Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Nitecki Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga - Gajewska Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz (spr.) Protokolant Monika Rał po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 września 2016 r. sprawy ze skargi J. Z. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie statusu osoby bezrobotnej oddala skargę.

Prezydent Miasta G. decyzją z dnia [...] r., w wyniku wznowienia postępowania administracyjnego, uchylił w całości własne decyzje dotyczące J. Z.:

a) z dnia [...] r. orzekającą o uznaniu za osobę bezrobotną z dniem 12 listopada 2014 r.,

b) z dnia [...] r. orzekającą o przyznaniu prawa do zasiłku dla bezrobotnych od dnia 12 listopada 2014 r. do dnia 10 maja 2015 r.,

c) z dnia [...] r. orzekającą o utracie prawa do zasiłku od dnia 11

maja 2015 r. z powodu upływu maksymalnego okresu jego pobierania. Jednocześnie organ orzekł o odmowie uznania J. Z. za osobę bezrobotną z dniem 12 listopada 2014 r., odmowie przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych od 12 listopada 2014 r. do 10 maja 2015 r. i umorzył postępowanie w sprawie utraty prawa do zasiłku od 11 maja 2015 r.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że w dniu 2 września 2015 r. wpłynęło pismo Wyższej Szkoły A w S. (dalej zwanej A w S.), z którego wynika, że J. Z. od dnia 1 października 2013 r. jest studentem studiów stacjonarnych pierwszego stopnia na kierunku [...]. Wobec tego w dniu przyjęcia na studia nabył prawa studenta, status studenta studiów stacjonarnych oraz rozpoczął naukę w trybie stacjonarnym co oznacza, że w dniu rejestracji jako osoba bezrobotna nie spełniał wymogów niezbędnych do uznania za osobę bezrobotną.

Od powyższej decyzji J. Z. złożył odwołanie, zarzucając naruszenie art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a., art. 151 K.p.a., art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, art. 7 i 8 K.p.a., art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a. Wskazał, że w dniu rejestracji poinformował PUP w G., że jest studentem Wydziału [...] A w S. oraz że są to studia zaoczne, na których zajęcia odbywają się w formie zjazdów sobotnio-niedzielnych. Wobec tego studia te należało zakwalifikować jako studia niestacjonarne, za które zwyczajowo uważa się studia zaoczne, wieczorowe i eksternistyczne. Podniósł, że studiami stacjonarnymi są wyłącznie studia dzienne, na których zajęcia odbywają się od poniedziałku do piątku w godzinach od rannych do popołudniowych. Ponadto takiej kwalifikacji w kontekście ustawy o promocji zatrudnienia dokonują konsekwentnie sądy administracyjne, stwierdzając jednocześnie, że studia stacjonarne są studiami dziennymi. Odwołujący za wadliwe i niezgodne z intencją ustawodawcy uznał przenoszenie na grunt ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy definicji studiów stacjonarnych, zawartej w art. 2 ust. 1 pkt 12 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym. Jednocześnie zawarte w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy określenie studia stacjonarne, zgodnie z zasadą celowości i logiki, winno być rozumiane jako studia dzienne. Zaznaczył, że sądy administracyjne wskazują, iż statusu osoby bezrobotnej nie można łączyć ze studniami dziennymi, gdyż taki student nie będzie zdolny i gotowy do podjęcia zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy, bowiem nauka w trybie stacjonarnym wymaga obecności na zajęciach i wykładach w dni powszednie.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] r. nr [...] na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 149 ze zm., zwanej dalej "ustawą" lub "ustawą o promocji zatrudnienia") oraz art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu wskazał, że J. Z. został zarejestrowany w PUP w G. w dniu 12 listopada 2014 r. Organ przedstawił kolejne decyzje wydane w związku z rejestracją i podniósł, że w dniu 25 marca 2015 r. J. Z. odmówił przyjęcia propozycji stażu z uwagi na odbywanie praktyki semestralnej podczas drugiego roku studiów [...] w A w S. Następnie J. Z. w dniu 13 kwietnia 2015 r. przedłożył wraz ze swoimi wyjaśnieniami nieuwierzytelniony przez uczelnię plan zajęć praktycznych i praktyk zawodowych dla studentów II roku A w S. na Wydziale [...] w roku akademickim 2014/2015. Wojewoda podkreślił, że skarżący po odebraniu pouczenia o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań złożył w dniu rejestracji oświadczenie, że nie pobiera nauki w trybie stacjonarnym. Następnie wskazał, że w dniu 2 września 2015 r. do organu I instancji wpłynęło pismo w/w uczelni, według którego skarżący jest studentem studiów stacjonarnych od 1 października 2013 r. Wobec tego organ I instancji na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. wydał w dniu [...] r. postanowienie o wznowieniu postępowania w sprawach zakończonych powołanymi wyżej decyzjami ostatecznymi. Wojewoda stwierdził, że skarżący nie spełniał przesłanek z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia dotyczących uznania go za osobę bezrobotną w dacie rejestracji w dniu 12 listopada 2014 r. Według bowiem tego przepisu, za bezrobotnego może być uznana tylko osoba nieucząca się w szkole, z wyjątkiem uczącej się w szkole dla dorosłych lub przystępującej do egzaminu eksternistycznego z zakresu programu nauczania tej szkoły lub w szkole wyższej, gdzie studiuje na studiach niestacjonarnych. Wojewoda podkreślił, że skarżący był prawidłowo pouczony o prawach i obowiązkach związanych z uzyskaniem statusu osoby bezrobotnej oraz zapoznany z przepisami ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Pomimo tego, rejestrując się w charakterze bezrobotnego w dniu 12 listopada 2014 r., nie poinformował pracownika PUP o podjęciu w dniu 1 października 2013 r. studiów stacjonarnych na kierunku pielęgniarstwo w A w S. oraz o ich kontynuowaniu w trakcie posiadania statusu osoby bezrobotnej. Wręcz przeciwnie – w dniu rejestracji w/wym. oświadczył, że nie uczy się w szkole w systemie stacjonarnym. Następnie organ odwoławczy wskazał, że wg definicji studiów stacjonarnych, zawartej w art. 2 ust. 1 pkt 12 i 13 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym z dnia 27 lipca 2005 r. (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 572 ze zm., zwanej dalej "Prawem o szkolnictwie wyższym"), studnia stacjonarne oznaczają formę studiów wyższych, w której co najmniej połowa programu kształcenia jest realizowana w postaci zajęć dydaktycznych wymagających bezpośredniego udziału nauczycieli akademickich i studentów, natomiast studia niestacjonarne – formę studiów wyższych, inną niż studia stacjonarne, wskazaną przez senat uczelni.

W skardze wniesionej od powyższej decyzji, J. Z. podniósł zarzut naruszenia:

- art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy poprzez błędną wykładnię terminu "studia stacjonarne" i w konsekwencji bezzasadne przyjęcie zaistnienia przesłanek uniemożliwiających otrzymanie przez skarżącego, będącego studentem studiów zaocznych, statusu bezrobotnego;

- art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a., mającego istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez błędne uznanie zaistnienia przesłanek dopuszczających wznowienie przez organ I instancji postępowania w sprawie, a w szczególności poprzez niezgodne ze stanem faktycznym uznanie za nowe okoliczności sprawy, faktów znanych temu organowi administracji w dniu wydania uchylonych decyzji;

- art. 151 § 2 K.p.a. poprzez bezpodstawne stwierdzenie zaistnienia podstaw do uchylenia decyzji z 12 listopada 2014 r. oraz z 1 czerwca 2015 r. na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. i następcze wydanie nowej błędnej decyzji rozstrzygającej co do istoty sprawy;

- art. 7 i 8 K.p.a. poprzez brak rzetelnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz niezałatwienie sprawy w sposób odpowiadający prawu i słusznemu interesowi skarżącego, a także prowadzenie postępowania w sposób podważający zaufanie do władzy publicznej i wbrew obowiązkowi stania na straży praworządności;

- art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a. poprzez “niezgodne z dyspozycją tych artykułów zebranie i rozpatrzenie materiału dowodowego i błędną jego ocenę, skutkującą bezzasadnym uznaniem, iż w toku wznowionego i prowadzonego postępowania administracyjnego wykazane zostało, iż w sprawie zaistniały przesłanki wynikające z art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a., których ujawnienie ostatecznie miało przesądzać o niemożności uznania skarżącego za osobę bezrobotną, ze względu na fakt studiowania na studiach zaocznych (niestacjonarnych)". Skarżący wniósł o uchylenie wydanych w sprawie decyzji, ewentualnie stwierdzenie ich nieważności. W uzasadnieniu skargi wskazał, że podczas rejestracji w PUP w G. poinformował, iż nie jest studentem studiów dziennych, tylko zaocznych, na których zajęcia dydaktyczne odbywają się w weekendy (soboty i niedziele). Wobec powyższego poinformowano go, iż powinien zaznaczyć w formularzu rejestracyjnym, iż nie studiuje na studiach stacjonarnych. Skarżący wskazał, że po otrzymaniu postanowienia o wznowieniu postępowania, udał się do PUP w G. i podtrzymał stanowisko, że nie uczy się w systemie dziennym. Ponadto w dniu 12 sierpnia 2015 r. złożył wniosek o wyrejestrowanie z ewidencji PUP i w dniu 19 sierpnia 2015 r. złożył oświadczenie, że od października 2013 r. studiuje w a w S., gdzie zajęcia odbywają się w weekendy. Skarżący podniósł, że wbrew twierdzeniom organu nie można uznać, że wyszły na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne, lub że ujawnione zostały nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nieznane organowi, bowiem nigdy nie ukrywał, iż jest studentem Wydziału [...] A w S. i konsekwentnie podkreślał, że nie studiuje na studiach dziennych, które według pierwotnego stanowiska organu I instancji należało utożsamiać ze studiami stacjonarnymi. Dodał, że A w S. potwierdziła, iż przedmiotowe studia były studiami zaocznymi. Podniósł, że organy obu instancji błędnie zastosowały definicję studiów stacjonarnych zawartą w Prawie o szkolnictwie wyższym dla wyjaśnienia tego pojęcia na gruncie ustawy o promocji zatrudnienia i uznały, że skarżący nie spełnia wymogów umożliwiających uzyskanie statusu bezrobotnego ze względu na fakt studiowania na Wydziale [...] w Wyższej Szkole A w S. mimo, że nauka odbywała się tam w systemie zaocznym (weekendowym), przystosowanym dla osób pracujących. Wskazał, że określenie “studia stacjonarne" w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, zgodnie z zasadą celowości i logiki, powinno być rozumiane jako “studia dzienne", które z racji odbywania zajęć w trybie od poniedziałku do piątku, w godzinach rannych do popołudniowych wykluczają podjęcie zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu przez osobę studiującą w takim trybie. Podniósł, ze zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych, określenie “studia stacjonarne" w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, powinno byc rozumiane jako “studia dzienne". Dodał, że sądy administracyjne wskazują jednoznacznie, iż statusu osoby bezrobotnej nie można łączyć ze studiami dziennymi, gdyż student nie będzie osobą zdolną i gotową do podjęcia zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy, bowiem nauka w trybie stacjonarnym wymaga obecności na zajęciach i wykładach w dni powszednie. Podniósł, że ustawa o promocji zatrudnienia, dla doprecyzowania terminu “studia stacjonarne", czy “studia w formie stacjonarnej" nie zawiera odesłania do ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, a zatem określenia te należy rozumieć w sposób zwyczajowo przyjęty. Dodał, że wbrew stanowisku organów, definicja zawarta w ustawie, obowiązuje co do zasady jedynie na gruncie przepisów tej ustawy i aktów wykonawczych do niej. Ponownie wskazał, że dokonując rejestracji w PUP twierdził, iż nie studiuje na studiach dziennych, na których, w jego ocenie, zajęcia realizowane są od poniedziałku do piątku w godzinach rannych do popołudniowych. Podniósł, że studia, na których studiuje należy kwalifikować jako studia niestacjonarne, za które zwyczajowo uważa się studia zaoczne, wieczorowe i eksternistyczne, które nie stanowią przeszkody w podjęciu pracy zarobkowej w pełnym wymiarze godzin. Zarzucił, że organ I instancji wznowił postępowanie na podstawie okoliczności znanych mu w dniu wydania decyzji, co oznacza, że taka decyzja jest nieważna, bowiem nie stanowi nowej okoliczności faktycznej lub nowego dowodu nieznajomość przepisów prawa i nowa wykładnia przepisu. Skarżący podniósł, że PUP w Gliw. w chwili rejestracji dysponował wszystkimi danymi, aby ustalić prawidłowo stan faktyczny sprawy, czego jednak zaniechał. Zarzucił, że nieprawidłowe działanie urzędu spowodowało sytuację, w której organ najpierw wydał decyzję ostateczną przyznającą skarżącemu status bezrobotnego uprawnionego do pobierania zasiłku dla bezrobotnych, a następnie bezzasadnie wznowił postępowanie w sprawie, po czym uchylił wcześniej wydane decyzje ostateczne i wydał w postępowaniu nadzwyczajnym wadliwą decyzję odmawiającą przyznania stronie statusu bezrobotnego.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie.

Na rozprawie pełnomocnik skarżącego oświadczyła, że skarżący nie studiował w systemie dziennym, bowiem zajęcia odbywały się w soboty i niedziele, co umożliwiło mu podjęcie pracy w pozostałych dniach tygodnia. Ponadto skarżący rejestrując się zgłaszał, że jest studentem, jednakże na stronach internetowych PUP znajdowała się informacja, że nie jest dopuszczalne studiowanie w systemie dziennym, co nie jest równoznaczne ze studiowaniem w systemie stacjonarnym. Pełnomocnik podniosła, że pojęcie studia stacjonarne na gruncie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym ma inne znaczenie niż w ustawie o promocji zatrudnienia, gdyż w tym drugim przypadku utożsamiane jest ze studiowaniem w systemie dziennym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1647 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości w zakresie swojej właściwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 cytowanego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Natomiast na podstawie art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a. Sąd, uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla zaskarżoną decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W wyniku przeprowadzenia kontroli zaskarżonej decyzji pod względem zgodności z prawem Sąd stwierdził, że przy jej wydaniu nie zostały naruszone przepisy postępowania ani też prawa materialnego, a wobec tego skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zaskarżonym rozstrzygnięciem organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta G. z dnia [...] r., wydaną w wyniku wznowienia postępowania, uchylającą w całości decyzje tego organu: - z dnia [...] r. orzekającą o uznaniu skarżącego za osobę bezrobotną z dniem 12 listopada 2014 r., - z dnia 12 listopada 2014 r. orzekającą o przyznaniu prawa do zasiłku dla bezrobotnych od dnia [...] r. do dnia 10 maja 2015 r., - z dnia [...] r. orzekającą o utracie prawa do zasiłku od dnia 11 maja 2015 r. z powodu upływu maksymalnego okresu jego pobierania, a ponadto orzekającą o odmowie uznania J. Z. za osobę bezrobotną z dniem 12 listopada 2014r., odmowie przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych od dnia 12 listopada 2014r. do dnia 10 maja 2015 r. i umarzającą postępowanie w sprawie utraty prawa do zasiłku od dnia 11 maja 2015 r.

Powodem wydania przez organ I instancji, wyżej wymienionej decyzji, było ustalenie, że w dniu 12 listopada 2014 r. w dacie rejestracji w PUP w G., J.Z. był studentem studiów stacjonarnych na kierunku [...] w A w S.

Podkreślenia bowiem wymagało, że według art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, za bezrobotnego uznaje się osobę, między innymi nieuczącą się w szkole, z wyjątkiem uczącej się w szkole dla dorosłych lub przystępującej do egzaminu eksternistycznego z zakresu programu nauczania tej szkoły lub w szkole wyższej, gdzie studiuje się na studiach stacjonarnych.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że statusu bezrobotnego nie może uzyskać osoba ucząca się, za wyjątkiem osób uczących się w szkole dla dorosłych, przystępujących do egzaminu eksternistycznego z zakresu szkoły dla dorosłych oraz uczących się w szkole wyższej w formie studiów niestacjonarnych.

Akta administracyjne zawierają pismo Rektora A w S. z dnia 28 sierpnia 2015 r., według którego, J. Z. jest studentem studiów stacjonarnych pierwszego stopnia na kierunku [...] w tej Uczelni od 1 października 2013r.

Wobec tego prawidłowo organy stwierdziły, że w przedmiotowej sprawie okolicznością wyłączającą możliwość uzyskania statusu osoby bezrobotnej i związanych z tym świadczeń, było posiadanie przez skarżącego statusu studenta studiów stacjonarnych w dniu rejestracji jako osoby bezrobotnej.

Sąd w pełni podziela stanowisko organów administracji dotyczące konieczności zastosowania definicji studiów stacjonarnych, zawartej w Prawie o szkolnictwie wyższym. Ustawa o promocji zatrudnienia nie zawiera bowiem definicji studiów stacjonarnych i niestacjonarnych, dlatego należy odwołać się do przepisów Prawa o szkolnictwie wyższym. Zgodnie z art. 1 ust. 1 Prawa o szkolnictwie wyższym, ustawę stosuje się do publicznych i niepublicznych szkół wyższych. Przepis art. 2 ust. 1 pkt 11a wymienia jako formy studiów - studia stacjonarne i niestacjonarne, a art. 2 ust. 1 pkt 12 definiuje studia stacjonarne jako formę studiów wyższych, w której co najmniej połowa programu kształcenia jest realizowana w postaci zajęć dydaktycznych wymagających bezpośredniego udziału nauczycieli akademickich i studentów. Ponadto art. 2 ust. 1 pkt 13 stwierdza, że studia niestacjonarne stanowią formę studiów wyższych, inną niż studia stacjonarne, wskazaną przez władze uczelni. Jak trafnie wskazał organ odwoławczy, w przypadku braku definicji konkretnego pojęcia w jednym akcie prawnym należy odwołać się do innego aktu prawnego, zawierającego taką definicję. Prawo o szkolnictwie wyższym definiuje studia stacjonarne w powołany wyżej sposób i nie pozostawia wątpliwości co do interpretacji tego pojęcia. W świetle tej definicji, błędne jest przekonanie skarżącego, że studia stacjonarne są wyłącznie studiami dziennymi, na których zajęcia odbywają się od poniedziałku do piątku w godzinach od rannych do popołudniowych. Prawo o szkolnictwie wyższym nie zawiera takiego rozróżnienia, bo określa studia stacjonarne jako studia, w których przynajmniej połowa programu kształcenia jest realizowana w postaci zajęć dydaktycznych wymagających bezpośredniego udziału nauczycieli akademickich i studentów.

Należy zgodzić się także z organami administracji, że ujawnienie faktu studiowania skarżącego na studiach stacjonarnych stanowiło przesłankę z art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. do wznowienia postępowania zakończonego decyzjami ostatecznymi, wymienionymi w decyzji organu I instancji.

Zgodnie bowiem z art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a., w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nieznane organowi, który wydał decyzję. Jak wynika z tego przepisu, mogące stanowić podstawę wznowienia postępowania administracyjnego nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody mają być: a) nieznane organowi, które wydał decyzję i b) muszą istnieć w dniu wydania decyzji, której wznowienie dotyczy. Taka sytuacja w niniejszej sprawie wystąpiła. Wobec tego zasadnie organ I instancji uznał, że 12 listopada 2014 r., czyli w dniu rejestracji skarżącego jako osoby bezrobotnej i wydania decyzji w tej kwestii organ nie miał wiedzy o posiadaniu przez skarżącego statusu studenta studiów stacjonarnych. Skarżący złożył w dniu rejestracji oświadczenie pod rygorem odpowiedzialności karnej z art. 233 K.k., że nie uczy się w szkole w systemie stacjonarnym. Informację o formie studiów organ powziął dopiero 2 września 2015 r. z treści pisma Rektora A w S informującego o tej okoliczności.

Wobec tego należy stwierdzić, że organy administracji w sposób wyczerpujący dokonały zgodnie z art. 80 K.p.a. analizy wszystkich zebranych w sprawie dowodów. W toku postępowania administracyjnego rozważyły wszelkie okoliczności mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Ustalenia będące podstawą rozstrzygnięcia, zostały dokonane na podstawie trafnej analizy dowodów. Ponadto prawidłowa była ocena prawna odniesiona do stwierdzonego w sprawie stanu faktycznego i skarżącemu zapewniono czynny udział w postępowaniu.

W wyniku przeprowadzenia kontroli zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, uznać zatem należało, że brak jest podstaw do stwierdzenia jakichkolwiek nieprawidłowości w postępowaniu administracyjnym przeprowadzonym zarówno przez organ odwoławczy, jak i przez organ I instancji.

Wbrew zarzutom skargi - w niniejszej sprawie nie zostały naruszone ani przepisy prawa materialnego, ani też normy postępowania administracyjnego.

Z zaskarżonej decyzji wynika bowiem jednoznacznie, że według ustaleń organu odwoławczego, okolicznością wyłączającą możliwość uzyskania przez skarżącego, statusu osoby bezrobotnej i związanych z tym świadczeń, było posiadanie przez niego w dniu rejestracji jako osoby bezrobotnej, statusu studenta studiów stacjonarnych A w S.

Wobec wyżej wskazanych okoliczności, podjęte w sprawie rozstrzygnięcia uznać należało za prawidłowe.

Z uwagi na to, brak było podstaw do uwzględnienia skargi, zgodnie zatem z art. 151 P.p.s.a., podlegała ona oddaleniu.