Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maciej Busz (spr.) Sędziowie NSA Grażyna Radzicka WSA Izabela Bąk-Marciniak Protokolant st.sekr.sąd. Justyna Hołyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 września 2016 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w Warszawie na bezczynność Ginekologiczno- Położniczego Szpitala Klinicznego Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. zobowiązuje Ginekologiczno-Położniczy Szpital Kliniczny Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu do dokonania czynności w zakresie udzielenia skarżącemu informacji publicznej dotyczącej jego wniosku z [...]kwietnia 2016 r. o: a) o udostępnienie skanów umów użyczenia, najmu i dzierżawy; b) o udostępnienie imion i nazwisk osób uczestniczących w kursach i szkoleniach zorganizowanych dla personelu Oddziału Ginekologiczno- Położniczego w latach 2013-2015; c) udostępnienie skanu umowy na przeprowadzenie szkoleń określonych w ppkt b; d) udostępnienie informacji ile razy w 2015 roku wzywany był na Oddział Ginekologiczno-Położniczy psycholog lub psychiatra na konsultację; 2. umarza postępowanie w pozostałej części; 3. stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności; 4. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

IV SAB/Po 54/16

UZASADNIENIE

Stowarzyszenie [...] (zwane dalej: "stowarzyszeniem") w dniu [...] kwietnia 2016 r. drogą elektroniczną (k. [...] akt sądowych) zwróciło się do Ginekologiczno - Położniczego Szpitala Klinicznego Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu (zwanego dalej: "szpitalem") o udostępnienie informacji publicznej w zakresie:

1. informacji o adresie internetowym strony podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej szpitala,

2. informacji o adresie internetowym strony podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej szpitala, pod którym znajduje się dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających - w odniesieniu do wszystkich kontroli, zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych, które miały miejsce w latach 2003-2015,

3. informacji o tym, czy szpital udostępnia, użycza, wynajmuje, tudzież dzierżawi pomieszczenia lub sprzęty medyczne szpitala innym osobom lub podmiotom, a jeśli tak - to stowarzyszenie wniosło o udostępnienie skanów umów, na podstawie których to następuje,

4. skanów umów z ordynatorami, pracującymi w szpitalu na dzień wniesienia wniosku,

5. listy zawierającej imiona i nazwiska uczestników szkolenia/kursu (szkoleń/kursów) wraz z podaniem zakresu tematycznego szkolenia/kursu (szkoleń/kursów), w którym/których uczestniczył personel oddziału ginekologiczno-położniczego w latach 2013-2015 - wniosek dotyczy zarówno szkoleń wewnętrznych, jak i zewnętrznych,

6. informacji o imieniu i nazwisku prowadzącego (imionach i nazwiskach prowadzących) tychże szkoleń,

7. przesłanie skanu umowy na przeprowadzenie tychże szkoleń,

8. informacji o tym, czy na oddziale ginekologiczno-położniczym jest zatrudniony psycholog (niezależnie od formy świadczenia usług), a jeśli tak, to informacji o wymiarze czasu pracy zatrudnionego psychologa, jeżeli na oddziale ginekologiczno-położniczym nie jest zatrudniony psycholog, to stowarzyszenie wniosło o udostępnienie informacji o tym, ile razy w 2015 roku był wzywany na oddział psycholog lub psychiatra na konsultacje,

9. informacji o liczbie porodów na oddziale ginekologiczno-położniczym szpitala w 2015 roku, w tym informacji o liczbie porodów, w których zastosowano znieczulenie zewnątrzoponowe (w całym roku 2015 i od lipca 2015) oraz informacji o liczbie porodów ukończonych drogą cesarskiego cięcia w 2015 r.,

10. informacji o tym, czy w szpitalu, na dzień wysłania wniosku, jest zatrudniony ksiądz, a jeśli tak, to czy wykonuje obowiązki także na oddziale ginekologiczno-położniczym.

Stowarzyszenie pismem z dnia [...] czerwca 2016 r. złożyło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na bezczynność organu w udzieleniu informacji publicznej. Stowarzyszenie wskazało, że w związku z brakiem odpowiedzi organu, w wiadomości e-mail z [...] maja 2016 r. wysłało przypomnienie, na które do dnia złożenia skargi nie otrzymało odpowiedzi. W aktach sprawy nie ma wskazanej wiadomości e-mail z [...] maja 2016 r.

Stowarzyszenie wniosło o uznanie bezczynności organu w przedmiocie udostępnienie wnioskowanych informacji publicznych i o zobowiązanie organu do dokonania czynności w zakresie udostepnienia informacji publicznych zgodnie z wnioskiem.

Szpital pismem z dnia [...] czerwca 2016 r. (przesłanym [...] lipca 2016 r.) w odpowiedzi na skargę wniósł o oddalenie skargi w całości, a w przypadku jej uwzględnienia o uznanie, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa i brak jest podstaw do wymierzenia grzywny.

Szpital wskazał, że w dniu [...] kwietnia 2016 r. wpłynął do niego przedmiotowy wniosek stowarzyszenia o udostępnienie informacji publicznej, a do dnia złożenia skargi informacja ta nie została udostępniona. Szpital wskazał, że nie było to działanie intencjonalne i wynikało z tego, że wiadomość stowarzyszenia znalazła się w zakładce "spam" programu pocztowego. Nieudzielenie informacji publicznej wynikało zatem z przeoczenia szpitala spowodowanego dużą ilością otrzymywanej korespondencji mailowej.

Szpital w dniu [...] lipca 2016 r. drogą elektroniczną (k. [...]akt sądowych) odpowiedział na wniosek stowarzyszenia z dnia [...] kwietnia 2016 r.

Strona skarżąca w piśmie procesowym z dnia [...] lipca 2016 r. wskazała, że szpital nie udzielił informacji publicznej zgodnie z wnioskiem, ponieważ nie udostępnił skanów umów (ad. 3 wniosku), informacji o szkoleniach, tj. listy osób biorących udział w szkoleniach, informacji o osobach prowadzących szkolenia oraz skanów umów dotyczących szkoleń.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.; dalej w skrócie: "p.p.s.a.") – w brzmieniu obowiązującym od 15 sierpnia 2015 r. – kontrola działalności administracji publicznej przez ww. sądy obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1–4 p.p.s.a., tj. mających za przedmiot: (1) decyzje administracyjne; (2) postanowienia w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty; (3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, z wyłączeniem postanowień wierzyciela o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu oraz postanowień, przedmiotem których jest stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu; (4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267, z późn. zm.; dalej w skrócie: "k.p.a.") oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw. Ponadto, zgodnie z art. 3 § 2 pkt 9 p.p.s.a. (dodanym od 15 sierpnia 2015 r.) kontrola ta obejmuje także bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w Kodeksie postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI Ordynacji podatkowej oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw.

W przypadku skarg na bezczynność kontroli sądu poddawany jest brak aktu lub czynności w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w określonej formie i w określonym przez prawo terminie. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie mają znaczenia powody, dla jakich akt nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, jak również to, czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną, czy niezawinioną opieszałością organu. W sprawach o udostępnienie informacji publicznej skarga na bezczynność przysługuje nie tylko w przypadku faktycznego "milczenia" (bierności) podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji, ale również w sytuacji, gdy podmiot ten stwierdza, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej lub nie podlega udostępnieniu.

W myśl art. 21 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r. poz. 782; dalej: "u.d.i.p.") do skarg rozpatrywanych w postępowaniach o udostępnienie informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Jednakże, zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą sądów administracyjnych, dla dopuszczalności skargi na bezczynność organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej nie jest wymagane poprzedzenie jej jakimkolwiek środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej, ani wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, o jakim mowa w art. 52 § 3 p.p.s.a. (por. wyrok NSA z 24.05.2006 r., I OSK 601/05, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl, w skrócie: "CBOSA"). Ponadto do skargi na bezczynność nie mają zastosowania terminy do wniesienia skargi ustalone w przepisach art. 53 p.p.s.a. (zob. postanowienia NSA: z 11.05.2011 r., I OSK 716/11; z 26.05.2011 r., I OSK 857/11 – CBOSA). Oznacza to, że skarga na bezczynność może być skutecznie wniesiona aż do chwili ustania stanu bezczynności, tj. do chwili załatwienia sprawy przez organ administracji publicznej poprzez wydanie decyzji, postanowienia albo innego aktu lub podjęcie czynności (por. wyrok NSA z 29.04.2011 r., I FSK 249/10; a także wyrok WSA z 27.10.2011 r., II SAB/Po 60/11 – CBOSA).

Mając wszystko to na uwadze Sąd uznał skargę wniesioną w niniejszej sprawie za dopuszczalną.

Przechodząc do merytorycznego jej rozpoznania należy stwierdzić, że przedmiotem skargi uczyniono bezczynność Ginekologiczno - Położniczego Szpitala Klinicznego Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu w udostępnieniu skarżącej informacji publicznej określonej we wniosku z dnia [...] kwietnia 2016 r., tj.:

1. informacji o adresie internetowym strony podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej szpitala,

2. informacji o adresie internetowym strony podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej szpitala, pod którym znajduje się dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających - w odniesieniu do wszystkich kontroli, zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych, które miały miejsce w latach 2003-2015,

3. informacji o tym, czy szpital udostępnia, użycza, wynajmuje, tudzież dzierżawi pomieszczenia lub sprzęty medyczne szpitala innym osobom lub podmiotom, a jeśli tak - to stowarzyszenie wniosło o udostępnienie skanów umów, na podstawie których to następuje,

4. skanów umów z ordynatorami, pracującymi w szpitalu na dzień wniesienia wniosku,

5. listy zawierającej imiona i nazwiska uczestników szkolenia/kursu (szkoleń/kursów) wraz z podaniem zakresu tematycznego szkolenia/kursu (szkoleń/kursów), w którym/których uczestniczył personel oddziału ginekologiczno-położniczego w latach 2013-2015 - wniosek dotyczy zarówno szkoleń wewnętrznych, jak i zewnętrznych,

6. informacji o imieniu i nazwisku prowadzącego (imionach i nazwiskach prowadzących) tychże szkoleń,

7. przesłanie skanu umowy na przeprowadzenie tychże szkoleń,

8. informacji o tym, czy na oddziale ginekologiczno-położniczym jest zatrudniony psycholog (niezależnie od formy świadczenia usług), a jeśli tak, to informacji o wymiarze czasu pracy zatrudnionego psychologa, jeżeli na oddziale ginekologiczno-położniczym nie jest zatrudniony psycholog, to stowarzyszenie wniosło o udostępnienie informacji o tym, ile razy w 2015 roku był wzywany na oddział psycholog lub psychiatra na konsultacje,

9. informacji o liczbie porodów na oddziale ginekologiczno-położniczym szpitala w 2015 roku, w tym informacji o liczbie porodów, w których zastosowano znieczulenie zewnątrzoponowe (w całym roku 2015 i od lipca 2015) oraz informacji o liczbie porodów ukończonych drogą cesarskiego cięcia w 2015 r.,

10. informacji o tym, czy w szpitalu, na dzień wysłania wniosku, jest zatrudniony ksiądz, a jeśli tak, to czy wykonuje obowiązki także na oddziale ginekologiczno-położniczym.

Dla prawidłowego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy ze skargi na bezczynność organu w udostępnieniu informacji publicznej niezbędne jest uprzednie przesądzenie, czy żądane informacje mają charakter informacji publicznej, a adresat wniosku należy do kręgu podmiotów zobowiązanych do udzielania takich informacji.

Należy wskazać, że prawo dostępu do informacji publicznej wywodzi się wprost z Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.; dalej jako: "Konstytucja"), która w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, a ponadto o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (art. 61 ust. 2 Konstytucji). Ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (art. 61 ust. 3 Konstytucji).

Tryb udzielania informacji, o jakich mowa w art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji, określają ustawy (art. 61 ust. 4 Konstytucji). Podstawowym aktem prawnym regulującym tę problematykę jest ustawa o dostępie do informacji publicznej, która normuje podstawowe zasady oraz tryby udostępniania tego rodzaju informacji. Jednocześnie ustawa ta wprowadziła definicję legalną "informacji publicznej", przez którą, zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p., należy rozumieć "każdą informację o sprawach publicznych".

W doktrynie zasadnie wskazuje się, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (zob. M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa NSA, Toruń 2002, s. 28–29).

Ponadto zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a u.d.i.p. udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o danych publicznych, w tym treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć, dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających.

W związku z powyższym informacje dotyczące funkcjonowania szpitala, należy uznać za informację publiczną w rozumieniu u.d.i.p.

Sąd podkreśla, że takiej kwalifikacji wnioskowanej informacji w części nie kwestionował również szpital, o czym świadczy fakt udostępnienia części wnioskowanych informacji wiadomością e-mail z dnia [...] lipca 2016r.

Szpital zakwestionował natomiast kwestię udostępnienia imion i nazwisk personelu biorącego udziału w szkoleniach oraz osób prowadzących te szkolenia. Do tej kwestii Sąd odniesie się w dalszej części uzasadnienia.

Rozważając z kolei podmiotowy aspekt sprawy należy zauważyć, że stosownie do art. 4 ust. 1 u.d.i.p. obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Bez wątpienia zapewnienie bezpieczeństwa zdrowotnego i warunków zdrowotnych obywateli jest jednym z podstawowych zadań państwa, a waga jaką mu się nadaje podkreśla konstytucyjne prawo każdego do ochrony zdrowia o którym stanowi art. 68 ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. Znaczenie jakie dla realizacji tych zadań mają samodzielne zakłady opieki zdrowotnej podkreślił Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 27 czerwca 2000 r. (K 20/99 OTK z 2000 r. Nr 5, poz. 140 LEX nr 41210), dowodząc, że mając obowiązek realizowania przekazanych im do wykonania zadań publicznych stanowią zabezpieczenie możliwość realizowania celów publicznych związanych z ochroną zdrowia. Do tych wniosków nawiązuje także ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (j.t. Dz. U. z 2015 r., poz. 618) sytuując samodzielne zakłady opieki zdrowotnej jako podmioty lecznicze, wykonujące działalność leczniczą w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy, rozumianą jako udzielanie świadczeń zdrowotnych, nie będące przedsiębiorcą. Z kolei za świadczenie zdrowotne rozumie się działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania (art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy). Nie ma zatem wątpliwości, że Szpital jako Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej wykonuje zadania publiczne w zakresie ochrony zdrowia. Według art. 55 ust. 1 pkt 1 ustawy o działalności leczniczej podmiot ten może uzyskiwać środki finansowe z odpłatnej działalności leczniczej. Umowy o udzielanie tych świadczeń zawiera z kolei ze świadczeniodawcami również Narodowy Fundusz Zdrowia, dysponujący środkami publicznymi określonymi w art. 116 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 581). W świetle powyższego uzasadnione jest przekonanie, że także Szpital jako Publiczny Samodzielny Zakład Opieki Zdrowotnej w zakresie, w jakim korzysta ze środków publicznych, jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji stanowiących informację publiczną.

Skoro więc ustalono, że przedmiotowy wniosek dotyczył informacji publicznej, a Ginekologiczno - Położniczego Szpitala Klinicznego Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu jest organem zobowiązanym do jej udostępnienia, w dalszej kolejności ocenić należało czy wniosek skarżącej został rozpatrzony w sposób przewidziany przepisami prawa.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej określa tryb jej udzielania, w tym obowiązki podmiotu, do którego został skierowany wniosek w przedmiotowym zakresie, wskazując w szczególności w jaki sposób zainicjowane takim wnioskiem postępowanie powinno zostać zakończone. Podmiot, do którego złożono wniosek powinien albo udostępnić informację w formie czynności materialno-technicznej (art. 10 w zw. z art. 14 i 13 u.d.i.p.) albo, w drodze decyzji, odmówić jej udostępnienia (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 u.d.i.p., informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium, jest udostępniana na wniosek. Żaden przepis prawa nie nakłada na dysponenta takiej informacji obowiązku nadawania tejże czynności ściśle określonej formy. Na podstawie art. 14 ust. 1 u.d.i.p., jeżeli organ udostępnia informacje publiczna na wniosek, powinien uczynić to w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem. W sytuacji gdy taka informacja nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot zobowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, zgodnie z art. 14 ust. 2 u.d.i.p., jeżeli w terminie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się. W ramach powyższego powiadomienia wnioskodawcy organ jest również zobowiązany do jego poinformowania, że jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia, nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji publicznej zostanie umorzone.

W niniejszej sprawie skarżący w dniu [...] kwietnia 2016 r. (przesłanym za pośrednictwem poczty elektronicznej w dniu) wniósł o udostępnienie informacji publicznej w zakresie określonym w ww. wniosku.

Szpital wskazał, że nie udostępnił wnioskowanej informacji publicznej podkreślając, że nie było to działanie intencjonalne, a jedynie przeoczenie wynikające z tego, że przedmiotowy wniosek został umieszczony w zakładce "spam" programu do obsługi poczty elektronicznej. Szpital wskazał również, że na nieudzielenie odpowiedzi wpływ miała także duża ilość otrzymywanej korespondencji mailowej.

W tym miejscu Sąd wskazuje, że do obowiązków organu administracji publicznej należy taka konfiguracja poczty elektronicznej, w tym filtrów antyspamowych, oraz takie zorganizowanie obsługi technicznej poczty elektronicznej organu – aby zapewnić bezproblemowy i niezwłoczny odbiór przesyłanych na ten adres podań, wobec prawnej dopuszczalności ich wnoszenia także drogą elektroniczną (zob. postanowienie NSA z dnia 10 września 2015 r., I OSK 1968/15, CBOSA). Tym samym ryzyko nieodebrania przez organ wysłanego do niego przy użyciu poczty elektronicznej listu, skierowanego na oficjalnie podany adres poczty elektronicznej organu, obciąża ten organ.

Zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego niepodjęcie przez podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej we wskazanym art. 13 tej ustawy terminie, stosownych czynności, tj. nieudostępnienie informacji, ani niewydanie decyzji o odmowie jej udzielenia oznacza, że pozostaje on w bezczynności (wyrok NSA z 24.05.2006 r., I OSK 605/05, zob. www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Bezczynność szpitala w udostępnieniu informacji publicznej jest bezsporna. Szpital nie załatwił sprawy zainicjowanej przedmiotowym wnioskiem skarżącego, dlatego zarzut bezczynności należało uznać za uzasadniony (pkt 3 sentencji wyroku).

Sąd wskazuje, że w momencie, w którym skarga wpłynęła do Szpitala, wniosek skarżącego stowarzyszenia nie był jeszcze rozpatrzony. Wniosek o udostępnienie informacji został wysłany [...] kwietnia 2016 r., natomiast do dnia złożenia skargi [...] czerwca 2016 r. nie udostępniono wnioskowanej informacji. Szpital uczynił to dopiero [...] lipca 2016 r. po wniesieniu skargi, jednak nie odniósł się do wszystkich wnioskowanych informacji.

Sąd zwraca uwagę na fakt, iż szpital nie udostępnił stowarzyszeniu skanów umów określonych w punkcie 3 wniosku, a także skanów umów dotyczących przeprowadzonych szkoleń, określonych w punkcie 7 wniosku. Ponadto szpital nie udzielił odpowiedzi na pytanie ile razy w 2015 r. psycholog był wzywany na oddział lub psychiatra na konsultacje. Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sąd zobowiązuje szpital do dokonania czynności w zakresie udzielenia skarżącemu informacji publicznej w wyżej wymienionym zakresie (punkt 1 sentencji wyroku). Sąd podkreśla, że szpital nie kwestionował tego, czy wskazane informacje mają charakter informacji publicznej, jednak w odpowiedzi na wniosek z [...] lipca 2016 r. nie zawarł wskazanych informacji, ani też nie wydał decyzji odmawiającej udzielenia tych informacji.

W odniesieniu do kwestionowania przez szpital charakteru informacji publicznej imion i nazwisk osób biorących udział w szkoleniach Sąd wskazuje, że szpital powinien dokonać oceny, czy wskazane dane stanowią informację publiczną i ewentualnie wydać decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej w żądanym zakresie, biorąc pod uwagę treść art. 5 ust. 2 u.d.i.p. : "Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy".

Sąd wskazuje, że w aktualnym i jednolitym orzecznictwie przyjmuje się, że dane o kontrahentach jednostki finansowanej ze środków publicznych, takie jak ich imiona i nazwiska, podlegają udostępnieniu w trybie informacji publicznej - i nie podlegają wyłączeniu z uwagi na prywatność tych osób wskazaną art. 5 ust. 2 u.d.i.p. (zob. wyrok SN z dnia 8 listopada 2012 r. o sygn. akt I CSK 190/12, OSNC 2013, nr 5, poz. 67; wyrok NSA z dnia 11 grudnia 2014 r., I OSK 213/14, CBOSA). Pogląd ten jest podzielany także przez skład orzekający w niniejszej sprawie jako odpowiadający funkcji instytucji dostępu do informacji publicznej pozwalającej przeciwdziałać takim patologiom życia publicznego jak np. nepotyzm. W związku z czym w ocenie Sądu informacje takie jak imię i nazwisko osoby prowadzącej szkolenia finansowane ze środków publicznych mają charakter informacji publicznej i podlegają udostępnieniu.

Sąd zwraca uwagę również na utrwalony w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego pogląd, że podstawowe dane osobowe człowieka (nazwisko i imię) są jego dobrem osobistym, ale jednocześnie są dobrem powszechnym w tym znaczeniu, iż istnieje publiczna zgoda na posługiwanie się nimi w życiu społecznym (towarzyskim, urzędowym, handlowym itp.). Dopóki więc dane osobowe człowieka są używane zgodnie z regułami społecznymi, nie można mówić ani o bezprawności działań innych osób, ani o zagrożeniu dóbr osobistych tymi działaniami (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 15 marca 1996r., I AC 33/96, publ. OSA 1996/7-8/31, podobnie Sąd Najwyższy w wyroku z 19 listopada 2003r., I PK 590/02, publ OSNP 2004/20/351). Zgodnie z poglądami doktryny cechą prawa do prywatności jest to, że ochroną tą objęta jest dziedzina życia osobistego (prywatnego), rodzinnego i towarzyskiego człowieka.

Skoro załatwienie wniosku skarżącej częściowo nastąpiło po wniesieniu skargi, a przed dniem wydania wyroku w sprawie, musiało to skutkować częściowym umorzeniem postępowania na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a., jak też Sąd orzekł w punkcie 2 sentencji wyroku. Zgodnie z ww. przepisem Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, gdy postępowanie z innych przyczyn stało się bezprzedmiotowe.

Nadal jednak na Sądzie spoczywał określony w art. 149 § 2 p.p.s.a. obowiązek stwierdzenia, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Sąd zważył, że stwierdzona w niniejszej sprawie bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Dla oceny, czy w bezczynność i przewlekłość organu miała charakter rażącego naruszenia prawa w każdej sprawie konieczna jest indywidualna ocena. Nie jest wystarczające samo przekroczenie ustawowych terminów, musi być ono znaczne, bądź też przejawiać się w braku jakiejkolwiek reakcji organu na wniosek strony. Okoliczności sprawy i fakt wrzucenia przedmiotowego wniosku do zakładki spam oraz fakt, że szpital mimo, iż z przekroczeniem terminów określonych w u.d.i.p., to podjął jednak czynności zmierzające do załatwienia wniosku uzasadnia uznanie, że bezczynność nastąpiła bez rażącego naruszenia prawa (punkt 4 sentencji wyroku).

Rozpoznając ponownie sprawę szpital uwzględni powyższe argumenty przemawiające za dostępnością imion i nazwisk i dokona oceny, czy stopień sensytywności tych danych pozwala, w okolicznościach sprawy, na ich ujawnienie, bez zagrożenia dla życia prywatnego, osobistego czy rodzinnego. W zależności od podjętego rozstrzygnięcia szpital udostępni informację dot. listy osób biorących udział w szkoleniach lub wyda decyzję odmawiającą udzielenia tej informacji, odpowiednio uzasadniając przyjęte stanowisko Ponadto szpital biorąc pod uwagę rozważania Sądu dokona czynności w zakresie udzielenia informacji publicznej dot. skanów umów określonych w punkcie 3 wniosku, a także skanów umów dotyczących przeprowadzonych szkoleń, określonych w punkcie 7 wniosku oraz informacji ile razy w 2015 r. psycholog był wzywany na oddział lub psychiatra na konsultacje (punkt 1 sentencji wyroku).