploatację stacji należy prowadzić zgodnie z przepisami o odpadach. Wymagania dotyczące ochrony środowiska konieczne do uwzględnienia w projekcie budowlanym określono w punkcie 3 wskazując, że projekt należy sporządzić uwzględniając założenia i uwarunkowania zawarte w Raporcie oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko: "Mała elektrownia wodna (MEW) na rzece [...] w Ł. km 130600 wraz z infrastrukturą techniczną". Wymogi w zakresie przeciwdziałania skutkom awarii przemysłowych w punkcie 2.4 – wskazano, że w celu zminimalizowania zagrożenia należy zaprojektować i zaprojektować i zastosować rozwiązania zaproponowane w ww. Raporcie. Wskazując na powyższe należy podkreślić, że stopień szczegółowości decyzji środowiskowych jest różny. Przedmiotowa decyzja odsyła w kilku punktach wprost do Raportu o oddziaływaniu na środowisko przedmiotowego przedsięwzięcia oraz wskazanych w nim wskazań mających na celu zminimalizowanie wpływu przedsięwzięcia na krajobraz. Analogiczne odesłanie w punkcie 4 dotyczy wymogów przeciwdziałania skutkom awarii przemysłowych. Nieuzasadnione jest zatem stanowisko Samorządowego Kolegium Odwoławczego w N. , że w przedmiotowej decyzji środowiskowej brak takich zaleceń. Co prawda, niektóre z nich zostały wyrażone nie wprost, ale przez odesłanie do Raportu i nawet jeśli stanowi to uchybienie wymogom ww. przepisu naruszenie to nie ma charakteru rażącego naruszenia prawa.

Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie nie podziela także stanowiska Kolegium wskazującego, iż stwierdzenie nieważności decyzji środowiskowej z 25 maja 2007 uzasadnia naruszenie § 3 ust. 2 w zw. z ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Wojewody nr [...] z 24. 11. 2006 r. w sprawie [...] Obszaru Chronionego Krajobrazu w brzmieniu z daty wydania decyzji środowiskowej. Zgodnie z § 1 rozporządzenia Gmina Ł. znajduje się w [...] Obszarze Chronionego Krajobrazu, zgodnie natomiast z § 3 ust. 1 pkt 2 na terenie obszaru zakazuje się realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisku w rozumieniu art. 51 Prawa ochrony środowiska. Zgodnie z § 3 ust.2 rozporządzenia zakaz, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 nie dotyczy realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których przeprowadzona procedura oddziaływania na środowisko wykazała brak niekorzystnego wpływ na przyrodę obszaru. Mając to uwadze jeszcze raz należy podkreślić, że w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły przesłanki do stwierdzenia nieważności decyzji środowiskowej ze względu na to, że wnioskowane do oceny przedsięwzięcie będzie niekorzystnie wpływać na przyrodę ww. obszaru. Przede wszystkim trzeba zważyć, że sama decyzja Wójta Gminy Ł. z 25. 05. 2007 r. wskazuje w uzasadnieniu, że: projektowana budowa małej elektrowni wodnej nie będzie stwarzała uciążliwości zarówno dla ludzi i środowiska pod warunkiem zachowania warunków zaleceń zawartych w przedmiotowym. Natomiast samego Raportu w jego części końcowej wynika, że: niekorzystne oddziaływanie inwestycji, które może dotknąć bytujące w D. ryby na skutek przegrodzenia rzeki i pracy małej elektrowni wodnej zminimalizują zaproponowane przez inwestora oddziaływania inwestycji na ryby w formie: wybudowania przepławki dla ryb umożliwiającej swobodne wędrówki w obie strony; ekranu z krat zabezpieczającego przed wypadnięciem ryb do turbin, przelewu dla spływających ryb oraz barier elektrycznych. Nadto możliwy jest udział inwestora w kosztach zarybień. W Raporcie wskazano również na proekologiczny charakter inwestycji poprzez produkcję czystej energii oraz podkreślono podjęcie przedstawionych w nim działań zapobiegających, ograniczających i kompensujących jej negatywne oddziaływanie na środowisko, przedsięwzięcia bez wątpienia służącego ochronie przyrody. Mając na uwadze ocenny charakter określenia niekorzystnego wpływu na przyrodę nie można w świetle omawianego Raportu przyjąć, iż przedmiotowa mała elektrownia stanowi przedsięwzięcie, którego realizacja naruszałaby w sposób rażący postanowienia ww. rozporządzenia. Trzeba nadto zważyć na, że w postępowaniu zakończonym wydanie decyzji środowiskowej z 25. 05. 2007 r. stosownie do wymagań art. 48 ust. 2 pkt 1 i 1a Prawa ochrony środowiska przed wydaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody pozytywne stanowisko w odniesieniu do przedmiotowego przedsięwzięcia wyrazili: jako organ ochrony środowiska - Starosta N,. (w postanowieniu z 11`. 05. 2007 r. ) oraz Powiatowy Inspektora Sanitarny w N. (w postanowieniu 27. 04. 2007 r.).

Konkludując o rażącym naruszeniu prawa można mówić wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być zaakceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Z powyższego wynika, ze w niniejszej sprawie organ nie wykazał dostatecznie, że kontrolowana decyzja Wójta Gminy Ł. z 25 maja 2007 r. wydana zostało z rażącym naruszeniem prawa. Przy ponownym rozpatrywaniu sprawy organ administracji zobowiązany będzie uwzględnić powyższe uwagi.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, biorąc za podstawę art. 145 § 1 ust. 1 pkt a i c ustawy p.p.s.a , zgodnie z którym sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (lit. a), inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy – orzekł jak w punkcie I sentencji

O kosztach postępowania orzeczono stosownie do art. 200 p.p.s.a.