Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Ibrom, Sędziowie Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak (sprawozdawca), Sędzia SO del. Iwona Tchórzewska, Protokolant Stażysta Aleksandra Frączkiewicz, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 8 maja 2012 r. sprawy ze skargi [...] Spółka Jawna na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym oddala skargę.

Decyzją z dnia [...] września 2011 r., nr: [...], L. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w L. (dalej także jako: WITD) nałożył na spółkę "J." J. J. i B. J. sp. j. z siedzibą w G. K. karę pieniężną w wysokości 30.000 złotych za naruszenia przepisów o transporcie drogowym. Naruszenia te stwierdzono w wyniku kontroli przedsiębiorcy, udokumentowanej protokołem, obejmującej okres od 1 stycznia do 31 marca 2011 r.

W odwołaniu od decyzji spółka podniosła, że nie dopełniono obowiązku terminowego sczytywania danych z tachografu rejestrującego w związku z jego uszkodzeniem, co potwierdzają dokumenty z autoryzowanego serwisu. W ocenie strony odwołującej się błędne jest stwierdzenie, że brak danych z tachografu cyfrowego jest równoznaczny z brakiem danych o aktywności kierowcy zapisywanych na karcie kierowcy lub wykresówce. W związku z tym podniesiono konieczność zmiany kwalifikacji zarzucanego uchybienia na naruszenie obowiązku wczytywania wymaganych danych z tachografu cyfrowego (l.p. 12.11 załącznika do ustawy z dnia 6 września 2011 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r., Nr 125, poz. 874, ze zm.; dalej jako: u.d.t.).

Po rozpoznaniu odwołania spółki, decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r., znak: [...], Główny Inspektor Transportu Drogowego uchylił w całości decyzję organu I instancji oraz nałożył na przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości 29.550 zł za wyszczególnione naruszenia przepisów o transporcie drogowym.

Uzasadniając popełnione przez przedsiębiorcę naruszenie polegające na udostępnieniu podczas kontroli w przedsiębiorstwie niepełnych danych o okresach aktywności kierowcy organ odwoławczy przytoczył obszernie przepisy prawa unijnego i krajowego, dotyczące obowiązku wczytywania danych z urządzeń rejestrujących oraz ich przechowywania. Organ odwoławczy podzielił w tym zakresie w całości ustalenia organu I instancji, który na podstawie analizy danych z karty kierowcy W. F. stwierdził, że rejestrował on swoją aktywność na karcie kierowcy przy pomocy tachografu cyfrowego zainstalowanego w pojeździe o nr rej. [...]. Łącznie została zarejestrowana aktywność kierowcy z 68 dni. Ze względu na fakt, iż kontrolowany przedsiębiorca nie dostarczył żadnych danych zapisanych na tachografie cyfrowym pojazdu o wskazanym wyżej numerze rejestracyjnym, należy uznać, że dane dotyczące aktywności kierowcy w podanych okresach są niepełne. Oznacza to naruszenie określone w lp. 12.12 załącznika do u.t.d. Łącznie kara pieniężna za powyższe naruszenie wyniosła 20.400 zł (68 x 300 zł). Organ odwoławczy stwierdził, iż przytaczane w odwołaniu argumenty w powyższym zakresie nie zasługują na uwzględnienie.

W zakresie naruszenia polegającego na nieudostępnieniu podczas kontroli w przedsiębiorstwie danych wczytanych z tachografu cyfrowego i karty kierowcy, przechowywanych w przedsiębiorstwie, organ odwoławczy przytoczył przepisy prawa unijnego i krajowego, dotyczące obowiązku stosowania urządzeń rejestrujących oraz przechowywania danych z nich pochodzących i udostępniania ich organom kontrolnym. W tym zakresie organ odwoławczy podzielił w całości ustalenia organu I instancji, który stwierdził, że przedsiębiorca nie okazał wykresówek, danych z karty kierowcy ani żadnych innych dokumentów potwierdzających aktywność kierowcy W. F. za okres 1-4 stycznia 2011 r. Oznacza to naruszenie, o którym mowa w lp. 12.13 załącznika do u.t.d., zaś kara za nie wyniosła łącznie 2.000 zł (4 dni x 500 zł).

Odnosząc się do naruszenia polegającego na skróceniu tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego organ odwoławczy powołał się na przepisy unijne dotyczące czasu pracy kierowców oraz wymaganych odpoczynków. W tym zakresie organ odwoławczy podzielił w całości ustalenia organu I instancji, który stwierdził na podstawie danych z karty kierowcy W. F. dwa przypadki skrócenia tygodniowego okresu odpoczynku odpowiednio o 17 godz. i 55 min. oraz o 16 godz. i 7 min. Uzasadnia to wymierzenie kary pieniężnej w łącznej wysokości 3.400 zł, na podstawie lp. 10.1 załącznika do u.t.d. Organ odwoławczy stwierdził, że podczas kontroli przedsiębiorca nie okazał dokumentu wspomnianego kierowcy uzasadniającego odstąpienie od przestrzegania norm czasu prowadzenia pojazdu, wymaganych przerw lub odpoczynków, zgodnie z przepisami unijnymi.

W zakresie naruszenia polegającego na skróceniu dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego organ odwoławczy przytoczył przepisy unijne dotyczące czasu pracy kierowców oraz wymaganych dziennych odpoczynków. Odnosząc się do szczegółowo opisanych dziewięciu przypadków, w których organ I instancji stwierdził naruszenia wymaganych okresów dziennego odpoczynku u kierowców W. F. i R. W. organ odwoławczy w sześciu przypadkach stwierdził, że WITD niezasadnie nałożył na przedsiębiorcę kary pieniężne, w wyniku błędnego ustalenia czasu trwania okresów rozliczeniowych. W pozostałych trzech przypadkach, organ odwoławczy podzielił ustalenia WITD co do okresów niedopuszczalnego skrócenia odpoczynku. GITD podkreślił także, że podczas kontroli nie okazano dokumentów uzasadniających odstępstwo odstąpienie od przestrzegania norm czasu prowadzenia pojazdu, wymaganych przerw lub odpoczynków, zgodnie z przepisami unijnymi.

Podsumowując powyższe ustalenia organ odwoławczy stwierdził, że prawidłowa kara pieniężna za skrócenie dziennego okresu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego powinna wynosić 2.900 zł, a nie jak przyjął WITD – 6.700 zł.

Odnosząc się do naruszenia polegającego na przekroczeniu dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego organ odwoławczy przywołał przepisy unijne dotyczące czasu pracy kierowców. W tym zakresie organ odwoławczy podzielił ustalenia WITD, który stwierdził i szczegółowo opisał dwa przypadki przekroczenia maksymalnego okresu prowadzenia pojazdu przez kierowcę W. F. Za naruszenia te nałożono karę pieniężną w wysokości 300 zł (2 x 150 zł), zgodnie z treścią lp. 10.4 załącznika do u.t.d. Organ odwoławczy stwierdził przy tym, że w obydwu przypadkach podczas kontroli przedsiębiorca nie okazał dokumentów wspomnianego kierowcy uzasadniających odstąpienie od przestrzegania norm czasu prowadzenia pojazdu, zgodnie z przepisami unijnymi.

W zakresie naruszenia polegającego na przekroczeniu maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy, organ odwoławczy przytoczył stosowne przepisy unijne oraz podzielił w całości ustalenia WITD w zakresie stwierdzonego jednego przypadku przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez wymaganej przerwy o 1 godz. i 44 min. Kara za to naruszenie wyniosła 550 zł. Organ odwoławczy wskazał przy tym, że na wykresówce dotyczącej analizowanego przypadku brak jest wpisów manualnych kierowcy, które wskazywałyby na dopuszczalne odstępstwo od wymogów w zakresie nieprzerwanego okresu prowadzenia pojazdu ze względu na potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa osób, pojazdu lub ładunku.

W konkluzji organ odwoławczy stwierdził, że prawidłowa wysokość kary pieniężnej za stwierdzone naruszenia powinna wynosić 29.550 zł, co skutkowało koniecznością uchylenia w całości decyzji organu I instancji i wydania nowego rozstrzygnięcia ustalającego wysokość kary.

Powołując się na przepisy unijne organ odwoławczy stwierdził, iż to obowiązkiem przedsiębiorcy jest nadzór nad odpowiednimi zachowaniami ludzkimi (m.in. przestrzeganie czasu pracy kierowcy, przechowywanie odpowiednich dokumentów na wypadek kontroli). Przedsiębiorca jest zobowiązany dochować maksimum staranności by jego działalność była prowadzona zgodnie z przepisami prawa. Przedsiębiorca musi zdawać sobie sprawę z ciężarów jakie na nim spoczywają i ze związanego z tym ryzyka. Powinien stosować takie rozwiązania organizacyjne, które zapewnią przestrzeganie obowiązujących przepisów.

W ocenie organu odwoławczego w sprawie nie ma zastosowania art. 93 ust. 7 u.t.d.. gdyż okoliczności sprawy i dowody w niej zgromadzone nie wskazują, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszenia. Strona nie przedstawiła dowodów potwierdzających, że nie miała wpływu i nie mogła przewidzieć zaistniałych naruszeń. Nie jest wystarczające samo zakwestionowanie swojej odpowiedzialności przez przedsiębiorcę.

W skardze do sądu administracyjnego spółka "J." podniosła zarzut naruszenia art. 92a ust. 4 u.t.d. w zw. z art. 156 § 1 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie w sprawie. W ocenie skarżącej organ nie dostrzegł, że zostały spełnione przesłanki określone w art. 92a ust. 4 u.t.d., w sytuacji gdy okoliczności faktyczne uzasadniały odmowę wszczęcia postępowania w stosunku do pracodawcy i stanowiły podstawę do jego umorzenia. Dodatkowo zarzucono, że organ nie uwzględnił przepisów prawa unijnego, wskazujących, że dane o aktywności kierowcy zostają zapisane na wykresówce lub na karcie kierowcy, w zależności o używanego tachografu. W ocenie strony skarżącej kara pieniężna jest bezpodstawna, gdyż pełny obraz aktywności kierowcy został zawarty na odczycie z karty kierowcy.

W skardze zarzucono również naruszenie przepisów postępowania poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego, załatwienie sprawy bez uwzględnienia słusznego interesu skarżącego oraz nie ustosunkowanie się do wszystkich argumentów strony.

W uzasadnieniu strona skarżąca zarzuciła organowi błędne stwierdzenie, że brak danych z tachografu cyfrowego jest równoznaczny z brakiem danych o aktywności kierowcy zapisywanych na karcie kierowcy lub wykresówce. Przedsiębiorca podjął próbę pobrania danych z tachografu, ale okazało się że było to niemożliwe z uwagi na jego uszkodzenie, co potwierdzają dokumenty z autoryzowanego serwisu. W związku z tym powinna nastąpić zmiana kwalifikacji zarzucanego uchybienia – nie doszło do naruszenia polegającego na udostępnieniu podczas kontroli w przedsiębiorstwie niepełnych danych o okresach aktywności kierowcy, lecz do naruszenia obowiązku wczytywania wymaganych danych z tachografu cyfrowego (l.p. 12.11 załącznika do u.t.d.

W skardze podniesiono również, że przepisy dotyczące urządzeń rejestrujących należy interpretować w ten sposób, że pracodawca ponosi odpowiedzialność za uchybienia związane z brakiem właściwego nadzoru po jego stronie. Strona skarżąca zarzuciła również, że organ przerzuca na nią skutki wynikające ze swoich zaniedbań i błędów.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja nie jest dotknięta wadami prawnymi, które uzasadniałyby jej uchylenie lub stwierdzenie nieważności.

Na wstępie należy wskazać, że treść przepisów ustawy o transporcie drogowym wprowadzających sankcje za naruszenie warunków wykonywania transportu drogowego uległa zmianom, które weszły w życie z dniem 1 stycznia 2012 r. (ustawa z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw; Dz. U. Nr 244, poz. 1454). Zaskarżona decyzja została jednak wydana w okresie obowiązywania poprzedniego stanu prawnego, dlatego miarodajne dla oceny jej legalności będą przepisy u.t.d. w brzmieniu obowiązującym w dacie jej wydania. Z uwagi na to w dalszej części uzasadnienia przepisy u.t.d. będą przywoływane w wersji obowiązującej przed 1 stycznia 2012 r.

Zaskarżona decyzja nakłada na skarżącą spółkę kary pieniężne za szereg stwierdzonych w toku kontroli naruszeń przepisów o transporcie drogowym. Argumentacja skargi skupia się jednak przede wszystkim na naruszeniu polegającym na udostępnieniu podczas kontroli w przedsiębiorstwie niepełnych danych o okresach aktywności kierowcy.

Nałożoną w tym zakresie sankcję organ uzasadnia powołując się na poczynione w trakcie kontroli ustalenia, z których wynika, że kierowca W. F. rejestrował swoją aktywność na karcie kierowcy przy pomocy tachografu cyfrowego zainstalowanego w pojeździe o nr rej. [...]. Skarżąca spółka nie przedstawiła żadnych danych zapisanych na tachografie cyfrowym pojazdu. W ocenie organu uzasadnia to nałożenie kary za udostępnienie niepełnych danych o okresach aktywności kierowcy, za każdy z 68 dni zarejestrowanej na karcie kierowcy aktywności.

Fakty te nie są w zasadzie przez stronę kwestionowane. Argumentacja skargi zmierza natomiast do podważenia konsekwencji prawnych tych faktów przyjętych przez organ. Skarżąca spółka w tym kontekście stara się wykazać, że dane dotyczące aktywności kierowcy powinny być zapisane na wykresówce lub na karcie kierowcy, w zależności od używanego tachografu. Skoro pełny obraz aktywności kierowcy został zawarty w odczycie z karty kierowcy nie można uznać, że zostały spełnione przesłanki uchybienia określonego w załączniku do ustawy jako: "udostępnienie podczas kontroli w przedsiębiorstwie niepełnych danych o okresach aktywności kierowcy" (pkt 12.12 załącznika do ustawy). W ocenie strony skarżącej w zaistniałym przypadku można mówić co najwyżej o naruszeniu określonym w lp. 12.11 załącznika do ustawy, tj. naruszeniu obowiązku wczytywania wymaganych danych z tachografu cyfrowego.

Z argumentacją tą nie można się zgodzić, gdyż wynika ona z błędnego rozumienia pojęcia "niepełnych danych o okresach aktywności kierowcy".

Ustalenie, co w świetle obowiązujących przepisów prawa obejmuje "pełne dane o okresach aktywności kierowcy" wymaga odwołania się do przepisów rozporządzenia Rady (EWG) Nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. UE, seria L, Nr 370, s. 8; ze zm.), rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE, seria L, Nr 102, s. 1, ze zm.) oraz polskiej ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. Nr 92, poz. 879, ze zm.; dalej jako: ustawa o c.p.k.).

Wspomniane rozporządzenia unijne wprowadzają różne wymogi co do dokumentacji okresów aktywności kierowcy, w zależności od tego, jaki rodzaj tachografu jest używany w pojeździe – analogowy, czy cyfrowy. Niesporne w sprawie jest, że w pojeździe o nr rejestracyjnym [...], prowadzonym przez kierowcę W. F. zainstalowany był tachograf cyfrowy. W związku z tym w sprawie zastosowanie znajdą te przepisy, które odwołują się do Załącznika Nr IB do rozporządzenia nr 3821/85.

Jak wynika z preambuły rozporządzenia nr 3821/85, która wskazuje cele przyświecające prawodawcy europejskiemu przy tworzeniu przepisów dotyczących urządzeń rejestrujących, ich stosowanie ma na celu zapewnienie skutecznej kontroli stosowania tego prawodawstwa dotyczącego harmonizacji przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (obecnie rozporządzenie nr 561/2006). Dla zapewnienia skutecznej kontroli urządzenia te powinny być niezawodne, łatwe w użyciu i skonstruowane w taki sposób, aby zminimalizować jakąkolwiek możliwość oszustw, i dlatego powinny być w stanie zapewnić zapis okresów aktywności każdego kierowcy na osobnej wykresówce z dostateczną precyzją i w łatwej do odczytu formie. Ponadto w preambule ww. rozporządzenia stwierdzono, że do osiągnięcia wyżej wymienionych celów sprawowania kontroli nad okresami pracy i odpoczynku konieczne jest, by pracodawcy i kierowcy byli odpowiedzialni za prawidłowe funkcjonowanie urządzeń rejestrujących oraz by z należytą dbałością wykonywali czynności wynikające z przepisów.

Zgodnie z art. 13 rozporządzenia nr 3821/85, pracodawca oraz kierowcy zapewnią poprawne działanie i odpowiednie stosowanie, z jednej strony, urządzeń rejestrujących, a z drugiej strony, karty kierowcy, w przypadku, gdy kierowca obowiązany jest prowadzić pojazd wyposażony w urządzenie rejestrujące, zgodnie z załącznikiem IB. Zgodnie z art. 15 ust. 7 lit. b) rozporządzenia nr 3821/85, jeśli kierowca prowadzi pojazd wyposażony w urządzenie rejestrujące zgodnie z załącznikiem IB [tachograf cyfrowy], kierowca musi być w stanie okazać, na każde żądanie funkcjonariusza służb kontrolnych:

i) kartę kierowcy, której jest posiadaczem;

ii) wszelkie zapisy odręczne i wydruki sporządzone w ciągu bieżącego tygodnia oraz poprzednich 15 dni zgodnie z wymaganiami niniejszego rozporządzenia oraz rozporządzenia (WE) nr 561/2006 oraz

iii) wykresówki odpowiadające okresowi, o którym mowa w poprzednim akapicie, w trakcie którego prowadził on pojazd wyposażony w urządzenie rejestrujące zgodnie z załącznikiem I.

Ponadto należy zwrócić uwagę na art. 15 ust. 7 lit. c) rozporządzenia, zgodnie z którym upoważniony funkcjonariusz służb kontrolnych może sprawdzić przestrzeganie przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006, analizując wykresówki, wyświetlone lub wydrukowane dane zapisane przez urządzenie rejestrujące lub przez kartę kierowcy, lub, jeśli ich brak, analizując wszelkie inne dokumenty pomocnicze, usprawiedliwiające nieprzestrzeganie przepisów, takie jak określone w art. 16 ust. 2 i 3.

W dalszej kolejności należy przywołać art. 10 ust. 5 lit. a) rozporządzenia nr 561/2006, w świetle którego przedsiębiorstwa transportowe używające pojazdów objętych zakresem niniejszego rozporządzenia i wyposażonych w urządzenia rejestrujące zgodne z załącznikiem IB do rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 [tachografy cyfrowe]:

i) zapewniają wczytywanie danych z jednostki pojazdowej oraz karty kierowcy z częstotliwością określoną przez Państwo Członkowskie oraz wczytywanie odpowiednich danych częściej, tak aby zapewnić wczytanie danych dotyczących wszystkich działań podejmowanych przez to przedsiębiorstwo lub dla niego;

ii) zapewniają, aby wszystkie dane wczytane zarówno z jednostki pojazdowej jak i z karty kierowcy, były przechowywane przez co najmniej dwanaście miesięcy po ich zarejestrowaniu oraz, na żądanie funkcjonariusza służb kontrolnych, były dostępne, bezpośrednio albo na odległość, na terenie tego przedsiębiorstwa.

W kwestii rozumienia pojęcia "wczytywanie danych", art. 10 ust. 5 lit. b) rozporządzenia nr 561/2006 odsyła do definicji zawartej w załączniku IB rozporządzenia nr 3821/85 (rozdział I lit. s), gdzie termin ten określono jako: "Kopiowanie wraz z podpisem cyfrowym części lub całego zbioru danych zapisanych w pamięci danych pojazdu lub w pamięci karty tachografu, które są niezbędne do ustalenia zgodności z przepisami zawartymi w rozporządzeniu (WE) nr 561/2006".

Zgodnie wreszcie z art. 25 ust. 1 ustawy o c.p.k. pracodawca prowadzi ewidencję czasu pracy kierowców w formie:

1) zapisów na wykresówkach [co dotyczy pojazdów wyposażonych w tachografy analogowe],

2) wydruków danych z karty kierowcy i tachografu cyfrowego,

3) plików pobranych z karty kierowcy i tachografu cyfrowego,

4) innych dokumentów potwierdzających czas pracy i rodzaj wykonywanej czynności, lub

5) rejestrów opracowanych na podstawie dokumentów, o których mowa w pkt 1-4.

W świetle powyższych regulacji chybiona jest argumentacja strony skarżącej, że wystarczające jest przedstawienie w czasie kontroli karty kierowcy. Skoro w badanym przypadku w pojeździe używany był tachograf cyfrowy, z przedstawionych przepisów jasno wynika, że pełna dokumentacja okresów aktywności kierowcy, w przypadku pojazdu wyposażonego w tachograf cyfrowy, obejmuje zarówno kartę kierowcy, jak i wydruki danych z tachografu cyfrowego oraz zapisy odręczne i ewentualne inne dokumenty (np. zaświadczenie o nieprowadzeniu pojazdu) sporządzone w danym okresie, zgodnie z przepisami określającymi obowiązki dokumentowania okresów aktywności kierowcy. Podmiot prowadzący profesjonalną działalność w dziedzinie transportu drogowego powinien mieć taką wiedzę.

Przedstawienie wyłącznie kart kierowcy oznacza, że udostępniono niepełne dane o okresach aktywności kierowcy, co oznacza wyczerpanie znamion naruszenia określonego w lp. 12.12 załącznika do u.t.d. Z treści załącznika wynika jednoznacznie, że naruszenie to jest sankcjonowane "za każdy dzień". Skoro przedstawiono niepełne dane o okresach aktywności kierowcy W. F. za okres 68 dni, za każdy z tych dni powinna być wymierzona sankcja w wysokości 300 zł. Rozstrzygnięcie organu w tym zakresie jest więc w pełni prawidłowe.

W ocenie sądu nietrafne są również zarzuty skarżącej spółki co do naruszenia przez organ art. 92a u.t.d. Skarżąca uzasadnia ten zarzut poprzez twierdzenie, iż podjęto próbę pobrania danych z tachografu zamontowanego w pojeździe, jednakże okazało się to niemożliwe z uwagi na uszkodzenie tachografu. Fakt uszkodzenia potwierdził autoryzowany serwis tachografów.

Z przywoływanego już wyżej art. 13 rozporządzenia nr 3821/85 wynika jednoznacznie, że to na przedsiębiorcy (jak również na zatrudnianych przezeń kierowcach) spoczywa obowiązek zapewnienia poprawnego działania urządzenia rejestrującego (w tym przypadku tachografu cyfrowego). Używanie uszkodzonego tachografu, uniemożliwiającego wykonania jednego z podstawowych obowiązków w zakresie dokumentowania okresów aktywności kierowców – sczytywania danych zapisanych w urządzeniu, obciąża przedsiębiorcę. Co więcej – okolicznością obciążającą przedsiębiorcę jest również fakt, że fakt uszkodzonego tachografu wykryto dopiero w trakcie prowadzonej kontroli.

Strona skarżąca próbuje ponadto wykazać, że przedsiębiorca nie miał wpływu na powstanie naruszenia. Stwierdzenie to jest chybione, gdyż jak wynika z treści art. 10 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 561/2006, przedsiębiorstwo transportowe organizuje pracę kierowców, w taki sposób, aby kierowcy ci mogli przestrzegać przepisów dotyczących m.in. używania urządzeń rejestrujących, wydaje w tym zakresie odpowiednie polecenia kierowcy i przeprowadza regularne kontrole przestrzegania przepisów. Ponadto przedsiębiorstwo transportowe odpowiada za naruszenia przepisów, których dopuszczają się kierowcy tego przedsiębiorstwa, nawet jeśli naruszenie takie miało miejsce na terytorium innego Państwa Członkowskiego lub w państwie trzecim.

Chybiona jest zatem próba wykazania, że to kierowca odpowiada za wadliwe działanie tachografu. To skarżąca spółka jako przedsiębiorca transportowy powinna czuwać nad prawidłowym działaniem urządzeń rejestrujących i dopełniać obowiązku sczytywania danych z tachografu. Podmiot profesjonalny nie może zwalniać się z odpowiedzialności za należyty nadzór nad funkcjonowaniem swego przedsiębiorstwa.

Tylko w niewielkim zakresie uzasadniony jest zarzut strony skarżącej, iż organ odwoławczy nie ustosunkował się do wszystkich zarzutów podniesionych w odwołaniu. Należy zwrócić uwagę, że w odwołaniu od decyzji L. WITD strona powoływała argument uszkodzonego tachografu. W uzasadnieniu decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego brak jest jednoznacznego odniesienia się do tego argumentu. Można tam znaleźć jedynie uogólnione rozważania na temat odpowiedzialności przedsiębiorcy transportowego za prawidłowe funkcjonowanie jego przedsiębiorstwa oraz dość ogólny wywód o braku podstaw do zastosowania w sprawie art. 92a ust. 4 u.t.d. (s. 20-22). Z punktu widzenia wymogów uzasadnienia określonych w art. 107 Kodeksu postępowania administracyjnego celowe byłoby bardziej jednoznaczne ustosunkowanie się do argumentu odwołania. Należy jednak zauważyć, że naruszenie przepisów postępowania może stanowić podstawę uchylenia zaskarżonej decyzji tylko wtedy, gdy stanowiłoby ono wadę uzasadniającą wznowienie postępowania lub da się wykazać, że mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. z 2012 r., poz. 270; dalej jako: p.p.s.a.). W badanym przypadku taka sytuacja bez wątpienia nie zachodzi. Ewentualne drobne wadliwości uzasadnienia nie rzutują w żadnym stopniu na prawidłowość rozstrzygnięcia w sprawie.

W skardze do sądu administracyjnego nie podniesiono argumentów podważających ustalenia faktyczne i ocenę prawną tych faktów przez organ w zakresie pozostałych wymienionych w zaskarżonej decyzji naruszeń przepisów w zakresie transportu drogowego. Należy jednak wskazać, że sąd administracyjny nie jest przy rozpoznawaniu sprawy związany ani zarzutami skargi, ani powołaną w nich podstawą prawną, co oznacza, że ma obowiązek dokonać kompleksowej oceny zaskarżonej decyzji, również w zakresie ewentualnych wad prawnych nie wskazanych przez stronę skarżącą (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Wychodząc poza granice wyznaczone argumentami skargi sąd nie znalazł w zaskarżonej decyzji takich wad, które skutkowałyby koniecznością jej uchylenia lub stwierdzenia nieważności.

Strona skarżąca nie podaje żadnych argumentów, które podważałyby ustalenia organu w zakresie pozostałych naruszeń, tj. nieudostępnienia podczas kontroli w przedsiębiorstwie danych wczytanych z tachografu cyfrowego i karty kierowcy, przechowywanych w przedsiębiorstwie, skrócenia dziennego i tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego, przekroczenia dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego, przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy.

Organ odwoławczy prawidłowo skorygował popełnione przy ocenie tych naruszeń błędy organu I instancji. Materiały zgromadzone w sprawie nie dają podstaw do kwestionowania tych ustaleń. Również wskazane podstawy prawne rozstrzygnięcia w tym zakresie oraz ich zastosowanie przez organ było prawidłowe. Bezcelowe jest zatem przywoływanie w uzasadnieniu wyroku sądu tej samej argumentacji faktycznej i prawnej, którą posłużył się organ.

Mając powyższe na uwadze sąd skargę oddalił na podstawie art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.