Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Chraniuk-Stępniak (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Maria Grabowska, Sędzia WSA Ewa Rojek, Protokolant Starszy inspektor sądowy Celestyna Niedziela, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 marca 2018 r. sprawy ze skargi R. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za rok 2016 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz R.G.kwotę 297 (dwieście dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z [...]nr [...]uchyliło w całości decyzję Prezydenta Miasta K. z [...] r. nr [...] w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości za rok 2016 (miesiące styczeń i luty) dla R.G.

w wysokości 8773 zł i ustaliło wysokość podatku od nieruchomości za rok 2016 (miesiące styczeń i luty) w kwocie 8628 zł.

Organ wskazał, że R.G. do dnia 10 lutego 2016 r. był właścicielem nieruchomości położonej w K. przy ulicy W. 12 (działka nr 22, obręb 0012). Powierzchnia tej nieruchomości wynosi 0, 7980 ha i oznaczona jest w ewidencji gruntów jako Bi - inne tereny zabudowane. Jak wynika z wpisu do CEiDG R.G. prowadził jednoosobowo przedsiębiorstwo pod nazwą Nieruchomości - Budowa, Kupno Sprzedaż R.G. w K.. Jest on zatem osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą – przedsiębiorcą. Zgodnie zaś z art. 1 a ust 1 pkt 3 oraz art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, dalej jako "u.p.o.l." na R.G. jako właścicielu nieruchomości położonej w K. przy ulicy W. 12, ciąży obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości za miesiące styczeń i luty 2016 r.

W niniejszej sprawie przedmiotem opodatkowana jest m.in. hala sportowa wielofunkcyjna (rodzaj budynku wg KŚT - budynki oświaty nauki kultury oraz sportowe), w której prowadzona jest działalność gospodarcza (o czym świadczą ustalenia organu I instancji dokonane w czasie oględzin nieruchomości oraz dane zawarte na stronie internetowej http://tenisk..com/cennik/ oraz http://planeta-klockow.com/project/cennik/). Co do zasady, winna być ona opodatkowana najwyższymi stawkami podatku. Jednakże zgodnie z Uchwałą nr XVl/310/2015 Rady Miasta K. z 19 listopada 2015 r. w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości, stawka podatku od:

- gruntów zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej, bez względu na sposób zakwalifikowania w ewidencji gruntów i budynków w zakresie kultury fizycznej i sportu, w tym służących uprawianiu sportów zimowych położonych przy stokach narciarskich – wynosi 0,42 zł od 1 m2 powierzchni,

- budynków zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie kultury fizycznej i sportu, w tym służących uprawianiu sportów zimowych położonych przy stokach narciarskich wynosi - 11,15 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej.

Oceniając prawidłowość przyjęcia przez organ podatkowy I instancji powierzchni gruntów i budynków do opodatkowania właściwymi stawkami podatku do nieruchomości, Kolegium stwierdziło, że powierzchnie te nie zostały ustalone w prawidłowy sposób. Przede wszystkim, aby preferencyjne stawki podatku miały zastosowanie, powierzchnie gruntów i budynków muszą być zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie kultury fizycznej i sportu. Warunek prowadzenia działalności gospodarczej został w sprawie spełniony, natomiast istotną kwestią jest ustalenie faktu zajęcia powierzchni gruntów i budynków na działalności gospodarczą w zakresie kultury fizycznej i sportu. U.p.o.l. nie zawiera definicji pojęcia "zajęte", zatem określenie to winno być interpretowane przy uwzględnieniu jego językowego znaczenia. Kolegium uznało, że tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy dana nieruchomość lub jej część jest zajęta na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie kultury fizycznej i sportu, będzie mogła skorzystać z omawianego zwolnienia od podatku. Przywołując wyroki sądów administracyjnych organ podał, że przez zajęcie nieruchomości lub ich części należy rozumieć faktyczne, rzeczywiste wykonywanie konkretnych czynności, działań na nieruchomości (gruncie, budynku) powodujących dokonanie zamierzonych celów lub osiągnięcie konkretnego rezultatu wynikającego ze statutu stowarzyszenia.

Dalej organ wskazał, że kultura fizyczna to ogół zachowań przebiegających według przyjętych w danym środowisku społecznym reguł i norm postępowania, a mających na celu dbałość o zdrowie człowieka, o poprawę jego postawy, prawidłowy rozwój psychofizyczny oraz rezultaty tych zachowań. Formą uczestnictwa w kulturze fizycznej jest wychowanie fizyczne. sport, rekreacja, rehabilitacja medyczna, turystyka (https://pl.wikipedia.org/wiki/Kultura_fizyczna). Natomiast rekreacja, aktywny wypoczynek to forma aktywności umysłowej lub fizycznej podejmowana poza obowiązkami zawodowymi, społecznymi, domowymi i nauką. Stosowana w celu odpoczynku i rozrywki. Przyczynia się ona do rozwoju zainteresowań i osobowości, podwyższenia aktywności fizycznej, rozładowania napięcia nerwowego oraz zapobiega chorobom cywilizacyjnym. Rekreacja z założenia jest aktywnością dobrowolną. Jej formy wynikają głównie z typu zainteresowań i miejsca pobytu człowieka.

W ocenie Kolegium, zajęcia polegające na budowie i układaniu klocków Lego niewątpliwie mieszczą się w pojęciu kultury fizycznej jako zajęcia rekreacyjne wpływające na rozwój zainteresowań i wielu umiejętności m.in.: wyobraźnię przestrzenną kreatywność, umiejętności werbalne (omawiając swoje plany z innymi osobami, dziecko uczy się wyrażać swoje myśli), umiejętności społeczne (dziecko

w trakcie budowy musi współpracować z innymi ludźmi), a także pomaga rozwijać zarówno zdolności motoryczne, jak i koordynację ręka-oko.

Zdaniem organu odwoławczego, w odniesieniu do powierzchni użytkowej hali wielofunkcyjnej z preferencyjnej stawki podatku od nieruchomości będą mogły korzystać te części hali, które są faktycznie zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie kultury fizycznej i sportu, tj. (nazwa i numeracja pomieszczeń zgodnie ze znajdującym się w aktach projektem budowlanym):

- pomieszczenie nr 8 (pokój do masażu) o powierzchni użytkowej 15,15 m2 (rekreacja),

- pomieszczenie nr 11 (sauna jacuzzi) o powierzchni użytkowej 36,25 m2 (rekreacja)

- pomieszczenie nr 24 (hala kortów tenisowych) o powierzchni użytkowej

2 775 m2 (sport),

- pomieszczenie nr 1 (Planeta klocków) o powierzchni użytkowej 322,23 m2 (część zajęta na rekreację)

- pomieszczenie nr 2 (Planeta klocków) o powierzchni użytkowej 332 m2 (sport)

Powierzchnia razem: 3480,63 m2.

Pozostałe natomiast pomieszczenia w budynku hali sportowej wielofunkcyjnej nie są – w ocenie Kolegium – zajęte na prowadzenie działalności w zakresie kultury fizycznej i sportu a tym samym powierzchnie tych pomieszczeń winny zostać opodatkowane najwyższymi stawkami podatku od nieruchomości, to jest;

- pomieszczenie nr 1 (wiatrołap) o powierzchni użytkowej 8,65 m2,

- pomieszczenie nr 2 (hol wejściowy) o powierzchni użytkowej 73 m2,

- pomieszczenie nr 3 (recepcja) o powierzchni użytkowej 7,80 m2,

- pomieszczenie nr 4 (toaleta dam/niepełnospr.) o powierzchni użytkowej

5, 90 m2,

- pomieszczenie nr 5 (toaleta męska) o powierzchni użytkowej 3,35 m2,

-pomieszczenie nr 6 (pomieszczenie gospodarcze) o powierzchni użytkowej

2,65 m2,

- pomieszczenie nr 7 (pokój trenera /sędziego) o powierzchni użytkowej

14,05 m2,

- pomieszczenie nr 9 (szatnia męska) o powierzchni użytkowej 22 m2,

- pomieszczenie nr 10 (węzeł sanitarny męski) o powierzchni użytkowej 13 m2,

- pomieszczenie nr 12 (węzeł sanitarny damski) o powierzchni użytkowej 11,85 m2,

- pomieszczenie nr 13 (szatnia damska) o powierzchni użytkowej 17 m2,

- pomieszczenie nr 14 (pokój gościnny z łazienką) o powierzchni użytkowej 18,90 m2,

- pomieszczenie nr 15 (pokój gościnny z łazienką) o powierzchni użytkowej 16,90 m2,

- pomieszczenie nr 16 (pokój gościnny z łazienką) o powierzchni użytkowej 16,90 m2,

- pomieszczenie nr 17 (pokój gościnny z łazienką) o powierzchni użytkowej 16,90 m2,

- pomieszczenie nr 18 (pokój gościnny z łazienką) o powierzchni użytkowej 16,15 m2, (zajęte na serwis rakiet)

- pomieszczenie nr 19 (pokój gościnny z łazienką) o powierzchni użytkowej 18,90 m2,

- pomieszczenie nr 20 (komunikacja) o powierzchni użytkowej 16 m2,

- pomieszczenie nr 21 (komunikacja) o powierzchni użytkowej 9,10 m2,

- pomieszczenie nr 22 (przedsionek p.poż.) o powierzchni użytkowej 11,40 m2,

- pomieszczenie nr 23 (kotłownia) o powierzchni użytkowej 25,90 m2,

- powierzchnia 9,77 m2 bufetu/sklepu z klockami Lego i innymi artykułami Powierzchnia razem: 355,36 m2.

Natomiast powierzchnia 7980 m2 gruntów będących w posiadaniu podatnika oznaczonych jako Bi - inne tereny zabudowane, w ocenie Kolegium, zostały opodatkowane prawidłowo. Z uwagi na brzmienie Uchwały nr XVI/310/2015 Rady Miasta K., preferencyjną stawką podatku od nieruchomości wina zostać opodatkowana powierzchnia 4209,79 m2 (boisko o powierzchni - 957,89 m2 oraz powierzchnia 3211,45 m2 gruntu pod halą wielofunkcyjną).

Pozostała powierzchnia 3770,21 m2 gruntu będąca w miesiącach styczeń - luty 2016 w posiadaniu R.G. winna zostać opodatkowana stawkami jak dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, bowiem nie jest to powierzchnia zajęta na prowadzenie działalności w zakresie kultury fizycznej i sportu a jest to jednocześnie powierzchnia będąca w posiadaniu przedsiębiorcy - R.G. (art. 1 a ust 1 pkt 3 u.p.o.l.).

Organ uznał, że budowle zostały opodatkowane prawidłowo, zgodnie ze złożoną przez podatnika ewidencją środków trwałych (wartość budowli 7 000 zł.).

Odnosząc się natomiast do zarzutów podatnika dotyczących niezastosowania przez organ podatkowy I instancji zwolnień podatkowych uregulowanych w u.p.o.l., Kolegium wskazało na art. 7 ust 1 pkt 5 tej ustawy, w treści którego zostało zawarte zwolnienie przedmiotowo-podmiotowe. Obejmuje ono określone nieruchomości lub ich części, jeżeli są zajęte przez wskazany podmiot (stowarzyszenie) na oznaczony cel. Przy czym nieruchomości objęte tym zwolnieniem nie muszą stanowić własności stowarzyszenia, a jedynie winne być przez nie zajmowane np. na podstawie umowy najmu, dzierżawy czy też użyczenia. Kolegium zauważyło, że na opodatkowanej nieruchomości siedzibę posiada Fundacja Wschodnia K. (oznaczanie rodzaju organizacji - Fundacja) a nie stowarzyszenie. Zatem nie jest spełniona przesłanka zwolnienia - a mianowicie Fundacja Wschodnia nie jest stowarzyszeniem działającym na podstawie ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 210 ), o jakim mowa w w/w przepisie u.p.o.l. Zdaniem organu, nie zostały w sprawie spełnione również przesłanki zwolnienia z podatku do nieruchomości zawarte w art. 7 ust. 14 u.p.o.l. Za nieodpłatną statutową działalność pożytku publicznego prowadzoną przez organizacje pożytku publicznego w rozumieniu tego przepisu należy rozumieć działalność, która została tak oznaczona we wpisie do KRS. Jak wynika z załączonego przez stronę wypisu z KRS Fundacji Wschodnia, organizacja ta nie jest organizacją pożytku publicznego (wpis "NIE" w Dziale I pkt 5 KRS).

Biorąc powyższe pod uwagę, wymiar podatku od przedmiotowej nieruchomości zlokalizowanej przy ulicy W. 12 w K. na rok 2016 (miesiące styczeń i luty), przedstawia się następująco:

- powierzchnia 3480,63 m2 budynków zajęta na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie kultury fizycznej i sportu przy zastosowaniu stawki 11,15 zł. za 1 m2 – podatek należny wynosi – 6468,17 zł,

- powierzchnia 355,36 m2 budynków zajęta na prowadzenie działalności gospodarczej przy zastosowaniu stawki 22,30 zł za 1 m2 – podatek należy wynosi – 1320,75 zł,

- powierzchnia 3770,21 m2 gruntów zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej przy zastosowaniu stawki 0,83 zł za 1 m2 – podatek należny wynosi – 521,54 zł,

- powierzchnia 4209,79 m2 gruntów zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie kultury fizycznej i sportu przy zastosowaniu stawki 0,42 zł za 1 m2 – podatek należny wynosi – 294,69 zł,

-budowle o wartości 7000 zł winny zostać objęte stawką 2 % - podatek należny wynosi 23,33 zł.

Razem podatek od nieruchomości za miesiące styczeń i luty 2016 roku wynosi 8628 zł.

Na powyższą decyzję skargę do WSA w K. złożył R.G.. Wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji. Decyzję zaskarżył w zakresie w jakim organ:

1) w odniesieniu do części budynków stanowiących pomieszczenia pozostałe opisane na stronie 4 i 5 uzasadnienia o całkowitej powierzchni 355,36 m2 odmawia zastosowania preferencyjnej stawki podatku od nieruchomości w wysokości 11,15 zł/m2 i stosuje stawkę 22,30 zł/m2,

2) w odniesieniu do części gruntów niewykorzystywanych bezpośrednio do działalności a przylegających wyłącznie do gruntów i budynków opisanych na stronie 5 uzasadnienia o powierzchni 3 770,21 m2 odmawia zastosowania preferencyjnej stawki podatku od nieruchomości w wysokości 0,42 zł/m2 i stosuje stawkę 0,83 zł/m2,

3) art. 1a ust. 1 pkt 3 rozumie w ten sposób, że domniemywa, iż posiadanie gruntu lub budynku przez przedsiębiorcę będącego osobą fizyczną rozumie tak, że domniemywa zajęcie tej nieruchomości lub jej części na działalność gospodarczą.

W uzasadnieniu skarżący odwołał się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie SK 13/15 z 12 grudnia 2017 r., w którym orzeczono, że art. 1a ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a u.p.o.l. rozumiany w ten sposób, iż wystarczającą przesłanką zakwalifikowania gruntu podlegającego opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości do kategorii gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej jest prowadzenie działalności gospodarczej przez osobę fizyczną będącą jego współposiadaczem jest niezgodny z art. 2 w związku z art. 64 ust. 1 i 2 oraz art. 84 w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący skrytykował argumentację organu, że pomieszczenia służące zaspokajaniu potrzeb ogólnych, niewykorzystywane w inny szczególny sposób (komunikacja, pomieszczenia socjalne, sanitarne itp.) znajdujące się

w budynku, którego jedynym przeznaczeniem jest wykorzystanie na działalność w zakresie sportu i rekreacji nie mogą być uznawane za zajęte na potrzeby takiej działalności.

Argumentacja, wyprowadzona ze słownikowego rozumienia "być zajętym" doprowadziła organ do wniosku, że skoro w tych pomieszczeniach nie jest prowadzona działalność, nie mogą one korzystać z preferencji. Organ nie wziął pod funkcjonalnego przeznaczenia tych pomieszczeń, w szczególności zaś faktu, że bez nich taka działalność nie mogłaby się odbywać. Wynika to nie tylko z obowiązujących norm sanitarnych i budowlanych, ale przede wszystkim z elementarnych i naturalnych wymagań dotyczących rodzaju aktywności i uczestniczących w niej osób.

Podobnie organ uzasadnił, że grunty wolne od bezpośredniej aktywności, przylegające do służących działalności w zakresie rekreacji nie mogą być uznane za zajęte na potrzeby takiej działalności. W stosunku do tych gruntów i budynków organ nie wykazał by jakakolwiek inna działalność była tam prowadzona, niemniej zastosował najwyższe przewidziane w u.p.o.l. stawki podatku od nieruchomości, stosując domniemanie wynikające z art. 1a ust. 1 pkt 3 tej ustawy.

W ocenie skarżącego, organ w uzasadnieniu nie wykazał, by jakakolwiek inna, niż związana ze sportem lub rekreacją działalność gospodarcza była prowadzona na terenie nieruchomości będącej przedmiotem zaskarżonej decyzji. Pomieszczenia

i grunty o pomocniczym charakterze należy uznać za zajęte na potrzeby tej działalności, której służą pomieszczenia główne, jeżeli pozostają w związku z jej prowadzeniem. Przedmiotowa nieruchomość budynek i grunt - jest opisywana jako hala sportowa lub teren hali sportowej i jej wyłącznym, podstawowym przeznaczeniem, jej prowadzenie działalności w zakresie sportu i rekreacji. Budynek hali sportowej nie mógłby być zaprojektowany i dopuszczony do eksploatacji bez wyposażenia go w pomieszczenia socjalne, toalety, hol, czy recepcję. Użytkownicy nie chcieliby z niego korzystać bez toalet, szatni, pomieszczeń do odpoczynku. Wymagania w tym zakresie określane są przez obowiązujące normy prawne i coraz częściej przez rosnące wymagania użytkowników. Podobnie nie jest możliwym istnienie boiska bez przylegającego do niego "wolnego" terenu - w tym zakresie także obowiązują wymagania prawne obejmujące odległości posadowienia obiektów na gruncie od jego granic, potrzeby techniczne i wreszcie oczekiwania estetyczne (czy też wynikające ze sposobu korzystania).

Organ winien więc, kontynuując swoje rozważania dotyczące znaczenia wyrażenia "zajęte na potrzeby" określonej działalności, wywnioskować, że pomieszczenia i tereny w stosunku do danej funkcji obiektu pomocnicze, są "zajęte" na te same potrzeby, co pomieszczenia i tereny określające funkcję obiektu jako całości.

W świetle orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego niedopuszczalne też było zastosowanie domniemania wykorzystywania spornych części nieruchomości na potrzeby działalności gospodarczej i obowiązkiem organów było ustalenie faktycznego ich przeznaczenia, a w razie ustalenia, że grunty te i budynki nie są wykorzystywane w żaden sposób, zastosowania stawki dla gruntów i budynków wykorzystywanych w inny sposób.

W odpowiedzi na skargę, organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 - dalej wskazywanej jako p.p.s.a.), decyzja podlega uchyleniu w razie stwierdzenia przez sąd naruszenia przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia przepisów dającego podstawę do wznowienia postępowania lub innego naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, jak też w razie stwierdzenia okoliczności uzasadniających stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji (pkt 2).

Podkreślić przy tym należy, że stosownie do art. 134 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Dokonując kontroli zaskarżonego aktu prawnego, zgodnie z powołanymi wyżej przepisami należy stwierdzić, że skarga zasługiwała na uwzględnienie, choć nie wszystkie jej zarzuty okazały się trafne.

Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., pod pojęciem gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalność gospodarczej, należy rozumieć grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem ust 2a. W myśl zaś art. 3 ust 1 pkt 1 tej ustawy podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące: właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem ust 3.

Niewątpliwie skarżący w okresie za który organ podatkowy ustalił mu podatek od nieruchomości, był przedsiębiorcą (okoliczność niesporna).

Z samego faktu bycia przedsiębiorcą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 i 4 u.p.o.I. w zw. z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 584) wynika, że znajdujące się w jego władaniu nieruchomości zaliczane są do kategorii związanych z działalnością gospodarczą, opodatkowanych najwyższą stawką podatku od nieruchomości (art. 5 ust. 1 pkt 1 lit.a, pkt 2 lit.b u.p.o.l.).

Jednakże, zgodnie z § 1 pkt. 1 lit. b oraz pkt. 2 lit. c Uchwały nr XVl/310/2015 Rady Miasta K. z 19 listopada 2015 r. w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości, stawka podatku od:

- gruntów zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej, bez względu na sposób zakwalifikowania w ewidencji gruntów i budynków w zakresie kultury fizycznej i sportu, w tym służących uprawianiu sportów zimowych położonych przy stokach narciarskich – wynosi 0,42 zł od 1 m2 powierzchni,

- budynków zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie kultury fizycznej i sportu, w tym służących uprawianiu sportów zimowych położonych przy stokach narciarskich wynosi - 11,15 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej.

W pierwszej kolejności należy wskazać iż Sąd nie uwzględnił zarzutu 3 skargi, dla uzasadnienia którego skarżący przywołał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 grudnia 2017r., SK 13/15. Zdaniem Sądu wyrok ten nie jest miarodajny w przedmiotowej sprawie. Mianowicie, Trybunał Konstytucyjny orzekł w nim, iż art. 1a ust. 1 pkt 3 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1785 i 2141) rozumiany w ten sposób, że wystarczającą przesłanką zakwalifikowania gruntu podlegającego opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości do kategorii gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej jest prowadzenie działalności gospodarczej przez osobę fizyczną będącą jego współposiadaczem, jest niezgodny z art. 2 w związku z art. 64 ust. 1 i 2 oraz art. 84 w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia wskazano, iż ocenie Trybunału, norma prawna, według której do zakwalifikowania gruntu podlegającego opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości do kategorii gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wystarczy prowadzenie działalności gospodarczej przez osobę fizyczną będącą jego współposiadaczem, wywołuje skutki, których nie da się pogodzić z zasadami wyrażonymi w Konstytucji. W przypadku bowiem przedsiębiorców będących osobami fizycznymi podmiot taki występuje w obrocie w dwojakim charakterze, raz jako osoba prywatna (a więc w zakresie swojego majątku osobistego), raz jako przedsiębiorca.

W przedmiotowej sprawie natomiast jedynym właścicielem opodatkowanej nieruchomości był skarżący, prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Nieruchomości – Budowa, Kupno Sprzedaż R.G. w K.. Okoliczność, że nieruchomość wprowadzono do ewidencji środków trwałych, pozwalała przyjąć, iż wchodzi ona w skład przedsiębiorstwa.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie doszło natomiast do naruszenia przez organ przepisów postępowania tj. art. 122 oraz 187 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez brak podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, a uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Organy nie dokonały bowiem ustaleń faktycznych w zakresie okoliczności, czy znajdujące się w budynku hali sportowej wielofunkcyjnej pomieszczenia o szczególnym przeznaczeniu są niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie kultury fizycznej i sportu.

Jeżeli bowiem brak takich pomieszczeń (np. toalety, łazienki, szatnie) powodowałyby niemożność wykorzystania nieruchomości na cele kultury fizycznej i sportu, należy przyjąć, iż są one zajęte na prowadzenie tej działalności.

Organy administracji nie poczyniły jednak stosownych ustaleń w tym kontekście, nie przeanalizowały funkcjonalnego przeznaczenia wyodrębnionych pomieszczeń oraz nie odpowiedziały na kluczowe dla prawidłowego rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy pytanie, mianowicie, bez których pomieszczeń prowadzenie działalności określonego rodzaju nie byłoby możliwe z punktu widzenia obowiązujących przepisów prawa – budowlanego, wymogów sanitarnych, warunków technicznych.

Organy nie ustaliły także jaka powierzchnia ze względów technicznych i budowlanych jest konieczna w przypadku boiska.

W przekonaniu Sądu pojęcie "zajęte na prowadzenie działalności w zakresie kultury fizycznej i sportu" odnoszące się do nieruchomości, w realiach niniejszej sprawy odnosi się nie tylko do tych części nieruchomości, na których faktycznie wykonuje się konkretne czynności, powodujące realizację celów działalności, ale także wszystkie te elementy powierzchni, które w świetle przepisów obowiązującego prawa są niezbędne do uruchomienia i prowadzenia tej działalności.

Ponownie przeprowadzając postępowanie w sprawie organy podatkowe, podejmą działania - przy uwzględnieniu oceny prawnej wyrażonej przez Sąd - mające na celu zadośćuczynienie koniecznym dla sprawy ustaleniom, co znajdzie swoje odzwierciedlenie w prawidłowo uzasadnionym rozstrzygnięciu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w związku z art. 135 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w pkt 1 sentencji. O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 200 i 205 ww. ustawy.