Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Prowadzenie przez przedsiębiorcę prac remontowo - budowlanych, zmierzających do zmiany funkcji hali z produkcyjnej na handlowo-usługową, nie powoduje, iż budynek taki nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. W takich przypadku nie mamy do czynienia ze "względami technicznymi", o których mowa w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, dającymi możliwość zastosowania tzw. stawki pozostałej w podatku od nieruchomości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Urszula Barbara Rymarska, Sędziowie sędzia WSA Sławomir Presnarowicz (spr.), sędzia WSA Wojciech Stachurski, Protokolant Beata Rusiecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 10 sierpnia 2011 r. sprawy ze skargi M. [...] Spółka z o.o. na interpretację indywidualną Prezydenta Miasta B. z dnia [...] kwietnia 2011 r., nr [...] w przedmiocie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości oddala skargę.

Wnioskiem z dnia [...] lutego 2011 r., M. [...] B., sp. z o.o. (dalej powoływana także jako "skarżąca Spółka") wystąpiła do Prezydenta Miasta B., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od nieruchomości.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że skarżąca Spółka jest właścicielem zabudowanej nieruchomości położonej w B. przy ul. [...]. Na wskazanej nieruchomości, zlokalizowany jest m.in. budynek oznaczony jako hala produkcyjna nr 4 o powierzchni użytkowej wynoszącej 1.540,00 m2. Hala ta do dnia

1 marca 2010 r. była wykorzystywana przez skarżącą Spółkę do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie wykonywania usług ślusarskich i napraw maszyn oraz urządzeń technicznych. Następnie Skarżąca wystąpiła do Prezydenta Miasta B. o wyrażenie zgody na zmianę użytkowania przedmiotowej hali

z przeznaczeniem na funkcję handlowo-usługową, rozbudowę oraz dobudowanie jednej kondygnacji. Decyzją z dnia [...] czerwca 2010 r. Prezydent Miasta B. wyraził zgodę na zmianę przeznaczenia przedmiotowej hali oraz jej rozbudowę.

We wniosku z dnia 15 lutego 2011 r. skarżąca Spółka wskazała,

że ze względów technicznych wyłączyła z użytkowania halę, o której mowa wyżej, oraz od miesiąca czerwca 2010 r. nie użytkuje jej przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Skarżąca Spółka zaznaczyła także, iż przewidywany termin zakończenia rozbudowy hali nastąpi w miesiącu kwietniu 2011 r. i wtedy też hala zostanie przyjęta do użytkowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie: Czy na Spółce,

od miesiąca lipca 2010 r. do dnia przyjęcia do użytkowania rozbudowanej hali

o powierzchni 1.540,00 m2, w związku z jej wyłączeniem z użytkowania i nie prowadzeniem w niej przez Spółkę jakiejkolwiek działalności gospodarczej, spoczywa obowiązek podatkowy według stawki podatkowej najwyższej?

Zdaniem skarżącej Spółki z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm., - dalej powoływana w skrócie jako "u.p.o.l.") - jednoznacznie wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegają m.in. budynki, które ze względów technicznych nie mogą być użytkowane przy prowadzeniu działalności gospodarczej i z taką też sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Z uwagi

na powyższe na skarżącej Spółce od miesiąca lipca 2010 r. do dnia przyjęcia

do użytkowania rozbudowanej hali, w związku z jej wyłączeniem z użytkowania i nie prowadzeniem w niej przez Spółkę jakiejkolwiek działalności gospodarczej, nie spoczywa obowiązek podatkowy za rok podatkowy 2010 oraz za rok podatkowy 2011 z tytułu podatku od nieruchomości wg stawki podatkowej najwyższej.

Prezydent Miasta B. interpretacją indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia [...] kwietnia 2011 r. w sprawie znak: [...] stanowisko skarżącej Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawianego stanu faktycznego uznał za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu swego stanowiska, organ powołując się na zawartą w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. definicję "gruntów, budynków i budowli związanych

z prowadzeniem działalności gospodarczej" stanął na stanowisku, że przejściowe niewykorzystywanie przez osobę prawną budynku o charakterze niemieszkalnym (np. hali produkcyjnej) do wykonywania działalności gospodarczej nie daje podstaw prawnych do tego, aby do wymiaru podatku od nieruchomości nie miały zastosowania stawki przewidziane dla budynków lub ich części związanych

z prowadzeniem działalności gospodarczej. Wyłączenie z zakresu przedmiotów opodatkowania związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej dotyczy sytuacji, gdy przedmiot ten nie jest i - jednocześnie - nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej ze względu na zdarzenia niezależne

od podatnika.

Z powyższą interpretacją nie zgodziła się skarżąca Spółka

i po bezskutecznym wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa, złożyła skargę do tut. Sądu, wnosząc o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości. Strona skarżąca podniosła zarzut naruszenia art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. oraz art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60

ze zm., dalej powoływana w skrócie jako "o.p.").

W rozwinięciu stawianych zarzutów skarżąca Spółka wskazała, że naruszenie art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l polega na błędnej jego interpretacji uznającej, iż w okresie trwania prac budowlanych w budynku byłej hali produkcyjnej mającej za cel przebudowanie tej hali celem wykorzystania następnie do prowadzenia działalności handlowej, stan powyższy nie zezwala dla Spółki na uznanie, iż ze "względów technicznych" nie jest ona wykorzystywana przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Naruszenie zaś art. 122 o.p., polega na bezpodstawnym ustaleniu przez organ, iż przebudowa hali zgodnie z decyzją Prezydenta Miasta B.

z dnia [...] czerwca 2010 r. nie stanowi jednoznacznej przesłanki do uznania,

iż przedmiotowa hala ze "względów technicznych" nie może być wykorzystywana przez skarżącą Spółkę przy prowadzeniu działalności gospodarczej, a który to błąd jednoznacznie potwierdza, iż postępowanie dotyczące wydania skarżonej interpretacji indywidualnej nie było prowadzone przez Prezydenta Miasta Białegostoku w sposób budzący zaufanie skarżącej Spółki do organu podatkowego.

W odpowiedzi na skargę, Prezydent Miasta B., wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zasadniczy spór w sprawie pomiędzy skarżącą Spółką a organem dokonującym interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczył ustalenia, czy

w okresie prowadzenia prac budowlanych, polegających na remoncie i rozbudowie hali produkcyjnej, zmierzających do zmiany sposobu użytkowania hali z funkcji produkcyjnej na handlowo-usługową, mają miejsce tzw. "względy techniczne", uzasadniające obniżenie stawki w podatku od nieruchomości, ze stawki przewidzianej dla budynków lub ich części "związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej" na stawkę "pozostałą".

Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. przez grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej należy rozumieć grunty, budynki

i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany

do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Przyjąć zatem należy,

iż co do zasady wszystkie budynki lub ich części, z wyjątkiem budynków mieszkalnych – niezależnie od sposobu wykorzystania, jeżeli znajdują się

w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą mieszczą się w kategorii "związanych z działalnością gospodarczą tego podmiotu" (zob. L. Etel, S. Presnarowicz, G. Dudar, Podatki i opłaty lokalne. Podatek rolny. Podatek leśny. Komentarz, Warszawa 2008).

Na tej przesłance opiera swoje stanowisko skarżąca Spółka wywodząc,

że wskazany na wstępie budynek (hala produkcyjna) "ze względów technicznych nie może być wykorzystywany do prowadzonej działalności", a więc nieuzasadnione jest poddanie jego opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, wg stawek przewidzianych dla budynków lub ich części wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zdaniem Sądu z takim stanowiskiem nie sposób się zgodzić.

W u.p.o.l. brak jest definicji "względów technicznych", która to okoliczności powoduje, iż budynki lub ich części (z wyjątkiem budynków mieszkalnych), mimo znajdowania się w posiadaniu przedsiębiorcy nie są uznawane za związane

z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Skoro brak jest legalnej definicji pojęcia "względy techniczne", należy przyjąć jego rozumienie wynikając z języka potocznego. Podkreślić należy, iż zarówno doktryna, jak i orzecznictwo sądowe wypracowały szereg zasad dotyczących sposobów interpretowania przepisów prawa podatkowego. Przepisy podatkowe powinny być interpretowane ściśle, zgodnie z zasadami wykładni językowej, zaś pozostałe wykładnie (systemowe, celowościowe) są dopuszczalne wyjątkowo - zwłaszcza, gdy terminologia języka potocznego jest nieprecyzyjna i wieloznaczna. Jednocześnie prawo podatkowe nie może być postrzegane, jako swoista pułapka dla podatnika, a jego przepisy powinny być jasne i zrozumiałe. Wątpliwości nie mogą być interpretowane na niekorzyść podatnika. Zatem wobec braku w u.p.o.l., jak i innych przepisach prawa podatkowego definicji "względów technicznych", a także braku zdefiniowania tego pojęcia w prawie budowlanym, należy przyjąć jego znaczenie

z języka potocznego.

Według Słownika języka polskiego pod red. M. Szymczaka (Warszawa 1992 r. t. III s. 486) przez "względy techniczne" uniemożliwiające wykorzystywanie danego obiektu, należałoby rozumieć techniczną niemożliwość korzystania z niego, a zatem niemożliwość dotyczącą spraw związanych ze sposobem jego wykonania.

Z powyższego wynika, iż brak możliwości wykorzystania przedmiotu opodatkowania (budynku) do prowadzenia działalności gospodarczej, powinien mieć charakter trwały. Jednocześnie "względy techniczne" powinny dotyczyć przedmiotu opodatkowania, czyli budynku lub jego części, a nie innych przyczyn, leżących

po stronie podatnika. Wyłączenie budynku lub jego części z prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych nie nastąpi, gdy prowadzenie tej działalności jest niemożliwe ze względów technologicznych, czy też ekonomicznych leżących po stronie przedsiębiorcy.

Pojęcie "względów technicznych" było już przedmiotem analizy orzecznictwa sądowo-administracyjnego. Wskazać należy chociażby na wyrok NSA z dnia

9 stycznia 2009 r. (sygn. II FSK 1354/07, LEX nr 47829), w którym Sąd stwierdził,

że "wykładnia użytego w omawianym przepisie wyrażenia - nie jest i nie może być wykorzystywana do prowadzenia działalności ze względów technicznych - prowadzi do wniosku, iż oznacza ona obiektywne przeszkody sprawiające, że przedmioty opodatkowania nie są i trwale nie mogą być wykorzystywane w działalności gospodarczej. (...) Wskazany charakter przeszkody sprawia, że nie może być ona determinowana wolą (działaniem lub zaniechaniem) podatnika, lecz okolicznościami zewnętrznymi i fizykalnymi, odnoszącymi się do substancji przedmiotu opodatkowania. Chodzić tu może zatem zarówno o takie wady fizyczne budynków

i budowli, które uniemożliwiają w sposób stały korzystanie z nich przez przedsiębiorcę, jak również o inne faktycznie występujące przeszkody. Wyłączenie

z zakresu przedmiotów opodatkowania związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej dotyczy zatem sytuacji, gdy przedmiot ten nie jest i - jednocześnie - nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej ze względu na zdarzenie niezależne od podatnika. Tym samym, przejściowe niewykorzystywanie przez podmiot gospodarczy nieruchomości lub jej części służącej do wykonywania działalności gospodarczej, nie daje podstaw do tego, by do wymiaru podatku

od nieruchomości nie miały zastosowania stawki przewidziane dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą. Nieruchomość taka, mimo chwilowego jej niewykorzystywania, z różnych przyczyn, nie przestaje być nieruchomością związaną z prowadzoną przez dany podmiot działalnością gospodarczą" (zob. wyrok NSA

z dnia 8 kwietnia 1997 r., sygn. akt SA/Po 3225/95, niepubl.; wyrok NSA z dnia

13 lipca 1994 r., sygn. akt III SA 108/94, Monitor Podatkowy 1995/4/114; wyrok NSA z dnia 3 grudnia 1992 r., sygn. akt SA/Kr 1020/92, Serwis Podatkowy 1999/10, s. 15. Poglądy te wyrażono także w orzecznictwie Wojewódzkich Sądów Administracyjnych (por. wyrok WSA w Lublinie z dnia 19 maja 2004 r., sygn. akt I SA/Lu 59/04, POP 2005/3; wyrok WSA w Białymstoku z dnia 30 maja 2006 r., sygn. akt I SA/Bk 95/06, LEX nr 192872).

Z kolei w wyroku z 17 czerwca 2005 r. (sygn. I SA/GI 760/04 niepubl.), WSA

w Gliwicach wskazał, że względy techniczne dotyczą jedynie możliwości wykorzystania konkretnego przedmiotu opodatkowania i są okolicznością faktyczną niezależną od woli przedsiębiorcy, wynikającą bezpośrednio ze stanu technicznego tego przedmiotu, powodującego "zerwanie" jego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. "Względy techniczne" uniemożliwiające przedsiębiorcy wykorzystywanie danej nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej

to takie okoliczności faktyczne (techniczne), które powodują, że dana nieruchomość trwale nie nadaje się do użytku zgodnego z celem prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności (dany przedmiot opodatkowania nie nadaje się do użytku

w prowadzonym przedsiębiorstwie), takie, które mają związek ze stanem technicznym budynku, powodujące, że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia konkretnej działalności wykonywanej przez danego przedsiębiorcę.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego przez skarżącą Spółkę we wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, należało przyjąć, iż nie nastąpiło zerwanie związku spornej hali z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Z pewnością za względy techniczne nie może być uznana taka sytuacja, w której przedmiot opodatkowania (hala produkcyjna) nie może być wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej z przyczyn leżących po stronie przedsiębiorcy - konieczność przeprowadzenia rozbudowy

i remontu. Przejściowe (do czasu zakończenia prac budowlanych) niewykorzystywanie przez skarżącą Spółkę nieruchomości lub jej części służącej

do wykonywania działalności gospodarczej, nie daje podstaw do tego, by do wymiaru podatku od tej nieruchomości nie miały zastosowania stawki przewidziane dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą. Budynek, mimo czasowego jego niewykorzystywania, z różnych przyczyn, nie przestaje być nieruchomością związaną z prowadzoną przez dany podmiot działalnością gospodarczą.

Wskazywana przez skarżącą Spółkę okoliczność, iż fizycznie sporna hala

na czas remontu nie jest wykorzystywana w żaden sposób do prowadzenia działalności gospodarczej, nie ma znaczenia dla oceny, jaka stawka podatkowa powinna być zastosowana przy jej opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Podkreślić należy, iż prowadzenie prac budowlanych, zmierzających do adaptacji istniejącego budynku produkcyjnego na cele handlowo-usługowe, już sam w sobie, stanowi element prowadzenia działalności gospodarczej i nie przesądza

o niemożności wykorzystania nieruchomości do prowadzenia działalności. Wręcz przeciwnie - skoro skarżąca Spółka podjęła się zmodernizowania istniejącej hali, celem jej wykorzystania w ramach działalności handlowo-usługowej, świadczy to,

iż nie istnieją przeszkody o charakterze technicznym, uniemożliwiającym obecnie

i w przyszłości, wykorzystywania tego obiektu do prowadzenia działalności gospodarczej.

Zaznaczyć należy, iż w orzecznictwie wskazuje się, że nawet zawieszenie prowadzenia działalności gospodarczej przez podatnika, nie jest tożsame

z zaprzestaniem jej prowadzenia. W dalszym ciągu podatnik jest przedsiębiorcą,

a w konsekwencji znajdujące się w jego posiadaniu budynki powinny być opodatkowane według stawek najwyższych, związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Podobnie wypowiedział się NSA, stwierdzając w wyroku

z 14 grudnia 1993 r. SA/Ka 960/90, LEX nr 23257, iż czasowe zawieszenie działalności gospodarczej lub pozostawienie "w stanie likwidacji" podmiotu podatkowego nie oznacza ustania jego bytu prawnego i nie uzasadnia zmiany przeznaczenia gruntów i budynków jako związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu u.p.o.l. Także WSA w Olsztynie w wyroku z dnia

3 października 2007 r., sygn. akt I SA/Ol 302/07 LEX nr 469580, stwierdził,

że czasowe niewykorzystywanie budynków lub zawieszenie działalności nie

ma znaczenia dla zasadności ich opodatkowania stawkami jako przy działalności gospodarczej. Przyjąć zatem należy, że skoro brak wykorzystywania przedmiotu opodatkowania na działalność gospodarczą, w wyniku jej zawieszenia, nie wpływa na obniżenie stawek w podatku od nieruchomości, to tym bardziej prowadzenie przez przedsiębiorcę prac remontowo - budowlanych, zmierzających do zmiany funkcji hali z produkcyjnej na handlowo-usługową, nie powoduje, iż budynek taki nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. W takich przypadku nie mamy do czynienia ze "względami technicznymi", o których mowa

w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, dającymi możliwość zastosowania tzw. stawki pozostałej w podatku

od nieruchomości.

W ocenie Sądu, o braku związku spornej hali z działalnością gospodarczą nie może świadczyć fakt zaprzestania, w okresie prac budowlanych, dokonywania przez skarżącą Spółkę odpisów amortyzacyjnych od tego środka trwałego, na które wskazywał pełnomocnik skarżącej Spółki na rozprawie w dniu 10 sierpnia 2011 r. Powyższe zagadnienie odnosi się wyłącznie do kwestii prawidłowego prowadzenia rachunkowości przez skarżącą Spółkę, a nie ustalania możliwości prowadzenia

w określonym budynku (hali) działalności gospodarczej. Wskazać przy tym należy,

że także w okresie zawieszenia prowadzenia działalności gospodarczej, znajdujące się w posiadaniu podatnika środki trwałe nie podlegają amortyzacji, co jak wskazano powyższej, nie ma wpływu na prawidłowość zastosowana najwyższej stawki podatkowej w podatku od nieruchomości.

W świetle powyższego Sąd za bezzasadne uznał podniesione w skardze zarzuty i na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.