Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas Sędzia NSA Wojciech Kręcisz (spr.) Sędzia del. WSA Urszula Wilk po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej W. sp. z o.o. w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 23 listopada 2017 r., sygn. akt II SAB/Ol 97/17 w sprawie ze skargi W. sp. z o.o. w G. na bezczynność Warmińsko-Mazurskiego Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego w przedmiocie udzielenia zezwolenia na prowadzenie apteki 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie; 2. zasądza od Warmińsko-Mazurskiego Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego na rzecz W. sp. z o.o. w G. 440 (słownie: czterysta czterdzieści) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z dnia 23 listopada 2017 r., sygn. akt II SAB/Ol 97/17 oddalił skargę W. sp. z o.o. w G. na bezczynność Warmińsko-Mazurskiego Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego w przedmiocie udzielenia zezwolenia na prowadzenie apteki.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przedstawił na wstępie stan faktyczny sprawy, z którego wynikało, że skarżąca wnioskiem z dnia 20 czerwca 2017 r. zwróciła się do Warmińsko-Mazurskiego Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego o udzielenie zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej w E. przy ul. K. nr lokalu [...]. Pismem z dnia 23 czerwca 2017 r. organ na podstawie art. 64 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm., dalej: k.p.a.) wezwał skarżącą do uzupełnienia wniosku w terminie 10 dni poprzez przedłożenie opinii państwowej inspekcji sanitarnej o lokalu pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. Skarżąca w dniu 26 czerwca 2017 r. wniosła o zawieszenie postępowania powołując się na konieczność zebrania pełnej dokumentacji i wskazując, że nie wystąpiła żadna z przesłanek negatywnych takiego rozstrzygnięcia. Organ w dniu 18 lipca 2017 r. poinformował skarżącą spółkę, że jej wniosek o udzielenie zezwolenia na prowadzenie apteki pozostawia bez rozpoznania z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych. Jednocześnie w piśmie tym wskazano, że przedwczesne było żądanie zawieszenia postępowania, gdyż postępowanie to nie zostało wszczęte. Następnie spółka w dniu 28 lipca 2017 r. wniosła do Głównego Inspektora Farmaceutycznego ponaglenie na bezczynność Warmińsko-Mazurskiego Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego w przedmiocie udzielenia zezwolenia na prowadzenie apteki. Ponaglenie to zostało rozpoznane w dniu 11 sierpnia 2017 r. poprzez przyjęcie, że organ I instancji nie dopuścił się bezczynności oraz przewlekłości w prowadzeniu postępowania.

Pismem z dnia 15 września 2017 r. Spółka wniosła skargę na bezczynność Warmińsko-Mazurskiego Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego w postępowaniu wszczętym na wniosek skarżącej z dnia 20 czerwca 2017 r. w przedmiocie udzielenia zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej w E. przy ul. K. [...] i zobowiązanie organu do wydania decyzji administracyjnej w tej sprawie w terminie 14 dni. W uzasadnieniu skarżąca wskazała, że datą wszczęcia postępowania na żądanie strony jest dzień doręczenia żądania organowi. Całość materiału dowodowego, w tym dokumentów niezbędnych do udzielenia zezwolenia, winna zostać zebrana w trakcie postępowania administracyjnego, a ich brak przy złożeniu wniosku nie może przesądzać o braku wszczęcia postępowania. Organ zobowiązany był do formalnego ustosunkowania się do wniosku o zawieszenie postępowania. Nadto skarżącej udzielono tylko 10 dni na uzupełnienie wszystkich wymaganych załączników wniosku, a procedura trwa co najmniej cztery tygodnie.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko, że postępowanie w sprawie nie zostało wszczęte, gdyż wniosek dotknięty był brakami formalnymi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalając skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. Z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej: p.p.s.a.) stwierdził na wstępie, że zgodnie z brzmieniem art. 53 § 2b ustawy p.p.s.a., skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania można wnieść w każdym czasie po wniesieniu ponaglenia do właściwego organu. W rozpoznawanej sprawie spełnione zostały więc formalne przesłanki do wniesienia skargi, nie może to jednak być równoznaczne z merytorycznym podzieleniem argumentów zawartych w skardze.

Sąd I instancji przypomniał, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy organ będąc do tego zobowiązanym, w prawnie ustalonym terminie nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie - ale mimo zaistnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu albo nie podjął stosownych czynności. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność organu nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów określona decyzja, postanowienie lub inny akt nie zostały dokonane, a w szczególności czy bezczynność została spowodowana zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu. Jedną z dwóch kluczowych kwestii dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest to, czy wezwanie wystosowane w trybie art. 64 § 2 k.p.a. było prawidłowe. Wezwanie takie powinno służyć wyłącznie usunięciu braków formalnych wynikających ze ściśle określonych przepisów i nie może zmierzać do merytorycznej oceny przedstawionego wniosku oraz jego załączników. Zatem tylko wtedy, gdy przepis powszechnie obowiązującego prawa ustanawia wprost określone wymogi co do składanego podania, organ może skutecznie żądać ich spełnienia.

Sąd I instancji podkreślił, że ustawa z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 2142 ze zm. ) w art. 100 ust. 1 i 2 określa wymogi jakie powinien spełniać wniosek o zezwolenie na prowadzenie apteki ogólnodostępnej. Z pkt 4 ust. 2 art. 100 w sposób jednoznaczny wynika, że do wniosku należy dołączyć opinię państwowej inspekcji sanitarnej o lokalu zgodnie z odrębnymi przepisami. Tak więc wezwanie wnioskodawcy do uzupełnienia wniosku wystosowane w trybie art. 64 § 2 k.p.a. było słuszne i zasadne, gdyż wynikało z konkretnego przepisu prawa. Artykuł 100 ustawy - Prawo farmaceutyczne określa to, co wniosek powinien zawierać i co należy do niego dołączyć, a od norm zakreślonych przepisem ustawy nie ma odstępstw.

W ocenie Sądu I instancji, nie można uznać za racjonalną argumentacji strony skarżącej, że na uzupełnienie wniosku wyznaczono jej zbyt krótki termin, ponieważ opinii inspekcji sanitarnej nie przedstawiła ona do dnia dzisiejszego. Trudno jest się temu dziwić w świetle słów wypowiedzianych na rozprawie przez pełnomocnika organu, który stwierdził, że budynek, w którym miałaby się mieścić apteka jeszcze nie istnieje, tj. nie został jeszcze wybudowany.

Drugą kluczową kwestią podnoszoną przez stronę skarżącą i wymagającą odniesienia się do niej, jest zdaniem Sądu I instancji to, czy postępowanie administracyjne zostało wszczęte na skutek złożenia wniosku z dnia 20 czerwca 2017 r. o udzielenie zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej. Wszczęcie postępowania administracyjnego na żądanie strony ma miejsce z dniem doręczenia żądania organowi. Jednak tylko prawidłowy formalnie wniosek może spowodować wszczęcie postępowania w sprawie administracyjnej i w konsekwencji wykreować obowiązek właściwego organu do załatwienia sprawy. Skoro przepis art. 61 § 1 k.p.a. stanowi, że postępowanie administracyjne wszczynane jest również na żądanie strony, to oznacza, że wszczęcie tego postępowania jest możliwe tylko na podstawie takiego żądania, które czyni zadość wymaganiom prawnym określonym w kodeksie postępowania administracyjnego i innych odrębnych przepisach prawa.

Sąd I instancji stwierdził w konkluzji, że w rozpoznawanej sprawie skarżąca nie spełniła wymogu wynikającego z art. 100 ust. 2 pkt 4 ustawy - Prawo farmaceutyczne, dlatego nie można było uznać, że postępowanie administracyjne zostało wszczęte na skutek złożenia wniosku z dnia 20 czerwca 2017 r. Dlatego skarga podlegała oddaleniu.

W skardze kasacyjnej skarżąca zaskarżyła powyższy wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a także o zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

I. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 100 ust. 4 pkt 2 ustawy - Prawo farmaceutyczne poprzez błędną jego wykładnię polegającą na uznaniu, że brak załączenia opinii Państwowej Inspekcji Sanitarnej o lokalu do wniosku o udzielenie zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej uniemożliwia jego rozpatrzenie;

II. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 149 w zw. z art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. w zw. z art. 35 § 5, art. 61

§ 3 i art. 64 § 2 k.p.a., w zw. z art. 100 ust. 4 pkt 2 ustawy - Prawo farmaceutyczne poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, skutkujące oddaleniem skargi na bezczynność organu z uwagi na uznanie, iż brak przedłożenia opinii Państwowej Inspekcji Sanitarnej wraz z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej stanowi brak podania w rozumieniu art. 64 § 2 k.p.a., a w konsekwencji pozostawienie wniosku bez rozpoznania, a tym samym uznanie, że postępowanie nie zostało wszczęte.

Argumentację na poparcie powyższych zarzutów skarżąca przedstawiła w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

Warmińsko-Mazurski Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny nie skorzystał z prawa wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie przypomnienia wymaga, że zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, a mianowicie sytuacje enumeratywnie wymienione w § 2 tego przepisu. Skargę kasacyjną, w granicach której operuje Naczelny Sąd Administracyjny, zgodnie z art. 174 p.p.s.a., można oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na podstawie naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zmiana lub rozszerzenie podstaw kasacyjnych ograniczone jest natomiast, określonym w art. 177 § 1 p.p.s.a. terminem do wniesienia skargi kasacyjnej. Rozwiązaniu temu towarzyszy równolegle uprawnienie strony postępowania do przytoczenia nowego uzasadnienia podstaw kasacyjnych sformułowanych w skardze. Wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym podlega więc zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania.

Z postawionych w skardze kasacyjnej zarzutów wynika, że istota spornego w rozpatrywanej sprawie zagadnienia odnosi się do oceny prawidłowości przeprowadzonej przez Sąd I instancji kontroli działalności Warmińsko - Mazurskiego Inspektora Farmaceutycznego oraz prawidłowości rezultatu tej kontroli, który wyraził się w ustaleniu, że w sprawie z wniosku skarżącej spółki o udzielenie zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej organ administracji nie pozostawał w bezczynności. Nie stanowiło jej bowiem, według Sądu I instancji, pozostawienie wniosku strony bez rozpoznania, a to wobec nie usunięcia braku formalnego tego wniosku w zakresie odnoszącym się do opinii Państwowej Inspekcji Sanitarnej, o której mowa w art. 100 ust. 2 pkt 4 ustawy - Prawo farmaceutyczne w wyznaczonym do tego terminie, do usunięcia którego strona została wezwana pismem organu z dnia 23 czerwca 2017 r. zawierającym pouczenie o konsekwencjach wynikających z art. 64 § 2 k.p.a. Według Sądu I instancji wskazane działanie organu administracji nie jest niezgodne z prawem i nie wypełnia przesłanek pozostawania tego organu w bezczynności.

Według Naczelnego Sadu Administracyjnego zarzuty skargi kasacyjnej, których komplementarny charakter uzasadnia, aby rozpoznać je łącznie, w pełni zasadnie podważają prawidłowość stanowiska Sądu I instancji.

Uwzględniając istotę spornej w rozpatrywanej sprawie kwestii, a w tym kontekście przedmiot skargi rozpatrywanej przez Sąd I instancji oraz treść zawartego w niej żądania na wstępie wyjaśnić należy, że jakkolwiek faktem jest, iż przepisy ustawy p.p.s.a. nie określają na czym stan bezczynności organów administracji polega, ani też nie definiują pojęcia "stanu bezczynności organu", to jednak nie oznacza to, że treść tego pojęcia, w sensie przedmiotowym i podmiotowym jest niedookreślona, a zakres kognicji sądów administracyjnych w sprawach na bezczynność organów administracji niczym nieograniczony. Poza sporem jest bowiem, że zakres przedmiotowy skargi na bezczynność organu, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a., wyznaczony jest zawartym w tym przepisie odesłaniem do art. 3 § 2 pkt 1 - 4a tej ustawy, podmiotowy zaś, treścią pojęcia "działalności administracji publicznej". Z powyższego wynika, że w sprawach ze skarg na bezczynność organu administracji publicznej, w celu ustalenia istnienia/nieistnienia stanu bezczynności organu istotne znaczenie ma precyzyjne zidentyfikowanie przedmiotu żądania zawartego w skardze na bezczynność i skonfrontowanie tego żądania oraz jego zasadności z istnieniem po stronie organu administracji prawnego obowiązku działania - na wniosek lub z urzędu - polegającego na załatwieniu (rozstrzygnięciu) konkretnej sprawy administracyjnej. W postępowaniu ze skargi na bezczynność, uwzględniając stan faktyczny i stan prawny danej sprawy (istniejący w dacie wyrokowania) sąd administracyjny rozstrzyga, czy rzeczywiście organ administracji pozostaje w bezczynności polegającej na tym, że w terminie wynikającym z przepisów obowiązującego prawa nie podejmuje on żadnych czynności, do podjęcia których jest zobowiązany albo, że jakkolwiek czynności te podjął i prowadził postępowanie, to jednak nie były to czynności celowe służące załatwieniu sprawy co do jej istoty, albo - mimo istnienia obowiązku wynikającego z przepisów prawa - nie zakończył prowadzonego postępowania wydaniem decyzji, postanowienia lub też innego aktu, lub nie podjął innej stosownej czynności, do podjęcia której był zobowiązany lub nie wykonał obowiązku, o którym mowa w art. 36 k.p.a. Istotnym kryterium oceny pozostawania/niepozostawania przez organ w bezczynności jest również niewątpliwie regulacja zawarta w art. 104 § 1 k.p.a., na gruncie którego ustawodawca operuje pojęciem "załatwienia sprawy", a także regulacja zawarta w przepisach rozdziału 7 "Załatwianie spraw" Działu I "Przepisy ogólne" ustawy Kodeks postępowania administracyjnego. W kontekście wyznaczonych przepisami art. 35 § 1 - 4 k.p.a. terminów załatwienia sprawy, z której to regulacji wywodzona jest zasada załatwiania spraw bez zbędnej zwłoki, podkreślić należy również znaczenie przepisu § 5 art. 35, z którego wynika, że terminy załatwiania spraw określają czas efektywny, jakim dysponuje organ administracji na ich rozpatrzenie i podjęcie decyzji.

Należy więc stwierdzić, że ocena zasadności skargi na bezczynność organu oraz zawartego w tej skardze żądania musi być zasadniczo konfrontowana z istnieniem prawnego obowiązku działania organu administracji zobowiązanego - na wniosek lub z urzędu - do załatwienia konkretnej sprawy w sposób, w formie i w terminie, przewidzianymi w przepisach obowiązującego prawa.

W rozpatrywanej sprawie, której istota sprowadza się do kwestii oceny istnienia/nieistnienia stanu bezczynności Warmińsko - Mazurskiego Inspektora Farmaceutycznego w sprawie z wniosku strony o udzielenie zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej, podstawowe znaczenie miało ustalenie dotyczące istnienia skorelowanego z treścią żądania skargi na bezczynność obowiązku działania wymienionego organu, a mianowicie obowiązku polegającego na załatwieniu wymienionej sprawy poprzez jej rozstrzygnięcia w drodze decyzji albo wydaniu innego przewidzianego przepisami prawa aktu, w tym aktu motywowanego brakiem spełniania przez ten wniosek przewidzianych prawem wymogów uniemożliwiających jego rozpoznanie i merytoryczne rozpatrzenie sprawy, a w tym kontekście udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy organ obowiązek ten wykonał.

Jakkolwiek Sąd I instancji prawidłowo zrekonstruował i zidentyfikował żądanie zawarte w skardze na bezczynność Warmińsko - Mazurskiego Inspektora Farmaceutycznego, to jednak w nieprawidłowy sposób określił i ustalił relację tego żądania do prawnych podstaw oraz treści obowiązku działania organu administracji w rozpatrywanej sprawie. Ustalenie, że organ administracji nie pozostawał w bezczynności w sprawie objętej skargą na jego działanie, albowiem w przewidzianym prawem trybie pozostawił wniosek strony bez rozpoznania z uwagi na nieusunięcie jego braku formalnego, mimo prawidłowego wezwania do jego usunięcia i pouczenia o prawnych skutkach jego nieusunięcia w wyznaczonym terminie, nie jest bowiem trafne.

Według Naczelnego Sądu Administracyjnego stanowiło to konsekwencję wadliwego podejścia Sądu I instancji do interpretacji art. 100 ustawy - Prawo farmaceutyczne, co wyraziło się lapidarnym wręcz stwierdzeniu tego Sądu, że wymieniony przepis [...] określa to, co powinien zawierać wniosek i co należy do niego dołączyć, a od norm zakreślonych przepisem nie ma odstępstw. Stanowisko tego rodzaju nie może być uznane za wystarczające, a tym samym i za prawidłowe dla oceny, czy w sprawie z wniosku skarżącej spółki organ administracji publicznej pozostawał w bezczynności, czy też nie.

W analizowanym zakresie bowiem, za nie bez znaczenia należy uznać to, że o ile przepis ust. 1 art. 100 przywołanej ustawy stanowi rzeczywiście o tym, co powinien zawierać wniosek o udzielenie zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej - co jasno wynika z konwencji językowej, którą na jego gruncie operuje ustawodawca stanowiąc o wniosku zawierającym określone tym przepisem obligatoryjne treści i dane - o tyle w przepisie ust. 2 art. 100 wymienionej ustawy mowa jest już o tym, co do wniosku należy dołączyć, a więc innymi słowy o jego załącznikach (w tym między innymi, w pkt 4, o opinii Państwowej Inspekcji Sanitarnej o lokalu zgodnie z odrębnymi przepisami) zawierających, jak wynika z tego przepisu wymagane nim dokumenty, w tym - jeżeli nie przede wszystkim – szeroko rozumiane oświadczenia o cechach oświadczeń wiedzy, które jak wynika to z kolei z logiki pisemnego ze swej istoty postępowania w sprawie udzielenia zezwolenia na prowadzenie apteki, stanowią przedmiot ocen i weryfikacji organu, przed którym postępowanie to się toczy.

Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, za uzasadniony należy uznać wniosek, że nie bez powodu na gruncie przywołanej regulacji ustawodawca dokonał wymienionego wyodrębnienia. Było to działanie celowe. Znajduje to swoje potwierdzenie w treści art. 101 pkt 1 ustawy - Prawo farmaceutyczne, z którego wynika, że wojewódzki inspektor farmaceutyczny odmawia udzielenia zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej, gdy wnioskodawca nie spełnia warunków określonych, między innymi, w art. 100 ust. 2 ustawy, a więc również wówczas - jak w pełni zasadnie należałoby przyjąć - gdy nie legitymuje się opinią Państwowej Inspekcji Sanitarnej o lokalu zgodnie z odrębnymi przepisami, której brak uzasadnia ocenę o niespełnianiu warunku koniecznego do wydania zezwolenia, albowiem wnioskodawca nie wykazał jego spełniania składając wskazany dokument.

Prowadzi to do konstatacji, że brak wymienionej opinii nie stanowi przesłanki oceny skuteczności wniosku w sprawie o udzielenie zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej, lecz przesłankę wydania decyzji rozstrzygającej w przedmiocie wniosku o wydanie wymienionego zezwolenia, co tym samym oznacza, że wymienione postępowanie może być skutecznie zainicjowane, mimo nie dołączenia do wniosku opinii, o której mowa w pkt 4 ust. 2 art. 100 ustawy - Prawo farmaceutyczne, albowiem jej brak nie stanowi przeszkody jego wszczęcia.

W związku z powyższym, zarzuty skargi kasacyjnej należało uznać za usprawiedliwione, albowiem w świetle przedstawionych argumentów źródła prawnego obowiązku działania organu w rozpatrywanej sprawie oraz treści tego obowiązku nie można było upatrywać w art. 64 § 2 k.p.a., którego naruszenie - przez niewłaściwe, bo niezasadne zastosowanie - zarzucała strona skarżąca.

Ponownie orzekając w sprawie ze skargi spółki na bezczynność Warmińsko - Mazurskiego Inspektora Farmaceutycznego w sprawie z wniosku o udzielenie zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej, Sąd I instancji będzie zobowiązany uwzględnić przedstawione argumenty i formułowane na ich podstawie oceny prawne.

W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 w związku z art. 203 pkt 1 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. b) w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z

2015 r., poz. 1804 ze zm.) orzekł, jak w sentencji wyroku.