Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Sędziowie Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz Sędzia WSA Ewa Marcinkowska (spr.) Protokolant Monika Staniszewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2008 r. sprawy ze skargi Z. S.A. z siedzibą w K. na decyzje Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] kwietnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia wygaśnięcia praw z rejestracji międzynarodowej znaków towarowych nr IR-585714 i nr IR-653450 1. uchyla zaskarżone decyzje; 2. stwierdza, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu; 3. zasądza od Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz skarżącego Z. S.A. z siedzibą w K. kwotę 3234 (trzy tysiące dwieście trzydzieści cztery) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania

VI SA/Wa 1961/07

UZASADNIENIE

Z. S.A. z siedzibą w K. wniosła skargi na decyzje Urzędu Patentowego RP z dnia [...] kwietnia 2007 r. nr [...] i nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenie wygaśnięcia praw z rejestracji międzynarodowej znaku towarowego DER GRUNE PUNKT o nr IR-585714 oraz znaku towarowego graficznego o nr IR-653450 zarejestrowanych na rzecz D. GmbH z siedzibą w K.

Do wydania powyższych decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu 14 lutego 2005 r., do Urzędu Patentowego RP wpłynęły wnioski Z. S.A. z siedzibą w K. o stwierdzenie wygaśnięcia praw z rejestracji międzynarodowej znaku towarowego słowno-graficznego DER GRUNE PUNKT nr IR-585714 oraz znaku towarowego graficznego nr IR-653450, udzielonego na rzecz D. GmbH z siedzibą w K.

Znak towarowy zarejestrowany za nr IR-585714 ma charakter słowno-graficzny (poza napisem DER GRUNE PUNKT składa się z rysunku przedstawiającego dwie strzałki kontrastowe względem siebie, jedną w kolorze czarnym, drugą białą, obie wpisane w koło). Znak jest przeznaczony do oznaczania towarów i usług w klasach: 01, 02, 03, 05, 06, 07, 08, 09, 11, 16, 20, 21, 24, 25, 29, 30, 32, 34, 35, 36, 39, 40, 42.

Znak towarowy zarejestrowany za nr IR-653450 ma charakter graficzny (składa się z rysunku przedstawiającego dwie strzałki kontrastowe względem siebie, jedną w kolorze czarnym, drugą białą, obie wpisane w koło). Znak jest przeznaczony do oznaczania towarów i usług w klasach: 01, 02, 03, 04, 05, 06, 07, 08, 09, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27, 28, 29, 30, 31, 32, 33, 34, 35, 39, 40, 42.

Jako podstawę prawną zgłoszonych żądań wnioskodawca wskazał w szczególności art. 30 ust. 1 i art. 25 pkt 4 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych. W uzasadnieniu swojego interesu prawnego powołał się na zasadę swobody działalności gospodarczej wyrażoną w art. 5 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej, argumentując, że podobnie jak inni uczestnicy rynku ma prawo posługiwania się oznaczeniami ogólnoinformacyjnymi w zakresie świadczonych przez siebie usług. Do kategorii takich znaków w jego opinii należą sporne znaki towarowe. Tymczasem firma R. S.A. z siedzibą w W., będąca licencjobiorcą spornych znaków, opierając się na przyznanych prawach wyłącznych, występuje z pismami ostrzegawczymi przeciwko przedsiębiorcom, w tym przeciwko wnioskodawcy.

Wnioskodawca podniósł, że jest jedną z ponad 30 firm krajowych, wyspecjalizowanych w organizacji odzysku, czyli zapewnieniu odzysku niektórych kategorii odpadów. Natomiast uprawnionym ze spornych rejestracji międzynarodowych jest niemiecka organizacja odzysku D. GmbH z siedzibą w K. Firma ta spopularyzowała sporne znaki w wielu krajach jako "zielony punkt". W Polsce działa ona za pośrednictwem licencjobiorcy firmy R. S.A. z siedzibą w W., która z kolei udziela sublicencji innym przedsiębiorcom na używanie spornego znaku w Polsce.

W ocenie wnioskodawcy w wyniku działań i zaniedbań uprawnionego sporne znaki są rozpowszechnione wśród różnych przedsiębiorców w stopniu uniemożliwiającym wykonywanie przez nie funkcji oznaczania pochodzenia od konkretnego przedsiębiorcy. Znaki te uległy degeneracji w odniesieniu do wszystkich towarów i usług do oznaczania których były przeznaczony, stały się bowiem wyłącznie nośnikiem informacji w handlu, że produkty opatrzone tymi znakami podlegają odzyskowi.

Ponadto wnioskodawca podniósł, że ani uprawniony ani licencjobiorca począwszy od daty uznania skutków rejestracji międzynarodowych spornych znaków (tj. luty 1997 r. oraz czerwiec 1998 r.) nie byli producentami ani też dystrybutorami towarów ujętych w klasach od 01 do 34 i jako tacy nigdy nie wprowadzali do obrotu na terenie Polski produktów objętych ochroną. Zdaniem wnioskodawcy sporne znaki nie są i nigdy nie były postrzegane przez odbiorców jako znaki wskazujące na pochodzenie towarów nimi oznaczonych z konkretnego źródła. Jednocześnie znaki te po rejestracji utraciły zdolność indywidualizacji podmiotu od którego pochodzą usługi odzysku. Wnioskodawca zwrócił jednocześnie uwagę, iż krąg odbiorców do których adresowane są towary objęte spornymi prawami obejmuje nie tylko producentów, hurtowników czy sprzedawców, ale także nie będących profesjonalistami przeciętnych konsumentów będących końcowymi odbiorcami towarów.

W odpowiedzi na te wnioski licencjobiorca spornych znaków towarowych, firma R. S.A. z siedzibą w W. zakwestionowała interes prawny wnioskodawcy, jak również uznała, że nie wykazano by analizowane oznaczenia utraciły dostateczne znamiona odróżniające.

Uprawniony ze spornych rejestracji międzynarodowych w pismach z dnia 28 października 2005 r., zarzucił natomiast błędną podstawę prawną wniosków, bowiem w jego ocenie w niniejszej sprawie powinny mieć zastosowanie przepisy ustawy Prawo własności przemysłowej, a nie ustawy o znakach towarowych. Uprawniony podniósł przy tym, że wnioskodawca nie wykazał interesu prawnego w żądaniu unieważnienia praw z rejestracji międzynarodowej spornych znaków. Podkreślił jednocześnie, iż pod rządami obecnie obowiązującej ustawy przyjęto subiektywną teorię degeneracji znaku, w której decydujące znaczenie ma zachowanie się uprawnionego. W jego ocenie kwestionowane znaki towarowe jako całość mają fantazyjny charakter i nie można uznać, że jako całość służą w obrocie wyłącznie do oznaczania rodzaju, jakości, ilości, ceny lub innych tego typu cech oznaczanych nim usług. Ponadto podkreślił, że znaki te pełnią w obrocie nie tylko funkcję odróżniającą, ale również funkcję gwarancyjną i reklamową.

Na rozprawie przed Urzędem Patentowym w dniu [...] października 2006 r. wnioskodawca w uzasadnieniu swojego interesu prawnego, powołał się na zasadę swobody działalności gospodarczej wyrażoną w art. 20 Konstytucji RP oraz w art. 6 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807), jak również wskazał, że między nim, a uprawnionym i licencjobiorcą firmą R. S.A. toczy się postępowanie o zwalczanie nieuczciwej konkurencji przed Sądem Okręgowym w W. Według wnioskodawcy stwierdzenie wygaśnięcia spornych prawa może wywrzeć bezpośredni wpływ na jego sytuację procesową. Opierając się na treści art. 315 ust. 1 i 2 ustawy Prawo własności przemysłowej wnioskodawca wywiódł, że wniosek o uznanie za wygasłe praw ze spornej rejestracji międzynarodowej podlega rozpoznaniu na podstawie przepisów ustawy o znakach towarowych, bowiem zostały one uzyskane pod rządami tej ustawy. Ponadto wnioskodawca załączył do akt sprawy wyniki badań omnibusowych dotyczących znajomości znaku "zielony punkt" z lutego 2006 r., przeprowadzonych przez Pentor.

Ustosunkowując się do materiałów przedstawionych przez wnioskodawcę uprawniony ze spornych praw ochronnych nadesłał tzw. "Uwagi na temat wyników badania Pentor..." oraz raport badawczy pt. "Psychologiczne badania percepcji oznaczenia "Der Grune Punkt" jako znaku towarowego.

Wnioskodawca w piśmie z dnia 14 marca 2007 r. zakwestionował wartość dowodową powyższych wyników badań przedłożonych przez uprawnionego.

Na rozprawie przed Urzędem Patentowym w dniu [...] marca 2007 r. strony podtrzymały swoje wcześniejsze stanowiska.

Urząd Patentowy decyzjami wydanymi w dniu [...] kwietnia 2007 r. na podstawie art. 169 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 w zw. z art. 315 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.) oddalił wnioski o stwierdzenie wygaśnięcia praw z rejestracji międzynarodowych spornych znaków towarowych.

W uzasadnieniu decyzji organ, powołując się na treść art. 315 ust. 1 i 2 ustawy Prawo własności przemysłowej, wskazał iż wnioski o stwierdzenie wygaśnięcia praw z rejestracji międzynarodowej spornych znaków towarowych (które wpłynęły pod rządami ww. ustawy) podlegają rozpoznaniu na podstawie przepisów tej ustawy. Organ nie zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, iż w niniejszej sprawie powinny mieć zastosowanie przepisy ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych. Na poparcie swojego stanowiska organ powołał się na poglądy doktryny, a także orzecznictwo sądów administracyjnych oraz Sądu Najwyższego.

Oceniając interes prawny wnioskodawcy do wystąpienia z wnioskami o wygaśnięcie praw z rejestracji spornych znaków towarowych organ podkreślił, iż w doktrynie oraz orzecznictwie upatruje się istotę interesu prawnego w jego związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa materialnego, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu, polegającym na tym, że akt stosowania normy (decyzja administracyjna) może mieć wpływ na sytuację tego podmiotu w zakresie prawa materialnego.

W ocenie Urzędu Patentowego wnioskodawca wykazał posiadanie interesu prawnego w domaganiu się stwierdzenia wygaśnięcia kwestionowanych praw, w części dotyczącej wszystkich usług dla których przeznaczone zostały sporne znaki towarowe (tj. usług ujętych w klasach 35, 36, 39, 40, 42 w odniesieniu do znaku nr IR-585714 oraz usług ujętych w klasach 35, 39, 40, 42 w odniesieniu do znaku nr IR-653450). Organ uznał, iż interes prawny wnioskodawcy można wywieść z zasady swobody prowadzenia działalności gospodarczej zagwarantowanej w art. 20 Konstytucji RP oraz art. 6 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest bowiem organizacją odzysku działającą na podstawie przepisów ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej zajmując się ogólnie mówiąc odzyskiem niektórych odpadów. Bardzo zbliżony charakter mają zaś usługi dla których przeznaczone zostały sporne znaki, dotyczą one bowiem problematyki ochrony środowiska i gospodarki odpadami. W tym zakresie rozstrzygnięcie, czy rozpatrywane znaki posiadają nadal znamiona odróżniające, czy też je utraciły na skutek używania przez wielu przedsiębiorców będzie miało rzeczywisty wpływ na sferę praw materialnych wnioskodawcy, dlatego strona ma prawo żądać ustalenia tej okoliczności.

Urząd Patentowy nie podzielił natomiast stanowiska wnioskodawcy, dotyczącego posiadania przez niego interesu prawnego, w zakresie wszystkich towarów ujętych w klasach: 01, 02, 03, 05, 06, 07, 08, 09, 11, 16, 20, 21, 24, 25, 29, 30, 32, 34 - w odniesieniu do znaku nr IR-585714 oraz w klasach 01, 02, 03, 05, 06, 07, 08, 09, 11, 16, 20, 21, 24, 25, 29, 30, 32, 34 - w odniesieniu do znaku nr IR-653450 podkreślając, iż ze zgromadzonych w sprawie materiałów, wynika, że wnioskodawca nie produkuje żadnego z towarów objętych ochroną spornych znaków (ani nawet ich nie sprzedaje), lecz świadczy wyłącznie usługi związane z zagospodarowaniem (odzyskiem) niektórych kategorii odpadów. W tej sytuacji trudno jest więc mówić nie tylko o interesie prawnym, ale nawet o interesie czysto faktycznym (o zabarwieniu handlowym). Organ podkreślił przy tym, iż zasada swobody działalności gospodarczej nie ma charakteru bezwzględnego i nieograniczonego, lecz powinna wynikać z konkretnych okoliczności sprawy, wskazujących, że istnienie danego prawa wyłącznego ogranicza lub też może ograniczać sferę praw podmiotu, przyznanych mu przez obowiązujące przepisy prawa, natomiast wnioskodawca w zakresie klas towarowych nie wykazał takiej zależności. Stanowiska tego nie może zmienić także fakt toczącego się pomiędzy uczestnikami postępowanie o zwalczanie nieuczciwej konkurencji przed Sądem Okręgowym w W., gdyż istniejący między stronami stosunek konkurencji dotyczy świadczonych usług odzysku, w stosunku do których interes prawny nie został zakwestionowany.

Odnosząc się do wniosków o stwierdzenie wygaśnięcia spornych praw w zakresie, w jakim uwzględniony został interes prawny strony tj. wyłącznie w części dotyczącej usług organ wskazał, iż zgodnie z art. 169 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo własności przemysłowej prawo ochronne na znak towarowy wygasa na skutek utraty przez znak znamion odróżniających przez to, że na skutek działań lub zaniedbań uprawnionego stał się w obrocie zwyczajowym oznaczeniem składającym się wyłącznie z elementów, które mogą służyć w obrocie do oznaczania w szczególności rodzaju towaru, jego jakości, ilości, ceny, przeznaczenia, sposobu, czasu lub miejsca wytworzenia, składu, funkcji lub przydatności w stosunku do towarów, dla których był zarejestrowany. Organ podkreślił, że utrata przez znak towarowy znamion odróżniających jest sytuacją wyjątkową, bardzo rzadko spotykaną, dotyczącą w takich wypadkach zazwyczaj przekształcenia znaku towarowego w nazwę rodzajową towaru. W doktrynie rozróżnia się dwie zasadnicze teorie degeneracji znaku towarowego obiektywną oraz subiektywną. Zgodnie z teorią obiektywną proces przekształcenia znaku towarowego w nazwę usługi lub określenie jego cech należy uznać za zakończony wtedy, gdy wszystkie biorące udział w obrocie i mające styczność z daną usługą kręgi (nabywcy, sprzedawcy, producenci) uznają, że oznaczenie określa usługę jako taką, a nie wskazuje na jej pochodzenie z określonego przedsiębiorstwa. Zasadnicze znaczenie ma tu opinia zainteresowanego kręgu. Natomiast teoria subiektywna przypisuje decydujące znaczenie zachowaniu się uprawnionego. Dopóki nie rezygnuje on z ochrony uznając, że znak nie uległ przekształceniu, dopóty nie można uznać jego prawa za wygasłe z powodu degeneracji znaku, chociażby w powszechnej opinii oznaczenie utraciło właściwą znakom towarowym więź z przedsiębiorstwem. W obecnie obowiązującej ustawie Prawo własności przemysłowej przyjęta została zaś subiektywna koncepcja degeneracji znaku (odmiennie niż w ustawie o znakach towarowych). Zarówno doktryna jak i orzecznictwo uznają, iż decydujące znaczenie ma tu nastawienie uprawnionego do oznaczenia. Zachowanie tego właśnie podmiotu jego uporczywość i determinacja w używaniu znaku w funkcji oznaczania pochodzenia daje wyraz temu, że nadal traktuje on oznaczenie jako znak towarowy i stanowi przeszkodę uznania degeneracji znaku. Organ podkreślił, że takie ostrożne podejście do instytucji degeneracji znaku wynika z przekonania, iż ułatwienie przekształcenia znaku towarowego w nazwę rodzajową stanowiłoby niesłusznie przywilej dla konkurentów właściciela znaku, którzy bez własnych nakładów i wysiłków chcieliby korzystać np. z dobrej renomy znaku towarowego. Tego rodzaju unormowanie znajduje też wyraz w Pierwszej Dyrektywie Rady Wspólnot Europejskich z dnia 21 grudnia 1988 r. o harmonizacji przepisów prawa państw członkowskich dotyczących znaków towarowych (89/104/EEL) - art. 12 ust. 2 pkt a.

W ocenie Urzędu Patentowego materiały zgromadzone w aktach sprawy potwierdzają aktywność uprawnionego zmierzającą do zachowania spornych prawa z rejestracji. Uprawniony udzielił bowiem firmie R. S.A w W. licencji na używanie spornych znaków towarowych (wpisanej do rejestru prowadzonego przez Urząd Patentowy), zaś polska firma podjęła działania zmierzające do zaniechania naruszania znaku przez inne podmioty (kierując do naruszycieli listy ostrzegawcze, wytaczając powództwa w sprawach o naruszenie prawa do kwestionowanego znaku towarowego), a okoliczności te nie budzą wątpliwości i zostały stwierdzone zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, jak również zostały przyznane przez samego wnioskodawcę. W tej sytuacji nie sposób przyjąć, że spełniona została jedna z obligatoryjnych przesłanek z art. 169 ust. 1 pkt 2 p.w.p. wymagająca takich działań lub zaniedbań uprawnionego, które prowadziłyby do utraty przez znak znamion odróżniających. Nawet jednak gdyby przyjąć, że równie istotnym czynnikiem co działania uprawnionego, jest opinia kręgów mających styczność z daną usługą, to w niniejszej sprawie nie wykazano, iż w ocenie tych grup oznaczenie utraciło właściwą znakom towarowym więź z przedsiębiorstwem. W ocenie organu badania omnibusowe zrealizowane przez Pentor dla B. S.A z [...] 2006 r., z których wynika, że blisko 1/3 badanych Polaków zetknęła się ze spornym znakiem towarowym, przy czym blisko połowa badanych z tej grupy widziała ten znak na opakowaniach różnych produktów i kojarzy go z recyklingiem, a tylko w niewielkim stopniu z jakąkolwiek firmą, nie dają podstaw do uznania, że znak ten utracił dostateczne znamiona odróżniające w odniesieniu do usług objętych ochroną ze spornej rejestracji. Badania te bowiem nie uwzględniają specyfiki rynku odzysku surowców wtórnych oraz adresatów usług objętych ochroną ze spornej rejestracji świadczonych przez uprawnioną, tj. przedsiębiorstw produkujących różnego rodzaju towary oraz organizacji samorządowych, które to podmioty przede wszystkim korzystają z usług objętych ochroną ze spornej rejestracji. Podobne wnioski należy odnieść do pochodzącego od uprawnionego raportu badawczego z dnia [...] marca 2006 r. (Psychologiczne Badania Percepcji znaku graficznego "Der Grune Punkt" jako znaku towarowego). Organ podkreślił jednocześnie, iż jego stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie europejskim. Wprawdzie Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-371/02 Bjórnekulla wskazał konieczność uwzględniania przy stwierdzeniu degeneracji znaku opinii konsumentów lub innych końcowych odbiorców, jednakże jest to zasada od której odstępstwa mogą wynikać ze specyfiki rynku produktowego, a taka sytuacja zachodzi właśnie w przedmiotowej sprawie.

W skargach na te decyzje skierowanych do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie pełnomocnik skarżącej Z. S.A. z siedzibą w K., zarzucił organowi:

- naruszenie art. 28 k.p.a. poprzez przyjęcie, że skarżąca nie ma interesu prawnego w zakresie uznania za wygasły znaku towarowego w klasach towarowych, a przez to nie rozpatrzenie wniosku skarżącej w tym zakresie, co stanowi naruszenie przepisów o postępowaniu, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia;

- wadliwą subsumcję przepisu art. 169 ust. 2 p.w.p. do ustalonego stanu faktycznego i przyjęcie, że utrata znamion odróżniających znaku towarowego w klasach usługowych nie nastąpiła w wyniku działań uczestnika, co stanowi naruszenie przepisów prawa materialnego;

- naruszenie art. 28 w zw. z art. 107 § 1 oraz art. 8 k.p.a. poprzez błędne przyjęcie, że w postępowaniu status strony przysługuje R. S.A., przy jednoczesnym braku uzasadnienia stanowiska organu w uzasadnieniu decyzji, co stanowi naruszenie przepisów o postępowaniu, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia;

- naruszenie art. 107 § 1 oraz art. 8 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie w uzasadnieniu decyzji powodów przyznania R. statusu strony w postępowaniu, co stanowi naruszenie przepisów o postępowaniu, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia;

- naruszenie art. 77 § 1 w zw. z art. 7 k.p.a. poprzez sprzeczną ze stanem faktyczny, kwalifikację adresata znaku towarowego, co stanowi naruszenie przepisów o postępowaniu, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia;

- naruszenie art. 77 § 1 w zw. z art. 75 § 1 i art. 7 k.p.a. poprzez pominięcie przedłożonych przez skarżącą badań jako dowodu co do degeneracji znaku, co stanowi naruszenie przepisów o postępowaniu, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia;

- naruszenie art. 77 § 1 w zw. z art. 76 § 1 i art. 7 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie w materiale dowodowym decyzji Komisji Europejskiej w sprawie Duales System jako dowodu na okoliczność, że znak uległ degeneracji, co stanowi naruszenie przepisów o postępowaniu, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia.

Wniósł w związku z tym o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, celem prawidłowego ustalenia interesu prawnego i prawidłowego zastosowania art. 169 ust. l pkt 2 p.w.p., a także uwzględnienia w pełnym zakresie przedłożonego materiału dowodowego.

W uzasadnieniu skarg pełnomocnik skarżącej podkreślił, iż Urząd Patentowy oceniał odrębnie interes prawny wnioskodawcy w odniesieniu do klas usługowych i towarowych uznając, iż w odniesieniu do klas usługowych skarżąca ma interes prawny w orzeczeniu wygaśnięcia praw do spornych znaków, który to interes wywiódł z zasady swobody prowadzenia działalności gospodarczej. W ocenie pełnomocnika skarżącej stanowisko organu w tym zakresie jest całkowicie błędne, gdyż nie uwzględnia rzeczywistego stanu faktycznego, co powoduje, że organ różnicuje interes prawny skarżącej w przedmiocie znaku w klasach usługowych i towarowych. Tymczasem interes ten jest taki sam w przypadku klas usługowych i towarowych. Organ błędnie klasyfikuje bowiem działalność, zarówno skarżącej jak i uprawnionego, jako działalność polegającą na recyklingu. Zarówno skarżąca, jak i uprawniony prowadzą natomiast działalność polegającą na przejmowaniu od przedsiębiorców wprowadzających towary na rynek w opakowaniach, obowiązku odzyskania z rynku (zebrania) odpowiedniej, określonej ustawowo, części zbieżnych rodzajowo opakowań (tj. wykonanych z tego samego surowca) i oddania ich do recyklingu. Ani skarżąca, ani uczestnik nie zajmują się sami recyklingiem, a jedynie wykupuje stosowną usługę u recyklera. Uprawniony sam nie nakłada więc znaku na żaden z produktów, a jedynie udziela przedsiębiorcom, wprowadzającym towary na rynek w opakowaniach, licencji na nakładanie znaku na opakowania. Uprawniony wykorzystuje prawa wynikające z rejestracji znaku zarówno w klasach usługowych, jak i towarowych do skłonienia przedsiębiorców do zawarcia umów o przejęcie obowiązku odzysku od R. S.A., gdyż tylko wtedy przedsiębiorcy ci otrzymują licencję na stosowanie znaku na swoich opakowaniach nieodpłatnie. Do przyciągnięcia klientów przez R. służy zarówno znak w klasach usługowych jak i towarowych, gdyż R. wzywając przedsiębiorców do zaprzestania używania znaku lub zawarcia umowy licencyjnej wspiera się zarówno rejestracją w klasach usługowych, jak i towarowych, nie czyniąc zatem żadnej różnicy pomiędzy tymi klasami. W wyniku takiego używania znaku przez uprawnionego nie występuje więc żadne zróżnicowanie interesu skarżącej co do znaków usługowych i towarowych - w takim samym stopniu wpływają bowiem na wolność gospodarczą skarżącej znaki w klasach usługowych, jak i towarowych. Nie ma żadnego znaczenia okoliczność, że skarżąca nie produkuje towarów objętych klasami towarowymi, skoro nie produkuje ich także uprawniony i znaków w klasach towarowych używa wyłącznie dla przyciągnięcia klienteli na polu przejęcia obowiązku odzysku od przedsiębiorców, a więc na tym samym polu co prowadzi działalność skarżąca. Zatem nie zachodzi w sprawie żadna przyczyna, aby co do klas towarowych nie uznać interesu prawnego skarżącej na takiej samej podstawie jak w zakresie znaków usługowych. Przyjęcie zaś przez organ braku interesu prawnego co do znaków zarejestrowanych w klasach towarowych doprowadziło do nie rozpoznania merytorycznie części wniosku dotyczącego znaków w klasach towarowych.

Odnośnie ustaleń Urzędu Patentowego, że skarżąca nie udowodniła degeneracji spornych znaków, ani wpływu działań uprawnionego na taką degenerację, pełnomocnik skarżącej zarzucił organowi błędną interpretację art. 169 ust. 1 pkt 2 p.w.p. wskazując, iż norma ta nie może być rozumiana w ten sposób, że bierze się wyłącznie pod uwagę zaniedbania uprawnionego. Pełnomocnik skarżącej podkreślił, że przedsiębiorca, który nie zarejestrował znaku jako wspólnego znaku towarowego (art. 136 p.w.p.) i udziela licencji na jego stosowanie setkom tysięcy podmiotów (znak Zielonego Punktu znajduje się na 90 % opakowań dostępnych w handlu), musi się liczyć z utratą znamion odróżniających. Jest to wprost działanie, które prowadzi do degeneracji znaku, gdyż znak jest używany bez powiązania z jakąkolwiek wskazówką co podochodzenia towaru lub usługi ani też nie pełni funkcji gwarancyjnej. Uprawniony z rejestracji udziela zaś licencji na "zarządzanie" znakami oddzielnie w każdym kraju i wobec ten same znaki w poszczególnych krajach mają wskazywać na zawarcie przez przedsiębiorcę umowy z organizacją odzysku działającą w danym kraju jako licencjobiorca uprawnionego, a więc za każdym razem wskazywać na inny podmiot. Ponadto znaki nakładane są na opakowania towarów przez przedsiębiorców bez żadnego powiązania z zawartym w danym opakowaniu towarem, nie pełniąc żadnej funkcji znaków. Oznaczenie staje się zaś znakiem towarowym dopiero z chwilą związania go z towarem i przedsiębiorcą w sposób pozwalający indywidualizować go na podstawie jego pochodzenia i odwrotnie, jeśli taka więź jest zerwana, to oznacza, że znak uległ degeneracji. Znaki będący przedmiotem tego postępowania nie wskazują natomiast na żaden związek ani z producentem, ani z usługodawcą. Znaki te nabrały cech wyłącznie informacyjnych, stając się dla niektórych przedsiębiorców oznaczeniami informującymi o umowach zawartych przez przedsiębiorcę co do recyklingu, a więc o okolicznościach nie mających związku z producentem, natomiast dla większości konsumentów towarów, na których opakowaniach znajdują się te znaki, są one dla nich jedynie informacją o możliwości poddania opakowania recyklingowi (taka informacja nie jest zresztą zgodna z prawdą jako, że znaki są nakładane również na opakowania, które nie mogą w ogóle być poddane recyklingowi). Rozpatrywane oznaczenia nie spełniają więc podstawowej funkcji znaku towarowego, czyli funkcji odróżnienia pochodzenia. Znak Zielonego Punktu znajduje się także na opakowaniach towarów wprowadzanych na rynek przez przedsiębiorców, którzy nie zawarli z licencjobiorcą Duales System umowy o przejecie obowiązku odzysku, a Komisja Europejska w decyzji załączonej do akt sprawy zakazała uprawnionemu łączenia umów licencyjnych na stosowanie znaku z usługą świadczoną na rzecz przedsiębiorców w zakresie przejmowania od nich obowiązku odzysku opakowań. W myśl tej decyzji Duales System zobowiązany jest więc tolerować sytuację, w której przedsiębiorcy będą zawierać umowy z inną organizacją odzysku niż uprawniony, a uprawniony będzie zmuszony w takiej sytuacji udzielić licencji na znak. Decyzja Komisji Europejskiej została w pełni utrzymana w orzeczeniu Sądu I Instancji. Pełnomocnik skarżącej zarzucił, że powyższa okoliczność, bardzo istotnie wpływająca na degenerację znaku, nie została w ogóle wzięta pod uwagę przez Urząd Patentowy, chociaż ten stan prawny został określony przez skarżącą poprzez dołączenie do akt postępowania decyzji Komisji Europejskiej. Organ niewłaściwie ocenił też przedstawione przez skarżącą wyniki badania omnibusowego zrealizowanego przez Pentor, co świadczy o niewłaściwym rozumieniu istoty usług świadczonych przez uprawnionego i skarżącą (wnioskodawcę). Ani uprawniony ani skarżąca nie świadczą bowiem usług w przedmiocie odzysku surowców wtórnych. Adresatami usług są rzeczywiście przedsiębiorcy produkujący różnego rodzaju towary i wprowadzający je na rynek, jednak, wbrew twierdzeniu Urzędu, nie oni są adresatami znaku. Adresatami znaku są konsumenci z tego powodu, że to konsumenci, zgodnie z założeniami polityki marketingowej dotyczącej znaku mają być zachęcani do kupna towarów ze znakiem. Od samego początku uprawniony prowadzi w taki sposób akcję promocyjną znaku, aby wyrobić wśród odbiorców przekonanie, iż znak ma znaczenie ekologiczne. Ma informować właśnie konsumenta o tym, że przedsiębiorca – producent danego towaru wniósł wkład finansowy do uprawnionego z licencji i przyczynił się finansowo do rozwoju systemu odzysku krajowego i recyklingu opakowań zgodnie z odpowiednią ustawą i Dyrektywą. Tego rodzaju informacja ma kształtować pozytywny obraz przedsiębiorcy w oczach konsumentów - obraz przedsiębiorcy działającego pro ekologicznie. Błędem jest więc określanie jako adresatów tych znaków innych przedsiębiorców, gdyż informacje, które teoretycznie niosą te znaki są pozbawione jakiegokolwiek znaczenia dla pozostałych przedsiębiorców, gdyż nie mają wpływu na żaden fragment ich działalności rynkowej. Niezrozumiałe jest także odwołanie się przez organ do organizacji samorządowych, które miałyby przede wszystkim korzystać z usług objętych ochroną z rejestracji. Z usług organizacji, korzystają bowiem wyłącznie przedsiębiorcy. Badanie przeprowadzone przez Pentor prawidłowo skierowano więc do wyłącznych odbiorców znaku, tj. do konsumentów. W sprawie nie zachodzi, więc konieczność odstępstwa od zasady przyjętej w orzeczeniu ETS w sprawie C-371/02, iż przy stwierdzaniu degeneracji znaku konieczne jest badanie opinii konsumentów. Okoliczność, że znak jest kierowany do konsumentów została także wyraźnie potwierdzona w decyzji Komisji Europejskiej i orzeczeniu Sądu I Instancji w sprawie Duales System.

Pełnomocnik skarżącej podniósł ponadto, że Urząd Patentowy, działający w trybie postępowania spornego na podstawie art. 256 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej, związany jest rygorami procedury administracyjnej, określającej jego obowiązki w zakresie prowadzenia postępowania i orzekania. Na organie spoczywa więc obowiązek dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, z uwzględnieniem zasady prawdy obiektywnej (art. 7 k.p.a.), wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego (art. 77 § 1 k.p.a.) oraz należytego uzasadnienia rozstrzygnięcia, stosownie do wymogów art. 107 § 3 k.p.a. W ocenie pełnomocnika skarżącej z obowiązków tych w niniejszej sprawie, Urząd Patentowy nie wywiązał się.

Urząd Patentowy w odpowiedzi na skargi wniósł o ich oddalenie podtrzymując stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonych decyzji. Ustosunkowując się do zarzutów podniesionych w skargach organ podkreślił, iż stwierdził brak interesu prawnego skarżącej w zakresie wszystkich towarów ujętych w tzw. klasach "towarowych". Wydając decyzje analizował zaś interes prawny w kontekście każdego towaru (podobnie zresztą jak usługi) dla których przeznaczone zostały sporne znaki IR-585714 oraz IR-653450, uwzględniając przy tym zakres działalności prowadzonej przez skarżącą. Urząd nie zajmował się natomiast charakterem działalności gospodarczej prowadzonej przez uprawnionego ze spornych praw wyłącznych, lecz porównał tylko zakres działalności wnioskodawcy z towarami i usługami objętymi ochroną znaków spornych pod kątem wpływu decyzji administracyjnej na sferę takiej działalności wnioskodawcy, a co za tym idzie i jego praw.

Odnosząc się z kolei do zarzutu naruszenia art. 169 ust. 1 pkt 2 p.w.p., organ ponownie podkreślił, iż dla oceny degeneracji znaku decydujące znaczenie ma zachowanie uprawnionego. Wynika to z literalnego brzmienia rozpatrywanej regulacji jak również poglądów doktryny i orzecznictwa (przytoczonych w uzasadnieniu decyzji). Kolegium Orzekające opierając się na zgromadzonym materiale nie stwierdziło natomiast działań lub zaniedbań po stronie uprawnionego, które uzasadniałyby przyjęcie degeneracji przedmiotowego znaku.

Za niezasadny organ uznał także zarzut dotyczący przyznania w postępowaniu spornym status strony firmie R. S.A. z siedzibą w W. podkreślając, iż firma R. jako licencjobiorca, wpisany do rejestru znaku spornego, jest zainteresowana wynikiem sprawy i ma prawo działać w kierunku utrzymania ochrony tego znaku. Okoliczności uzasadniające udział firmy R. w sprawie zostały zaś wyjaśnione w uzasadnieniu zaskarżonych decyzji. Organ podkreślił jednocześnie, iż dokonał oceny zdolności odróżniającej kwestionowanych znaków, wyłącznie w zakresie usług wskazanych w wykazie znaków spornych. Analizując argumentację skarżącej w kontekście wskazanych w sprawie usług nie można natomiast zgodzić się z twierdzeniem, iż krąg odbiorców stanowią klienci nabywający dany (nowy) towar opatrzony kwestionowanymi znakami. Uznając bowiem za prawidłowe stanowisko skarżącej należałoby stwierdzić, że np. "sortowanie odpadów oraz surowców wtórnych, jak również ich usuwanie za pomocą procesów chemicznych, fizycznych i/lub biologicznych, na rachunek osób trzecich" (wskazane w klasie 42), jest usługą kierowaną do konsumenta, a nie przedsiębiorcy albo organizacji samorządowej.

Urzędu Patentowego podkreślił też, że wziął pod uwagę wszystkie dowody zgromadzone w sprawie oraz ocenił i uzasadnił, którym dowodom dał wiarę, jakie okoliczności uznał za istotne dla sprawy a które nie, co wprost wynika z uzasadnienia zaskarżonych decyzji. Decyzja Komisji Europejskiej w sprawie Duales System nie została natomiast ujawniona w toku postępowania spornego, w związku z czym organ nie miał możliwości ustosunkować się do w/wym. orzeczenia. Podobnie należy ocenić wyrok Sądu Pierwszej instancji z dnia 24 maja 2007 r., sygn. akt T-151/01, który został załączony do skargi (wyrok ten jest późniejszy niż zaskarżone decyzje). W ocenie organu powoływanie się w skardze na nowe dokumenty, które mogły być przedstawione w toku postępowania spornego, a do których strona przeciwna nie miała możliwości ustosunkowania się, należy uznać za spóźnione.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych, sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Chodzi więc o kontrolę aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywaną pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności.

W myśl natomiast art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargi wniesione przez Z. S.A. z siedzibą w K. zasługują, w ocenie Sądu, na uwzględnienie, gdyż Urząd Patentowy RP rozpoznając wnioski o stwierdzenie wygaśnięcia praw z rejestracji międzynarodowej znaku towarowego DER GRUNE PUNKT o nr IR-585714 oraz znaku towarowego graficznego o nr IR-653450 zarejestrowanych na rzecz D. z siedzibą w K. dopuścił się naruszenia przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na prawidłowość dokonanego przez organ rozstrzygnięcia.

Na wstępie należy podkreślić, iż organ prawidłowo ustalił, powołując się na treść art. 315 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119 poz. 1117 z późn. zm.), iż wnioski o stwierdzenie wygaśnięcia praw z rejestracji międzynarodowej spornych znaków towarowych (które wpłynęły pod rządami ww. ustawy) należało rozpoznać w oparciu o przepisy tej ustawy.

Za niezasadny Sąd uznał także zarzut skargi dotyczący przyznania w postępowaniu spornym statusu strony firmie R. S.A. z siedzibą w W., licencjobiorcy spornych znaków towarowych wpisanemu do rejestru prowadzonego przez Urząd Patentowy. Firma R., jako licencjobiorca spornych znaków ma interes prawny, w dążeniu do utrzymaniu ochrony spornych znaków, a organ w uzasadnieniu decyzji, wbrew zarzutom skargi, wyjaśnił okoliczności uzasadniające udział firmy R. w tym postępowaniu. Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z dnia 30 czerwca 1986 r. sygn. akt III SA 97/86 wskazał zaś, iż przepisy kodeksu postępowania administracyjnego nie dają podstaw do wydania odrębnego aktu administracyjnego orzekającego o tym, czy konkretna osoba jest czy nie jest stroną. O uznaniu danego podmiotu za stronę rozstrzyga przepis prawa materialnego, organ zaś daje temu wyraz zawiadamiając podmioty, których interesów prawnych lub obowiązków dotyczy postępowanie, o istotnych czynnościach procesowych, zapewnia im czynny udział oraz doręcza rozstrzygnięcia informujące o przysługujących środkach odwoławczych.

W ocenie Sądu Urząd Patentowy RP dopuścił się natomiast naruszenia przepisów postępowania, a w szczególności art. 7 k.p.a. i art. 77 § 1 k.p.a. – poprzez pominięcie istotnych w sprawie okoliczności dotyczących oceny interesu prawnego wnioskodawcy w żądaniu stwierdzenia wygaśnięcia prawa z rejestracji przedmiotowych znaków towarowych. Kwestia interesu prawnego nie została bowiem poddana wszechstronnej analizie z punktu widzenia realiów konkretnej sprawy, a także specyfiki przedmiotu działalności gospodarczej prowadzonej przez skarżącą.

Zgodnie z treścią art. 169 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej Urząd Patentowy wydaje decyzję stwierdzającą wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy w przypadkach o których mowa w ust. 1, na wniosek każdej osoby, która ma w tym interes prawny.

Podmiot występujący z wnioskiem o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy, oprócz wykazania konkretnej przesłanki wygaśnięcia prawa ochronnego, musi więc legitymować się interesem prawnym w uzyskaniu korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia.

W przepisach ustawy Prawo własności przemysłowej, podobnie jak wcześniej w ustawie z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 117 z późn. zm.), nie ma określonej definicji interesu prawnego. Interes ten definiowany jest w doktrynie oraz orzecznictwie w nawiązaniu do pojęcia strony w postępowaniu administracyjnym (art. 28 k.p.a.). Zgodnie zaś z treścią art. 28 k.p.a. stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek.

W doktrynie oraz orzecznictwie podkreśla się, że źródłem interesu prawnego jest konkretny przepis prawa materialnego, który przewiduje, iż w określonej sprawie indywidualnej organ administracji publicznej ma zdolność do władczego określenia w odniesieniu do konkretnego podmiotu uprawnień lub obowiązków w drodze decyzji administracyjnej (vide: wyrok NSA z dnia 27 września 2001 r. I SA 2326/00). Chodzi więc nie o interes faktyczny, ale o interes, który wynika z określonego przepisu prawnego odnoszącego się wprost do sytuacji danego podmiotu /interes prawny/. Ponadto interes ten musi by interesem indywidualnym strony, a więc dotyczyć jej bezpośrednio.

W orzecznictwie nie budzi raczej wątpliwości teza, że źródłem interesu prawnego w sprawach z zakresu własności przemysłowej mogą być nawet najbardziej ogólne normy prawne, kreujące prawo do prowadzenia działalności gospodarczej w tym art. 20 i 22 Konstytucji RP, art. 6 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, a wcześniej art. 5 ustawy z 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (vide: wyroki NSA - z dnia 23 września 2004 r. GSK 683/04, z dnia 24 stycznia 2005 r. GSK 1078/04 oraz z dnia 30 marca 2006 r. II GSK 15/05).

Skarżąca Spółka, swój interes prawny do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie wygaśnięcia spornych praw wywodziła właśnie z zasady swobody prowadzenia działalności gospodarczej (art. 20 Konstytucji RP oraz w art. 6 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807).

Urząd Patentowy badając interes prawny skarżącej, stwierdził, iż wnioskodawca posiada interes prawny w części dotyczącej wszystkich usług dla których zarejestrowane zostały sporne znaki towarowe wywodząc go z zasady swobody prowadzenia działalności gospodarczej zagwarantowanej w art. 20 Konstytucji RP oraz art. 6 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Urząd Patentowy przyjął, że skoro skarżąca jest organizacją działającą na podstawie przepisów ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej, zatem zajmuje się odzyskiem niektórych odpadów. Ponieważ bardzo zbliżony charakter mają usługi dla których przeznaczone zostały znaki sporne, dotyczą one bowiem problematyki ochrony środowiska i gospodarki odpadami zatem należy uznać, iż strona skarżąca posiada interes prawny w żądaniu wszczęcia postępowania spornego, w części dotyczącej takich usług. Urząd Patentowy odmówił natomiast interesu prawnego w części dotyczącej wszystkich bez wyjątku klas towarowych dla których zostały zarejestrowane sporne znaki stwierdzając, że skarżąca nie ma interesu prawnego w zakresie wszystkich klas towarowych, bowiem nie produkuje żadnego z towarów objętych ochroną spornych znaków (ani nawet ich nie sprzedaje).

Zdaniem Sądu dokonanej przez Urząd Patentowy oceny interesu prawnego skarżącej nie sposób podzielić bez szeregu zastrzeżeń. Urząd Patentowy uznając brak interesu prawnego skarżącej w żądaniu stwierdzenia wygaśnięcia prawa z rejestracji spornych znaków w odniesieniu do tzw. klas "towarowych" nie przeprowadził bowiem wystarczająco pogłębionej analizy przedmiotu i specyfiki działalności prowadzonej przez tę Spółkę.

Skarżąca Spółka jest organizacją odzysku działającą w oparciu o przepisy ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i depozytowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 90 poz. 607 ze zm.).

Ustawa ta nakłada na przedsiębiorców wprowadzających na terytorium naszego kraju produkty w określonych rodzajach opakowań oraz na przedsiębiorców, którzy pakują produkty wytworzone przez innych przedsiębiorców i wprowadzają je na rynek obowiązek zapewnienia odzysku, a w szczególności recyklingu odpadów opakowaniowych i poużytkowych. Obowiązki te przedsiębiorcy mogą realizować samodzielnie albo za pośrednictwem organizacji odzysku (takiej jak skarżąca Spółka), które na podstawie zawartych z przedsiębiorcami umów przejmują od nich obciążające ich obowiązki w zakresie odzysku i recyklingu odpadów. Przedmiotem działania organizacji odzysku może być wyłącznie działalność związana z organizowaniem, zarządzaniem lub prowadzeniem przedsięwzięć związanych z odzyskiem, a w szczególności z recyklingiem odpadów, a także edukacja ekologiczna (art. 5 ust. 2 ww. ustawy).

Z załączonego do akt wypisu z Krajowego Rejestru Sądowego wynika, iż przedmiotem działalności gospodarczej skarżącej Spółki jest:

- zagospodarowanie metalowych odpadów i złomu,

- zagospodarowanie niemetalowych odpadów i wyrobów wybrakowanych,

- sprzedaż hurtowa odpadów i złomu,

- pozaszkolne formy kształcenia, gdzie indziej nie sklasyfikowane,

- unieszkodliwianie odpadów.

Stosownie do treści przepisów art. 2 pkt 7) i pkt 10) ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej ilekroć w ustawie tej jest mowa o odzysku lub recyklingu to rozumie się przez to odzysk i recykling w rozumieniu przepisów o odpadach.

W myśl natomiast art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach ( tekst jednolity Dz. U. z 2007 r., Nr 39, poz. 251) odpady oznaczają każdą substancję lub przedmiot należący do jednej z kategorii, określonych w załączniku nr 1 do ustawy, których posiadacz pozbywa się, zamierza pozbyć się lub do ich pozbycia się jest obowiązany. Przykładowo, jak wynika z cytowanego przepisu rodzaje odpadów są wymienione w załączniku Nr 1 do ww. ustawy i obejmują m.in. pozostałości z produkcji lub konsumpcji, nie wymienione w pozostałych kategoriach (Q1), produkty nieodpowiadające wymaganiom jakościowym (Q2), produkty, których termin przydatności do właściwego użycia upłynął i inne produkty tam wymienione.

Z kolei zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy przez pojęcie odzysku - rozumie się wszelkie działania, niestwarzające zagrożenia dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska, polegające na wykorzystaniu odpadów w całości lub w części, lub prowadzące do odzyskania z odpadów substancji, materiałów lub energii i ich wykorzystania, określone w załączniku nr 5 do ustawy; zaś recykling oznacza taki odzysk, który polega na powtórnym przetwarzaniu substancji lub materiałów zawartych w odpadach w procesie produkcyjnym w celu uzyskania substancji lub materiału o przeznaczeniu pierwotnym lub o innym przeznaczeniu, w tym też recykling organiczny, z wyjątkiem odzysku energii; (art. 3 ust. 1 pkt 14 ustawy o odpadach).

Z treści powołanych wyżej przepisów wynika, iż w rzeczywistości pod pojęciem odpadów należy rozumieć także takie produkty (towary), które powstają w ramach zagospodarowania odpadów lub recyklingu i mogą być przedmiotem obrotu w handlu. Wynika więc z tego, że przedmiot działalności gospodarczej skarżącej obejmuje w rzeczywistości nie tylko usługi, jak to przyjął Urząd Patentowy, ale także towary. W konsekwencji należy stwierdzić, iż opisany wyżej zakres działalności gospodarczej skarżącej jest szerszy niż usługi w klasach 35, 36, 39, 40 42, co do których Urząd Patentowy uznał, że mogą uzasadniać interes prawny wnioskodawcy.

Z kolei należy mieć na uwadze, że klasy towarowe, dla których zarejestrowano sporne znaki towarowe obejmują także takie towary jak: surowce, półprodukty, opakowania (vide: kl. 6, 16, 20 i 21 dla znaku IR - 585714, oraz kl. 6, 14, 16, 17, 21 dla znaku IR - 653450).

Kwestia interesu prawnego skarżącej z punktu widzenia zakresu oraz specyfiki prowadzonej przez tą Spółkę działalności (w tym przedmiotu działalności wpisanego do KRS), została w ocenie Sądu bezpodstawnie pominięta w toku postępowania administracyjnego, bowiem Urząd Patentowy w wydanej decyzji niejako automatycznie przyjął iż, skoro skarżąca nie produkuje i nic nie sprzedaje, zatem jej interes prawny nie istnieje w odniesieniu do wszystkich, bez wyjątku, towarów objętych międzynarodową rejestracją. Natomiast, zdaniem Sądu, logiczne jest, że skoro w uzasadnieniu swego interesu prawnego strona powoływała się na zasadę swobody działalności gospodarczej, zatem analizując ten interes nie można pominąć przedmiotu i specyfiki tej działalności. Jednocześnie podkreślenia wymaga okoliczność, że dla oceny interesu prawnego strony skarżącej jako wnioskodawcy w rozpatrywanych sprawach nie ma istotnego znaczenia podnoszony w skardze zarzut, iż w rzeczywistości strony ( skarżący i uczestnik ) nie zajmują się recyklingiem, a tylko wykupują stosowną usługę u recyklera.

Wadliwe działanie organu polegało więc przede wszystkim na braku prawidłowych ustaleń dotyczących interesu prawnego skarżącej w zakresie klas towarowych. Brak ten rzutuje na granice rozpoznania sprawy pod względem merytorycznym. Odmawiając skarżącej uznania interesu prawnego w klasach towarowych organ nie przeprowadził w konsekwencji analizy przesłanek wygaśnięcia spornych znaków towarowych w tej części.

W toku ponownego rozpoznania spraw organ winien więc w pierwszej kolejności dokonać analizy interesu prawnego skarżącej pod kątem przedmiotu i specyfiki prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, a następnie dokonać porównania zakresu tej działalności z klasami towarowymi, dla których zarejestrowano sporne znaki. Od ustalenia tych okoliczności zależy dalsza ocena przesłanek stwierdzenia wygaśnięcia spornych znaków.

W świetle powyższych ustaleń rozważanie pozostałych zarzutów skarg stało się zbędne.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c, art. 152 oraz art. 200 w zw. z art. 205 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), orzekł jak w sentencji wyroku.