Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Kuchta, Sędziowie Sędzia WSA Artur Adamiec, Sędzia WSA Mirosław Surma (spr.), Protokolant Starszy inspektor sądowy Anna Adamczyk, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 marca 2021 r. sprawy ze skargi W.B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 13 sierpnia 2020 r. nr (...) w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy oddala skargę.

1. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. (dalej: Kolegium, organ odwoławczy) decyzją z 13 sierpnia 2020 r. nr (...) utrzymało w mocy decyzję Starosty S. nr (...) z 9 marca 2020 r. o zatrzymaniu W.B. prawa jazdy kategorii B (nr (...), wydanego na druku M (...), 5 grudnia 2011 r. przez Starostę S.) na okres 3 miesięcy, począwszy od dnia zwrotu prawa jazdy, oraz o zobowiązaniu do zwrotu prawa jazdy Staroście S. w terminie 7 dni od dnia otrzymania decyzji.

1.1 Kolegium wskazało, że pismem z 3 stycznia 2019 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego poinformował Starostę S. o ujawnieniu naruszenia przez W.B. polegającego na kierowaniu pojazdem marki (...) nr rej. (...) w dniu 23 sierpnia 2018 r. w miejscowości O. DK74 gm. O., pow. W. i przekroczeniu w obszarze zabudowanym dozwolonej prędkości o 61 km/h, czym popełnił czyn z art. 92a Kodeksu wykroczeń. Do tego pisma załączył wniosek o ukaranie w/w skierowany do Sądu Rejonowego w W.

1.2 Informacja Głównego Inspektora Transportu Drogowego stanowi informację, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 541 ze zm.), będącą podstawą wydania decyzji, o której mowa w art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy z 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2019 r., poz. 341 ze zm.), dotyczącej zatrzymania prawa jazdy na 3 miesiące. Przepisy art. 102 ustawy o kierujących pojazdami mają charakter obligatoryjny. W przypadku wystąpienia określonych w nim okoliczności organ administracyjny ma obowiązek wydać decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy. Podstawę do zatrzymania prawa jazdy oraz wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy stanowi sam fakt ujawnienia wykroczenia, tj. kierowanie pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej niż 50 km/h w obszarze zabudowanym. Organy administracji publicznej nie badają w jakich okolicznościach doszło do popełnienia wykroczenia, ani okoliczności dotyczących sposobu pomiaru prędkości, czy rodzaju urządzeń do tego służących. Organ prowadzący postępowanie o zatrzymanie prawa jazdy w trybie art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami nie może powoływać ani z urzędu, ani na wniosek strony, dowodów na okoliczność potwierdzenia, czy też weryfikacji treści zawartych w informacji, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy z 20 marca 2015 r. Starosta powziąwszy informację o przekroczeniu w terenie zabudowanym prędkości o więcej niż 50 km/h ma obowiązek wydać decyzję zatrzymującą prawo jazdy. Organ administracji nie prowadzi postępowania wyjaśniającego, nie wzywa biegłych i nie bada przesłanek dotyczących przekroczenia prędkości. Sama informacja o przekroczeniu przez kierującego pojazdem dozwolonej w obszarze zabudowanym prędkości o ponad 50 km/h jest wystarczającą do wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy na 3 miesiące. Nadto organ odwoławczy podkreślił, że prawomocnym wyrokiem sąd uznał, że W.B. dopuścił się zarzucanego mu czynu, tj. wykroczenia z art. 92a Kodeksu wykroczeń. Zarówno organ pierwszej instancji, jak i Kolegium jest związane pismem organu kontroli drogowej, a także prawomocnym wyrokiem sądu. Natomiast wzruszenie wyroku sądu, czyli jego uchylenie lub zmiana może skutkować natomiast ewentualnym wznowieniem postępowania zakończonego niniejszą decyzją.

1.3 Odnosząc się do zarzutów odwołania organ wyjaśnił, że nie doszło do naruszenia art. 107 § 1 i § 3 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, dalej: "k.p.a.". Starosta wydał decyzję 9 marca 2020 r. Z uwagi na jej nieskuteczne doręczenie ponownie doręczyć stronie mógł jedynie tę samą decyzję. Nie mógł wydać kolejnej decyzji w sprawie i opatrzyć jej późniejszą datą bowiem naraziłby się na zarzut wydania drugiej decyzji w tej samej sprawie, tj. wydania decyzji z rażącym naruszeniem prawą, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. W kwestii zaś wyłączenia członka Kolegium G.H. organ odwoławczy wyjaśnił, że członek nie został wyznaczony przez Prezesa SKO do składu orzekającego w niniejszej sprawie, tym samym ewentualne orzekanie w przedmiocie wyłączenia go od orzekania w niniejszej sprawie jest bezzasadne. Wyłączenie pracownika, czy też członka organu kolegialnego, tj. ocena czy zachodzą przesłanki do wyłączenia od orzekania, winno być rozpatrywane w konkretnej sprawie. Nie można natomiast domagać się takiego wyłączenia in abstracto. Za chybiony Kolegium uznało zarzut naruszenia art. 24 § 1 pkt 1 i 6 k.p.a. Zdaniem organu, brak jest podstaw do przyjęcia, że Z. K. podlegał wyłączeniu od udziału w przedmiotowym postępowaniu przed organem pierwszej instancji, a także że wydana przez niego z upoważnienia Starosty S. decyzja jest decyzją wadliwą.

2. W.B. złożył skargę na powyższą decyzję. Wniósł o:

1. uznanie przez WSA, że w sprawie doszło ze strony Starostwa Powiatowego w (...) do rażącego naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych skarżącego i do niepodjęcia przez Starostwo jak również SKO czynności w zakresie poinformowania o tym naruszeniu wymienionych w postanowieniu imiennie osób oraz Prezesa UODO w wycieku danych wrażliwych;

2. uznanie, że wyciek danych wrażliwych wymienionych osób, zgodnie z orzecznictwem SN, nie stanowił tzw. omyłki pisarskiej i SKO było zobowiązane do konwalidacji czynności administracyjnych, poprzez uznanie nieważności wydanych dokumentów: wezwania, postanowienia czy decyzji stosownie do art. 156 § 1 k.p.a.;

3. uznanie, że w zakresie złożenia przez skarżącego wniosku o wyłączenie z udziału w przedmiotowej sprawie pracownika Starostwa - Wydziału Komunikacji – Z.B. doszło ze strony starosty do bezczynności organu, o wyłączenie z udziału G.H. z SKO doszło do bezczynności organu jakim jest SKO poprzez celowe niewszczęcie postępowania w tej sprawie i wyłączenie wymienianych, co rażąco narusza przepisy kpa oraz o uznanie, ze wymienieni stali się stroną postępowania stosownie do art. 24 k.p.a. Zgodnie z przepisami k.p.a. wskazane organy były zobowiązane do wszczęcia postępowań z sprawach złożonych wniosków;

4. uznanie, że Z. K. w odwecie za złożony wniosek o wyłączenie jego osoby od udziału w sprawie, celowo i świadomie działając na szkodę skarżącego, rażąco naruszając przepisy w akcie zemsty przekazał do systemu CEPIK informacje, że W.B. posiada zatrzymane uprawnienie do prowadzenia pojazdów mechanicznych, co ma skutkować, że w przypadku kontroli drogowej przez uprawnione służby mają zostać podjęte czynności oskarżenia osoby W.B., że w okresie zatrzymania uprawnień, bezprawnie porusza się pojazdem, co ma skutkować przedłużeniem okresu zatrzymania prawa jazdy na kolejny okres 6-ciu miesięcy;

5. wydanie orzeczenia nakazującego Starostwu Powiatowemu wycofanie z systemu CEPIK informacji o czasowym zatrzymaniu uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych do czasu całkowitego zakończenia postępowania prowadzonego przez Rzecznika Praw Obywatelskich oraz prawomocnych orzeczeń sądowych związanych z tą sprawą (sądów administracyjnych, cywilnych).

Ponadto skarżący wniósł o obciążenie "pozwanego" wszelkimi kosztami postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

2.1 W uzasadnieniu skarżący wskazał, że starosta nie tylko nie poinformował wymienionych imiennie w wydanym w sprawie postanowieniu o wszczęciu postępowania o wydanie decyzji administracyjnej o zatrzymaniu prawa jazdy (...) z 19 września 2019 r. o wycieku danych wrażliwych, ale zbagatelizował to wydarzenie, ukrywając je i wspólnie ze składem orzekającym z SKO (G.H.). Powyższe skutkowało rażącym naruszeniem przepisów RODO (art. 15, 16, 18, 20, 21 RODO, w zw. z art. 75, 76 RODO przetwarzanie danych osobowych). Wskazał, że usiłowano ukryć wyciek danych, mając na uwadze wynikające z takich okoliczności konsekwencje finansowe dla Starostwa, jak i Kolegium. Organy nie zastosowały się do obowiązku wynikającego z art. 34 ust. 1 Rozporządzenia 2016/679. Jako administratorzy danych nie podjęły żadnych czynności by ochronić wymienione osoby przed skutkami szkody majątkowej lub niemajątkowej. Pomimo podejmowanych w tym zakresie czynności ukrywających wyciek danych w tej sprawie Prezes UODO wszczął postępowanie na podstawie złożonego przez skarżącego wniosku.

2.2 Poprzez takie działanie organów członek Kolegium G.H. i Z.K. z Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w S. - stali się stroną postępowania w rozumieniu art. 24 k.p.a. Wymienieni działali kierując się negatywnymi emocjami i wolą zemsty za złożony wniosek o ich wyłączenie od udziału w sprawie.

2.3 Organy pominęły kwestię prowadzenia w tej sprawie postępowania przez Rzecznika Praw Obywatelskich. Może ono skutkować kasacją wydanego orzeczenia, jak i postępowaniem dyscyplinarnym wobec sędziego wydającego w tej sprawie wyrok o rzekomo popełnionym przez stronę wykroczeniu, którego podstawą było ustalenie, że skoro właścicielem pojazdu wskazanego przez urządzenie fotoradaru jest skarżący W.B., to z pewnością to on popełnił wykroczenie przekraczając prędkość w obszarze zabudowanym. Skarżący wskazał, że jest właścicielem 3 pojazdów, którymi także poruszają się inne osoby, także członkowie rodziny. To, że nie miał woli podać osoby, która w dacie zdarzenia prowadziła pojazd by nie odpowiadać z art. 234 kk, nie oznacza, że to on we własnej osobie prowadził pojazd, zwłaszcza w sytuacji niewyraźnego zdjęcia osoby dokonanego przez fotoradar.

2.4 Nie można uznać skarżącego za winnego, jak również nie zostały spełnione przesłanki konieczności przekazania informacji do systemu CEPIK o zatrzymaniu prawa jazdy. W sytuacji zakończenia przez RPO oraz Prezesa UODO postępowań, oraz w sytuacji gdy wydane orzeczenie wykaże nad wszelką wątpliwość, przegrania postępowania - sam przekaże do Wydziału Komunikacji prawo jazdy na okres 3 miesięcy. Do chwili obecnej takie rozstrzygnięcie nie zapadło. Zdaniem skarżącego przekazanie informacji do systemu CEPIK o zatrzymaniu uprawnień dla skarżącego przez Z.K. i G. H. oraz wydanie przez SKO decyzji jako ostatecznej jest nie tylko nieuprawnionym, ale też czynem przestępczym, w szczególności odpowiedzialności z art. 234 kk oraz odpowiedzialności odszkodowawczej w drodze postępowania sądowego, w tym cywilnego. Nadto podniósł, że w trakcie trwania przedmiotowej sprawy nie było koniecznością przekazywania tych informacji do systemu CEPIK - także do czasu zakończenia prowadzonych postępowań; jest to nieuprawnione i szkodliwe dla skarżącego.

2.5 Zasadnym jest i koniecznym wydanie sądowego nakazu dla organu, jakim jest Starosta wycofania przekazanej do systemu CEPIK informacji w sprawie o zatrzymaniu prawa jazdy dla skarżącego do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia w tej sprawie.

2.6 W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał stanowisko zaprezentowane w decyzji oraz wniósł o jej oddalenie.

3. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach zważył, co następuje:

3.1 Zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (j. t. Dz. U. z 2021 r., poz.137) i art. 134 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j. t. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325), określanej dalej jako: "p.p.s.a.", sąd bada zaskarżone orzeczenie pod kątem jego zgodności z obowiązującym prawem, zarówno materialnym, jak i procesowym, nie jest przy tym – co do zasady - związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Z brzmienia art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. wynika, że zaskarżona decyzja winna ulec uchyleniu wtedy, gdy sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy.

3.2 Rozpatrując sprawę w wyżej zakreślonych granicach sąd stwierdził, że skarga nie zasługiwała na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Stan faktyczny sprawy, jako prawidłowo ustalony przez organy administracji, przyjęto za podstawę rozważań sądu. Dodać również należy, że stosownie do przepisu art. 133 § 1 p.p.s.a., kontrola sądowa opiera się na podstawie stanu faktycznego i stanu prawnego istniejącego w dniu wydania zaskarżonej decyzji. Z kolei z przepisu art. 134 § 1 p.p.s.a. wynika, że sąd orzeka w "granicach danej sprawy", co oznacza, że sąd administracyjny nie może uczynić przedmiotem rozpoznania legalności innej sprawy administracyjnej niż ta, w której wniesiono skargę. Mimo więc, że sąd pierwszej instancji nie jest związany granicami skargi, to związanie granicami sprawy powoduje, że ocenami swoimi nie może wkraczać w sprawę inną niż ta, która była lub powinna być przedmiotem postępowania administracyjnego i wydawanych w nim aktów administracyjnych.

3.3 W realiach niniejszej sprawy, jej granice, a tym samym granice realizowanej przez sąd kontroli, wyznaczały konkretne przepisy prawa materialnego konstytuujące podstawy zatrzymania prawa jazdy. Zgodnie z treścią art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami, starosta wydaje decyzję administracyjną o zatrzymaniu prawa jazdy lub pozwolenia na kierowanie tramwajem, w przypadku gdy kierujący pojazdem przekroczył dopuszczalną prędkość o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. Przepis art. 102 ust. 1c tej ustawy stanowi, że starosta wydaje decyzję, o której mowa w ust. 1 pkt 4 lub 5, na okres 3 miesięcy, nadając jej rygor natychmiastowej wykonalności oraz zobowiązując kierującego do zwrotu prawa jazdy, jeżeli dokument ten nie został zatrzymany w trybie art. 135 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym. Zgodnie z kolei z treścią art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, do dnia wskazanego w komunikacie, który minister właściwy do spraw informatyzacji ogłasza w swoim dzienniku urzędowym oraz na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej, określającego termin wdrożenia rozwiązań technicznych umożliwiających wprowadzenie, przekazywanie, gromadzenie i udostępnianie z centralnej ewidencji kierowców danych o naruszeniach, o których mowa rozdziale 15 ustawy zmienianej w art. 5:

1) podmiot, który ujawnił popełnienie naruszenia, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 1a Prawa o ruchu drogowym lub wydał prawomocne rozstrzygnięcie za to naruszenie, niezwłocznie powiadamia o tym starostę właściwego ze względu na miejsce zamieszkania kierującego pojazdem;

2) podstawą wydania decyzji, o której mowa w art. 102 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1d i art. 103 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami, jest informacja, o której mowa odpowiednio w pkt 1 lub 3;

3) organ kontroli ruchu drogowego, który stwierdził kierowanie pojazdem silnikowym w okolicznościach, o których mowa w art. 102 ust. 1d albo art. 103 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami, niezwłocznie powiadamia o tym starostę właściwego ze względu na miejsce zamieszkania kierującego pojazdem.

3.4 Z treści powołanych wyżej przepisów wynika, że wystarczającą przesłanką do wydania przez organ administracji decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy - w trybie art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami w związku z art. 7 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw - jest przekroczenie dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. Podstawę faktyczną dla podjęcia takiej decyzji, co wyraźnie potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z 1 lipca 2019 r. sygn. akt I OPS 3/18 (dostępna na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl/), może stanowić wyłącznie informacja o ujawnieniu czynu polegającego na kierowaniu pojazdem z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. W uzasadnieniu tej uchwały Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że przesłanką do wydania przez organ administracji orzeczenia o zatrzymaniu prawa jazdy jest przekroczenie dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. Podstawą wydania decyzji jest informacja o ujawnieniu popełnienia naruszenia, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 1a Prawa o ruchu drogowym lub prawomocne rozstrzygnięcie za to naruszenie.

Podzielając w pełni stanowisko przyjęte w powyżej przywołanej uchwale (por też wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 13 listopada 2019 r. I OSK 802/17, z 4 grudnia 2019 r. I OSK 670/17, z 8 stycznia 2020 r. I OSK 1290/18, z 6 października 2020 r. I OSK 2491/18, czy z 13 października 2020 r. I OSK 2860/18 - dostępne na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl/) i przenosząc je na grunt rozpoznawanej sprawy należy wskazać, że pismem z 3 stycznia 2019 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego, skierowanym do starosty, poinformował o przekroczeniu przez skarżącego o 61 km/h dopuszczalnej prędkości w obszarze zabudowanym w miejscowości Osjaków. Pismo to bezspornie stanowi informację, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, a zatem było wystarczającą podstawą faktyczna dla wydania decyzji, o której mowa w art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami, tj. zatrzymania prawa jazdy na 3 miesiące. Dodatkowo należało odnotować, że materiał dowodowy niniejszej sprawy, co wyeksponował organ odwoławczy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, potwierdza, że skarżący został uznany winnym i ukarany za opisany wyżej czyn prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w W. z 24 kwietnia 2019 r. sygn. akt (...), który stanowi wykroczenie z art. 92a Kodeksu wykroczeń. W świetle tych okoliczności, organ administracji był zobowiązany do wydania decyzji o zatrzymaniu skarżącemu prawa jazdy na 3 miesiące. Wskazywane natomiast przez skarżącego okoliczności (niekierowanie przez niego pojazdem w badanym czasie i miejscu, niewyraźne zdjęcie z fotoradaru oraz posiadanie 3 samochodów, z którego korzystają inne osoby, w tym rodzina), mających potwierdzać, że to nie on kierował pojazdem, nie mogły być przedmiotem oceny w postępowaniu prowadzonym przez starostę. Mało tego, ustalenia przyjęte przez sąd w sprawie o wykroczenie, nie zostały do czasu wydania zaskarżonej decyzji podważone, a wynika z nich jednoznacznie, że to W.B. w dniu 23 sierpnia 2018 r. w miejscowości O. przekroczył w obszarze zabudowanym dozwoloną prędkość o 61 km/h. Jak wyżej wskazano, podstawą wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy w trybie art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami, w przypadku gdy kierujący pojazdem przekroczył dopuszczalną prędkość, o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym, jest informacja o ujawnieniu popełnienia naruszenia, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 1a Prawa o ruchu drogowym. Informacja ta jest dokumentem urzędowym (por. uzasadnienie ww. uchwały I OPS 3/18). W świetle powyższego należy przyjąć, że kwestie, na które wskazuje skarżący nie mogły stanowić podstawy dla podważenia legalności zaskarżonej decyzji. Inaczej rzecz ujmując w sytuacji otrzymania wyżej opisanej informacji starosta ma obowiązek wydać decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy.

3.5 W związku z powyższym na datę orzekania przez organ administracji brak było przesłanek dla podjęcia innego rozstrzygnięcia. W kontekście podnoszonych przez skarżącego wątpliwości, co do wykonalności zaskarżonej decyzji i dokonania wpisu w systemie CEPIK wyjaśnić należy, że już decyzja organu pierwszej instancji opatrzona została rygorem natychmiastowej wykonalności i stanowiła podstawę do dokonania stosownych wpisów w tymże systemie ewidencyjnym. Poza granicami niniejszej sprawy, wyżej opisanymi, pozostają natomiast podnoszone przez skarżącego kwestie związane z ochroną danych osobowych, czy prowadzonym w tym zakresie postępowaniem przez Prezesa UODO. Skarżący był też uczestnikiem postępowania w sprawie sprostowania postanowienia o podjęciu postępowania z 19 września 2019 r., w którym został pouczony o przysługujących mu środkach zaskarżenia. Oczekiwanego przez skarżącego rezultatu, w postaci uchylenia zaskarżonej decyzji nie mogły również odnieść, podnoszone przez niego okoliczności mające potwierdzać zaistnienie przesłanek wyłączenia członka organu kolegialnego (tu: organu odwoławczego) G. H. (pomyłkowo wskazywanego przez skarżącego jako G. H.). Otóż ten członek organu odwoławczego nie uczestniczył w procesie wydawania decyzji w sprawie, stąd bezprzedmiotowe jest dokonywanie oceny istnienia w jego przypadku podstaw wyłączenia (art.27 w zw. z art.24 § 1 k.p.a.). Z kolei materiał dowodowy sprawy nie potwierdza aby względem pracownika organu pierwszej instancji – Z. K. istniały wskazywane przez skarżącego przesłanki wyłączenia tego pracownika, ujęte w art.24 § 1 pkt 1 i 6 k.p.a. Osoba ta nie była stroną przedmiotowego postępowania w zakresie zatrzymania W. B. prawa jazdy. Z powodu tej sprawy nie wszczęto też w stosunku Z. K. dochodzenia służbowego, postępowania dyscyplinarnego lub karnego.

3.6 Mając powyższe na uwadze sąd, na podstawie art.151 p.p.s.a., oddalił skargę.