Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Aleksandra Sędkowska, Sędziowie: Sędzia WSA Dagmara Dominik-Ogińska, Sędzia WSA Jadwiga Danuta Mróz (sprawozdawca), Protokolant: Starszy sekretarz sądowy Anna Terlecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 4 kwietnia i 25 kwietnia 2018 r. sprawy ze skargi: A spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie: podatku od towarów i usług za luty i marzec 2013 roku postanawia: I. na podstawie art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (wersja skonsolidowana 2012 – Dz. Urz. U.E. z dnia 26 października 2012 r.nr C 326 s.1 i nast.) skierować do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej następujące pytanie prejudycjalne dotyczące wykładni przepisów prawa unijnego: Czy przepisy dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. 2006 r.,L347, s. 1), a zwłaszcza jej art. 168, art. 178 lit. a), art. 226 pkt 6 dyrektywy 112 oraz zasady systemu VAT, w tym zwłaszcza zasady: neutralności podatkowej i proporcjonalności, nie stoją na przeszkodzie takiej praktyce krajowej, która odmawia prawa do odliczenia VAT z faktur na których widnieje błędny rodzaj towaru pomimo, że w toku postępowania podatkowego (przed wydaniem decyzji) podatnik przedstawił wszelkie niezbędne wyjaśnienia oraz dokumenty źródłowe potwierdzające istnienie oraz szczegółowe cechy towarów będących przedmiotem transakcji, a które zostały następnie zaakceptowane przez organy podatkowe, jak też nie stwierdzono zaistnienia oszustwa podatkowego? II. na podstawie art. 124 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) zawiesić postępowanie w sprawie do czasu rozstrzygnięcia przedstawionego wyżej pytania prejudycjalnego.

1. Ramy prawne.

Ramy prawne obejmują przepisy prawa unijnego i krajowego dotyczące podatku od towarów i usług obowiązujące w 2013r.

1.1. Prawo unijne

- art. 168 lit. a) dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE z 2006 r. Nr L 347 s.1 ze zm.; dalej: dyrektywa 112) stanowi:

Jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika;

- art. 178 lit. a) dyrektywy 112 stanowi:

W celu skorzystania z prawa do odliczenia, podatnik musi spełnić następujące warunki:

w celu dokonania odliczenia, o którym mowa w art. 168 lit. a), w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług, musi posiadać fakturę sporządzoną zgodnie z tytułem XI rozdział 3 sekcje 3-6;

- art. 226 pkt 6 dyrektywy 112 stanowi:

Bez uszczerbku dla przepisów szczególnych przewidzianych w niniejszej dyrektywie, faktury wystawione zgodnie z przepisami art. 220 i 221, do celów VAT, zawierają wyłącznie następujące dane: ilość i rodzaj dostarczonych towarów lub zakres i rodzaj wykonanych usług;

1.2. Prawo krajowe

- art. 81b § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.; dalej: O.p.) stanowi:

Uprawnienie do skorygowania deklaracji: ulega zawieszeniu na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej - w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą;

- art. 81b § 2 O.p. stanowi:

Korekta złożona w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1, nie wywołuje skutków prawnych. Organ podatkowy zawiadamia pisemnie składającego korektę o jej bezskuteczności.

- art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.: dalej: ustawa o VAT) stanowi:

Podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne: nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, z zastrzeżeniem ust. 1c, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

a) dokonującym ich dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9;

b) nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny;

c) dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art.43 ust.1 pkt 2 lub art. 122;

- Załącznik Nr 11 do ustawy o VAT

poz. 34: 38.11.58.0 Odpady inne niż niebezpieczne zawierające metal

- art. 86 ust. 1 ustawy o VAT stanowi:

W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

- art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT stanowi:

Kwotę podatku naliczonego stanowi: suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika: z tytułu nabycia towarów i usług - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4;

- art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT stanowi:

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18;

- art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT stanowi:

Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne: stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności;

- art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. b) ustawy o VAT stanowi:

Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne: podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością;

- art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT

Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

- art. 106 ust. 1 ustawy o VAT stanowi:

Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16

- § 5 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r., Nr 68, poz. 360; dalej: rozporządzenie MF) stanowi:

Faktura powinna zawierać: nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;

- § 14 ust. 1 rozporządzenia MF

Fakturę korygującą wystawia się również, gdy po wystawieniu faktury podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

- § 15 ust. 1 rozporządzenia MF

Nabywca towaru lub usługi, który otrzymał fakturę zawierającą pomyłki dotyczące jakiejkolwiek informacji wiążącej się zwłaszcza ze sprzedawcą lub nabywcą lub oznaczeniem towaru lub usługi, z wyjątkiem pomyłek w pozycjach faktury określonych w § 5 ust. 1 pkt 8-15, może wystawić fakturę nazywaną notą korygującą.

2. Stan faktyczny sprawy

2.1. Postępowanie przed organem podatkowym.

2.1.1. Dyrektor Izby Skarbowej we W. (obecnie: Dyrektor Izby Administracji Skarbowej we W.) decyzją z dnia [...] marca 2006r. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego we W. z dnia [...] lipca 2015 r. określającą A (dalej: Strona/ Skarżąca) zobowiązania w podatku od towarów i usług za luty i marzec 2013 r. odpowiednio w kwocie: 18.142 zł i 17.090 zł.

Przedmiotem sporu pomiędzy organami podatkowymi a Stroną była kwestia rozliczenia faktur VAT wystawionych przez B Sp. z o.o. (dalej: kontrahent). Mowa tutaj o dwóch kategoriach zakwestionowanych faktur VAT od ww. podmiotu dokumentujących dwie różne, konfiguracje transakcji. Na pierwszej grupie faktur VAT (faktura nr [...] z dnia [...] lutego 2013r.; faktura nr [...] z dnia [...] marca 2013r.) wykazano nazwę towaru "scrap gold (złom złota), zaś rzeczywistym przedmiotem był "granulat złota". Na drugiej grupie faktur (faktura nr [...] z dnia [...] lutego 2013r.; faktura nr [...] z dnia [...] marca 2013r.) wykazano nazwę towaru "scrap gold (złom złota), zaś rzeczywistym przedmiotem był "granulat złota" (odpowiednio 94,59%; 85,58%) oraz "złom złota" (odpowiednio 5,41%; 14,42%).

Różnica polega na tym, że "granulat złota" opodatkowany jest według zwykłych zasad opodatkowania VAT, zaś "złom złota" według mechanizmu odwróconego obciążenia (art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT oraz poz. 34 załącznika nr 11 do ustawy o VAT).

2.1.2. Organ podatkowy pierwszej instancji potwierdził, zgodność wyliczenia przedstawionego przez Skarżącego i co było przedmiotem transakcji, widniejącej na ww. fakturach (por. s. 43-44 decyzji). Niemniej jednak uznał, że ww. faktury nie dokumentują rzeczywistego przebiegu transakcji a podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia VAT na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. b) ustawy o VAT oraz 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT. Uzasadnieniem powyższego było błędne wykazanie na fakturach przedmiotu sprzedaży, w tym na części z nich błędne wykazanie wartości nabyć i odpowiednio kwot podatku w stosunku do tych nabyć, które podlegały zwykłemu opodatkowaniu i mechanizmowi odwróconego obciążenia. Odwołano się do poglądu wyrażonego w wyroku NSA z dnia 10 marca 2011r., I FSK 373/10, wskazującego, że prawidłowość materialnoprawna faktury oznacza, ze nie można uznać za prawidłową faktury, która sprzecznie z jej treścią wykazuje zdarzenie gospodarcze, które zaistniało w innych rozmiarach, dotyczy innego przedmiotu. Podkreślono, że podatnik nie podjął żadnych kroków celem uzyskania faktur korygujących od swojego kontrahenta.

2.1.3. W odwołaniu Skarżąca podkreśliła, że transakcje udokumentowane ww. fakturami VAT miały w rzeczywistości miejsce, zaś jedynym mankamentem natury formalnej było niefortunne określenie przedmiotu transakcji na fakturze. Przyjęcie takiej nazwy wynikało przede wszystkim z przeznaczenia nabytego produktu, jakim było przetopienie złota, zarówno w postaci granulatu, jak i złomu. Nie było podstaw do pozbawienia Strony prawa do odliczenia skoro sam organ podatkowy pierwszej instancji potwierdził, że było możliwe dokładne wyliczenie podatku naliczonego przypadającego na "granulat złota i "złom złota".

2.1.4. Organ odwoławczy utrzymując w mocy decyzję organu podatkowego pierwszej instancji wskazał, że prawo do odliczenia VAT przysługuje wówczas, gdy wystawiona faktura potwierdza rzeczywistą transakcję zarówno pod względem podmiotowym, jak i przedmiotowym. Wskazano, że wprawdzie organ podatkowy pierwszej instancji przyjął wyjaśnienia i wyliczenia strony w zakresie rzeczywistego dokonania transakcji lecz uznał, że wadliwość, co do określenia nazwy towaru była na tyle poważna, że nie powinna była skutkować prawem do odliczenia podatku naliczonego z wadliwych faktur. Wprawdzie ustawodawca w § 15 ust. 1 rozporządzenia MF uznał, że pomyłka na fakturze może być skorygowana notą korygującą jako błąd mniejszej wagi. Niemniej jednak organ odwoławczy twierdzi, że sporne faktury nie odzwierciedlają rzeczywistych transakcji albowiem utrudniają organom podatkowym pobór VAT we właściwej wysokości bez konieczności przeprowadzania postępowania podatkowego bądź kontroli podatkowej.

2.2. Postępowanie przed sądem administracyjnym.

2.2.1. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu Strona wniosła o uchylenie decyzji organu odwoławczego z uwagi na naruszenie art. 86 ust. 1 i 2, art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) i b); art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT oraz naruszenie przepisów postepowania, tj. art. 180 § 1O.p., art. 187 § 1 O.p., art. 191 O.p. oraz art. 210 § 1 i § 4 O.p. Strona podkreśliła, że organy podatkowe zgadzają się co do tego, że szczegółowe wyliczenia z podziałem ilościowym, w którym Skarżąca wyodrębniła ilość granulatu złota i złomu złota w gramach w odniesieniu do poszczególnych faktur VAT potwierdzają wskazywany przez Skarżącą przedmiot transakcji. Tym samym, zdaniem Skarżącej, przedmiot transakcji nie budzi wątpliwości w przedmiotowej sprawie, tak samo fakt, iż transakcje te miały rzeczywiście miejsce oraz że faktury wystawione przez kontrahenta dotyczą tych właśnie transakcji. Zaznaczono też, że w nomenklaturze obowiązującej między podmiotami zajmującymi się obrotem złota pod pojęciem "scrap gold" rozumiano złoto w postaci takiej, iż dla celów dalszych etapów obrotu winno być ono poddane przynajmniej procesowi przetopienia i rafinacji. Nie było zatem podstaw do pozbawienia Skarżącej prawa do odliczenia VAT z uwagi na błąd formalny małej wagi, jaką jest błędna nazwa towaru.

2.2.2. W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

2.2.3. W wyroku z dnia 20 lutego 2017 r. sygn. akt I SA/Wr 501/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny (WSA) we Wrocławiu uznał skargę za zasadną. stwierdzając, że w ustalonych w sprawie okolicznościach faktycznych, w kontekście art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a), art. 17 ust. 1 pkt 7 i ust. 2 oraz art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) i b) ustawy o VAT, stanowisko organu podważające prawo Skarżącej do odliczenia nie było prawidłowe. Sąd wskazał, że przepisy art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) i b) ustawy o VAT dotyczą przypadków niezgodności z rzeczywistością faktur w zakresie stwierdzenia dokonania czynności, bądź w odniesieniu do podanych w nich kwot. Organ podatkowy uznał, że pierwszy z powołanych przepisów dotyczy ograniczenia fikcyjnych transakcji, którego celem jest zapobieżenie wykorzystywaniu "pustych dokumentów". Tymczasem w rozpoznawanej sprawie problem dotyczył zasadniczo poprawności i precyzji określania na fakturze towaru będącego przedmiotem dostawy, nie zaś fikcyjności samej dostawy. Sąd przyznał, że transakcje miały rzeczywiście miejsce, a ich przedmiotem było niewątpliwie złoto, wątpliwości dotyczyły zaś jedynie jego postaci. Zdaniem Sądu, tego rodzaju nieprawidłowość dotycząca nazwy towaru nie może podpadać pod przypadek faktury dotyczącej nieistniejącej transakcji. W tym przypadku uzasadnione było wystawienie noty korygującej na podstawie § 15 ust. 1 rozporządzenia MF. Niezależnie jednak od tego, że Skarżąca jako nabywca nie wystawiła not korygujących w omawianych przypadkach nie było podstaw do zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT i wdrożenia konsekwencji w postaci pozbawienia prawa do odliczenia. Uzasadniając słuszność swego stanowiska Sąd przywołał wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z dnia 15 września 2016 r. Barlis 06 – Investimentos Imobiliários e Turísticos SA, C-516/14, EU:C:2016:690. Odnosząc się zaś do prawidłowości ograniczenia prawa Spółki do odliczenia na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. b) ustawy o VAT Sąd wskazał, że także i w tym przypadku intencja przepisu odnosi się do potencjalnej nierzetelności kontrahentów, którzy zawyżają wartości na fakturach mimo, że rzeczywiste wartości transakcji są zupełnie inne. Zdaniem Sądu, trudno w okolicznościach sprawy było przyjąć, że Skarżąca i jej kontrahent w sposób niezgodny z rzeczywistością określali w treści faktur kwoty transakcji, jeśli uwzględnić to, iż przy dostawie nie dokonywali rozróżnienia postaci towaru. W przypadku stwierdzenia, że przedmiotem dostawy był faktycznie złom złota do którego miał zastosowanie mechanizm odwróconego obciążenia, należało zastosować art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy VAT i w konsekwencji zakwestionować prawo do uwzględnienia podatku naliczonego jedynie w części dotyczącej dostawy złomu złota. Sąd I instancji uznał, że w pozostałym zakresie podatek naliczony nie powinien być podważany, tym bardziej, że w toku postępowania organ w sposób precyzyjny określił wartość dostaw postaci złota w ramach poszczególnych transakcji.

2.2.4. W skardze kasacyjnej – organ podatkowy zarzucił: naruszenie szeregu przepisów prawa materialnego: art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a), art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) i lit. b), art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT w związku z art. 219 dyrektywy 112 oraz przepisów postępowania, w szczególności w kontekście naruszenia art. 141 § 4 ppsa - poprzez uchylenie decyzji organu odwoławczego i udzielenie błędnych wskazań co do dalszego kierunku postępowania. W ocenie organu – wadliwe rozstrzygnięcie Sądu I instancji było wynikiem błędnej oceny prawnej zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającej na przyjęciu, że organy powinny określić przedmiot transakcji i prawo do odliczenia na podstawie wyjaśnień strony, zeznań świadków, dokumentacji zdjęciowej, która to błędna ocena była skutkiem nieuwzględnienia regulacji zawartej w przepisach dyrektywy 112, przepisów ustawy o VAT i wybiórczego przytoczenia fragmentów uzasadnienia wyroku TSUE z dnia 15 września 2016 r. Barlis 06 – Investimentos Imobiliários e Turísticos SA, EU:C:2016:690. W kontekście sformułowanych podstaw kasacyjnych organ odwoławczy wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA we Wrocławiu oraz zasądzenie kosztów postępowania.

2.2.5. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 19 grudnia 2017 r., I FSK 1002/17 uwzględnił skargę kasacyjną organu podatkowego, uchylając wyrok WSA we Wrocławiu z 20 lutego 2017 r. o sygn. akt I SA/Wr 501/16 i przekazując temu Sądowi sprawę do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu wyroku zgodził się z zarzutem, że pisemne motywy zaskarżonego wyroku nie spełniają wymogów określonych w art. 141 § 4 ppsa. Uchybienie to uznał za na tyle istotne, że konieczne było uchylenie zaskarżonego wyroku. Uznał, że sposób sformułowania uzasadnienia pozbawia stronę możliwości prawidłowego sformułowania zarzutów skargi kasacyjnej i polemizowania z argumentacją Sądu I instancji. Podkreślił, że tak sformułowane uzasadnienie wyroku w znaczący sposób utrudnia NSA możliwość dokonania kontroli instancyjnej. Jednocześnie stwierdził, że przytoczony wyrok TSUE z dnia 15 września 2016r. Barlis 06 – Investimentos Imobiliários e Turísticos SA, EU:C:2016:690 nie może mieć wprost zastosowania w niniejszej sprawie. Z powyższego wyroku, zdaniem NSA, nie można wysnuć wniosku, że obowiązkiem organów podatkowych jest ustalenie rzeczywistego przedmiotu i wielkości dostawy, bez względu na to, co zostanie wpisane do faktury. Podatek od wartości dodanej jest daniną podlegającą samo obliczeniu, stąd też sformalizowanie tego podatku, które ma za zadanie umożliwienie skontrolowania tego samoobliczenia. Dlatego też istotne znaczenie faktur oraz innych dokumentów i not w rozumieniu art. 219 dyrektywy 112. W konsekwencji Sąd kasacyjny nie zaakceptował stanowiska Sądu I instancji, że bez znaczenia jest w istocie treść faktury i że ważne jest jedynie to, że czynność nią stwierdzona miała miejsce, zaś co było przedmiotem dostawy lub usługi oraz w jakim zakresie świadczenie miało miejsce musi ustalić organ podatkowy, gdyż za takim rozwiązaniem przemawia zasada neutralności. Uznał, że nie można zaakceptować bierności stron przedmiotowych transakcji w zakresie przedłożenia dokumentów potwierdzających przedmiot transakcji. Podkreślił, że bezspornym jest to, że nie wystawiono faktur korygujących ani not korygujących. Sąd kasacyjny uznał, że każdy rodzaj transakcji powinien być odrębnie przeanalizowany. Podkreślił w odniesieniu do spornych faktur VAT, że w powyższej sytuacji należy przeanalizować, czy zastosowanie nie powinien mieć przepis art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT. Sąd kasacyjny uznał, że nie można zaakceptować takiej sytuacji, że bez względu na to co zostanie uzewnętrznione w treści faktury, organ podatkowy zobowiązany będzie wyjaśnić, co było w rzeczywistości przedmiotem czynności i w tym zakresie dokonać prawidłowego rozliczenia podatku. Ciężar taki bowiem spoczywa na podatnikach i odwołano się, w tym względzie, obok ww. wyroku TSUE, do wyroków TSUE z dnia: 18 lipca 2013r., Evita-K, C-78/12, EU:C:2013:486, pkt 37 oraz 27 września 2007r., Twoh International, C-184/05, EU:C:2007:550, pkt 35).

2.2.6. Sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania WSA we Wrocławiu.

2.2.7. W piśmie procesowym z dnia 15 marca 2018r. Skarżąca wskazała, że Sąd kasacyjny, w myśl art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017r., poz. 1369 ze zm.; dalej: ppsa) rozpatruje sprawę w granicach skargi kasacyjnej. Stąd też i tak powinien być rozpatrywany wyrok NSA co do zakresu związania albowiem w treści skargi kasacyjnej, organ podatkowy nie kwestionował przedstawianych przez Skarżącą dowodów lecz uznał, że nie można ich uznać za takie dokumenty, które zmieniają fakturę pierwotną i odnoszą się do niej w sposób wyraźny i jednoznaczny. Takimi dokumentami są zaś jedynie faktury i noty korygujące. Zdaniem Skarżącej zebrany w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do jednoznacznego określenia przedmiotu dokonanych transakcji oraz udziału poszczególnych form złota w dostarczonym towarze. Transakcje te miały w rzeczywistości miejsce i nie miało miejsca oszustwo czy nadużycie. W kwestii braku korekty faktur i wywodu NSA, Skarżąca wskazała na treść art. 81b § 1 pkt 1 i § 2 O.p., że w zaistniałym stanie faktycznym nie wystąpiła sytuacja, w którym dokonanie korekt faktur, a co za tym idzie skorygowanie złożonych deklaracji byłoby obustronnie (zarówno ze strony wystawcy faktury, jak i jego odbiorcy) możliwe. Korekta dokonana natomiast tylko przez jedną stronę transakcji nie skutkowałaby w świetle stanowiska organu podatkowego powstaniem prawa do odliczenia po stronie odbiorcy faktury, byłaby zatem bezskuteczna. Organy podatkowe wydały w sprawie decyzje określające Skarżącej zobowiązanie w VAT, korekta deklaracji nie mogła mieć miejsca po zakończeniu postepowania podatkowego. W wyniku takiego działania kwota podatku do zapłaty wynikała z decyzji, nie zaś z deklaracji. Co za tym idzie, ewentualna korekta deklaracji podatkowej również nie odniosłaby żadnych skutków. Wskazano, że to czy wystawiono faktury czy noty korygujące nie miało w sprawie znaczenia. Odwołano się w tym względzie do wyroku NSA z dnia 22 października 2015r., I FSK 111/14. Skarżąca podniosła konieczność wniesienia pytania prejudycjalnego, z uwagi na związanie Sądu I instancji ww. wyrokiem NSA na podstawie art. 190 ppsa.

2.2.8. W piśmie procesowym z dnia 26 marca 2017r. Strona wniosła o skierowanie pytań prejudycjalnych do TSUE.

2.2.9. Na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2018r. rozszerzono zarzuty skargi o naruszenie art. 86 ust. 1 i 2 ustawy o VAT w zw. z art. 168, art. 178 oraz art. 199 dyrektywy 112, poprzez niewskazanie a w konsekwencji zakwestionowanie prawa do odliczenia przez organ odwoławczy prawidłowej wysokości kwot podatku naliczonego wynikającego ze spornych transakcji zarówno w części podlegającej rozliczeniu na zasadach ogólnych VAT, jak i w części podlegającej mechanizmowi odwróconego obciążenia. Podniesiono też okoliczność, co do braku związania wyrokiem NSA na podstawie art. 190 ppsa albowiem w swej istocie wyrok ten był jednoznaczny tylko w zakresie naruszenia art. 141 § 4 ppsa (błędne sporządzenie uzasadnienia). Zaś pozostałe wywody NSA, zdaniem Strony, pozostają poza zakresem wyżej wskazanego związania.

2.2.10. Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie uznał, że z uwagi na wątpliwości dotyczące zgodności krajowej praktyki w zakresie podatku od towarów i usług z prawem unijnym, zasadnym jest zadanie TSUE wskazanego w sentencji postanowienia pytania prejudycjalnego. Tym bardziej, że tut. Sąd uznał, że jest związany wyrokiem NSA z dnia 19 grudnia 2017 r., I FSK 1002/17, na podstawie art. 190 ppsa.

3. Uzasadnienie pytań prejudycjalnych.

3.1. Dopuszczalność pytań prejudycjalnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (dalej: Sąd I instancji) jest sądem krajowym, którego orzeczenia zgodnie z prawem polskim podlegają zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie w rozumieniu art. 267 zdanie drugie Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (wersja skonsolidowana Dz. Urz. UE 2012 Nr C 326, s. 1 i nast.; dalej: TFUE).

3.2. Uzasadnienie pytania prejudycjalnego.

3.2.1. Wątpliwości Sądu dotyczą problemu związanego z pierwszą kategorią transakcji a mianowicie, gdy na fakturze wykazano nazwę "złom złota", a w rzeczywistości był to "granulat złota". Rozwianie tych wątpliwości będzie również miało wpływ na ocenę przez Sąd drugiej kategorii z ww. transakcji. Co się tyczy kwestii rozliczenia transakcji i podniesionej kwestii mechanizmu odwróconego obciążenia, to Sąd w tej mierze dostrzega zarówno postanowienie TSUE z dnia 23 listopada 2017r., C-314/17, «Geocycle Bulgaria» EOOD, EU:C:2017:901, jak też wniosek o wydanie orzeczenia trybie prejudycjalnym złożony przez przez Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság (Węgry) w dniu 11 września 2017 r. – PORR Építési Kft. / Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága (Sprawa C-691/17). Zadanie pytania prejudycjalnego wiązało się z również z kwestią związania Sądu I instancji wyrokiem NSA z dnia z dnia 19 grudnia 2017 r., I FSK 1002/17. Mając zaś na względzie treść wyroku TSUE z dnia 20 października 2011 r., Interedil Srl, w likwidacji, C‑396/09, EU:C:2011:671, w którym stwierdzono, że prawo Unii sprzeciwia się temu, by sąd krajowy był związany krajowym przepisem proceduralnym, zgodnie z którym ocena sądu krajowego wyższej instancji jest dla niego wiążąca, gdy ocena owego sądu wyższej instancji jest niezgodna z prawem Unii w świetle wykładni Trybunału, zadanie niniejszego pytania prejudycjalnego stało się konieczne aby wyeliminować wszelkie wątpliwości w przedmiocie wykładni prawa UE w okolicznościach przedmiotowej sprawy.

3.2.2. Przechodząc do meritum, w odniesieniu do sytuacji, będącej kanwą opisywanych wątpliwości Sądu, nie było sporne między podatnikiem a organami podatkowymi, że faktury na których nieprawidłowo wykazano jako przedmiot nabycia wyłącznie "scrap gold" (złom złota – objęty mechanizmem odwróconego obciążenia) w rzeczywistości dokumentowały one nabycie granulatu złota (objęty zwykłym systemem opodatkowania). Faktura była zatem wadliwa w zakresie nazwy przedmiotu transakcji lecz już prawidłowa w zakresie przyjętego sposobu rozliczenia – zwykły sposób opodatkowania. Podatnik przedstawił stosowne dokumenty źródłowe i wyjaśnienia niezbędne do ustalenia rzeczywistego przedmiotu transakcji. Nie dokonał jedynie not korygujących. Dostawca rozliczył VAT 23%. Organy podatkowe potwierdziły, że w omawianym przypadku przedmiotem transakcji był granulat złota, pomimo to odmówiły prawa do odliczenia VAT, uznając na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT, że czynności wykazane na tych fakturach nie zostały dokonane. Sąd kasacyjny przekazując sprawę do ponownego rozpoznania również nakazał przenalizowanie czy w sprawie nie powinien mieć zastosowania ww. przepis krajowy, odrzucając możliwość zastosowania w sprawie wyroku TSUE z dnia 15 września 2016r. Barlis 06 – Investimentos Imobiliários e Turísticos SA, EU:C:2016:690.

3.2.3. Ponowna analiza sprawy przez sąd krajowy wzbudziła wątpliwości sądu, które zaistniały po analizie orzecznictwa TSUE.

3.2.4. Na wstępie warto zauważyć, że stanowisko organów podatkowych prowadzi do tego, że nieprawidłowa nazwa na fakturze towaru odnosi ten sam skutek, co pusta faktura, pomimo że taką fakturą nie była ani też w sprawie nie stwierdzono, że prawo do odliczenia VAT wiązało się z dokonaniem oszustwa podatkowego czy zatajeniem informacji przez podatnika.

Jednocześnie organy podatkowe przyznają, że pomyłka w fakturze dotycząca nazwy (rodzaju) towaru (informacji wiążącej się z przedmiotem transakcji) może być skorygowana notą korygującą (§ 15 ust. 1 rozporządzenia MF). W istocie oznacza to, że sam prawodawca [polski] przewidując taką możliwość w zakresie tej pozycji na fakturze VAT uznaje taki błąd za nieznaczny błąd formalny, niewymagający nawet wystawienia faktury korygującej, a jedynie wystawienia przez nabywcę noty korygującej taką wadliwość. Nie przywiązywanie zaś wagi do braku noty korygującej przy istnieniu rzeczywistej transakcji wskazuje też w swym orzecznictwie NSA (por. wyrok NSA z dnia 22 października 2015r., I FSK 1131/14).

W sytuacji zatem, gdy same organy podatkowe potwierdzają jaki towar był przedmiotem transakcji oraz to, że inne dane na fakturze były prawidłowe; transakcje miały charakter rzeczywisty, pobrano VAT od wystawcy (23%) i nie ma wątpliwości, że w odniesieniu do tego rodzaju towaru [granulatu złota] nie ma zastosowania mechanizm odwróconego obciążenia, to czy pozbawienie podatnika prawa do odliczenia w oparciu o twierdzenie braku rzeczywistego transakcji nie jest praktyką naruszającą zasadę neutralności i proporcjonalności, jak też przepisy dyrektywy 112 i zapadłego na ich tle orzecznictwa?

W przekonaniu sądu krajowego taki skutek jest zbyt daleko idący. Tym bardziej, jak zauważa Trybunał w swoim wyroku z dnia 26 kwietnia 2018 r., Zabrus Siret SRL, C‑81/17, EU:C:2018:283, pkt 46, brak przestrzegania wymogów formalnych, który można naprawić, nie jest w stanie podważyć prawidłowego funkcjonowania systemu VAT.

Pozbawienie podatku naliczonego podatnika na podstawie faktu, że nie złożył noty korygującej, pomimo, że przedstawił w toku postępowania podatkowego a przed wydaniem decyzji, wszystkie dokumenty związane z przedmiotowymi transakcjami, w oparciu o które właśnie organ podatkowy stwierdził wspomnianą nieprawidłowość i ta stała się wiadoma podatnikowi w toku tego postępowania, jawi się jako nieproporcjonalny.

W swych wyrokach TSUE wprawdzie podkreślał, że jeżeli zostały spełnione wszystkie przesłanki materialne konieczne do skorzystania z prawa do odliczenia VAT i jeżeli przed podjęciem decyzji przez dany organ podatnik dostarczył mu skorygowaną fakturę, co do zasady nie można mu odmówić skorzystania z tego prawa na tej podstawie, że pierwotna faktura zawierała błąd (zob. wyroki TSUE z dnia: 8 maja 2013r., Petroma Transport, C-271/12, EU:C:2013:297, pkt 34; 15 lipca 2010 r. Pannon Gép Centrum, C‑368/09, EU:C:2010:441, pkt 43–45). Ale powyższe stwierdzenie nie oznacza a contrario, że w braku takich faktur (czy not) korygujących (przy istnieniu innych dowodów) można pozbawić prawa do podatku naliczonego, gdy doszło do rzeczywistego ustalenia przedmiotu transakcji.

Zgodnie z prawem polskim, organ podatkowy zobowiązany jest do podejmowania wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym (art. 122 O.p.), a w konsekwencji do wykazania nieprawidłowości i skorygowania rozliczenia podatnika. Złożenie w toku postępowania noty korygującej, jest identyczne w skutkach jak stwierdzenie w decyzji takiej nieprawidłowości i jej skorygowanie przez organ podatkowy w dokonanych ustaleniach. Co istotne zaś nie wpłynęłoby bowiem na zmianę rozliczenia podatnika. Nie ma też przeszkód aby organ podatkowy zmienił przedmiot transakcji i wyciągnął określone konsekwencje z tego faktu na podstawie materiału dowodowego zebranego w toku postępowania (czego zasadniczo TSUE nie neguje por. postanowienie TSUE z dnia 23 listopada 2017r., C-314/17, « Geocycle Bulgaria » EOOD, EU:C:2017:901).

Jak wielokrotnie wspominał w swym orzecznictwie TSUE, prawo podatników do odliczenia od VAT, który są zobowiązani zapłacić, podatku należnego lub zapłaconego z tytułu otrzymanych przez nich towarów i usług powodujących naliczenie podatku stanowi podstawową zasadę wspólnego systemu VAT ustanowionego przez prawo Unii Europejskiej. Prawo do odliczenia przewidziane w art. 167 i nast. dyrektywy 112 stanowi integralną część mechanizmu VAT i co do zasady nie podlega ograniczeniu. W szczególności prawo to wykonywane jest natychmiast w stosunku do całego podatku obciążającego transakcje powodujące naliczenie podatku. System odliczeń ma na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru VAT należnego lub zapłaconego w ramach całej działalności gospodarczej tego przedsiębiorcy. Co za tym idzie, wspólny system VAT zapewnia neutralność każdej działalności gospodarczej w zakresie obciążeń podatkowych, bez względu na cel czy rezultaty tej działalności, pod warunkiem że ona sama podlega co do zasady opodatkowaniu VAT (por. min. Wyrok TSUE z dnia 7 marca 2018 r. Întreprinderea Individuală Dobre M. Marius, C-159/17, EU:C:2018:161, pkty 28-30 i powołane tam orzecznictwo).

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem podstawowa zasada neutralności VAT wymaga, aby prawo do odliczenia podatku naliczonego zostało przyznane, jeżeli zostały spełnione wymogi materialne, nawet wówczas, gdy podatnicy nie spełnili niektórych przesłanek formalnych (wyrok TSUE z dnia 28 lipca 2016 r., Astone, C‑332/15, EU:C:2016:614, pkt 45). Wymogami materialnymi prawa do odliczenia są wymogi regulujące samą podstawę i zakres tego prawa, takie jak przewidziane w rozdziale 1 tytułu X dyrektywy VAT, zatytułowanym "Źródło i zakres prawa do odliczenia", podczas gdy wymogi formalne wspomnianego prawa regulują szczegółowe zasady i kontrolę jego wykonywania, a także prawidłowe funkcjonowanie systemu podatku VAT, takie jak obowiązki dotyczące rachunkowości, wystawiania faktur i deklaracji (wyrok TSUE z dnia 28 lipca 2016 r., Astone, C‑332/15, EU:C:2016:614, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo).

Mogłoby być inaczej, w przypadku gdyby naruszenie takich wymogów formalnych skutkowało uniemożliwieniem dostarczenia pewnych dowodów na spełnienie wymogów materialnych (wyrok TSUE z dnia 28 lipca 2016 r., Astone, C‑332/15, EU:C:2016:614, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo).

W istocie w swych wyrokach TSUE stwierdza, że odmowa prawa do odliczenia VAT jest bowiem bardziej zależna od braku informacji niezbędnych do wykazania, że te wymogi materialne zostały spełnione, niż od niespełnienia wymogu formalnego.

I tak w wyroku TSUE z dnia 11 grudnia 2014 r., Idexx Laboratories Italia, C‑590/13, EU:C:2014:2429, pkt 44, 45 uznano, że organy podatkowe posiadały wszelkie informacje konieczne do ustalenia, że zostały spełnione wymagania podstawowe i w takich okolicznościach uznano, że podatnik nie może być pozbawiony prawa do odliczenia podatku należnego VAT pomimo niespełnienia warunków formalnych.

W wyroku TSUE z dnia 7 marca 2018 r. Întreprinderea Individuală Dobre M. Marius, C-159/17, EU:C:2018:161 w pkcie 35 powtórzono ww. tezę wskazując w kolejnym pkcie 38, że do sądu krajowego należy zbadanie, czy organ podatkowy dysponował informacjami niezbędnymi do wykazania, że zostały spełnione wymogi materialne dające prawo do odliczenia podatku naliczonego przez podatnika, pomimo zarzucanego mu uchybienia przesłankom formalnym. W wyroku tym TSUE stwierdził również, że jeśli uchybienia obowiązkom formalnym nie uniemożliwiają przedstawienia niewątpliwego dowodu, iż spełnione zostały wymogi materialne dające prawo do odliczenia podatku naliczonego, okoliczności takie mogą wykazać istnienie najprostszego przypadku oszustwa podatkowego, w którym podatnik celowo nie czyni zadość spoczywającym na nim obowiązkom formalnym w celu uniknięcia zapłaty podatku (pkt 40). Taka okoliczność nie zaistniała w przedmiotowej sprawie, organy nie stwierdziły bowiem zaistnienia oszustwa podatkowego.

W wyroku TSUE z dnia 15 listopada 2017r., Rochus Geissel i in., C-374/16 i C-3375/16, uznano, że ujęcie na fakturze adresu (skrytki pocztowej), a nie adresu pod którym podatnik prowadził działalność gospodarczą (art. 226 pkt 5 dyrektywy 112) nie daje podstaw do pozbawienia podatnika prawa do odliczenia VAT albowiem możliwym było ustalenie czy podatnik prowadzi rzeczywistą działalność po numerze identyfikacji podatkowej (czyli na podstawie innych danych niż wykazanych na fakturze).

Z kolei w wyroku TSUE 15 września 2016 r. Barlis 06 – Investimentos Imobiliários e Turísticos SA, C-516/14, EU:C:2016:690, pkt 27 uznano, że celem informacji, które powinny obligatoryjnie znaleźć się na fakturze, jest umożliwienie organom podatkowym kontroli zapłaty należnego podatku i ewentualnie istnienia prawa do odliczenia podatku VAT. Sąd wyraźnie nakazuje szczegółowe zbadanie dokumentów przedstawionych przez podatnika, celem doprecyzowania nazwy towaru (pkt 34). Jednocześnie podnosi, że organy podatkowe nie mogą odmówić prawa do odliczenia podatku VAT tylko na tej podstawie, że faktura nie spełnia przesłanek wymaganych w art. 226 pkt 6 i 7 dyrektywy 112, jeżeli dysponują one wszystkimi informacjami do zbadania, że spełnione są przesłanki materialne dotyczące tego prawa. W tym zakresie organy podatkowe nie mogą ograniczyć się do zbadania samej faktury. Powinny one wziąć pod uwagę także dodatkowe informacje dostarczone przez podatnika (pkt 44 i 45).

W swej opinii do sprawy RG J. Kokott do sprawy C-516/14, EU:C:2016:101, stwierdziła, że faktura i jej zawartość służą nie tylko kontroli, czy wystawca faktury uiścił odpowiedni podatek. Jak wynika z prac przygotowawczych do art. 226 dyrektywy VAT, faktura powinna również spełniać funkcję "uzasadnienia" odliczenia podatku naliczonego przez jej odbiorcę (pkt 46). Organy podatkowe powinny mieć zatem możliwość skontrolowania na podstawie danych na fakturze także odbiorcy faktury, w zakresie przysługującego mu prawa do odliczenia podatku. Powstaje zatem pytanie, czy z tej funkcji kontrolnej nie wynikają dalej idące wymogi co do dokładności opisu usługi na fakturze (pkt 47). Jednakże RG uznała, że z przesłanki kontroli prawa odbiorcy faktury do odliczenia podatku naliczonego nie wynikają dalej idące wymagania co do wskazania na fakturze rodzaju usługi (pkt 57). Generalnie w interesie odbiorcy faktury leży wprawdzie wymaganie od wystawcy faktury możliwie szczegółowego opisu świadczenia, aby na wypadek kontroli organów podatkowych zminimalizować nakłady związane z dostarczaniem dowodów uzupełniających (pkt 56).

Z kolei na poparcie swojego stanowiska organy podatkowe powołując się na wyrok TSUE z dnia 8 maja 2013r., Petroma Transport, C-271/12, EU:C:2013:297. Z wyroku tego wynika, że przepisy szóstej dyrektywy (...) [dyrektywy 112], należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one uregulowaniom krajowym takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, na mocy których można odmówić prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej podatnikom będącym usługobiorcami, którzy posiadają faktury zawierające braki, nawet jeśli zostają one uzupełnione poprzez przedstawienie informacji mających na celu wykazanie prawdziwości, charakteru i kwoty zafakturowanych transakcji po wydaniu takiej decyzji odmownej. Zasada neutralności podatkowej nie sprzeciwia się temu, aby administracja podatkowa odmówiła zwrotu VAT zapłaconego przez spółkę będącą usługodawcą, podczas gdy odmówiono wykonania prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej obciążającego rzeczone usługi spółkom będącym usługobiorcami ze względu na nieprawidłowości stwierdzone na fakturach wystawionych przez rzeczoną spółkę będącą usługodawcą. Jednakże należy podkreślić, że ww. wyrok TSUE zapadł na gruncie okoliczności sprawy, w której podatnik przedstawił informacje mające na celu wykazanie prawdziwości, charakteru i kwoty zafakturowanych transakcji po wydaniu takiej decyzji odmownej a nie przed wydaniem takiej decyzji, jak to miało miejsce w przedmiotowej sprawie.

Ponadto wywodzony przez organy podatkowe z orzecznictwa TSUE argument, że w sprawie zaistniała wadliwość formalna na tyle poważna, że uniemożliwia ustalenie jaki był faktyczny zakres transakcji wykazanych na fakturze przeczy w istocie okolicznościom zaistniałym w sprawie. Zdaniem Sądu nie można odwoływać się do ww. argumentacji w sytuacji, gdy sam organ podatkowy potwierdza co było przedmiotem transakcji w oparciu o dowody przedstawione przez podatnika. Innymi słowy, najpierw organ podatkowy przy aktywnym udziale podatnika ustala stan faktyczny, aby następnie w oparciu o orzecznictwo TSUE uznać, że była to sytuacja wadliwości na tyle poważnej, że uprawniała go do pozbawienia podatnika prawa do odliczenia VAT. Ten rodzaj kompetencji wywodzi z faktu konieczności przeprowadzania postępowania podatkowego bądź kontroli podatkowej, co zasadniczo należy do obowiązków organów podatkowych. Takie stanowisko akceptuje NSA, które w swym wyroku nie podzielił argumentacji tut. Sądu, że obowiązkiem organów podatkowych nie jest ustalenie rzeczywistego przedmiotu i wielkości dostawy, bez względu na to, co zostanie wpisane do faktury. Tyle tylko, że właśnie spełnienie warunku materialnego stanowi kluczowy warunek prawa do odliczenia VAT i zdaniem Sądu I instancji on również ma wpływ jaki system opodatkowania powinien mieć zastosowanie w sprawie.

3.2.5. Ze względu na wątpliwości, jakie na gruncie przytoczonych wyżej przepisów dyrektywy 112 oraz zasady neutralności i proporcjonalności powstają w odniesieniu do praktyki krajowej w zakresie skutków podatkowych wadliwej pod względem formalnym faktury, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uznał, że zasadnym jest wystąpienie do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z pytaniem prejudycjalnym, stosownie do art. 267 zdanie drugie Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

4. W związku z przedstawionym pytaniem prejudycjalnym Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu postanowił zawiesić z urzędu postępowanie sądowe w niniejszej sprawie na podstawie art. 124 § 1 pkt 5 ppsa.