Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Roman Ciąglewicz Sędziowie: Sędzia NSA Tomasz Bąkowski Sędzia del. WSA Jan Szuma (spr.) po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 12 lutego 2020 r., sygn. akt II SA/Gd 583/19 w sprawie ze skargi K. J. i W. J. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2019 r., nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę, 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania sądowego w całości.

Wyrokiem z dnia 12 lutego 2020 r., sygn. akt II SA/Gd 583/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku po rozpoznaniu skargi K.J. i W.J. uchylił zaskarżoną decyzję Wojewody Pomorskiego (zwanego dalej "Wojewodą") z dnia 17 lipca 2019 r., nr Wl-I.7840.3.233.2018.KM oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty [...] (zwanego dalej "Starostą") z dnia 20 lipca 2018 r., nr AB.6740.125.2017.ASJ.

Powyższy wyrok wydano w następujących okolicznościach.

Starosta decyzją z dnia 26 maja 2017 r., nr 151/2017, znak AB.6740.125.2017.ASJ zatwierdził projekt budowlany i udzielił [...] sp. z o.o. pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej [...] nr [...]w postaci wieży typu [...] o wysokości całkowitej [...] m wraz z antenami sektorowymi, radioliniowymi, urządzeniami sterującymi, zasilającymi oraz zasilaniem elektrycznym na działce nr [...], obręb [...].

Dnia [...] lipca 2017 r. K.J. i W.J. złożyli wniosek o wznowienie postępowania administracyjnego zakończonego powyższą decyzją w oparciu art. 145 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (na datę zaskarżonej decyzji tekst jednolity Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm., dalej "K.p.a.") z uwagi na to, że bez własnej winy nie brali udziału w postępowaniu jako strony.

Podnieśli też, że lokalizacja wieży została ustalona w nieznacznej odległości od miejsca ich zamieszkania oraz, że graniczy z ich nieruchomościami oznaczonymi jako działki geodezyjne [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...]. Planowana budowla ze względu na bezpośrednie i intensywne oddziaływanie na sąsiednie nieruchomości została zlokalizowana nieprawidłowo. Inwestycja ta, ich zdaniem, jest również sprzeczna z planem miejscowym, który przewiduje możliwość lokalizowania na obszarze ich nieruchomości budownictwa mieszkaniowego. Wzniesienie wieży telefonii komórkowej będzie skutkować niemożliwością wznoszenia na obszarze tych nieruchomości budynków mieszkalnych.

Postanowieniem z dnia 26 lipca 2017 r. Starosta wznowił postępowanie administracyjne, a następnie decyzją z dnia 8 września 2017 r. odmówił uchylenia decyzji z dnia 26 maja 2017 r. stwierdzając, że wnioskodawcy nie posiadają przymiotu strony postępowania.

Wojewoda decyzją z dnia 5 stycznia 2018 r. uchylił zaskarżoną decyzję Starosty i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.

Starosta decyzją z dnia 20 lipca 2018 r. odmówił uchylenia kwestionowanego pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej. Ustaliwszy, że wniosek o wznowienie postępowania został złożony z dochowaniem terminu z art. 148 § 1 K.p.a. stwierdził, że nie istnieją przesłanki do uchylenia decyzji z dnia 26 maja 2017 r. Zweryfikował, że minimalna wysokość oddziaływania inwestycji wynosi [...] m n.p.t., a maksymalna wysokość zabudowy istniejącej ([...] m) oraz potencjalnej określonej w miejscowym planie jest niższa. Ponadto inwestycja nie ograniczy użytkowania sąsiednich działek oraz nie ograniczy możliwości zagospodarowania nieruchomości wnioskodawców. Starosta wskazał również, że inwestycja jest zgodna z przeznaczeniem terenu określonym w obowiązującym planie miejscowym.

Po rozpoznaniu odwołania K.J. i W.J. Wojewoda decyzją z dnia 17 lipca 2019 r.: w punkcie 1. uchylił decyzję organu pierwszej instancji, a punkcie 2. stwierdził wydanie decyzji Starosty z dnia 26 maja 2017 r. z naruszeniem prawa ze względu na fakt, że strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu, natomiast w punkcie 3. odmówił jej uchylenia z uwagi na fakt, że w wyniku wznowienia postepowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej. Organ wyjaśnił, że rozpoznając sprawę po wznowieniu postępowania należało zbadać nie tylko, czy istniały przyczyny wznowienia podane w art. 145 § 1, art. 145a lub art. 145b K.p.a., lecz także, czy na przeszkodzie ewentualnemu rozstrzygnięciu co do istoty nie stoją okoliczności, o których mowa w art. 146 K.p.a.

Wojewoda ustalił, że wnioskodawcy – K.J. i W.J. – są współwłaścicielami działek [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...], obręb [...], przy czym działki [...],[...] i [...] graniczą bezpośrednio z działką objętą sporną inwestycją. Wieża telefonii komórkowej na działce [...] usytuowana jest w odległości około [...] m od granicy działki [...] (wedle danych z rysunku [...] i [...] projektu budowlanego). Zdaniem Wojewody, działki należące do wnioskodawców o [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...] znajdują się w obszarze oddziaływania inwestycji, co skutkuje przyznaniem skarżącym statusu stron w postępowaniu zakończonym decyzją z dnia 26 maja 2017 r. W tym stanie rzeczy organ odwoławczy stwierdził, że zaistniała przesłanka wznowieniowa (art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a.), a w postępowaniu wznowieniowym należało zbadać, czy zaistniałe naruszenie mogło mieć wpływ na merytoryczny efekt załatwienia wniosku inwestora.

Kontrolując decyzję będącą przedmiotem wznowienia Wojewoda wskazał, że w jego ocenie przesłanki uzasadniająca wydanie pozwolenia na budowę, wynikające z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (na datę zaskarżonej decyzji tekst jednolity Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm., dalej jako P.b.), zostały spełnione. Inwestor, stosownie do art. 32 ust. 4 pkt 2 P.b., złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Przedłożył, zgodnie z art. 33 ust. 2 pkt 1 P.b., cztery egzemplarze projektu budowlanego wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami i innymi dokumentami wymaganymi przepisami szczególnymi oraz zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7 P. b., aktualnym na dzień opracowania projektu. Projekt budowlany sporządzony został przez osoby posiadające wymagane uprawnienia budowlane i legitymujące się aktualnym na dzień opracowania projektu zaświadczeniem o wpisy na listę członków właściwej izby samorządu zawodowego. Ponadto projektanci dołączyli do projektu budowlanego oświadczenie o jego sporządzeniu zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej. Projekt budowlany spełnia wymagania art. 34 ust. 3 P.b. Inwestycja jest również zgodna z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego uchwalonym uchwałą XXVIII/213/2002 Rady Gminy w Starym Polu z dnia 7 października 2002 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla wsi [...] i Krzyżanowo w Gminie [...] (Dz. Urz. Woj. Pomor. Nr 25, poz. 263, dalej także "plan miejscowy").

Odnosząc się do zarzutów skarżących dotyczących negatywnego wpływu projektowanej stacji bazowej telefonii komórkowej, w szczególności urządzeń emitujących fale elektromagnetyczne, na mieszkańców sąsiednich nieruchomości oraz osoby wykonujące pracę na obszarze nieruchomości przyległych do nieruchomości zabudowanej wieżą telefonii, organ wyjaśnił, że czynnikiem fizycznym, który może być powodem powstania zagrożeń w środowisku są pola elektromagnetyczne powstające w wyniku pracy stacji. Aktem określającym standardy jakości środowiska w zakresie ochrony ludności i środowiska przed polami elektromagnetycznymi jest rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz. U. Nr 192, poz. 1883, dalej "r.MŚ").

Wojewoda wyjaśnił, że w przypadku rozpatrywanej stacji bazowej telefonii komórkowej, w skład której wchodzi zespół anten sektorowych pracujących w częstotliwościach 900 MHz, 1800 MHz, 2100 MHz i 2600MHz, czyli zakresie częstotliwości wskazanym w rozporządzeniu od 300 MHz do 300 GHz (załącznik nr 1 do rozporządzenia, tab. nr 2, poz. nr 7), dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycznych charakteryzowane są przez wartość skuteczną natężenia pola elektrycznego równą 7 V/m lub wartość średniej gęstości mocy pola elektromagnetycznego równą 0,1 W/m². Spełnienie wymagania dotyczącego nieprzekraczania poziomu 0,1 W/m² w miejscach dostępnych dla ludności jest wystarczającym warunkiem spełnienia przepisów, gdyż tej wartości gęstości mocy odpowiada w polu dalekim wartość natężenia pola elektrycznego zawsze mniejsza od 7 V/m. Z tego też względu w załączonej do wniosku o udzielenie pozwolenia na budowę dokumentacji technicznej wyznaczono obszary pól o wartościach gęstości mocy > 0,1 W/m² (rys. [...] na str. [...]).

Dla projektowanej stacji głównym źródłem energii elektromagnetycznej wypromieniowanej do otoczenia i mogącej stwarzać potencjalne zagrożenie dla zdrowia ludności są zainstalowane nadawcze anteny sektorowe stacji. Inwestycja przewiduje montaż [...] anten sektorowych zgrupowanych w trzy zespoły: [...],[...] i [...] usytuowane na azymucie: [...], anteny [...],[...] i [...] usytuowane na azymucie [...] i anteny [...],[...],[...] i [...] na azymucie [...]°. Ponadto przewidziano montaż [...] anten radioliniowych, jednak promieniowanie anten radiolinii jest wysoce kierunkowe i nie dociera do miejsc dostępnych dla ludności, a same urządzenia i tory antenowe są ekranowane i praktycznie nie wypromieniowują do otoczenia energii elektromagnetycznej istotnej ze względu na oddziaływanie biologiczne.

Wojewoda wywodził, że projekt budowlany w rozdziale zatytułowanym "Analiza występowania obszaru pól elektromagnetycznych o poziomach gęstości mocy większych lub równych 0,1 W/m²" (str. [...] - [...] projektu budowlanego) uwzględnia wpływ inwestycji na środowisko. Przedstawione tam tabelaryczne zestawienie wyników obliczeń zasięgów pól elektromagnetycznych o poziomach oddziaływań wyższych od dopuszczalnych (o gęstości mocy pola > 0,1 W/m²) za pośrednictwem anten sektorowych o określonych parametrach (tab. [...] str. [...]), prowadzi do wniosku, że obliczony zasięg sektorowy występowania pól elektromagnetycznych o poziomie oddziaływania wyższym niż dopuszczalny, to jest większym lub równym wartości 0,1 W/m² dla anten sektorowych przy minimalnym i maksymalnym pochyleniu wiązki wynosi: [...] m na azymutach [...] i [...]° oraz [...] m na azymucie [...]. Zasięgi występowania pól elektromagnetycznych o poziomie oddziaływania wyższym niż dopuszczalny zlokalizowane są na wysokościach od [...] m n.p.t. do [...] m n.p.t. w zależności od azymutu i tiltu (maksymalne pochylenie wiązki - 12°) oraz odległości od źródła promieniowania (wysokości te zwymiarowane zostały na rysunkach ww. opracowania). Obszary występowania opisanych pól są zlokalizowane w przestrzeni ponad działką inwestycyjną i sąsiednimi działkami wzdłuż osi głównych wiązek i nie są one zlokalizowane w miejscach, które mogą być uznane jako dostępne dla ludności. Przy czym na większości terenu pod obszarem występowania przekraczających dopuszczalny poziom pól elektromagnetycznych brak jest obecnie istniejącej zabudowy, natomiast w stosunku do działki skarżących [...], obszary te występują w znacznej wysokości ponad istniejącą zabudową – budynkiem usługowo-magazynowym (hurtowania środków ochrony roślin) o wysokości [...] m.

Wojewoda podkreślił też, że w realiach omawianej sprawy wielkość przestrzeni powietrznej rozciągającej się pomiędzy istniejącą bądź potencjalną zabudową a obszarem pól elektromagnetycznych o poziomach wyższych od dopuszczalnych, będzie w zupełności wystarczająca do zapewnienia miejsc niedostępnych dla ludności (jest to minimum [...] m nad działką [...], dla której plan dopuszcza zabudowę z dachem wysokim i pokryciem ceramicznym, co technicznie uniemożliwia realizację budynków o funkcji określonej planem o wysokości istotnej z punktu widzenia omawianego rozporządzenia - karta terenu [...], pkt [...], oraz około [...] m nad innymi działkami, w tym skarżących, między innymi [...], dla których wysokość zabudowy określona w planie została poprzez wskazanie maksymalnej ilości kondygnacji, to jest [...] m z dachem dwuspadowym z pokryciem ceramicznym lub ceramiczno-podobnym - karta terenu [...], pkt [...]). Wysokość potencjalnej zabudowy na działkach skarżących, w ocenie Wojewody, nie osiągnie wysokości dochodzącej do granic obszaru występowania ponadnormatywnych pól elektromagnetycznych. W obszarze występowania wartości pól elektromagnetycznych o poziomie oddziaływania wyższym niż dopuszczalny o wartości 0,1 W/m² nie ma, a także nie będzie miejsc dostępnych dla ludności i nie ma żadnych obiektywnych przesłanek, aby uznać, że wytworzone przez omawianą stację bazową pole elektromagnetyczne może stwarzać zagrożenie.

Dla ustalenia, czy objęta wnioskiem inwestycja polegająca na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej może znacząco oddziaływać na środowisko Wojewoda odwołał się do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r. poz. 71 z późn. zm., dalej "r.RM.2010"), które znajdowało do sprawy zastosowanie z uwagi na datę złożenia wniosku. Powołując się na przepisy § 2 ust. 1 pkt 7 oraz § 3 ust. 1 pkt 8 r.RM.2010 wskazał, że wynika z nich, że dla oceny, czy stacja bazowa telefonii komórkowej będzie zaliczana do wymienionych w nim rodzajów przedsięwzięć, istotne jest wzięcie pod uwagę równoważnej mocy promieniowanej izotropowo (EIRP) wyznaczonej dla pojedynczej anteny oraz odległość miejsc dostępnych dla ludności od środka elektrycznego anteny w osi głównej wiązki jej promieniowania.

Zdaniem Wojewody analiza przedstawiona przez inwestora wskazuje, że kontrolowana inwestycja nie jest przedsięwzięciem znacząco oddziaływującym na środowisko. Tym samym w związku z art. 71 ust. 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r. poz. 2081 z późn. zm., dalej "u.u.i.ś.") inwestycja ta nie wymaga uzyskania decyzji środowiskowej.

Organ odwoławczy wyjaśnił też, mając na uwadze podniesiony w odwołaniu zarzut skarżących o niezgodności inwestycji z planem miejscowym, że inwestycja zlokalizowana jest na terenie przeznaczonym w planie pod funkcję gospodarczą szeroko pojętą: handel, produkcja, magazyny z dopuszczeniem zabudowy mieszkaniowej związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej, przy czym uciążliwość będąca skutkiem prowadzonej działalności gospodarczej powinna być ograniczona do granicy własnej działki. Szczegółowe zasady zagospodarowania terenu, na którym zaprojektowana jest stacja telefonii komórkowej określone są w karcie terenu [...], natomiast oddziaływanie inwestycji rozciąga się również nad nieruchomości objęte kartą terenu [...] (funkcja gospodarcza) i [...] (funkcja mieszkaniowa jednorodzinna z dopuszczeniem funkcji usługowej). Z analizy ustaleń ogólnych planu oraz szczegółowych zawartych w wymienionych kartach wynika, że plan nie przewiduje zakazów ani ograniczeń związanych z budową infrastruktury telekomunikacyjnej, w szczególności dotyczącej stacji bazowych sieci telefonii komórkowych. Ponadto w zakresie wynikającym ochrony środowiska i krajobrazu, plan wskazuje jedynie na konieczność ochrony zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

W skardze K.J. i W.J. zarzucili, że nie dokonano w sprawie należytej i obiektywnej oceny materiału dowodowego, a w szczególności nie dokonano samodzielnie – przez oba organy, weryfikacji danych przedstawionych przez inwestora, dotyczących oddziaływania na środowisko zamontowanych urządzeń emitujących fale elektromagnetyczne, co do ewentualnych zagrożeń wobec osób wykonujących pracę na obszarze nieruchomości przyległej do nieruchomości zabudowanej wieżą telefonii komórkowej oraz mieszkańców sąsiednich nieruchomości, to jest naruszeniem przepisu art. 7 K.p.a. oraz art. 77 § 1 K.p.a.

Zarzucili również dokonanie wadliwej interpretacji postanowień zawartych w planie miejscowym poprzez przyjęcie, że jego przepisy – z uwagi na status inwestycji będącej przedsięwzięciem celu publicznego – zezwalają na sytuowanie na obszarze nieruchomości budowli w postaci wieży stalowej o wysokości całkowitej [...] m wraz z urządzeniami emitującymi fale elektromagnetyczne o znacznej mocy, czyli powodujących oddziaływanie poza granice nieruchomości.

W uzasadnieniu skargi skarżący podnieśli, że organy nie zweryfikowały informacji przekazanych przez inwestora, a dotyczących oddziaływania urządzeń telefonii komórkowej na sąsiadujące z wieżą obszary, na których bytują ludzie, przyjmując je za prawdziwe. Tymczasem, zdaniem skarżących, istnieją wątpliwości co do rzetelności tych oddziaływań. Z informacji przedstawionych przez inwestora wynika, że pomiary oznaczone jako [...] miały zostać przeprowadzone w dniu 12 grudnia 2017 r. między innymi na terenie nieruchomości skarżących. Nikt jednak nie zwracał się do nich z wnioskiem o wstęp na teren ich nieruchomość. To sugeruje, że pomiary te nie zostały w rzeczywistości wykonane.

Skarżący podnieśli ponadto, w zakresie zarzutu niezgodności planowanej inwestycji planem miejscowym, że jego przepisy w sposób precyzyjny zastrzegają rodzaj dopuszczonej działalność na obszarze wsi [...] ograniczając go takich, które nie będą powodowały powstawania oddziaływań na środowisko poza daną nieruchomość.

Jak wskazano na wstępie niniejszego uzasadnienia, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 12 lutego 2020 r., sygn. akt II SA/Gd 583/19 uchylił decyzje obu instancji wydane w sprawie.

Sąd zgodził się z organami, że skarżący K.J. i W.J. powinni być uznani za strony postępowania zakończonego decyzją z dnia 26 maja 2017 r. Nie brali jednak w tym postępowaniu udziału bez własnej winy, a więc zaistniała przesłanka wznowienia postępowania określona w art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. Tym samym należało stwierdzić, jak to uczynił organ odwoławczy, że decyzja z dnia 26 maja 2017 r. została wydana z naruszeniem prawa.

Sąd dalej wywodził, że zgodnie z art. 151 § 2 w zw. z art. 146 § 2 K.p.a. organ może stwierdzić, że odmawia uchylenia decyzji, której dotyczy wniosek o wznowienie postępowania, wówczas, gdy nowa decyzja odpowiadałaby w swojej istocie decyzji dotychczasowej, a więc tylko w przypadku, gdy organ – w wyniku ponownego rozpoznania sprawy administracyjnej w oparciu o właściwe przepisy prawa materialnego – rozstrzygnie sprawę tak, jak została rozstrzygnięta decyzją ostateczną.

Badając, czy w kontrolowanej sprawie organ właściwie uznał, że w wyniku wznowienia postępowania zapadłaby decyzja odpowiadająca decyzji dotychczasowej, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wskazał co następuje. Zaznaczył, że organy architektoniczno-budowlane zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 1 P.b. badają zgodność projektu budowlanego z wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 u.u.i.ś. Do organu właściwego do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę należy, zwłaszcza w przypadkach wątpliwych, ocena czy inwestor ma, wynikający z przepisów o ocenach oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, obowiązek uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Powyższej oceny z punktu widzenia wymagań ochrony środowiska organy właściwe dokonują na każdym z etapów procesu inwestycyjnego. Oznacza to, że organy architektoniczno-budowlane zobowiązane są do oceny kwestii środowiskowych, w tym do kwalifikacji projektowanej inwestycji. Oceny przedsięwzięcia w postaci budowy anteny nadawczej telefonii komórkowej dokonano się w oparciu o § 2 ust. 1 pkt 7 lub § 3 ust. 1 pkt 8 r.RM.2010.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji kwestia oceny środowiskowej inwestycji jednoznacznie wpisuje się w zakres działania organów architektoniczno-budowlanych, które – w przypadku inwestycji dotyczącej budowy stacji telefonii komórkowej – mają obowiązek zbadania oddziaływania elektromagnetycznego analizowanego przedsięwzięcia na środowisko.

Sąd stwierdził, że w przypadku przedsięwzięć obejmujących więcej niż jedną antenę zachodzi konieczność sumowania parametrów charakteryzujących przedsięwzięcie. Projektowana inwestycja polega na zainstalowaniu na antenowej konstrukcji wsporczej [...] anten sektorowych, zgrupowanych w dwóch przypadkach po [...], a w jednym po [...], na tym samym określonym azymucie, o różnych mocach promieniowania. Z przedłożonej wraz z projektem budowlanym Kwalifikacji przedsięwzięcia (str. [...] projektu) dokonanej w świetle przepisów rozporządzenia wynika, że ocenę oddziaływania w zakresie równoważnej mocy promieniowanej izotropowo wyznaczono dla pojedynczych anten (por. str. [...] projektu). Okoliczność tę przyznaje ponadto organ odwoławczy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Odnosząc się do powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uznał, że przedwczesna okazała się ocena dokonana przez organ odwoławczy, odnosząca się do prawidłowości dokonanej przez inwestora kwalifikacji przedsięwzięcia jako nie wymagającego przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, skoro analiza nie uwzględnia skumulowanych oddziaływań poszczególnych anten sektorowych, a jedynie oddziaływanie dla pojedynczej anteny.

Sąd wywodził, że jednym z parametrów inwestycji polegającej na budowie instalacji radiotelekomunikacyjnej, do jakich zalicza się stacja bazowa telefonii komórkowej, jest ilość i moc anten. Zgodnie z § 3 ust. 2 pkt 3 r.RM.2010 do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się również przedsięwzięcia nieosiągające progów określonych w ust. 1, jeżeli po zsumowaniu parametrów charakteryzujących przedsięwzięcie z parametrami planowanego, realizowanego lub zrealizowanego przedsięwzięcia tego samego rodzaju znajdującego się na terenie jednego zakładu lub obiektu osiągną progi określone w ust. 1; przy czym przez planowane przedsięwzięcie rozumie się w tym przypadku przedsięwzięcie, w stosunku do którego zostało wszczęte postępowanie w sprawie wydania jednej z decyzji, o których mowa w art. 72 ust. 1 u.u.i.ś., lub dokonano zgłoszenia, o którym mowa w art. 72 ust. 1a tej ustawy.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji wykładnia systemowa § 3 ust. 1, podobnie jak § 2 ust. 1 r.RM.2010 prowadzi do wniosku, że celem ustawodawcy było wskazanie inwestycji, które mogą znacząco (potencjalnie lub zawsze) oddziaływać na środowisko, co oznacza, że rolą organów powołanych do ochrony środowiska jest ustalenie, w jaki sposób inwestycja (a nie poszczególne anteny) wpłynie na środowisko. Dla poczynienia prawidłowych ustaleń niezbędne jest zatem określenie nie tylko mocy poszczególnych anten, ale i rozważenie ewentualnego nakładania się (nachodzenia) wiązek promieniowania emitowanych przez poszczególne anteny.

W konsekwencji powyższej oceny prawnej, zdaniem Sądu pierwszej instancji dla analizy oddziaływania inwestycji na środowisko istotne znaczenie mogło mieć wyjaśnienie kwestii, czy moc anten planowanych do zainstalowania w ramach zamierzonego przedsięwzięcia nie kumuluje się wzajemnie na poszczególnych azymutach lub z innymi urządzeniami wytwarzającymi pole elektromagnetyczne, które w otoczeniu inwestycji już funkcjonują.

Sąd uznał, że brak analizy skumulowanych oddziaływań wszystkich anten objętych inwestycją stanowi jednocześnie o istotnym naruszeniu przepisów postępowania, to jest art. 7 w zw. z art. 77 § 1 i 80 K.p.a., które mogło mieć wpływ na wynik sprawy. W konsekwencji – zdaniem Sądu – weryfikacji powinny podlegać ustalenia organów co do równoważnej mocy promieniowanej izotropowo odnośnie określenia parametrów nie tylko poszczególnych anten, ale całego przedsięwzięcia oraz odległości miejsc dostępnych dla ludności w osi głównych wiązek promieniowania anten sektorowych od środków elektrycznych tych anten. Oznacza to również potrzebę weryfikacji uzyskanych wyników i oceny ich wpływu na nieruchomości skarżących uwzględniając kumulację oddziaływań. W dalszej zaś kolejności organ powinien zweryfikować zasięg oddziaływań pół elektromagnetycznych o poziomach wyższych od 0,1 W/m² w odniesieniu do miejsc dostępnych dla ludności.

Sąd zgodził się natomiast z organami, co do kwestii wykładni art. 124 ust. 2 Prawa ochrony środowiska w kontekście r.RM.2010. Uznał, że organy właściwie zinterpretowały przepisy określające jak należy ustalić zasięg miejsc dostępnych dla ludności, zaliczając do nich tereny, na których istnieje legalna zabudowa z przeznaczeniem na pobyt ludzi, jak i tereny, na których taka zabudowa może być wznoszona zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym.

Odnosząc się do zarzutu skarżących dotyczącego niezgodności planowanej inwestycji z planem miejscowym Sąd wskazał, że plan nie przewiduje co do zasady zakazów ani ograniczeń związanych z budową infrastruktury telekomunikacyjnej, w szczególności dotyczącej stacji bazowych sieci telefonii komórkowych. Na terenie, na którym planowana jest sporna inwestycja dopuszcza się funkcję gospodarczą szeroko pojętą: handel, produkcja, magazyny z dopuszczeniem zabudowy mieszkaniowej związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej z zastrzeżeniem, że uciążliwość będąca skutkiem prowadzonej działalności gospodarczej winna być ograniczona do granicy własnej działki (karta terenu [...])W ustaleniach ogólnych planu w § 2 ust. 5 wskazano, że przez uciążliwość należy rozumieć zespół negatywnych bodźców (będących skutkiem określonej działalności) pogarszających warunki życia mieszkańców poprzez obniżenie standardów środowiska przyrodniczego. Tym samym, mając na uwadze powyższe ustalenia, które doprowadziły do uznania, że organ odwoławczy dokonał wadliwej oceny środowiskowej przedsięwzięcia, Sąd stwierdził, że na tym etapie sprawy nie można jednoznacznie określić, czy planowana inwestycja będzie zgodna przywołanym przepisami planu miejscowego. Oceny takiej będzie można dokonać dopiero po prawidłowym ustaleniu oddziaływania inwestycji, uwzględniającej całe przedsięwzięcie, a nie pojedynczą antenę.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła [...] sp. z o.o. zarzucając naruszenie:

1. art. 151 § 1 pkt 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 4 i art. 146 § 2 K.p.a. oraz art. 71 ust. 2 u.u.i.ś. i § 2 ust 1 pkt. 7 oraz § 3 ust. 1 pkt 8 i § 3 ust. 2 i 3 r.RM.2010, a także w zw. z § 2 pkt. 5 oraz karty terenu C-12-G uchwały XXVIII/213/2002 Rady Gminy w Starym Polu z dnia 7 października 2002 r. i art. 29 ust. 2 pkt 15 i 30 ust. 1 pkt 3 lit. b P.b. poprzez przyjęcie przez Sąd pierwszej instancji, że wydana decyzja o pozwoleniu na budowę z dnia 26 maja 2017 r. jest nieprawidłowa w stopniu uzasadniającym jej uchylenie i ponowne prowadzenia postępowania w sprawie pozwolenia na budowę, w szczególności biorąc pod uwagę fakt, że powodem do uchylenia decyzji miałaby być tylko część zamierzenia budowlanego, która samodzielnie nie wymaga decyzji o pozwoleniu na budowę;

2. art. 151 § 1 pkt 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 4 i art. 146 § 2 K.p.a. oraz § 2 ust 1 pkt 7 oraz § 3 ust. 1 pkt. 8, w zw. z § 3 ust. 2 i 3 r.RM.2010 oraz art. 122a ust. 1 pkt 1, art. 122 i art. 152 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (na datę zaskarżonej decyzji tekst jednolity Dz. U. z 2018 r. poz. 799 z późn. zm., dalej "P.o.ś.") i r.MŚ., a nadto art. 81a § 1 K.p.a. – poprzez nałożenie na skarżącą bezpodstawnego obowiązku sprawdzenia skumulowanego oddziaływania anten pomimo, że przepisy r.RM.2010 jednoznacznie nakazują badanie przedsięwzięcie według określonej charakterystyki, w tym badanie wiązki pojedynczej anteny, w konsekwencji wszelkie wątpliwości związane z możliwym kumulowaniem się promieniowania wyeliminują rzeczywiste pomiary;

3. art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (na datę zaskarżonego wyroku tekst jednolity Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm., dalej "P.p.s.a.") w związku z przytoczonymi wyżej przepisami prawa materialnego uchylenie zaskarżonych decyzji, mimo niezaistnienia przesłanki do ich uchylenia.

Wskazując na przedstawione zarzuty skarżąca kasacyjnie spółka wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zawiera usprawiedliwione podstawy.

W myśl art. 183 § 1 P.p.s.a. (obecnie tekst jednolity Dz. U. z 2023 r., poz. 259) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak pod rozwagę nieważność postępowania. W rozpatrywanej sprawie nie zachodzą okoliczności skutkujące nieważnością postępowania sądowego, określone w art. 183 § 2 pkt 1-6 P.p.s.a., należy zatem ograniczyć się do zagadnień wynikających z zarzutów wyartykułowanych w podstawach skargi kasacyjnej.

Zasadne okazały się zarzuty skargi kasacyjnej, które wyodrębnić można z jej podstaw zgrupowanych w ramach punktów 2 i 3 powyżej. Otóż [...] sp. z o.o. ma rację, że naruszono art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a i c P.p.s.a., jako że na podstawie tych przepisów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku błędnie orzekł o uchyleniu zaskarżonych decyzji, dopatrując się po stronie organów wadliwości w działaniu w zakresie wykładni § 2 ust 1 pkt 7 oraz § 3 ust. 1 pkt. 8 w zw. z § 3 ust. 2 i 3 r.RM.2010. To w rezultacie przełożyło się na niewłaściwą ocenę Sądu pierwszej instancji, co do prawidłowości decyzji wydanej na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 4 i art. 146 § 2 K.p.a. (to jest wydania w postępowaniu wznowieniowym decyzji, która co do istoty sprawy miała odpowiadać decyzji dotychczasowej).

Jak szczegółowo zrelacjonowano powyżej, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku opowiedział się za poglądem, że w przypadku obiektów stacji bazowych telefonii komórkowej, kwalifikowanych środowiskowo w kontekście przepisów § 2 ust 1 pkt 7 oraz § 3 ust. 1 pkt. 8 w zw. z § 3 ust. 2 i 3 r.RM.2010, należy brać pod uwagę możliwe skumulowane oddziaływania urządzeń.

Naczelny Sąd Administracyjny nie zgadza się z tym poglądem. W tym miejscu przywołać należy uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 listopada 2022 r., sygn. akt III OPS 1/22 (orzeczenia.nsa.gov.pl). Zgodnie z tą uchwałą, przy kwalifikacji instalacji radiokomunikacyjnych, radionawigacyjnych i radiolokacyjnych na podstawie § 3 ust. 1 pkt 8 i § 3 ust. 2 pkt 3 r.RM.2010, jako inwestycji mogącej potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, należy brać pod uwagę równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznaczoną dla pojedynczej anteny także wówczas, gdy w skład instalacji wchodzi kilka anten. W uzasadnieniu uchwały wskazano, że parametr z § 3 ust. 1 pkt 8 r.RM.2010 ani się nie sumuje, ani nie kumuluje, gdyż nie ma ku temu podstaw. Potwierdza to wnioski wynikające z wykładni językowej, a dodatkowo podważa argument tezy przeciwnej, odwołujący się do wykładni funkcjonalnej, że za koniecznością sumowania i stosowania § 3 ust. 2 pkt 3 r.RM.2010 do instalacji określonych w § 3 ust. 1 pkt 8 r.RM.2010 przemawiać miałby wzgląd na ochronę zdrowia i życia człowieka. Zapewnienie tej ochrony jest bowiem gwarantowane innymi przepisami. To, że parametr EIRP (W) odnosi się do pojedynczej anteny świadczy zatem nie tylko samo użycie w § 3 ust. 1 pkt 8 r.RM.2010 takich sformułowań jak "wyznaczona dla pojedynczej anteny", czy "w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny", ale również cel posłużenia się tą wielkością w konstrukcji przepisu, jego wewnętrzna budowa i zakodowany w nim sposób wyznaczania obszaru.

Z art. 269 § 1-3 P.p.s.a. wynika moc ogólnie wiążąca zarówno uchwał abstrakcyjnych, jak i uchwał konkretnych. Istota owej mocy ogólnie wiążącej uchwał sprowadza się do tego, że stanowisko zajęte w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego wiąże pośrednio wszystkie składy orzekające sądów administracyjnych. Dopóki więc nie nastąpi zmiana tego stanowiska, dopóty sądy administracyjne powinny je respektować (patrz m.in.: Andrzej Kabat [w:] B. Dauter, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2021, wyd. el. pkt 3 do art. 269).

W rezultacie skuteczne są zarzuty kasacji oparte na tezie o braku podstaw do ustalenia łącznej mocy EIRP anten stacji bazowej telefonii komórkowej.

Nie są natomiast zasadne pozostałe zarzuty skargi. Zarzut nr 1 (wedle numeracji powyżej) objął grupę naruszonych przepisów dotyczących podstaw orzekania przez organ w związku z przepisami o kwalifikacji środowiskowej przedsięwzięcia i przepisami planu. Wprawdzie są to częściowo te same regulacje, których dotyczył rozpoznany na poprzedniej stronie niniejszego uzasadnienia i uwzględniony zarzut kasacyjny, jednakże w tym przypadku [...] sp. z o.o. podważa stanowisko Sądu forsując tezę, że "powodem do uchylenia decyzji miałaby być tylko część zamierzenia budowlanego, która samodzielnie nie wymaga decyzji o pozwoleniu na budowę".

Z takim spojrzeniem na okoliczności sprawy, jak zaprezentowała skarżąca kasacyjnie spółka (wywodząc w tym kontekście zarzuty naruszenia prawa), nie można się zgodzić. Decyzja Starosty z dnia 26 maja 2017 r., nr 151/2017 objęta postępowaniem wznowieniowym, kompleksowo odnosiła się co całego zamierzenia obejmującego budowę stacji bazowej telefonii komórkowej [...] nr [...] w postaci wieży typu [...] o wysokości całkowitej [...] m wraz z antenami sektorowymi, radioliniowymi, urządzeniami sterującymi, zasilającymi oraz zasilaniem elektrycznym na działce nr [...], obręb [...]. W postępowaniu tym, jak ustalono i co obecnie nie jest przedmiotem sporu, bez własnej winy nie uczestniczyli K.J. i W.J., choć mieli status stron. W takiej sytuacji, stosownie do art. 149 § 2 in fine oraz art. 151 § 1 i 2 K.p.a. sprawa administracyjna niejako "otworzyła się na nowo" i organy mogły, a nawet powinny były rozpatrywać ją co do istoty. W postępowaniu wznowieniowym badana była więc ta sama sprawa (tyle, że z udziałem wcześniej pominiętych K.J. i W.J.), co zakończona decyzją Starosty z dnia 26 maja 2017 r. Jest to sprawa o zatwierdzenie konkretnego, przedłożonego projektu budowlanego i o udzielenie pozwolenia na budowę. W kontekście takiego przedmiotu sprawy nie jest adekwatny argument wysunięty przez [...] sp. z o.o. i powiązany z grupą naruszonych przepisów, że część stacji bazowej nie wymagałaby pozwolenia na budowę. Cała stacja bazowa telefonii komórkowej była przedmiotem przedstawionego do zatwierdzenia projektu budowlanego i jako taka była przedmiotem postępowania o udzielenie pozwolenia na budowę.

Skarga kasacyjna okazała się też niezasadna w zakresie, w jakim w zarzucie oznaczonym nr 2. (powyżej), wśród grupy naruszonych przepisów wymieniono art. 122, art. 122a ust. 1 pkt 1 i art. 152 P.o.ś. Pierwszy z wymienionych przepisów stanowi delegację ustawową dla ministra do spraw środowiska do wydania rozporządzenia. Ponadto, jest to artykuł, który podzielony jest na szereg podjednostek: ustępów, punktów i liter, a [...] sp. z o.o. nie doprecyzowała, który z nich został uchybiony. Art. 122a ust. 1 pkt 1 P.o.ś. wykonywania pomiarów pól elektromagnetycznych instalacji lub urządzeń emitujących pola elektromagnetyczne bezpośrednio po rozpoczęciu użytkowania instalacji lub urządzenia. Jest to wymóg z zakresu ochrony przed polami elektromagnetycznymi mający na celu weryfikację warunków użytkowania instalacji lub urządzenia. Nie stosuje się go wprost w toku postępowania o udzielenie pozwolenia na budowę i wobec tego w rozpatrywanej sprawie nie mógł zostać naruszony. Pomiary dokonywane w trybie art. 122a ust. 1 P.o.ś. zasadniczo służą kontroli eksploatacji instalacji lub urządzeń emitujących pola elektromagnetycznie. W pewnych tylko spornych przypadkach pomiary takie mogą posłużyć jako materiał pomocniczy dla organów architektoniczno-budowlanych czy nadzoru budowlanego w razie wątpliwości co do zgodności deklarowanego przez inwestora projektowego oddziaływania z oddziaływaniem rzeczywistym rzeczywistego zrealizowanej instalacji lub urządzenia.

W tym miejscu trzeba też dodać, że nie naruszono art. 81a § 1 K.p.a. Przepis ten dotyczy rozstrzygania wątpliwości co do stanu faktycznego na korzyść strony, z czym nie mamy do czynienia w sprawie (spór dotyczył wykładni prawa i w istocie rzeczy odnośnych przepisów r.RM.2010). Poza tym art. 81a § 1 K.p.a. nie stosuje się w sprawach, jeżeli uczestniczą w nich strony o spornych interesach lub wynik postępowania ma bezpośredni wpływ na interesy osób trzecich (art. 81a § 2 pkt 1 K.p.a.).

Wracając do głównego wątku sprawy Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje, że uznawszy opisany na wstępie zarzut skargi kasacyjnej za trafny, uznał skargę kasacyjną zasługującą na uwzględnienie.

Jednocześnie Sąd, w kontekście art. 188 P.p.s.a., ocenił sprawę jako dostatecznie wyjaśnioną i zdecydował się rozpoznać skargę K.J. i W.J..

Powtórzyć należy, że w świetle powołanej uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego o sygn. akt III OPS 1/22 przy kwalifikacji instalacji radiokomunikacyjnych, radionawigacyjnych i radiolokacyjnych na podstawie § 3 ust. 1 pkt 8 i § 3 ust. 2 pkt 3 r.RM.2010 należy brać pod uwagę równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznaczoną dla pojedynczej anteny także wówczas, gdy w skład instalacji wchodzi kilka anten.

W zakresie badania przez organ maksymalnej mocy poszczególnych anten oraz maksymalnych pochyleń anten Sąd pierwszej instancji nie podważył danych zawartych w kwalifikacji przedsięwzięcia przedłożonej przez inwestora. Zwrócił w istocie uwagę tylko na kwestię potrzeby weryfikacji efektów sumowania czy kumulacji promieniowania anten stacji bazowej telefonii komórkowej, co jak zaznaczono, nie powinno być badane.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że dane projektowe i dane przedstawione w kwalifikacji przedsięwzięcia na budzą zastrzeżeń co do kwalifikacji dopuszczonego decyzją Starosty z dnia 26 maja 2017 r. zamierzenia obejmującego budowę stacji bazowej telefonii komórkowej [...] nr [...] na działce nr [...], obręb [...] jako przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko. Nie budzą również zastrzeżeń w odniesieniu do dochowania norm oddziaływania pół elektromagnetycznych na środowisko.

Zebrana dokumentacja, przeanalizowana rzetelnie przez organy (co zrelacjonowano w niniejszym uzasadnieniu), wyklucza możliwość osiągnięcia przez osie główne wiązek promieniowania anten miejsc dostępnych dla ludności (wyklucza to zakwalifikowanie zamierzenia do kategorii przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu r.RM.2010 oraz art. 71 ust. 2 u.u.i.ś.). Podobnie ocenić należy rozkład pól elektromagnetycznych, które na etapie wydawania zaskarżonej decyzji oceniane były wedle norm r.MŚ. Pola o wartościach przekraczających dopuszczalne w przypadku ocenianej stacji bazowej na działce [...], obręb [...] znajdą się w przestrzeni wykluczającej objęcie nimi miejsc dostępnych dla ludności (z uwagi na wysokość występowania, z uwzględnieniem nawet także potencjalnych możliwości realizacji zabudowy w otoczeniu stacji bazowej).

Należy się także zgodzić z organami, że sporna inwestycja nie narusza planu miejscowego. Znajduje się ona na terenie [...], gdzie wprawdzie zawarto warunek dla planowanej zabudowy: "uciążliwość ograniczona do granicy własnej działki", to jednak warunek ten należy rozumieć jako uciążliwość w postaci oddziaływania realnie negatywnie ("uciążliwość") wpływającego na zagospodarowanie sąsiednich nieruchomości. W § 2 ust. 5 planu miejscowego wskazano, że przez uciążliwość należy rozumieć zespół negatywnych bodźców (będących skutkiem określonej działalności) pogarszających warunki życia mieszkańców poprzez obniżenie standardów środowiska przyrodniczego.

Stacje bazowe telefonii komórkowej, choć w przestrzeni społecznej budzą obawy, w świetle obowiązujących w polskim prawie norm, zwłaszcza środowiskowych, nie stanowią z reguły uciążliwości dla terenów sąsiednich, w tym ludzi i środowiska przyrodniczego. Zestawy nadawcze, tak jak w niniejszej sprawie, montuje się na dużej wysokości i choć emitują one pole elektromagnetyczne, to następuje to w przestrzeni niedostępnej dla ludzi. Pola te charakteryzują się spadkiem poziomu gęstości wraz z odległością od anten nadawczych, stąd przy znanej mocy podanej oraz przy wiedzy o charakterystyce anteny możliwe jest ustalenie, że szkodliwe dla człowieka oddziaływanie nie osiągnie miejsc, gdzie byłoby to niedopuszczalne. Stacja bazowa telefonii komórkowej, dla której udzielono decyzją Starosty z dnia 26 maja 2017 r. pozwolenia na budowę, została zaprojektowana w taki sposób, że nie powoduje ona uciążliwości dla terenów sąsiednich w rozumieniu karty terenu C12-G planu miejscowego, na którym ją zrealizowano.

Mając to wszystko na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 w zw. z art. 151 P.p.s.a. w punkcie 1. sentencji wyroku orzekł o uchyleniu zaskarżonego wyroku oraz o oddaleniu skargi K.J. i W.J..

Odnosząc się do wniosku skarżącej kasacyjnie [...] sp. z o.o. o zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, wskazać należy, że co do zasady K.J. i W.J. powinni ponieść koszty tego postępowania poniesione przez spółkę (art. 203 pkt 2 P.p.s.a.). Jednakże uwzględniając specyfikę sprawy, gdzie pierwotnie o uwzględnieniu skargi zadecydowały kwestie prawne dostrzeżone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku z urzędu i ponad zarzuty skargi, Naczelny Sąd Administracyjny w punkcie 2. sentencji wyroku zdecydował się orzec na podstawie art. 207 § 2 P.p.s.a o odstąpieniu zasądzenia tych kosztów w całości.

Skarga kasacyjna została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym stosownie do art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2021 r., poz. 2095 z późn. zm.) na podstawie zarządzenia Przewodniczącego Wydziału z dnia 7 lutego 2023 r. (k. [...] akt sądowych).