Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Stahl Sędziowie sędzia NSA Bożena Walentynowicz ( spr.) sędzia NSA Janina Kosowska Protokolant Mariusz Szufnara po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej B. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 września 2007 r. sygn. akt VII SA/Wa 980/07 w sprawie ze skargi B. K. na decyzję Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] marca 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany decyzji ostatecznej oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 5 września 2007 r., sygn. akt VII SA/Wa 980/07, oddalił skargę B. K. na decyzję Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] marca 2007 r. w przedmiocie odmowy zmiany decyzji ostatecznej.

W uzasadnieniu stanowiska Sąd ten przedstawił następujące okoliczności faktyczne i prawne.

Państwowy Terenowy Inspektor Sanitarny w Olsztynie decyzją z dnia [...] czerwca 1995 r., na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz.U. Nr 12, poz. 49) oraz § 2 ust. 1 i § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz.U. Nr 65, poz. 294 ze zm.), w oparciu o orzeczenie lekarskie z dnia 19 grudnia 1994 r. wydane przez Wojewódzki Zespół Medycyny Przemysłowej w Olsztynie, Poradnia Chorób Zawodowych oraz postępowanie wyjaśniające przeprowadzone przez Państwową Inspekcję Sanitarną w Olsztynie, stwierdził brak podstaw do uznania choroby zawodowej – gruźlicy płuc u B. Z. (obecnie K.) zatrudnionej w okresie od 1 października 1988 r. do 30 listopada 1991 r. w Specjalistycznym Zespole Gruźlicy, Chorób Płuc i Onkologii w Olsztynie oraz od 2 grudnia 1991 r. do 6 listopada 1994 r. w Wojewódzkim Szpitalu Dziecięcym w Olsztynie na stanowisku pielęgniarki na Oddziale Dziecięcym.

Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Olsztynie decyzją z dnia [...] sierpnia 1995 r., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., po rozpatrzeniu odwołania B. Z. od powyższej decyzji, utrzymał ją w mocy.

Naczelny Sąd Administracyjny, w wyniku skargi B. Z. na powyższą decyzję, wyrokiem z dnia 23 lutego 1996 r., sygn. akt I SA 1642/95, uchylił zaskarżoną decyzję. W ocenie Sądu, uzyskane w sprawie orzeczenia lekarskie nie tylko z powodu rozbieżności, ale również ich lakoniczności nie mogły stanowić podstawy do wydania decyzji o braku podstaw do stwierdzenia u skarżącej choroby zawodowej.

Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Olsztynie decyzją z dnia 3 grudnia 1996 r., w wyniku ponownego przeprowadzenia postępowanie, utrzymał w mocy decyzję Państwowego Terenowego Inspektora Sanitarnego w Olsztynie z dnia [...] czerwca 1995 r. o braku podstaw do stwierdzenia u B. Z. choroby zawodowej: gruźlicy płuc.

Powyższa decyzja została zaskarżona przez B. Zalewską do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 22 października 1997 r., sygn. akt I SA 13/97, oddalił skargę.

W dniu 27 grudnia 2005 r. B. K. (poprzednie nazwisko Z.) przesłała do Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Opolu zgłoszenie podejrzenia choroby zawodowej, w którym wskazała jako rodzaj narażenia zawodowego kontakt z pacjentami, którzy byli nosicielami prątków gruźlicy podczas swojego zatrudnienia w Specjalistycznym Zespole Gruźlicy i Chorób Płuc w Olsztynie w okresie od 1 października 1988 r. do 30 listopada 1991 r. PPIS w Opolu postanowieniem z dnia [...] stycznia 2006 r. przekazał ww. zgłoszenie Państwowemu Powiatowemu Inspektorowi Sanitarnemu w Olsztynie.

Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Olsztynie pismem z dnia 9 lutego 2006 r. zwrócił się do B. K. o sprecyzowanie żądania. W odpowiedzi na wystąpienie organu B. K., powołując się na art. 154 k.p.a., wniosła o "uruchomienie na nowo procedury sprawy choroby zawodowej z uwagi na to, że przemawia za tym interes społeczny i interes prywatny strony". Ponadto wnioskodawczyni zasygnalizowała, iż pojawiły się nowe okoliczności sprawy, informując w dalszych pismach o rozpoznaniu u niej gruźlicy krtani, występującej pod postacią Infiltratio subglotica.

Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Olsztynie decyzją z dnia [...] listopada 2006 r., działając na podstawie art. 154 § 1 i 2 k.p.a., po rozpatrzeniu wniosku B. K., odmówił zmiany decyzji ostatecznej tego organu z dnia [...] grudnia 1996 r., utrzymującej w mocy decyzję Państwowego Terenowego Inspektora Sanitarnego w Olsztynie z dnia [...] czerwca 1995 r. o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej. W uzasadnieniu decyzji organ powołał się na pismo Samodzielnego Publicznego Zespołu Gruźlicy i Chorób Płuc w Olsztynie z dnia 2 października 2006 r. informujące, iż nie znaleziono podstaw do rozpoznania gruźlicy krtani u B. K.. Wskazał również, że w wykonanym w Szpitalu Klinicznym MSWiA badaniu histopatologicznym wycinka z krtani nie stwierdzono zmian o charakterze tbc, a badanie bakteriologiczne wydzieliny z krtani nie wykazało prątków gruźlicy. W ocenie organu, w sytuacji, gdy orzeczenia uprawnionych jednostek oraz opinia Samodzielnego Publicznego Zespołu Gruźlicy i Chorób Płuc są jednoznaczne i wykluczają zachorowanie na gruźlicę, żądanie zmiany ostatecznej decyzji orzekającej o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej jest bezzasadne i tym samym sprzeczne z interesem społecznym.

Główny Inspektor Sanitarny decyzją z dnia [...] marca 2007 r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., po rozpatrzeniu odwołania B. K., utrzymał w mocy powyższą decyzję. Uzasadniając rozstrzygnięcie organ wskazał, że Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 22 października 1997 r. oddalił skargę B. Z. na ostateczną decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Olsztynie z dnia [...] grudnia 1996 r. w przedmiocie braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej, a tym samym nie znalazł naruszenia prawa podczas prowadzonego postępowania administracyjnego. W ocenie organu, z załączonych przez zainteresowaną dokumentów nie wynika, aby podczas pobytu w oddziale otolaryngologii Centralnego Szpitala Klinicznego MSWiA w Warszawie rozpoznano u niej gruźlicę krtani, co zostało potwierdzone w opinii Samodzielnego Publicznego Zespołu Gruźlicy i Chorób Płuc Oddziału II w Olsztynie z dnia 2 października 2006 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 5 września 2007 r., sygn. akt VII SA/Wa 980/07 oddalił skargę B. K. na powyższą decyzję. W uzasadnieniu wyroku Sąd podniósł, że zaskarżona decyzja zapadła w nadzwyczajnym trybie postępowania administracyjnego, jakim jest postępowanie w sprawie zmiany lub uchylenia decyzji ostatecznej na podstawie art. 154 k.p.a., stanowiące wyjątek od zasady trwałości decyzji ostatecznych, określonej w art. 16 k.p.a. Sąd zauważył, że skarżąca podała jako podstawę żądania art. 154 k.p.a., a jednocześnie wskazała przesłanki wznowienia postępowania, zarzucając jego wadliwość. Przepis ten może być podstawą zmiany bądź uchylenia niewadliwej decyzji ostatecznej lub dotkniętej niekwalifikowanymi wadami prawnymi. Organ nie mógł jednak odmówić wszczęcia postępowania w sprawie inicjowanej wnioskiem opartym na art. 154 k.p.a., gdyż był zobligowany do rozpoznania sprawy w granicach wniosku. Sąd podniósł, że jak wynikało z ustaleń przeprowadzonego postępowania, organ nie znalazł podstaw, aby uwzględnić żądanie skarżącej. Działając w trybie zakreślonym dyspozycją przepisu stanowiącego podstawę wniosku, tj. art. 154 k.p.a., organ badał przesłankę związaną ze słusznym interesem strony. W tym zakresie organ oparł się na piśmie Samodzielnego Publicznego Zespołu Gruźlicy i Chorób Płuc w Olsztynie z dnia 2 października 2006 r. informującym, iż nie znaleziono podstaw do rozpoznania gruźlicy krtani. Wyniki wcześniejszego badania histopatologicznego wycinka z krtani również nie potwierdziły zmian o charakterze tbc, a badanie bakteriologiczne wydzieliny z krtani nie wykazało prątków gruźlicy. Sąd I instancji uznał zatem, że zasadnie organ stwierdził, iż obecny stan zdrowia skarżącej, nie daje podstaw do rozpoznania gruźlicy, gdyż choroba ta, na która wcześniej cierpiała skarżąca nie daje obecnie objawów chorobowych. Organ, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, ustalił więc, że interes wnioskodawczyni w zakresie objętym jej żądaniem nie może być uwzględniony. Sąd I instancji wskazał, że legalność wcześniejszej decyzji z 1995 r. była przedmiotem kontroli NSA i decyzja ta uzyskała przymiot prawomocności, obecnie zaś badanie przesłanki istnienia tzw. słusznego interesu strony lub interesu społecznego, skutkowało ustaleniem, że przesłanki takie w sprawie nie wystąpiły. Organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej orzekające w niniejszej sprawie były związane orzeczeniami lekarskimi o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, co oznacza, że nie mogły dokonać samodzielnej oceny dokumentacji lekarskiej, która prowadziłaby do odmiennego rozpoznania w zakresie choroby zawodowej. W ocenie Sądu I instancji nieustalenie przesłanek choroby zawodowej w orzeczeniu lekarskim rodzi natomiast obowiązek odmowy zmiany decyzji ostatecznej (tzw. decyzja związana), a zatem w tych okolicznościach organ administracji publicznej nie naruszył prawa, wydając decyzję odmowną.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku, opartą na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", złożyła B. K., reprezentowana przez adwokata, wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstw procesowego. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:

1) przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, skutkujące oddaleniem skargi, w sytuacji gdy Sąd z powodu wskazanych uchybień w procedurze administracyjnej występujących w toku postępowania administracyjnego miał obowiązek uchylenia zaskarżonej decyzji, a to:

a) art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (p.u.s.a.) w zw, z art. 3 § 2 p.p.s.a. i art. 134 p.p.s.a. w zw. z: art. 7, art. 77 k.p.a. oraz art. 6, 8 K.p.a. poprzez niedostrzeżenie przez Sąd I instancji, że organ w toku postępowania administracyjnego dopuścił się braku obiektywnego i wyczerpującego zebrania i rozpoznania materiału w sprawie, naruszenia zasady pogłębiania zaufania do państwa poprzez zaniechanie należytego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy przez co w postępowaniu administracyjnym naruszono zasadę prawdy obiektywnej i spowodowano orzekanie w oparciu o błędnie przyjęty stan faktyczny sprawy, w szczególności w zakresie przyjęcia, iż Skarżąca wniosła o uchylenie bądź zmianę ostatecznej decyzji, podczas gdy wniosła ona o wszczęcie postępowania administracyjnego; art. 8 i 9 k.p.a. poprzez niedostrzeżenie przez Sąd I instancji, że organ w toku postępowania administracyjnego dopuścił się zaniechania wyjaśnienia i dokładnego określenia treści orzeczenia lekarskiego z którego wynikało, że Skarżąca cierpi na gruźlicę krtani nie zaś gruźlicę płuc, zaś właściwe jej określenie implikowało stosowanie właściwych przepisów prawa materialnego i orzekanie w oparciu o zaistniały stan faktyczny; art. 11 k.p.a. – poprzez niedostrzeżenie przez Sąd I instancji, że organ w toku postępowania administracyjnego dopuścił się braku rzeczywistego wyjaśnienia przesłanek, które faktycznie legły u podstaw zaskarżonej do WSA decyzji oraz poprzedzającej je decyzji I instancji, zwłaszcza, że orzekano w sytuacji nie wyjaśnionego należycie stanu faktycznego,

b) art. 151 w zw. z art. 145 § 1 p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi w sytuacji, gdy zaistniały przesłanki do jej uwzględnienia,

c) art. 141 § 2 p.p.s.a. polegające na sporządzeniu uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sposób niespełniający elementarnych standardów umożliwiających podjęcie z nim rzetelnej polemiki lub prawidłowe wykonanie tego orzeczenia w przyszłości, wobec ograniczenia się przez WSA w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do odwołania się do okoliczności ustalonych przez organ z pominięciem własnych ustaleń WSA, na których oparł się wydając zaskarżony wyrok; odstąpienia przez WSA od przeprowadzenia ponownej i skrupulatnej analizy rozstrzygnięć zapadłych we wszystkich postępowaniach mieszczących się w ramach niniejszej sprawy sądowoadministracyjnej oraz wobec niezamieszczenia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku gruntownej i rzeczowej analizy sprawy i ograniczenie się w uzasadnieniu jedynie do powtórzenia wniosków organu;

2) przepisów prawa materialnego poprzez nieuwzględnienie w trakcie rozpoznawania sprawy przepisu § 2 ust. 1 w zw. ust. 3 pkt. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach wobec uznania, iż w wyniku oceny warunków pracy nie można stwierdzić z wysokim prawdopodobieństwem, że choroba skarżącej została spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywana pracy, podczas gdy z ustalonych i nie zakwestionowanych okoliczności w sposób niebudzący wątpliwości wynika, iż Skarżąca w trakcie kontaktu z pacjentami, którzy byli nosicielami prątków gruźlicy podczas wykonywania pracy na stanowisku pielęgniarki w Specjalistycznym Zespole Gruźlicy i Chorób Płuc w Olsztynie w okresie od dnia 1 października 1998 r. do dnia 30 listopada 1991 r. miała bezpośredni kontakt z czynnikami mogącymi w sposób naturalny doprowadzić do powstania u skarżącej gruźlicy krtani.

W obszernym uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że w zaskarżonym wyroku WSA całkowicie pominął następujące okoliczności: pominięcie przez organ nowego orzeczenia lekarskiego (z CSK MSWiA), nieprzeprowadzenie wobec uzyskania nowych dowodów pełnego postępowania dowodowego, które zmierzać miałoby do pełnego wyjaśnienia sprawy; błędne zakwalifikowanie złożonego wniosku jako wniosku o uchylenie bądź zmianę zaskarżonej decyzji zamiast uznania go za wniosek o wszczęcie postępowania administracyjnego. W ocenie wnoszącej skargę kasacyjną konsekwencją powyższych uchybień było nienależyte wyjaśnienie sprawy i nie rozpoznanie jej zgodnie ze złożonym wnioskiem. W zaskarżonej decyzji a następnie w wyroku WSA oddalającym skargę brak jest jakiegokolwiek ustosunkowania się do treści złożonego w postępowaniu zaświadczenia lekarskiego, uzyskanego po zakończeniu poprzednio prowadzonych postępowań w sprawie stwierdzenia choroby zawodowej postępowań.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, będąc związany jej zarzutami. Z urzędu bierze pod uwagę tylko nieważność postępowania według przesłanek z art. 183 § 2 p.p.s.a., której nie stwierdzono w sprawie niniejszej.

Przedmiotem oceny Sądu pierwszej instancji była decyzja głównego Inspektora Sanitarnego w przedmiocie odmowy zmiany decyzji ostatecznej z dnia [...] czerwca 1995 r. niestwierdzającej u B. K. primo voto B. Z. choroby zawodowej (gruźlicy).

Skarga kasacyjna od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oddalającego skargę, wniesiona przez pełnomocnika B. K. oparta została na podstawie art. 174 ust. 2 p.p.s.a., zarzucając naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Zarzuty skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny uznał za nieusprawiedliwione.

Przede wszystkim należy uznać bezzasadność zarzutu o obrazie art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 21002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych w zw. z art. 3 § 2 p.p.s.a.

Art. 1 § 2 p.u.s.a. stanowi, iż kontrola działalności administracji publicznej sprawowana jest pod względem zgodności z prawem...., zaś art. 3 § 2 p.p.s.a. stanowi, iż kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:

1) decyzje administracyjne,

2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie, albo kończące postępowanie...

Są to przepisy ustrojowe określające kognicję sądów administracyjnych i w sprawie niniejszej nie zostały naruszone przez Sąd pierwszej instancji kontrolujący zaskarżoną decyzję, zgodnie z zasadami określonymi art. 133 § 1 p.p.s.a. i art. 134 p.p.s.a.

W myśl tych przepisów Sąd wydaje wyrok na podstawie akt sprawy przy czym rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi ani powołaną podstawą prawną.

Wadliwe jest stanowisko skargi kasacyjnej, że Sąd pierwszej instancji z naruszeniem wyżej wskazanych przepisów nie dostrzegł braków przeprowadzonego postępowania administracyjnego aprobując uchybienia nieobiektywnego i niewyczerpującego zebrania i rozpoznania materiału w sprawie co stanowiło uchybienie art. 6, 7, 8, 9, 77 k.p.a.

Wymaga przypomnienia istotna okoliczności determinująca postępowanie w niniejszej sprawie, iż decyzja wydana została w trybie nadzwyczajnym uregulowanym art. 154 k.p.a. Fakt ten został pominięty przez autorkę skargi kasacyjnej.

Jak słusznie podniósł w swym uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 22 października 1997 r. oddalił skargę B. Z. (poprzednie nazwisko B. K.) na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Olsztynie z dnia 3 grudnia 1996 r. w przedmiocie braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej. Oznacza to, że w obrocie prawnym pozostaje decyzja o podanej wyżej treści. B. K. na żądanie organu, tj. Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Olsztynie jednoznacznie sprecyzowała swój pisemny wniosek – iż chodzi o przeprowadzenie postępowania w trybie art. 154 k.p.a., tj. zmianę ostatecznej decyzji w przedmiocie choroby zawodowej, z uwagi na to, że przemawia za tym interes społeczny i interes prywatny strony. Ponadto wg informacji skarżącej rozpoznano u niej podczas badań w MSWiA w Warszawie gruźlicę krtani.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił, iż w świetle materiałów przedmiotowej sprawy organ sanitarny nie mógł uwzględnić żądań skarżącej, bowiem nie zaistniały przesłanki wymagane przepisami art. 154 k.p.a. – do zmiany treści decyzji ostatecznej z 1996 r.

Z ustaleń organów sanitarnych dokonanych na podstawie wyników przeprowadzonych badań w Szpitalu Klinicznym Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie na Oddziale Otolaryngologicznym nie ustalono u B. K. gruźlicy krtani. Nie wykazały tego badania histopatologiczne wycinka z krtani, jak również nie wykazały prątków gruźlicy badania bakteriologiczne wydzieliny z krtani ani metodą hodowli w systemie Bactee 460Tb.

Bezzasadne są zatem zarzuty skargi kasacyjnej, iż wniosek B. K. winien być rozpoznany jako wniosek o przeprowadzenie nowego postępowania z uwagi na stwierdzenie u niej gruźlicy krtani. To stanowisko jest sprzeczne z materiałem dowodowym niniejszej sprawy.

W świetle materiałów sprawy Sąd pierwszej instancji zasadnie podzielił stanowisko organów, iż nie zostały spełnione przesłanki z art. 154 k.p.a. do zmiany decyzji ostatecznej w przedmiocie niestwierdzenia choroby zawodowej u B. K.. Jeśli w nowych badaniach mimo twierdzenia nie stwierdzono gruźlicy w żadnej postaci u skarżącej, a zatem nie przemawia za zmianą ani interes społeczny, ani interes własny.

Stanowisko autorki skargi kasacyjnej jakoby w sprawie organy nie wyjaśniły stanu faktycznego sprawy ani podstaw zaskarżonej decyzji za aprobatą Sądu pierwszej instancji jest całkowicie chybione. Zgodnie z utrwaloną zasadą orzecznictwa NSA organy Inspekcji Sanitarnej orzekają na podstawie wyników badań lekarskich, i wydanych orzeczeń, które są wiążące dla organów Inspekcji Sanitarnej. Na podstawie dokumentacji lekarskiej i wyników badań Szpitala Klinicznego MSWiA w Warszawie – Samodzielny Publiczny Zespół Gruźlicy i Chorób Płuc w Olsztynie poinformował Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego, iż nie stwierdzono u B. K. gruźlicy krtani (akta administracyjne).

W świetle powyższych okoliczności należy uznać bezzasadność zarzutów skargi kasacyjnej o naruszeniu art. 151 w zw. z art. 145 § 1 p.p.s.a. jak i zarzutu art. 141 § 2 p.p.s.a. W tym zakresie uzasadnienie skargi kasacyjnej ogranicza się do polemiki z prawidłową oceną sądu a ponadto do sprzecznego z prawem twierdzenia o obowiązku Sądu pierwszej instancji dokonywania własnych ustaleń faktycznych w sprawie.

Autorka skargi kasacyjnej nie zauważa treści wskazanych na wstępie przepisów § 1 p.u.s.a. i § 3 p.p.s.a. jak i art. 133 p.p.s.a. regulujących kontrolę zaskarżonych decyzji administracyjnych, która ma charakter kasacyjny z wyłączeniem orzekania co do istoty w sprawie.

Z tej też przyczyny należało uznać za chybiony zarzut naruszenia przez Sąd przepisów prawa materialnego – rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych – które to przepisy w sprawie przedmiotowej nie miały w ogóle zastosowania – sprawa rozpoznawana była w trybie nadzwyczajnym regulowanym przepisem art. 154 k.p.a.

Bezzasadność zarzutów skargi kasacyjnej stanowi o jej oddaleniu. Z mocy art. 184 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w wyroku.

Zgodnie z art. 250 p.p.s.a. o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej pełnomocnika z urzędu orzeknie Wojewódzki Sąd Administracyjny.