Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz Sędzia WSA Jolanta Górska Asesor WSA Magdalena Dobek – Rak (spr.) Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Pazdykiewicz po rozpoznaniu w dniu 30 września 2020 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi M. G. na decyzję Wojewody z dnia 12 lutego 2019 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta z dnia 20 października 2017 r., nr [...] stacja bazowa, 2. zasądza od Wojewody na rzecz skarżącego M. G. kwotę 997 (dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

M. G. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na decyzję Wojewody z dnia 12 lutego 2019 r., nr [..], utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia 20 października 2017 r., nr [..], udzielającą pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej A. (obecnie B.) na dachu budynku przy ul. G. w G. wraz z wykonaniem zasilania energetycznego, działka nr [..] i [..], obręb [..].

Zaskarżona decyzja została wydana w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Decyzją nr [..] z dnia 20 października 2017 r., Prezydent Miasta, po rozpoznaniu wniosku A., zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę dla inwestycji polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej, na dachu istniejącego budynku przy ul. G. w G., wraz z wykonaniem przyłącza elektroenergetycznego, działka nr [..] i [..], obręb [..].

W uzasadnieniu decyzji organ architektoniczno-budowlany przedstawił przebieg postępowania, w tym wskazał na zastrzeżenia: mieszkańców budynków położonych przy ul. G. i ul. W. w G. w odniesieniu do przedstawionej analizy kwalifikacyjnej oraz raportu środowiskowego, Spółdzielni Mieszkaniowej oraz P. D., który zwrócił uwagę na potrzebę doprecyzowania wysokości budynku przy ul. G. w G., parametrów mocy i kierunków emitowanego pola elektromagnetycznego istniejącego już sytemu anten stacji bazowej w oparciu o pomiary wyspecjalizowanego biegłego.

Organ odnosząc się do zastrzeżeń wyjaśnił, że inwestor przedłożył opinię Wydziału Środowiska Urzędu Miasta, z której wynika, że planowane przedsięwzięcie nie wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Ponadto, organ zaznaczył, że w raporcie kwalifikacyjnym przedłożonym przez inwestora uwzględniono sumaryczną moc obu stacji bazowych, tj. planowanej oraz istniejącej stacji bazowej.

Odwołanie od powyższej decyzji Prezydenta Miasta wniosła Spółdzielnia Mieszkaniowa zarzucając brak oceny oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na środowisko oraz nieprawidłowe zawiadomienie stron o wydaniu decyzji. Odwołanie wniósł także M. G., zarzucając organowi pominięcie okoliczności, że planowana inwestycja wprowadzi trwałe uciążliwości poza terenem, do którego inwestor ma tytuł prawny. Według odwołującego pochylenie anten jest inne niż te określone na pola elektromagnetycznego o wartościach ponadnormatywnych na wszystkich azymutach. Zdaniem odwołującego nie został ustalony zasięg pola elektromagnetycznego o wartościach ponadnormatywnych dla pochyleń maksymalnych. Odwołujący zarzucił także, że organ I instancji niezasadnie przyjął, iż w sprawie nie jest wymagana ocena oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na środowisko mimo, że osie głównych wiązek promieniowania znajdują się w miejscach potencjalnie możliwych do zabudowy oraz z uwagi na dokonanie kwalifikacji dla pojedynczego elementu przedsięwzięcia.

Odwołujący się ponadto zarzucił naruszenie przepisów postępowania poprzez sporządzenie decyzji w sposób uniemożliwiający jej odkodowanie z uwagi na: brak podania maksymalnych tiltów możliwych do uzyskania dla danej anteny, niewskazanie, jaka jest dopuszczalna maksymalna wysokość zabudowy z jednoczesnym przyjęciem, że osie głównych wiązek promieniowania wystąpią na wysokościach niemożliwych do zabudowy, brak podania mocy anten radioliniowych wraz z określeniem, czy wejdą one w superpozycję z antenami sektorowymi, brak podania metody obliczeniowej oraz określenia jej maksymalnego błędu, brak podania, czy uwzględniono w obliczeniach zjawisko odbić pól elektromagnetycznych od naturalnych przeszkód, brak jakiejkolwiek analizy udowadniającej, że inwestycja nie wprowadzi ograniczeń w zagospodarowaniu terenu.

Odwołania o tożsamej treści co odwołanie M. G. wnieśli również M. K., J. K., B. H., W. S., K. D. i A. B.

W toku postępowania odwoławczego organ wezwał inwestora do usunięcia rozbieżności pomiędzy przedłożonym projektem budowlanym w zakresie danych zawartych w opisie przedsięwzięcia i konfiguracji stacji bazowej a rysunkami przedstawiającymi przewidywane obszary pól elektromagnetycznych o poziomach wyższych od dopuszczalnych. W konsekwencji inwestor przedłożył "Kwalifikację przedsięwzięcia" sporządzoną zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 roku w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.

Pismem z dnia 6 sierpnia 2018 r. M. G. uzupełnił odwołanie wskazując na brak analizy anten przy uwzględnieniu możliwych tiltów dla danych urządzeń, przedstawiając jednocześnie kartę katalogową projektowanych anten.

Pismem z dnia 5 października 2018 r. inwestor poinformował, że postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2018 r. Sąd Rejonowy, wpisał do rejestru przedsiębiorców KRS podział A. poprzez przeniesienie części majątku stanowiącego zorganizowaną część przedsiębiorstwa na B., w tym inwestycji objętej przedmiotowym postępowaniem, co spowodowało wstąpienie tego ostatniego podmiotu we wszystkie prawa i obowiązki A. przypisane w planie podziału z dnia 26 lutego 2018 r.

Decyzją z dnia 12 lutego 2019 r., nr [..], Wojewoda utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia 20 października 2017 r. o udzieleniu pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej A.. (obecnie B.) na dachu budynku przy ul. G. w G. wraz z wykonaniem zasilania energetycznego, działka nr [..] i [..], obręb [..].

W uzasadnieniu organ odwoławczy, powołując się na przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane wskazał, że inwestor spełnił wszystkie wymogi warunkujące wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę. Inwestor złożył oświadczenie o dysponowaniu nieruchomością na cele budowlane, złożył, zgodnie z art. 33 ust. 2 pkt 1 Prawa budowlanego cztery egzemplarze projektu budowalnego sporządzonego przez osoby posiadające wymagane uprawnienia budowlane i legitymujące się aktualnym na dzień sporządzenia projektu wpisem na listę członów we właściwej izbie samorządu zawodowego. Organ odwoławczy wskazał, że teren planowanej inwestycji nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Organ wyjaśnił, że przy tego rodzaju przedsięwzięciach głównym czynnikiem fizycznym, który może zagrażać środowisku jest promieniowanie elektromagnetyczne i z tego powodu odwołał się do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (t.j. Dz. U. 2016, poz. 61 ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz.U. z 2003, Nr 192, poz. 1883 ze zm.) jako podstawowych aktów określających standardy jakości środowiska w zakresie ochrony ludności i środowiska przed polami elektromagnetycznymi. Organ odwoławczy zaznaczył, że istotne w niniejszej sprawie jest ustalenie, czy poziom fal elektromagnetycznych emitowanych przez planowaną inwestycję w połączeniu z dotychczasową stacją bazową jest dopuszczalny. Wskazał w dalszej kolejności, że w zakresie planowanej stacji bazowej o częstotliwości od 300 MHz do 300 GHz dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycznych wynoszą 7 V/m lub wartość skuteczną natężenia pola elektrycznego równą 7 V/m lub wartość średniej gęstości mocy pola elektromagnetycznego równą 0,1 W/m2. Organ odwoławczy zaznaczył, że w projekcie budowlanym ustalenie gęstości mocy stacji bazowej na poziomie nieprzekraczającym 0,1 W/m2 odpowiada prawu, gdyż spełnienie takich wymagań jest warunkiem wystarczającym dla spełnienia wymogów przepisów o ochronie środowiska. Według Wojewody zgromadzony materiał dowodowy potwierdza, iż promieniowanie projektowanych anten radioliniowych nie będzie docierać do miejsc dostępnych dla ludności.

Organ odwoławczy wskazał także, że wbrew twierdzeniom odwołujących inwestor uwzględnił skutki planowanego przedsięwzięcia dla środowiska. Przedłożony przez inwestora projekt budowlany w rozdziale zatytułowanym "Analiza środowiskowa" uwzględnia maksymalne pochylenie wiązki głównej promieniowania (tilty), morfologię terenu, a także istniejącą zabudowę oraz odpowiednie zwymiarowanie. Organ odwoławczy zaznaczył, że wbrew twierdzeniom skarżącego, analiza projektu budowlanego uwzględnia skumulowane oddziaływania wszystkich sektorowych anten z uwzględnieniem istniejącej stacji. Organ wskazał, że obliczony przez inwestora skumulowany z oddziaływaniem istniejącej stacji zasięg występowania pól elektromagnetycznych o poziomie oddziaływania wyższym niż dopuszczalny, tj. większym lub równym wartości 0,1 W/m2, dla anten sektorowych przy minimalnym pochyleniu wiązki sięga do wysokości 2,1 m ponad budynkiem na azymucie 150º, 9,8 m na azymucie 290º, 7,9 m na azymucie 40º, natomiast przy maksymalnym pochyleniu wiązki zasięg ten wynosi odpowiednio: na azymucie 150º - 2,1 m, na azymucie 290º – 5,8 m, na azymucie 40º – 3,9 m. Obszary występowania wskazanych pól są zlokalizowane w przestrzeni ponad kilkoma sąsiednimi działkami wzdłuż osi głównych wiązek, przy czym nie są one zlokalizowane w miejscach, które mogą być uznane za dostępne dla ludności, tj. w odległości wynoszącej co najmniej 2,1 m ponad istniejącą zabudowę. Analiza wyników emisji pola elektromagnetycznego od planowanej stacji wykazała, że w miejscach dostępnych dla ludności nie zostaną przekroczone standardy jakości środowiska określone w rozporządzeniu. Obszary pól o poziomach wyższych od dopuszczalnych nad tymi strefami wystąpią na wysokości 14,9 m n.p.t. Wskazano, ze w obszarze występowania ponadnormatywnych wartości pól poziomów elektromagnetycznych nie ma miejsc dostępnych dla ludności.

Ze względu na przewidywane przez inwestora usytuowanie anten przy maksymalnym pochyleniu wiązki anten stwierdzono, że w odległości 200 m w osiach głównych wiązek promieniowania nie znajdują się miejsca dostępne dla ludności. Miejsca takie nie występują również w miejscach potencjalnie możliwej zabudowy.

Odnosząc się do zarzutów odwołań, Wojewoda wskazał, że inwestor w przedłożonej kwalifikacji przedsięwzięcia dokonał oceny skumulowanej mocy anten zarówno planowanego przedsięwzięcia, jak i istniejącej sieci bazowej. Organ przywołał przy tym orzecznictwo sądów administracyjnych opowiadające się za wyznaczaniem równoważnej mocy promieniowanej izotropowo dla każdej pojedynczej anteny choćby znajdowały się na terenie jednego zakładu lub obiektu.

Na tej podstawie organ odwoławczy uznał, że planowane przedsięwzięcie nie jest przedsięwzięciem zawsze znacząco oddziałującym lub mogącym potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, a w konsekwencji nie było potrzeby uzyskania decyzji środowiskowej, co potwierdza opinia Wydziału Środowiska Urzędu Miasta.

W skardze zarzucono:

1. naruszenie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 64 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 135 Prawa ochrony środowiska w powiązaniu z art. 4 oraz 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego poprzez nieuwzględnienie w dokumentacji pola elektromagnetycznego emitowanego przez istniejącą inną stację znajdującą się na tym samym obiekcie. Ponadto, nie uwzględniono metody obliczeniowej oraz zjawiska odbić, co jest tożsame z nieustaleniem faktycznego obszaru oddziaływania na środowisko;

2. art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z § 2 ust. 1 pkt 7 oraz § 3 ust. 1 pkt 8 lit. f rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 09 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (t.j. Dz. U. 2013, poz. 1235 ze zm.) poprzez przyjęcie, iż kwalifikacja dokonywana jest dla tiltów anten wskazanych prze inwestora a nie maksymalnych określonych w karcie katalogowej anteny.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu skargi skarżący rozwinął podniesione zarzuty, przywołując bogate orzecznictwo sądów administracyjnych na ich poparcie. W ocenie skarżącego, organ II instancji nie dysponował materiałem dowodowym pozwalającym na wydanie decyzji.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu 30 września 2020 r. Sąd dopuścił do udziału w sprawie, na podstawie art. 33 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., C.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Przeprowadzona przez Sąd kontrola legalności zaskarżonej decyzji Wojewody oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta z dnia 20 października 2017 r. doprowadziła do wniosku, że oba rozstrzygnięcia wydane zostały z naruszeniem przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Zainicjowana skargą kontrola legalności objęła decyzje rozstrzygające o wniosku inwestora o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę dla inwestycji polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej A., na dachu budynku przy ul. G. w G. wraz z zasilaniem energetycznym, na działkach nr [..] i [..] obr. [..].

Materialnoprawną podstawę kontrolowanych w sprawie decyzji stanowił art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. z Dz.U. z 2018 r., poz. 1202 zm.), zwanej dalej p.b., zgodnie z którym przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza:

1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, oraz zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7;

4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7;

5) spełnienie wymagań określonych w art. 60 ust. 1 pkt 1-3 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. o Krajowym Zasobie Nieruchomości (Dz. U. poz. 1529 i 2161 oraz z 2018 r. poz. 756) - w przypadku inwestycji na nieruchomości wchodzącej w skład Zasobu Nieruchomości, o którym mowa w tej ustawie, oddanej w użytkowanie wieczyste lub sprzedanej w trybie określonym w art. 53 ust. 1 lub 2 tej ustawy, przeznaczonej na wynajem o czynszu najmu określonym zgodnie z przepisami rozdziału 7 tej ustawy, zwanej dalej "inwestycją KZN".

Powyższe kwestie powinny być przedmiotem rzetelnej kontroli i weryfikacji przeprowadzanej przez organ architektoniczno - budowlany w toku postępowania, mającego na celu rozpoznanie wniosku o wydanie pozwolenia na budowę. Wobec treści art. 35 ust. 1 pkt 1 p.b. jednym z zasadniczych zadań organu architektoniczno-budowlanego było ustalenie, czy inwestycja objęta wnioskiem o udzielenie pozwolenia na budowę jest zgodna z wymaganiami ochrony środowiska. W tym zakresie organ nie jest wyłącznie ograniczony do zbadania zgodności z warunkami określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przedsięwzięcia, w której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 283), zwanej dalej u.o.o.ś., ale ciąży na nim powinność przeprowadzenia szerokiej analizy przedsięwzięcia z punktu widzenia wszystkich przepisów odnoszących się do ochrony środowiska. Dokonując oceny wpływu inwestycji na środowisko organ winien ustalić w pierwszej kolejności, czy planowana inwestycja wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, zakończonej wydaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia. Z mocy przepisów art. 86 w zw. z art. 72 ust. 1 u.o.o.ś., decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia wiąże organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę. Decyzja ta ma charakter sui generis "rozstrzygnięcia wstępnego" względem przyszłego zezwolenia na realizację konkretnego przedsięwzięcia i pełni względem niego w istocie funkcję prejudycjalną a określone w tej decyzji warunki realizacji przedsięwzięcia nie mogą być na dalszych etapach procesu inwestycyjnego modyfikowane (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 czerwca 2014 r., II OSK 1578/13). Potwierdza to niezwykle istotną funkcję decyzji środowiskowej w procesie realizacji i eksploatacji przedsięwzięć oddziałujących na środowisko. Przy tym podkreślić należy, że przez oddziaływanie na środowisko rozumie się również oddziaływanie na zdrowie ludzi, zgodnie z art. 3 pkt 11 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1219), zwanej dalej p.o.ś. Natomiast w ramach oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko określa się, analizuje oraz ocenia bezpośredni i pośredni wpływ danego przedsięwzięcia na środowisko oraz ludność, w tym zdrowie i warunki życia ludzi (art. 62 ust. 1 pkt 1 lit. a) u.o.o.ś.).

Dla oceny, czy w sprawie wymagana jest decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia istotne jest, czy inwestycja zalicza się do inwestycji, o jakich jest mowa w art. 71 ust. 2 pkt 1 i 2 u.o.o.ś., tj. przedsięwzięć mogących zawsze lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Zgodnie bowiem z art. 59 ust. 1 u.o.o.ś. przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wymaga realizacja planowanego przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko oraz przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, jeżeli obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko został stwierdzony na podstawie art. 63 ust. 1 u.o.o.ś.

W dacie orzekania przez organy administracji w niniejszej sprawie kategorie przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko oraz rodzaje przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko określono w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 71 ze zm.), zwanego dalej "rozporządzeniem". Oceny budowy anten nadawczych telefonii komórkowej należało dokonać w oparciu o § 2 ust. 1 pkt 7 lub § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia, które określają przesłanki decydujące o kwalifikacji środowiskowej przedsięwzięć. Przy kwalifikacji tej nie można pominąć dyspozycji § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia, który stanowi, że do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się także przedsięwzięcia nieosiągające progów określonych w ust. 1, jeżeli po zsumowaniu parametrów charakteryzujących przedsięwzięcie z parametrami planowanego, realizowanego lub zrealizowanego przedsięwzięcia tego samego rodzaju znajdującego się na terenie jednego zakładu lub obiektu osiągną progi określone w ust. 1; przy czym przez planowane przedsięwzięcie rozumie się w tym przypadku przedsięwzięcie, w stosunku do którego zostało wszczęte postępowanie w sprawie wydania jednej z decyzji, o których mowa w art. 72 ust. 1 u.o.o.ś., lub dokonano zgłoszenia, o którym mowa w art. 72 ust. 1a tej ustawy.

Z przywołanych przepisów rozporządzenia wynika, że do parametrów technicznych stacji bazowej telefonii komórkowej decydujących o jej wpływie na środowisko należą: 1) rodzaj anteny - instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne; 2) liczba anten; 3) moc promieniowania poszczególnych anten; 4) emisja pola elektromagnetycznego przez poszczególne anteny; 5) odległość instalacji od miejsc dostępnych dla ludzi a zatem konkretne umiejscowienie inwestycji na terenie objętym wnioskiem; 6) występowanie na obiekcie realizowanej lub zrealizowanej instalacji radiokomunikacyjnej, radionawigacyjnej lub radiolokacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 7 sierpnia 2014 r. sygn. akt II OSK 419/13 (LEX nr 1582119) wskazał, że kwestie istotne dla możliwości oceny inwestycji w świetle przepisów w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, jakie organ powinien wyjaśnić w tym postępowaniu to takie kwestie jak: azymuty, możliwość pochylenia anteny (tilt), możliwość zmiany kierunku wiązki promieniowania (na skutek działania ludzi i sił natury) bądź przyjęte zabezpieczenia (rozwiązania techniczne) przed możliwą ingerencją ludzi i działaniem sił natury (np. silne wiatry), odległość na jaką urządzenie może emitować pola elektromagnetyczne (równoważna moc promieniowania izotropowo) uwzględniając dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycznych w środowisku określone w rozporządzeniu (...), zróżnicowane dla terenów przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową i miejsc dostępnych dla ludności.

W konsekwencji, dopiero określenie tych poszczególnych parametrów technicznych inwestycji i ustalenie okoliczności jej lokalizacji (np. względem miejsc dostępnych dla ludzi) może stanowić punkty wyjścia do dokonania kwalifikacji inwestycji pod względem uwarunkowań środowiskowych (por. wyroki NSA z dnia 12 czerwca 2014 r., II OSK 104/13, z dnia 7 września 2017 r., II OSK 3083/15, dostępne na stronie https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Kwalifikacja inwestycji z punktu widzenia wymogów ochrony środowiska, w tym potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko zakończonego wydaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, dokonuje się na podstawie dokumentacji przedłożonej przez inwestora wraz z projektem budowlanym oraz materiałów zgromadzonych toku postępowania. Zebrany w sposób wyczerpujący materiał dowodowy organ zobowiązany jest rozpatrzyć w jego całokształcie i poddać swobodnej ocenie zgodnie z art. 80 k.p.a. To na organie procedującym w sprawie pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej spoczywa obowiązek skrupulatnego ustalenia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktycznych i podjęcia niezbędnych czynności procesowych celem wyjaśnienia pojawiających się braków czy nieścisłości. Dotyczy to w szczególności inwestycji, których ocena wymaga wiedzy specjalistycznej i które, będąc istotnymi przedsięwzięciami dla zaspokajanie potrzeb społecznych, rodzą jednocześnie pewien niepokój lub opór społeczności lokalnej albo prowadzą do konfliktów pomiędzy inwestorem i mieszkańcami. Kodeks postępowania administracyjnego zalicza, zgodnie z art. 8 k.p.a., zasadę budowania zaufania do najważniejszych zasad postępowania administracyjnego. W wypadku, gdy przedmiotem jest ważna społecznie i rozwojowo inwestycja, która budzi niepokój uczestników, nakaz budowania zaufania przez organ wyraża się w obowiązku skrupulatnego dochowania form działania administracji, bezstronności działania, profesjonalizmu i transparentności przy podejmowanych decyzjach i analizach. Tylko poprzez wysoką jakość czynności postępowania, ich transparentność oraz wykazaną skrupulatność w ocenie sprawy przez organ uczestnicy mogą nabrać zaufania do działania organów administracji publicznej i przekonania o trafności rozstrzygnięć.

W okolicznościach sprawy o pozwolenie na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej elementem, który - już z uwagi na charakter wyrażanych przez uczestników postępowania zastrzeżeń – winien być przez organ odpowiednio wyjaśniony, jest kwestia oceny zgodności przedsięwzięcia z wymogami ochrony środowiska.

Organ w postępowaniu o pozwolenie na budowę nie może oprzeć się tylko na kwalifikacji przedsięwzięcia sporządzonej na zlecenie inwestora, ale musi potraktować ją jako stanowisko strony podlegające ocenie, dokonać tej oceny i wypowiedzieć się dlaczego zgadza się (bądź nie) z zaproponowaną kwalifikacją planowanej inwestycji. Przedłożona przez inwestora dokumentacja projektowa winna być dla organów architektoniczno – budowlanych wyłącznie punktem wyjścia do poczynienia własnych, krytycznych ustaleń w zakresie kwalifikacji środowiskowej planowanego przedsięwzięcia. Tylko bowiem wówczas jest możliwe poczynienie bezstronnych, obiektywnych i merytorycznych ustaleń w zakresie potrzeby przeprowadzania oceny oddziaływania inwestycji na środowisko, a w dalszej kolejności, ustalenia konieczności uzyskania decyzji środowiskowej. Organ nie ma kompetencji do ingerencji lub modyfikacji zasadniczego kształtu planowanej inwestycji, albowiem zależy to wyłącznie od woli inwestora. Nie może jednak uchylać się od dokładnej i merytorycznej oceny, czy legalna realizacja przedsięwzięcia w zaplanowanym przez inwestora kształcie, ze względu na zakres jego przewidywanego i możliwego oddziaływania na środowisko, nie powinna zostać uzależniona od określenia istotnych warunków korzystania ze środowiska oraz wymagań dotyczących ochrony środowiska. Organy architektoniczno - budowlane w postępowaniu o pozwolenie na budowę nie mogą określać warunków korzystania ze środowiska oraz określać wymagań tego dotyczących, niemniej jednak oceniając określoną inwestycję muszą dokonać rozpoznania i oceny, czy wymaga takiego określenia, w szczególności w wypadku, gdy jej wpływ na środowisko uzależniony jest również od sposobu eksploatacji lub użytkowania inwestycji.

Decyzja określająca uwarunkowania środowiskowe wydawana jest bowiem w celu umożliwienia organowi, wydającemu decyzję stanowiącą podstawę realizacji przedsięwzięcia, wprowadzenie do postanowień gwarantujących minimalizację negatywnego oddziaływania na środowisko (K. Gruszecki, Decyzja o uwarunkowaniach środowiskowych jako instrument ograniczający swobodę prowadzenia działalności i prawa własności, Casus 2009, nr 1, s. 36 i n.).

Należy przypomnieć i podkreślić, że ustalenie takich środowiskowych uwarunkowań nie oznacza braku możliwości realizacji przedsięwzięcia. Wręcz przeciwnie, pozwoli stworzyć warunki umożliwiające legalną realizację i eksploatację przedsięwzięcia nieobojętnego dla środowiska, w tym dla zdrowia i warunków życia ludzi. Daje to z jednej strony szansę na zaspokojenie potrzeb inwestycyjnych inwestora, a z drugiej na zadośćuczynienie wymogom ochrony środowiska. Przepis art. 74 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej czyni zdrowe środowisko jedną z wartości konstytucyjnych objętych troską państwa i jego obywateli. Ochrona środowiska jest zadaniem państwa (art. 5), z którym związane są konkretne obowiązki spoczywające na organach władzy publicznej (art. 68 ust. 4, art. 74 ust. 1, 2 i 3).

W takiej sytuacji orzekanie przez organ wyłącznie w oparciu o wnioski zawarte w opracowaniach dostarczonych przez inwestora jest niedopuszczalne (por. wyroki WSA w Łodzi z dnia 14 maja 2015 r., II SA/Łd 98/15, dostępne na stronie https://orzeczenia.nsa.gov.pl WSA w Gdańsku z dnia 9 marca 2016 r., II SA/Gd 361/15, LEX nr 2016116). Rządząca postępowaniem administracyjnym zasada oficjalności (art. 7 i art. 75 k.p.a.) wymaga, aby w toku postępowania organy administracji publicznej podejmowały wszelkie kroki niezbędne do wyjaśnienia i załatwienia sprawy, i dopuszczały jako dowód wszystko, co może przyczynić się do jej wyjaśnienia a nie jest sprzeczne z prawem.

Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego oraz z uzasadnień kwestionowanych decyzji wynika, że organy administracji nie zgromadziły i nie rozpoznały kompletnego materiału dowodowego pozwalającego na ustalenie wszystkich istotnych okoliczności sprawy. Kwalifikacja środowiskowa przedsięwzięcia na potrzeby oceny jego zgodności z wymaganiami ochrony środowiska została poczyniona przez organy w oparciu o niekompletny materiał dowodowy, obarczony istotnymi brakami, nieścisłościami i rozbieżnościami, których organ w toku postępowania nie wyjaśnił i nie uzupełnił.

Do wniosku o pozwolenie na budowę przedmiotowej stacji bazowej telefonii komórkowej inwestor przedłożył projekt budowlany obejmujący budowę stacji bazowej telefonii komórkowej. Z opisu technicznego planowanej inwestycji zawartego w projekcie wynika, że obejmować ona będzie instalację trzech anten sektorowych i radioliniowych na konstrukcji wsporczej umieszczonej na dachu budynku przy ul. G. w G. Na stronie 14 projektu budowlanego w tabeli zatytułowanej "Wykaz docelowej konfiguracji anten" wyszczególniono anteny sektorowe i radioliniowe stanowiące zasadniczy element inwestycji. Anteny sektorowe scharakteryzowano podając następujące dane: azymut, pasmo pracy, wysokość zawieszenia (oś anteny), typ anteny, ilość RF modułów, długość kabla, typ kabla sygnałowego. Jako typ anten sektorowych planowanych do montażu wskazano anteny typu BSA1052. Takie dane wynikają też z ekspertyzy technicznej stanowiącej element projektu budowlanego (s. 37). W projekcie budowlanym nie wskazano natomiast równoważnej mocy promieniowanej izotropowo (EIRP) oraz kąta nachylenia anten względem powierzchni terenu, tzw. tiltów, podczas gdy parametry te w sposób istotny charakteryzują planowaną inwestycję i wywierają zasadniczy wpływ na jej kwalifikację środowiskową w świetle § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia.

Wskazane parametry techniczne stacji bazowej, w tym moce i tilty poszczególnych anten, zawierają natomiast dokumenty w postaci kwalifikacji przedsięwzięcia (wrzesień 2017 i lipiec 2018) oraz analizy środowiskowej (wrzesień 2017). Zaznaczyć jednak należy, że o ile wskazane dokumenty mogły stanowić materiał dowodowy w sprawie, to jednak nie stanowią elementu projektu budowlanego podlegającego zatwierdzeniu, co wnika z dyspozycji art. 34 ust. 3 p.b. Stąd też założenia techniczne przyjęte na potrzeby tego dokumentu, jeśli nie zostały odzwierciedlone w przedłożonym projekcie budowlanym, nie są wystarczające do dokonania ustaleń, iż projektowane przedsięwzięcie (to jest o parametrach technicznych określonych w przedłożonym projekcie budowlanym) nie wymaga przeprowadzenia postępowania w sprawie środowiskowych uwarunkowań przedsięwzięcia.

Należy zwrócić uwagę, że organ architektoniczno - budowlany nie wyjaśnił w sposób jednoznaczny istotnej dla kwalifikacji przedsięwzięcia kwestii, jak odpowiednie pochylenie anten zostanie osiągnięte według założeń konstrukcyjnych. Ustalenie przebiegu granic ponadnormatywnego pola elektromagnetycznego i odpowiedź na pytanie, czy nie osiągnie ono miejsc dostępnych dla ludności, uzależniona jest od określonego zakresu pochylenia anteny i jej konfiguracji. Projekt budowlany w części opisowej nie odnosi się w ogóle do kwestii stopnia pochylenia anten, których kwalifikacja została przecież zdeterminowana przyjęciem określonych złożeń użytkowych tj. w granicach określnych tiltów.

Poza tym, Sąd dostrzegł różnice pomiędzy oznaczeniem typu trzech anten sektorowych wskazanych do realizacji w projekcie budowlanym – [..], a oznaczeniem typu anten sektorowych opisanych w dokumentacji środowiskowej, tj. w analizie środowiskowej (wrzesień 2017) i kwalifikacji przedsięwzięcia (lipiec 2018), gdzie wskazano typ anten oznaczony numerem [..]. Ujawniona różnica w oznaczeniu typu anten nie została wyjaśniona. Materiał dowodowy sprawy ani nie wyjaśnia znaczenia tej różnicy dla oceny anten, ani przyczyn jej pojawienia się w dokumentacji i w projekcie. Z uzasadnienia decyzji wynika, że kwalifikacja poszczególnych anten sektorowych z perspektywy wymogów rozporządzenia poczyniona została w oparciu o dokumenty środowiskowe, co uzasadnia stwierdzenie, że kwalifikacji środowiskowej anten sektorowych dokonano w odniesieniu do inaczej oznaczonego typu anten niż te, które objęte zostały projektem budowlanym zatwierdzonym zaskarżonymi decyzjami. Sprawa ta wymaga wyjaśnienia w toku postępowania, albowiem używanie różnych oznaczeń typu anten w dokumentacji projektowej i dotyczącej kwalifikacji przedsięwzięcia musi być budzić zastrzeżenia z punktu widzenia zasad określonych art. 8 k.p.a.

Dodatkowo, wskazana wyżej dokumentacja środowiskowa sama w sobie zawiera treści wzbudzające wątpliwości co do rzetelności i kompletności. Analizy w niej przeprowadzone zostały bowiem sporządzone z założonym z góry zakresem pochylania anten, z pominięciem przedstawienia obrazu przy maksymalnych parametrach technicznych planowanych do instalacji anten sektorowych, w szczególności w zakresie możliwych tiltów.

W ocenie Sądu, właściwa ocena oddziaływania anten na środowisko, w tym oddziaływania pola elektromagnetycznego wymaga przede wszystkim uwzględnienia maksymalnych możliwości emisyjnych poszczególnych urządzeń, a więc uwzględnienia ich maksymalnego możliwego pochylenia osi wiązki promieniowania (tzw. tilt), ukształtowania terenu oraz istniejącego i potencjalnego zagospodarowania. Oczywiście maksymalny możliwy stopień pochylenia osi wiązki promieniowania oceniany w określonym postępowaniu może być różnie uwarunkowany, albowiem może on zależeć od różnych okoliczności obiektywnych takich jak np. przyjęty sposób montażu, zakres pochylenia przewidziany przez producenta itp. Ocena oddziaływania anten na środowisko nie może jednak ograniczyć się do uwzględnienia jako maksymalnych tych możliwości, które wynikają wyłącznie z subiektywnego, deklarowanego sposobu użytkowania przez podmiot eksploatujący urządzenie.

W kwalifikacji przedsięwzięcia z września 2017 r. i w analizie środowiskowej z września 2017 r., przy tożsamych azymutach i wysokości zawieszenia anten, wskazano odmienne tilty, przy czym w kwalifikacji z września 2017 określono je jako "dopuszczalne maksymalne pochylenie", które dla anten A1 i A2 przy mocy ERIP – mniejszej niż 1000W określono na 34º (k. 72). Dla tych samych anten w analizie środowiskowej z tego samego roku wskazano tilty w sposób zakresowy, tj. "od do" oddzielnie dla każdej anteny w zależności od pasma i mocy ERIP. Pomimo tego, że dokument w postaci kwalifikacji przedsięwzięcia z września 2017 r. zalegający w aktach sprawy został przekreślony odręcznie w całości wraz z rysunkami, co sugerowałoby jego eliminację z dokumentacji projektowej bądź utratę przydatności dla celów projektowych, okoliczność ta nie znalazła żadnego odzwierciedlenia w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Nie wyjaśniano przyczyn przekreślenia wskazanego dokumentu i wpływu tej okoliczności na jego przydatność dowodową w sprawie, nie mówiąc już o wyjaśnieniu różnic pomiędzy istotnymi parametrami emisyjnymi takich samych anten w obu dokumentach powstałych w tym samym czasie. Wątpliwości co do prawidłowości poczynionej przez organy oceny dowodowej potęguje treść dokumentu pod nazwą "Kwalifikacja przedsięwzięcia - lipiec 2018", w której również zakresowo przedstawiono możliwe pochylenia osi wiązki promieniowania (tilty) bez wskazania ich maksymalnych wartości, przyporządkowując je przy tym odmiennym wartościom promieniowania ERIP w stosunku do tych, które określono w analizie środowiskowej z września 2017 r. W ocenie Sądu, nie jest wystarczające ograniczenie rozważań do zakresu pochylenia anten deklarowanego przez inwestora, albowiem z akt sprawy nie wynika by były to jednocześnie maksymalne, możliwe technicznie do osiągnięcia, pochylenia osi wiązek promieniowania poszczególnych anten. Tym bardziej, że z informacji wynikających z dołączonej do dokumentacji projektowej karty katalogowej anteny o typie 800010291v02, sporządzonej w języku angielskim, wynika, że urządzenia te mogą osiągnąć 14º pochylenia osi wiązki promieniowania. Organy nie dokonały konfrontacji wszystkich posiadanych danych odnośnie technicznych możliwości planowanych anten, w tym danych wynikających z ich karty katalogowej. W materiałach sprawy brak jest bowiem tłumaczenia wskazanego dokumentu obcojęzycznego na język polski, co jest warunkiem dopuszczalności takiego dowodu w postępowaniu administracyjnym. Przepisy art. 4 pkt 3 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1480) nakładają na organy administracji publicznej obowiązek dokonywania wszelkich czynności urzędowych w języku polskim. Dokonywanie ustaleń dowodowych na podstawie obcojęzycznych dokumentów nie przetłumaczonych na język polski prowadzi do naruszenia art. 7, art. 8, art. 77 § 1 k.p.a.

Przy tym podkreślić należy, że pomimo wskazanych różnic w dokumentacji środowiskowej z uzasadnienia decyzji organu odwoławczego wynika, że dokumentami w postaci analizy środowiskowej z września 2017 r. i kwalifikacji przedsięwzięcia z lipca 2018 r. organ posługiwał się równolegle i zamiennie. Uzasadnienie to ujawnia, że w istocie organ nie dokonał jakiejkolwiek oceny przedłożonej przez inwestora dokumentacji środowiskowej, na którą składają się wszystkie trzy wskazane wyżej analizy, w tym również ta przekreślona z września 2017 r., której zbędności dla postępowania nie wyjaśniono. W istocie organ nie dokonał weryfikacji tej inwestycji pod kątem możliwości emisyjnych planowanych anten wynikających z ich uwarunkowań technicznych, ale zaakceptował konfigurację anten przedstawioną przez inwestora, która w świetle możliwości technicznych tych urządzeń jest tylko jedną z wielu możliwych. Samodzielnej i wnikliwej analizy dokumentacji przedłożonej przez inwestora nie może zastąpić powołanie się na stanowisko wynikające z pisma Wydziału Środowiska Urzędu Miasta, zgodnie z którym planowane przedsięwzięcie nie zalicza się do żadnej z kategorii przedsięwzięć przewidzianych w rozporządzeniu.

Prawidłowe ustalenie stanu sprawy wymaga od organu zbadania planowanej inwestycji, poddając wnikliwej analizie parametry techniczne i użytkowe urządzenia wskazane przez inwestora, bez których nie sposób rozstrzygnąć o oddziaływaniu inwestycji na otoczenie (por. wyroki NSA z dnia 24 marca 2015 r., II OSK 2002/13 i z dnia 9 grudnia 2016 r., II OSK 708/15, dostępne na stronie https://orzeczenia.nsa.gov.pl). Dopiero uwzględnienie maksymalnego pochylenia anteny pozwoli na określenie, czy w normatywnie określonych w rozporządzeniu odległościach od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania anteny, znajdują się miejsca dostępne dla ludności, jak jest to normowane w przepisach ww. rozporządzenia. Również ta okoliczność winna podlegać wyjaśnieniu, a w razie stwierdzenia istnienia możliwości faktycznego pochylenia anten większej niż deklarowana przez inwestora należy ustalić oddziaływanie anteny od minimalnego do maksymalnego jej pochylenia, aby jednoznacznie ustalić od jakiej do jakiej wysokości od poziomu terenu i w jakiej odległości od anten i płaszczyźnie możliwe jest ewentualne oddziaływanie promieniowania na miejsca dostępne dla ludności w przypadku nachylenia anten pod różnym kątem.

Nie weryfikując danych wskazanych przez inwestora, nie uzupełniając braków dokumentacji projektowej oraz nie wyjaśniając różnic w zgromadzonej dokumentacji środowiskowej organy nie mogły poczynić relewantnych dla rozstrzygnięcia ustaleń faktycznych, mogących stanowić podstawę rozstrzygnięcia. Przeprowadzone postępowanie nie dostarczyło materiału do tego, ażeby dokonać prawidłowej kwalifikacji środowiskowej planowanych instalacji radiokomunikacyjnych w świetle przepisów rozporządzenia i zweryfikować zgodność inwestycji z wymaganiami ochrony środowiska. Wszelkie rozstrzygnięcia podjęte na podstawie skontrolowanego przez Sąd materiału dowodowego należało uznać za przedwczesne, albowiem nie wykluczono możliwości emisji pola elektromagnetycznego w miejscach dostępnych dla ludności i w wartościach, o których mowa w rozporządzeniu.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) w zw. z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., uchylił zarówno zaskarżoną decyzję Wojewody, jak i poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta z dnia 20 października 2017 r.

Rozpoznając ponownie wniosek inwestora o pozwolenie na budowę orzekające w sprawie organy uwzględnią ocenę prawną i wskazania co do dalszego postępowania, które wprost wynikają z przedstawionych powyżej rozważań, a które sprowadzają się przede wszystkim do dokonania pełnych ustaleń faktycznych, co do kwalifikacji środowiskowej planowanego przedsięwzięcia oraz rozstrzygnięcia w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań jego realizacji, po uzupełnieniu dokumentacji projektowej we wskazanym wyżej kierunku i rozważeniu kumulacji mocy poszczególnych anten, w tym anten już istniejących innego operatora, będącej efektem nakładania się (nachodzenia) wiązek promieniowania emitowanych przez nie.

Organy wezmą ponadto pod uwagę, że w sytuacji powzięcia wątpliwości co do tego, czy planowane przedsięwzięcie wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, czy też nie, organ administracji architektoniczno - budowlanej ma prawo do zobowiązania inwestora do przedłożenia postanowienia, o którym mowa w art. 63 ust. 1 u.o.o.ś.

Organy orzekające ponownie w sprawie uwzględnią okoliczność podziału A. i przeniesienia na B. części majątku spółki dzielonej, w tym określonych z planie podziału praw i obowiązków związanych z realizacją przedmiotowej inwestycji, ze względu na dyspozycję art. 30 § 4 k.p.a. w zw. z art. 531 § 1 i 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1526).

Wskazać przy tym należy, że ze względu na dyspozycję § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 2019 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. z 2019 r. poz. 1839), które weszło w życie w dniu 11 października 2019 r., do spraw wszczętych, a niezakończonych przed tym dniem stosuje się przepisy dotychczasowego rozporządzenia, co oznacza, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy stosować nadal należy przepisy rozporządzenia z 2010 r.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a. zasadzając na rzecz skarżącego kwotę 997 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, na którą oprócz wpisu sądowy od skargi od skargi w wysokości 500 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, skalda się również wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 480 zł określone na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800).