Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Jarecka, Sędziowie sędzia WSA Ewa Machlejd (spr.), sędzia WSA Halina Emilia Święcicka, Protokolant spec. Agnieszka Wrzodak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 lipca 2015 r. sprawy ze skargi H. R. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] września 2014 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy wydania poświadczenia zgodności wyposażenia i warunków lokalowych dla stacji kontroli pojazdów skargę oddala

Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego decyzją z dnia [...] czerwca

2014 r. znak [...]na podstawie art. 83 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.), oraz art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013, poz. 267), Rozporządzenia Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 10 lutego 2006 r. w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do stacji przeprowadzających badania techniczne pojazdów (Dz. U. Nr 40, poz. 275), po rozpatrzeniu wniosku złożonego przez przedsiębiorcę H. R. wykonującego działalność gospodarczą jako: [...], w [...], odmówił wydania poświadczenia zgodności wyposażenia i warunków lokalowych odpowiednich dla podstawowej stacji kontroli pojazdów rodzaju B, rozszerzonej o badania specjalistyczne c, d, e, f w miejscowości [...].

W uzasadnieniu organ wskazał, że w trakcie trwania postępowania o wydanie poświadczenia zgodności wyposażenia i warunków lokalowych, w odniesieniu do ww. stacji kontroli pojazdów w miejscowości [...], w dniu [...] listopada 2013 r. do TDT wpłynął również wniosek o wydanie poświadczenia zgodności wyposażenia i warunków lokalowych, dla tej samej stacji kontroli pojazdów, złożony przez P. R. wykonującego działalność gospodarczą jako [...]z siedzibą w miejscowości [...]. Do ww. wniosku P. R. dołączył umowę zawartą pomiędzy H. R., a P. R. w dniu 5 listopada 2013 r. i obowiązującą od tego samego dnia, dotyczącą użyczenia budynku stacji kontroli pojazdów wraz z wyposażeniem zlokalizowanego w miejscowości [...]. Z umowy tej wynika, iż użyczający-strona niniejszego postępowania H. R. - oddał biorącemu – P. R., do bezpłatnego używania m.in. budynek przedmiotowej stacji kontroli pojazdów i szereg urządzeń szczegółowo opisanych w umowie. Powyższe znajduje potwierdzenie w § 3 ww. umowy, zgodnie z treścią którego z dniem podpisania umowy, budynek w którym mieści się przedmiotowa stacja kontroli pojazdów oraz wyposażenie kontrolno-pomiarowe, zostały wydane P. R.. W następstwie postępowania przeprowadzonego z tego wniosku, dla przedsiębiorcy P. R.została wydana przez Dyrektora TDT w dniu [...] grudnia 2013 r., decyzja nr [...]poświadczająca zgodność wyposażenia i warunków lokalowych odpowiednich dla podstawowej stacji kontroli pojazdów, o której mowa w art. 83 ust. 1 pkt 1 lit a) i b) ustawy Prawo o ruchu drogowym - w odniesieniu do przedmiotowej stacji kontroli pojazdów w miejscowości [...].

Tym samym organ stwierdził, że od 5 listopada 2013 r. H. R., nie dysponuje niezbędnym wyposażeniem oraz budynkiem, a zatem nie jest spełniona przesłanka wynikająca z art. 83 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, do posiadania wyposażenia i warunków lokalowych gwarantujących odpowiednie wykonywanie badań technicznych pojazdów.

Organ dodał, że wyzbycie się przez H. R. stacji kontroli pojazdów oraz wyposażenia kontrolno - pomiarowego, gwarantującego prowadzenie działalności gospodarczej związanej z wykonywaniem badań technicznych pojazdów, zostało potwierdzone również przez Starostę [...], który pismem z dnia 21 maja 2014 r. potwierdził, że stacja kontroli pojazdów w miejscowości [...],[...] prowadzona jest przez przedsiębiorcę P. R.. Ponadto P. R. został wpisany do rejestru przedsiębiorców prowadzących stacje kontroli pojazdów jako przedsiębiorca prowadzący stacje kontroli pojazdów w miejscowości [...], już w dniu 14 listopada 2013 r.

Z powyższych względów organ orzekł o odmowie wydania poświadczenia zgodności wyposażenia i warunków lokalowych odpowiednich dla podstawowej stacji kontroli pojazdów.

Pismem z dnia 27 czerwca 2014 r. H. R. wniósł do Ministra Infrastruktury i Rozwoju, odwołanie od ww. decyzji.

W następstwie rozpatrzenia odwołania strony, Minister Infrastruktury i Rozwoju decyzja z dnia [...] września 2014 r. znak: [...]na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ wskazał, że zgodnie z art. 83 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, po dokonaniu sprawdzenia stacji kontroli pojazdów Dyrektor TDT wydaje w drodze decyzji, poświadczenie zgodności wyposażenia i warunków lokalowych z wymaganiami odpowiednio do zakresu przeprowadzanych badań technicznych pojazdów. Uzyskanie ww. poświadczenia nie jest jedynym wymogiem niezbędnym do prowadzenia stacji kontroli pojazdów - wymogi te wymienia art. 83 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym. Wśród nich znajduje się również warunek posiadania wyposażenia kontrolno-pomiarowego oraz warunków lokalowych gwarantujących wykonywanie odpowiedniego zakresu badań technicznych pojazdów zgodnie ze szczegółowymi warunkami przeprowadzania tych badań (art. 83 ust. 3 pkt 4 ww. ustawy).

Zdaniem organu II instancji, oprócz dokonania sprawdzenia stacji kontroli pojazdów, Dyrektor TDT powinien również ustalić czy przedsiębiorca wnioskujący o uzyskanie poświadczenia, spełnia wymóg art. 83 ust. 3 pkt 4 ww. ustawy, tj. czy posiada tytuł prawny do dysponowania stacją kontroli pojazdów oraz wyposażeniem kontrolno-pomiarowym wykorzystywanym na potrzeby przeprowadzania badań technicznych pojazdów.

Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym nie wprowadza w stosunku do podmiotu wnioskującego o uzyskanie poświadczenia wymogu posiadania prawa własności obiektu stacji oraz wyposażenia kontrolno-pomiarowego, jednakże wnioskujący powinien być w posiadaniu stacji kontroli pojazdów oraz jej wyposażenia, czyli sprawować faktyczne władztwo w tym zakresie na podstawie np. umowy cywilno-prawnej. Jednym z rodzajów umów, które umożliwiają przekazanie prawa posiadania danej rzeczy jest umowa użyczenia określona w art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, ze zm.).

W przedmiotowej sprawie w dniu [...] listopada 2013 r. została zawarta umowa użyczania między H. R. (użyczającym) a P.R. (biorącym), w której użyczający zobowiązał się zezwolić biorącemu na bezpłatne używanie oddanych mu rzeczy i urządzeń (tj. budynku stacji kontroli pojazdów i jej wyposażenia).

Organ ponadto nie zgodził się ze stwierdzeniem strony, że rzecz będąca w użyczeniu może być jednocześnie użytkowana przez właściciela oraz inny podmiot.

Powyższe znajduje potwierdzenie w § 3 ww. umowy z dnia [...] listopada 2013 r., zgodnie z którym, z dniem podpisania umowy budynek, w którym mieści się przedmiotowa stacja kontroli pojazdów oraz wyposażenie kontrolno-pomiarowe, zostały wydane biorącemu tj. P. R.. Na podstawie tej umowy w wyniku postępowania przeprowadzonego na wniosek złożony przez P. R., Dyrektor TDT W dniu [...] grudnia 2013 r. wydał decyzję nr [...]poświadczającą zgodność wyposażenia i warunków lokalowych odpowiednich dla podstawowej stacji kontroli pojazdów prowadzonej przez P. R. wykonującego działalność gospodarczą pod nazwą "[...] w odniesieniu do przedmiotowej stacji kontroli pojazdów.

Organ odwoławczy zwrócił także uwagę na fakt wydania P. R. stacji kontroli pojazdów oraz wyprażenia kontrolno-pomiarowego, który potwierdza Zaświadczenie nr [...] wydane przez Starostę [...] w dniu [...] listopada 2013 r., dołączone do pisma Starostwa Powiatowego w [...] z dnia [...] maja 2014 r. Mając na uwadze, iż zaświadczenie to spełnia wymagania art. 76 § 1 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego organ II instancji przyjął fakt przekazania ww. stacji wraz z wyposażeniem za udowodniony.

Tym samym organ odwoławczy uznał rozstrzygnięcie zawarte w decyzji Nr [...]z dnia [...] czerwca 2014 r. za prawidłowe i utrzymał je w mocy.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożył H. R.

Skarżonym decyzjom zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, art. 9, art. 35, art. 42 § 1, art. 77, art. 107 § 3, 227, Kpa. Ponadto art. 1, art. 75 § 1 i 2, art. 344, art. 336, art. 337 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. A także art. 83 ust 3, art. 83 ust. 3 pkt 4 i art 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Oraz art. 4 ust. 2, art. 4. ust.1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.

Jednocześnie na podstawie art. 145 i art. 135 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wniósł o uchylenie w całości decyzji Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...]września 2014 r. [...], stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego z dnia [...]czerwca 2014 [...].

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że w postępowaniu sądowym nie mogą być brane pod uwagę argumenty natury słusznościowej czy celowościowej. Badana jest wyłącznie legalność aktu administracyjnego, czyli prawidłowość zastosowania przepisów prawa do zaistniałego stanu faktycznego, trafność ich wykładni oraz prawidłowość przyjętej procedury.

Ponadto, stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., Sąd wydaje rozstrzygnięcie w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że Sąd bierze z urzędu pod uwagę wszelkie naruszenia prawa proceduralnego i materialnego niezależnie od treści podnoszonych w skardze zarzutów, jednakże w zakresie oceny legalności nie może wykraczać poza sprawę, która była lub winna być przedmiotem postępowania przed organami administracji publicznej i której dotyczy zaskarżone rozstrzygnięcie.

Uwzględnienie skargi następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.).

Dokonując tak rozumianej kontroli zakwestionowanego rozstrzygnięcia, Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja nie została wydana z naruszeniem prawa.

Przypomnieć należy, że przedmiotem zaskarżenia jest decyzja Ministra Infrastruktury i Rozwoju utrzymująca w mocy decyzję Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego odmawiająca wydania poświadczenia zgodności wyposażenia i warunków lokalowych odpowiednich dla podstawowej stacji kontroli pojazdów rodzaju B, rozszerzonej o badania specjalistyczne c, d, e, f.

Podstawą materialno-prawną kontrolowanej decyzji jest art. 83 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U z 2012, poz. 1137, ze zm. dalej także: p.d.r.) Przepis ten, w ust. 3, enumeratywnie wymienia warunki, jakie musi spełniać osoba, która ma zamiar prowadzić stację kontroli pojazdów. W pkt 4 tego przepisu ustawodawca wskazał m.in., że stację taką może prowadzić jedynie przedsiębiorca, który: (m.in.) posiada wyposażenie kontrolno-pomiarowe oraz warunki lokalowe gwarantujące wykonywanie odpowiedniego zakresu badań technicznych pojazdów zgodnie ze szczegółowymi warunkami przeprowadzania tych badań.

W niniejszej sprawie postępowanie prowadzone przez organy administracji pozwoliło na ustalenie, że skarżący H. R. jako przedsiębiorca nie spełnia ww. warunku. Sąd podziela to stanowisko.

Jak zostało wyżej wskazane jednym z warunków, które musi spełnić przedsiębiorca ubiegający się o wydanie poświadczenia zgodności wyposażenia i warunków lokalowych dla okręgowej stacji kontroli pojazdów jest posiadanie odpowiedniego wyposażenia oraz warunków lokalowych. Jednocześnie ustawodawca w ustawie – Prawo o ruchu drogowym nie zdefiniował pojęcia "posiadanie", co oznacza, że dla zdefiniowania tego pojęcia należy sięgnąć do innych ustaw. I tak - zgodnie z treścią art. 336 Kodeksu cywilnego (dalej też - k.c.) posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Mając powyższe na uwadze nie może budzić wątpliwości, że skarżący nie jest w posiadaniu wyposażenia kontrolno – pomiarowego, ani nie posiada warunków lokalowych gwarantujących wykonanie odpowiedniego zakresu badań technicznych pojazdów. Okoliczność ta wynika z dokumentacji sprawy. W tym zakresie należy wskazać na umowę zawartą pomiędzy H. R., a P. R. w dniu [...] listopada 2013 r. i obowiązującą od tego samego dnia, dotyczącą użyczenia budynku stacji kontroli pojazdów wraz z wyposażeniem zlokalizowanego w miejscowości [...]. Z umowy tej wynika, iż użyczający - strona niniejszego postępowania H. R. oddał biorącemu – P. R., do bezpłatnego używania m.in. budynek przedmiotowej stacji kontroli pojazdów i inne urządzenia szczegółowo opisane w umowie. Powyższe znajduje potwierdzenie w § 3 ww. umowy, zgodnie z treścią którego z dniem podpisania umowy, budynek w którym mieści się przedmiotowa stacja kontroli pojazdów oraz wyposażenie kontrolno-pomiarowe, zostały wydane P. R.. Z treści tej umowy wprost wynika, ze skoro stacja pojazdów wraz z infraztrukturą techniczną została wydana P.R., to nie posiada jej H. R..

Dodatkowo okoliczność ta została potwierdzona przez Starostę powiatowego w [...], który w zaświadczeniu z dnia [...] maja 2014 r. potwierdził, że stacja kontroli pojazdów w miejscowości [...], Obrzycko prowadzona jest przez przedsiębiorcę P. R.. Ponadto P. R. został wpisany do rejestru przedsiębiorców prowadzących stacje kontroli pojazdów jako przedsiębiorca prowadzący stacje kontroli pojazdów w miejscowości [...], już w dniu [...] listopada 2013 r.

Na marginesie należy też wskazać, że w stosunku do przedsiębiorcy P. R. została wydana przez Dyrektora TDT w dniu [...] grudnia 2013 r., decyzja nr [...] poświadczająca zgodność wyposażenia i warunków lokalowych odpowiednich dla podstawowej stacji kontroli pojazdów, o której mowa w art. 83 ust. 1 pkt 1 lit a) i b) ustawy Prawo o ruchu drogowym - w odniesieniu do przedmiotowej stacji kontroli pojazdów w miejscowości [...].

Tym samym Sąd uznał, że trafnie zauważyły organy prowadzące sprawę, iż od dnia zawarcia umowy użyczenia pomiędzy H. R. (skarżącym), a P. R., której przedmiotem jest użyczenie budynków stacji kontroli pojazdów z wyposażeniem, H. R. nie jest posiadaczem przedmiotowej stacji kontroli pojazdów. Tym samym to P. R. jest posiadaczem wyposażenia stacji. Skarżący nie wskazał by był posiadaczem innego wyposażenia lub lokalu, w którym stacja ta mogłaby być prowadzona. Tym samym trafnie organy uznały, że nie zostały spełnione warunki, które uprawniają skarżącego do uzyskania wnioskowanego poświadczenia. Przy czym należy wskazać w tym zakresie, odnosząc się jednocześnie do argumentów skargi, że zgodnie z art. 337 Kodeksu cywilnego wprawdzie posiadacz samoistny nie traci posiadania przez to, że oddaje drugiemu rzecz w posiadanie zależne (np. poprzez użyczenie), jednakże posiadacz oddający rzecz w posiadanie zależne pozostaje posiadaczem tylko w zakresie prawa własności (por. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2007 r. I CSK 186/07, LEX nr 347267), co oznacza, że pozostaje właścicielem rzeczy i może nią dysponować jak właściciel, lecz fizycznie rzeczy nie posiada. Innymi słowy oddając rzecz w posiadanie zależne posiadacz samoistny traci bezpośrednią władzę nad rzeczą, gdyż posiadanie jest stanem faktycznego władztwa nad rzeczą, a nie stanem prawnym. Pamiętać należy, że władztwo rzeczy bez uszczerbku dla bytu posiadania, może być przypisane równocześnie posiadaczowi samoistnemu i posiadaczowi zależnemu oraz, że dla bytu posiadania samoistnego nie jest konieczny bezpośredni, fizyczny związek z rzeczą (por. Edward Gniewek Komentarz do art. 337 Kodeksu cywilnego).

Ponadto jak wskazano powyżej prowadzący stację kontroli przedsiębiorca – P. R. uzyskał poświadczenie, że ww. stacja spełnia wymogi odpowiednie do zakresu przeprowadzonych badań dla przedsiębiorców prowadzących stacje kontroli pojazdów wydane przez właściwy organ. Zgodnie natomiast z treścią ust. 4 art. 83 ww. ustawy poświadczenie, o którym mowa w ust. 3 pkt 5, zachowuje ważność do czasu zmiany stanu faktycznego, dla którego zostało wydane, nie dłużej niż przez 5 lat od daty jego wydania. Skarżący nie tylko nie wykazał, ażeby ww. poświadczenie utraciło ważność wobec zmiany stanu faktycznego lub upływu terminu, o którym mowa w tym przepisie.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że prawidłowo organy administracji ustaliły, że H. R., nie spełnia warunków do uzyskania poświadczenia, o którym mowa w art. 83 ust. 3 pkt 5 i ust. 4 p.r.d.

Tym samym jako nieuzasadnione Sąd uznał zarzuty skarżącego, który stwierdził, że spełnia warunki określone w rozporządzeniu Ministra Transportu i Budownictwa w sprawie wymagań w stosunku do prowadzenia stacji przeprowadzających badania techniczne pojazdów. Nie negując tego, że przedmiotowa stacja spełnia ww. warunki wskazać należy, że rozstrzygnięcie organu nie odnosi się do tych kwestii. Organ, jak zostało wyżej wskazane, ocenił jedynie czy skarżący jest w posiadaniu wyposażenia i odpowiedniego lokalu, co jest warunkiem koniecznym do uzyskania przedmiotowego poświadczenia. Natomiast skoro w obrocie prawnym pozostaje decyzja dotycząca przedmiotowej stacji wydana na rzecz P. R., to nie jest rzeczą ani organu administracji, ani tym bardziej Sądu oceniać ww. kwestie albowiem oznaczałoby to ponowną ocenę stanu faktycznego objętego ostateczną decyzją, to jest w konsekwencji wydanie rozstrzygnięcia z naruszeniem art. 16 k.p.a.

Z tych względów Sąd uznał, że zarzuty skargi nie znajdują oparcia w przepisach prawa, a biorąc dodatkowo pod uwagę, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie dostrzegł takich naruszeń przepisów prawa procesowego lub materialnego, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy – skargę należało na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oddalić.