Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Antoniuk, Sędzia WSA Danuta Kania (spr.), Asesor WSA Joanna Kruszewska-Grońska, , Ewa Kielak, Protokolant specjalista, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 sierpnia 2020 r. sprawy ze skargi M. C. na decyzję Szefa Krajowej Administracji Skarbowej z dnia [...] sierpnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie wygaśnięcia stosunku służbowego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w [...] z dnia [...] czerwca 2019 r. nr [...], 2. zasądza od Szefa Krajowej Administracji Skarbowej na rzecz skarżącej M.C. kwotę 480 (słownie: czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest skarga M. C. (dalej: "strona", "skarżąca") na decyzję Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (dalej: "Szef KAS", "organ odwoławczy") z dnia [...] sierpnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie wygaśnięcia stosunku służbowego z dniem [...] sierpnia 2017 r.

Powyższa decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Stosunek służbowy M. C. wygasł z dniem [...] sierpnia 2017 r. w związku z nieprzedstawieniem jej propozycji służby lub zatrudnienia w Krajowej Administracji Skarbowej zgodnie z art. 170 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. poz. 1948 ze zm.), dalej: "ustawa Przepisy wprowadzające KAS".

M. C. pismem z dnia [...] września 2017 r wniosła do Szefa KAS ponaglenie, domagając się zobowiązania Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w P. (dalej: "DIAS", "organ I instancji") do wydania decyzji administracyjnej w przedmiocie zwolnienia ze służby w związku z wygaśnięciem stosunku służbowego.

W odpowiedzi na powyższe, pismem z dnia [...] października 2017 r. nr [...] Szef KAS wyjaśnił, że w sprawie wygaśnięcia stosunku służbowego nie jest prowadzone postępowanie administracyjne, w którym stosuje się przepisy k.p.a., brak jest zatem podstaw do zastosowania art. 37 k.p.a. Z tych względów wniesione ponaglenie nie może być rozpatrzone przez organ w żądanym trybie.

Pismem z dnia [...] lutego 2018 r. M. C. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na bezczynność DIAS w P. w przedmiocie wydania decyzji o zwolnieniu ze służby w związku z wygaśnięciem stosunku służbowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 11 lipca 2018 r. sygn. akt II SAB/Po 32/18, prawomocnym od dnia 18 września 2018 r., zobowiązał DIAS w P. do wydania decyzji dotyczącej stosunku służbowego M. C. w terminie 14 dni od otrzymania przez organ odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy. Jednocześnie stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

Decyzją z dnia [...] października 2018 r. nr [...] w P. stwierdził wygaśnięcie stosunku służbowego M. C. z dniem [...] sierpnia 2017 r. W uzasadnieniu organ wskazał, że w świetle wyroku WSA w Poznaniu z dnia 11 lipca 2018 r. sygn. akt II SAB/Po 32/18 złożenie propozycji pracy lub służby na podstawie art. 165 ust. 1 i art. 170 ust. 1 pkt 1 ustawy Przepisy wprowadzające KAS, nie miało charakteru obligatoryjnego.

Na skutek odwołania strony od ww. decyzji, Szef KAS decyzją z dnia [...] grudnia 2018 r. nr [...] uchylił w całości zaskarżoną decyzję DIAS w P. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

Organ odwoławczy wskazał, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie wskazuje na przyczyny, z powodu których nie złożono stronie propozycji zatrudnienia lub służby w KAS. Kierując się wskazaniami zawartymi w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 11 lipca 2018 r. sygn. akt II SAB/Po 32/18, DIAS w decyzji mającej charakter indywidualnego rozstrzygnięcia organu administracji publicznej, winien nie tylko przywołać określone fakty uzasadniające wygaśnięcie stosunku służbowego, ale także wyjaśnić i uzasadnić w nawiązaniu do ustawowych kryteriów określonych w art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej KAS, z jakich powodów propozycja nie została złożona. Brak wskazania przez DIAS w zaskarżonej decyzji przyczyn nieprzedstawienia stronie propozycji pracy/służby w KAS uniemożliwia organowi odwoławczemu zbadanie prawidłowości zaskarżonej decyzji i w konsekwencji wydanie merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2019 r. nr [...] w P. stwierdził wygaśnięcie stosunku służbowego M. C. z dniem [...] sierpnia 2017 r.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, iż podejmując decyzje w procesie składania propozycji służby bądź zatrudnienia, kierował się względami prawidłowego doboru kadry realizującej zadania administracji skarbowej w podległej jednostce oraz zapewnienia sprawnego i efektywnego funkcjonowania Izby. W przypadku strony, oprócz przesłanek ustawowych, wzięto również pod uwagę przebieg dotychczasowej służby oraz rekomendację powołanego w IAS w P. Zespołu, którego zadaniem było wypracowanie stanowiska w zakresie przedstawienia propozycji zatrudnienia albo pełnienia służby. Organ I instancji wyjaśnił przy tym, że rekomendacja Zespołu wskazywała na zasadność przedstawienia stronie propozycji zatrudnienia w [...] Urzędzie Celno-Skarbowym w Pionie [...]. Natomiast dokonana przez DIAS w P. ocena przebiegu dotychczasowej służby strony, w szczególności w kontekście zaangażowania w realizację czynności służbowych w sytuacji zagrożenia wpływów do budżetu państwa oraz umiejętności poświęcenia interesu prywatnego dla dobra organizacji, wskazywała na niezrozumienie celów pracodawcy i w konsekwencji brak identyfikacji z nimi.

Na skutek odwołania strony od ww. decyzji, uzupełnionego pismem z dnia [...] stycznia 2019 r., Szef KAS decyzją z dnia [...] marca 2019 r. nr [...] uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia ponownie wskazał, że DIAS w P. wydając zaskarżoną decyzję nie zastosował się do wytycznych zawartych w wyroku WSA w Poznaniu z dnia 11 lipca 2018 r. sygn. akt II SAB/Po 32/18. Nie przestrzegał również reguł procesowych wskazanych w decyzji kasacyjnej organu odwoławczego z dnia [...] grudnia 2018 r. nr [...] Szef KAS podniósł, że organ I instancji argumentując zasadność nieprzedstawienia stronie propozycji służby/pracy, winien wskazać odpowiednie dowody (dokumenty), które stanowiłyby podstawę twierdzeń zawartych w uzasadnieniu decyzji, a ponadto dawałyby organowi odwoławczemu możliwość oceny ich zasadności. Tymczasem w rozpatrywanej sprawie twierdzenia organu I instancji nie zostały poparte żadnym materiałem dowodowym, który pozwoliłby organowi odwoławczemu ocenić słuszność prezentowanego stanowiska.

DIAS w P. decyzją z dnia [...] czerwca 2019 r. nr [...], stwierdził wygaśnięcie stosunku służbowego M. C. z dniem [...] sierpnia 2017 r.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia podniósł, że w toku prowadzonego w niniejszej sprawie postępowania został przesłuchany świadek M. P. - Zastępca Naczelnika [...] Urzędu Celno-Skarbowego w P., tj. Urzędu, w którym służbę pełniła M. C. Świadek zeznał, że w czerwcu 2016 r. wśród funkcjonariuszy celnych powszechnie dominowała dezaprobata wobec planowanej reformy administracji podatkowej i konsolidacji. Trwała również akcja protestacyjna, polegająca na składaniu przez funkcjonariuszy wniosków o udzielenie urlopu wypoczynkowego bądź przedkładaniu przez nich zwolnień lekarskich, które mogły zakłócić ciągłość służby. W ocenie świadka, podejmowana w tym czasie przez M. C. działalność medialna - udzielanie wywiadów telewizyjnych oraz prasowych, proces ten eskalowała. Szczególnie, że treść wywiadu udzielonego przez stronę Gazecie Wyborczej była powszechnie znana i kolportowana na terenie Urzędu Celnego w P. Świadek zeznał, że funkcjonariusze, uzasadniając chęć skorzystania z urlopu wypoczynkowego w tym okresie bądź zapowiadając złożenie zwolnienia lekarskiego, posługiwali się argumentami użytymi w wywiadach przez M. C. Absencja funkcjonariuszy w czerwcu 2016 r., wynikająca bądź z wykorzystywania urlopów wypoczynkowych, bądź przedkładania zwolnień lekarskich, powodowała trudności w funkcjonowaniu służby. Taka sytuacja mogła doprowadzić do obniżenia wpływów finansowych do budżetu państwa na skutek uzasadnionych roszczeń przedstawianych przez klientów Służby Celnej, którym z powodu akcji protestacyjnej nie zostały zapewnione właściwe usługi.

DIAS wskazał jednocześnie, że nie podważa sposobu realizowania zadań przez M. C., który znalazł odzwierciedlenie we wnioskach o wyróżnienie. Uznał jednak, że ww. dokumentów nie można rozpatrywać w oderwaniu od postawy prezentowanej przez stronę i jej działalności medialnej podejmowanej w czerwcu 2016 r., która miała niewątpliwy wpływ na postawy innych funkcjonariuszy i eskalowała negatywne nastawienie do planowanej reformy.

Pismem z dnia [...] czerwca 2019 r. M. C. wniosła odwołanie od ww. decyzji do Szefa KAS zarzucając:

1) naruszenie art. 12, art. 32, art. 59 i art. 60 Konstytucji RP poprzez złamanie konstytucyjnej zasady dostępu do służby publicznej na równych zasadach oraz złamanie zapewnienia wolności tworzenia i działania związków zawodowych,

2) naruszenie art. 165 ust. 7 ustawy Przepisy wprowadzające KAS, poprzez błędne zastosowanie określonych w tym przepisie kryteriów do jej osoby i uznanie, że kwalifikacje i przebieg dotychczasowej służby, a także dotychczasowe miejsce zamieszkania przemawiają za tym, aby nie złożyć jej propozycji służby, podczas gdy prawidłowa ocena powinna prowadzić do złożenia jej propozycji służby lub pracy,

3) naruszenie art. 165 ust. 7 ustawy Przepisy wprowadzające KAS poprzez zastosowanie w zaskarżonej decyzji nieustawowego kryterium "braku identyfikacji ze służbą i niezrozumienie jej celów",

4) obrazę art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. przez błędną ocenę dowodów prowadzącą do wniosku, że prawidłowa była decyzja o niewręczeniu stronę propozycji służby oraz że jej stosunek służbowy wygasł w sytuacji, gdy nie powinno to mieć miejsca,

5) obrazę art. 7, art. 8, art. 9, art. 11, art. 12 oraz art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. poprzez:

a) nieprzeprowadzenie pełnego postępowania dowodowego w sprawie, a w konsekwencji błędne dokonanie oceny spełniania przez stronę przesłanek z art. 165 ust. 7 ustawy Przepisy wprowadzające KAS,

b) oparcie wydanej decyzji jedynie na zeznaniach świadka M. P.,

6) naruszenie art. 10 k.p.a. poprzez niezapewnienie stronie możliwości wypowiedzenia się w sprawie,

7) naruszenie art. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2019 r., poz. 263) poprzez złamanie zasady równego traktowania wszystkich związków zawodowych funkcjonujących w IAS w P.

W związku z powyższymi zarzutami strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości, a w przypadku, gdyby organ odwoławczy nie uznał w pełni zasadności argumentów zawartych w odwołaniu - o uzupełnienie postępowania dowodowego i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania wskazanych przez stronę osób na okoliczność sytuacji panującej w Służbie Celnej w czerwcu 2016 r., roli strony w trakcie protestu funkcjonariuszy Służby Celnej oraz niezgodności z prawem (merytorycznej niezasadności) braku wręczenia jej propozycji służby.

Motywując powołaną na wstępie decyzję z dnia [...] sierpnia 2019 r. Szef KAS stwierdził, że DIAS w P. uprawniony był do podjęcia decyzji o nieprzedłożeniu skarżącej propozycji służby/pracy z uwagi na konieczność dostosowania stanu kadrowego dotychczasowej Służby Celnej i administracji podatkowej do potrzeb wynikających ze zmian ustrojowych w płaszczyźnie finansów publicznych, nowej struktury organizacyjnej i zadań nałożonych na Krajową Administrację Skarbową.

Wskazał w szczególności, iż powodem decyzji podjętej przez organ I instancji była ocena przebiegu służby strony, dokonana w kontekście zaangażowania w realizację zadań służby. Wskazywała ona na niezrozumienie celów służby i pracodawcy a w konsekwencji brak identyfikacji z nimi. Postawa prezentowana przez stronę w czasie trwania akcji protestacyjnej Służby Celnej w czerwcu 2016 r. nie dawała gwarancji właściwej realizacji obowiązków służbowych również w przyszłości. Wiedzę w tym zakresie DIAS w P. powziął na podstawie faktów powszechnie znanych oraz zeznań świadka M. P. dotyczących działalności medialnej M. C. w czerwcu 2016 r. Okoliczności tej działalności oraz jej realny wpływ na postawy części funkcjonariuszy celnych, przejawiające się w składaniu wniosków o udzielenie urlopu wypoczynkowego bądź przedkładaniu zwolnień lekarskich, zostały potwierdzone w zeznaniach ww. świadka, który w czerwcu 2016 r. jako [...] Urzędu Celnego w P. był jedną z osób odpowiedzialnych za zapewnienie ciągłości służby w tym Urzędzie.

Pismem z dnia [...] września 2018 r. M. C., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na ww. decyzję Szefa KAS z dnia [...] sierpnia 2019r. zarzucając:

1) obrazę art. 165 ust. 7 ustawy Przepisy wprowadzające KAS poprzez akceptację decyzji DIAS z dnia [...] czerwca 2019 r. wydanej w oparciu o ww. przepis i tym samym akceptację faktu braku wręczenia skarżącej propozycji pracy lub służby pomimo, iż kwalifikacje i przebieg dotychczasowej służby, a także dotychczasowe miejsce zamieszkania skarżącej za tym przemawiały, a ponadto organ doradczy (Zespół) rekomendował wręczenie skarżącej propozycji zatrudnienia;

2) obrazę art. 165 ust. 7 ustawy Przepisy wprowadzające KAS w związku z art. 6 k.p.a. poprzez akceptację ww. decyzji DIAS wydanej w oparciu o ww. przepis i tym samym akceptację faktu braku wręczenia skarżącej propozycji pracy lub służby w sytuacji, gdy decyzja ta została wydana na podstawie przesłanek nie znajdujących oparcia w ustawie (na podstawie niedopuszczalnych przesłanek pozaustawowych) w postaci "braku identyfikacji ze służbą i niezrozumieniem jej celów", "niezrozumienia celów pracodawcy i w konsekwencji braku identyfikacji z nimi", co było poważnym naruszeniem przepisów prawa oraz w sytuacji, gdy ocenie podlegała działalność związkowa skarżącej, podczas gdy ustawodawca takiego kryterium ocennego nie sformułował;

3) obrazę art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. poprzez:

- błędną ocenę dowodów prowadzącą do wniosku, że prawidłowa była decyzja o niewręczeniu skarżącej propozycji służby oraz że po stronie skarżącej faktycznie zaistniały zachowania pozwalające uznać, że względy prawidłowego kształtowania kadry realizującej zadania administracji skarbowej oraz zapewnienia sprawnego i efektywnego funkcjonowania Izby przemawiają za brakiem wręczenia jej propozycji pracy lub służby;

- wadliwe i niezasadne oddalenie wniosków dowodowych złożonych przez skarżącą;

4) obrazę art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. w związku z art. 8, art. 9, art. 11, art. 12 i art. 80 k.p.a. poprzez akceptację faktu dokonania ustaleń faktycznych przez DIAS w oparciu o zeznania tylko jednego świadka, subiektywnie negatywnie nastawionego do skarżącej i brak ich należytej weryfikacji, w tym konfrontacji z innymi osobowymi źródłami dowodowymi (innymi świadkami), oraz jednocześnie poprzez akceptację nielogicznych wywodów uzasadnienia decyzji DIAS z dnia [...] czerwca 2019 r.;

5) obrazę art. 1 i art. 3 w związku z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych poprzez akceptację faktu zwolnienia skarżącej ze służby pomimo, iż nastąpiło to jako swoisty odwet za czynności podejmowane w ramach działalności związkowej oraz poprzez fakt, że skarżąca była pod ochroną związkową i bez zgody związku zawodowego nie można było jej zwolnić lub zmienić na niekorzyść warunków pracy lub płacy.

Przedstawiając powyższe pełnomocnik skarżącej wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji DIAS z dnia [...] czerwca 2019 r.

W motywach skargi skarżąca podniosła, iż DIAS na podstawie zeznań tylko jednego świadka (M. P.) ustalił, że po stronie skarżącej faktycznie zaistniały zachowania pozwalające uznać, że względy prawidłowego kształtowania kadry realizującej zadania administracji skarbowej oraz zapewnienia sprawnego i efektywnego funkcjonowania Izby przemawiają za brakiem wręczenia jej propozycji pracy lub służby. Szef KAS nie powinien był akceptować takiej sytuacji, bowiem jest ona wynikiem nierzetelnego i niepełnego postępowania dowodowego.

Skarżąca podniosła nadto, iż Szef KAS nie dopuścił dowodów zgłoszonych przez skarżącą, co wskazuje na ułomność zaskarżonej decyzji oraz stawia pod znakiem zapytania rzetelność postępowania.

Skarżąca zarzuciła, że ocena merytoryczna zeznań świadka oraz wyciągnięte z nich wnioski nie są logiczne i spójne. Mianowicie stwierdzono, że podejmowana przez skarżącą działalność medialna w okresie protestu Służby Celnej, tj. udzielanie wywiadów telewizyjnych oraz prasowych, ten proces eskalowała. Szczególnie, że treść wywiadu udzielonego przez skarżącą Gazecie Wyborczej była powszechnie znana i kolportowana na terenie Urzędu Celnego w P. przy ul. W. w sytuacji, gdy organ nie wykazał faktu eskalowania protestu, a jest to jedynie wyraz subiektywnego przekonania świadka (kategoria ocenna), nie wykazał również, aby treść ww. wywiadu była powszechnie znana i kolportowana na terenie Urzędu Celnego w P. (w istocie tej okoliczności w ogóle nie badano, poza przyjęciem opinii świadka). Organ nie wskazał, co konkretnie miałaby mówić skarżąca, jakimi słowami/gestami miałaby chcieć eskalować proces. Działalność skarżącej nie była faktem powszechnie znanym, skarżąca nie była osobą powszechnie znaną, twierdzenie takie jest jedynie spekulacją organu. Ponadto organ nie podał źródeł (nazwa publikatora, stacji telewizyjnych, daty wydania, autorów artykułów, nazwisko reportera) oraz treści artykułów lub wywiadów, nie przytoczył cytatów oraz nie określił, które fragmenty lub cytaty z wypowiedzi medialnych skarżącej miały realny wpływ na postawy części funkcjonariuszy - twierdzenie takie jest spekulacją organu. Organ nie ustalił również, czy zacytowane w środkach masowego przekazu wypowiedzi lub cytaty z wypowiedzi skarżącej były autoryzowane, czy były to pełne wypowiedzi, czy tylko wybrane przez autorów fragmenty, która to okoliczność mogłaby mieć istotne znaczenie w niniejszej sprawie. Organ nie przytoczył też dowodów w postaci cytatów czy fragmentów wypowiedzi, w których skarżąca wprost lub pośrednio nawoływała lub zachęcała funkcjonariuszy do absencji w służbie.

Organ dokonał wybiórczej interpretacji zeznań świadka, w tym również nie wziął pod uwagę korzystnych dla skarżącej fragmentów zeznań świadka, a mianowicie tego, że w okresie przed [...] marca 2017 r. oraz po [...] marca 2017 r. świadek - jak zeznał - nie rozmawiał z kierownictwem lAS w P. o nieprzedstawieniu skarżącej propozycji służby/pracy, nie sugerował aby takiej propozycji skarżącej nie złożyć, nie otrzymał od kierownictwa lAS w P. polecenia wskazania osób działających na szkodę Urzędu, nie potwierdził, jakoby skarżąca namawiała do absencji, nie miał wiedzy o naruszeniu przez skarżącą regulaminu służby, regulaminu Urzędu Celnego w P. lub ustawy o Służbie Celnej, nie otrzymał polecenia sporządzenia opinii służbowej na temat skarżącej, nie brał udziału w procesie nadawania propozycji do KAS, nigdy nie odrzucił wniosku nagrodowego za wzorowe wykonywanie obowiązków służbowych przez skarżącą, nigdy nie miał uwag i zastrzeżeń co do kwalifikacji i kompetencji skarżącej.

W odpowiedzi na skargę Szef KAS wniósł o oddalenie skargi podtrzymując stanowisko jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W piśmie z dnia [...] października 2019 r. Związek Zawodowy [...] z siedzibą w O. złożył skargę na decyzję Szefa KAS z dnia [...] sierpnia 2019 r. wraz z wnioskiem o dopuszczenie do udziału w sprawie ze skargi M. C. na decyzję Szefa KAS z dnia [...] sierpnia 2019 r. w charakterze uczestnika postępowania. Związek Zawodowy zaskarżonej decyzji zarzucił obrazę:

1) art. 165 ust. 7 ustawy Przepisy wprowadzające KAS poprzez zatwierdzenie decyzji DIAS z dnia [...] czerwca 2019 r. w sytuacji gdy przesłanki ustawowe wyrażone w ww. przepisie nakazywały wręczenie skarżącej propozycji służby;

2) art. 165 ust. 7 ustawy Przepisy wprowadzające KAS w związku z art. 6 k.p.a. poprzez akceptację decyzji DIAS z dnia [...] czerwca 2019 r. wydanej na podstawie pozaustawowych przesłanek, tj. innych niż przebieg służby i kwalifikacje skarżącej, a mianowicie przesłanki "braku identyfikacji ze służbą i niezrozumienie jej celów", która jest przesłanką nieprawdziwą,

3) art. 165 ust. 7 ustawy Przepisy wprowadzające KAS poprzez zastosowanie fikcyjnych przesłanek, tj. nieistniejących w czasie zwalniania ze służby i wytworzonych post factum, ponadto nieprawdziwych i szkalujących skarżącą,

4) art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. poprzez błędną ocenę dowodów prowadzącą do wniosku, że prawidłowa była decyzja o niewręczeniu skarżącej propozycji służby oraz że po stronie skarżącej faktycznie zaistniały przesłanki z art. 165 ust. 7 ustawy Przepisy wprowadzające KAS, tj. kwalifikacje i przebieg służby skarżącej nie pozwalały na przedstawienie propozycji służby, a także poprzez wadliwe i niezasadne oddalenie wniosków dowodowych złożonych przez skarżącą;

5) art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. w związku z art. 8, art. 9, art. 11, art. 12 i art. 80 k.p.a. poprzez akceptację faktu dokonania ustaleń faktycznych przez DIAS w oparciu o zeznania tylko jednego świadka, subiektywnie negatywnie nastawionego do skarżącej i brak ich należytej weryfikacji, w tym konfrontacji z innymi osobowymi źródłami dowodowymi (innymi świadkami), oraz jednocześnie poprzez akceptację nielogicznych wywodów uzasadnienia decyzji DIAS z dnia [...]czerwca 2019 r.;

6) art. 1 i 3 w związku z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych poprzez akceptację faktu zwolnienia skarżącej ze służby pomimo, iż nastąpiło to jako swoisty odwet za czynności podejmowane w ramach działalności związkowej oraz poprzez fakt, że skarżąca była pod ochroną związkową i bez zgody związku zawodowego nie można było jej zwolnić lub zmienić na niekorzyść warunków pracy lub płacy,

7) art. 12, art. 32, art. 59 i art. 60 Konstytucji RP poprzez złamanie zasady konstytucyjnej równości wobec prawa, dostępu do służby publicznej na równych zasadach, złamanie zapewnienia wolności tworzenia i działania związków zawodowych.

W związku z powyższymi zarzutami Związek Zawodowy wniósł o uchylenie obu wydanych w sprawie decyzji oraz orzeczenie o braku zwolnienia skarżącej ze służby, tj. orzeczenie nakazu przyjęcia do służby w terminie wskazanym przez Sąd, tak jakby skarżąca nie była ze służby zwolniona z uwagi na brak przesłanek ustawowych do jej zwolnienia.

Postanowieniem z dnia 8 stycznia 2020 r. sygn. akt II SA/Wa 2459/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę Związku Zawodowego [...] z siedzibą w O. na decyzję Szefa KAS z dnia [...] sierpnia 2019 r.

Jednocześnie postanowieniem z dnia 8 stycznia 2020 r. sygn. akt II SA/Wa 2389/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie dopuścił Związek Zawodowy [...] z siedzibą w O. do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2167), dalej: "p.u.s.a." oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325), dalej: "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej.

W myśl art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a. Sąd nie może wydać orzeczenia na niekorzyść skarżącego, chyba że stwierdzi naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności (§ 2).

Skarga oceniana w świetle powyższych kryteriów zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest decyzja Szefa KAS z dnia [...] sierpnia 2019 r. nr [...] utrzymująca w mocy decyzję DIAS w P. z dnia [...] czerwca 2019 r. nr [...] stwierdzającą wygaśnięcie stosunku służbowego M. C. z dniem [...] sierpnia 2017 r.

Powyższa decyzja DIAS w P. z dnia [...] czerwca 2019 r. została wydana na skutek decyzji Szefa KAS z dnia [...] marca 2019 r. nr [...] uchylającej w trybie art. 138 § 2 k.p.a. uprzednio wydaną w sprawie decyzję DIAS w P. z dnia [...] stycznia 2019 r. nr [...] stwierdzającą wygaśnięcie stosunku służbowego M. C. z dniem [...] sierpnia 2017 r.

W wymienionej powyżej decyzji kasacyjnej Szef KAS stwierdził, iż DIAS w P. nie zastosował się do wytycznych zawartych w prawomocnym wyroku WSA w Poznaniu z dnia 11 lipca 2018 r. sygn. akt II SAB/Po 32/18, nie przestrzegał również reguł procesowych wskazanych w (uprzednio wydanej) decyzji kasacyjnej Szefa KAS z dnia [...] grudnia 2018 r. nr [...].

Zaznaczyć w tym miejscu należy, że WSA w Gdańsku w ww. wyroku o sygn. akt II SAB/Po 32/18 stwierdził, iż złożenie propozycji służby bądź propozycji zatrudnienia nie ma charakteru obligatoryjnego, co wynika z treści art. 165 ust. 7 i art. 170 ust. 1 pkt 1 ustawy Przepisy wprowadzające KAS. Jednakże DIAS dokonując oceny potrzeb kadrowych w perspektywie tego, komu z dotychczasowych funkcjonariuszy należy złożyć propozycję określającą nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby, winien był uwzględnić wskazane w treści art. 165 ust. 7 ww. ustawy determinanty ewentualnej propozycji w postaci posiadanych przez funkcjonariusza kwalifikacji i przebiegu dotychczasowej pracy lub służby, a także dotychczasowego miejsca zamieszkania. Sąd stwierdził, iż ustalenie, że określonemu funkcjonariuszowi stosowna propozycja nie została złożona, obligowało ten organ do wydania decyzji stwierdzającej wygaśnięcie stosunku służbowego, równoznacznej w swej istocie z decyzją o zwolnieniu ze służby.

Podkreślić trzeba, że art. 153 p.p.s.a., zgodnie z którym ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie, ma charakter bezwzględnie obowiązujący, a zatem zarówno organ administracji, jak i sąd, obowiązane są zastosować się do oceny prawnej i zaleceń zawartych w prawomocnym wyroku (por. np. wyrok NSA z dnia 1 września 2010 r., sygn. akt I OSK 920/10, publ. LEX 745376). Ocena prawna traci moc wiążącą tylko w przypadku zmiany prawa, czyniącej pogląd Sądu nieaktualnym, zmiany istotnych okoliczności faktycznych sprawy (ale tylko zaistniałych po wydaniu wyroku, a nie w wyniku odmiennej oceny znanych i już ocenionych faktów i dowodów) oraz w wypadku wzruszenia we właściwym trybie orzeczenia zawierającego ocenę prawną. Powyższe przesłanki nie zaistniały po uprawomocnieniu się ww. wyroku WSA w Poznaniu z dnia 11 lipca 2018 r. sygn. akt II SAB/Po 32/18.

Nadto zaznaczenia wymaga, iż ww. decyzji kasacyjnej z dnia [...] marca 2019 r. nr [...] Szef KAS stwierdził, iż argumentując zasadność nieprzedstawienia M. C. propozycji pracy/służby, organ I instancji powinien wskazać odpowiednie dowody (dokumenty), które po pierwsze stanowiły podstawę do takich twierdzeń, po wtóre - dawały możliwość organowi odwoławczemu oceny ich zasadności. Tymczasem w rozpatrywanej sprawie twierdzenia organu I instancji nie zostały poparte żadnym materiałem dowodowym, który pozwoliłby organowi odwoławczemu ocenić słuszność prezentowanego stanowiska. Ocena dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych skarżącej dokonana przez Szefa KAS również nie daje podstaw do uznania argumentów podniesionych w zaskarżonej decyzji za uzasadnione. W aktach osobowych znajdują się bowiem dokumenty wskazujące, że skarżąca posiadała zarówno doświadczenie, jak i wiedzę niezbędną do efektywnego rozwoju służby (v. pismo Ministerstwa Finansów z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...]), podejmowane przez nią działania przyczyniały się do odzyskania znacznych należności oraz realizacji wytyczonych celów (osiągniecia miernika przez organ egzekucyjny) (v. wnioski o wyróżnienie z dnia [...] sierpnia 2014 r. i z dnia [...] grudnia 2014 r.), jako koordynator ds. [...] wzorowo i bardzo kompetentnie realizowała swoje obowiązki (v. wnioski o wyróżnienie z dnia [...] października 2012 r. i z dnia [...] lipca 2012 r.).

Dalej Szef KAS wskazał, iż w przypadku decyzji podejmowanych w warunkach uznania administracyjnego, istotnego znaczenia nabiera zasada przekonywania wyrażona w art. 11 k.p.a. Elementem decydującym o przekonaniu strony co do trafności rozstrzygnięcia jest uzasadnienie decyzji. Okoliczność zaś, że przepisy prawa materialnego pozostawiają sposób rozstrzygnięcia sprawy uznaniu organu administracji, nie zwalnia sama przez się tego organu od obowiązku szczegółowego uzasadnienia faktycznego decyzji. Dowolność kształtowania sytuacji prawnej podwładnych i pełna swoboda w zakresie spraw personalnych może mieć bowiem negatywne oddziaływanie w szerszym kręgu społeczeństwa, godząc w jego interes. Działania organu w zakresie decyzji personalnych muszą być przemyślane, a w konsekwencji należycie uzasadnione, tak by podwładny miał świadomość, iż nie ma do czynienia z arbitralnym lub uwarunkowanym względami osobistymi rozstrzygnięciem przełożonego, co w sposób oczywisty naruszałoby jego prawa. Szef KAS wskazał nadto, iż organ I instancji w sposób lakoniczny i ogólnikowy przedstawił przesłanki, którymi kierował się nie przedstawiając skarżącej propozycji pracy/służby, bez powiazania z konkretnymi dowodami, w tym dokumentami z akt osobowych skarżącej. Uzasadnienie decyzji nie daje organowi odwoławczemu możliwości jednoznacznej oceny rozstrzygnięcia podjętego przez organ I instancji.

W ocenie Sądu, decyzja DIAS z dnia [...] czerwca 2019 r. nie uwzględnia wytycznych zawartych w ww. decyzji kasacyjnej Szefa KAS z dnia [...] marca 2019 r. Wprawdzie organ I instancji uzupełnił materiał dowodowy o nowy dokument - protokół z przesłuchania świadka – M. P. – [...] [...] Urzędu Celno-Skarbowego w P., jednak podjęte przez organ rozstrzygnięcie, w istocie wyłącznie w oparciu o ten właśnie dowód, wykracza poza granice uznania administracyjnego i jako takie nosi cechy dowolności. Organ I instancji nie zweryfikował w żaden sposób zeznań ww. świadka, które mają charakter subiektywny i ocenny, nie rozważył w sposób wszechstronny i rzetelny wszystkich okoliczności sprawy w powiazaniu z aktami osobowymi skarżącej przy uwzględnieniu przesłanek z art. 165 ust. 7 ustawy Przepisy wprowadzające KAS. Decyzja organu I instancji została wydana z naruszeniem reguł postępowania dowodowego wymienionych w art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. W konsekwencji uzasadnienie tej decyzji nie spełnia wymogów z art. 107 § 3 w związku z art. 11 k.p.a. Z kolei Szef KAS poprzez wydanie zaskarżonej decyzji, aprobując wadliwe rozstrzygnięcie organu I instancji, dopuścił się naruszenia art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. Uzasadnienie tej decyzji, wobec nieuwzględnienia argumentów i wniosków podnoszonych w toku postępowania odwoławczego, narusza również art. 107 § 3 w związku z art. 15 k.p.a.

Z ww. dokumentu - protokołu przesłuchania świadka M. P. w dniu [...] czerwca 2019 r. wynika, że świadek ten został przesłuchany na okoliczności nieprzedstawienia M. C. propozycji pracy/służby. Świadek ten w odpowiedzi na pytanie, czy znane są mu okoliczności nieprzedstawienia skarżącej propozycji zeznał: "Domniemywam jedynie, że rozstrzygnął o tym fakt powszechnie zanany, a potwierdzony konkretnymi działaniami Pani M. C. Aktywny udział Pani M. C. w akcji protestacyjnej oraz w mediach publicznych. Chodzi o TVP3, Polsat News i Gazetę Wyborczą. (...) Wówczas wszyscy o tych wystąpieniach mówili. To był fakt powszechnie znany. (...) Funkcjonariusze wnioskując o urlop bądź zapowiadając zwolnienie lekarskie używali retoryki Pani M. C. zaprezentowanej w wywiadach". Świadek wskazał również, że "Ludzie odnosili się do wywiadu Pani M. C. wręcz ją cytując "Słyszał Pan, że nie będzie nas". Funkcjonariusz argumentując chęć pójścia na urlop prezentował argumentację z medialnych wywiadów. (...) Faktem jest, że powszechnie w tym czasie dominowała dezaprobata wobec planowanej reformy, brak zgody, sprzeciw. Tak istotnie było. Tak oceniam klimat w środowisku w tym czasie. Takie były ogólne odczucia społeczne. Jeśli chodzi o środowisko: był strach, a nawet psychoza. W mojej ocenie aktywność medialna Pani M. C. ten proces eskalowały (...). Dalej przejdziemy do kolportażu artykułu z gazety: na początku czerwca był kolportowany artykuł z Gazety Wyborczej na terenie UC w P. chodzi o ul. W., gdzie również Pani M. C. udzieliła wywiadu w podobnym duchu, jak w czasie wywiadu telewizyjnego. Mottem przewodnim tego artykułu była teza o ostatecznej likwidacji Służby Celnej. Oba wywiady miały miejsce w tym samym czasie. Argumentacja używana przez ludzi była zbieżna z używaną w wywiadach telewizyjnych i prasowym". Na pytanie pełnomocnika skarżącej: "Czy na nieprzedstawienie propozycji Pani M. C. mogła mieć wpływ działalność związkowa", świadek odpowiedział: w mojej subiektywnej ocenie rola Pani M. C. w zdarzeniach 2016 r. mogła mieć znaczenie".

Jak wynika z powyższego, świadek powołał się na wystąpienia skarżącej w mediach: TVP3, Polsat News i Gazecie Wyborczej. W aktach sprawy brak jest jednak materiałów źródłowych dokumentujących te wystąpienia (wywiady), co uniemożliwia nie tylko poznanie ich treści, ale przede wszystkim weryfikację wypowiedzi świadka, a następnie stanowiska organu I instancji, iż "aktywność medialna Pani M. C. ten proces (akcję protestacyjną funkcjonariuszy UC w P.) eskalowała" oraz że "argumentacja używana przez ludzi była zbieżna z używaną w wywiadach telewizyjnych i prasowym", funkcjonariusze "używali retoryki Pani M. C. zaprezentowanej w wywiadach". Wbrew twierdzeniom organu I instancji, powołane przez świadka wystąpienia skarżącej w mediach nie stanowią bowiem faktów powszechnie znanych. Ponadto, co istotne, świadek wskazując, że funkcjonariusze powoływali się na słowa skarżącej, sam powołał się na rozmowy przeprowadzane z kierownikami komórek – B. S., Z.S. oraz z innymi osobami (których nazwisk nie podał wskazując jedynie, że byli to jego podwładni), jednak żadna z wyżej wymienionych osób nie została przesłuchana w charakterze świadka na okoliczności powyżej wskazane. Z zeznań świadka M. P. nie wynika również jakie konkretnie słowa czy fragmenty wypowiedzi, mające pochodzić z wystąpień medialnych skarżącej, cytowały ww. osoby. Weryfikacja zeznań świadka w oparciu o obiektywny materiał dowodowy ma, w ocenie Sądu, istotne znaczenie w sprawie z tego powodu, że wypowiedzi świadka mają charakter nieprecyzyjny, a ponadto subiektywny i ocenny, co wprost wynika z zacytowanych powyżej fragmentów protokołu przesłuchania.

Rację ma ponadto skarżąca, iż organ I instancji dokonał oceny zeznań świadka w sposób wybiórczy, z pominięciem tych fragmentów jego wypowiedzi, z których wynika, że w okresie przed [...] marca 2017 r. oraz po [...] marca 2017 r. świadek nie rozmawiał z kierownictwem lAS w P. o nieprzedstawieniu skarżącej propozycji służby/pracy, nie otrzymał od kierownictwa lAS w P. polecenia wskazania osób działających na szkodę Urzędu, nie potwierdził, jakoby skarżąca namawiała do absencji w służbie, nie miał wiedzy o naruszeniu przez skarżącą regulaminu służby, regulaminu Urzędu Celnego w P. czy ustawy o Służbie Celnej, nie otrzymał polecenia sporządzenia opinii służbowej na temat skarżącej, nie odrzucił wniosku nagrodowego za wzorowe wykonywanie obowiązków służbowych przez skarżącą, nigdy nie miał uwag i zastrzeżeń co do kwalifikacji i kompetencji skarżącej.

Wobec powyższego uznać należy, iż stanowisko organu I instancji, zgodnie z którym "postawa Pani M. C. w czerwcu 2016 r. związana z wypowiedziami w mediach, która pośrednio mogła przyczynić się do zakłócenia funkcjonowania Urzędu Celnego w P. oraz niezachowania ciągłości służby przez ten Urząd, nie dawały gwarancji, że działania o podobnym charakterze nie zostaną przez Panią M. C. podjęte w przyszłości, a ich konsekwencją mogłoby być zakłócenie funkcjonowania IAS w P. oraz realizacji nałożonych na tę Izbę zadań" - nie poddaje się weryfikacji w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Przede wszystkim nie wiadomo o jaką działalność medialną skarżącej chodzi wobec nieprzedstawienia przez organ materiałów źródłowych zawierających jej wypowiedzi. Nie wiadomo również w jaki sposób postawa skarżącej mogła przyczynić się do zakłócenia funkcjonowania Urzędu i na jakiej podstawie faktycznej organ formułuje taką hipotezę odnosząc ją do przyszłych, ewentualnych działań skarżącej. Skarżąca była zaangażowana w działalność związków zawodowych (pełniła funkcję [...] Związku Zawodowego [...] przy IAS w P. oraz przewodniczącej Koła Związku Zawodowego [...] przy Urzędzie Celnym w P.) i jak sama podnosiła, jej zachowanie było ukierunkowane na dobro służby, zaś występując w mediach realizowała uprawnienie wynikające z art. 19 ust. 4 ustawy o związkach zawodowych, zgodnie z którym związkom zawodowym przysługuje prawo wyrażania publicznie opinii na temat założeń lub projektów aktów prawnych w zakresie objętym zadaniami związków zawodowych w środkach masowego przekazu, w tym także w radio i telewizji. Powyższych twierdzeń skarżącej w żaden sposób nie zweryfikował organ odwoławczy, nie uzupełnił też materiału dowodowego poprzez przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków wskazanych przez skarżącą w odwołaniu od decyzji organu I instancji.

W świetle powyższego zarzuty skargi, dotyczące w szczególności naruszenia przepisów procesowych, tj. art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 w związku z art. art. 11 k.p.a. oraz prawa materialnego, tj. art. 165 ust. 7 Przepisów wprowadzających ustawę o KAS, należy uznać za uzasadnione. Wydane w sprawie decyzje mają charakter dowolny. Organy obu instancji przekroczyły granice uznania administracyjnego. W toku postępowania przed organem I instancji nie został zgromadzony materiał dowodowy, który pozwalałby na przedstawienie argumentacji jak w uzasadnieniu decyzji DIAS z dnia [...] czerwca 2019 r. Wadliwości ww. decyzji błędnie zaakceptował Szef KAS utrzymując w mocy decyzję DIAS. Decyzje organów obu instancji zostały wydane z pominięciem kryteriów określonych w art. 165 ust. 7 Przepisów wprowadzających ustawę o KAS, tj. posiadanych przez skarżącą kwalifikacji oraz przebiegu jej dotychczasowej służby, co stanowi o naruszeniu art. 153 p.p.s.a. Wymienione naruszenia skutkowały uchyleniem obu wydanych w sprawie decyzji.

Odnośnie zarzutów skargi dotyczących naruszenia art. 1, art. 3 w związku z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych Sąd zauważa, że w przepisach pragmatyk służbowych dotyczących zarówno funkcjonariuszy Służby Celnej, jak i funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej, nie przewidziano bezpośredniego stosowania przepisów ustawy o związkach zawodowych, lecz w sposób ograniczony przepisami pragmatycznymi. Oznacza to, że w przypadku kolizji pomiędzy normami obu tych ustaw, pierwszeństwo należy przyznać uregulowaniom pragmatyki służbowej. Odwołanie bowiem do zasad ustawy o związkach zawodowych, a nie jej przepisów, oznacza odwołanie się do reguł ogólnych, dopuszczających odstępstwa usprawiedliwione konstrukcją stosunku służbowego, charakteryzującego się władczym zwierzchnictwem przełożonego nad podwładnym (por. uchwała SN z dnia 4 lutego 1993 r. sygn. akt III AZP 38/92). W oparciu o powyższe wysnuć można dwie fundamentalne zasady. Pierwsza to bezwzględne pierwszeństwo norm o charakterze obligatoryjnym zawartych w ustawach pragmatycznych nad normami ustawy związkowej. Druga zasada to względne pierwszeństwo norm o charakterze fakultatywnym zawartych w ww. ustawach nad normami ustawy związkowej. Istota tej zasady sprowadza się do charakterystycznego dla przesłanek fakultatywnych obowiązku ważenia przez podmiot rozstrzygający interesu służby, interesu funkcjonariusza i obowiązku odniesienia się w procesie ważenia tych interesów także do interesu związku zawodowego. Zwrócić tu jednak należy uwagę na zdecydowany prymat interesu służby, co prowadzi do prostej konstatacji, że pozostałe interesy funkcjonariusza i ewentualnie związku zawodowego mogą zostać uwzględnione tylko wtedy, gdy nie kolidują z interesem służby (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 listopada 2013 r. sygn. akt II SA/Wa 1070/13, publ. CBOSA).

W niniejszej sprawie organy orzekające uznały prymat interesu służby nad interesem skarżącej oraz interesem związku zawodowego wskazując, że powodem nieprzedłożenia skarżącej propozycji pracy/służby nie była prowadzona przez nią działalność związkowa, lecz prezentowana przez nią postawa w trakcie trwania akcji protestacyjnej w Służbie Celnej w czerwcu 2016 r. Jednakże wobec przedstawionych naruszeń prawa przy wydawaniu decyzji z dnia [...] czerwca 2019 r. a także wobec powołanych wyżej zeznań świadka, powyższe stanowisko DIAS w P., zaakceptowane przez Szefa KAS, jest co najmniej przedwczesne. Wskazane powyżej uchybienia jakich dopuścił się organ I instancji, dotyczące gromadzenia oraz rozpatrzenia materiału dowodowego, uniemożliwiają bowiem weryfikację twierdzenia organu co do ww. kwestii.

Rozpatrując sprawę ponownie DIAS uwzględni powyższą ocenę prawną, wskazania co do dalszego postępowania zawarte w wyroku WSA w Poznaniu z dnia 11 lipca 2018 r. sygn. akt II SAB/Po 32/18 oraz wytyczne sformułowane w decyzji Szefa KAS z dnia [...] marca 2019 r. nr [...]Uzupełni materiał dowodowy i wszechstronnie go rozpatrzy w celu wyeliminowania wskazanych powyżej wadliwości. Podda ocenie okoliczności niniejszej sprawy w świetle art. 165 ust. 7 ustawy Przepisy wprowadzające KAS. Wydając rozstrzygnięcie ustosunkuje się również do argumentów i wniosków przedstawionych przez skarżącą w toku postępowania. Organ weźmie również pod uwagę, że nie dopełniając obowiązków wynikających z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. naraża się na zarzut przekroczenia granic uznania administracyjnego, a w konsekwencji arbitralności i dowolności wydanej decyzji.

Mając na względzie wszystko powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a. w związku z art. 153 p.p.s.a., orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku. O kosztach postępowania obejmujących wynagrodzenie pełnomocnika skarżącej w stawce minimalnej, Sąd postanowił w oparciu o art. 200 i 205 § 2 p.p.s.a., jak w punkcie 2 sentencji wyroku.