Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Zirk – Sadowski, Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia del. WSA Jerzy Płusa (sprawozdawca), Protokolant Tomasz Grzybowski, po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Agencji Handlowo - Usługowej "C. T." Spółki Cywilnej Zakład Pracy Chronionej – W. G. i B. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 25 maja 2006 r., sygn. akt I SA/Kr 630/03 w sprawie ze skarg Agencji Handlowo - Usługowej "C. T." Spółki Cywilnej Zakład Pracy Chronionej – W. G. i B. P. na decyzje Izby Skarbowej w K. z dnia 28 lutego 2003 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od lutego do czerwca 2000 r. oddala skargę kasacyjną.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 maja 2006 r., sygn. akt I SA/Kr 630/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił decyzje Izby Skarbowej w K. z dnia 28 lutego 2003 r. oraz poprzedzające je decyzje organu I instancji w przedmiocie podatku od towarów i usług za marzec, kwiecień, maj i czerwiec 2000 r. oraz oddalił skargę na decyzję dotyczącą lutego 2000 r. w sprawach ze skarg Agencji Handlowo-Usługowej "C. T." s.c. Zakład Pracy Chronionej – W. G. i B. P. (zwanej dalej "Spółką").

Przedstawiając w uzasadnieniu powyższego wyroku stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, iż zaskarżonymi decyzjami Izba Skarbowa w K. uchyliła w całości decyzje Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z dnia 5 sierpnia 2002 r. i określiła Spółce w innych kwotach - zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za luty i kwiecień 2000 r. oraz nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym za marzec, maj i czerwiec 2000 r.

Rozstrzygnięcia te zapadły na tle stanu faktycznego ustalonego na podstawie materiału dowodowego zebranego podczas przeprowadzonej w Spółce kontroli skarbowej.

W trakcie tej kontroli ustalono m.in., iż w rozliczeniach z tytułu podatku od towarów i usług za luty 2000 r. Spółka naruszyła art. 19 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, późn. zm.), powoływanej dalej jako "ustawa o VAT", w związku z odliczeniem w lutym 2000 r. podatku naliczonego z faktury VAT nr [...] wystawionej w dniu 29 lutego 2000 r., a otrzymanej przez Spółkę w marcu 2000 r., o czym świadczy fakt nadania jej przez wystawcę w urzędzie pocztowym w dniu 1 marca 2000 r.

Stwierdzone podczas kontroli nieprawidłowości w rozliczeniach podatkowych Spółki za pozostałe miesiące, tj. marzec, kwiecień, maj i czerwiec 2000 r. dotyczyły, m.in. nieuzasadnionego, zdaniem organu kontroli skarbowej, odliczenia podatku naliczonego z faktur potwierdzających zakup opakowań zwrotnych, nieprawidłowego umiejscowienia w czasie odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej zakup samochodu oraz faktu ujawnienia w dokumentacji Spółki dwóch faktur z różnymi stawkami podatkowymi, dokumentujących to samo zdarzenie gospodarcze.

W skargach na powyższe decyzje Izby Skarbowej w K. Spółka zarzuciła brak należytego uzasadnienia decyzji, tj. wskazanie w uzasadnieniu jedynie ogólnikowych twierdzeń dotyczących podstawy oraz wysokości istniejącej zaległości podatkowej.

Podniosła także zarzut naruszenia art. 19 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, poprzez niezasadne przyjęcie, iż faktura wystawiona za miesiąc luty 2000 r. dotarła do Spółki w dniu 1 marca 2000 r. i nie ma możliwości jej zaksięgowania w miesiącu lutym, pomimo tego, że Spółka uzyskała przedmiotową fakturę drogą faksową już w dniu 29 lutego 2000r.

Zdaniem Spółki, naruszony również został art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, poprzez pozbawienie jej prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego z zakwestionowanych przez organy podatkowe faktur dotyczących zakupu pluszaków reklamowych, opakowań zwrotnych oraz samochodu.

Na rozprawie w dniu 25 maja 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie postanowił na podstawie art. 111 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.), powoływanej dalej jako P.p.s.a.", sprawy o sygn. akt od I SA/Kr 630/03 do I SA/Kr 634/03 połączyć do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia i prowadzić je pod sygn. akt I SA/Kr 630/03.

Sąd uznał, iż skarga dotycząca miesiąca lutego 2000 r. jest bezzasadna, natomiast uwzględnił skargi na decyzje dotyczące miesięcy: marca, kwietnia, maja i czerwca 2000r., aczkolwiek z innych powodów, niż zarzuty w nich podniesione.

Uzasadniając oddalenie skargi na decyzję dotyczącą lutego 2000 r. Sąd podzielił stanowisko organów podatkowych, iż Spółka nie miała prawa w rozliczeniu za ten miesiąc do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury VAT wystawionej w dniu 29 lutego 2000 r., a otrzymanej przez Spółkę w marcu 2000 r., o czym świadczy fakt jej nadania przez wystawcę w urzędzie pocztowym w dniu 1 marca 2000 r.

Sąd wskazał, iż stosownie do art. 19 ust. 1 i ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług. Obniżenie podatku należnego, o którym mowa w ust. 1, następuje nie wcześniej niż w rozliczeniu za miesiąc, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny i nie później niż w rozliczeniu za miesiąc następny.

Spółka nie podważyła ustaleń organów podatkowych, co do faktu, że oryginał przedmiotowej faktury VAT otrzymała za pośrednictwem poczty w marcu 2000 r. Tym samym podniesiony w skardze argument, że faktura VAT nr [...] została zaksięgowana w lutym 2000 r. na podstawie kserokopii w/w faktury otrzymanej faksem, nie może zostać uwzględniony. W ocenie Sądu, faks faktury nie jest dokumentem, o którym mowa w art. 19 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT. Sąd podzielił pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 grudnia 2004 r., sygn. akt FSK 620/04 (publ. ONSA/WSA 2005/5/103), że "faks faktury nie jest dokumentem, o którym mowa w art. 19 ust. 3 pkt 1 ustawy VAT, lecz jedynie jego powieleniem. Podobnie jak kserokopia banknotu nie może być uznana za środek płatniczy, tak i faks faktury nie sposób uznać za fakturę. Bezpieczeństwo rozliczeń podatku od towarów i usług nie pozwala na wprowadzenie do obrotu duplikatów dokumentów, poza przypadkami wyraźnie przez prawodawcę wskazanymi".

W pozostałej części uzasadnienia wyroku Sąd pierwszej instancji wyjaśnił powody, dla których uwzględnił skargi na decyzje dotyczące miesięcy: marca, kwietnia, maja i czerwca 2000 r.

Powyższy wyrok zaskarżony został skargą kasacyjną wniesioną przez pełnomocnika Spółki, w części oddalającej skargę na decyzję za luty 2000 r. (pkt II sentencji wyroku) oraz w części dotyczącej nierozpoznania skarg na decyzje w zakresie podatku od towarów i usług za miesiące: sierpień, wrzesień i grudzień 2000 r.

Pełnomocnik Spółki zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1) na podstawie art. 174 pkt 2 P.p.s.a. naruszenie:

a) art. 141 § 1 P.p.s.a. z uwagi na błędne ustalenia Sądu oraz niewyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia w zakresie:

- błędnego przyjęcia, iż w stanie faktycznym Spółka nie otrzymała faktury w lutym 2000r., tylko w marcu 2000 r.;

- błędnego przyjęcia, iż przesłanie za pomocą faksu faktury nie jest równoznaczne z otrzymaniem przez Spółkę faktury;

b) art. 135 P.p.s.a. w związku z naruszeniami wskazanymi w pkt 1 niniejszej skargi kasacyjnej, z uwagi na niepodjęcie działań mających na celu usunięcie stanu niezgodnego z prawem, a tym samym utrzymanie w mocy decyzji wydanej z naruszeniem prawa;

c) art. 134 § 1 P.p.s.a., przez niewydanie rozstrzygnięcia w zakresie zaskarżonych decyzji Izby Skarbowej w K. z dnia 28 lutego 2003 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące: sierpień, wrzesień, grudzień.

2) na podstawie art. 174 § 1 P.p.s.a. naruszenie prawa materialnego z art. 19 ust. 3 ustawy o VAT, poprzez jego błędną wykładnię.

Wskazując na powyższe naruszenia prawa pełnomocnik Spółki wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości pkt II wyroku oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przypisanych.

Uzasadniając zarzut naruszenia art. 141 § 1 P.p.s.a. w związku z art. 135 tej ustawy, poprzez błędne ustalenie co do stanu faktycznego sprawy oraz brak wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia, pełnomocnik Spółki wskazał, iż zgodnie z art. 141 § 4 zd. 2 P.p.s.a., uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie.

Zdaniem pełnomocnika, zaskarżony wyrok nie zawiera wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia, tj. nie wskazuje podstaw, jakie Sąd przyjął, pozwalających na uznanie, iż ustawodawca w art. 19 ust. 3 ustawy o VAT, zakazał podatnikowi skorzystania z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług w rozliczeniu za miesiąc, w którym podatnik otrzymał fakturę. Ustawodawca nie wskazał, że podatnik może skorzystać z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług w rozliczeniu za miesiąc, w którym podatnik otrzymał oryginał faktury. Ustawodawca nie wskazał także, w jaki sposób ma być doręczona faktura, czy pocztą elektroniczną, czy e-mailem, faksem, pocztą odebraną osobiście, itp.

Pełnomocnik podkreślił, że Spółka otrzymała faksem kopię oryginału faktury VAT, a kopia nie może być, jak przyjmuje Sąd, uznana za duplikat faktury. Duplikat nie jest bowiem kserokopią kopii faktury znajdującej się w posiadaniu sprzedawcy. To odrębny rodzaj faktury wystawiany przez sprzedawcę w oryginale i jednej kopii.

W ocenie pełnomocnika, Sąd utrzymując w mocy decyzję Izby Skarbowej z dnia 28 lutego 2003 r. w zakresie podatku od towarów i usług za luty 2000 r. oraz pomijając rozpoznanie skarg na decyzje dotyczące sierpnia, września i grudnia 2000 r., naruszył art. 135 P.p.s.a.

Ponadto wydając wyrok Sąd naruszył art. 134 P.p.s.a., albowiem nie wydał rozstrzygnięcia w zakresie zaskarżonych decyzji Izby Skarbowej w K. w przedmiocie podatku od towarów i usług za sierpień, wrzesień i grudzień 2000 r.

Uzasadniając zarzuty dotyczące naruszenia przez Sąd prawa materialnego pełnomocnik Spółki wskazał, iż Sąd naruszył art. 19 ust. 3 ustawy o VAT, poprzez błędne przyjęcie, że Spółka nie spełniła przesłanek warunkujących odliczenie kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za luty 2000 r., albowiem zdaniem Sądu, Spółka nie otrzymała faktury w lutym, tylko otrzymała ją pocztą w dniu 1 marca 2000 r.

Zdaniem pełnomocnika Spółki, biorąc pod uwagę wykładnię celowościową, faktury przekazane Spółce za pośrednictwem faksu mogą stanowić dla niej podstawę do odliczeń wynikającego z nich podatku VAT, a nie jedynie oryginały faktur. Pełnomocnik podkreślił, że faktury przekazane za pośrednictwem faksu, sporządzone w sposób prawidłowy, dokumentujące rzeczywiste dokonane przez Spółkę operacje gospodarcze, powinny stanowić podstawę do dokonania odliczeń wyszczególnionego w nich podatku VAT. Ustawodawca nie wskazał bowiem w art. 19 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, iż Spółka może skorzystać z prawa do odliczenia tego podatku, jeżeli otrzyma oryginał faktury VAT, lecz uzależnił skorzystanie przez Spółkę z tego prawa od otrzymania faktury. Zatem otrzymanie przez Spółkę kopii faktury w lutym 2000 r. uprawniało ją do skorzystania z prawa do odliczenia podatku VAT w tym miesiącu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Stosownie do art. 183 § 1 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej i z urzędu bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Rozpoznanie sprawy w granicach skargi kasacyjnej oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny związany jest wskazanymi w niej podstawami oraz wnioskami.

W myśl art. 174 P.p.s.a., skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach :

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W rozpatrywanej sprawie autor skargi kasacyjnej zarzucił rozstrzygnięciu Sądu pierwszej instancji naruszenie przepisów prawa procesowego oraz prawa materialnego. Zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, gdy w skardze kasacyjnej zarzuca się zarówno naruszenie przepisów postępowania jak i prawa materialnego, w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlegają zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego, a zwłaszcza te z nich, które odnoszą się do stanu faktycznego sprawy - dopiero bowiem po przesądzeniu, że stan faktyczny sprawy przyjęty przez sąd w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy, albo że nie został skutecznie podważony, można przejść do skontrolowania procesu subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przez sąd przepis prawa materialnego (por. wyrok NSA z dnia 27 października 2004 r., sygn. akt FSK 1146/04, niepublik.).

W ramach podstawy kasacyjnej z art. 174 pkt 2 P.p.s.a. pełnomocnik Spółki w tej części skargi kasacyjnej, która odnosi się do pkt II zaskarżonego wyroku, czyli oddalenia skargi na decyzję Izby Skarbowej w K. dotyczącą określenia Spółce wysokości zobowiązania podatkowego za luty 2000 r., zarzuca Sądowi pierwszej instancji błędne ustalenia co do stanu faktycznego sprawy oraz brak wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia. Wprawdzie formułując powyższe zarzuty autor skargi kasacyjnej mylnie wskazuje jako naruszony art. 141 § 1 P.p.s.a., który to przepis dotyczy terminu do sporządzenia uzasadnienia wyroku, nie zaś wymogów jakim uzasadnienie to powinno odpowiadać, co z kolei uregulowane jest w § 4 powyższego artykułu, niemniej biorąc pod uwagę, iż w uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor powołuje ten ostatni przepis oraz cytuje jego treść, nie ulega wątpliwości, iż zastrzeżenia pełnomocnika Spółki co do przyjętego przez Sąd stanu faktycznego oraz braku wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku odnoszą się do art. 141 § 4 P.p.s.a.

Zarzut ten jest jednak nieuzasadniony.

Przede wszystkim należy stwierdzić, iż pomimo tego, że pełnomocnik Spółki podnosi w skardze kasacyjnej zarzut dotyczący przyjętego przez Sąd pierwszej instancji stanu faktycznego sprawy, to jednak w istocie rzeczy stan ten nie jest pomiędzy stronami sporny. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji przyjął w ślad za organami podatkowymi, iż Spółka w dniu 29 lutego 2000 r. otrzymała faksem kopię spornej faktury, wystawionej w tym samym dniu, natomiast w marcu 2000 r. oryginał tejże faktury, który został jej przesłany przez wystawcę za pośrednictwem poczty. Z punktu widzenia podjętego przez organy podatkowe i zaakceptowanego przez Sąd pierwszej instancji rozstrzygnięcia, były to jedyne istotne elementy stanu faktycznego sprawy dotyczącej rozliczeń podatkowych Spółki za luty 2000 r., a pełnomocnik Spółki okoliczności tych nie podważa i nie twierdzi, że w rzeczywistości było inaczej. Wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej Sąd pierwszej instancji nie przyjął także, aby w sprawie tej chodziło o otrzymanie przez Spółkę duplikatu faktury w ścisłym rozumieniu tego pojęcia, jakie nadają mu przepisy wykonawcze do ustawy o VAT (§ 51 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym; Dz. U. Nr 99, poz. 1245, z późn. zm.). Wyraz "duplikat" użyty został bowiem jedynie w zacytowanym przez Sąd pierwszej instancji fragmencie uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego wydanego w innej sprawie i był częścią szerszej argumentacji tego Sądu, dotyczącej jednakże zasadniczo problemu "faksu faktury" w aspekcie art. 19 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe, nie ma więc podstaw do uznania, iż Sąd pierwszej instancji z naruszeniem art. 141 § 4 P.p.s.a. przyjął za podstawę wyrokowania błędnie ustalony przez organy podatkowe stan faktyczny. Natomiast odrębną kwestią jest to, czy na tle tak ustalonego stanu faktycznego, w świetle postanowień art. 19 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, Spółka była uprawniona do pomniejszenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą ze spornej faktury - już w lutym 2000 r. Rozstrzygnięcie tego problemu wiąże się jednak nie tyle z ustaleniami stanu faktycznego, lecz z zastosowaną przez organy podatkowe i zaakceptowaną przez Sąd pierwszej instancji wykładnią wspomnianego wyżej art. 19 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, a zwłaszcza sposobem rozumienia użytego w tym przepisie zwrotu "otrzymał fakturę." Kwestia ta podnoszona jest również przez pełnomocnika Spółki w dalszej części skargi kasacyjnej jako zarzut naruszenia prawa materialnego, poprzez błędną jego wykładnię i w tej też płaszczyźnie powinna zostać oceniona.

Nietrafny jest również zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a., poprzez brak wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia. Materialnoprawną podstawą zaskarżonego wyroku był właśnie art. 19 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT i wbrew twierdzeniom pełnomocnika Spółki, Sąd pierwszej instancji zawarł w uzasadnieniu wyroku wykładnię tego przepisu w odniesieniu do ustalonego w sprawie stanu faktycznego.

Okoliczność, iż autor skargi kasacyjnej nie zgadza się z przedstawionym przez Sąd pierwszej instancji sposobem rozumienia art. 19 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, nie może stanowić uzasadnionego powodu formułowania pod adresem tego Sądu zarzutu naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a., polegającego na braku wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia.

Nieuzasadniony jest także zawarty w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia prawa materialnego, poprzez błędną wykładnię art. 19 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT.

Uznać bowiem należy, iż w świetle tego przepisu, dla umiejscowienia w danym okresie rozliczeniowym prawa podatnika do pomniejszenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą z faktury VAT potwierdzającej nabycie towarów lub usług, istotne jest fizyczne posiadanie przez niego (otrzymanie) oryginału tej faktury, a nie jej kopii (por. wyrok NSA o/z w Łodzi z dnia 27 marca 1998 r., sygn. akt I SA/Łd 488/98, Lex nr 32775; wyrok WSA w Szczecinie z dnia 26 stycznia 2005 r., sygn. akt SA/Sz 2366/03, Lex nr 258571).

Prawidłowe jest zatem stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż faks faktury nie jest dokumentem, o którym mowa w art. 19 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, lecz jedynie jego powieleniem. Trafna jest także przemawiająca za przyjęciem takiego stanowiska argumentacja zawarta w przytoczonym przez ten Sąd wyroku NSA z dnia 9 grudnia 2004 r., sygn. akt FSK 620/04 (publik. ONSAiWSA 2005/5/103).

Poza zaskarżeniem wyroku Sądu pierwszej instancji w części dotyczącej oddalenia skargi na decyzję Izby Skarbowej w K. odnoszącą się do lutego 2000 r., pełnomocnik Spółki zaskarżył ten wyrok także w części, jak to określił, nierozpoznania skarg na decyzje w zakresie podatku od towarów i usług za sierpień, wrzesień i grudzień 2000 r.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor wyjaśnił, iż Spółka wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie osiem skarg na osiem decyzji Izby Skarbowej w K. wydanych w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2000 r.

Każda z tych skarg zainicjowała zatem oddzielne postępowanie sądowoadministracyjne, stanowiąc odrębną sprawę i podlegając co do zasady oddzielnemu rozpoznaniu i rozstrzygnięciu.

Jak wynika zarówno z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, jak również z protokołu rozprawy z dnia 25 maja 2006 r. poprzedzającej wydanie tego wyroku, Sąd pierwszej instancji na podstawie art. 111 § 2 P.p.s.a. połączył sprawy o sygn. akt I SA/Kr od 630/03 do 634/03 (pięć spraw) do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia i sprawy te w zaskarżonym wyroku rozstrzygnął. Nie jest więc tak, jak twierdzi pełnomocnik Spółki w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, iż połączonych zostało osiem oddzielnych spraw, a rozstrzygniętych tylko pięć z nich.

W tej sytuacji, pomijając już fakt zaskarżenia przez pełnomocnika Spółki wyroku w części, której wyrok ten nie zawiera, bezprzedmiotowe i jako takie niezasadne są wszelkie sformułowane w niniejszej skardze kasacyjnej zarzuty, w tym także zarzut naruszenia art. 134 § 1 P.p.s.a., opierające się na twierdzeniu, iż Sąd pierwszej instancji nie rozstrzygnął w zaskarżonym wyroku wszystkich wniesionych przez Spółkę do tego Sądu skarg.

Konsekwencją uznania za niezasadne zarzutów naruszenia art. 134 § 1 i 141 § 4 P.p.s.a. jest również konieczność sformułowania takiej samej oceny co do podniesionego w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia art. 135 tej ustawy. Naruszenia tego ostatniego przepisu autor skargi kasacyjnej nie traktował bowiem w kategoriach samoistnego zarzutu, lecz upatrywał jego zaistnienia w innych naruszeniach prawa podniesionych w skardze kasacyjnej w ramach podstawy kasacyjnej z art. 174 pkt 2 P.p.s.a.

Biorąc pod uwagę powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny doszedł do przekonania, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i dlatego na podstawie art. 184 P.p.s.a. podlegała oddaleniu.