Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Alina Balicka, Sędzia WSA Aneta Dąbrowska, Protokolant sekr. sąd. Izabela Urbaniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi G. K. na decyzję Głównego Geodety Kraju z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia upomnienia 1. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Głównego Geodety Kraju z dnia [...] czerwca 2011 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3. zasądza od Głównego Geodety Kraju na rzecz skarżącego G. K. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzją z dnia [...] listopada 2011 r. Główny Geodeta Kraju, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 127 § 3 K.p.a., po rozpatrzeniu wniosku G.K. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Głównego Geodety Kraju z dnia [...] czerwca 2011 r. w sprawie udzielenia upomnienia G.K. utrzymał w mocy ww. decyzję Głównego Geodety Kraju.

Do wydania zaskarżonej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym: do Głównego Geodety Kraju wystąpił wnioskiem z dnia [...] lutego 2011 r. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa [...] o zastosowanie jednej z kar, o których mowa w art. 46 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne wobec Pana G.K. w związku ze skargą mieszkańców wsi O. gmina W. na przeprowadzone przez G.K. czynności geodezyjne polegające na wznowieniu znaków (punktów) granicznych działki nr [...], stanowiącej drogę powiatową nr [...] położoną w obrębie O. gmina W.

Po szczegółowym zapoznaniu się z treścią przesłanego wniosku o zastosowanie sankcji dyscyplinujących oraz całym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, Główny Geodeta Kraju pismem z dnia [...] marca 2011 r. wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie naruszenia przez G.K. art. 42 ust. 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne. Pismem z dnia [...] kwietnia 2011 r. G.K. odniósł się do postawionych mu zarzutów, wyjaśnił iż autorzy skargi sprzeciwili się jedynie przebiegowi wyznaczonej granicy, natomiast żadna z zainteresowanych stron nie podniosła zarzutu o braku informacji na temat prowadzonych prac. G.K. nie zgodził się ze stanowiskiem Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Ł. odnośnie zarzuconych mu uchybień podczas wykonywania omawianych czynności geodezyjnych. Pan G.K. uważa także, iż prawidłowo zawiadomił małżeństwa zamieszkujące pod jednym adresem.

Główny Geodeta Kraju decyzją nr [...] z dnia [...] czerwca 2011 r. udzielił G.K. kary upomnienia.

G.K. zgodnie z art. 127 § 3 k.p.a. złożył do Głównego Geodety Kraju wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Zarzucił on wydanej przez Głównego Geodetę Kraju decyzji naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 39 ust. 3 oraz art. 32 ust. 1-4 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne przez przyjęcie, iż geodeta dokonał stabilizacji niezgodnie z obowiązującymi przepisami. G. K. ponadto zarzucił sprzeczność w ustaleniach poczynionych przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego przez przyjęcie, iż dokonał stabilizacji punktów granicznych znakami granicznymi pomimo braku zgody zainteresowanych oraz nie powiadomił stron zgodnie z przepisami kodeksu postępowania administracyjnego. G.K. podniósł także, iż przedmiotowy operat techniczny został przyjęty do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, a przed przyjęciem został poddany kontroli, zatem należy uznać, że został wykonany prawidłowo. Geodeta wniósł także o uchylenie kary upomnienia.

Rozpoznając sprawę na skutek wniesionego wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy Główny Geodeta Kraju wskazał, iż zgodnie z zapisem art. 39 ust. 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne o czynnościach wznowienia znaków granicznych zawiadamia się zainteresowane strony. Do zawiadomień stosuje się przepisy art. 32 ust. 1-4. Mając na względzie powyższe, a także art. 28 i art. 40 k.p.a. doręczenie zawiadomienia winno być kierowane do strony imiennie, jako indywidualnie oznaczonego adresata. Jednakże zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 czerwca 2007 r. (II OSK 964/06) doręczenie przesyłki zaadresowanej wspólnie do obojga małżonków do rąk jednego jest skuteczne również wobec drugiego małżonka chyba, że zakwestionuje on i podważy taki sposób doręczenia. Analogii można dopatrywać się uregulowanym w art. 43 k.p.a. doręczeniu zastępczym dorosłym domownikom tj. w przypadku nieobecności adresata pismo doręcza się, za pokwitowaniem, dorosłemu domownikowi (...). Wobec powyższego Główny Geodeta Kraju postanowił uwzględnić argumentację G.K. o skuteczności zawiadomienia obojga małżonków poprzez skierowanie do nich łącznie jednego pisma. Jednakże zdaniem organu nałożenie kary pozostaje nadal zasadne w związku z naruszeniem przez G.K. art. 39 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne.

Odnosząc się do twierdzeń G.K., iż przedmiotowe opracowanie geodezyjne zostało przyjęte do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, jako wykonane prawidłowo należy wskazać, iż potwierdzenie faktu przyjęcia do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego pracy geodezyjnej, po uprzednio przeprowadzonej kontroli dokumentacji technicznej w trybie określonym w § 9 rozporządzenia w sprawie zgłaszania prac geodezyjnych i kartograficznych, ewidencjonowania systemów i przechowywania kopii zabezpieczających bazy danych, a także ogólnych warunków umów o udostępnianie tych baz, stanowi urzędowy dowód stwierdzonych w tej dokumentacji technicznej okoliczności w rozumieniu art. 76 ust. 1 k.p.a. W wyniku kontroli w protokole wznowienia granic działki ewidencyjnej nr [...] stwierdzono kilka usterek, w tym m. in. nakazano uzupełnić pkt 5, 6 i 12. Wykonawca uzupełnił w/w punkty protokołu i usunął inne usterki. W rezultacie dokumentacja techniczna została przyjęta do zasobu. Potwierdzenie przyjęcia do zasobu dokumentacji technicznej, w tym protokołu wznowienia granic, w którym wykonawca wskazał na dokonanie stabilizacji znaków granicznych, stanowi urzędowy dowód stwierdzonych w tej dokumentacji technicznej okoliczności. Wzruszenie mocy tego dokumentu urzędowego jest możliwe poprzez przeprowadzenie przeciwdowodu, którym w żadnym razie nie może być samo tylko oświadczenie strony. Główny Geodeta Kraju formułując zarzut wobec geodety naruszenia art. 39 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne oparł się na protokole wznowienia granic, który został przyjęty do zasobu.

Stosownie do treści art. 42 ust. 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne osoby wykonujące samodzielne funkcje w dziedzinie geodezji i kartografii są obowiązane wykonywać swoje zadania z należytą starannością, zgodnie z zasadami współczesnej wiedzy technicznej i obowiązującymi przepisami prawa. Tak więc wykonanie z naruszeniem przepisów dotyczących geodezji i kartografii chociażby jednej pracy geodezyjnej może skutkować nałożeniem sankcji dyscyplinujących wynikających z art. 46 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne.

Zdaniem organu postępowanie G.K. świadczy o tym, iż nie wykonuje swoich zadań z należytą starannością i zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. W przypadku prac geodezyjnych związanych ze wznowieniem położenia znaków (punktów) granicznych, wyznacznikami należytej staranności są przepisy ustalające zasady wykonywania tego rodzaju prac, w tym wymogi określone w instrukcjach technicznych, służące jak najlepszemu i poprawnemu wykonaniu prac geodezyjnych i kartograficznych z jednoczesnym zabezpieczeniem interesów wszystkich zainteresowanych stron. Ze zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności stanowiska [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego i załączonych do wniosku o ukaranie dokumentów potwierdzających te ustalenia jednoznacznie wynika, iż Pan G.K. wykonując omawianą pracę geodezyjną naruszył przepisy art. 39, art. 42 ust. 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, a także § 16 rozporządzenia w sprawie rozgraniczania nieruchomości.

Ponadto organ wskazał, iż winien podać przesłanki, jakimi kieruje się przy wyborze rodzaju kary, mając na uwadze stopień zawinienia sprawcy oraz rodzaj i charakter naruszenia. W tym bowiem zakresie działa w granicach uznania administracyjnego. W przypadku kwestionowania należytej staranności geodety należy wskazać, na czym owa staranność winna polegać i dlaczego nie została dochowana. Należy także rozważyć, jaki stopień zawinienia charakteryzuje działanie ukaranego (wina umyślna, nieumyślna), rodzaj winy bowiem zawsze ma znaczenie przy wyborze kary. Podstawę prawną rozstrzygnięcia Głównego Geodety Kraju stanowił art. 46 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne. Zdaniem Głównego Geodety Kraju nie budzi wątpliwości, iż G.K. naruszył przepisy prawa m.in. art. 39, art. 42 ust. 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, a także § 16 rozporządzenia w sprawie rozgraniczenia nieruchomości. Analizując jej stopień, Główny Geodeta Kraju doszedł do wniosku, iż w rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z winą nieumyślną. Niewątpliwie jednak geodeta dopuścił się czynu bezprawnego. Czyn został popełniony m.in. przez zaniechanie polegające na podjęciu czynności wznowienia znaków /punktów/ granicznych wraz z ich stabilizacją, pomimo iż nie były poinformowane wszystkie strony postępowania, a także sporna była lokalizacja wznowionych znaków. Wymaga zauważyć, iż jako zawinione mogą być kwalifikowane wyłącznie zachowania bezprawne.

Organ nie ma wątpliwości, iż do naruszenia przepisów doszło z winy geodety. W ocenie Głównego Geodety Kraju w niniejszej sprawie geodeta nie zachował elementarnych zasad ostrożności i wymogów ustalonych dla dokonywania czynności dotyczących wznowienia znaków (punktów) granicznych.

Ustawodawca w art. 46 ust. 1 ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne określił katalog kar dyscyplinarnych, aby umożliwić zastosowanie kary najbardziej adekwatnej do stopnia (wagi) popełnionych uchybień przez uprawnionego geodetę. Wobec powyższego, jako że G.K. po raz pierwszy naruszył obowiązujące w geodezji i kartografii przepisy prawa, a charakter popełnionych uchybień nie jest rażący, nałożono na niego pierwszą w katalogu karę. Główny Geodeta Kraju uznał zatem, iż kara upomnienia jest współmierna do popełnionych uchybień.

Pismem z dnia [...] stycznia 2012 r. G.K. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zarzucając decyzji

- naruszenie art. 39 i art. 46 ust. 3 ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne oraz § 16 rozporządzenia w sprawie rozgraniczenia nieruchomości, poprzez przyjęcie iż skarżący dokonała stabilizacji znaków niezgodnie obowiązującymi przepisami;

- sprzeczność ustaleń faktycznych poczynionych przez Głównego Geodetę Kraju z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego a w szczególności poprzez przyjęcie, iż skarżący dokonał stablilizacji znaków niezgodnie z obowiązującymi przepisami i nie powiadomił stron o przeprowadzonych czynnościach.

Wobec powyższych zarzutów skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu rozwinął powyższe zarzuty podkreślając, iż nie dokonał stabilizacji znaków granicznych, gdyż strony nie wyraziły zgody na wskazany przebieg granicy. Ponownie przyznał, iż informacja dotycząca stabilizacji znaków umieszczona w protokole wznowienia granic powinna być usunięta skoro do stabilizacji nie doszło.

Wskazał ponadto, iż w grudniu 2011 r. przeprowadzona została kontrola jego działalności przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego, która jak wynika z protokołu potwierdziła profesjonalizm skarżącego w zakresie wykonywanych przez niego prac. Skarżący podkreślił, iż kontrolą objęty została również operat [...] zakwestionowany w niniejszym postępowaniu przez Głównego Geodetę Kraju.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej, przy czym w świetle przepisu § 2 powołanego artykułu, kontrola ta jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Ponadto, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi tekst jednolity Dz. U. z 2012r. poz. 270 zwanej dalej p. p. s. a.).

Oceniając wydane w sprawie decyzje w oparciu o powyższe kryteria Sąd rozpoznający niniejszą sprawę doszedł do przekonania, że zarówno zaskarżona decyzja jak i decyzja z dnia [...] czerwca 2011 r. - naruszają przepisy postępowania, co mogło mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie organ administracji nie zebrał i nie rozpatrzył w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego do czego zobowiązany jest na podstawie art. 7 i 77 k.p.a., nie wykazując należytej dbałości o dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy. Zebrane natomiast w sprawie dowody ocenił z naruszeniem zasady zawartej w art. 80 k.p.a. tj. swobodnej oceny dowodów. W konsekwencji uzasadnienia wydanych decyzji nie spełniają wymogów określonych w art. 107 § 3 k.p.a.

Stosownie do treści art. 42 ust. 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086 z późn. zm.) osoby wykonujące samodzielne funkcje w dziedzinie geodezji i kartografii są obowiązane wykonywać swoje zadania z należytą starannością, zgodnie z zasadami współczesnej wiedzy technicznej i obowiązującymi przepisami prawa. Jak stanowi przepis art. 46 ust. 1 cyt. wyżej ustawy osobom, o których mowa w art. 42 (geodetom uprawnionym), które ze swojej winy naruszyły przepisy art. 42 ust. 3 można udzielić upomnienia, nagany z wpisem do centralnego rejestru osób posiadających uprawnienia zawodowe, zawiesić wykonywanie uprawnień zawodowych na okres od 6 miesięcy do jednego roku, zawiesić wykonywanie uprawnień do czasu ponownego złożenia egzaminu z wynikiem pozytywnym, a w końcu odebrać uprawnienia zawodowe z możliwością ubiegania się o ponowne ich uzyskanie po upływie 3 lat od dnia odebrania.

Wymieniony przepis zawiera zamknięty katalog kar dyscyplinarnych, jaki może w drodze decyzji administracyjnej zastosować Główny Geodeta Kraju na wniosek Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego (ust. 2 art. 46). Z powyższych uregulowań prawnych wynika, że tego rodzaju decyzje podejmowane są w ramach uznania administracyjnego. W literaturze przedmiotu i orzecznictwie przyjmuje się, że decyzje administracyjne oparte na uznaniu wymagają od organu dokładnego podania w uzasadnieniu motywów podjętego rozstrzygnięcia. Przed wydaniem natomiast rozstrzygnięcia stosownie do art. 7 k.p.a.

i art. 77 § 1 k.p.a. organ administracji ma obowiązek wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności istotnych dla sprawy.

Oznacza to, że w postępowaniach toczących się w oparciu o art. 46 ust. 1 ustawy organ ma obowiązek ustalić bezspornie stan faktyczny sprawy i dokonać subsumcji tego stanu faktycznego do normy prawa materialnego przewidującego określoną sankcję. Sąd zauważa pewne podobieństwo w mechanizmach rządzących postępowaniami dyscyplinarnymi do postępowań karnych opartych na normach prawa karnego materialnego, które przejawiają się obowiązkiem w pierwszej kolejności ustalenia stanu faktycznego, a następnie z reguły przypisaniem sankcji za naruszenie normy w graniach przewidzianych przez prawo. W sprawach tych zatem znaczenie będzie miał stopień zawinienia sprawcy czynu (vide wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 lipca 2005r. sygn. akt IV SA/Wa 316/05). Nie oznacza to, że decyzja o nałożeniu kary dyscyplinarnej traci w ten sposób charakter decyzji uznaniowej. Przepis art. 46 ust. 1 ustawy przewiduje bowiem, że Główny Geodeta Kraju może nałożyć na geodetę wymienione po kolei sankcje, których gradacja jest widoczna i nie pozostawia wątpliwości, że kara wymierzona zaskarżoną decyzją ma charakter najostrzejszy. Jednocześnie popełnienie przez geodetę przewinienia nie wiąże się automatycznie z koniecznością jego ukarania. Główny Geodeta Kraju może odstąpić od wymierzenia takiej kary, jeżeli w ramach uznania administracyjnego dojdzie do przekonania, iż istnieją okoliczności pozwalające na takie rozstrzygnięcie, za wyjątkiem przewinień określonych w art. 43 ust. 3 (vide wyrok WSA z dnia 6 grudnia 2007r. sygn. akt IV SA/Wa 2153/07).

Rolą zatem organu w tego rodzaju postępowaniach jest wykazanie, że doszło do przewinienia, obwiniony nie był poprzednio karany za te same czyny, a w końcu wykazanie, że stopień zawinienia i dotychczasowy przebieg działalności geodety uzasadniają zastosowaną sankcję.

W niniejszej sprawie Główny Geodeta Kraju po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego orzekł o udzieleniu upomnienia G.K.. Zdaniem organu skarżący wykonując zleconą mu w 2010 r. roku pracę wznowienia granic dokonał stabilizacji znaków granicznych pomimo, iż w świetle obowiązujących przepisów brak było podstaw do dokonania tej stabilizacji.

Skarżący natomiast zarówno w toku postępowania jak i w skardze podkreślał, iż nie dokonał stabilizacji znaków granicznych, gdyż strony nie wyraziły zgody na wskazany przebieg granicy. Przyznał jednocześnie, że informacja dotycząca stabilizacji znaków umieszczona została w protokole wznowienia granic, albowiem skarżący był przekonany iż do wznowienia granic dojdzie. Potwierdził, również że informacja ta powinna być usunięta skoro do stabilizacji nie doszło. W jego ocenie uchybienie to pozostaje jednak bez wpływu na prawidłowość dokonanych czynności.

Główny Geodeta Kraju opierając się na wskazanym zapisie protokołu wznowienia granic uznał, iż do stabilizacji znaków granicznych doszło. W ocenie Sądu powyższe świadczy o tym, iż organ nie podjął wszelkich działań mających na celu wyjaśnienie powyższej okoliczności. Zauważyć bowiem należy, iż do protokołu wznowienia granic dołączone są mapy, na których umieszczone są zapisy, iż do wznowienia granic na poszczególnych odcinkach nie doszło z uwagi na sprzeciw właścicieli nieruchmości. W tej sytuacji organ zobowiązany był ocenić jakie znaczenie w świetle całej dokumentacji sporządzonej przez skarżącego i przyjętej do zasobu ma zapis w protokole dotyczący stabilizacji znaków i czy można go w tej sytuacji traktować jako omyłkowy.

W ocenie Sądu w przypadku wymierzenia kary administracyjną zawinienie musi być obiektywne i nie budzące wątpliwości. W ocenie Sadu niezrozumiałe jest, iż poszczególne organy oceniając tę samą dokumentację dokonują odmiennej jej oceny. Bezspornie przedmiotowy operat przyjęty został do zasobu do Państwowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego jako prawidłowy.

Podkreślenia wymaga, iż opracowanie przyjęte do zasobu korzysta z mocy dowodowej dokumentu urzędowego (art. 76 § 1 kpa). Niedopuszczalna jest sytuacja, w której na potrzeby postępowania dyscyplinarnego opracowanie przyjęte do zasobu uznane zostało za nieprawidłowe, w kwestiach istotnych przy czym równocześnie nadal pozostaje w zasobie ze wszystkimi konsekwencjami prawnymi tego stanu (stanowi podstawę do ujawniania danych w ewidencji gruntów i budynków czy sporządzania kolejnych prac geodezyjnych i kartograficznych).

Ponadto skarżący wskazał, iż w grudniu 2011 r. przeprowadzona została kontrola jego działalności przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego, która jak wynika z protokołu potwierdziła profesjonalizm skarżącego w zakresie wykonywanych przez niego prac. Skarżący podkreślił, iż kontrolą objęty została również operat [...] zakwestionowany w niniejszym postępowaniu przez Głównego Geodetę Kraju.

Biorąc pod uwagę, iż wydanie decyzji administracyjnej o wymierzeniu kary administracyjnej jest bardzo dolegliwą karą uznać należy, iż obowiązkiem organu rozpatrującego sprawę jest nie budzące wątpliwości ustalenie istnienia bądź nieistnienia przesłanek do jej orzeczenia. Obowiązek ten wynika z zasady dążenia do prawdy obiektywnej określonej w art. 7 k.p.a., tj. organy administracji publicznej powinny podejmować wszelkie działania niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i w tym celu obowiązane są w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy (art. 77 § 1 k.p.a.), a następnie ocenić czy dana okoliczność została udowodniona. Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 80 k.p.a organ administracji ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona. Przepis ten wyraża równocześnie zasadę prawdy obiektywnej jak też zasadę swobodnej oceny dowodów. Organ prowadzący postępowanie musi dążyć do ustalenia prawdy materialnej i według swej wiedzy, doświadczenia oraz wewnętrznego przekonania ocenić wartość dowodową poszczególnych środków dowodowych.

Mając na uwadze powyższe Sąd doszedł do przekonania, że sprawa wymaga ponownej szczegółowej analizy we wskazanym wyżej kierunku, sąd administracyjny nie czyni bowiem własnych ustaleń w sprawie, a jedynie ocenia zaskarżony akt pod względem jego zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi. Taka kontrola jest jednak możliwa tylko w warunkach wyczerpujących istotę zagadnień ustaleń faktycznych i prawnych dokonanych przez organ administracyjny rozstrzygający sprawę, których w niniejszej sprawie nie poczyniono.

Dlatego też Sąd działając na podstawie art. 145 § 1 pkt c) p. p. s. a. orzekł jak w sentencji. Na podstawie art. 152 orzekł o niewykonywaniu uchylonych decyzji do czasu uprawomocnienia się wyroku. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 p.p.s.a.